คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
Title: N_n
By: MisaMisA~
Part: 2
“นี่ตื่นได้แล้ว” เสียงหวานตวาดใส่คนที่หลับคาโต๊ะ
“หื้อ....” ร่างสูงขยี้ตาเล็กน้อย
“ฉันนึกไม่ถึงเลยนะว่านายจะรอฉันจนหลับไป”
“กว่าจะมานะ คนสวย”
“ฉันมีชมรมต้องเขานะ ไม่เหมือนนายหรอกว่างจัด”
“คำพูดนี้ แสบมาเลยคนสวย แล้วทำไมเมื่อเช้าถึงทำเป็นไม่รู้จักฉันละ” เขาส่งยิ้มให้แจจุง
“ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่า เคยรู้จักนาย”
“มันน่าอายขนาดนั้นเลยหรอ”
“ใช่” ร่างบางกระแทกเสียง
“งั้นหรอ งั้นเย็นนี้ติวอะไรดีละ” ร่างสูงเปลี่ยนเรื่องคุย
“ภาษาจีน ดีมั้ย”
“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ที่ฉันถามอะคือ ติวการจูบ หรือว่า มากกว่านั้นดี” (ขอยกเลิกที่เขียนไปว่า –ร่างสูงเปลี่ยนเรื่องคุย)
“นายนี่มันหื่นไม่เลือกที่เลยนะ~ อยู่ห่างๆฉันเลย” ร่างบางออกคำสั่ง
“ใครว่าฉันไม่เลือกที่ ตอนนี้ก็เย็นแล้ว...ไม่เห็นหรอ แถมเลิกเรียนแล้วด้วย บวก...” ร่างสูงมองแจจุงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ ซึ่งในแววตาของร่างบางเองก็เกิดความต้องการขึ้นมาเช่นกันหลังจากที่ได้สบตากับคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา ความต้องการที่ว่านั้นคือ ต้องการจะฆ่ามัน...
“คิดอะไรอยู่หรอแจจุง ฉันยังพูดไม่จบนายก็เหม่อไปสะงั้น”
“ก็พูดให้มันจบๆเร็วสิ อย่าลีลาให้มากนักเสียเวลา” (ใช่เปลืองหน้ากระดาษด้วย)
“หืม....ก็มันเย็นแล้ว บวกเราอยู่กันสองต่อสองแล้วเราจะ....” มือใหญ่ของยุนโฮรวบมือทั้งคู่ของแจจุงขึ้น
“คัดอักษรจีนไป๊” ร่างบางพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะดึงมือของตนกลับ
“คร๊าบ” เมื่อรู้ว่าร่างบางไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วยเขาก็ต้องทำตามคำสั่งที่ออกมาจากกลีบปากคู่นั้นอย่างเลี้ยงไม่ได้
ร่างสูงนั่งคัดไปแต่บางครั้งเขาก็แอบเหลือบมองร่างบาง เขาทำหน้าเหมือนกลุ้มใจ
“นายอึดอัดหรอ” เสียงของร่างสูงแทรกขึ้นมาระหว่างที่อีกคนกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่
“อืม.... ก็ทำนองนั้นละ แต่จะให้ทำไงได้ละ นายมันลูกเจ้าของโรงเรียนนิ ฉันจะทำอะไรได้” เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ
“มีเรื่องอื่นด้วยใช่มั้ย”
“ฉันไม่เคยปิดอะไรนายได้จริงๆเลย” ร่างบางบ่นออกมาเบาๆ
“เรื่องของ ยัยมีนยอ อะไรนั่นหรอ”
**ฉึก** เหมือนมีอะไรสักอย่างปักเขากันตัวของร่างบาง
‘รู้ได้ยังไงวะ’ ร่างบางทำหน้ามึนงง
“อาทิตย์หน้าใช่มั้ยที่นายกำลังกังวลอยู่” ร่างสูงถามอย่างรู้ทัน
“.............”
