Fic BTS In Relation... KookJin, VGa, MonHope

ตอนที่ 5 : Chapter 4

บทที่ 4

         “ก็บอกแล้วไง ว่าฉันกับแทฮยองไม่ได้ไปเดทกัน เด็กนั่นจะซื้อของให้น้องสาวเลยให้ฉันไปช่วยเลือกก็แค่นั้นเอง” เดือนหน้าหวานพูดพร้อมกับทำหน้ามุ่ยแต่พวกเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ด้วยกันกลับก็เอาแต่ล้อเลียน ไม่สนใจคำแก้ต่างของร่างเพรียวเลยแม้แต่นิดเดียว

         “ไม่ต้องปฏิเสธหรอกจ้ะพ่อเดือนคนสวย >w< ข่าวมันดังไปทั่วมหาลัยซะขนาดนั้น”

         ซอกจินถอนหายใจให้กับคำพูดของสาวอารมณ์ดีอย่าง ‘ซนซองอา’ เพื่อนในกลุ่มของฮเยมินที่อยู่คณะพยาบาล นี่ก็เป็นอีกคนที่เป็นแกนนำคู่กับฮเยมินที่เชียร์ให้เขากับแทฮยองคบกัน

         นี่เขาเริ่มสงสัยแล้วนะ ว่าซองอานี่แหละ อาจจะเป็นคนที่ตามถ่ายรูปเขากับเดือนผิวเข้มแห่งบริหารแล้วเอาไปให้ชมรมหนังสือพิมพ์ของมหาวิทยาลัยเขียนข่าวน่ะ -0-

         “ในข่าวเขาบอกด้วยนี่ว่าน้องมันซื้อหนังสือให้มึงอ่ะ เป็นนิยายรักคลาสสิกเสียด้วย แบบนี้จะไม่เรียกว่าเดทได้ไงครับเพื่อน” ยุนกิเริ่มแซวบ้าง ทำเอาซอกจินหน้าหงิกยิ่งกว่าเดิม

         “กูแค่บอกว่าอยากได้ คิดไว้แล้วว่าจะมาซื้อเองทีหลัง แต่น้องมันซื้อมาให้จะให้กูทำไงล่ะ กูก็เลี้ยงข้าวคืนไปแล้วด้วย”

         “ก็แปลว่าน้องเขาแคร์นายมากไงซอกจิน นิยายเรื่องที่ในข่าวบอกมันหายากจะตาย ถ้าช้าก็คือหมดเลยนะ แทฮยองคงรู้เรื่องนี้เลยซื้อมาให้ก่อนไง คนแบบนี้น่ารักจะตาย นายจะไม่เปิดใจให้น้องเขาหน่อยเหรอ”

         “ตอนนี้ฉันให้แทฮยองได้แค่พี่น้องเท่านั้นแหละซองอา ไม่ต้องจิ้นกันให้เสียเวลาหรอก”

         “เฮ้อ ให้ตายเหอะ นายมันใจร้ายชะมัดเลยจิน” ฮเยมินว่าเพื่อนอย่างหงุดหงิด “น่าสงสารแทฮยองชะมัด”

         “เธอก็ไปคบกับเด็กนั่นแทนฉันสิ - -”

         “ก็ถ้าแทฮยองจีบฉัน ฉันก็คงรับรักไปแล้ว ใครจะทนใจแข็งกับผู้ชายน่ารักๆ แบบนั้นได้นานเท่านายกันล่ะ”

         “ก็ฉันไม่พร้อมนี่ ไม่พร้อมแล้วไปให้ความหวังเขา แทฮยองจะไม่เจ็บกว่าหรือไง -0- อ้าว โซจิน” เสียงหวานที่กำลังเถียงเพื่อนอยู่เปลี่ยนไปฉงนทันทีเมื่อเห็น ‘โจโซจิน’ หญิงสาวผมยาวหน้าตาจิ้มลิ้มกำลังเดินเข้ามาที่กลุ่มของพวกเขา เธอเป็นเพื่อนในกลุ่มของฮเยมินที่เรียนคณะเดียวกับซองอาและเป็นคนที่เงียบที่สุดในกลุ่ม โซจินเป็นคนเดียวที่ไม่เคยมาหาฮเยมินที่คณะวิทย์เลยแม้แต่ครั้งเดียว เรียกได้ว่าซอกจินเคยเจอหน้าเธอเพียงสองครั้งเท่านั้นตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยมา

         แล้ววันนี้มาถึงนี่ มีอะไรหรือเปล่านะ

         “สวัสดีอีริน สวัสดียุนกิ แล้วก็สวัสดีซอกจิน” เสียงหวานเอ่ยทักเรียบๆ พร้อมกับยิ้มบางๆ ทำเอาคนที่ไม่ชินกับความนิ่งของเธออย่างยุนกิกับซอกจินได้แต่พยักหน้ารับอย่างเกร็งๆ ในขณะที่ฮเยมินที่รู้จักเพื่อนในกลุ่มดีอยู่แล้วก็ทักทายกลับไปด้วยความร่าเริง

         “สวัสดียัยน้ำแข็งโซจิน ^o^ มาถึงนี่มีอะไรหรือเปล่า”

         “ฮเยมิกับกึมโจให้มาตามซองอาน่ะ” หญิงสาวพูดเสียงเรียบโดยไม่สนใจคำหยอกล้อของเพื่อน ซองอาขมวดคิ้วเล็กน้อย ถ้าจะตามกันทำไมฮเยมิกับกึมโจที่เป็นเพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกันไม่โทรมาตามเธอเอง จะให้ยัยน้ำแข็งนี่มาตามด้วย

