คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Forever Mate [GOT7: JBXMarkXBambam]
OUTCAST PROJECT
Chapter 1- Forever Mate [GOT7: JBXMarkXBambam]
Author- P-iaaz
มาร์ครั้งคอเสื้อด้านหลังของคนตัวเล็กที่ทำท่าจะวิ่งออกจากห้องนอนไปทั้งๆที่ยังไม่ได้ติดกระดุม
“เฉยๆน่า” เขาพูดข้างหูแบมแบมที่สูงเกือบเท่าตัวเองอย่างรวดเร็วในเวลาแค่ไม่กี่เดือนที่ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน ค่อยๆไล้ปลายนิ้วบนสาบเสื้อก่อนรูดกระชับเนคไทเข้าสู่ตำแหน่ง
กลิ่นซอสหอมฉุย กับเสียงน้ำเดือดปุดในหม้อที่มีเส้นสปาเกตตีเต้นระริก เรียกความสนใจจากแบมแบมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เด็กหนุ่มจะแทรกตัวไปหลังบานประตูอพาร์ตเมนท์ กระแทกปิดแผ่วเบา “เจอกันตอนเที่ยงนะฮะ”
“ครับ”
มาร์คโบกมือไล่ มือกดปิดนาฬิกาจับเวลาแล้วเดินไปหรี่ไฟบนเตา
มันก็เหมือนการต้มเส้นสปาเกตตี มาร์คพิถีพิถันมากเรื่องเวลา อุณหภูมิ ปริมาณน้ำ เส้น ทุกตัวแปรมีผลกับอาหารจานธรรมดาๆตรงหน้า และเวลานี้ก็เหมาะแล้วที่จะบอกแบมแบมว่าเขากำลังจะย้ายออกเพื่อไปแต่งงาน เขาไม่รู้ว่าทำไม ทั้งที่เรื่องการออกเรือนหรือทำอะไรที่เรียกว่าเริ่มต้นชีวิตครอบครัวแทบไม่เคยอยู่ในแผน รู้แค่ว่าไม่อยากเสียเธอไปตอนนี้และช่วงเวลานี้ก็เหมาะที่สุดแล้วที่จะมีใครสักคนแบบจริงจัง ...ว่าแต่ เมื่อไหร่แบมแบมจะพักเที่ยงฟะ
จานอาหารว่างเปล่าวางแอบอยู่หลังหม้อใส่เส้นคลุกน้ำมันสีเหลืองนวลที่ส่งควันจางๆในอากาศ มาร์คโยนโทรศัพท์ลงบนผ้าปูโต๊ะลายเสือดาว (ที่อีกคนซื้อมาเป็นคอลเลคชั่น) แล้วจิ้มแป้นส่งข้อความออกไป ‘เที่ยงครึ่งแล้วนะ งานเสร็จยัง’
แป้ปนึง พี่มาร์คกินก่อนเลย
‘เร็ว นายไม่รู้เหรอว่าฉันอยาก’
ผมก็อยาก อีกห้านาทีนะ สัญญา
มาร์คปล่อยให้หน้าจอดับก่อนก้มหน้านิ่ง คางวางเกยโต๊ะ นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่แบมแบมทำให้เขากลายเป็นคนเสพติดการทานมื้อเที่ยงร่วมกับใครสักคน ไวน์ดีๆสักแก้วกับขนมหวานล้างปากแล้วตามด้วยการมีอะไรกันปิดท้าย มาร์คหลับตาลงช้าๆ จินตนาการถึงถุงยางมันวาวจำนวนหลายร้อยหลายพันชิ้นที่ยังไม่ถูกแกะใช้ในตู้ลอยติดผนัง มันถล่มโครมลงทับเขาเมื่อมืออันสั่นเทาเกิดทำงานได้ไม่ทันอวัยวะด้านล่างซึ่งแน่นคับกางเกงยีนส์ขึ้นมาซะดื้อๆ ถุงยางรสแกงกะหรี่ ของเล่นใหม่ล่าสุดที่ได้จากอิมแจบอม เพื่อนในกลุ่มของทั้งสองคน มันถูกแกะด้วยเขี้ยวคู่คมที่ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที เอ่ยคำหวานล่อลวงแบมแบมบนโต๊ะกินข้าว ลามไปถึงปลายเท้าซุกซนคอยขยับหยอกจนอีกคนต้องหุบขาหนี