“ทะ ถ้าใช่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”
“อยากไปวันเกิดเขาใช่ไหมละ”
“นายอย่ายุ่งไม่เข้าเรื่องได้มั้ย คัดอักษรจีนของนายต่อไปเถอะ” ร่างบางพูดออกมาอย่างหงุดหงิดเพราะคนที่นั่งตรงข้ามเขาไม่เลิกสักไสเขาสักที
“ตอบฉันมาก่อนสิ”
“อ๊ะ..... ฉันลืมคืนกุญแจชมรม นายนั่งคัดไปก่อนนะเดี๋ยวฉันมา” เมื่อจบคำพูดเหล่านั้นร่างบางก็เดินออกไปจากห้องเรียนนั้น เดินตรงไปตามระเบียง
“นายไม่คิดจะสนใจฉันบ้างเลยหรอ แม้แต่ห้องนี้นายก็คงไม่อยากจำมันใช่มั้ย” ร่างสูงสบถออกมาหลังจากที่แจจุงเดินออกไปจากห้อง เขากำปากกาหัวพูกันไว้แน่น เขากำมันแน่นจนแทบจะทำมันหัก
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“ไม่ใช่อย่างนั้น” เสียงหวานๆบอกห้าม
“อ้าว....”
“คำตอบคือข้อ2 ทำไมนายไม่ยอมอ่านคำถามให้ดีๆอ่ะ”
“จริงดิ แต่ฉันคิดว่าข้อ4นะ”
“ยุนโฮ นายอย่าถียงฉันได้มั้ย อุตส่าห์ออกมาช่วยติวทังๆที่เป็นวันอาทิตย์แท้ๆ”
“ก็ฉันคิดว่าเป็นข้อ4จริงๆนิ”
“ไม่เชื่อก็เปิดเฉลยดูสิ ไอ้หมีอ้วนเอ้ย” แจจุงพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ วันอาทิตย์ทั้งที แทนที่จะได้นอนตีพุงอยู่บ้านกลับต้องมานั่งติวหนังสือให้ไอ้เพื่อนบ้าตัวดี
“ครับๆ เปิดดูคำตอบก็ได้”
“................”
“ข้อ2 จริงด้วย” ร่างสงทำหน้าตกตะลึง
“มันน่าทึ่งตรงไหนมิทราบห๊ะ ก็ฉันบอกนายแล้ว่าข้อ2”
“อ่า ครับต่อไปยุนโฮจะไม่เถียงแล้วครับ”
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“ยุน โฮ” เสียงของใครบางคนแว่วเข้าหูของเขา
“หลับอีกแล้วนะ ฉันไปคืนกุญแจแป๊บเดียวเอง”
“ฉันหลับไปหรอ” เขาเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ
“ก็ใช่สิ ฉันว่ากลับกันเถอะมันเย็นมากแล้ว”
“ก็ดีเหมือนกัน”
*
*
*
*
*
*
*
“แล้วนายจะตามฉันทำไมเนี่ย” ร่างบางโวยวายใหญ่
“นายพูดเองนะว่ามันเย็นแล้ว ฉันเลยต้องตามมาส่งนายไง”
“อยากตามก็เรื่องของนาย” ร่างบางรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
ไม่นานนักแจจุงก็ถึงหน้าบ้าน แต่เจ้าตัวก็ยังไม่เดินเข้าบ้านสักทีจนร่างสูงตามมาถึงหน้าบ้านเขาจึงเริ่มไขกุญแจเปิดประตูบ้านเขาไป
“แจจุง” ร่างสูงตะโกนออกมาทำให้คนที่กำลังจะก้าวเข้าบ้านหันไปมองทันที
“อะไร”
“หลับฝันดีนะ” ฟังหมีอ้วนพูดจบร่างบางก็รีบปิดประตูบ้านใส่หน้าของยุนโฮอย่างแรง
‘นายยังโกรธฉันอยู่สินะ.....แต่รักฉันนายนิ เมื่อก่อนอาจจะแค่ชอบ ฉันรู้และก็เตรียมใจไว้แล้วถ้านายรู้ว่าฉันรู้สึกยังไงนายอาจจะเกลียดฉันไปเลยก็ได้’
“นี่ยุนโฮ” เสียงของร่างบางตะโกนมาจากชั้นสองของบ้านทำให้ร่างสูงหันไปดู
“กลับบ้านดีๆนะ”
“ครับ” เขาตอบกลับยิ้มๆ (แอบดีใจละสิหมี)
