♀...ห้องแห่งความลับ...♀

ลำดับตอนที่ #4 : ใบสมัครนางเอกเอสเจ [ โอคล็อก (เยซอง) ]

ใบสมัครนางเอกโอคล็อก(เยซอง)


ชื่อ-สกุล (ยิ่งแปลกยิ่งดี) :: ซินเหม่ย (กรุณา) โมตงัน

ชื่อเล่น (ยิ่งแปลกยิ่งดี) :: ฮอยอัน

อายุ (23-24) :: 23

สัญชาติ (ยิ่งแปลกยิ่งดี) :: เวียดนาม-ลาว

ลักษณะรูปร่าง (ให้ชัดเจน) :: รูปร่างสมส่วน  ตาเรียว  ผิวสีแทน  ผมยาว

นิสัย (ขอยาวๆๆๆๆ~)  :: เธอเป็นคนร่าเริงสดใส ยิ้มสู้กับทุกสถานะการณ์ เธอเป็นคนที่พูดมาก พูดเก่ง พูดไม่หยุด หาเรื่องมาพูดได้ตลอด สิ่งที่ทำให้เธอหยุดพูดคือเวลาที่เธอกำลังตั้งใจทำงานและตอนที่ไม่ถูกกาลเทศะ เธอเป็นคนรู้จักกาลเทศะพอควร ปากร้ายกัดเจ็บ มั่นใจในตัวเอง ชอบแสดงความคิดเห็น แต่ไม่ค่อยกล้าแสดงออก  ถ้าโกรธขึ้นมาไม่ว่าใครหน้าไหนก็เอาเธอไม่อยู่ ยกเว้นพี่ชายของเธอที่สรรหาวิธีพิสดารมาใช่สำหรับควบคุมเวลาเธอโกรธโดยเฉพาะ เธอเป็นคนอารมณ์แปรปรวนเล็กน้อยถึงปานกลาง บ้างครั้งหัวเราะอยู่ดีก็กลับทำหน้าขึงขัง โกรธขึ้นมาซะอย่างงั้น เธอเป็นประเภทโกรธง่ายหายเร็ว แต่ถ้าเธอโกรธก็ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวสักพัก แล้วเธอจะกลับมาร่าเริงอย่างปกติเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เธอเป็นคนที่ขัดแย้งในตังเอง คิดอย่างนั้นแต่ทำอย่างนี้ จนบ้างทีเธอก็ยังงงกับตัวเอง เธอเป็นคนรักษาสัญญา เมื่อเธอได้รับมอบหมายงานอะไรมาเธอมักจะมุ่งมั่นทำมันจนกว่างานจะสำเร็จ เธอเป็นคนขยันขันแข็ง ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ทำอะไรก็ทำเต็มที่ เพราะถือว่าความสำเร็จที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงเป็นสิ่งที่น่าภูมิใจ  และเพราะเธอต้องดิ้นรนหาเลี้ยงตัวเอง ทำให้เธอได้บทเรียนชีวิตมากมาย เธอไม่เคยรับปากอะไรใครพล่อยๆ เธอมักจะเป็นที่ปรึกษาที่ดี เธอจึงเป็นที่รักขอคนทั่วไป แต่บางที่คำพูดที่เธอให้เป็นคำปรึกษาก็เป็นเหมือนมีดแหลมคมที่ทิ่มแทงคนที่มาปรึกษากับเธอเช่นกัน ความคิดร้อยแปดพันเก้าแล่นอยู่ในหัวเธอตลอดเวลา เช่น เรื่องที่จะหาเงินพิเศษทำเพิ่ม ค่าน้ำ ค่าไฟจะมีเงินจ่ายพอไหม ไหนจะพ่อที่ติดเหล้า และอีกมากมาย บลาๆๆๆๆ เธอชอบแต่งตัว(แต่ไม่ค่อยมีเสื้อผ้าสวยใส่เหรอ มีแต่เสื้อผ้าเก่า ก็มันไม่มีเงินซื้อ แค่เงินจะจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟยังไม่ค่อยจะพอเลย นี่ขนาดช่วยกันหาเงินตั้งสองคนนะเนี่ย) เวลาว่างที่มีอยู่น้อยนิด(ก็มัวแต่ทำงานหาเงินเลยไม่ค่อยมีเวลาว่าง) เธอมักจะเดินเข้าร้านขายพวกเครื่องประดับ ของสวยๆงามๆ แต่เข้าไปดูให้อยากเฉยๆไม่มีเงินซื้อหรอก เธอเป็นคนที่แข็งแรง ทนต่อทุกสภาพอากาศ(ไม่ให้แข็งแรงทนต่อทุกสภาพอากาศได้ไง ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาทำงานไม่ได้ ก็อดได้เงินสิ) เธอเป็นคนขี้เหนียว เรียกว่างกเลยก็ได้  ไม่ค่อยชอบให้คนอื่นดูแลหรือคอยปกป้อง เพราะเหมือนกับเป็นการดูถูกเธอว่าเธอดูแลตัวเองไม่ได้ เธอเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งในบ้างเรื่อง เธอเป็นคนที่ร้องไห้ยากมากถ้าไม่ใช่เรื่องที่นักหนาสาหัสจริงๆไม่มีทางที่จะทำให้เธอเสียน้ำตาได้ 