แบมแบมผลักเขากลับเมื่อมาร์คเล่นก้มลงฝากรอยแสบร้อนไว้กลางหน้าอกที่ยุบขยายถี่ยิบตามแรงหายใจ
“อย่าให้เป็นรอยดิพี่มาร์ค โว้ย ...แบมมีไรจะบอก แบมกับพี่แจบอมเป็นแฟนกันแล้วนะ”
เสียงเล็กพูดอู้อี้ แต่มาร์คไม่สนใจ เขาแค่พยักหน้ารับแรงๆก่อนครางในลำคอเมื่อคว้าได้บั้นท้ายของคนด้านล่างแบบเต็มไม้เต็มมือ มาร์คชอบให้แบมแบมร้องเรียกชื่อเขา เช่นในตอนนี้ ‘อื้อ ไอ้พี่มาร์ค แบมเจ็บ’ มาร์คแสยะยิ้มร้ายหรือทำหน้าทรมานก็ไม่อาจระบุได้ สิ่งที่ชัดที่สุดมีอย่างเดียวคือเสียงทุบประตูโครมๆจากอิมแจบอมที่ทำให้มาร์คชักสีหน้าหงุดหงิดก่อนกดจูบลงบนปากเจ่อที่อ้ากว้างเพราะตกใจของแบมแบม
“เงียบๆนะเด็กดี ชู่ว เดี๋ยวมันก็ไป” ทั้งห้องเงียบกริบ
แบมแบมหายใจกระเพื่อมอยู่ใต้ร่างมาร์ค ขยับแผ่นหลังให้อีกคนทิ้งตัวลงนอนบนผ้าปูเปียกชุ่ม ก่อนจะค่อยๆกระเถิบหนี แกะมือเหนียวหนึบของมาร์คออกจากเอว
‘ไม่เอา ไม่กอด’
เสียงฝีเท้าของแจบอมค่อยๆห่างออกไป มาร์คยันตัวเท้าแขนมองแบมแบม เกลี่ยนิ้วบนขาอ่อน “ต่อนะ พี่ยังไม่เสร็จเลย”
“แบมไม่อยากทำแล้ว” เด็กน้อยพูดเสียงค่อย หยุดริมฝีปากที่วนเวียนอยู่แถวท้ายทอยได้ชะงัก มาร์คเองก็หมดอารมณ์ รูดถุงยางขมวดเป็นปมด้วยความรวดเร็วก่อนปาลงถังขยะ
ทำไมต้องหงุดหงิดด้วยวะ
“คบกันมานานหรือยัง แจบอมมันก็เป็นคนใช้ได้นะ....เดือนหน้าพี่ต้องย้ายออกแล้ว นายอยู่คนเดียวได้มั้ย ถ้าพี่จะแต่งงาน นายจะว่าไง” มาร์คยิงคำถามใส่แบมแบม มือสางผมสีแดงของตัวเองไปทางนั้นทางนี้พลางถอนหายใจเสียงดัง แต่พออีกคนอ้ำอึ้งเอาแต่จัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าด้วยท่าทางรีบร้อน มาร์คเลยกระแทกตัวลงบนพื้นแล้วช่วยแบมแบมพับเสื้อผ้าอีกแรง นาฬิกาข้อมือบนพรมสากๆถูกคว้าขึ้นดู
“แบมเข้างานสายอีกแล้ว เพราะพี่เลย”
พอบ่ายสองโมง ก็เป็นอิมแจบอมคนเดิมที่โทรเข้ามาขัดจังหวะการต้มกาแฟของมาร์ค
“มีไรวะ” กรอกเสียงต่ำลงไปในสาย
มึงไม่ไปทำงาน
“อือ ลาสองวัน มีไร”
ไปหาที่ห้องตอนเที่ยงไม่เห็นเจอ ...กูกับแบมคบกันแล้วนะ บอกมึงคนแรกเลย
“เออๆ ดีแล้ว แบมมันจะได้เลิกเที่ยวกลางคืน แค่นี้นะ กูดริปกาแฟอยู่”
เดี๋ยว จะชวนไปซัดมะตะบะ สองทุ่มว่างป่าว
“ได้ๆ สั่งซุปไก่ให้กูด้วย อาจจะตามไปสายๆ ต้องไปเจอแฟนก่อน”
ห้ะ แฟน …………….ใครแฟนมึง ถึงว่าช่วงนี้เก็บเนื้อเก็บตัว …………………..ซ้อมเป็นพ่อบ้านแล้วดิ แล้ว...