“อย่ามาตายในซอยบ้านฉันก็แล้วกัน”
“.............คนสวยใจร้ายจังเลย” ยุนโฮพูดออกไปพร้อมกับพองลมก่อนที่จะเดินจากไป ทำเอาอีกคนที่มองออกมาจากระเบียงห้องนอนต้องแอบอมยิ้ม
ทุกๆเช้า แจจุงก็มักจะโดนยุนโฮและพวกแซวเป็นประจำ เหมือนกับที่ชังมินและจุนซูจะมาที่ห้องเขาและทักทายก่อนที่ชังมินจะถามว่าเย็นนี้เขาจะทำอะไรในชมรม เช่นเดียวกันกับเพื่อนซี้ของเขายูรี ท่าทางเธอมีความสุขกับแฟนของเธอดี ทำให้ร่างบางเองบางที่ก็รู้สึกอิจฉาเพื่อนอยู่ลึกๆ เพราะตัวของเขาได้แต่มองมีนยออยู่ห่างๆไม่มีอะไรคืบหน้าเลย
ทุกๆเย็น ร่างบางรู้ดีว่าต้องไปช่วยติวยุนโฮ และหลังจากติวเสร็จร่างสูงก็มักจะเดินตามเขากลับบ้านและส่งเขา บอกให้แจจุงนอนหลับฝันดี ตัวของแจจุงเองก็พูดส่งให้ยุนโฮกลับบ้านดี เป็นอย่างนี้ทุกวัน.... ถึงร่างบางจะไม่ได้คิดอะไรแต่มันก็เป็นความสุขเล็กๆน้อยๆของชองยุนโฮคนนี้
“พรุ่งนี้ก็วันเกิดมีนยอแล้วนะ” ร่างสูงเตือนร่างบาง
“อืม ฉันรู้”
“แล้วนายเตรียมอะไรให้เขาละ”
“ไอ้นี่ไง....” มือเล็กของแจจุงหยิบกล่องใบใหญ่ขึ้นมา
“อะไรอ่ะ”
“เปิดดูสิ” ร่างบางพูดยิ้มๆ ยิ้มเพราะอะไรนะหรอ
“โห ทำไมเยอะจัง”
“ฉันจะให้นายชิมทั้งหมดเพราะฉันไม่รู้ว่ามีนยอเขาชอบแบบไหน เห็นว่านายน่าจะช่วยได้ก็เลยเอามาให้ชิมหมดเลย” ตรงหน้าของร่างสูงก็คือ เค้กชินเล็กๆ น่าจะมากกว่ายี่สิบชิ้น
“จะให้พูดก่อนชิมไหมว่าฉันชอบอะไร”
“ว่ามาสิ”
“เรด เวลเว็ท (red velvet)”
“ฉันก็ทำมานะ” ร่างบางมองสำรวจในกล่องก่อนที่จะหยิบเค้กสีแดงๆขึ้นมาจากกล่อง
“น่าท่านจังเลย”
“ยังนายก็ต้องชิมให้หมดนะแล้วบอกฉันมาว่าอันไหนดีที่สุด”
“อืม” ตอบเสร็จเขาก็เริ่มกัดเข้ากับเนื้อเค้กที่แสนนุ่ม เหมือนกับเค้กอันจะละลายในทันทีที่สัมผัสโดนลิ้นเขา รสชาติของมันก็ไร้ที่ติ แต่สิ่งที่ทำให้ร่างสูงอยากกินต่อเป็นบางสิ่งที่เข้าสัมผัสถึง ความรู้ที่เข้าคิดว่าใช่.... ความตั้งใจของคนทำ
หลังจากนั้นไม่นานร่างสูงก็ชิมเค้กครบหมดทุกชิ้นภายใต้ดวงตาสีนิลของร่างบาง
“เป็นไงบ้าง?” น้ำเสียงของร่างบางเหมือนกับคนที่ขาดความมั่นใจ
“ฉันว่าอันนี้คงจะดี ดับเบิ้ล ไวท์ซ็อก”
“หรอนายว่าอย่างนั้นหรอ”
“อืม”
“ฉันก็ว่าเหมาะกับมีนยอดีเนอะ..... สีขาวเหมาะกับเธอดี” ใบหน้าของร่างบางดูเหมือนจะเพ้อไปไกล โดยที่ไม่สนใจสีหน้าของคนที่เสนอความคิดเห็น‘สีขาวมันไม่เหมาะกับมีนยอหรอก แต่มันเหมาะกับนายมากกว่า.... นายน่ะดีเกินไปจนไม่รู้ว่าอะไรผิดอะไรถูก’
“ขอบใจนะ” ร่างบางเอ่ยขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้มที่ยุนโฮไม่ได้เห็นมานานแล้ว รอยยิ้มที่ทำให้เขาตกหลุมรักกับคนคนนี้
