เรื่องสั้นของเย่(เคะ)ฉบับรีเควส

ลำดับตอนที่ #2 : [SF KANGYE]โจทย์รัก

ขอขอบคุณวงโปเตโต้ที่ให้ยืมเนื้อเพลง
บางส่วนมาลงในฟิคเรื่องนี้ ขอบคุณครับ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -�
ตึกๆ...ตึก...
..แฮ่ก..
เสียงฝีเท้าปนกับเสียงหอบหายใจจากการที่วิ่งมาแต่ไกลโดยไม่ได่หยุดพักสักวินาที
'..อยู่ไหนนะ..'
ร่างสูงกำยำนึกก่อนจะสอดสายตาไปทั่วทั้งถนน
'ให้ตายสิ ไม่ทันรึเนี่ย'
ร่างสูงออกตัววิ่งอีกครั้งด้วยความเร็วที่น้อยลงกว่าเดิม
'อย่าเป็นอะไรนะ� เยซอง...'
3 ชั่วโมงก่อน
ในห้องๆหนึ่งที่มีพื้นที่กว้างขวาง ทั่วทั้งห้องถูกประดับไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่หรูหรา ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะ เก้าอี้ โทรทัศน์ เสิ้อผ้า หรือแม้แต่เจ้าของห้อง
"พี่เยซอง วันนี้เราไปเที่ยวกันเถอะ"
เสียงเจ้าของห้องดังขึ้นก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกโดยร่างบาง
"อะไรของนาย"
"เราสัญญากันแล้วนะ"
"อ่า...คยูฮยอน ไว้วันหน้าแล้วกันนะ วันนี้เพื่อนพี่เขาจะมาเยี่ยม"
"หึ! ก็คงจะหนีไม่พ้นไอ้หน้าหมีนั่นอีกใช่มั๊ย"
"คยูฮยอน พูดไม่เพราะเลยนะ"
เยซองแหวใส่ก่อนจะหายเข้าไปในห้องครัวและกลับมาพร้อมกับอาหารจานหนึ่งที่ดูน่าทานเป็นที่สุด
"ว้าว! น่าทานจัง หอมด้วย"
คยูฮยอนทำตาโตก่อนที่จะพุ่งเข้ามาหาผู้ที่ถือจานอยู่
"ห๊อม~หอม"
พูดจบก็เอาจมูกโด่งๆนั้นชนเข้าที่แก้ม ก่อนจะสูดความหอมจากร่างบาง
"ได้ที แต๊ะอั๋งพี่ใหญ่เลยนะ"
"ก็พี่เป็นแฟนผมนี่"
คยูฮยอนว่าก่อนจะกดจมูกลงไปอีกครั้ง แล้วก็ปล่อยเยซองดังเดิม เยซองเดินเดินถือจานอาหารไปวางที่โต๊ะซึ่งมีจานแบบนี้อยู่หลายใบวางอยู่และแน่นอนว่าเต็มไปด้วยอาหารน่าตาน่าทาน
"พี่เยซอง"
"หืม???"
เยซองหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเจอหน้าคยูฮยอนที่อยู่ไม่ห่าง
"ผม...ผม...."
"..."
"ผม...เอ่อ......ไม่มีอะไร"
คยูฮยอนอ้ำอึ้ง ก่อนที่จะปล่อยเยซองออก และเดินหายเข้าไปในห้องนอน
'นายเป็นอะไร คยูฮยอน นายอยากบอกอะไรพี่'
อาการของคยูฮยอนเป็นอย่างนี้ทุกวัน
"เสร็จแล้ว"
กิ๊งก่อง!
เสียงออดหน้าประตูดังขึ้น เยซองละสายตาออกจากโต๊ะอาหารก่อนที่ขาทั้งสองพามาหยุดอยู่ที่หน้าประตูแล้วเปิดมันออกช้าๆเผยให้เห็นผู้มาเยือน
"ไง^ ^ซาลาเปา สบายดีมั๊ย"
"เออสิ ไอ้หมี"
คำทักทายเป็นกันเองดังขึ้นก่อนที่ทั้งคู่จะยิ้มให้กัน
"เข้ามาสิ"
คังอินเดินตามเยซองเข้ามาในห้องแล้วนั่งลงบนโชฟา
"ฝีมือนายใช่มั๊ย"
"แน่นอน"
คังอินชี้ไปที่โต๊ะอาหารก่อนที่เยซองจะยิ้มให้
"พี่เย....ไอ้หมี!!!!!"
