คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
Title: N_n
By: MisaMisA~
Part: 1
เคยไหมที่เรารักใครสักคนแต่คนคนนั้นไม่คิดที่จะหันมามองเรา?
เคยไหม คนที่เรารักไม่รักเรา?
แต่ยังไงถ้าเรารักเขาสะอย่างและมีความเชื่อมั่น สักวันเขาต้องหันมามองเรา...สักวัน...
ตาคู่สวยสบตาของตัวเองในกระจกก่อนละสายตาออกจากระจกบานใหญ่และเดินออกจากห้องน้ำแล้วแต่งตัวไปเรียน.... คำพูดเหล่านั้นเป็นสิ่งที่คนคนนี้ชอบคิดตอนมองกระจก ตอนที่มองใบหน้าของตัวเองทุกๆเช้า
"มีนยอ ยังไงผมก็ต้องทำให้คุณรักผมให้ได้" ร่างบางย้ำกับตัวเอง เพื่อเพิ่มกำลังใจให้ตัวเอง
รู้ทั้งรู้ว่าหน้าตาแบบตัวเองผู้หญิงคงจะเมิน เข้าใจได้ว่าหน้าเขาเหมือนผู้หญิงแต่จะให้ทำยังไงละ ก็คนมันเลือกเกิดไม่ได้นิ ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด
"ไงจ๊ะ คนสวย" เสียงของผู้แว่วเข้าหูของเขา
'คิดในแง้ดีไงแจจุง ไม่ใช่เราหรอ... สวยๆในโรงเรียนเรามีอีกเป็นกอง' ร่างบางเดินเมินพวกนั้นไปแต่ไม่ทันไรเราได้ยินเสียงพวกนั้นแซวอีก
"โห้... สวยแล้วหยิ่งนะคุณเธอ"
'อย่างนี้มันหมายถึงเราชัดๆ... พวกนี้นี่ปล่อยให้ฉันอยู่อย่างมีความสุขสักวันได้มั้ย' ร่างบางบ่นในใจอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะไปมองพวกนั้นตาเขียวปั๊ด แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆระเบียงมีแค่เขากับกลุ่มคนพวกนั้น นั่นก็หมายความว่าพวกนั้นพูดถึงเขาอยู่
"นี่พวกนาย เลิกเสียงดังกันสักทีได้ไหม ฉันรำคาญแล้วอีกอย่าง ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะเฟ้ย"
"ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆ แต่ทำไมฉันดูยังไง เธอมันก็ผู้หญิงชัดๆ" เสียงทุ้มต่ำแทรกขึ้นมาพร้อมกับมืออุ่นๆที่จับใบหน้าของแจจุงไว้ ไอ้คนนี้ท่าทางอย่างกับหัวโจกของกลุ่ม เขามองหน้าคนตัวใหญ่อย่างเอาเรื่อง
"อยากพิสูจน์มั้ยล่ะ" ร่างบางถามอย่างหมดอารมณ์ หลังจากที่สะบัดมือหนาๆนั่นหลุดออกจากหน้าของเขา
"เอาสิ ห้องไหนกี่โมงดีละ" เขาแสยะยิ้มออกมา
"ตอนนี้ ตรงนี้เลยดีกว่ามั้ง" แจจุงฝาดหมัดเข้าหน้าคนปากเสียอย่างจัง
"แค่นี้พอไหม" ร่างบางยิ้มอย่างพอใจกับผลลับ ก่อนที่จะเดินจากตรงนั้นไป แต่ไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงของคนคนนั้นตะโกนออกมา ก่อนที่จะลุกขึ้นจากพื้น
