คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ep.5
… JUST 14 DAY …
…5...
[อิน]
“ไออิน แาย”
เสียเรียื่อทำให้ผม้อเยหน้าึ้นมอ่อนะผะับผู้ายสี่ห้านที่ยืนล้อมรอบอยู่
“พวแ บ้าเอ้ย! หมาหมู่เหรอว่ะ”
ผมสบถพวมัน่อยๆล้อมรอบเ้ามาใล้มาึ้น ผมพยายามมอหาทาหนีทีไล่ บ้าเอ้ย! ไม่มีใรอยู่แถวนี้เลยเหรอ
“หึ วันนี้ไม่มีใรมาวาอีนะ”
เสียผู้ายที่แหววล้อมเ้ามาหาผมทำให้ผมใ
“แเอเหรอ...ไอริส!!!”
“เออ เล่นมันเลยเว้ย!!”
ไอริสะโนออมา สิ่ที่ผมทำไ้อย่าเียวือปัป้อ ่อนที่ะมีเท้าอใรบานัาผมนล้มลไปอับพื้น เท้าอผู้ายสี่ห้าน็รุมมาที่ผมทันที ภาพที่ผมนึไ้ในหัวภาพสุท้าย ภาพอนที่ผมอยาเอมาที่สุอนนี้...
“ทะ...เทา”
่อนที่สิอผมะับวูบไป
[เทา]
ผมมายืนรออินที่หน้าโรแรม แ่วันนี้ไม่เหมือนทุวันผมลมา่อนเวลาั้สิบนาทีเพื่อที่เาะไ้ไม่้อรอนาน ไม่รู้สิผมว่า่วนี้ผมอยาเอเาเร็วึ้นันาที็ยัี ผมยืนรอนานมาในวามิอผมนอนนี้ผ่านไปเือบั่วโมแล้ว ผมเลยหยิบโทรศัพท์มาเบอร์ที่ผมโทรหาบ่อยๆ่วนี้
เสียสัาโทรศัพท์ัึ้น่อนที่ไม่นานะับไปแล้วเป็นเสียอปลายสายเ้ามาแทน
(ฮ...ฮัลโหล)
เสียที่แหบแห้ออินทำให้ผมสสัย
“อิน นายเป็นอะไรเสียแหบๆ”
(เอ่อ...ผ...ผมแ่ป่วยนิหน่อย)
“ริอะ!!! แล้วเป็นไรมาไหม ินยาหรือยัฮะ!!!”
ำอบอปลายสายทำเอาผมใมา เาะเป็นอะไรมาหรือเปล่า
“ฮ...ฮัลโหล อิน เป็นไรไหมทำไมเียบไปล่ะ”
(เอ่อ เปล่าไม่มีอะไรแ่ใ)
“ฮือ ใอะไรหรอ”
(็ใที่นายู...เว่อร์มา 555+)
เสียหัวเราะออินทำเอาผมรู้สึหน้าร้อนๆ
“ไม่้อมาเปลี่ยนเรื่อเลย บ้านนายอยู่ไหนบอันมาเลย เี๋ยวไปหา”
ผมรีบถามทาไปบ้านเาทันที ผมอยาเอเา อยารู้ว่าเาไม่เป็นอะไรมา
(เอ่อ...ผม)
“เป็นอะไร”
(ผมไม่ไ้อยู่ที่บ้าน)
“หะ!!! แล้วนายอยู่ที่ไหน โรพยาบาลเหรอ โรพยาบาลไหนบอมาเร็วๆเลยนะ”
นี่นาเ้าโรพยาบาลมันไม่ใ่เรื่อเล็ๆเลยนะ
(โรพยาบาลXX อะ)
“ีเลยเี๋ยวันะรีบไปรอัน่อนนะไม่นานหรอ”
ผมวาสาย่อนะไปยืนรอรถแท็ี่แล้วไปามโรพยาบาลที่อินบอ
“อย่าเป็นอะไรนะอิน”
[อิน]
ผมวาโทรศัพท์ในมือล แล้วอมยิ้มับัวเอ เสียที่แสถึวามัวลและเป็นห่วเป็นใยอเามันทำให้ผมรู้สึอุ่นใมา เาไม่รู้หรอ ผมลอนึย้อนไปถึเหุาร์เมื่อวานทำไมนะ...ภาพสุท้ายที่ผมเห็นึเป็นเทา หรือว่า...เมื่อิถึเหุผลหน้าผมมัน็ร้อนๆอย่าบอไม่ถู
๊อๆๆ
เสียเาะประูุผมออมาาภวั์
“เ้ามาเลยรับ”
“ไ อินเป็นไบ้า”
ร่าที่้าวเ้ามาือพี่ยอูรุ่นพี่ที่สนิทันและเ้าอไ้อผม
“็โอเแล้วพี่ ผมะออไปไ้ยัอะ”
“ไ้ยัไล่ะ อย่าเร็ว็พรุ่นี้แหละ้ำไปทั้ัวเลยนะเราีที่ไม่มีอะไรหั แล้วหน้าแๆเป็นอะไรหรือเปล่า”
ผมสะุ้วาบ่อนะบ่ายเบี่ย
“ไม่เป็นไรหรอพี่”
“เหรอ ไหนพีู่ิ”
พี่ยอู้มหน้าแล้วเอามือวาลบนหน้าผาผมเพื่อวัไ้
ปั!!!