อาชีพ ::รับจ้างทั่วไป ทำทุกอย่างที่สุจริตแล้วก็ได้เงิน

ครอบครัว :: ตอนแรกครอบครัวของเธอมีฐานะพอมีพอกิน เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน มีพี่ชายที่อายุห่างกัน 5ปีหนึ่งคนชื่อฮานอย พ่อของเธอเป็นคนลาว ส่วนแม่เป็นคนเวียดนาม มาพบรักกันที่ไทย พอแต่งงานก็ย้ายไปอยู่ที่ลาวบ้านเกิดพ่อ พอเธออายุ 13 ปี  แม่ของเธอก็เสียชีวิตด้วยโรคร้าย ครอบครัวของเธอจึงมีฐานะแย้ลงเรื่อยๆจนถึงขั้นอดมื้อกินมื้อ พ่อของเธอที่เป็นเสาหลักของบ้านก็ตอมใจกินเหล้าเมามาย เล่นพนันจนบ้านที่ลาวถูกยึด ดีที่แม่มีบ้านอยู่ที่เวียดนามครอบครัวของเธอจึงต้องย้ายไปอยู่เวียดนาม แต่พ่อของเธอก็ยังติดเหล้าเมามายแถมรู้สึกว่าจะดื่มเยอะขึ้นเรื่อย พี่ชายที่ต้องออกไปทำงานหาเงินแทบจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนก็ยังหาเงินมาไม่พอค่าใช้จ่าย เธอจึงต้องออกไปหางานทำเพื่อช่วยพี่ชายอีกแรง เธอทำงานทุกอย่างที่สุจริตแล้วได้เงิน ตั้งแต่ รับตัดหญ้า ทำสวน ทำความสะอาดบ้าน เป็นกรรมกรแบกหาม และอีกมากมาย บลาๆๆๆ

ชอบ :: เครื่องประดับ ของสวยๆงามๆ(แต่ไม่มีเงินซื้อ) , ของฟรี 

ไม่ชอบ :: โดนดูถูก  คนที่ชอบดูถูกคนอื่น  ความเงียบ 

ความสามารถพิเศษ :: พูดได้ไม่หยุด , พูดได้สามภาษา ลาว ไทย เวียดนาม , ทำงานไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

งานอดิเรก :: เข้าร้านขายเครื่องประดับ ของสวยๆงามๆ แต่เข้าไปดูให้อยากเฉยๆเพราะไม่มีเงินซื้อ 

คำพูดติดปาก (หลายคำได้) ::ก็...อะนะ , ฉันคิดว่า... , ทำได้ค่ะ ทำได้

เพิ่มเติม :: วันที่เธอมาโพล่ที่นี่ เป็นวันคล้ายวันเกิดของแม่เธอที่เสียไปแล้ว เธอมัวแต่ตกใจกับเรื่องวุ่นวายเลยพึ่งระลึกชาติได้

อิมเมจ (3รูป) :: 

อิมเมจคู่ (3รูป) :: 

เพลงประจำคู่ (ชื่อเพลง/ศิลปิน) :: Tears / SNSD



คำถามทั่วไป(ตอบๆมาเถอะ ไม่มีผลต่อคะแนนใดๆทั้งสิ้น)

1.คิดว่าพล็อตเรื่องนี้เป็นไงบ้างฮะ? :: ก็แปลกและน่าสนใจดี^^

2.เบื่อคำว่า 'ชิวิตฝ้ายแอดเวนเจอร์' บ้างไหม? :: ได้ยินจนชินแล้วอะนะ - -*

3.คิดว่าจะออติดไหม ความเป็นไปได้มีมากน้อยเท่าไร? :: 50/50

4.ถ้าออติดแล้วจะมาเม้นท์ให้ไหมเอ่ย? :: เม้นท์อยู่แล้ว(มั้ง) ^^;;

5.ถ้าติดแล้วหายสาปสูญ ตัวละครของคุณก็จะโดนปลาหมึกยักษ์เขมือบทันที โอเค๊? :: โอเค!!, ตกลง!! ,Say yes!! (จะเยอะเพื่อ?) 