         แต่เหมือนแม่สาวหน้านิ่งจะรู้ว่าเพื่อนกำลังคิดอะไรอยู่

         “ฉันเพิ่งกลับเข้ามาในมอน่ะ แล้วมันต้องผ่านคณะวิทย์พอดี สองคนนั้นก็เลยให้มาแวะรับ เพราะตอนแรกเธอก็ติดรถอีรินมาใช่มั้ยล่ะ รีบกลับกันเถอะ ก่อนที่สองคนนั้นจะองค์ลง”

         “อ่า โอเคๆ” ซองอารีบตอบรับเพราะเธอรู้ว่าถ้าสองสาวแบ๊วของกลุ่มเกิดของขึ้นขึ้นมาจะเป็นยังไง

         น่ากลัวกว่ายัยเจ๊ใหญ่ฮยอนอาอีก -0-

         สาวอารมณ์ดีหันมาบอกลาทุกคน ก่อนจะเดินไปหาโซจินและทำท่าจะเดินออกไป แต่เพราะเจ้าของรถยังคงยืนนิ่งอยู่ นิ่งจนทุกคนต้องมองตามสายตาของเธอไปยังจุดที่โซจินมองอยู่

         นั่นก็คือเดือนหน้าหวานของคณะวิทยาศาสตร์นั่นเอง

         “เอ่อ มีอะไรหรือเปล่าโซจิน” เสียงหวานถามคนที่จ้องตัวเองอย่างหวาดๆ บอกตรงๆ เลยว่าเขาไม่เคยถูกใครมาจ้องด้วยสายที่อ่านไม่ออกแบบนี้มาก่อนเลย -0-

         “หลังรับน้องเสร็จมาที่ร้านกาแฟ 24 ชั่วโมงหน้ามอหน่อยสิ ฉันกับมินฮาอยากคุยด้วย” เธอกล่าวถึงเพื่อนอีกคนทำให้ซอกจินขนลุกยิ่งกว่าเดิม ก็สาวหน้าหวานอย่าง ‘ปาร์คมินฮา’ เป็นหนึ่งในสองของคนที่เงียบที่สุดในกลุ่มเทพธิดาเลยน่ะสิ ถึงแม้เธอจะอยู่คณะนิเทศฯ ทำให้ความร่าเริงของเธอมากกว่าโซจินนิดหน่อยก็เถอะ แต่ก็ถือว่าอยู่ในโหมดเงียบทั้งคู่อยู่ดี

         แล้วจู่ๆ สาวเงียบที่เคยคุยด้วยไม่กี่ครั้งทั้งสองคนถึงอยากคุยกับเขาล่ะเนี่ย

         “อ่า...”

         “ได้มั้ย?”

         อย่าเร่งสิ ยิ่งเร่งก็ยิ่งกลัวนะ T^T

         “ดะ ได้สิ แต่คณะฉันเลิกช้าหน่อยนะ”

         “ถ้าไม่เกินสี่ทุ่มครึ่งก็รอได้อยู่แล้ว พยาบาลก็เลิกเวลานั้น”

         “เอ่อ...”

         “เอาเป็นว่าตกลงนะ ไปกันเถอะซองอา” ประโยคหลังหันไปพูดกับเพื่อนตัวเอง ก่อนที่ทั้งสองจะพากันออกไป ทิ้งทั้งสามคนที่ยังอึ้งกับรังสีน้ำแข็งของโซจินไว้เบื้องหลัง

         “อะ โอ้พระเจ้า” ยุนกิเป็นคนแรกที่ได้สติ “เพื่อนเธอน่ากลัวขนาดนี้เลยเหรออีริน”

         “ถ้าไม่จริงจังยัยนั่นก็ไม่เป็นขนาดนี้หรอก นี่นายไปก่อคดีอะไรมาหรือเปล่าเนี่ยจิน”

         “จะไปทำอะไรล่ะ ฉันเพิ่งเจอโซจินเป็นครั้งแรกตั้งแต่ขึ้นปีสามเนี่ย -0-” ร่างเพรียวกลืนน้ำลาย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเมื่อนึกขึ้นได้ “เอ้อ ว่าแต่ยุนกิ กูว่าจะถามมึงตั้งแต่เมื่อกี้ละ แฟนมึงไปไหนวะ”

         “เออ จริงด้วย ถ้ามึงไม่ทักเรื่องนี้กูลืมไปแล้วนะเนี่ย” พูดจบ เดือนวิศวะก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว มือขาวกวาดของใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ ก่อนจะคว้าถุงหิ้วที่มีของกินอยู่ข้างในแล้วเตรียมจะเดินออกไป แต่ก็โดนฮเยมินคว้าแขนไว้ก่อน

         “เดี๋ยวสิ นายจะรีบไปไหนเนี่ย”

         “รีบเอาของกินไปให้นัมจุนน่ะสิ มันฝากฉันให้มาซื้อข้าวไปเผื่อเพราะที่คณะดึงตัวพี่ว้ากไว้ ตายๆๆๆ แล้วฉันมานั่งคุยกับพวกเธอแบบนี้ นัมจุนหิวแย่แล้วมั้งเนี่ย ไปล่ะนะ” คนตัวขาวแกะมือเรียวของเพื่อนสาวออกและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ซอกจินกับฮเยมินมองตามเพื่อนอย่างงงๆ ก่อนจะหันมามองหน้ากัน

         “นายว่าเพื่อนเราไหวมั้ย”

         “ไม่อ่ะ” เสียงหวานเอ่ยตอบเพื่อน ถึงขั้นลืมแฟนได้นี่ยุนกิต้องเบลอขั้นหนักแล้วนะ “เราควรให้มันพักผ่อนบ้างนะ”

         “คงต้องบอกนัมจุนให้เบาๆ ลงบ้างแล้วล่ะ”