คยูฮยอนพี่เปิดประตูออกมาต้องกลืนคำพูดกลับเข้าไปเพราะเห็นหน้าผู้มาเยือน เขารีบเดินมาหาเยซองก่อนจะโอบเอวคนตัวเล็กไว้
"มาทำไม"
"มากินซาลาเปา"
คังอินว่าก่อนที่เยซองจะหน้าขึ้นสี แต่..คยูฮยอนกลับทำหน้าบึ้งตึงก่อนจะพุ่งเข้าไปหาคังอิน
"อ่า...คยูฮยอนอย่าทำแบบอะไรคังอินเลยนะ"
"ทำไม!!!!"
คยูฮยอนขึ้นเสียงก่อนจะจับข้อมือเล็กนั่นมาแล้วเผลอออกแรงบีบ
"โอ๊ย!เจ็บ"
เยซองหน้าเบ้ด้วยความเจ็บปวด น้ำใสๆเอ่อล้นเต็มขอบตาทั้งสองข้างก่อนที่มันจะไหลลงมา
"เจ็บสิดี ทำไม...ทำไมพี่ต้องเข้าข้างมัน ทำไม!!!!"
คยูฮยอนตะโกนใส่หน้าเยซองทำเอาเขาถึงกับตกใจ
"ปล่อยเยซองซะ"
คังอินว่าก่อนจะเดินมาแกะมือเยซองทีโดนจับอยู่
"อย่ามายุ่ง"
"ฉันไม่อยากทำอะไรนาย เพราะฉะนั้นปล่อยมือซะ"
คังอินพูดอีกครั้งก่อนจะสะบัดมือของคยูฮยอนออกเผยให้เห็นรอยแดงๆเต็มข้อมือเล็กนั่น
"เจ็บมั๊ย"
เสียงอ่อนโยนถูกส่งไป แต่คำตอบทที่ได้ก็คือความเงียบ
"หึ! ผมว่าเเล้ว ว่าทำไมไอ้หน้าหมีนี่ถึงมาอยู่กับพี่ทุกคืนเวลาผมกลับมาถึงบ้าน เพราะพี่รักมันใช่มั๊ย"
คยูฮยอนตะโกนทำเอาเยซองถึงกับพูดไม่ออก
'ใช่ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ถึงจะมีหวั่นไหวบ้าง แต่ฉันรักนาย'
เยซองมองหน้าของคยูฮยอนก่อนที่คยูฮยอนจะเสมองไปที่อื่น
"ทำไมไม่ตอบ ที่ไม่ตอบเนี่ยเพราะไม่รู้หรือไม่กล้าพูดกันแน่"
เสียงของคยูฮยอนบ่งบอกถึงความเจ็บปวด
..อยากให้คนที่รักรู้ตัวสักที..
"พี่ไม่ได้.."
"เสร็จมันแล้วใช่มั๊ยหล่ะ มีอะไรกับมันแล้วใช่มั๊ย ร่างของพี่คงเน่าเฟะไปแล้วสินะ คงไม่เหลือให้ผม..."
ผัวะ!!!
คยูฮยอนยังพูดไม่ทันจบก็ถูกมือหนักๆของคังอินซัดเข้าที่ปาก เยซองถึงกับพูดไม่ออก เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้
'วันบ้าอะไรกันเนี่ย'
"หยุดพูดจาดูถูกเยซองได้แล้ว!!!"
..ทนดูไม่ได้ ที่ต้องเห็นน้ำตาของคนรัก..
"คยู...พี่ไม่ ฮึกเคยมีอะไรกับใคร ฮือ ฮึกเลยนะ"
เสียงสะอื้นปนออกมากับเสียงหวานๆนั้นก่อนที่เยซองจะเดินเข้าไปหาคยูฮยอน
"นายเป็นอะไร"
"เราเลิกกันเถอะ"
"...."
