ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1...แรกพบก็มีเรื่อง
ณ สถานีรถไฟฟ้าใจกลางเมืองกรุง ที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา บางคนก็ดูเร่งรีบ แต่บางคนนี่ซิกลับตรงกันข้ามกันเลย ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าพวกเค้าคิดอะไรอยู่ แต่ที่แน่ ๆ เค้าคงจะไม่ได้มีจุดประสงค์อย่างเดียวกันเป็นแน่แท้
“วันนี้รถไฟฟ้าว่างจังเลยเนอะ เธอว่ามั๊ย”
เอมมิลานสาวห้าวแต่งตัวเหมือนทอมเอ่ยขึ้น ในขณะที่มือกำลังความหาปากกาด้ามโปรดในกระเป๋าเพื่อมาเขียนบันทึกใน My Blue Diary ของเธอ
“ไง! อินนั่งเงียบเชียวมองไรอยู่งะ\"
เอมมิลาน หรือที่เพื่อน ๆ เรียกกันว่าเอมมี่เอ่ยขึ้น เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากอินธุดา หรืออินเพื่อนสาวของเขาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“ดูนั่นสิ ผู้ชายที่ยืนแบกกีตาร์อยู่งะหล่อจังเลย เท่ห์จังเลย” อินธุดากล่าวพร้อมกับตาที่ยังจ้องอยู่
“ชอบเหรอ เดี๊ยวจัดการให้”
“เฮ่ย! อย่างพึ่ง
อินธุดากำลังจะห้ามเพื่อน แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว เพราะเอมมิลานลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วเดินเข้าไปหาเป้าหมายที่กำลังยืนเก๊กอยู่กลางรถไฟฟ้า
“ทำไงดีน้า” เอมมิลานบ่านเบา ๆ
ในที่สุดแผนการบางอย่างก็ผุดขึ้นในสองน้อย ๆ ของเธอ พร้อมกับรำพึงในใจว่า
“คิกคิกคิก(นางเอกหัวเราะคะ) ยังไงแผนของฉันมันก็ต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้ว เอมมี่ซะอย่าง
ทันใดนั้นเองเท้าที่สวมด้วยรองเท้าบู๊ทสีฟ้าสดใสก็เหยียบลงไปบนรองเท้าผ้าสีขาว ส่วนฝ่ายที่โดนเหยียบก็ก้มลงมองเท้าตัวเองด้วยสายตาที่อึ้งปนตกใจ แล้วความตกใจก็กลายเป็นความโมโหขึ้นมาตะหงิด ๆ เขาพยามกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบที่สุด
“เธอต้องการอะไร”
เอมมิลานมองไปที่อินธุดาพร้อมกับชี้ไปที่เธอ แล้วก็เอ่ยปากอย่างช้า ๆ ด้วยความมั่นใจว่า
“เพื่อนชั้นปิ๊งนายงะ ขอเบอร์หน่อยดิ”
“แม่สื่อรึ หึหึ” เขาส่ายหน้าอย่างเหลืออด
“ก่อนที่เธอจะขอเบอร์ชั้น ช่วยกรุณายกเท้าของเธอออกไปจากเท้าฉันซักทีเถอะ”
“อืม! โทษละกันเหยียบนานไปหน่อย” เอมมิลานพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“ตกลงว่าไง เบอร์อะ” เขามองหน้าเธอด้วยสีหน้าที่ยากจะบรรยาย แล้วก็พูดว่า
“เธอนี่น๊า ฉันละเบื่อจริง ๆ แล้วก็ฝากบอกเพื่อนเธอด้วยละกันนะว่า ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ยืมจมูกของคนอื่นหายใจ” เค้าเน้นด้วยเสียงอันดัง
“เฮ่ย! นายพูดงี้ได้ไงวะ” เอมมิลานชักยัวะเมื่อได้ฟังจนจบ แล้วอินธุดาก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ถ้าไม่ให้ก็บอกกันดี ๆ ก็ได้นี่ ทำไมจะต้องทำร้ายจิตใจกันด้วยละฮ๊า”
“แล้วทีเธอละแค่ขอเบอร์ บอกกันดี ๆ ก็ได้นี่นา ทำไมต้องมาเหยียบเท้ากันด้วยละ เอาะแล้วก็เลิกยุ่งกันฉันซักที ฉันอารมณ์ไม่ดี ฉันว่าเธอกลับไปนั่งที่ของเธอจะดีกว่านะ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับผู้หญิงอย่างเธอ พวกชอบใช้ความรุนแรง”
“โหยพูดอย่างงี้ เอาซักทีดีมะ” เอมมิลานทำท่าจะเข้าไปชก แต่อินธุดาเข้ามารั้งตัวไว้ซะก่อน
“หยุดเถอะเอมมี่ ถึงสถานีแล้วลงเถอะนะ” อินธุดาร้องห้าม
“ไม่ ฉันต้องสั่งสอนนายนั่นซักตุ้บ สองตุ้บก่อน ถึงจะหายแค้น”
ถึงแม้ว่าเอมมิลานทำท่าจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด แต่เขากลับยืนนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก่อนที่อะไรจะบานปลายไปมากกว่านี้ อินธุดาก็ลากเพื่อนสนิทของเธอลงมาจากสถานีอย่างทุลักทุเล ท่ามกลางสายตาของผู้ที่เห็นเหตุการณ์นั้นอย่างลุ้นระทึก ระหว่างที่กีรติหรือกีตาร์กำลังโล่งใจที่ผู้หญิงห้าวคนนั้นลงไปจากรถไฟฟ้าเสียที แล้วสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นสมุดสีฟ้าครามเล่มเล็ก ๆ วางอยู่บนที่นั่งของผู้หญิงห้าวเมื่อสักครู่นี้
“My Blue Diary” เข้าอ่านมันหลังจากหยิบขึ้นมาดู เหมือนกับจะรู้ว่า เรื่องของเขาและเธอ คงจะไม่จบแค่นี้แน่..............