         “ฮะ? เบาเรื่องอะไร” ร่างเพรียวรีบหันไปหาเพื่อนสาวทันทีที่ได้ยินประโยคที่ล่อแหลมแบบนั้น

         นี่คิดไปไกลนะบอกเลย -0-

         “ก็เรื่องที่แชทคุยกับยุนกิจนดึกๆ ดื่นๆ น่ะสิ ทำไมเหรอ... เฮ้ย! นี่นายคิดไปถึงไหนเนี่ยคิมซอกจิน” ฮเยมินหันมาแว้ดเพื่อนทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าประโยคของตัวเองมันเสี่ยงแค่ไหน

         “ก็เธอพูดให้คิดนี่ = = แล้วเราจะทำอะไรกันต่อ เหลือเวลาอีกประมาณสิบห้านาทีก่อนเข้ากิจกรรม”

         “ไปที่ลานกิจกรรมกันเถอะ เผื่อเขามีอะไรให้ช่วย”

         “โอเค ไปกันๆ” รับคำเสร็จ เพื่อนทั้งสองก็พากันไปที่ลานกิจกรรมของคณะตัวเอง

         อีกทางด้านหนึ่ง

         “ปล่อยให้แทฮยองทำคะแนนไปแบบนั้นจะดีเหรอ” เสียงทุ้มจากคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเอ่ยขึ้น จองกุกค่อยๆ ลดหนังสือที่บังหน้าลงแล้วมองตามเป้าหมายของตัวเองที่เดินไปกับเพื่อนสาวพร้อมกับยิ้มมุมปาก

         “ก็ได้แค่คะแนนจากเพื่อนพี่เขาเท่านั้นแหละ ยังไงพี่จินก็ไม่มีทางคิดกับหมอนั่นเกินพี่น้องหรอก”

         “ไม่เคยได้ยินเหรอ น้ำหยดลงหินทุกวันมันยังกร่อน”

         “พี่จะเข้าข้างเพื่อนมากกว่าน้องชายแท้ๆ อย่างผมใช่มั้ย ‘ปาร์คจีมิน’”

         เจ้าของชื่อหัวเราะเบาๆ ก่อนจะมองใบหน้าหล่อของ ‘น้องชายแท้ๆ’ ของตัวเองที่ฉายแววหงุดหงิดเสียเต็มประดา

         นี่เป็นอีกเรื่องที่ไม่มีใครรู้

         ว่าปาร์คจีมินกับจอนจองกุกเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน

         โดยผู้เป็นพี่ชายอย่างจีมินใช้นามสกุลของแม่ ถูกเลี้ยงมาเพื่อให้รับตำแหน่งประธานบริษัทที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรมและรีสอร์ทที่มีสาขาอยู่หลายที่ต่อจากผู้เป็นแม่

         ส่วนจองกุกที่อ่อนกว่าหนึ่งปีก็ใช้นามสกุลพ่อ ถูกเลี้ยงมาให้สืบทอดตำแหน่งผู้อำนวยการของสถาบันวิจัยทางวิทยาศาสตร์ชื่อดังของประเทศต่อจากพ่อของพวกเขา

         “เรื่องของพวกมึงกูไม่เข้าไปยุ่งหรอก น่ารำคาญ”

         “อย่าให้เห็นว่าไปเข้าข้างแทฮยองแล้วกัน”

         “นี่ กูถามจริงๆ นะ” คนตัวเล็กกว่า (แต่กล้ามนี่หนาพอกันเลย -0- : Chocobanana) เอ่ยพร้อมกับถอนหายใจออกมา “มึงจะอยากให้พี่จินกลับมาหามึงอีกทำไมวะ”

         “...ถามทำไมวะพี่”

         “กูก็แค่อยากรู้” เสียงทุ้มถามพร้อมกับยกมือขึ้นทั้งสองข้างเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจของตัวเองเมื่อเห็นสายตาไม่ไว้ใจของน้องชาย “เฮ้ย กูไม่ได้เข้าข้างไอ้แทฮยองจริงๆ ก็บอกไปอยู่เมื่อกี้ว่ากูจะไม่ยุ่งเรื่องของพวกมึง กูก็แค่อยากรู้เท่านั้นแหละว่าทำไมมึงไม่ปล่อยพี่เขาไปสักที”

         “...”

         “นี่เป็น ‘ของเล่น’ ชิ้นแรกเลยนะ ที่กูเห็นมึงอยากได้คืนขนาดนี้ กับคนอื่นกูไม่เห็นว่ามึงจะมีท่าทีสนใจอะไรเลย”

         “ไม่รู้ดิพี่” จองกุกเอ่ยพร้อมกับหันกลับไปมองทางที่ซอกจินเดินไปลับตาแล้ว “ผมก็แค่อยากได้ของเล่นชิ้นโปรดของผมคืน มันไม่มีเหตุผลอย่างอื่นหรอก”

         “มึงรักเขาเหรอ”

         “พี่ก็พูดไปนะจีมิน” เสียงทุ้มหัวเราะราวกับคนเป็นพี่เพิ่งเล่าเรื่องตลกให้ฟัง “ความรักคืออะไร ผมยังไม่รู้จักเลย”

         “...”

         “ถ้าความรักเป็นอย่างในหนังสือที่บอกว่า เขาสามารถทำให้เราใจเต้นแรงได้เพียงแค่นึกถึง หรือที่บอกว่าเขาคือคนที่เราอยากจะปกป้องตลอดเวลา มันก็ไม่ใช่หรอก”

         “...”

