ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่3...บางสิ่งที่หายไป
.........ย้อนกลับไปที่รถไฟฟ้านะคะJ..........
หลังจากที่กีตาร์หยิบสมุดบันทึกของเอมมี่มาเปิดอ่านแล้ว [เฮ้อ ! ไม่ค่อยจะมีมารยาทเลยเนอะพระเอกเรา] ก็เก็บใส่กระเป๋า พร้อมกับนึกในใจ “หึ หึ สนุกแน่ยัยโหด”
[ไม่ต้องตกใจนะคะว่านายกีตาร์บ้าหรือเปล่า คือหน้าแรกของ สมุดบันทึกมันเป็นแบบนี้คะ]
โอ๋เย้เย้เย้......
สวัสดีจ้า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เจ้า My Blue Diary หึหุหึหุหึ ดีจายจางจังเลยไม่รู้ว่าพี่อัมหรืออัมมารตีคนสวย(หรือเปล่านะ คิกคิกคิก) นึกครึ้มอกครึ้มใจอะไรก็ไม่รู้ซื้อสมุดบันทึกมาให้ 5..5.. 5.. 5 ก็ปกติ พี่อัมอะนะขี้งกมากกกกกกกกกกกกถึงมากที่สุด แต่ยังไงก็เหอะนะพี่อัมเค้าก็ซื้อมาให้แล้วต้องขอบคุณซะหน่อย อะแฮ่ม! เซี่ยเซียเจี่ยเจีย [แหม ทำยังกับพี่อัมเค้าจะได้ยินเลยนะยัยเอมมี่:คนเขียน] เอาละทีนี้หนูเอมมี่ก็ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการแล้วกันนะค๊า..............
ชื่อในบัตรประชานชนที่บิดาตั้งให้***เอมมิลาน
ชื่อนัมเบอร์ทู***เอมมี่
อายุ 18 ปี
ที่อยู่ก็ 105/555 ม.3 ซ.ลาซอนย่า บางนา กทม. 10260 (ที่อยู่สมมตินะคะ)
Tel.0x-xxxxxxx
สิ่งที่ชอบที่สุด: การที่ได้กินของอร่อย ๆ
สิ่งที่ม่ายชอบที่สุด: คือการที่ต้องทำงานบ้านโดยเฉพาะทำกับข้าว
สี่ที่ชอบที่สุด***สีฟ้า
สีที่ไม่ชอบ***สีแดง
ฯลฯ
…………………………………………………
**************************************
<ที่บ้านเอมมี่>
“กลับมาแล้วค่า”
“กลับมาแล้วเหรอเอมมี่ไปอาบน้ำป่ะ เดี๊ยวลงมากินข้าวกัน วันนี้มีแกงจืดฟักทองด้วยนะ”*o*
“ค่า พี่อัม เดี๊ยวเอมมี่ลงมา แล้วตาอั้น(น้องชายนางเอกหนะคะ)ละคะกลับมาหรือยัง”
“อยู่ในห้องหนะจ๊ะ ถ้ายังไงเอมมี่ตามน้องลงมาทานข้าวด้วยนะจ๊ะ”
“ค่า คุณพี่”
ตึดๆๆตรื้อตึดดตรื้อๆๆๆๆๆ(เสียงโทรศัพท์ของเอมมี่ดังขึ้น)
“เอ๊ะ ! ครายโทรมาหว่าเบอร์ก็ไม่คุ้น ชื่อก็ไม่โชว์....โมชิโมชิครายวะ เฮ่ย! ไม่ทราบว่าใคร โทรมาทำไม แล้วเพื่ออะไร..”
\"........\"
\"อ้าว แล้วไมไม่พูดวะ\"
\"หึ หึ หึ เธอนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ\"
“ใครอะ เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอ”
“นี่เธอ เธอจำฉันไม่ได้จริง ๆ เหรอ ยัยโหด”
“ยัยโหด เหรอ อืม ! คนที่เรียกฉันยัยโหด ก็มีแต่ มีแต่..มีแต่นายรถไฟ นี่นาย..นายรู้จักเบอร์โทรฉันได้ยังไง แล้วนายโทรมาทำไม หรือจะแก้แค้นฉัน ใช่ ใช่แน่ ๆ เลย นายนี่มัน..”