"คิมแจจุง ฉันต้องทำให้นายมาอยู่แทบเท้าฉันให้ได้ จำไว้ให้ดี"
"เฮ้ย ยุน แกเอาจริงหรอ นั่นมันผู้ชายนะเว้ย" เสียงของคนอื่นในกลุ่มถามอย่างหน้าตาตื่น
'ทำได้ก็ทำไปสิ ฉันน่ะถึงจะหน้าตาอย่างนี้ก็เหอะ แต่ยังไงฉันก็ชอบผู้หญิงอยู่ดี'
"ใช่ฉันเอาจริง อยากจะรู้ว่าหยิ่งอย่างนี้มีดีอะไรบ้าง"
'ของยากๆ หยิ่งๆอย่างนี้ ชองยุนโฮ คนนี้ชอบจริงเลย' (แต่นั่นมันผู้ชายนะหมีขา)
'อารมณ์เสียชะมัดเลยเลยเจอพวกนั้นแต่เช้า'
"อรุณสวัสดิ์ แจจุง" เสียงใครสักเอ่ยขึ้นทำให้เขาต้องหันตามไปทางต้นเสียง
"อะ อรุณสวัสดิ์ ฮะ" คนที่เข้ามาทักเข้าคือคนที่เขาชอบอยู่ อีมีนยอ เธอกำลังยิ้มอยู่ แต่ยิ้มแบบแปลกๆให้เขา
'วันนี้โชคเข้าข้างฉันแล้ว ><" ' ตอนนี้แจจุงหน้าแดงไปหมด
"คือว่า...วันนี้นายมีเรื่องกับยุนโฮ ห้อง4หรอ"
'ใครหวา ยุนโฮ' ร่างบางทำหน้างง
"อย่างบอกนะว่านายต่อยคนแล้วไม่จักชื่อ" เธอถามอย่างเอาจริงเอาจัง
"แต่เขารู้จักฉันนิ เขารู้ชื่อฉัน"
"หรอ...แต่ฉันว่านายไม่ควรไปทำกับเขาแบบนั้นนะ"
".................."
"รู้ไว้ด้วยว่าพี่ยุนโฮ เขาเป็นบุคคลที่นายไม่สมารถแตะต้องได้" เธอพูดจบก็สะบัดหน้าเดินหนีแจจุงไปในทันที
".............." เขายังอยู่ในอาการช็อก จนกระทั้งมีใครบางคนมาแตะไหลเขาเบาๆ
"อย่าเศร้าไปเลยแจจุง" เพื่อนคนหนึ่งของเขายิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
"นายคงไม่รู้สินะว่า มีนยอเขาเป็นแฟนคลับเบอร์หนึ่งของยุนโฮในห้องเราเลยละ"
แจจุงได้แต่ส่ายหน้าไปมา....
'= [ ] = เมื่อกี้ ยูรีว่ายังไงน๊ะ?' เขาหันไปพร้อมกับหน้าที่ตกใจสุกขีด
"นายฟังไม่ผิดหรอก... แต่หน้าแบบนั้นมันยังไงกันแน่ ทำไมต้องตกใจมากขนาดนั้นด้วย"
"ยุนโฮมันเป็นใครกันแน่ฟระ ทำไม มีนยอถึงลดตัวไปเป็นแฟนคลับมัน"
"ลูกของเจ้าของโรงเรียน แล้วก็อยู่ทีมบาสเกตบอล การเรียนติดอันดับ topบวก หน้าตากับบุคลิกที่ผู้หญิงทุกคนจะให้เต็มสิบ"
"ยูรี เธอไม่ต้องพูดแบบติดไฟอย่างนั้นก็ได้....ยิ่งฟังแล้วยิ่งท้อ"
"ฮิฮิ ถ้ามีนยอไม่สนใจนายแล้ว ลองมองคนข้างๆดูก็ได้นะ ฉันยังว่างอยู่"
"..... เธอเนี่ยนะ ไหนบอกว่ามีแฟนแล้วไง"
"มีแล้ว แต่ฉันรับนายไว้เป็นกิ๊กสักคนก็โอเคนิ เพราะนายทำอาหารอร่อย"