         “เพราะผมไม่เคยรู้สึกอะไรพรรค์นั้นกับพี่จินเลยแม้แต่นิดเดียว หนำซ้ำ ผมกลับชอบเสียอีกเวลาที่เห็นพี่เขาเหมือนจะแตกสลายไปตรงหน้า เพราะมันทำให้ผมรู้ว่าเขายังคงรู้สึกอะไรๆ กับผมแค่คนเดียวอยู่”

         “...”

         “ต่อให้พี่เขาต้องเสียใจไปกี่ร้อยกี่พันครั้ง ผมก็ไม่สนหรอก ถ้ามันทำให้พี่เขาจะยังยึดติดอยู่กับผมได้ ผมก็พร้อมจะทำทุกอย่างนั่นแหละ”

         จีมินมองหน้าน้องชายตัวเองอย่างกะประเมิน แต่สายตาเย็นชาและรอยยิ้มแสนร้ายกาจที่ประดับบนใบหน้าหล่อของจองกุกก็ทำเอาพี่ชายถึงกับถอนหายใจออกมาอีกรอบ

         เพราะนั่นทำให้เขารู้ว่าสิ่งที่น้องชายของเขาพูดเป็นความจริง

         คนเป็นพี่ได้แต่คิด ทั้งที่อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ น้องชายของเขาเย็นชาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเขาถึงไม่รับรู้นะ

         แต่เขารู้ว่าเรื่องแบบนี้เขาเข้าไปยุ่งไม่ได้ มันไม่ใช่เรื่องของเขา ผู้เป็นพี่จึงทำได้แต่มองดูเหตุการณ์ห่างๆ เท่านั้นแหละ

         ก็ได้แต่หวังว่าจองกุกจะไม่ทำร้ายเดือนหน้าหวานให้เขาต้องเจ็บไปมากมายนะ

         เพราะเกิดวันใดที่น้องชายเขาเจอคนที่ทำให้รู้จักคำว่ารักจริงๆ ขึ้นมา มันคงจะไม่สนุกแน่

         19.14 pm ลานกิจกรรม คณะวิทยาศาสตร์

         “สำหรับวันนี้พอแค่นี้ค่ะ พรุ่งนี้ก็ขอให้ตรงเวลาเหมือนเดิมนะคะ” สิ้นเสียงนิ่งๆ ของฮยอนอา ปีหนึ่งในคณะก็ค่อยๆ ทยอยออกจากลานกิจกรรมของคณะ เหลือแต่พี่ปีสองและปีสามที่กำลังเคลียร์พื้นที่และเตรียมประชุมกันหลังกิจกรรม

         จองกุกเดินไปที่ลานจอดรถจักรยานยนต์ของคณะ ตาคมสอดส่องหาลูกรักของตนเองก่อนที่มือหนาจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบกุญแจรถออกมา เมื่อกี้ตอนเดินออกมาจากลานกิจกรรมเขาเพิ่งโทรบอกพี่ชายตัวเองว่าอาจจะกลับช้ากว่าสี่ทุ่มหน่อย ถ้าจีมินถึงบ้านก่อนให้บอกทุกคนว่านอนได้เลย ไม่ต้องรอ

         เพราะดูเหมือนหลังพี่ๆ ทุกคณะประชุมเสร็จ เขาก็มีอะไรที่ต้องไปทำเสียหน่อย J

         ร่างสูงยิ้มมุมปากออกมาเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ เขาคิดว่าจะไปอยู่ร้านอะไรสักร้านรอเวลา แล้วจากนั้นก็ค่อยไปหาเดือนหน้าหวานที่เป็นเป้าหมายของตัวเอง

         แต่ยังไม่ทันที่จะไปถึงรถ แรงสะกิดจากด้านหลังก็เรียกความสนใจของเด็กหนุ่มให้หันกลับไป เด็กสาวที่เขาจำได้ว่าเป็นเพื่อนร่วมคณะกำลังยืนอยู่ด้านหลังทำให้จองกุกเปลี่ยนจากการขมวดคิ้วสงสัยเป็นส่งยิ้มสดใสไปให้แทน

         “มีอะไรเหรอ”

         “มีรุ่นพี่อยากคุยกับนายน่ะ”

         “หืม? ใครเหรอ”

         “พี่เขาบอกว่าเป็นรุ่นพี่จากคณะบริหารน่ะ แต่เราก็ไม่รู้หรอกว่าชื่ออะไร”

         บริหารงั้นเหรอ...

         ไม่ใช่จีมินแน่ หมอนั่นคงไม่มาตามเขาแบบนี้หรอก เพิ่งโทรคุยกันไปเมื่อกี้เองนี่นา

         งั้นก็คงเป็นคนคนนั้นสินะ

         “พี่เขาอยู่ทางไหนล่ะ”

         “ทางนู้นน่ะ”

         “ขอบใจนะ ^^” พูดจบก็ส่งยิ้มให้เพื่อนร่วมคณะอีกครั้ง แล้วเดินไปทางที่เธอชี้ เมื่อเดินไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกได้ว่าสถานที่ที่โดนเรียกไปคุยนั้นไม่ค่อยมีคนผ่านไปผ่านมาสักเท่าไหร่

         เข้าใจเลือกสถานที่ดีนี่

         “นัดผมมา มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ รุ่นพี่แทฮยอง” รอยยิ้มมุมปากประดับใบหน้าหล่อทันทีที่เห็นว่าใครนัดเขามา เดาไว้ไม่ผิดจริงๆ ว่าเป็นคนคนนี้

         คิมแทฮยอง เดือนปีสองที่ตามจีบของเล่นของเขาอยู่

         “ไม่ต้องพูดสุภาพขนาดนั้นก็ได้ ครั้งแรกที่เจอกันแกพูดจาน่าเกลียดกว่านี้เยอะ” เดือนผิวเข้มแค่นหัวเราะให้กับประโยคของรุ่นน้อง