“เฮ่ย ! 5555หายใจบ้างก็ได้ยัยโหด แหม เธอนี่นอกจากจะโหดแล้วยังมีความสามารถพิเศษในการพูดโดยไม่หายใจอีกนะ ฉันนี้ละทึ่งใน ตัวเธอจริง ๆ เลย”
“นายโทรมาทำไม แล้วรู้เบอร์ฉันได้ไง”
“ฮะ ง่ายนิดเดียว ไดอารี่ของเธอไง”
“ไดอารี่ของฉัน แล้วมันไปอยู่ที่นายได้ไง นายนี่ยากจนถึงขนาดขโมยไดอารี่ไปขายกินแล้วเหรอ”
“พูดงี้ ไม่คืนดีกว่าเก็บไว้ให้คนบางคนทุรนทุรายเล่น”
“เฮ้ย นายทำงี้ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอมฉันต้องการไดอารี่ของฉันคืน”
“ได้ฉันจะคืนแต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร”
“เธอต้องทำกับข้าวให้ฉันกิน 3 เดือน”
“นายจะบ้าหรือไงฮะ แล้วเรื่องอะไรที่คนอย่างฉันจะไปทำกับข้าวให้คนอย่างนายกิน”
เอมมี่เริ่มรวนเล็กน้อย
“แล้วคนอย่างฉันนี่มันเป็นอย่างไง เธอนี่จริง ๆ เลย แต่เอาเถอะถ้าเธอไม่อยากทำฉันก็จะไม่บังคับ
แต่ หึหึ สมุดบันทึกเล่มน้อย ๆ ของเธอฉันจะทำยังไงกับมันดีน๊า..”
“อ๊ะ! นายอย่านะ อย่าทำอะไรกับ My Blue Diary ของฉันนะ”
“ก็มันช่วยม่ายด้ายนี่นา เฮ้อ! ฉันก็ลำบากใจจริง ๆ นะ”กีตาร์พยามเก็กเสียงให้ดูลำบากใจจริง ๆ แต่ในความเป็นจริงแล้วกำลังกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ ก็จะไม่ให้ขำได้ยังไงกันละครับท่านผู้อ่าน ลองคิดตามนะครับ ท่าทางตอนที่ยัยทอมโหดนั่นกำลังทำอาหารคงจะตลกน่าดู เฮ่ย !น่าขำเชียวละครับ ว่ามั๊ยท่านผู้อ่าน5555”
(55555 เค้าว่ากันว่า หัวเราะทีหลังมักจะดังกว่าเสมอ สงสัยคงจะใช้ได้ดีกับกรณีนี้ละมั้ง ก็นายกีตาร์มัวแต่คิดเรื่องที่จะแกล้งเอมมี่ จนลืมนึกไปว่าตัวเองจะตายเพราะปากของตัวเองของตัวเองนั่นแหละ”
“เฮ้อ ฉันคงจะไม่มีทางเลือกจริง ๆ ใช่มั๊ยเนี่ย อ๊ะ! ก็ได้ฉันตกลง แต่นายต้องสัญญาก่อนว่าเมื่อ
ครบกำหนดแล้ว จะต้องคืน My Blue Diary ให้ฉันนะ”
“อืม ก็ได้ ฉันสัญญา แต่เธอจำไว้อย่างหนึ่งนะว่า..สัญญาจะไม่เป็นสัญญา ก็ต่อเมื่อฝ่ายหนึ่ง ฝ่ายใดผิดสัญญา”
\"แล้วนายก็จำไว้เหมือนกันว่าคนอย่างเอมมิกาพูดคำใหน คำนั้น\"ขณะเดียวกันมือก็กำลังไขว้หลังอยู่
พร้อมกับนึกในใจ\"คิดว่าฉันจะยอมง่าย ๆ หรือนายรถไฟ นายรู้จักเอมมี่คนนี้น้อยไปซะแล้ว หึหึหึ ทีใครทีมันฟะ55555\"
\"แล้วเราจะเริ่มงานกันเมื่อไหร่ละ นาย...นายชื่ออะไรละ ฉันจะได้เรียกถูก\"
\"เฮ้อ! จำไว้ให้ดี ๆ ละ ฉันกีรติ หรือว่ากีตาร์ แล้วแต่เธอจะเรียก เอาะแล้วเริ่มงานวันแรกพรุ่งนี้นะ\"
\"พรุ่งนี้เหรอ แล้วไมมันเร็วจังงะ อาทิตย์หน้า หรือไม่ก็เดือนหน้าม่ายด้ายเหรอ\"