แล้วเย็นนั้นยุนโฮก็เดินไปส่งแจจุงเหมือนเคยอย่างทุกที แต่ท่าทีของเขาแปลกไป น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป เพราะนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้มาส่งแจจุงอย่างนี้ ตัวเขาเป็นก็สังเกตเห็นถึงท่าทีแปลกๆของคนที่เดินตาม
“ยุน โฮ... อยากดื่มอะไรมั้ย” ร่างสูงที่ก้มหน้าเดินเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานอย่างงุนงง
“แทนคำขอบคุณเรื่องเค้กไง” ยุนโฮยิ้มให้เขาบางเหมือนกับจะพูดว่า ‘เหรอ’
“ไปเหอะน่า...” ร่างบางดึงแขนของอีกคนเข้าบ้าน
ใช่เขาเรียกที่นี่ว่าบ้านถึงจะอยู่คนเดียวก็ตาม
“ขอโทษนะที่บ้านฉันไม่ใหญ่มาก แต่ฉันอยู่คนเดียวบ้านก็เลยเล็กอย่างนี้” ร่างบางนำทางยุนโฮมาที่ห้องนั่งเล่น มีโซฟาสีน้ำตาลเข้มอยู่กลางห้องหนึ่งตัว โต๊ะเตี้ยๆเข้ากับโซฟา กับ สเตรีโอ เซทหนึ่งชุด
“น่ารักดีออก”
“จะดื่มอะไรละ น้ำอัดลม นมร้อน กาแฟ?” ร่างบางถาม
“นมร้อนก็ดี” ตอบออกไปเบาๆ ก่อนที่จะมองไปรอบๆห้องนั่งเล่น
“อืม...เดี๋ยวฉันมา” ว่าแล้วแจจุงก็ตรงไปที่ห้องครัวเพื่อทำเครื่องดื่มให้กับแขก เทื่อเตรียมเสร็จแล้วร่างบางก็จัดนมร้อนขึ้นถาดพร้อมกับขนมหวานเล็กน้อย
“มาแล้วครับ” ร่างบางเดินถือถาดพร้อมกับน้ำเสียงอันสดใส
“อีก 10ชั่วโมงเอง”
“อะไรหรอ” ร่างบางหันไปถาม
“ก็งานวันเกิดของมีนยอไง”
‘แล้วก็มีบางอย่างที่นายต้องรู้’
“จริงๆฉันแค่จะแวะเอาของขวัญไปให้เท่านั้นหละ” ร่างสูงดื่มนมร้อนหมดพอดี
“พรุ่งนี้ฉันมารับนายดีกว่า เราไปด้วยกัน”
“..........”
“โอเคนะ ตกลงตามนี้ พรุ่งนี้ฉันมารับนายไปด้วยกัน”
“กะ ก็ได้”
แจจุงเตรียมทุกอย่างเรียนร้อยเค้กถูกใส่ลงกล่องอย่างระมัดระวัง และยุนโฮก็มารับเขาไปด้วยกัน ระหว่างทางไม่มีใครยอมพูดอะไรกันเลยจนถึงบ้านของหญิงสาวนามว่า มีนยอ
“สุขสันต์วันเกิดนะ มีนยอ” แจจุงยื่นกล่องของขวัญให้กับมีนยอ เธอยื่นมือออกมารับของขวัญ เธอเปิดมันดู
‘เค้กหรอ ชิ....’ เธอมองยุนโฮที่ยิ้มให้กับร่างบาง
เธอโยนกล่องเค้กกระทบกับพื้นหินอ่อน
“มีนยอเธอทำอย่างนี้ทำไม รู้ไหมว่าแจจุงเขาตั้งใจทำเค้กก้อนนี้ให้เธอมากแค่ไหน” ร่างสูงเดินเข้าไปเขย่าตัวเอาเด็กสาว
“ไม่รู้ ฉันไม่สนใจหรอก เพราะยังไงมันก็ไม่ใช่ของของยุนโฮอยู่ดี แล้วทำไมยุนโฮถึงทำแบบนี้ทั้งๆที่เป็นงานที่ฉันตั้งใจจะฉลองกับยุนโฮแค่สองคน”
“แล้วยังไงละ ถ้าไม่ใช่ของๆยุนโฮแล้วเธอจะไม่รับมันเลยใช่มั้ย” ร่างบางถามขึ้นมา
“ใช่ ฉันไม่รับและไม่ต้องการ จริงๆงานนี้ไม่ควรจะมีคนอย่างนายอยู่ด้วยซ้ำ”
“มีนยอพูดให้มันดีๆนะ” ยุนโฮตะวาดใส่เธอ
“ก็ช่วยไม่ได้มันตกไปแล้ว อีกอย่างฉันก็ไม่ชอบนาย ฉันเกลียดนาย คนอย่างนายมันเป็นมารขัดขวางความรักของฉัน”