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องนั้นช้าๆ เงียบเสียจนได้ยินแม้แต่เสียงสะอื้นของคนทั้งสาม
"ทำไมหล่ะ"
"ผมเกลียดพี่ เข้าใจมั๊ยว่าผมเกลียดพี่ เกลียดๆ ที่จริงแล้วผมไม่เคยรักพี่เลย ผมไม่เคยรักพี่เลย..ผม..."
'อย่าร้องสิไอ้คยู ทำให้เยซองรู้ซะทีว่าเขารักคนที่ชื่อยองอุน ไม่ใช่คยูฮยอน'
คยูฮยอนกลั้นน้ำตาเอาไว้ก่อนที่เขาจะเดินมาผลักเยซองให้ล้มลงแต่ดีที่ได้คังอินรับไว้
"ออกไปจากชีวิตผมซะ"
"ไอ้คยูฮยอน!!!"
"คังอิน อย่า ปล่อยเขาไปเถอะ คยู พี่เข้าใจนายแล้ว พี่เข้าใจแล้ว"
'อืม ดีแล้ว รู้ตัวซะที'
"ที่นายทำไปเพราะนายรู้มาตลอดเลย...ใช่มั๊ย"
คยูฮยอนไม่ตอยบแต่กลับหันหลังให้
..ไม่อยากให้เห็น้ำตา..
"เยซองนี่มันเรืองอะไรกัน"
"คยู ถ้านายมีคนใหม่ทำไมนายไม่บอกพี่ ทำไม"
เยซองที่กำลังเข้าใจผิดวิ่งออกจากห้องนี้ไปทำเอาคยูฮยอนอยากวิ่งตามไปถ้าไม่ติดว่าคังอินได้ออกไปก่อนเขาแล้ว
"พี่เย ผมรักพี่นะ รักมากด้วย แต่ที่ผมทำก็เพราะผมอยากให้พี่ได้อยู่กับคนที่พี่รักจริงๆไม่ใช่แค่ตัวแทน"
"ขอให้มีความสุขนะครับ"
ด้านคังอินที่ออกวิ่งตามหาเยซอง ไม่ว่าเขาจะออกไปหาเท่าไหร่ก็ไม่พบแม้แต่เงา
เยซองเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี รู้แต่ว่า เจ็บจนไม่อาจทนได้ น้ำตาที่บัดนี้ไม่เหลือไว้ให้ร้องอีกแล้วกลับไหลออกมาอีกครั้ง
'จะร้องทำไม ร้องไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น'
เยซองเดินมาหยุดพักที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งเขานั่งลงบนม้านั่งสีขาวตัวยาวปล่อยให้อารมณ์ล่องลอบออกไปกับสายลมที่พัดผ่าน
คังอินวิ่งมาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะก่อนที่สอดส่ายตามองหาใครตนหนึ่งพลันต้องมาหยุดลงที่ม้านั่งตัวหนึ่ง
'เจอแล้ว'
เขาวิ่งเข้าไปหาคนๆนั้น
"เยซอง"
"คังอิน"
ไม่รอช้าเยซองรีบโผลเข้ากอดคังอินอย่างไม่อายใคร เจ็บจนไม่อาจทนไหว ต้องการเหลือเกิน ต้องการอกแข็งแกร่งนี้ที่ทำให้เขารู้สึกดีเสมอตั้งแต่เด็ก
"เจ็บ..เจ็บเหลือเกิน"
"อืม ฉันรู้ร้องออกมาเถอะ ร้องออกมาให้พอ ร้องออกมาจนกว่านายจะดีขึ้น"
'ร้องออกมาจนกว่านายจะลืม โจว คยูฮยอน'
"คังอิน ฉัน...ฉัน"
"อืม ฉันรู้ว่านายรู้สึกยังไงในตอนนี้ เพราะฉะนั้นได้โปรดให้ฉันดูแล..."
คังอินเงียบไปก่อนที่เขาจะซุกหน้าลงกับไหล่เล็ก เยซองยังคงร้องไห้ต่อไป ความเปียกชื้นที่คังอินสัมผัสได้มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน
..เจ็บ ที่เห็นคนรักเจ็บ..
