ตอนที่ 32 : Chapter 29
บทที่ 29
ร่างเพรียวกำลังแต่งตัวอยู่ในห้องของตนเอง
มือเรียวจัดปกเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของตนเองเล็กน้อยพร้อมกับมองเงาในกระจก ภาพที่สะท้อนในกระจกเผยให้เห็นร่างผอมบางที่อยู่ในเสื้อสีดำที่พับแขนไว้ลวกๆ กับกางเกงยีนส์ขาดๆ สีเดียวกัน ผมสีชมพูนั้นเข้าได้ดีกับใบหน้าหวานที่ดูหล่อและสวยในเวลาเดียวกัน มือบางจัดผมตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มอย่างพอใจ
แค่นี้ก็พอแล้วมั้ง แค่นัดสายรหัสกินเลี้ยงเอง
Rrrr~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกให้คนที่กำลังสนใจกระจกอยู่ได้ทันที มือเรียวหยิบมันขึ้นมาก่อนจะกดรับสาย
“สวัสดีครับพี่แบคฮยอน”
“(ออกมาหรือยังซอกจิน พี่กับพี่ชานยอลถึงร้านแล้วนะ)”
“พี่ยังไม่บอกเลยนะครับว่าไปที่ไหน ผมจะไปยังไงล่ะ” เสียงหวานบอกกลั้วหัวเราะ ก็รุ่นพี่ไม่ยอมบอกเลยนี่นาว่าจะให้เขาไปหาที่ไหน บอกแค่ว่าจะเลี้ยงและจะส่งโลเคชั่นให้ถ้าถึงร้านแล้ว
มันต้องพิเรนทร์แน่ๆ ยิ่งได้คู่รักจอมขี้เล่นเป็นคนเลือกสถานที่ด้วย -0-
“(อ่า จริงสิ พี่ลืมไปเลย งั้นเดี๋ยวแป๊บนะ)” ปลายสายตัดสายไป สักพักไลน์ของร่างเพรียวก็แจ้งเตือนขึ้นมา
BBaekhyunee : Sent you a location
BBaekhyunee : ตามมานะน้องรัก พวกเด็กๆ คนอื่นมาถึงแล้วเน่อ ^o^
เฮ้ย ทำไมไปกันไวจัง
แสดงว่ามีเขาคนเดียวใช่มั้ยที่ไม่รู้สถานที่ = =
Seokjin : ครับๆ แล้วผมจะรีบตามไป
BBaekhyunee : รีบตามมานะ งานนี้ไม่มีแกนี่ไม่สนุกแน่นอน ^o^
มันต้องเป็นสถานที่ที่เขาไม่ชอบแน่ๆ เลย -0-
เอาเถอะ ไปก็คงจะรู้เองแหละ
นั่นไง เขาว่าแล้ว -0-
ชายหนุ่มลงจากรถของตัวเองในขณะที่มองสถานที่ตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
จะให้ชอบได้ยังไงล่ะ ก็สถานที่ที่รุ่นพี่นัดมันเป็นไนต์คลับนี่นา
มีใครที่ไหนเขานัดเลี้ยงสายรหัสที่สถานที่แบบนี้เนี่ย -0-
หนีกลับได้มั้ย - -
ซอกจินกลอกตาอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน ตากลมกวาดมองไปรอบๆ พร้อมกับยิ้มปฏิเสธคนที่พยายามเข้าหาเขาทั้งหญิงและชาย
เนี่ย ไม่ชอบมาที่แบบนี้ก็เพราะอย่างนี้แหละ
แล้วไปอยู่ตรงไหนกันเนี่ย - -
อ๊ะ นั่นไง ครบแก๊งเลย
ร่างเพรียวก้มหัวพร้อมกับส่งยิ้มปฏิเสธให้กับคนที่เข้ามาหาอีกครั้ง แล้วเดินเข้าไปหากลุ่มของตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์
“นั่นไง เดินทำหน้าบอกบุญไม่รับมาแต่ไกลเลย” แมธธิวที่เห็นพี่ปีสามของตัวเองก็หัวเราะออกมาทันที “แต่พ่อคุณก็ใช่ย่อยนะครับ แค่เดินเข้ามาก็มีคนมาจีบตั้งหลายคน ^o^”