"เอาจริงหรอ" แจจุงทำหน้าเครียดหนัก ไม่คิดว่าเพื่อนคนสนิทจะพูดออกมาอย่างนี้
'รับเป็นกิ๊กเพราะทำอาหารอร่อย อาหารอร่อยงั้นหรอ งั้นก็ทำอาหารเอาชนะจาสะเลย'
"ไม่อ่ะ ฉันไม่เอาเพื่อนมาเป็นคนรู้ใจหรอ แล้วอีกอย่างฉันรักเดียวใจเดียวนะยะ"
"ออ หรอ ฉันก็โล่งใจเหมือนกันที่เธอพูดอย่างนี้ ฮาฮา"
"อื้อ" ว่าแล้วยูรีก็เดินจากแจจุงไปนั่งที่
"แจจุงๆ วันนี้ที่ชมรมจะทำอะไรอ่ะ" เสียงใสๆน่ารักถามขึ้นมา เด็กผมสีน้ำตาลเข้มแต่ความสูงนี่แซงรุ่นพี่แจจุงคนนี้ไปเลย
"ชังมิน ชั่วโมงโอมรูมจะเริ่มแล้วนะ" เสียงของอีกคนที่ตามหลังดัง
'เห็นแก่กินแต่เช้าเลยเพื่อนตู'
"อะ หวัดดีฮะพี่แจจุง" หนุ่มน้อยหัวทองหน้าตาน่าหยิกเอ่ยทักทาย
"อือหวัดดี จุนซู ชังมิน"
"วันนี้พี่จะอบพาย เราสองคนรีบกลับไปที่ห้องเถอะ ตึก มัธยมต้น กับที่นี่ไม่ใช่ใกล้เลยนะ"
"ฮะ" ว่าจบทั้งสองก็รีบวิ่งไปตามที่รุ่นพี่บอก
"เฮ้ยแจจุงแกก็รีบไปนั่งทีสิวะ เดี๋ยวครู กวังฮี มาแกโดนแน่"
"เออ แกก็โวยวายไปได้ บ้านฉันไม่ได้จนจนฉันไม่มีนาฬีกาใส่นะเว้ย"
"อ้าวก็นึกว่าใช่"
"ไอ้นี่วอนแล้ว" ร่างบางบึ่งตรงไปหาเพื่อนของเขาทันที
"เฮ้ยๆ เดี๋ยวครู กวังฮีเข้ามา เดี๋ยวซวยทั้งคู่ ไปนั่งที่ๆๆๆๆๆ" ยูชอนรีบร้องออกมา
"ไม่สนเฟ้ย"
"จริงหรอ"
"จริงเฟ้ย"
"ไอ้แจ....หันไปๆ" ยูชอนพูดพร้อมสายตาหวาดๆ
"อะไรวะ" เขาหันไปตามที่เพื่อนบอกก็พบกับใบหน้าอันดุดันของท่านคุณครู กวังฮี
"คิมแจจุง ปาร์กยูชอน นายสองคนออกมาหน้าห้องเดี๋ยวนี้"
"คร๊าบ...." ทั้งสองก้มหน้าก้มตาเดินตามคุณครูไปที่หน้าห้อง ระหว่างที่เดินยูชอนก็กระซิบกับร่างบาง
"เพราะนายเลยแท้ๆ ฉันเลยต้องโดนไปด้วย"
"สมน้ำหน้า อย่างยั่วโมโหฉันเอง ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่"
"นายสองคน...เอานี่ไปแขวนคอซะ" ว่าแล้วเธอก็ยื่นป้ายมรณะให้ทั้งคู่
ของแจจุงมีข้อความเขียนไว้ว่า "ผมจะนั่งประจำที่ในวิชาโฮมรูมครับ" ส่วนของอีกรายเขียนว่า "ผมจะอยู่นิ่งๆไม่เล่นกับเพื่อนในวิชาโฮมรูมครับ"
"ทั้งสองคนวิ่งรอบตึกมัธยมปลายจนกว่าโฮมรูมจะจบ เดี๋ยวนี้" เธอชี้นิ้วไปทางประตูห้อง
ทั้งคู่เดินออกไปก่อนที่จะเริ่มวิ่ง
"เพราะแกแท้ๆเลย ไอ้แจไว้หลังวิ่งเสร็จแกโดนแน่"
"เหอะเก่งจริงก็เอาคืนเลยตอนนี้เลยดิ" ร่างบางรีบเร่งฝีเท้า โดยไม่ยอมมองไปข้างหน้า
"เฮ้ยไอ้แจ..."