“อิน!!!”
ผมและพี่ยอูรีบหันไปมอที่้นเสียทันที่อนะเห็นร่าทีุ่่มโไป้วยเหื่อและหอบหายใเหมือนวิ่มา
“อ่า เทา”
ผมยิ้มให้เาทันที แ่เหมือนเทาะ้อพี่ยอูเม็เลย เป็นอะไรันหรือเปล่า
“เอ่อ เทา”
เสียเรียอผมทำให้เทาหันมาสนใ
“ไ อิน เป็นอะไรหรือเปล่า เ็บรไหนไหม เล่ามาเลยนะทำไมเป็นอย่านี้ แล้วะออ...”
“เอ่อ อโทษนะรับอินเาพูไม่ทันหรอรับ”
เสียพี่ยอูัึ้นัเทา่อนที่ผมะไปับเทามาว่านี้ เทาวัสายาไปมอพี่ยอูทันที
“แล้วุเป็นใรรับ”
เทาถามไป้วยเสียุ่นๆ
“เออ ใ่ เทานี่พี่ยอูรุ่นพี่แล้ว็เ้าอไ้ผม ส่วนนี่็เทารับพี่ยอู”
พี่ยอูยิ้มให้เทาแล้วยื่นมือออไป่อนที่เทาึ่ทำหน้าหิะยื่นมือออไปับบ้า
“ุเทารับ อินไ้ออาโรพยาบาลไม่พรุ่นี้็มะรืนนี้แหละรับ พี่ไปแล้วนะอิน ูแลัวเอ้วยล่ะ ผมฝาน้อผม้วยนะรับ”
พี่ยอูเอามือมายี้หัวผมนยุ่ผมึปัมือพี่เาออแล้วทำหน้าหิใส่ เาหัวเราะ่อนะเินออาห้อไป เมื่อประูห้อปิลผมหันไปมอเทาแล้วยิ้มให้
“เทา”
[ยอู]
ผม่อยๆปิประูลแล้วหัวเราะับัวเอ ุเทานี่แปลนิยัไ็แสออมาทาสีหน้าหมเลย หึเ้านาหนัเลยนะนั่น อินนี่็เหมือนันอบเานานั้นะรู้ัวรึยัเนี่ย ยิ่บื้อๆอยู่
“ฝาน้อผม้วยล่ะันนะุเทา”
ผมระิบับัวเอเบาๆ อินเป็นน้อายที่ผมรันนึ ผมหวัว่าเาะไม่ทำอินเศร้า็พอแล้ว ผมมอไปทาประู่อนะยิ้มบาๆแล้วเินไปทำธุระอัวเอ่อ
[เทา]
“เทา”
เสียเรียออินทำให้ผมที่อยู่ในอารม์มัวๆ้อ้มมอ
“นู่น”
เาบอแล้วบุ่ยปาไปทาเหยือน้ำที่ั้อยู่ ผมยิ้มรู้ัวไหมว่ามันน่ารัอะ ผมเินไปหยิบแันอไม้้าๆเหยือน้ำไปให้อินที่นั่ยิ้มอยู่บนเีย
“อะนี่ไ”
อินหุบยิ้มทำหน้าบึ้ใส่ผมทันทีที่ผมยื่นแันไปให้
“ไม่ใ่อันนี้ น้ำ่าหาเล่า!!!”