         คิดว่าเขาไม่รู้หรือไงว่าเจ้าเด็กนี่มันเสแสร้งแค่ไหน ดูจากวันที่เขากับยุนกิไปตามหาซอกจินด้วยกันเขาก็รู้แล้ว

         “โอเค พูดเองนะ” พูดจบ คนอายุอ่อนกว่าก็เดินเข้ามาใกล้ขึ้น “แล้วคิมแทฮยอง เดือนปีสองแห่งคณะบริหารมีธุระอะไรกับฉันไม่ทราบ”

         “มีเยอะเลยแหละ จอนจองกุก เฟรชชี่ของคณะวิทยาศาสตร์ สาขาชีววิทยา”

         “โอ๊ะ สืบข้อมูลกันมาใช้ได้เลยนี่”

         “ทีแกยังรู้ข้อมูลฉันได้เลย” แทฮยองพยายามมองข้ามความกวนประสาทของรุ่นน้อง “เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ”

         “ก็รออยู่ว่าจะเข้าเรื่องเมื่อไหร่”

         “ฉันอยากให้แกเลิกยุ่งกับพี่จิน”

         หึ ว่าแล้วว่าต้องเรียกมาคุยเรื่องนี้

         “แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่แกต้องการ”

         “เพราะแกกำลังทำร้ายพี่เขาทางอ้อมอยู่” หนุ่มผิวเข้มจ้องหน้ารุ่นน้องที่สูงเท่าๆ กันอย่างจริงจัง “เป็นแค่แฟนเก่าก็จบกันไปสักทีสิวะ จะมาวุ่นวายอะไรกับพี่จินเขานักหนา”

         “...”

         “ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกกับพี่จินเลิกกันด้วยเรื่องอะไร แต่มันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ เพราะวันที่ฉันมาเจอแกกับพี่เขาอยู่ด้วยกัน พี่เขาดูเศร้ามากกว่าปกติ”

         “...”

         “แกน่าจะรู้ตัวได้แล้วนะ ว่าถ้าแกมาเจอกับพี่จินทุกวันแบบนี้ มันจะทำให้พี่เขาเจ็บกับความทรงจำเก่าๆ แค่ไหน”

         “พูดเหมือนเป็นตัวพี่จินเองงั้นแหละ” คนเด็กกว่ายิ้มมุมปากอย่างจงใจกวนประสาท “แล้วถามจริงๆ นะ มาบอกให้คนอื่นเลิกยุ่งกับคนที่ตัวเองชอบแบบนี้ แกเป็นอะไรพี่จินวะ”

         คำถามของจองกุกทำเอาเดือนผิวเข้มถึงกับชะงัก เด็กปีหนึ่งยิ่งยิ้มออกมาอย่างพอใจเมื่อคำถามของตัวเองนั้นแทงใจดำอีกฝ่ายจนนิ่งไปได้

         “...”

         “แกมีสิทธิอะไรมาห้ามฉันไม่ให้เข้าใกล้พี่จิน ในเมื่อความสัมพันธ์ระหว่างแกกับพี่เขาก็ไม่ได้มีอะไรเกินกว่าคำว่ารุ่นพี่รุ่นน้อง”

         “...”

         “หรือว่าแกกลัวว่าพี่จินจะกลับมาหาฉัน?”

         “เรื่องนั้นฉันไม่ห่วงหรอก เพราะมันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ๆ ที่ฉันห่วงก็ห่วงแค่ว่าพี่จินจะเจ็บเพราะแกอีกรอบเท่านั้นแหละ”

         “แล้วแกไม่คิดบ้างเหรอ ว่าถ้าพี่จินยังเสียใจเพราะฉัน มันก็หมายความว่าพี่จินยังมีความรู้สึกให้ฉันอยู่”

         “...แล้วยังไงวะ ก็แค่มีความรู้สึก ไม่ได้หมายความว่าเขายังรักแกสักหน่อย”

         “แต่เขาก็ไม่ได้รักแกนี่หว่า”

         “...” ได้แต่กำหมัดแน่น เพราะสิ่งที่จองกุกพูดมามันก็คือความจริง

         “ถ่านไฟเก่า มันติดง่ายนะรู้มั้ย ยิ่งเป็นถ่านไฟที่ยังไม่มอดแบบฉันกับพี่จินด้วย ยิ่งติดง่ายเข้าไปใหญ่”

         “...”

         “แต่ไม่ต้องห่วง ฉันเป็นคนขี้เบื่อ เดี๋ยวถ้าเบื่อแล้วก็จะส่งต่อให้ ถึงตอนนั้นก็คงไม่สึกหรอเท่าไหร่หรอก เพราะก่อนหน้านั้นก็...”

         แทฮยองที่หมดความอดทนกับคำพูดร้ายกาจแบบนั้นก็กระชากคอเสื้อของคนพูดอย่างแรงทันที ตาคมมองใบหน้าหล่อของรุ่นน้องด้วยความโกรธจัดในขณะที่คนถูกมองก็ส่งยิ้มกวนๆ กลับมาอย่างไม่สะทกสะท้าน

         “ไอ้เลวแบบมึงไม่มีสิทธิพูดถึงพี่จินแบบนั้น” เสียงทุ้มเริ่มเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกอีกคน “แล้วถ้ามันติดง่ายนัก กูนี่แหละจะเป็นคนขยี้มันให้ดับลงไปเอง คนแบบมึง กูไม่มีทางยอมปล่อยให้พี่จินกลับไปหาหรอก”

         “คิดว่าทำได้ก็เอาดิ” จองกุกท้าทาย “มาดูกันว่าระหว่างแฟนเก่าที่พี่จินยังมีความรู้สึกให้กับรุ่นน้องที่พี่จินไม่ได้สนใจเลย ใครจะชนะ”