“มันใช่เรื่องเล่นมั้ย” คนผมชมพูถามย้อนกลับอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันไปหารุ่นพี่ทั้งสองของตัวเอง “ทำไมถึงมานัดที่นี่ล่ะครับพี่ชานยอล พี่แบคฮยอน จีอูกับจองกุกอายุถึงที่ไหนล่ะ”
“จะเครียดทำไมเล่าซอกจิน น้องเราได้เป็นรองเดือนทั้งทีนะ มันก็ต้องฉลองกันหน่อยสิ”
ใช่แล้ว จอนจองกุกได้ที่สองจากการประกวดดาวเดือน
คะแนนของเขาไปแพ้ปาร์คโบกอมเพียงแค่นิดเดียว เพราะความนิยมได้ลดลงไปนิดหน่อยเนื่องจากมีข่าวว่าตามจีบเดือนปีสามของคณะตัวเอง
แต่แล้วไง ไม่ได้แคร์สักหน่อยนี่
“จะฉลองก็ฉลองที่ไหนก็ได้นี่ครับพี่ชานยอล ทำไมจะต้องเป็นไนท์คลับด้วย”
“ฉลองทั้งทีก็ต้องเป็นที่นี่แหละถูกแล้ว นายก็ซีเรียสไปได้” ฮโยจินหัวเราะให้กับความจริงจังของเพื่อนหนุ่ม “เอาน่าๆ อย่าทำบรรยากาศที่เราจะฉลองให้น้องมันเสียสิ นั่งลงๆ ข้างจองกุกก็ยังว่างอยู่”
เดือนปีสามเหนื่อยใจที่จะพูดออกมา เพราะทุกคนดูสนุกสนานกันจนเขาไม่สามารถจะค้านได้ หนุ่มหน้าหวานถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงตรงที่ว่างที่เหลืออยู่
“เอาเครื่องดื่มอะไร เดี๋ยวพี่สั่งให้”
“อะไรก็ได้ครับพี่แบคฮยอน ที่ไม่ใช่แอลกอฮอล์น่ะ”
“แกจะบ้าเหรอ มาไนต์คลับแต่ไม่กินเหล้าเนี่ยนะ”
“พี่ก็รู้นี่ครับว่าถ้าผมเมาแล้วจะเป็นยังไง ผมก็ไม่ได้คอแข็งด้วย”
“จริงด้วย หนูจำพี่ซอกจินตอนปีที่แล้วได้” จองฮวาว่าแบบนั้น “อย่าสั่งแอลกอฮอล์ให้พี่เขาดีกว่านะคะพี่แบคฮยอน หนูกลัว T^T”
จะมีก็แค่เด็กปีหนึ่งทั้งสองคนนั่นแหละที่มองหน้ากันอย่างสงสัย
ถ้าพี่ซอกจินเมาแล้วจะเป็นยังไงเหรอ
ขนาดจองกุกที่เคยคบกับรุ่นพี่ก็ยังไม่เคยเห็นร่างเพรียวเมาเลย
“เธอไม่ต้องกลัวหรอกจองฮวา ฉันว่าจองกุกที่นั่งข้างพี่เขานั้นควรเสียวสันหลังมากกว่า”
“เอ่อ ถ้าพี่จินเมาจะเป็นยังไงเหรอครับ”
“อยากรู้มั้ยล่ะพ่อหนุ่มน้อย ^o^”
“หยุดเลยฮโยจิน” เสียงหวานรีบปรามขึ้นมาทันที “งั้นผมเอาพั้นช์ครับพี่แบคฮยอน ผมจะไม่ยอมให้ตัวเองเมาเด็ดขาด น่าอายชะมัด”
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ” รุ่นพี่ร่างบางนั้นตอบรับก่อนจะเรียกพนักงานมารับออเดอร์ของตัวเอง ก่อนจะหันกลับเข้ามาคุยอีกครั้ง “แล้วจะอยู่กันถึงกี่โมงเนี่ย”
“มาไนต์คลับทั้งทีก็ต้องอยู่ยาวสิคะพี่แบคฮยอน ><”
“ไม่ต้องเลยยัยจองฮวา อย่าให้เห็นว่าเมาก่อนใครเพื่อนนะ”
“ไม่ต้องไปดุแฟนเลยยัยฮโยจิน เธอสองคนมันก็สายปาร์ตี้เหมือนกันนั่นแหละ” ชานยอลว่าน้องในสายตัวเองพร้อมกับหัวเราะ “แล้วไอ้เสือแมธธิวล่ะ วันนี้นี่ยังไง”
“ไม่ได้อ่ะพี่ มีแม่มาคุมด้วยวันนี้”
“อ้อ จริงสิ มีเจ้าของหัวใจมาด้วยนี่” แบคฮยอนว่าก่อนจะมองปีหนึ่งของสายตัวเองด้วยรอยยิ้ม “จีอูรู้มั้ย แฟนเธอเมื่อก่อนน่ะ เสือซุ่มตัวจริงเลยนะ เห็นร่าเริงๆ เหมือนไม่อะไรแบบนี้ ได้สาว...”