ผมหัวเราะ่อนที่ะเอามือยี้หัวเา่อนะเินไปเอาน้ำมาให้เาริๆ อินทำหน้ามุ่ยมาเอาน้ำไปื่ม่อนยื่นแ้วให้ผม แล้วนั่มอผมเอาแ้วไปเ็บทำเอาผม็เินอยู่หน่อยๆ ผมเินมานั่ที่ปลายเีย่อนะเอ่ยปาถามสิ่ที่้าา
“แล้วนี่ไปโนอะไรมา”
อินทำหน้าะิะวใ่อนะเอ่ยออมาเบาๆนผมแทบไม่ไ้ยิน
“ผมมีเรื่อ”
“ใรทำ!!!”
ผมึ้นเสียใส่อินนเาใผมึระับอารม์โรธที่มันพลุ่พล่านลไป
“พวไอริสอะ นายไม่รู้ัหรอ”
“ไอพวรั้นั้นใ่ไหม”
อินพยัหน้า้าๆ ผมถอนหายใอย่าแ้นๆ
“แล้วนี่เป็นยัไบ้า”
“็ไม่เป็นไรแ่้ำนิเียวเอ”
“รไหนบ้า”
ผมถามเพราะอยารู้ว่าอินเ็บที่รไหนบ้า
“เอ่อ...็”
“ไหนเปิใหู้หน่อยิ”
ผมบอออไป อินมอหน้าผมเหวอๆ
“น่า เปิใหู้หน่อย ันไม่หน้ามืปล้ำนายหรอน่า”
ผมพยายามพูให้ิล อินึปลระุมเสื้อออเผยให้เห็นผิวสีแทนสวยามธรรมาิที่อนนี้เ็มไป้วยรอย้ำมามายั้แ่แผ่นอไปนถึหน้าท้อ ผมเยิบเ้าไปใล้็มอเห็นว่าใบหน้าอนที่นั่อยู่บนเีย็มีรอย้ำเ่นัน ผมยมือึ้นลูบรอย้ำเบาๆ้าๆ วามรู้สึเ็บแปลบมันเ้ามาในใผมทันที อีวามรู้สึที่ไม่ยิ่หย่อนไปว่าันเลยือผมอยาเ็บแทน...ผมอยาเป็นนที่นั่รนี้แทนเา ผมเยหน้าึ้นมออิน่อนะะัเมื่อเา็้มลมอหน้าผมเหมือนันทำให้หน้าอเราสอนใล้ันมา แรึูบาอย่าอาะเป็นวาใสื่อหรือใบหน้าแๆอเาทำให้ผม่อยๆเยิบหน้าเ้าไปใล้ทีละนิๆนปาเราสัมผัสันแม้ะเพียบาเบาแ่มัน็ทำให้ผม...อุ่นวาบไปทั้ใ
ผมผละออมามอหน้าแๆออินแล้วยิ้ม ่อนที่เาะเอ่ยออมาทำลายวามเียบ
“เอ่อ นี่มัน็ใล้เที่ยแล้ว นายไม่ไปหาอะไรินเหรอ”
นั่นสินะ ผมยัไม่ไ้ินอะไรั้แ่เ้าเลย
“ริ้วยแล้วนายเอาอะไรไหม”
นที่นอนอยู่บนเียส่ายหน้าเบาๆผมึยิ้มให้แล้วเินออมา ผมรู้ว่าเาเินผมเลยไม่อยาทำให้เาอึอั ผมเินลมาทีุ่ปเปอร์มาเ็อโรพยาบาลื้อโ๊สำหรับสอมื้อไปให้นป่วยแล้ว้าวเที่ย้าวเย็นอัวเอไป้วย ่อนที่ผมะเินไปหยิบโโ้อโปรอินมาสอว แล้วเินไป่ายเินแล้วเินลับห้อไปหาอิน ผมหวนนึถึเหุาร์เมื่อรู่แล้ว็ยิ้มับัวเอ นายนี่น่ารััเลยนะ
[อิน]
เมื่อเทาปิประูลผม็ถอนหายใออมาเฮือให่ อ้า!!! นายทำอะไรลไป ิมอิน ผมมุหน้าลับหมอน่อนะร้อโอ้ยเพราะแผล้ำอัวเอ ่อนะแะไปที่ปาเบาๆมัน็ไม่ไ้รู้สึแย่หรอ ออะรู้สึี้วย้ำแ่ทำไมล่ะ!!! ทำไม!!! นายอบผู้ายเหรอิมอิน!!!
