ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : v - - 1 - - v
17พฤศจิกายน 2553- O - เหมื่อยจัง เอ๊ะแล้วฉันมานอนอยู่ตรงนี้ได้ไง นอนตกเตียงหรอน่าอายจัง
"
"
"
กว่าจะตื่น - - " เอ้า! แกเข้ามาในห้องฉันได้ไงเนี่ย แล้วฉันมานอนตรงนี้ได้ไง"ก็เจอฝ่าพระบาทของฉันไง" มันพูดพร้อมยกฝ่าพระบาทของมันขึ้นเตียงฉัน"
ออกไปเลยไป ฉันจะนอนต่อ" ฉันพูดพร้อมขึ้นเตียงแต่โดนถีบกลับลงมาอีกรอบ"
"
"
"
"
เฮ๊ยทำอะไรอ่ะ มันเจ็บนะเว๊ย"แกต้องไปรับน้องที่สนามบิน"แกก็ไปรับเองสิ...ห๊า! O_O น้องนาทีจะกลับมาจากอังกฤษเหรอ"ก็เออดิ จะให้กลับจากกระบอกไม้ไผ่ไง เร็วๆเครื่องจะมาอีก 15 นาที"ว้าว น้องนาทีจะกลับมาแล้ว เย้! แกลงไป ดี๋ยวฉันตามลงไปเองแหละ" แล้วไอ้พี่บ้านั่ลงไป จริงๆแล้วมันชื่อเอฟเฟ็ค แต่ฉันไม่เรียกมันว่าพี่ดีๆหรอกนอกจากอยากได้ของจากมัน ฉันมีพี่น้องอยู่สามคน มีไอ้พี่ง้าวชื่อ เอฟเฟ็ค ลูกคนโต แล้วก็ฉันชื่อ พริ้นเซ็ส และน้องฉันชื่อ นาที ไอ้พี่งั่งนั่นพึ่งกลับจากออสเตเลียปิดเทอมสมเดือนเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ถึงอยู่ห่างกันก็รู้สึกว่าเหมือนอยู่ใกล้กันก็เล่นโทร.กันประชุมสาย ฉัน มัน แล้วก็น้องนาที แต่ต่อไปไม่ติองประชุมสายแล้วเพราะน้องฉันจะกลับมาแล้ว ฉันก็เคยไปนะอังกฤษแต่ไม่ถูกกับคนตาฟ้าหน้าซีดหัวทอง เพิ่งกลับเมื่ปีที่แล้ว ไปเรียนสี่ปีเอง ม.1-ม.4 แล้วมาต่อม.5ที่นี่ ตอนนี้อยู่ม.6 แล้ว"
หนูไปก่อนนะแม่" ฉันออกจากบ้าน แล้วนั่งรถมอเตอร์รับจ้างไป เพราะฉันขับรถไม่เป็น จะได้เจอน้องแล้ว ดีใจ ^_^ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบิน แต่ฉันมาตั้งแต่เก้าโมงที่มันจะเที่ยงแล้วนะ ไหนบอก
"
15 นาทีไง 15นาทียกกำลังอะวะเนี่ย ข้าวเช้าก็ไมได้กิน ไปซื้อลูกชิ้นปิ้งก่อนดีกว่า ^_^ เธอ...เธอนี่เอง"ใครหนอช่างกล้าตะโกน คนที่ถูกเรียกคงแทบแทรกแผ่นดินหนี ถ้าเป็นฉันฉันจะเอาหน้ามุดพรมเช็ดเท้าหน้าร้านสะดวกซื้อ น่าอายแทนจริงๆ
พรึ่บ
!เฮ๊ย
"
"
! ใครมากอดฉันจากด้านหลัง ไอ้พวกโรคจิต แกไมตายดีแน่ ไอ้ชั่ว(เห็นฉันสวยหน่อยไม่ได้)แก ปล่อยฉันนะเว๊ย" เอ๊ะ! ทำไมแขนไอ้โรคจิตนี่ถึงได้ขาวเกือนเท่าฉันล่ะ ดูแข็งแรงเนียนสวย แต่ยังไงมันก็คือโรคจิต โรคจิตใครๆก็เป็นได้ -__-นี่เธอจำฉันไม่ได้เหรอ ฉันไงคนที่เธอ…"พลั่ก