คำถามออดิชั่น

1.คุณเป็นคนที่ยากจนมาก นานน๊านนานนานกว่าคุณจะมีโอกาสได้ไปเที่ยวสักครั้ง และคราวนี้ทำไมคุณถึงได้ไปที่ทะเลล่ะ? (ขอยาวๆ มีบทพูดได้) :: เมื่ออาทิตย์ก่อน ฉันเข้าไปทำงานในเมืองมา เห็นป้ายประกาศว่ากำลัง รับสมัครคนดูแลนักแสดงที่จะไปถ่ายทำภาพยนตร์ที่ประเทศไทยจำนวน 5 คน การถ่ายทำในต่างประเทศครั้งนี้ใช้เวลาในการถ่ายทำทั้งหมด 6 ฉันก็เลยรีบไปสมัคร(เรื่องแบบนี้ฉันชอบอยุ่แล้วได้เห็นคนแต่งตัวสวยๆได้เงินแถมเหมือนได้มาเที่ยวประเทศที่พ่อกับแม่พบรักกันด้วยอะไรจะดีขนาดนี้)เขาบอกว่าจะติดต่อกลับมาใหม่ ฉันได้รับรับพิจารณาเป็นพิเศษเพราะฉันสามารถพูดภาษาไทยได้ ไม่เสียแรงที่แม่เคยสอนภาษาไทยให้ คิดว่าจะไม่ได้ใช้ประโยชน์ซะแล้ว และเมื่อสองวันก่อนทางกองถ่ายติดต่อมาให้เตรียมตัวเดินทางได้ 
     ตอนนี้ ฉันอยู่ที่ริมทะเล จังหวัดระยอง ประเทศไทย วันแรก ทางกองถ่ายให้พักผ่อนตามอัธยาศัย เพราะทุกคนเหนื่อยกับการเดินทางกันมาก 
  วันที่สองถึงวันที่ห้า ทุกคนเริ่มทำงานอย่างขมักเขม้นกันตั้งแต่เช้าจนค่ำทุกวัน ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าการทำงานที่กองถ่ายมันจะเหนื่อยมากขนาดนี้ ฉันคิดว่า...ฉันไปรับจ้างเป็นกรรกรแบกหาม 3 ตึก ยังไม่เหนื่อยเท่ากับทำงานในกองถ่ายวันนึงอีกนะเนี่ย เฮ้ออ ออ~~
  วันที่หก วันสุดท้ายของการทำงานในประเทศไทย วันนี้ถ่ายทำกันแค่ครึ่งวัน พี่ๆที่กองถ่ายจึงชวนฉันไปเล่นน้ำทะเลแล้วค่อยไปงานเลี้ยงปิดกล้องที่ร้านอาหารแถวๆที่พัก
  ในขณะที่กำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ก็เหมือนกับมีเสียงอะไรไม่รู้ร้องเรียกให้ฉันเดินไปในน้ำลึก ดูเหมือนทุกคนจะร้องห้ามฉันแล้วแต่ฉันกับไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงที่ร้องเรียกฉันให้เดินไปหา จนในที่สุดฉันก็จนลงไปในน้ำ ฉันจึงได้สติขึ้นมา พยายามตะเกียดตะกายขึ้นมาจากน้ำ แต่รู้สึกเหมือนมีอะไรมาดึงร่างของฉันให้ลงไปในน้ำ พยายามดิ้นรนเท่าไรก็ไม่สามารถหลุดจากความรู้สึกที่ถูกเหนี่ยวรั้งนั้นได้ ฉันรู้สึกว่าหายใจไม่ออก ลมหายใจหมดลงทุกที เรี่ยวแรงเริ่มเหือดหาย 
 
    นี่มันอะไรกัน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่!!! ฉันยังตายไม่ได้นะ... ได้โปรดเถอะพระเจ้า... อย่าเพิ่งเอาชีวิตฉันไปตอนนี้ไหม... ฉันยัง มีพ่อที่ต้องดูแล... ฉันจะทิ้งให้พี่ฮานอยรับภาระคนเดียวได้ไงกัน... ได้โปรดถอะ... ฉันขอร้อง...อย่าเพิ่งเอาชีวิตฉันไป... ได้โปรด... 
 
  ดูเหมือนคำขอร้องของฉันจะไม่เป็นผล เพราะร่างของฉันกำลังจมดิ่งสู่ใต้ท้องทะเลลงไปทุกทีๆ นี่ฉันต้องตายจริงๆเหรอเนี่ย ไม่!!! ไม่ได้น้า!!! ฉันยังตายไม่ด้าย!!!!!!!