**โครม**
ร่างบางลงไปกองอยู่กับพื้นหินอ่อน
"ขอโทษครับ" เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็พบกับ....ไอ้คนที่ทำให้เขาโดน มีนยอว่า
"ยุนโฮ" ร่างบางมองอย่างเอาเรื่อง
"ผมจะนั่งประจำที่ในวิชาโฮมรูมครับ ฮาฮา โดนทำโทษหรอคนสวย ให้ช่วยมั้ย" เขาอ่านข้อความที่ป้ายก่อนจะถามแจจุง
"ไม่ต้อง..." ร่างบางยันตัวขึ้นก่อนที่รีบเดินออกไปจากตรงนั้น
'เย็นนี้เราได้เจอกันแน่' เขายิ้มก่อนที่จะเดินไปที่ห้องโฮมรูมของตัวเอง
********
"อย่างซวยเลยวะ" ร่างบางหันไปบ่นกับยูชอน
"ซวยยังไงของแก ฉันไม่เห็นจะ เก็ต"
"ไอ้บ้านั่นทำให้ฉันโดน มีนยอด่า"
"เวร...แล้วแกไปทำอะไรเขาไว้วะ"
"ชัดมันไปหนึ่งหมัด" เขาพูดอย่างภาคภูมิใจ
"จิ๊บหายแล้วไอ้แจทำอะไรไรไม่คิด"
"ทำไมวะ กะไอ้แค่ลูกของเจ้าของโรงเรียน" คำพูดของแจจุงทำเอาเพื่อนซี้กุมขมับ
"ฉันขออวยพรให้แกโชคดี ณ ที่นี้เลยดีกว่า"
"ทำไมแกพูดอย่างนั้นวะ ฉันไม่ได้จะไปตายสักหน่อย"
"แกมีเรื่องกับ คิงยุน ก็เท่ากับชีวิตในวัยเรียนที่เหลือของแกแขวนอยู่บนเส้นด้ายแล้ว"
"เฮอ นายสนุกดีออก" เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจอะไร
ทั้งยูชอนและแจจุงวิ่งกันครบสองรอบแล้วจนวงมาถึงหน้าโรงอาหารเป็นครั้งที่สาม ทั้งคู่กะจะหาอะไรดื่มแก้เหนื่อยสักนิด ยูชอนลงไปนั่งกับเก้าอี้แต่แจจุงก็ยังเดินพล่าน
"นี่คนสวยเหนื่อยมามั้ยจ๊ะ น้ำสักแก้วม้า" ร่างสูงที่เขาชนตอนนี้กลับมานั่งดื่มน้ำเย็นอย่างสบายใจที่โรงอาหารสะได้
"แจจุงฉันไม่ได้เอากระเป๋าตังมาอะ"
"ไงคนสวยจะเอามั้ยเนี่ยอุตส่าห์ซื้อมาเผื่อ" เขายื่นกระป๋องน้ำอัดลอมเย็นๆให้ร่างบาง
"ไม่อ่ะ" แจจุงปฏิเสธด้วยเสียงอันเยือกเย็น
"เอาเหอะน่า"
"ไม่เอาหรอ ไอ้ไก่ไปวิ่งกันต่อเหอะ"
"เห้ยไอ้แจ แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้เรียกว่าไก่ ไอ้ ไอ้แจหน้ากระต่าย" ยูชอนลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที
"ตรงไหนวะ มันก็เข้าแกอยู่ดีหวะ ยูชอนนี่กระต่ายสีชมพูผู้แสนน่ารัก"
"เงียบเงียบไปวิ่งต่อเลยไปๆ" มือทั้งคู่ของยูชอนผลักหลังของแจจุงออกจากโรงอาหารอย่างรดเร็ว
"เออๆ" พวกเขากำลังจะเดินออกไปโดยไม่สนใจคนคนนึ่ง