“หรอ....เธอเกลียดฉันมาขนาดนั้นเลยหรอ” ร่างบางเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่ฟังดูแล้วอ่อนล้าลงไปทุกที
“มันไม่เกี่ยวกับแจจุงสักหน่อย ถ้าอย่าโทษก็มาโทษอย่าไปโทษเขา ที่ฉันปฏิเสธเธอจริงอยู่มันเป็นเพราะแจจุง เพราะฉันรักเขา มันเป็นเรื่องที่เลี้ยงไม่ได้” คำเป่าประกาศของยุนโฮทำเอาคนทั้งสองอึ้งไปตามๆกัน
“ยะ ยุนโฮ นายพูดอะไรออกมา”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะแจจุง ตอนแรกฉันก็ไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกัน แต่พอฉันถามตัวเองว่าถ้าไม่เจอนายสักวันมันเป็นยังไง ปรากฏว่าฉันรู้ลึกโหวงๆเหมือนขาดอะไรบางอยากไป”
“จะบ้าหรอ เสาร์อาทิตย์ก็ไม่ได้เจอกันอยู่แล้วมาพูดว่า โหวงๆได้ไงละ” ร่างบางรีบวีนกลับ
“นายไม่รู้ใช่มั้ยว่าฉันแอบตามนาย”
‘อย่างนี้มันเข้าข่าย สโตกเกอร์ (stalker) ชัดๆเลย’ ร่างบางนึกในใจ
“.................................” หลังจากนั้นก็มีแต่ความเงียบที่ยุนโฮได้รับจากแจจุง (สรุปคือ มีนยอไม่อยู่ในสายตาเลย)
“ถ้าพี่ยุนโฮประกาศออกมาอย่างนี้แล้วมีนยอก็ทำอะไรไม่ได้...เพราะพี่ไม่ได้รักไม่ได้ชอบมีนยอมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว....” เธอเดินออกไปทั้งน้ำตา
“ขอโทษนะยุนโฮ ฉัน...กลับก่อน” ร่างบางพูดจบก็เดินออกไปอย่างไร้เรี่ยวแรง
“แจจุง....” ร่างสูงเรียบวิ่งตามไป เขาคว้ามือของร่างบางไว้
“ปล่อย....” เสียงของร่างบางที่ออกมาเบาจนแทบจะหายไปกับสายลม
“ไม่”
“ฉันบอกให้ปล่อย” ตัวของร่างสูงรู้ดีกว่าแจจุงคงจะเจ็บปวดไม่น้อยที่โดนปฏิเสธไปอย่างนั้น มือแกร่งฉุดร่างบางอันเบาหวิวเข้าหาตัวของเขา
“ปล่อยฉัน” เสียงของร่างบางปนกับการสะอื้น ร่างบางสูงไม่พูดอะไรแต่เขาดึงร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“ยุนโฮ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อย” ร่างบางเริ่มใช้มือทั้งคู่ของตัวเองทุบอกของอีกคน
“ฉันไม่ปล่อยหรอก ไม่ปล่อยให้นายไปชอบใครอีกแล้ว”
“ฉันอยากให้นายมองฉันคนเดียวเพราะฉันเป็นคนเห็นแก่ตัว” เขากระชับวงแขนให้แนบแน่นมาขึ้นทำให้ร่างบางดิ้นไปไหนไม่ได้
“สับสน.....” เสียงหวานๆเอ่ยออกมา ถึงไม่ค่อยจะได้ยินชัดนักแต่ยุนโฮเองก็รู้ เป็นใครก็ต้องสับสนอยู่แล้วถ้าเจอแบบร่างบาง
“ฉันสับสน” น้ำหยดใสๆเริ่มคลอที่คอบตา
“แจจุงมองฉันสิ” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เมื่อร่างบางเงยหน้าขึ้นปุ๊บ ริมฝีปากอยู่ก็ประทับลงก็กลีบปากบางในทันที
สัมผัสอ่อนโยนของยุนโฮทำให้เขาเผลอใจรู้สึกอะไรบางอย่างขึ้นมา
ความรู้สึกที่เขาปิดมันให้อยู่ในส่วนลึกของใจ
ความรู้สึกรักที่มีต่อคนที่ชื่อจองยุนโฮ.......
ความคิดเห็น