“พี่แบคฮยอนครับ พอแล้วมั้ง” ชายหนุ่มรีบบอกทันทีที่เห็นสายตานิ่งๆ ของแฟนสาวหน้าโหด แต่ยัยตัวเล็กก็ไม่ยอมให้รุ่นพี่หน้าหวานหยุดแค่นั้น
“มีอีกมั้ยคะพี่แบคฮยอน หนูอยากรู้”
“อ้าว แป๊บเดียวทำครอบครัวเขาร้าวฉานแล้วนะครับ” ซอกจินเอ่ยแซวบ้างพร้อมกับมองสองหนุ่มสาวที่สบตาด้วยความรู้สึกแตกต่างกัน เพิ่งเคยหนุ่มเจ้าสำราญของสายหงอขนาดนี้นะเนี่ย ยัยหนูจีอูคงเป็นตัวจริงแล้วแหละ
“สนใจแต่ครอบครัวเขา แล้วครอบครัวนายล่ะ” ฮโยจินว่าด้วยสายตาหยอกเย้า “ตกลงใครเป็นหัวหน้าครอบครัวกันแน่ เจ้าปีหนึ่งข้างนายนี่ใช่มั้ย”
“ฉันยังไม่ได้เลือกเลยมั้ยล่ะ”
“อ้าว หนูก็นึกว่าพี่ซอกจินเลือกแล้วเสียอีก ช่วงนี้เห็นสนิทกับจองกุกมากกว่าแทฮยองแล้วนี่คะ”
“ก็แค่สนิทกว่านี่จองฮวา พี่ยังไม่ได้เลือกเสียหน่อย”
“พูดแบบนี้ผมเสียใจนะครับ” จองกุกที่เงียบไปนานก็เอ่ยขึ้นมาบ้าง ซึ่งคนพี่ก็ได้แต่เลิกคิ้วอารมณ์ประมาณว่า ‘ใครแคร์’
“ถ้าเลือกแล้วต้องรักกันมากแน่ๆ คู่นี้ ดูเลือกนานแบบนี้” เดือนปีสี่แซวบ้าง เป็นจังหวะที่เครื่องดื่มของรุ่นน้องปีสามมาถึงพอดี
“อ่ะ น้ำพั้นช์ของซอกจิน ต้องการเพิ่มก็บอกได้เลยนะ”
“ครับผม” ร่างเพรียวรับแก้วมาจากรุ่นพี่ก่อนจะค่อยๆ จิบทีละนิด แวบนึงเขาเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของรุ่นพี่ปีสี่ทั้งสองคน
มีอะไรหรือเปล่านะ ไม่น่าไว้ใจเลย
ช่างเถอะ เขาสนน้ำพั้นช์แสนหวานของตัวเองดีกว่า
สองชั่วโมงต่อมา~
ซอกจินนวดขมับตัวเองทันทีเมื่ออาการปวดหัวนั้นเริ่มแล่นขึ้นมาหลังจากที่ดื่มน้ำพันช์แก้วที่สี่จนหมด อาการเหมือนคนกำลังจะเมานั้นทำให้ร่างเพรียวต้องขมวดคิ้วมุ่น
เขาก็ไม่ได้ดื่มเหล้าหรือเบียร์สักหน่อย ทำไมมันเวียนหัวแบบนี้
“พี่จิน ไหวหรือเปล่าครับ” เสียงจากคนข้างๆ ทำให้รุ่นพี่หน้าหวานนั้นหันไปมอง ก่อนจะพยักหน้าตอบรับอีกคน
“ไหวสิ...”
“พี่เหมือนจะเมาแล้วนะ”
“พี่จะเมาได้ยังไง ก็พี่ไม่ได้ดื่มเลยนี่”
“พี่จิน”
“อือ ปวดหัวอ่ะ” พูดได้แค่นั้น ใบหน้าสวยก็ทำท่าจะฟุบลงกับโต๊ะจนจองกุกต้องคว้าไว้
“พี่จิน พี่จิน!”