\"นั่นมันก็อยู่ที่เธอจะอยากได้ไดอารี่ช้า หรือเร็ว ก็อย่างที่บอกมันขึ้นอยู่ที่ตัวเธอเอง แล้วฉันก็ไม่ได้บังคับนะ ยังไงฉันก็ไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว คิดดูให้ดี ๆ ก็แล้วกันนะคุณเอมมิลาน\"
\"เฮ้อ! อะอะอะฉันยอมแล้วค่าคูณเจ้านาย พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้ แล้วฉันจะไปทำกับข้าวให้นาย เอ้ย ! เจ้านายได้ที่ใหนละคะ\"
\"เธอรอฉันตรงสถานีรถไฟที่เราเจอกันครั้งแรกก็แล้วกันนะ ถ้าถึงแล้วฉันจะโทรบอกเธอเอง 8 โมงนะ แล้วก็ห้ามเลท\"
\"ค่า คุณเจ้านาย\"
\"อืม มีอะไรสงสัยอีกมั๊ย ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นแค่นี้ก่อนแล้วกัน บาย\"ตึด ตึด ...................
\"เฮ่ย ! เดี๊ยว แล้วจะถามทำไมละเนี่ย นึกจะโทรมาก็โทร นึกจะวางก็วาง เห็นฉันเป็นอะไรเนี่ย ฉันละเซ็งจริง ๆ
แล้วพรุ่งนี้จะเป็นยังไงวะเนี่ย\"
\"ก็อกๆๆๆ พี่เอมมี่ทำไรอยู่อะ พี่อัมให้มาตามไปกินข้าว\"อั้นเดินมาเคาะประตูเรียกแล้วก็เดินลงไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารก่อน
\"จ้าๆๆ พี่จะลงไปเดี๊ยวนี้แหละจ๊ะ\" ตึงๆๆๆๆ
ที่โต๊ะอาหาร
\"ทำไมช้าจังละเอมมี่ แล้วพี่ก็ให้ไปตามตาอั้นมานะจ๊ะ ไม่ใช่ให้ตาอั้นไปตาม แล้วไหงมันกลับกันอย่างงั้นละจ๊ะ\"
\"แหะๆๆๆ ขอโทษคะ\"
\"หิวแล้วอะคร้าบ กินกันเถอะนะนะนะ\"
\"จ้าตัวยุ่ง\"เอมมี่กับอัมมารตีพูดพร้อมกัน แล้วทั้งสามก็หัวเราะพร้อมกันอย่างมีความสุข
หลังจากนั้น
\"จะทานแล้วนะคะ/ครับ\"ทั้งสามประสานเสียงกันแล้วก็ลงมือรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
แล้วบ้านทั้งบ้านก็เงียบกริบมีแต่เสียงช้อนกระทบกับจานเป็นจังหวะ....แต็ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
***********************************
(T-T)
ดีคะ..ท่านผู้อ่านทุก ๆ ท่าน
แล้วก็มาถึงตอนที่ 3 จนได้นะคะ
เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องแรกที่เราแต่งขึ้นมา
อ่านจะมีบางตอน หรือบางท่อนที่มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ยังไงก็ขอโทษด้วยนะค๊าที่เป็นอย่างนั้น
หรือว่าจะมีใครอยากจะแนะนำ หรือติชมอะไรก็บอกเรามาได้เลยนะ เราจะได้แก้ไขให้มันดียิ่ง ๆ ขึ้นไปอีก ยังไงก็ฝากด้วยนะค๊า
Rabbitblue*-*
หลังจากที่กีตาร์หยิบสมุดบันทึกของเอมมี่มาเปิดอ่านแล้ว [เฮ้อ ! ไม่ค่อยจะมีมารยาทเลยเนอะพระเอกเรา] ก็เก็บใส่กระเป๋า พร้อมกับนึกในใจ “หึ หึ สนุกแน่ยัยโหด”
[ไม่ต้องตกใจนะคะว่านายกีตาร์บ้าหรือเปล่า คือหน้าแรกของ สมุดบันทึกมันเป็นแบบนี้คะ]
โอ๋เย้เย้เย้......