2.เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำเอาคุณแทบบ้า! ไม่จริงน่า เงือกนะ มีจริงด้วยหรอไง แต่ถึงอย่างงั้นมันก็ไม่น่าตกใจเท่ากับการที่คุณต้องกลายเป็นเงือกด้วย และที่นี่คุณก็ได้พบกับมนุษย์คนอื่นที่ถูกจับมาด้วยกันอยู่หลายคน มีคนหนึ่งต้องตาต้องใจคุณมากเลยทีเดียว(คงจะรู้ว่าใคร) คุณอยากเป็นเพื่อนกับเขา คุณจะทำยังไง เพราะดูๆแล้วคนเป็นคนที่ค่อนข้างจะเงียบๆเลยนะTwT (ขอยาวๆ มีบทพูดทำใจเรื่องได้) :: หลังจากที่ฉันพอจะทำใจกับเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นได้บ้างแล้ว ในคืนนั้นฉันออกมาเดินเล่นข้างนอกเพราะนอนไม่หลับเนื่องจากแปลกที่ ขณะที่กำลังเดินอยู่นั้น ฉันกับได้พบกับใครคนนึง รู้สึกว่าเขาจะมาจากโลกมนุษย์เหมือนๆกับฉัน ฉันจะเข้าไปคุยกับเขาดีไหมนะ รู้สึกว่าเขาจะเป็นคนเงียบๆซะด้วยสิ เขาจะพูดกับฉันหรือปล่าวนะ ยังคิดไม่ทันตกไอ้ขาทรยศก็พาฉันเดินไปหาเขาซะงั้น
    " เอ่อ... สวัสดี ฉันชื่อฮอยอัน^^"
    "..."
    "ฉันมาจากโลกมนุษย์"
    "..."
    "ถ้าจำไม่ผิด นายชื่อโอคล็อกใช่ไหม?^^"
    "..."
    "นายมาจากโลกมนุษย์เหมือนกันใช่ปะ?^^"
    "...อืม"
  ในที่สุดเขาก็ตอบสนองต่อคำถามของฉัน ตอนแรกฉันคิดว่าเขาจะตกใจจนเป็นใบ้ ไม่รับรู้ต่อสิ่งรอบตัวอีกแล้วซะอีก
    "นายที่มาจากไหนเหรอ?"
    "..." 
    "นายมาโพล่ที่นี่ได้ไงอะ?"
    "..."
    "นาย..."
    "รำคราญ!!!!!!" 
    "อะ...เอ่อ"
  ฉันยังพล่ามไม่ทันจบนายนั้นก็หันมาตะคอกใส่ฉัน ฉันว่าน่าจะปล่อยให้เขาอยู่เงียบๆคนเดียวสักพักคงจะดีขึ้น ฉันถือวิสาสะเดินเข้าไม่นั่งข้างๆเขา ความเงียบเข้าปกคลุมเราสองคนอยู่สักพัก แล้วเขาก็เป็นคนทำลายมัน
    "...ขอโทษนะ ฉันกำลังสับสนน่ะ"
    "ไม่เป็นไร ฉันคิดว่า ฉันเข้าใจความรู้สึกของนายนะ เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วไปหมดจนตั้งตัวแทบทัน ไม่สิไม่ใช่แทบไม่ทันแต่ไม่ทันเลยตังหาก^^"
    "...อื้ม แต่ยังไงฉันก็ต้องขอโทษเธออยู่ดี"
    "งั้น..."
    "หือ!?"
    "นายต้องถ่ายโทษด้วยการที่นายต้องมาเป็นเพื่อนกับฉัน^^"
    "..."
    "ว่าไง ตกลงไหม?"
    "...อื้ม ตกลง"
    "เย้!!!~ นายยอมเป็นเพื่อนกับฉันแล้ว ฉันลุ้นแทบแย่แน่ะว่านายจะยอมเป็นเพื่อนกับฉันหรือปล่าว >O<;;" 
    "มันน่าดีใจขนาดนั้นเลยเหรอที่ฉันยอมเป็นเพื่อนกับเธอ"
    "ก็ใช้น่ะสิ เพราะฉันน่ะคิดว่าการมีเพื่อนไว้ดีกว่ามีศัตรู^^ หรือนายไม่คิดอย่างนั้น?"
    "มันก็จริงอย่างที่เธอพูด"
   แล้วเราก็คุยเรื่องไร้สาระกันอีกสักพักนึงก็แยกย้ายกันไปนอน หลังจากวันนั้นฉันกับโอคล็อกก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ และฉันก็ได้รู้ว่าที่จริงแล้วเขาไม่ใช่คนเงียบๆอย่างที่คิด คนเราไม่อาจที่จะเชื่อในสิ่งที่เห็นเพียงอย่างเดียวได้จริงๆ