"คิมแจจุง นายไม่รับน้ำใจฉัน ฉันไม่ว่าแต่นายอย่างมาเมินฉันอย่างนี้สิ ไม่เห็นหรอว่าฉันกำลังนั่งอยู่หน้านาย"
"เห็นสิ ตัวใหญ่อย่างนี้ไม่เห็นก็คงตาบอดไปแล้ว" ย้อนเข้าไปแจจุง แกกำลังทำให้เขาโกรธ
"ไอ้แจๆ" ยูชอนสะกิดให้ร่างบางเห็นปฏิกิริยาของอีกคน
"ฉันว่านายควรจะลงความร้อนในตัวของนายลงหน่อยนะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะเปิดกระเป๋าน้ำอัดลมที่ยุนโฮซื้อมาแล้วรินมันลงบนตัวของคนคนนั้น
"เย็นมั้ยละ ไปละ" เขาพูดแบบยิ้มก่อนที่จะเดินจากยุนโฮไป
*
*
*
"ไอ้แจคร๊าบ คุณเมิงอยากให้มิกกี้ยูชอนคนนี้ติดร่างแหไปด้วยหรือไง แต่กระผมของบายโว้ยอย่างนี้"
"เออ คราวหลังจะระวังให้มากกว่านี้นะเว้ย"
พูดไปพูดว่าตอนนี้ทั้งยูชอนและแจจุงวิ่งผ่านโฮมรูมเป็นรอบที่เจ็ดแล้ว
"แจจุงมานี่สิ๊ ส่วนยูชอนไปวิ่งต่อ" เสียงของ กวังฮีเรียกเขา
"มีอะไรหรอฮะ"
"ฟังให้ดีๆนะ"
"ครับ"
"พรุ่งนี้ ชอง ยุนโฮจะย้ายมาเรียนที่ห้องสอง"
"ครับ"
'เฮ้ย เดี๋ยว.... ห้องสอง.... ห้องสอง นั่นมันห้องเรานิหว่า'
"แล้วครูมาบอกผมทำไมฮะ"
"ก็เขาบอกว่าย้ายมาเพราะนาย"
'พ่อแก้วแม่แก้วไอ้แจคนนี้ต้องอยู่ห้องเดียวกับมันอีกแล้วหรอเนี่ย'
"เป็นอะไรไปแจจุง" กวังฮี ถามเพราะสีหน้าของร่างบางดูไม่ดีเอาสะเลย
"เปล่าครับๆ แล้วหมอนั่น ยุนโฮ... เขาบอกว่าย้ายมาเพราะผมแล้ว"
"แล้วเขาอยากให้เธอช่วยติวทุกๆวิชาที่เราเรียนไปแล้วเทอมก่อน สรุปเขาอยากให้เธอนั่งประกบเขาเวลาเรียน เพราะเธอเองก็เป็นเด็ก topเหมือนกันนิ"
'ดูเหตุผลที่มันคิดมา ดีไร้ที่ติมาไอ้หมี แก...ฉันจะไปเรียนวิชาคุณไสยเสกหนักช้างเข้าท้องแก' (ม้าแจกลับมาก่อนอย่างเพิ่งเข้าด้านมืดม้า กลับมาาาา~)
"อ้อ....แล้วก็ช่วยติวยุนโฮตอนเลิกเรียนแบบตัวต่อตัวด้วยนะจะ"
'รู้อะไรมั้ยครับครู กวังฮี ตอนนี้ผมต้องการตั๋วเครื่องบินไปเรียนมนต์ดำหลักสูตรเร่งรัดที่ไทยด่วนเลยครับ' (ม้าแจเขาต้องไปเรียนที่เขมรกันไม่ใช่หรอ)
"ครับงั้นผมไปวิ่งต่อนะฮะ"
"ไม่ต้องไปแล้ว" เธอหันเข้าไปดูในห้องเรียนก่อนที่จะพูดออกว่าเสียงดังว่า
"นั่งเรียนทุกคนกลับไปนั่งที่"
ทุกชีวิตในห้องรีบเดินกลับ(แทบวิ่งกลับ)ที่ เว้นแต่คนนึ่ง
"ชิน มีนยอ ที่ขอเธออยู่ตรงไหน"
"ตรงนี้ไงคะ ข้างพี่ยุนโฮ"
"ครูหมายถึงที่ใหม่"
"ก็...."