สวัสดีจ้า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เจ้า My Blue Diary หึหุหึหุหึ ดีจายจางจังเลยไม่รู้ว่าพี่อัมหรืออัมมารตีคนสวย(หรือเปล่านะ คิกคิกคิก) นึกครึ้มอกครึ้มใจอะไรก็ไม่รู้ซื้อสมุดบันทึกมาให้ 5..5.. 5.. 5 ก็ปกติ พี่อัมอะนะขี้งกมากกกกกกกกกกกกถึงมากที่สุด แต่ยังไงก็เหอะนะพี่อัมเค้าก็ซื้อมาให้แล้วต้องขอบคุณซะหน่อย อะแฮ่ม! เซี่ยเซียเจี่ยเจีย [แหม ทำยังกับพี่อัมเค้าจะได้ยินเลยนะยัยเอมมี่:คนเขียน] เอาละทีนี้หนูเอมมี่ก็ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการแล้วกันนะค๊า..............
ชื่อในบัตรประชานชนที่บิดาตั้งให้***เอมมิลาน
ชื่อนัมเบอร์ทู***เอมมี่
อายุ 18 ปี
ที่อยู่ก็ 105/555 ม.3 ซ.ลาซอนย่า บางนา กทม. 10260 (ที่อยู่สมมตินะคะ)
Tel.0x-xxxxxxx
สิ่งที่ชอบที่สุด: การที่ได้กินของอร่อย ๆ
สิ่งที่ม่ายชอบที่สุด: คือการที่ต้องทำงานบ้านโดยเฉพาะทำกับข้าว
สี่ที่ชอบที่สุด***สีฟ้า
สีที่ไม่ชอบ***สีแดง
ฯลฯ
…………………………………………………
**************************************
<ที่บ้านเอมมี่>
“กลับมาแล้วค่า”
“กลับมาแล้วเหรอเอมมี่ไปอาบน้ำป่ะ เดี๊ยวลงมากินข้าวกัน วันนี้มีแกงจืดฟักทองด้วยนะ”*o*
“ค่า พี่อัม เดี๊ยวเอมมี่ลงมา แล้วตาอั้น(น้องชายนางเอกหนะคะ)ละคะกลับมาหรือยัง”
“อยู่ในห้องหนะจ๊ะ ถ้ายังไงเอมมี่ตามน้องลงมาทานข้าวด้วยนะจ๊ะ”
“ค่า คุณพี่”
ตึดๆๆตรื้อตึดดตรื้อๆๆๆๆๆ(เสียงโทรศัพท์ของเอมมี่ดังขึ้น)
“เอ๊ะ ! ครายโทรมาหว่าเบอร์ก็ไม่คุ้น ชื่อก็ไม่โชว์....โมชิโมชิครายวะ เฮ่ย! ไม่ทราบว่าใคร โทรมาทำไม แล้วเพื่ออะไร..”
\"........\"
\"อ้าว แล้วไมไม่พูดวะ\"
\"หึ หึ หึ เธอนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ\"
“ใครอะ เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอ”
“นี่เธอ เธอจำฉันไม่ได้จริง ๆ เหรอ ยัยโหด”
“ยัยโหด เหรอ อืม ! คนที่เรียกฉันยัยโหด ก็มีแต่ มีแต่..มีแต่นายรถไฟ นี่นาย..นายรู้จักเบอร์โทรฉันได้ยังไง แล้วนายโทรมาทำไม หรือจะแก้แค้นฉัน ใช่ ใช่แน่ ๆ เลย นายนี่มัน..”