         “อย่างน้อยความรู้สึกที่พี่จินมีให้กูก็เป็นด้านบวกมากกว่ามึงแล้วกัน”

         “แล้วไง” รุ่นน้องถามหน้าตาย “หึ คนที่เพิ่งเจอพี่จินอย่างมึง ไม่มีทางรู้จัก ‘ของเล่นเก่า’ ได้ดีที่เท่ากูหรอก”

         “กูบอกแล้วใช่มั้ยว่ามึงไม่มีสิทธิพูดถึงพี่จินแบบนั้น!!” มือหนากำคอเสื้อของอีกคนแน่นกว่าเดิม แต่รุ่นน้องก็ไม่ได้สะทกสะท้านขึ้นเลย หนำซ้ำ การกระทำของแทฮยองยังเรียกรอยยิ้มมุมปากของจองกุกได้ดีอีกต่างหาก

         “ทำไม ก็เขาเป็นของเล่นของกูจริงๆ นี่นา”

         “ไอ้เด็กนี่!!”

         “หยุดนะ!!!” เสียงห้าวของบุคคลที่สามดังขึ้น ก่อนที่หมัดของแทฮยองที่กำลังจะพุ่งไปที่ใบหน้าหล่อของรุ่นน้องก็ถูกใครบางคนคว้าไว้ จากนั้นตัวของจองกุกก็ถูกใครอีกคนจับแยกออกไป

         “ให้ตายเหอะ นี่ถ้ากูไม่ไปหาน้องที่คณะคงไม่รู้เรื่องเลยใช่มั้ยเนี่ย” ยุนกิบ่นอย่างหงุดหงิดในขณะที่จับข้อมือของแทฮยองไว้แน่น เขาเอะใจตั้งแต่ที่โฮซอกบอกว่าแทฮยองมาที่คณะวิทย์ทั้งๆ ที่น่าจะรู้ว่าซอกจินยังไม่เลิกประชุมแล้ว ด้วยความคาใจ เขาจึงชวนแฟนของตัวเองมาที่นี่ด้วยกัน

         ไม่คิดเลยว่าจะแจ๊กพ็อต - -

         “ปล่อยผมนะพี่ยุนกิ!!”

         “มึงหยุดบ้าสักทีเถอะ!!” คนตัวขาวเสียงดังบ้างอย่างเหลืออด ก่อนจะหันไปหานัมจุน “มึงพาจองกุกออกไปก่อน แล้วก็ไปหาโฮซอกที่คณะบริหารก่อนเลย เดี๋ยวไอ้นี่กูจัดการเอง”

         “ฮะ? เดี๋ยวกูรอ...”

         “ไม่ต้องๆ กูต้องคุยกับมันก่อน ตอนนี้มึงรีบพาจองกุกออกไปก่อนที่กูจะรั้งมันไม่ไหว เร็วๆ เลย”

         “อะ เออๆ” นัมจุนรับคำแล้วพารุ่นน้องที่ยังยิ้มเรียกหมัดออกไปทั้งๆ ที่ยังไม่เข้าใจที่แฟนตัวเองพูด เมื่อทั้งสองคนเดินไปจนลับตา คนตัวขาวก็จับรุ่นน้องที่ตัวใหญ่กว่าให้หันมาหาทันที

         “มึงคิดจะทำอะไรฮะไอ้แทฮยอง”

         “...”

         “กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าถ้าไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายก็ไม่ต้องไปยุ่งเรื่องของจองกุกกับไอ้จิน ทำไมไม่ฟังกู!”

         “ก็ผมทนเห็นพี่จินเจ็บไม่ได้นี่” เสียงทุ้มเถียงกลับ “พี่ก็น่าจะรู้ว่าถ้าเด็กนั่นอยู่ใกล้พี่จิน พี่เขาก็จะเจ็บปวด”

         “เออ กูรู้ แต่มึงก็น่าจะรู้ตัวด้วยว่ามึงไม่มีสิทธิไปกีดกันสองคนนั้น มึงไม่ใช่แฟนไอ้จินนะเว้ย”

         “นี่พี่เข้าข้างจองกุกใช่มั้ย” เสียงทุ้มถามอย่างเคลือบแคลง “ผมสงสัยตั้งแต่ที่เราคุยกันคราวที่แล้วละ ทำไมพี่ถึงไม่ยอมให้ผมไปยุ่งกับไอ้เด็กนั่น”

         “กูไม่ได้เข้าข้างมัน แต่สองคนนั้นมีบางอย่างที่มึงไม่ควรเข้าไปยุ่ง” ยุนกิเสยผมอย่างหงุดหงิด “เอาเป็นว่าเชื่อกู ถ้าอยากชนะใจไอ้จินก็ทำตามที่กูเคยบอก ทำส่วนของมึงให้ดีที่สุดก็พอ กูก็บอกไปแล้วว่าถ้าไม่มีอะไร คนอย่างมึงก็ชนะไอ้จองกุกได้สบายๆ”

         “พี่รู้ใช่มั้ย ว่าอะไรบางอย่างระหว่างพี่จินกับไอ้เด็กนั่นมันคืออะไร”

         “...ไม่รู้หรอก” คนตัวเล็กตอบเสียงเรียบ “กูรู้แค่ว่ามันเป็นความสัมพันธ์ที่ทุกคนไม่ควรไปยุ่ง เพราะมันจะทำให้ทุกอย่างวุ่นวายยิ่งกว่าเดิม”

         “...”