“แค่นี้นะ พูดมากจริง น้ำกูหายร้อนพอดี”
วนหนึ่งรอบ น้ำใสๆสีน้ำตาลหยดเป็นจังหวะตามสายตาจับจ้องไม่พลาดสักวินาทีของมาร์ค นับหนึ่งถึงยี่สิบจนครบ เขายืดตัวก่อนโน้มข้อมือเล็กน้อย ปล่อยให้ผงกาแฟที่มีฟองอากาศแทรกอยู่เต็มโดนน้ำร้อนท่วมมิด กลิ่นหอมเข้มข้นเจืออยู่ในอากาศยามบ่ายที่ไม่มีแบมแบม ไม่มีแฟนสาวที่คบกันมาสามเดือน มาร์ครู้สึกว่าตัวเองกำลังสำลักความเงียบที่อัดแน่นอยู่ในอก เพราะเราคาดหวังกับการแต่งงานครั้งนี้มากไปมั้ง มาร์คส่ายหัว เทนม เติมน้ำตาล แล้วยกถ้วยกาแฟที่รสชาดไม่เป็นไปตามต้องการออกห่างจากริมฝีปากในที่สุด
อุณภูมิพลาดไปนิดเดียว มาร์คถอนหายใจ เดินสวบสาบไปที่อ่างล้างจานแล้วเทกาแฟเต็มแก้วนั้นทิ้ง
“คบกันไปนานๆล่ะ ถ้ามึงทำแบมร้องไห้ กูจะตามไประเบิดตู้จดหมายบ้านมึง”
มาร์คอวยพร ทั้งที่ในใจตั้งธงไว้ว่าให้เต็มที่สองเดือน เขาใช้ปลายส้อมชี้หน้าอิมแจบอมที่นั่งหัวเราะหงายหลังบนพนักเก้าอี้ไม้เก่า ก่อนส่งเบียร์ราคาถูกเข้าปากตามคนที่ยิ้มตาเหลือขีดเดียวลงคอจนหยดสุดท้าย เสียงขวดแก้วกระแทกดังระงมไปทั่วร้านซอมซ่อขนาดหนึ่งคูหา สักพัก เก้าอี้ข้างแจบอมครูดแรงๆไปบนพื้นตามด้วยเสียงเอะอะของแบมแบม
“โหย ใครแอบกินน่องไก่แบมอะ!”
“แบม ไปดูดบุหรี่มาเหรอ” แจบอมกระตุกคอเสื้อที่มีกลิ่นมาร์ลโบโรคลุ้งจนเจ้าของชื่อสะดุ้ง หันเลิ่กลั่กมาทางมาร์ค “พี่มาร์ค”
“เอาน่าๆ มันก็สูบมาตั้งนานแล้วป่าววะ ให้เวลามันเลิกหน่อยดิ”
“แบมสัญญากับพี่แล้ว อย่าให้มีครั้งหน้าอีก” แจบอมกัดฟันกรอด หันมาทางมาร์ค ท่าทางเอาเรื่อง “มึงก็ให้ท้ายกันเข้าไป”
“ถ้าแบมทำมากกว่าติดบุหรี่ มึงไม่ต้องจับแบมขึ้นเขียงเลยรึไง?”
ก่อนจะเจอแบมแบม มาร์คเคยมีเพื่อนซี้ชนิดตัวติดกันตลอดเวลาอยู่คนหนึ่ง ไม่ต้องเดาให้เสียเวลา เพื่อนที่ว่าชื่อแจบอม นามสกุลอิม คนเดียวกับที่ชอบยัดถุงยางสัญชาติประหลาดๆเข้ามาในกระเป๋าเขา คนเดียวกับที่เพิ่งขอแบมแบม รูมเมทตัว(เคย)น้อย ของเขาเป็นแฟนแบบสายฟ้าแลบไปเมื่อเช้า และมาร์คอาจจะทนไม่ไหว ถ้าคนสองคนที่คบกันตรงหน้าไม่ใช่อิมแจบอมที่เขารักและไว้ใจ ถ้าต้องมาดูแลใครสักคนอย่างแบมแบม
มาร์คกับแบมแบมไม่เคยเดท ไม่เคยสร้างเงื่อนไขในการอยู่ด้วยกัน รู้ตัวอีกที มาร์คก็ห่างจากแจบอมเหมือนทางรถไฟสองสายที่มีปลายทางถ่างออกจากกันทีละน้อย
ความรู้สึกของคนเราเป็นเรื่องซับซ้อน
หรือบทจะง่าย มันก็ง่ายขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล มาร์คที่เคยแอบรักเพื่อนสนิทของตัวเองมาแทบจะทั้งชีวิต อยู่ๆในสายตาก็กลับมีแต่แบมแบม
“หมายความว่าไง ทำมากกว่าติดบุหรี่?”
