คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : v - - บทนำ - - v
12 ปีของฉัน ฉันเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ แปรงฟัน สระผม แต่งตัว เปล่าผม ถักเปีย เรียบร้อยสวย ^_^
ฉันเดินลงบันไดไปหาคุณแม่อันเป็นที่รักและให้กำเนิดฉันวันนี้
“เดี๋ยวกินข้าวเช้าเสร็จ ไปซื้อของตามรายการที่วางอยู่บนโต๊ะนะ” แม่หันมาพูดกับฉัน
“ค่า~” ฉันยิ้มให้แม่ และหยิบรายการใส่กระเป๋าเสื้อ หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็ไปซื้อของ
“แม่ค่า~ ไปแล้วนะค่ะ” ฉันพูดกับแล้วออกจากบ้าน
ฉันเดินไปแทนเพราะห้างมันอยู่ใกล้บ้านฉัน ฉันเดินไปในซอยลัด แล้วฉันก็ได้ยินเสียงแปลกๆ
ตุบ ตับ ผลั่ก โอก โอ๊ย! อ่อ! เสียงตีกัน ^_^ ห๊า! คนตีกัน O_O ตีกันเหรอ ฉันค่อยๆเดินไปตรงมุมตึกก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังรุมคนคนเดียว…คนคนเดียว! นี่มันพวกบล็อก บล็อกหมู่นี่หว่า (หมาหมู่) . \ / . ทำไงดีที่นี่ไม่ค่อยมีคนด้วย มองซ้าย มองขวา (O_O ) ( O_O) ไม่มีคน ทำไงดี ตามฟอร์มแล้วกัน
“คุณตำรวจขา มีคนโดนรุมค่ะ”
“เฮ๊ย ตำรวจ ไหนว่ะ ใครแม่งตะโกนว่ะ” เวรมันไม่เหมือนในหนังว่ะ มันรู้ว่าไม่มีตำรวจ
“ตามหาคนที่ตะโกน เหอะ คิดว่ามันจะเหมือนในหนังรึไง ตลก” มันแสยะยิ้ม เออ! คิดว่าเหมือน แตแกไม่หลงกลโว้ย ทำไงดีล่ะทีนี้ ไปหลบที่ที่มีคนดีกว่า ฉันวิ่งออกจากซอยนั้นไปที่ซอกตึก
“เฮ๊ย มันอยู่ทางนั้น” งานเข้า เวลาวิ่งแล้วเสียงดัง ไม่อยู่แล้วโว้ย >O< ฉันวิ่งไปหลบในกล่องใบใหญ่ที่ตั้งเป็นกอง รอดแล้วเว๊ย
“มันอยู่ไนว่ะ เห็นหลังไวๆ”
“ลูกพี่ สงสัยมันหนีไปอีกซอยหนึ่งแล้วแหละ” เออ คิดอย่างนั้นแล้วจะดี (กับฉัน)
“เฮ๊ย เปิดกล่องทุกใบ ว่ามันซ่อนอยู่ในกล่องรึเปล่า”
กรี๊ด~ ฉันจะบ้าตาย อะไรจะเป็นผู้ร้ายหัวดีนัก T[]T พ่อแก้ว แม่แก้ว อากง อาม่า อาแปะ อาเจ้ อาป้า อาม้า ช่วยอาหมวยด้วย
พลั่ก ปลั่ก ปลั่ก
กรี๊ด~ จะถึงกล่องที่ฉันสิงอยู่ (ได้สิงจริงแน่ ตายคากล่อง) T_T ไม่นะ สัพเพสัตตา สัตว์ทั้งหลายที่เพื่อนทุกข์มาช่วยเตะไอ้พวกนี้ไปไกลๆที
“เฮ๊ย ตำรวจมาเว๊ย หยุดๆ กลับๆ”
ฮู่ -033 รอดแล้วเว๊ย ดีใจสุดๆ ขอบคุณบรรพชนและสัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์ด้วย ฉันค่อยๆแง้มฝากล่องออกพวกมันไปแล้ว ฉันออกจากกล่องและวิ่งไปยังจุดเกิดเหตุ ตอนนี้ผู้ถูกทำร้ายได้นอนสลบเหมือดหมดสติ คาดว่าอาจจะฟื้นชาติหน้าวลานี้ พริ้นเซ็สรายงาน เฮ๊ย! อารมณ์ดีเหลือเกินลืมไปว่าต้องไปช่วย ฉันรีบวิ่งไปพยุงเขาขึ้นมา และเหมือนเขาจะรู้สึกตัวตัว เพราะตาเขาค่อยๆลืมตาที่ช้ำเป็นวงเขียวๆขึ้น และค่อยๆขยับปากที่แตกและมีเลือดไหลออกมา กรี๊ด~ ตอนนี้หน้าเขาเหมือนผีเลยอ่ะ แทบไม่รู้ว่าปกติเป็นยังไง
“ธะ...เธอ...ปะ...เป็น...คะใคร...”