..เจ็บ ที่ช่วยอะไรไม่ได้..
"คังอินฉันฮึกลืมเขาไม่ได้"
"อืม ฉันเข้าใจ แต่นายต้องลืมมันนะ ลืมความเจ็บปวดที่ทำให้นายเจ็บ นายรู้มั๊ยฉันรู้สึกยังไงที่เห็นน้ำตานาย"
"ฮึก ฮือๆ"
"ฉันรู้สึกเจ็บเมื่อเห็นนายอยู่กับคยู ฉันเจ็บที่เห็นนายทุกข์ ฉันเจ็บที่เห็นน้ำตาของนาย ฉัน...เจ็บเพราะรักนายข้างเดียว"
เยซองผละออกจากคังอินก่อนที่จะจ้องดวงตาคู่นั้น
"อย่าร้องไห้เลยนะ ได้โปรดมองมาที่ฉัน มองมาที่คนๆนี้ คนที่รักนายอย่างหมดหัวใจ คนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อนาย ได้โปรด..."
"คังอิน"
น้ำตาหยุดไหลแล้ว แต่กับอึ้งในคำพูดนั้นแทน
..ไม่เคยนึกว่าจะมีใจให้..
"ได้โปรด มองที่ฉันคนนี้ที่รักนายมานาน คนที่นายนั้นมองผ่านเรื่อยมา ได้โปรด..."
"ไม่ได้หรอกนะ เราเป็นได้แค่เพื่อนกัน..."
คังอินถึงกับพูดไม่ออก ทำไม...ทำไมกัน
"ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะพูดอย่างนี้ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าคนที่ฉันรักจริงๆคือใคร"
"งั้นก็แสดงว่า..."
"ลองคบกันดูมั๊ย"
เยซองพูดก่อนที่คังอินจะยิ้มกว้าง ดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดอย่างแนบแน่น กลัว..กลัวว่าจะทำให้คนตรงหน้าหายไป แต่ไม่มีทางหรอก
"ว่าแต่...ทำไมนายถึงรักฉันหล่ะ"
"เพราะนายน่ารักไง"
"ฉันรักนายมานานแล้วนะ แต่ตอนนั้นดันมีข่าวมาว่านายกับพี่อีทึกคบกัน ฉันก็เลย..."
"เฮ้ อย่าบอกนะว่านายเชื่อ"
"อืม"
"เด็กโง่ พี่อีทึกให้ฉันช่วยจีบพี่ฮีชอลต่างหาก โง่จริง"
"ชิ!ทำไมพูดอย่างนี้หล่ะ"
"อ๋า..ขอโทษนะ เอาเป็นว่า นายไปอยู่กับฉันนะ"
"อืม"
"ถามอย่างสิ"
"หืม"
"นายรักฉันเพราะอะไร"
"เพราะ...นายเป็นตัวนาย เพราะ...นายน่ารัก และเพราะ...ฉันรักนาย"
เยซองพูดจบก็เดินจูงมือไปกับคังอิน
..ไม่มีอีกแล้ว ความเจ็บปวด..
'ขอบใจนะคยู ที่ทำให้พี่รู้ตัว ขอบใจจริงๆ'



เรื่องราวความรักที่แสนเจ็บปวดปิดฉากลงอย่างสวยงาม และคาดว่าคืนนี้ ซาลาเปาคงโดนกินแน่ๆ





END

คุยกันหน่อย
เหอๆ จบแล้วสำหรับคังเย่ เป็นไงบ้างสนุกมั๊ย
พยายามแต่งออกมาให้ดีที่สุดเลยนะเนี่ย อ้อ
ส่วนใครที่จะสั่ง ก็สั่งได้เรื่อยๆนะ ถ้าครบห้าคู่
เมื่อไหร่จะปิดรับแล้วเปิดใหม่เพราะแต่งอยู่คนเดียว
Y_Yเอาเป็นว่าติดตามอ่านเรื่องอื่นๆด้วยนะ จุ๊บๆ