"ครูครับผมจักการเองดีกว่า"
"มีนยอช่วยกลับไปนั่งที่ได้มั้ย" เขาส่งยิ้มให้มีนยอ รอยยิ้มนั้นทำเธอแทบละลาย (อยากรู้ยิ้มแบบไหนก็ไปดูตอนยุนยิ้ม ละลายทุกรูป55+)
"ได้คะ" เธอพูเคลิ้มๆก่อนที่จะล่องลอยไปนั่งที่ๆใหม่ที่ครู กวังฮีจัดให้
"เอ้าแจจุง เธอก็มานั่งที่ได้แล้ว"
"คะ ครับ" เหตุการณ์เมื่อสักครู่ทำให้เขาเกิดอาการอึ้งอยู่เล็กน้อย มีนยอผู้แสนจะขี้เอาแต่ใจกลับยอมฟังยุนโฮอย่างง่ายดาย (ขี้เอาแต่ใจแต่ม้าแจกำลังจะจีบเขาอยู่ไม่ใช่หรอ)
เมื่อนั่งลงก็มีเสียงจากคนข้างๆทันที
"คนสวยเราได้นั่งด้วยกันดีใจมั้ย" ยุนโฮฉีกยิ้มกว้าง
'จะยิ้มหาอะไรของมันวะ'
"ไม่ แต่ว่าชุดนายนี่แห้งเร็วดีเน้อ"
"แต่ฉันอยากให้มันเปียกอีกหน่ะ เปียกเพราะเหงื่อของนายและฉัน" เขากระซิกข้างหูของแจจุง
"แกมันพวกโรคจิต รึเปล่าวะ ทำไมฉันต้องเจอนายทุกๆที่ๆไปเลยวะ"
"ก็.....ฉันติดใจนาย อยากจูบ..."
*พรึบ*
"หยุดอยู่ตรงนั้นเลย เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนแล้วปิดกัน นิสัยแย่จริงๆ"
"มันไม่ใช่เรื่องที่น่าบอก"
Xย้อนไปถึงตอนนั้นX
การเข้าค่ายวันสุดท้ายของมัธยมต้นปี3ทุกๆคนกำลังจะไปรวมตัวกันที่หน้า โดม (Dormitory) เว้นแต่คนนึงที่ทำให้เพื่อนๆต้องหนักใจ
"แจจุงๆ แกไปดูไอ้ยุนให้ที" เพื่อนคนนึงตะโกนจากชั้นล่างเพราะรู้ว่าร่างบางยังอยู่ในโดม
"ทำไมหรอ ยุนเป็นอะไร"
"มันไม่ยอมตื่น ไปปลุกมันให้ที่ครูเขาจะเรียนชื่ออยู่แล้ว"
"อืมๆ ได้ๆ"
ร่างบางเดินจากจุดที่ตัวเองอยู่ไปที่ห้องนอน ก่อนที่จะเริ่มทำการปลุกคนที่หลับอยู่
"เฮ้ย ยุนโฮตื่นได้แล้ว ไอ้หมีอืด หมีขี้เซรา ครูเขาจะเรียกชื่ออยู่แล้ว ตื่นๆๆๆตะ"
".................."
"........."
ทุกอย่างตกอยู่ในความสงบหลังจากที่ยุนโฮพลิกตัว ก่อนที่จะพายุลูกใหญ่ตามมา
"แฮ่กๆๆ ไอ้ยุนแก๊ แกทำอะไรลงไปแกรู้มั้ย" ร่างบางพูดไปหอบไป
"จูบไง หวานดีเนอะ"
"ไอ้บ้า ไอ้ๆ แกรู้มั้ยนี่มันจูบแรกของเชียวนะ จูบที่ฉันอุตส่าห์เก็บไว้ให้เจ้าหญิง"
"ช่วยไม่ได้นิ ก็คนมันชอบนิหว่า" ยุนโฮพูดเบาๆแต่ก็ไปรอดไปจากหูของแจจุง
"แกว่ายังไงนะ ไอ้หมีวิปริต" เสียงของร่างบางฟังแล้วท่าทางจะแค้นเขาเอามากๆ
"เปล่า ครับ เปล่า"
"เลิกคบ เราเลิกกัน ฉันไม่นับนายเป็นเพื่อนอีกแล้ว" ร่างบางบเดินกระทืบเท้าออกไปจากห้อง
'เฮ้ยร้องไห้เลยหรอ ก็ใครมันจะไปรู้ละว่าเป็นจูบแรก'
"จูบแรก.... จูบแรก เว้ยคิดอะไรอยู่วะ"
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ความคิดเห็น