3.เวลาผ่านไป ตอนนี้คุณและเขาสนิทกันมากๆเลย แทบจะเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนซี้กันแล้วล่ะ คุณได้รู้เรื่องต่างๆเกี่ยวกับเขาเพิ่มมากขึ้น ความรู้สึกแปลกๆก็เกิดขึ้นกับตัวคุณ คุณพยายามจะสื่อให้เขารู้ว่าคุณรักเขามากแค่ไหน แต่เขาไม่เคยรู้เลยสักนิด ในวันหนึ่งคุณก็เลยร้องไห้อย่างหนักขึ้นมา เขาสงสัยก็เลยถามว่าคุณเป็นอะไร แล้วคุณจะบอกความจริงหรือแหลสดใส่เขายังไงดีล่ะเนี่ยTT[]TT (ขอยาวๆ มีบทพูดได้) :: ตอนนี้ฉันแอบออกมานั่งร้องไห้น้อยอกน้อยใจอีตาทื่อที่ไม่เคยรับรู้อะไรเลยสักนิด ทั้งทีฉันพยายามสื่อให้เขารู้ว่าฉันรักเขามากแค่ไหน 
    "นี่...ออกมาทำอะไรดึกดื่นเที่ยงคืนแบบนี้เนี่ย อย่าบอกนะว่าออกมาหาอะไรกินตอนกลางคืน"
    "..." 
    "นี่ เป็นไรหรือปล่าว? ถามก็ไม่ตอบ นี่!!!"
  โอคล็อกมาอยู่ด้านหลังของฉันตอนไหนเนี่ย ทำไมฉันไม่รู้สึกเลยล่ะ ว่ามาคนยืนอยู่ด้านหลังฉัน แล้วยังมากระชากฉันให้หันไปหาเขาอีกแน่ะ เดี๋ยวสิฉันยังไม่ได้เช็ดน้ำตาเลยนะ 
    "เฮ้ย!! ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรเธอหรือปล่าว บอกฉันมานะฉันจะไปจัดการกับมันเดี๋ยวนี้แหละ"
  ตาทื่อเอ้ย!!เคยรู้อะไรกับเขาบางไหมเนี่ย คนที่ทำให้ฉันร้องไห้ก็นายนั่นแหละ จะไปจัดการกับคนๆนั้นเหรองั้นก็จัดการกับตัวเองเลย กล้าไหมล่ะ
    "ปล่าว! ไม่มีอะไร ไม่มีใครทำอะไรฉันทั้งนั้นแหละ"
    "อ้าว! แล้วเธอร้องไห้ทำไม"
    "ฉัน... ฉันแค่คิดถึงบ้านน่ะ คิดถึงพ่อกับพี่ฮานอย ถึงพ่อจะกินเหล้าเมาไปวันๆก็เถอะ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นไงบ้าง คงจะเป็นห่วงฉันแย่ จริงสิ!! วันที่ฉันมาโพร่ที่นี่เป็นวันคล้ายวันเกิดของแม่ฉันที่เสียไปแล้วด้วยนี่ ฉันลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงกันเนี่ย!!!"
    "โถ่~ ไอ้เราก็นึกว่าเรื่องอะไร คิดถึงบ้าน คิดถึงครอบครัวนี่เอง"
    "หรือนายไม่คิดถึงบ้าน คิดถึงครอบครัวของนายหรือไง"
    "คิดถึงน่ะคิดถึง แต่ฉันเก็บเอาความคิดถึงมาเป็นแรงผลักดันให้มีแรงที่จะทำภารกิจให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว จะได้กลับบ้าน กลับไปหาครอบครัวเร็วๆไงล่ะ"
    "ก็...อะนะ จริงอย่างที่นายพูดเอาความคิดถึงมาเป็นนพลัง"
  แต่นายจะรู้ไหมว่าการที่เราทำภารกิจเสร็จสิ้นได้เร็วๆนั้นแสดงว่า เวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันก็สั้นลงไปเรื่อยๆน่ะสิ
    "โอ๋~ ไม่เป็นไร มีพี่ชายคนนี้อยู่ทั้งคนเรามาช่วยกันทำภารกิจให้เสร็จสิ้นเร็วๆ น้องสาวของพี่จะได้กลับบ้านไปหาครอบครัวเร็วๆดีไหม?"
    "อื้ม ^^"
  พี่ชายกับน้องสาวงั้นเหรอ ไม่!ฉันไม่ได้อยากเป็นพี่น้องกันนายตาทื่อฉันอยากเป็นมากกว่านั้น นายเคยรู้บางไหม?