         “กูถึงไม่อยากให้มึงไปวุ่นวายกับสองคนนั้นไง แต่ถ้าไม่เชื่อที่กูพูด ก็คอยดูเอาแล้วกัน”

         10.34 pm ร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย

         ร่างเพรียวรีบเดินเข้ามาในร้านที่ถูกนัดไว้ เมื่อเห็นสองสาวที่นัดเขามานั่งรอที่โต๊ะด้านในสุดของร้านแล้ว คนหน้าหวานก็รีบเดินเข้าไปหาทันที

         “รอนานหรือเปล่ามินฮา โซจิน ขอโทษทีนะ พอดีคณะฉันเพิ่งประชุมเสร็จน่ะ”

         “ไม่เป็นไรหรอก นั่งก่อนสิ” เสียงหวานแผ่วตามประสาคนเรียบร้อยอย่างมินฮาเอ่ยชวนให้ร่างเพรียวนั่งลง “จะสั่งอะไรก่อนมั้ย”

         “ไม่ล่ะ เอ่อ เข้าเรื่องเลยได้มั้ย ขอโทษที่ต้องเร่งนะ แต่ฉันต้องรีบกลับน่ะ” ซอกจินเอ่ยอย่างเป็นกังวล นี่เขาเป็นห่วงกระต่ายน้อยที่เพิ่งซื้อมาจะแย่แล้ว ก็ปล่อยให้เจอยู่ตัวเดียวตั้งแต่เที่ยงกว่าๆ ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง

         “ได้” โซจินตอบเสียงเรียบ “เราสองคนได้ข่าวมาว่า เด็กปีหนึ่งที่ชื่อจองกุกตามจีบนายอยู่”

         ชื่อที่หญิงสาวเอ่ยออกมาทำให้คนหน้าหวานชะงักได้ทันที ซอกจินมองหน้าทั้งสองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามพร้อมกับเม้มปากเล็กน้อย ท่าทีของร่างเพรียวทำเอามินฮาที่สังเกตเห็นถึงกับต้องรีบออกตัวขึ้นมาทันที

         “เฮ้ย อย่าทำหน้าแบบนั้นสิจิน เราไม่ได้จะมาทำอะไรนายนะ” หญิงสาวถอนหายใจ “เราแค่อยากจะมาเตือนนายเรื่องเด็กคนนั้น”

         “เตือนฉัน?”

         “ใช่” โซจินเอ่ย “จองกุกไม่ได้ใสซื่อเหมือนที่เราได้เห็นกันหรอกนะ ฉันรู้นายรีบแต่ช่วยฟังพวกเราหน่อย”

         “เราสองคน” มินฮาเม้มปากอย่างคิดหนัก “ฉันกับโซจินเป็นแฟนเก่าของจองกุก”

         ประโยคนั้นทำเอาซอกจินถึงกับมองทั้งสองคนด้วยความตกใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอคนที่เคยอยู่ในสถานะเดียวกันแบบนี้

         แต่เหมือนหญิงสาวทั้งสองคนจะไม่รู้ว่าเขาก็เคยเป็นแฟนของเด็กนั่นนะ

         “ตอนนั้นเราสองคนกำลังขึ้นปีหนึ่งใหม่ๆ และยังไม่รู้จักกัน ฉันเจอจองกุกครั้งแรกที่สวนสาธารณะแถวๆ มอนี่แหละ พอคุยกันถูกคอก็คุยมาเรื่อยๆ จนฉันยอมตกลงคบกับเขา แต่หลังจากคบกันได้แค่สองเดือนเขาก็ทิ้งฉันด้วยเหตุผลที่ว่าฉันมันน่าเบื่อ เป็นได้แค่ของเล่นเท่านั้น จากนั้นเขาก็ไปคบกับมินฮาต่อ”

         “ช่วงเวลาที่จองกุกรู้จักกับโซจินและรู้จักกับฉันมันเป็นช่วงเวลาเดียวกันน่ะ ในตอนนั้นฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเขาเพิ่งเลิกกับโซจินมา ก็เลยตัดสินใจคบกับเขา แต่อีกสี่เดือนต่อมาฉันก็โดนเขาทิ้งด้วยเหตุผลเดียวกัน”

         “ฉันบังเอิญไปเห็นเหตุการณ์ที่มินฮาถูกจองกุกบอกเลิกพอดี ฉันเลยเข้าไปปลอบเธอพร้อมกับเล่าเหตุการณ์ที่ตัวเองก็เคยเจอเหมือนกันให้ฟัง จากนั้นเราสองคนก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันก่อนจะถูกอีรินดึงเข้ากลุ่ม”

         “เราสองคนคุยกันไว้ว่าถ้าเจอคนที่กำลังจะกลายเป็นเหยื่อของเด็กนั่นจะเข้าไปเตือนทันที และในตอนนี้ เหยื่อของจองกุกก็คือนาย”

         ร่างเพรียวที่เงียบฟังเรื่องอยู่นานมองสายตาจริงจังจากหญิงสาวทั้งสอง ก่อนจะถอนหายใจออกมา “จริงๆ พวกเธอไม่ต้องมาเตือนฉันก็ได้นะ เรื่องของเด็กนั่นฉันก็พอจะรู้”

         “หมายความว่ายังไง” ทั้งสองสาวขมวดคิ้ว จะบอกว่าตัวเองดูความร้ายกาจของจองกุกออกงั้นเหรอ

         เป็นไปไม่ได้หรอก คนนอกดูออกยากจะตาย ขนาดพวกเธอในตอนแรกยังดูไม่ออกเลย

         “ก็ฉันเป็น...”

         “เป็นของเล่นเก่าที่ผมอยากได้คืนไงครับ” เสียงทุ้มที่แสนจะร่าเริงทำเอาทั้งสามคนถึงกับสะดุ้งแล้วเงยหน้ามองตามต้นเสียง จองกุกที่เดินเข้ามาตอนไหนไม่รู้ส่งยิ้มให้กับรุ่นพี่พร้อมกับเอ่ยทักทาย “สวัสดีครับรุ่นพี่โซจิน รุ่นพี่มินฮา ^^”

         “จองกุก...”