“เฮ่ย ! 5555หายใจบ้างก็ได้ยัยโหด แหม เธอนี่นอกจากจะโหดแล้วยังมีความสามารถพิเศษในการพูดโดยไม่หายใจอีกนะ ฉันนี้ละทึ่งใน ตัวเธอจริง ๆ เลย”
“นายโทรมาทำไม แล้วรู้เบอร์ฉันได้ไง”
“ฮะ ง่ายนิดเดียว ไดอารี่ของเธอไง”
“ไดอารี่ของฉัน แล้วมันไปอยู่ที่นายได้ไง นายนี่ยากจนถึงขนาดขโมยไดอารี่ไปขายกินแล้วเหรอ”
“พูดงี้ ไม่คืนดีกว่าเก็บไว้ให้คนบางคนทุรนทุรายเล่น”
“เฮ้ย นายทำงี้ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอมฉันต้องการไดอารี่ของฉันคืน”
“ได้ฉันจะคืนแต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร”
“เธอต้องทำกับข้าวให้ฉันกิน 3 เดือน”
“นายจะบ้าหรือไงฮะ แล้วเรื่องอะไรที่คนอย่างฉันจะไปทำกับข้าวให้คนอย่างนายกิน”
เอมมี่เริ่มรวนเล็กน้อย
“แล้วคนอย่างฉันนี่มันเป็นอย่างไง เธอนี่จริง ๆ เลย แต่เอาเถอะถ้าเธอไม่อยากทำฉันก็จะไม่บังคับ
แต่ หึหึ สมุดบันทึกเล่มน้อย ๆ ของเธอฉันจะทำยังไงกับมันดีน๊า..”
“อ๊ะ! นายอย่านะ อย่าทำอะไรกับ My Blue Diary ของฉันนะ”
“ก็มันช่วยม่ายด้ายนี่นา เฮ้อ! ฉันก็ลำบากใจจริง ๆ นะ”กีตาร์พยามเก็กเสียงให้ดูลำบากใจจริง ๆ แต่ในความเป็นจริงแล้วกำลังกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ ก็จะไม่ให้ขำได้ยังไงกันละครับท่านผู้อ่าน ลองคิดตามนะครับ ท่าทางตอนที่ยัยทอมโหดนั่นกำลังทำอาหารคงจะตลกน่าดู เฮ่ย !น่าขำเชียวละครับ ว่ามั๊ยท่านผู้อ่าน5555”
(55555 เค้าว่ากันว่า หัวเราะทีหลังมักจะดังกว่าเสมอ สงสัยคงจะใช้ได้ดีกับกรณีนี้ละมั้ง ก็นายกีตาร์มัวแต่คิดเรื่องที่จะแกล้งเอมมี่ จนลืมนึกไปว่าตัวเองจะตายเพราะปากของตัวเองของตัวเองนั่นแหละ”
“เฮ้อ ฉันคงจะไม่มีทางเลือกจริง ๆ ใช่มั๊ยเนี่ย อ๊ะ! ก็ได้ฉันตกลง แต่นายต้องสัญญาก่อนว่าเมื่อ
ครบกำหนดแล้ว จะต้องคืน My Blue Diary ให้ฉันนะ”
“อืม ก็ได้ ฉันสัญญา แต่เธอจำไว้อย่างหนึ่งนะว่า..สัญญาจะไม่เป็นสัญญา ก็ต่อเมื่อฝ่ายหนึ่ง ฝ่ายใดผิดสัญญา”
\"แล้วนายก็จำไว้เหมือนกันว่าคนอย่างเอมมิกาพูดคำใหน คำนั้น\"ขณะเดียวกันมือก็กำลังไขว้หลังอยู่
พร้อมกับนึกในใจ\"คิดว่าฉันจะยอมง่าย ๆ หรือนายรถไฟ นายรู้จักเอมมี่คนนี้น้อยไปซะแล้ว หึหึหึ ทีใครทีมันฟะ55555\"
\"แล้วเราจะเริ่มงานกันเมื่อไหร่ละ นาย...นายชื่ออะไรละ ฉันจะได้เรียกถูก\"
\"เฮ้อ! จำไว้ให้ดี ๆ ละ ฉันกีรติ หรือว่ากีตาร์ แล้วแต่เธอจะเรียก เอาะแล้วเริ่มงานวันแรกพรุ่งนี้นะ\"