“วันนี้รถไฟฟ้าว่างจังเลยเนอะ เธอว่ามั๊ย”
เอมมิลานสาวห้าวแต่งตัวเหมือนทอมเอ่ยขึ้น ในขณะที่มือกำลังความหาปากกาด้ามโปรดในกระเป๋าเพื่อมาเขียนบันทึกใน My Blue Diary ของเธอ
“ไง! อินนั่งเงียบเชียวมองไรอยู่งะ\"
เอมมิลาน หรือที่เพื่อน ๆ เรียกกันว่าเอมมี่เอ่ยขึ้น เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากอินธุดา หรืออินเพื่อนสาวของเขาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“ดูนั่นสิ ผู้ชายที่ยืนแบกกีตาร์อยู่งะหล่อจังเลย เท่ห์จังเลย” อินธุดากล่าวพร้อมกับตาที่ยังจ้องอยู่
“ชอบเหรอ เดี๊ยวจัดการให้”
“เฮ่ย! อย่างพึ่ง
อินธุดากำลังจะห้ามเพื่อน แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว เพราะเอมมิลานลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วเดินเข้าไปหาเป้าหมายที่กำลังยืนเก๊กอยู่กลางรถไฟฟ้า
“ทำไงดีน้า” เอมมิลานบ่านเบา ๆ
ในที่สุดแผนการบางอย่างก็ผุดขึ้นในสองน้อย ๆ ของเธอ พร้อมกับรำพึงในใจว่า
“คิกคิกคิก(นางเอกหัวเราะคะ) ยังไงแผนของฉันมันก็ต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้ว เอมมี่ซะอย่าง
ทันใดนั้นเองเท้าที่สวมด้วยรองเท้าบู๊ทสีฟ้าสดใสก็เหยียบลงไปบนรองเท้าผ้าสีขาว ส่วนฝ่ายที่โดนเหยียบก็ก้มลงมองเท้าตัวเองด้วยสายตาที่อึ้งปนตกใจ แล้วความตกใจก็กลายเป็นความโมโหขึ้นมาตะหงิด ๆ เขาพยามกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบที่สุด
“เธอต้องการอะไร”
เอมมิลานมองไปที่อินธุดาพร้อมกับชี้ไปที่เธอ แล้วก็เอ่ยปากอย่างช้า ๆ ด้วยความมั่นใจว่า
“เพื่อนชั้นปิ๊งนายงะ ขอเบอร์หน่อยดิ”
“แม่สื่อรึ หึหึ” เขาส่ายหน้าอย่างเหลืออด
“ก่อนที่เธอจะขอเบอร์ชั้น ช่วยกรุณายกเท้าของเธอออกไปจากเท้าฉันซักทีเถอะ”
“อืม! โทษละกันเหยียบนานไปหน่อย” เอมมิลานพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“ตกลงว่าไง เบอร์อะ” เขามองหน้าเธอด้วยสีหน้าที่ยากจะบรรยาย แล้วก็พูดว่า
“เธอนี่น๊า ฉันละเบื่อจริง ๆ แล้วก็ฝากบอกเพื่อนเธอด้วยละกันนะว่า ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ยืมจมูกของคนอื่นหายใจ” เค้าเน้นด้วยเสียงอันดัง
“เฮ่ย! นายพูดงี้ได้ไงวะ” เอมมิลานชักยัวะเมื่อได้ฟังจนจบ แล้วอินธุดาก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ถ้าไม่ให้ก็บอกกันดี ๆ ก็ได้นี่ ทำไมจะต้องทำร้ายจิตใจกันด้วยละฮ๊า”
“แล้วทีเธอละแค่ขอเบอร์ บอกกันดี ๆ ก็ได้นี่นา ทำไมต้องมาเหยียบเท้ากันด้วยละ เอาะแล้วก็เลิกยุ่งกันฉันซักที ฉันอารมณ์ไม่ดี ฉันว่าเธอกลับไปนั่งที่ของเธอจะดีกว่านะ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับผู้หญิงอย่างเธอ พวกชอบใช้ความรุนแรง”
“โหยพูดอย่างงี้ เอาซักทีดีมะ” เอมมิลานทำท่าจะเข้าไปชก แต่อินธุดาเข้ามารั้งตัวไว้ซะก่อน
“หยุดเถอะเอมมี่ ถึงสถานีแล้วลงเถอะนะ” อินธุดาร้องห้าม
“ไม่ ฉันต้องสั่งสอนนายนั่นซักตุ้บ สองตุ้บก่อน ถึงจะหายแค้น”
ถึงแม้ว่าเอมมิลานทำท่าจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด แต่เขากลับยืนนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก่อนที่อะไรจะบานปลายไปมากกว่านี้ อินธุดาก็ลากเพื่อนสนิทของเธอลงมาจากสถานีอย่างทุลักทุเล ท่ามกลางสายตาของผู้ที่เห็นเหตุการณ์นั้นอย่างลุ้นระทึก ระหว่างที่กีรติหรือกีตาร์กำลังโล่งใจที่ผู้หญิงห้าวคนนั้นลงไปจากรถไฟฟ้าเสียที แล้วสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นสมุดสีฟ้าครามเล่มเล็ก ๆ วางอยู่บนที่นั่งของผู้หญิงห้าวเมื่อสักครู่นี้
“My Blue Diary” เข้าอ่านมันหลังจากหยิบขึ้นมาดู เหมือนกับจะรู้ว่า เรื่องของเขาและเธอ คงจะไม่จบแค่นี้แน่..............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น