4.ครั้งนี้ศัตรูที่พวกคุณต้องเผชิญหน้าคือปลากระเบนยักษ์แม่ลูกอ่อน=[]= และมันก็เกิดการต่อสู้ขึ้น เขาปกป้องคุณจนเขาได้รับบาดเจ็บ และมีโอกาสตาย ตอนนั้นคุณรู้สึกยังไงบ้าง คุณจะทำยังไงให้เขาหาย คุณจะพูดอะไรกับเขา (ขอยาวๆ มีบทพูดได้)  :: โอคล็อคเอาตัวเข้ามาขวางฉันไว้ ทำไม!!เขาต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไม!!เขาต้องเอาตัวเข้ามาขวาง เพื่อปกป้องฉันเหรอ เพื่อให้ฉันปลอดภัยเหรอ เพื่ออะไรกัน ฉันรู้สึกสับสนไปหมด เขารู้อยู่เต็มอกว่าถ้าทำแบบนั้นแล้วตัวเองต้องเจ็บตัว แล้วจะเขาแบบนั้นไปเพื่ออะไร ฉันได้แต่ร้องไห้คร่ำควรกับความรู้สึกสับสนภายในใจ ทำอะไรไม่ถูก ตัวแข็งทื่อจนเพื่อนๆคนอื่นๆเข้ามาประคองร่างที่ไร้สติของโอคล๊อกไป
  หลังจากที่โอคล๊อกเอาตัวเข้ามาขวางฉันไว้นี่ก็เข้าวันที่สองแล้ว ทำไมเขาถึงยังไม่ฟื้นสักทีนะ 
    "เฮ้อ..." 
  ฉันถอนหายใจกับตัวเองก่อนที่จะเอื้อมมือดึงผ้าห่มคลุมจนถึงอกของโอคล็อก แล้วนั่งลงที่ข้างเตียง 
    "ทำไมนายถึงไม่ยอมตื่นสักที ห๊า!!!"
    "..."
    "ลืมตาสักที ตาทื่อ..."
    "..." 
    "นายจะนอนกินบ้าน กินเมืองไปถึงไหน? นอนกินแรงชาวบ้านมันมีความสุขนักหรือไง ห๊า!!!"
    "..."
    "ลืมตาสิ โอคล็อก ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี่นะ"
  น้ำตาของฉันไหลลงมาอีกครั้ง หลังจากที่ฉันคิดว่ามันเหือดแห้งไปแล้ว ฉันก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้นไม่รู้ว่านานเท่าไร ฉันได้แต่พร่ำบ่นต่อว่าตัวเองที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ 
    "...ฮึก...เป็นเพราะฉัน...ฮึก...ที่ทำให้นายต้องเป็นแบบนี้"
    "..."
    "เป็นเพราะฉัน...ฮึก... ถ้าวันนั้นนายไม่เอาเข้ามาขวางฉัน...ฮึก... นายก็คงไม่บาดเจ็บขนาดนี้"
    "เป็น...ฮึก...เพราะฉัน..."
    "นี่! จะหล่ามอะไรนักหนา น่ารำคราญชะมัด คนจะหลับจะนอน"
    "ตาทื่อ...ฮึก...จะนอนอะไรอีกล่ะ...ฮึก...รู้ไหมคนอื่นเค้าห่วงจะแย่อยู่แล้ว"
    "เธอเป็นห่วงฉันเหรอ"
    "ปล่าวซะหน่อย...ฮึก...ฉันบอกตอนไหนว่าฉันเป็นห่วงนาย"
    "แล้วเธอร้องไห้ทำไมอะ"
    "...ฮึก"
    "โอ๋~ นี่พี่ทำให้น้องสาวเป็นห่วงเหรอเนี่ย พี่ไม่เป็นไรแล้วไม่ต้องร้องไห้น้า พี่หายดีแล้วเห็นไหม พี่ไม่ได้เป็นไรมากสักหน่อยเลิกร้องได้แล้ว"
    "ฮือ...~"
    "อ้าว ยังไงเนี่ยยิ่งพูดยิ่งร้อง โอ๋~"
  ตาทื่อเอ้ย!! ฉันร้องเพราะคำที่นายใช้แทนตัวเองต่างหาก พี่ๆน้องๆอีกแล้ว ฉันไม่อยากเป็นพี่น้องกับนาย