! ฉันปล่อยหมัดใส่มัดก็ที่มันจะพูดจบ หลังจากมันปล่อยฉันแล้ว"
โอ๊ย! >O< " มันร้อง"
"
แกเป็นใครก็ช่างฉันไม่สน แต่แกมากอดฉันทำไมไอ้โรคจิต" พูดจบฉันก็หมัดใส่มันอีกทีหนึ่งเพื่อความสะใจ พลั่ก! ฉันไปแจ้งตำรวจก็บุญ แกจะไปไหนก็ไปวันี้ฉันอารมณ์ดี ถ้าฉันอารมณ์เสีย ฉันจับแกเข้าคุกแทนตำรวจแน่" ฉันพูดกับมา ลืมบอกไปว่าคนระแวกนั้นหันมามองเราเป็นสายตาเดียว แต่ใครจะอายมันต่างหากที่ต้องอาย"
"
เธอจำจำฉันไม่ได้เหรอ"จำไม่ได้เว๊ย ไปไกลๆไป" ฉันพูดแล้วเดินหนีไปที่อื่น โรคจิตมันเกลื่อนบ้านเกลื่อนเมืองไปหมดพวกผู้หญิงจึงเป็นเหยื่อภัยสังคมน่ะสิ"
"
พี่พริ้นค่ะนาทีอยู่นี่ค่ะพี่พริ้น..."น้องนาที"ตอนนี้ฉันอยู่กับน้องนาทีน้องแท้ของฉัน
"
"
"
^_^ ในร้านที่น้องนาทีบอกว่านัดรุ่นพี่ไว้คนหนึ่งที่นี่ อ้อ! ลืมบอกไปว่าร้านที่น้องฉันพามาเป็นร้านอาหาร ฉันสั่งพาสต้ามากินรองท้องก่อนเป็นอะไรที่หิวสุดๆ =_=คือ...น้องนาที รุ่นพี่ของนาทีเมื่อไรจะมาจ้ะ ^_^;"อีกเดี๋ยวก็คงมาแล้วแหละค่ะ" แต่ฉันกินพาสต้าไปสามจานจนจะอิ่มไปถึงชาติหน้าแล้วยังไม่โผล่เศียรมาอีก -__-มาแล้ว" มืเสียงฝีเท้าและเสียงทักทายที่แสนจะร่าเริงแต่ฉันหงุดหงิดดังมาจากด้านหลังของฉัน ฉันจึงหันไปมองว่าหน้าเป็นไงถึงได้มาช้าอย่างนี้"
"
แก...O 0 O !"เธอนี่เอง ^_^ สวัสดี"พอเขาพูดจบ ฉันก็องค์ลงทันที แกจะตามรังควาญกันไปถึงไหน แกอย่าอยู่เลย
...ฉันกำลังจะเงื้อมมือปล่อยหมัดใส่ไอ้โรคจิต แต่มีมือเล็กๆขาวๆมาจับแขนฉันไวก่อน มือน้องฉันเอง"
"
"
"
พี่พริ้น พี่จะทำอะไรค่ะ O_O"ก็ไอ้เนี่ยโรคจิต พี่จะตั้นหน้ามัน"แต่พี่เขาเป็นรุ่นพี่ของนาทีนะคะ"ห๊ะ O[]O" ฉันหันไปมองหน้าไอ้โรคจิต"
ครับ ^U^" นายนี่พูดและยิ้มอย่างเป็นมิตรแต่ฉันไม่เ)นมิตรด้วยโว๊ย"
มากับฉัน" ฉันเดินเข้าไปลากแขนไอ้โรคจิตออกมาจากร้าน มาอยู่ตรงหน้าประตูร้าน น้องนาทีมองตามอย่างงงๆแต่ก็ม่กล้าตามมา"
แกเป็นอะไรกัยน้องสาวฉัน" ฉันพูดและเดินออห่างจากไอ้โรคจิตสองเมตร"
เป็นรุ่นพี่ ^_^" มันตอบด้วยอารมณ์ดีlสุดๆ"
"
"
"
"
แล้วรู้จักกันได้ไง แกเป็นใครมาจากไหน"