“ได้ผลแฮะชานยอล” แบคฮยอนว่าพร้อมรอยยิ้มแล้วหันไปตีมือกับแฟนหนุ่มของตัวเอง ท่าทางแบบนั้นทำเอาคนที่กำลังเอาหัวรุ่นพี่มาวางบนไหล่กว้างของตัวเองนั้นขมวดคิ้ว
“ได้ผลอะไรเหรอครับ”
“ก็ฉันกับแบคฮยอนวางแผนมอมเหล้าสุดที่รักของนายไง” ชานยอลว่าด้วยเสียงหัวเราะ “เห็นนายอยากรู้นี่ว่าพี่ซอกจินของนายเมาแล้วเป็นยังไง นี่ไงพี่จัดให้แล้ว”
“เอ่อ แต่แบบนี้ดีเหรอครับพี่ชานยอล”
“น่า ถือว่าเป็นของขวัญที่นายได้รองเดือนแล้วกัน” ชายหนุ่มว่าพร้อมรอยยิ้ม “แต่ว่าเอาตัวรอดให้ดีนะ คนนี้เมาแล้วอันตรายสุดๆ”
“ก็ไม่เห็นว่าพี่เขาจะอันตรายนี่ครับ ก็แค่หลับเฉยๆ”
“เดี๋ยวนายก็รู้” แบคฮยอนบอกพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “พี่ว่านายพาซอกจินกลับไปก่อนดีกว่านะ”
“อ้าว แล้วพวกพี่ล่ะครับ”
“ยัยสองสาวนั่นก็คงจะแดนซ์กันมันส์แล้วล่ะ ส่วนสองคนนี้เดี๋ยวพี่พาไปส่งเอง” ชานยอลตอบพร้อมกับมองแมธธิวที่กอดแฟนสาวของตัวเองที่ถูกมอมเหล้าจนเมาหลับไปแล้ว “นายก็พาซอกจินกลับไปก่อนเถอะ เกิดอะไรขึ้นมาพี่ไม่รับผิดชอบนะ”
ตัวเล็กของเขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ
ช่างเถอะ กลับก็กลับ
“งั้นผมขอพาพี่จินกลับก่อนนะครับ”
จองกุกค่อยๆ วางร่างบอบบางในอ้อมแขนลงบนเตียงสีชมพูอย่างแผ่วเบา
มือหนาลูบกลุ่มผมสีชมพูของคนที่หลับสนิทอย่างแผ่วเบา ไม่เห็นคนคนนี้จะอันตรายอย่างที่รุ่นพี่ปีสี่ทั้งสองคนบอกเลยสักนิด
ถ้าจะอันตราย ก็อันตรายต่อความคิดเขานั่นแหละ หลับได้น่าฟัดแบบนี้
ร่างสูงหัวเราะเบาๆ ให้กับความคิดแบบนั้น ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้กับรุ่นพี่หน้าหวานของตัวเอง
แต่ข้อมือหนาที่ถูกคว้าไว้อย่างรวดเร็วก็ทำให้จองกุกชะงัก
และร่างทั้งร่างก็โดนดึงไปคร่อมร่างเพรียวบนเตียงทันที!
แขนเรียวยกขึ้นคล้องคอชายหนุ่มรุ่นน้อง ก่อนที่นัยน์ตากลมสวยจะค่อยๆ ลืมขึ้นมาช้าๆ
เป็นสายตาที่จองกุกเคยเห็นมาแล้วครั้งนึง ครั้งที่คนพี่ทำให้เขาอึ้งที่สุด
ก็ครั้งที่รุ่นพี่นั้นจูบตอบเขาและผลักเขาออกไง
“พะ พี่จิน...”
“รู้จักฉันด้วยเหรอเนี่ย” มือบางไล้ไปตามกรอบหน้าคม ในขณะที่อีกข้างก็วนอยู่ที่ท้ายทอยของร่างสูงพร้อมกับหัวเราะคิกคักจนรุ่นน้องขนลุก “หล่อจัง...”