         “รุ่นพี่ทั้งสองคนไม่ต้องมาเตือนพี่จินให้เสียเวลาหรอกนะครับ” รุ่นน้องยังคงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ที่กล้าพูดขนาดนี้ก็เพราะว่าที่นั่งที่รุ่นพี่ทั้งสามคนเลือกไว้มันอยู่ในจุดที่ไม่มีใครสนใจ “เพราะพี่จินน่ะ ‘รู้จัก’ ผมดีกว่าพวกพี่อีก ^^”

         “หยุดพูดอะไรบ้าๆ เถอะจองกุก” ซอกจินหันไปพูดกับรุ่นน้องแทนหญิงสาวทั้งสองคนที่เริ่มหน้าเสีย

         “บ้าเหรอครับ ก็พี่มาก่อนนี่นา จะรู้จักผมน้อยกว่าสองคนนี้ได้ยังไง” ใบหน้าหล่อยังคงเปื้อนยิ้ม ก่อนที่มือใหญ่จะคว้าข้อมือเรียวของคนพี่ไว้ “ขอโทษที่ต้องขัดจังหวะนะครับ แต่ตอนนี้ผมคงต้องพาพี่กลับแล้ว”

         “กลับไปไหน ปล่อยพี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!” คนตัวเล็กกว่าเอ่ยเสียงแข็งแต่จองกุกก็ไม่สนใจ เขากระชากเดือนหน้าหวานให้ลุกตามมา ทิ้งหญิงสาวทั้งสองที่ยังคงอึ้งกับเรื่องที่เพิ่งรู้ไว้เบื้องหลัง

         “ปล่อยพี่สักทีสิจองกุก นายจะพาพี่ไปไหนเนี่ย” ซอกจินยังคงโวยวายมาตลอดทางพร้อมกับพยายามแกะมือที่จับข้อมือของตัวเองแน่นแต่ก็ไม่สำเร็จ ร่างสูงจัดการผลักร่างเพรียวเข้าไปในตรอกข้างทางแล้วตามเข้าไป ก่อนจะกดข้อมือบางทั้งสองข้างไว้กับผนังตึกจนคนหน้าหวานต้องนิ่วหน้า “พี่เจ็บนะ! เป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย!”

         “คนอย่างพี่มันมีอะไรดีนะ คนถึงคอยปกป้องกันนัก” จองกุกพูดพลางก้มลงมาจนหน้าผากชินกับคนเป็นพี่ “ผมมองยังไง พี่ก็คือของเล่นเก่าก็เท่านั้น”

         “พูดเรื่องอะไร พี่ไม่เห็นจะเข้าใจ”

         “ไม่ต้องเข้าใจน่ะดีแล้วครับ แล้วก็รู้ไว้เลยนะ ต่อให้จะมีใครปกป้องพี่มากแค่ไหน ผมก็บอกไว้ตรงนี้เลยว่าผมไม่มีทางหยุดจนกว่าพี่จะกลับมาเป็นของเล่นของผมเหมือนเดิม”

         “งั้นนายก็รู้ไว้เลยเหมือนกันว่าไม่ต้องพยายาม พี่ไม่กลับไปหานายแน่ๆ” ร่างเพรียวผลักคนเด็กกว่าออกอย่างหงุดหงิด ก่อนจะผละเดินออกมาแต่ก็โดนคนที่แข็งแรงกว่าดึงกลับไปพร้อมกับกดไหล่ทั้งสองข้างกับผนัง ซอกจินกำลังจะโวยวายแต่พอเห็นสายตาคมกริบที่มองมาเขาก็ต้องเงียบทันที

         วันนี้จองกุกน่ากลัวกว่าทุกครั้งที่เคยรับมือมา

         “ผมไม่ทำแค่ขู่แล้วนะ คิมซอกจิน”

         “...”

         “เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย เพราะพี่เป็นของของผมคนเดียวเท่านั้น ไม่มีทางที่ผมจะยอมให้คนอื่นเอาไป”

--------------------------------------------------------------------

         จองกุกกลับมาทวงบัลลังก์ของเขาคืนแล้วค่ะ 55555 ที่ช้าขนาดนี้เพราะตอนแต่งดูปาร์ตี้วันเกิดบังทันไปด้วย (เราซื้อไว้แต่ไม่ได้ดูเพราะวันออนแอร์เป็นวันที่เราสอบสัมภาษณ์) ความดาร์คในหัวนี่หายหมดเลยค่ะ 555555 เข้าเรื่องดีกว่า เอาจริงๆ เราก็เขียนไปโดยไม่ได้รู้ตัวหรอก รู้แค่ว่าตากระต่ายร้ายจริงๆ 5555 ในส่วนของยุนกิ บอกแล้วว่านางเป็นผู้รู้ รู้ทุกเรื่องแหละค่ะ และในส่วนของจีมิน เราเพิ่มบทให้นางแล้วนะ แต่สาวๆ จาก Nine Muses ก็เด่นกว่าอยู่ดี (ไม่ร้องนะจีมินนี่ 55555) ช่วงนี้เราจะพยายามมาอัพถี่ๆ เพราะว่ามอเราจะเปิดแล้ว -0- สงสัยพอมอเปิดเราต้องหายไปเป็นเดือนๆ อีกแน่เลย ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงจะมีคนตามอ่านอยู่มั้ยอ่ะ T^T เอาเป็นว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อ ต้องติดตามนะคะ ^o^ (มีความเปลี่ยนอารมณ์ไว 55555)

           CR.SHL