\"พรุ่งนี้เหรอ แล้วไมมันเร็วจังงะ อาทิตย์หน้า หรือไม่ก็เดือนหน้าม่ายด้ายเหรอ\"
\"นั่นมันก็อยู่ที่เธอจะอยากได้ไดอารี่ช้า หรือเร็ว ก็อย่างที่บอกมันขึ้นอยู่ที่ตัวเธอเอง แล้วฉันก็ไม่ได้บังคับนะ ยังไงฉันก็ไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว คิดดูให้ดี ๆ ก็แล้วกันนะคุณเอมมิลาน\"
\"เฮ้อ! อะอะอะฉันยอมแล้วค่าคูณเจ้านาย พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้ แล้วฉันจะไปทำกับข้าวให้นาย เอ้ย ! เจ้านายได้ที่ใหนละคะ\"
\"เธอรอฉันตรงสถานีรถไฟที่เราเจอกันครั้งแรกก็แล้วกันนะ ถ้าถึงแล้วฉันจะโทรบอกเธอเอง 8 โมงนะ แล้วก็ห้ามเลท\"
\"ค่า คุณเจ้านาย\"
\"อืม มีอะไรสงสัยอีกมั๊ย ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นแค่นี้ก่อนแล้วกัน บาย\"ตึด ตึด ...................
\"เฮ่ย ! เดี๊ยว แล้วจะถามทำไมละเนี่ย นึกจะโทรมาก็โทร นึกจะวางก็วาง เห็นฉันเป็นอะไรเนี่ย ฉันละเซ็งจริง ๆ
แล้วพรุ่งนี้จะเป็นยังไงวะเนี่ย\"
\"ก็อกๆๆๆ พี่เอมมี่ทำไรอยู่อะ พี่อัมให้มาตามไปกินข้าว\"อั้นเดินมาเคาะประตูเรียกแล้วก็เดินลงไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารก่อน
\"จ้าๆๆ พี่จะลงไปเดี๊ยวนี้แหละจ๊ะ\" ตึงๆๆๆๆ
ที่โต๊ะอาหาร
\"ทำไมช้าจังละเอมมี่ แล้วพี่ก็ให้ไปตามตาอั้นมานะจ๊ะ ไม่ใช่ให้ตาอั้นไปตาม แล้วไหงมันกลับกันอย่างงั้นละจ๊ะ\"
\"แหะๆๆๆ ขอโทษคะ\"
\"หิวแล้วอะคร้าบ กินกันเถอะนะนะนะ\"
\"จ้าตัวยุ่ง\"เอมมี่กับอัมมารตีพูดพร้อมกัน แล้วทั้งสามก็หัวเราะพร้อมกันอย่างมีความสุข
หลังจากนั้น
\"จะทานแล้วนะคะ/ครับ\"ทั้งสามประสานเสียงกันแล้วก็ลงมือรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
แล้วบ้านทั้งบ้านก็เงียบกริบมีแต่เสียงช้อนกระทบกับจานเป็นจังหวะ....แต็ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
***********************************
(T-T)
ดีคะ..ท่านผู้อ่านทุก ๆ ท่าน
แล้วก็มาถึงตอนที่ 3 จนได้นะคะ
เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องแรกที่เราแต่งขึ้นมา
อ่านจะมีบางตอน หรือบางท่อนที่มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ยังไงก็ขอโทษด้วยนะค๊าที่เป็นอย่างนั้น
หรือว่าจะมีใครอยากจะแนะนำ หรือติชมอะไรก็บอกเรามาได้เลยนะ เราจะได้แก้ไขให้มันดียิ่ง ๆ ขึ้นไปอีก ยังไงก็ฝากด้วยนะค๊า
Rabbitblue*-*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น