“นายนะนาย เทา นายทำันสับสน!!!”
ผมปาหมอนไปที่ประูห้ออย่า้อารระบาย ผมเริ่มสบอารม์แ่พอผมนั่นิ่ๆเรื่อเมื่อี้็เ้ามาในหัวอีแล้ว ผม็ไ้แุ่่น่านไม่รู้ะทำยัไี ่อนที่...
โร~
เสียท้อผมร้อเสียัทำเอาผมะั โถ่เว้ย!หิว้าวอะ ผมมอนาฬิาอีไม่นานพยาบาล็ะย้าวมาให้ผมแล้วล่ะ แ่ผมไม่อบ้าวโรพยาบาลเลยอะ เมื่อี้น่าะบอให้เทาื้ออะไรมาให้ิน้วย
๊อๆๆ
ผมหันไปมอที่ประู เาะเอา้าวเ้ามาแล้วล่ะ
“เ้ามาเลยร้าบบบ~”
ผมบอ่อนที่นาพยาบาละะัแล้ว้มลหยิบหมอนที่นอนแอ้แหม้ที่ประูึ้นมาแล้วยิ้มให้ผม เธอเ็นอาหารมาไห้ ผมบออบุ เธอยิ้มรับแล้วเินออไป เมื่อประูปิลผมึูอาหารที่เายมาแล้ว็้อเบ้ปา
“เฮ้อ~ น่าเบื่ออะ”
ผมเปิโทรทัศน์ในห้อนอนูไปพลารอเทามาแล้วผมว่าผมะฝาื้อโ๊ะหน่อย หวัว่าเาไม่ิว่าผมน่ารำาหรอนะ แ่เสียและภาพาอสี่เหลี่ยมที่ผม้ออยู่นั้น็ไม่ไ้เ้าหัวผมเลย มีแ่หน้าอไอหมีแพน้าแวบเ้ามาลอเลย หึ่ย! ไอนน่าหมั่นไส้!!
“อิน”
เสียมา่อนัวเลยนะ เทาเปิประูเ้ามา ผมึอบลับไป้วยวามหมั่นไส้
“ไม่ิะเาะประูหน่อยเหรอ”
“ไม่อะ พี่เทานวีไอพีนะน้อ”
ไอแพน้าพูพลายัิ้ววนบาทาให้ผม ิ้วผมระุรัวๆ่อนที่มือผมะว้าหมอนที่นาพยาบาลพึ่หยิบมาให้ว้าไปที่เา เทาหลบหมอนไ้ ผมะว่าะฝาื้ออหน่อยหมอารม์แล้ว ปล่อยให้หิวายไปเลย!!!
“นี่แล้ว้าวไม่ินเหรอ”
“ไม่ินไม่อยาิน”
ผมอบโยไม่หันไปมอหน้าอีฝ่าย
“แล้วโ๊ับโโ้ล่ะเอาไหม”
ผมหันวับไปยิ้มมอเทาับอที่อยู่ในมือ ่อนะะัแล้วหันลับมาเ็เหมือนเิม ไ้ยินเสียหัวเราะเบาๆลอยมา ผมหันวับไป้ออย่าเอาเรื่อ่อนะเห็นเทาแะโ๊ใส่ถ้วยอาหารที่อนนี้มันว่าเปล่าแล้วหยิบโโ้ออมายื่นให้ผมพร้อมโ๊
“อะ ินะ”
ผมนั่หน้านิ่ไม่ยื่นมือไปหยิบ ทั้ที่หิวนไส้ะา
โร~~~~
“หึหึ”
หน้าผมร้อนวูบ ไอท้อบ้ามาัอะไรอนนี้วะ
“อิน เอาไปินเร็ว”
“ไม่!!!”
ผมยัอบลับไปอย่าแน่วแน่
“อิน อย่าให้ผม้อป้อน และที่แน่ๆไม่ป้อน้วยมือแน่”
ผมหันวับ็เห็นเทายืนมอ้วยสายาเ้าเล่ห์ มาไม้นี้็้อินล่ะว่ะผมยื่นมือออมารับแล้ว่าไปทีนึ
“ไอหื่น!!!”
“หื่นอะไร ันะป้อน้วย้อน่าหาเล่าิไรเนี่ย แล้วหน้าแๆเป็นอะไรรึเปล่า”
“หึ่ย!!!”