. “เป็นปอเต็งตึงมั่ง เป็นคนเกือบตายมาช่วยนายไง”
“เธอ...เป็นอะไร...ตรงไหนเหรอ…” เขาพูดพลางเอาสายตาสำรวจร่างกายฉัน
“ฉันไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวแนพาไปโรงพยาบาลล่ะกัน” ฉันพูดกับเขา เขาหลับตาลง แล้วฉันก็พยุงเขาไป โอย ไม่คิดจะช่วยตัวเองหน่อยรึไงคิดจะให้ฉันออกแรงคนเดียวเลยรึ หนักก็หนัก ฉัน(หญิงนะเฟ๊ย ช่วยเสร็จแล้วฉันจะกล้ามขึ้นมั๊ยเนี่ย รับไม่ได้เว๊ย >O< เฮ้อ ในที่สุดก็มาถึงถนนใหญ่ แท็กซี่มาพอดีเลย ฉันโบกแท็กซี่ทั้งๆที่แบกเขาอยู่ ลำบากลำบนจริงๆฉัน ฉันพาเขาเข้าไปก่อนตามด้วยฉัน
“ไปไหนครับ” โชเฟอร์หันมาถามฉัน
“ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดค่ะ” แล้วโชเฟอร์ก็ออกรถ ฉันหันกลับไปมองเขา อ๊าก! O_O เลือดติดเบาะทำไงดี
“ถึงแล้วครับ 75 ครับ“
“นี่ค่ะ เอาไปเลย 100 บาทเลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ฉันรีบออกจากรถแท็กซี่อย่างรวจเร็ว แต่คงไม่ได้ เราะพี่แกตัวหนักได้อีกดีที่แท็กซี่ยอมให้ขึ้นรถ อยู่นานก็ไม่ได้ถ้าโชเฟอร์หันมามองว่ามีเลือดติดเบาะมีเรื่องใหญ่แน่
ฉันพยุงเขาเข้าไปในโรงพยาบาล ขาฉันแทบทรุด แล้วเรามาโรงพยาบาลไหนเนี่ย ว๊าก! โรงพยาบาลเอกชน ทำไมวันนี้ฉันตกใจเยอะจังเนี่ย ฉันไม่มีเงินจ่ายแน่ๆ ฉันเดินไปวางเขาบนเก้าอี้
“ขอโทษนะ ขอโทรศัพท์หน่อย”
ฉันค้นหาตามตัวเขาก็เจอโทรศัพท์รุ่นอะไรก็ไมรู้แต่สีดำมันเงาวาวสวยมาก และเข้าไปในรายชื่อเพื่อค้นหาเบอร์พ่อแม่เขา เจอแล้วเบอร์แม่เขา ฉันหยิบโทรศัพท์ของฉันออกมา อ๊าก! O[]O แบตหมดทำไงดี เอาไปให้พยาบาลที่เคาเตอร์ดีกว่า
“ทำไมวันเกิดฉันมันถึงได้ซวยอย่างนี้นะ” ฉันพูดลอยๆก่อนเดินไปเคาเตอร์
“เอ่อ...คุณพยาบาลค่ะ ช่วยโทรหาเบอร์นี้ที่เป็นแม่ของผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนั้นให้หน่อยค่ะ”
“ได้ค่ะ” คุณพยาบาลรับโทรศัพท์ไป และก้มหน้ากดเบอร์แม่ของเขา จังหวะนั้นฉันก็รีบชิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลโดยทิ้งเขาไว้ที่โรงพยาบาลฉันคงไม่บาปหรอกมั้ง ฉันทำเต็มที่แล้วนิ แต่ฉันไม่มีตังค์
“กลับมาแล้วค่ะ = O = ”
“อ้าวแล้วของล่ะ”
“ของ - -a ของ...ของ! O[]O “
“อะไรลูก”
“เดี๋ยวไปซื้อให้ค่ะ”
ความคิดเห็น