แจบอมมองหน้าแบมแบม แบมแบมมองมาร์ค ทั้งโต๊ะกลายเป็นความอึดอัด
“พี่มาร์ค คืนนี้แบมไปค้างกับแจบอมฮยองนะ”
“มึงนอนคนเดียวได้ใช่มั้ย?“
ทั้งสองเสียงค่อยๆซึมเข้ามาในสมองที่เริ่มมึนเบลอเพราะเบียร์สามขวด
มาร์คส่ายหน้า “ไม่ว่ะ แจบอม เดี๋ยวนี้มึงเป็นคนแบบนี้เหรอ พวกมึงเพิ่งคบกันวันเดียวเองนะ”
“ทำไม มึงหึงรึไง?” แจบอมยิ้มออกมาจางๆ
แบมแบมรีบปราม “ไม่ใช่โว้ย พรุ่งนี้แบมต้องเข้าไซต์งานใกล้ๆบ้านพี่แจบอมตอนตีห้า ขืนนอนห้องก็ไปไม่ทันพอดี”
“เออ ไม่รู้แหละ เดี๋ยวพี่ไปค้างเป็นเพื่อน ลาพักร้อนว่างๆอยู่แล้ว”
มาร์คกวักมือเรียกเด็กเสิร์ฟ ก่อนที่สุดท้ายทั้งสามจะทิ้งร่างเมามายหัวทิ่มเตียงพร้อมกันในห้องนอนของแจบอมที่ดูแคบไปถนัดตา เมื่อมันเต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวาย ซากกระป๋องเบียร์กับก้นบุหรี่เหยอะแหยะบนพรม และเศษขนมนับไม่ถ้วนที่อีกสองคนเอามาปาเล่นกันเป็นเด็กๆ
ปกติแจบอมเป็นพวกเจ้าระเบียบ แต่ในเวลานี้เขาถอยออกมายืนสูดอากาศนอกระเบียง ปล่อยสายตาจับจ้องไปที่ทั้งคู่ มาร์คกับแบมแบม และเห็นว่าทั้งสองกำลังนอนก่ายกันอยู่บนเตียงไม่ได้สติ
แจบอมกลืนเบียร์อึกสุดท้ายลงคออย่างยากลำบาก
พยายามไม่คิดถึงเรื่องถูกผิด ดีชั่ว ความรู้สึกเข้มข้นที่ก่อตัวขึ้นจนต้องขยับมือที่ล้วงคาอยู่ในบ๊อกเซอร์นั้นรุนแรงจนคิดว่าคงต้องตายถ้ามันไม่ได้รับการปลดปล่อยออกมาเสียที
ให้ชีวิตมันเป็นไปตามทางของมันบ้างจะเป็นไรไป
เท้าเปลือยย่ำไปบนพื้นสกปรก เขาขว้างทิชชูใช้แล้วขยุ้มใหญ่ใส่ถังขยะ กดปิดโคม แทรกตัวลงตรงกลางระหว่างแบมแบมกับมาร์ค
‘กูนอนกลาง’ มาร์คคว้าข้อมือแจบอมหมั่บ งึมงำพูดทั้งที่ตาปิด ลมหายใจร้อนจี๋ไม่ตั้งใจพ่นใส่หูแต่มันก็ทำให้แจบอมแข็งค้างไปแล้วทั้งตัว ไม่นับแว่บหนึ่งที่กลุ่มผมสีเพลิงของมาร์คลากผ่านริมฝีปากเม้มแน่นของตัวเองไป ทิ้งกลิ่นแอลกอฮอลล์อ่อนๆจากปลายลิ้นแดงฉ่ำลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศเหมือนคำเชื้อเชิญต้องห้าม
เขาสบถในลำคอ พลิกตัวนอนตะแคง ระหว่างที่มาร์คเพลิดเพลินกับการซุกหน้าลงบนซอกคอหอมกรุ่นของแบมแบมใต้แสงจันทร์
ไม่รู้แน่ว่าความรู้สึกร้อนรุ่มนั้นคืออะไร เขาชอบแบมแบมมาก แต่คงทนไม่ได้ถ้าต้องเสียมาร์คไปไม่ว่าจะในสถานะไหน
แจบอมกลั้นหายใจ ค่อยๆกระเถิบตัวเองเข้าไปซ้อนหลังมาร์ค ที่ตั้งแต่รู้จักกันมาสิบสี่ปี ไม่เคยสักครั้งที่ทั้งคู่จะแตะตัวกันได้อย่างเป็นธรรมชาติ ตอนนี้ได้แค่นี้เขาพอใจแล้ว
ไม่รู้ว่าจะเลิกกันเมื่อไหร่ แต่กูจะดูแลแบมแบมให้ดีเท่าที่ทำได้ มึงก็เหมือนกัน ต้องมีชีวิตแต่งงานที่ดีนะ
มาร์คเพื่อนรัก
แจบอมภาวนาในใจ ก่อนใช้มือข้างที่เพิ่งช่วยตัวเองโอบเอวมาร์คเข้ามาแนบตัว
ความคิดเห็น