เถียไม่ออรับ ผม็ไ้แ่้วเอาโ๊เ้าปาอย่าเียว ส่วนอีน็นั่ินส่วนอัวเอที่โฟา พอผมินเสร็็วาไว้ที่ถาอาหาร รอให้พี่พยาบาลเามาเ็บ
“แล้วนี่มียาไหม”
“อือ ยาหลัอาหารอะ อยู่นั่น”
ผมี้ไปที่อาวๆที่ั้อยู่้าๆเหยือน้ำ เทาไปหยิบมาให้ผมินพอเสร็แล้วผมึ่อยๆล้มัวลนอน อย่าที่เาว่าแหละรับพอท้ออิ่มหนัา็หย่อน
“พัะนะอิน”
เทาพูเบาๆ เอามือมาลูบหัวผมเบาๆ มันรู้สึสบายนผมเลิ้มแทบหลับ เปลือา่อยๆปิล ผมหลับาล่อนที่ะรู้สึอุ่นๆบริเวหน้าผา แล้วสิผม็ับวูบ
[เทา]
ผมถอนูบออมามอหน้านที่นอนหลับอยู่อย่าสบายบนเียแล้วยิ้ม ผมเินไปนั่ที่โฟาแล้วนั่อ่านนิยสารเียบๆ่อนที่ะมีเสียเาะประู นาพยาบาลเินเ้ามาเ็นถาอาหารออินออไป ผมเินไปที่เียนป่วย มอหน้าอนที่หลับอยู่ ทำไมไอพวนั้นถึไ้ใร้ายนานี้นะ ผมแะเบาๆที่แผล่อนะัมือออ
เินออไปที่ระเบียแล้วยืนิอะไรเพลินๆ ผมไม่รู้ว่าวามรู้สึที่ผมเป็นมันือรัหรือเปล่า แล้วถ้าใ่มันะเป็นอริเหรอแ่ห้าวันเอนะ ห้าวัน!!! อะไรมันะใ่ายนานี้ว่ะเทา ผมุมมับ ่อนที่ะวิ่ไปที่เียนไ้
“ท...เทา”
เสียแหบแห้อนป่วยทำเอาผมใ่อนที่ะโล่อเพราะเาเพียแ่ละเมอ ผมนั่ล้าๆแล้วุมมืออินเอาไว้ ผมไม่รู้ว่าะเป็นรัไหม แ่ที่แน่ๆผมะไม่ให้มันเิเรื่ออย่านี้อีเป็นรั้ที่สออีแน่!!!
ผม่อยๆปิเปลือาลแล้วหลับไป
...
แสอาทิย์สีส้มที่ลอเ้ามาทำให้ผมลืมาึ้นมาแล้ว็้อเอับอินที่นอนมอผมอยู่
“อ่า ื่นแล้วเหรอ”
อินพยัหน้า้าๆ
“แล้วทำไมไม่ปลุ”
“็เห็นุหลับสบาย”
ผมหันไปมอถาอาหารที่ถูยมาให้ เทอาหารในถ้วยทิ้แล้วอุ่นโ๊ไปใส่ถ้วยให้อินเา็รับไปินอย่า่ายๆ ผม็นั่มอนเาินเสร็แล้วให้เาินยา พอเาหลับไปผม็เริ่มัารอาหารอนเอ รอนนาพยาบาลมาเอาถาอาหารไปผมึเ็บ้าวอะลับโรแรมบ้า
“อือ”
แสันทร์ที่ส่อลอเ้ามาส่อให้เห็นหน้าอนที่หลับาพริ้มบนเีย ผมเินเ้าไปหา่อนะระิบบอฝันีแล้วเินออาโรพยาบาลลับไปโรแรม
“ะว่าไป...เป็นแบบนี้็ีเหมือนันแฮะ”
TALK
วันนี้ฟิมายาวๆๆๆๆเลยล่ะ
พี่เทาเรานานๆวันนี้เริ่มวนน้อไแล้วล่ะ 555+ วามรู้สึเริ่มเผยทีล่ะเล็ๆทีละน้อยแล้วล่ะ เรื่อราวเริ่มเ้ม้นึ้นแล้วนะ ฝาิามฟิเรื่อนี้ไปเรื่อยๆนะ่ะ
ความคิดเห็น