5.ระยะเวลาอันยาวนานของการทำภารกิจ บวกกับความใกล้ชิดสนิทสนม(?)ของคุณและเขา ทำให้ความรักเริ่มก่อตัวขึ้นมา และวันหนึ่งเขาก็มาสารภาพความรู้สึกแสนงดงามกับคุณ เขาจะพูดยังไง และคุณล่ะ จะตอบเขาไปว่าอะไร (ขอยาวๆ มีบทพูดได้) :: คืนวันนี้ฉันนอนไม่ค่อยหลับเพราะคงจะแปลกที่อีกเหมือนเคย จึงตัดสินใจออกมาข้างนอกแล้วฉันก็ได้พบก็โอคล็อก เขานั่งอยู่บนโขดหินเพียงลำพัง ฉันจึงเดินเข้าไปหาเขา
    "ไง นอนไม่หลับเหมือนกันสิท่า"
    "อืม..."
  เขาตอบโดยไม่หันมามองคนถาม ฉันเลยเดินไปนั่งข้างๆเขา เหมือนเขากำลังคิดอะไรในใจอยู่ ฉันก็ไม่ค่อยอยากถามเท่าไร ถึงจะอยากรู้มากๆก็เถอะ ถ้าเขาอยากบอกเขาก็บอกเองนั้นแหละ แต่มันคันๆปากยังไงไม่รู้อะอยากถามแต่ไม่กล้างะT-T เรานั่งเงียบกับอยู่อย่างนั้นสักพัก แล้วโอคล็อกก็เป็นคนทำลายความเงียบก่อน ก็ดีเหมือนกันฉันยิ่งไม่ค่อยชอบความเงียบอยู่ มันรู้สึกอึดอัดอะ >o<;;
    "นี่..."
    "...!?" 
    "เธอคิดว่าการที่เราเปิดเผยความรู้สึกมันน้ำเน่าหรือปล่าว แล้วฉันควรทำยังไง เก็บเอาไว้...คอยแต่แอบมองอยู่แบบนั้นน่ะเหรอ" 
    "..." 
    "คนที่ไม่เคยแอบรักใคร ย่อมไม่มีวันเข้าใจถึงความทรมานที่ได้แต่เฝ้าดู รอคอยให้คนๆนั้นรับรู้"
  ใช่เขาพูดถูกการแอบรักใครสักคนมันทรมานที่ได้แต่เฝ้าดู รอคอยให้คนๆนั้นรับรู้ ว่าแต่ที่เขาบอกว่าแอบรักหรือเขาจะรู้ว่าฉันแอบรักเขา ไม่น่าจะใช่ ถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องกำลังแอบรักใครอยู่ แล้วคนๆนั้นเป็นใครกัน คิดแล้วก็เจ็บจี๊ดที่หัวใจ เขาแอบรักใครอยู่นะ
    "ถ้าฉันซื่อตรงต่อหัวใจ รู้สึกแบบไหนก็แสดงออกแบบนั้น ชอบ...ก็บอกว่าชอบ ตอนนี้เริ่มรัก...ก็อยากบอกว่ารัก มันจะผิดหรือปล่าว"
    "..."
  ฉันพูดอะไรไม่ถูก สิ่งที่เขาพูดมันก็ถูก จะผิดไหมถ้าบอกความรู้สึกออกไปให้เขารับรู้
   "ฮอยอัน บอกฉันหน่อยสิว่าผิดไหมที่จะบอกให้คนๆนั้นรับรู้"
   "ก็...อะนะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นฉันฉันก็คงไม่กล้าพอที่จะบอกความรู้สึกออกไป และคงต้องรอ รอคอยว่าสักวันเขาคนนั้นจะรับรู้ถึงความรู้สึกที่ฉันมีให้เขา แต่ถ้านายมีความกล้าพอที่จะบอกความรู้สึกที่มี นายก็บอกออกไปเลย ฉันว่ามันคงไม่ผิดหรอกที่จะบอกความรู้สึกออกไป"
  เฮ้ออ ออ~ พูดไปก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ ใช่มันคงไม่ผิดที่บอกความรู้สึกออกไปแต่ฉันไม่กล้า ฉันกลัว กลัวว่าถ้าบอกออกไปแล้วเขาอาจจะปฎิเสธมัน 
   "ฉันไม่คิดจะรอคอยหรอกนะ เพราะเวลาของคนเรานั้นมันมีจำกัดเหลือเกิน..."
  ความเงียบก็เข้าปกคลุมพวกเราอีกครั้ง เหมือนเขากำลังคิดหนักเอาการ อยากรู้จังว่าคนที่เขาแอบชอบเป็นใครกัน แล้วจู่ๆเขาก็หันมาจ้องหน้าฉันพร้อมกับยิ้มมีเลศนัย 
    "มองหน้าฉันทำไม" 
    "..."
    "นาย...แปลกๆแฮะ"
    "ฮึ...ก็เธอเป็นคนบอกฉันเองไม่ใช่เหรอไง"
    "หือ?บอกอะไร"
    "นี่... ฉันเป็นอะไรสำหรับเธอ"
    "..."
    "...?"
    "ก็...อะนะ นายก็เป็นเพื่อนฉันไง"
    "..."
    "หือ!?"
  รู้สึกว่าเหมือนคำตอบขอฉันจะผิด เขาถึงหันหน้าหนีออกไปมองท้องทะเลเบื้องหน้าแทน แต่เขาคงไม่รู้หรอกว่าคำตอบที่ฉันตอบไปนั้นมันเหมือนฉันเอามีดมากรีดแทงหัวใจตัวเอง 
    "ทำไมเหรอโอคล็อก มีอะไรหรือปล่าว?"
    "...ฉันชอบเธอ...ฮอยอัน...มันไม่ใช่ความรู้สึกชอบแบบเพื่อน ไม่ใช่ชอบแบบพี่น้อง แต่มันมากเกินกว่านั้น..."
    "โอคล็อก!!..."
  ฉันเอ่ยชื่อเขาอย่างตกใจและดีใจที่เขาคิดแบบเดียวกับฉัน ดวงตาของเขาตอนนี้อ่านออกเป็นคำพูดไม่ถูก แต่เป็นดวงตาที่หนักแน่นจริงจัง ตอกย้ำคำพูดของเขาได้เป็นอย่างดี
    "โอคล็อก...ฉัน..."
    "บอกมาเถอะฮอนอัน ฉันอยากรู้ว่าเธอคิดยังไงกับฉัน"
  ความเงียบเข้าปกคลุมฉันกับเขา ฉันจะสารภาพความในใจซึ่งเก็บไว้แสนนานกับเขายังไงดี ว่าฉันก็ชอบเขาเหมือนกัน
    "เอาเหอะ ไม่เป็นไร คิดซะว่าบรรยากาศพาไปแล้วกัน"
    "โอคล็อก..."
    "เฮ้ย! ฉันรู้ชื่อฉันน่าไม่ต้องย้ำหรอกยัยเบอะ"
  ไม่ใช่อย่างงั้นตาทื่อเอ้ย! ฟังให้จบก่อนได้ไหม
    "อย่าคิดมากเลยฮอยอัน ฉันแค่อยากบอกสิ่งที่ฉันรู้สึกและพยายามกดมันให้จมลงมิดทุกครั้งที่มองเธอ ไม่ได้อยากให้เธอตอบสนองกลับ แค่อยากให้เธอรับรู้ถึงมันเท่านั้น"
  จริงสิสิ่งสำคัญคือการได้บอกให้เขารับรู้เพราะฉันไม่อยากที่จะต้องทรมานต่อไปแบบนี้ทั้งที่นายเปิดเผยความรู้สึกกับฉันแล้ว ฉันก็อยากจะเปิดเผยความรู้สึกให้นายได้รับรู้บาง
  แต่พอฉันหันไปหาเขาเพื่อจะบอกความรู้สึก เขากลับไม่อยู่เสียแล้ว 
     นายหายไปไหนน่ะโอคล็อก กลับมาฟังฉันบอกนายก่อน...ว่า ฉันรักนาย...โอคล็อก!!! 

6.วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการทำภารกิจ ด่านสุดท้ายช่างยากเย็น อุปสรรคต่างๆมีมากมาย จนสุดท้ายคุณก็ต้องสังเวยชีวิตของคุณไป คุณกำลังจะตาย เขากำลังร้องไห้ คุณจะทำยังไงให้เขารู้ว่าคุณจะรักเขาตลอดไป และเขาจะทำยังไงให้คุณรู้ว่าเขาก็จะรักคุณคนเดียวเช่นกัน (ขอยาวๆ มีบทพูดได้) :: โอคล๊อกเบิกตากวางพร้อมกับถลาเข้ามาประคองฉันขึ้นจากพื้นน้ำตามากมายของเขาไหลออกมาเมื่อเห็นฉันกระอักเลือดออกมาจากปากอย่างน่ากลัว
    "ฮอยอัน!! เธอต้องไม่เป็นไรนะ "
  โอคล๊อกร้องตะโกน ฉันได้แต่จองมองเขาอย่างเหม่อลอยก่อนจะฉีกยิ้มบางๆถึงแม้ว่าตอนนี้ความเจ็บจะแล่นไปทั่วร่างกาย จนทำให้ฉันแทบจะยิ้มไม่ออกก็เถอะ
    "นายอย่าร้องสิ อึก...ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"
    "ฉันไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปแน่ เธอต้องไม่เป็นนะฮอยอัน"
  ฉันหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด และหวาดกลัว แต่มีเพียงสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากจะพูดให้เขาได้ฟังอีกครั้ง ฉันพยายามลืมตาขึ้น แล้วหันหน้าไปหาคนที่กำลังประคองร่างอยู่
    "ฉันรักนายนะ โอคล็อก..."
    "..."
    "...ถึงฉันจะตาย" 
    "..."
    "แต่ขอให้นายรู้ไว้ว่า...ความรักที่ฉันมีต่อนายไม่ได้หายไปไหนและจะคงอยู่ตลอดไป...ฉันรักนาย"
    "ฮอยอัน ฉันรักเธอ"
    "..." 
    "และฉันก็จะรักเธอคนเดียวตลอดไป ฉันสัญญา"
    "ขอบคุณนะ...ลาก่อนทุกคน...โชคดีนะ"
  ฉันพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปหาทุกคนเพื่อที่จะได้จดจำใบหน้าของพวกเขาไว้ในความทรงจำ...ตลอดไป 
    "ไม่ ฮอยอันเธอต้องไม่ตาย อย่าทิ้งฉันไป เธอต้องอยู่กับฉัน ฮอยอัน" 
    "^^...ลาก่อน"
  ฉันส่งยิ้มพร้อมกับเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้กับเขา ฉันรู้สึกว่าดวงตาหนักจนแทบจะลืมไม่ขึ้น ความเจ็บแล่นไม่ทั่วร่างกาย โอคล๊อกตะโกนเรียกฉันราวกับคนบ้า ฉันพยายามลืมตาขึ้นมองเขาอีกครั้ง แต่ไม่สามารถทำได้ เพราะเรี่ยวแรงที่มีค่อยๆหายไปจนหมดสิ้น 
  ในโลกที่ไม่แน่นอน หลายสิ่งเกิดขึ้น หลายสิ่งดับสิ้นไป อนาคตจะเป็นยังไงนะ... อนาคตต่อจากวันนี้... แต่อย่างไรก็ตาม... ความทรงจำและความรักไม่อาจลบเลือน มันลอยอยู่ทั่วทุกแห่งหน รอคนที่เก็บเกี่ยวมันไปได้รับรู้ และความรักความทรงจำเกี่ยวกับนาย... ก็จะอยู่ในหัวใจของฉันตลอดไป 
    ลาก่อน...โอคล็อค ผู้ชายที่ฉันรัก 
    ลาก่อน...เพื่อนๆที่แสนดีทุกคน
    ลาก่อน...อุปสรรคที่แสนยากลำบาก 
    ...ลาก่อน... 




ปล. รู้สึกว่านิสัยจะไม่ค่อยขัดแย่งในตัวเองเท่า ยังไงก็รับพิจารณาด้วยแล้วกัน เรื่องนี้เป็นแรกที่เขียนใบสมัครเอง คิดตั้งนานกว่าจะได้คำตอบแต่ละข้อ เฮ้ออ ออ~ ในที่สุดก็เสร็จสักที ผิดพลาดตรงไหนช่วยติเตือนด้วยแล้วกันนะ ^^






ขอให้ทุกคนโชคดี และแนะไว้ว่า

ทุกคำถาม ตอบแหวกแนวเท่าไร

ยิ่งมีสิทธิออติดเท่านั้น คะแนนความคิดสร้างสรรค์

และความแปลกใหม่สำหรับฝ้ายมีเยอะ

และเป็นคะแนนหลักเลยก็ว่าได้^________^~