“พี่จิน พี่เมาอยู่นะครับ”
“ใครเขาเมากันล่ะ” ว่าพร้อมกับเป็นฝ่ายพลิกมาคร่อมชายหนุ่มแทน สะโพกนิ่มที่ถูไถอยู่ตรงส่วนกลางลำตัวทำให้จองกุกกำหมัดแน่นอย่างควบคุมอารมณ์ “นายเป็นใครกันนะ แต่ช่างเถอะ เรามาสนุกกันดีกว่า”
เข้าใจแล้ว ว่าทำไมรุ่นพี่ของเขาถึงบอกว่าซอกจินเมาได้อันตรายสุดๆ
ก็กลายร่างเป็นยัยแมวขี้ยั่วอยู่บนตัวเขานี่ไง
แสดงว่าคราวนั้นที่ทำให้เขาเหวอได้มันมาจากจิตใต้สำนึกส่วนลึกที่มักจะไม่แสดงออกของรุ่นพี่แน่ๆ
“พะ พี่จิน ลุกออกไปเถอะครับ ก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว”
“ใครบอกให้นายทนกันล่ะ” ร่างเพรียวโน้มลงมาใกล้จนร่างสูงได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างนุ่มนิ่ม นัยน์ตาหวานเชื่อมมองใบหน้าหล่อของคนใต้ร่างอย่างเชิญชวน “ถึงฉันจะไม่รู้จักนายก็เถอะ แต่นายก็คงไว้ใจได้ใช่มั้ย เพราะฉะนั้นมาหาอะไรทำกันดีกว่า”
“ผมจอนจองกุกไง พี่จำผมไม่ได้เหรอ”
“จอนจองกุกเหรอ...” ราวกับชื่อนั้นปิดสวิตช์การกระทำของคนหน้าหวานทุกๆ อย่าง ซอกจินผละออกมาเพ่งมองหน้าคนใต้ร่าง “จอนจองกุก”
เอ่ยแค่นั้น น้ำตาก็ค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตากลมทันที
“เฮ้ยพี่ ร้องไห้ทำไม...”
“จองกุก ฮึก ไอ้คนใจร้าย” มือบางทุบลงบนอกแกร่งหนึ่งที “ต้องการอะไรจากพี่กันแน่ฮะ อยากให้กลับไปแต่แม่งไม่รักกัน จะให้พี่กลับไปทำเชี่ยอะไรวะ!”
“พี่จิน” มือหนารวบมือเล็กทั้งสองข้างก่อนจะยันตัวขึ้นมานั่งทำให้ร่างบอบบางนั้นลงไปนั่งบนตักแกร่งแล้วดึงอีกคนมาซบลงบนไหล่แกร่ง “ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้องนะ”
“นายมันเลว รู้ตัวบ้างมั้ย นายมันเลวที่สุดเลย”
“...”
“บทจะร้ายก็ร้ายชิบหาย บทจะดีก็มาทำให้หวั่นไหว แล้วไหนบอกว่าพี่เป็นของเล่นเก่าฮะ จะเอากลับไปทำซากอะไร”
“...”
“แล้วยิ่งช่วงนี้ก็โคตรทำให้หวั่นไหวเลย แต่บอกแล้วไงว่าถ้าไม่มีคำว่ารัก ฉันก็ไม่กลับไปหาหรอกนะ”
“...”
“แต่ถ้าอยากให้กลับไปหาจริงๆ ล่ะก็นะ...” จู่ๆ เสียงหวานนั้นก็เปลี่ยนโหมดพร้อมๆ กับที่ร่างเพรียวนั้นขยับเข้าไปจนแนบชิดกับร่างกายแกร่งของคนใต้ร่าง ริมฝีปากอิ่มเฉียดข้างแก้มกร้านไปกระซิบข้างหูของรุ่นน้อง “ทำให้พี่พอใจสิ”
“พี่จิน...”
“พี่อาจจะกลับไปเป็นของเล่น ‘บนเตียง’ ให้นายก็ได้”
พรึ่บ!!
พอเสียงหวานพูดจบ ร่างบอบบางก็ถูกพลิกไปนอนอยู่ใต้ร่างของอีกฝ่ายทันที ซอกจินยังมองอีกคนด้วยสายตาหวานเชื่อมปนกับท้าทาย ในขณะที่ร่างสูงก็มองคนใต้ร่างอย่างไม่พอใจนัก
“ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่อยากได้แค่นั้น”
“แต่ฉันไม่มีคำว่ารักให้กับคนที่ไม่รักฉันหรอกนะ”
“...”
“ถ้าอยากได้ก็แสดงความรักของนายออกมาสิ” นิ้วเรียวแตะบนปากหยักอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆ ลากไล้สัมผัสลงมาแล้ววนอยู่ตรงอกแกร่ง “ความรู้สึกต้องการที่นายมีต่อฉันน่ะ มากมายแค่ไหน โชว์ออกมาให้ฉันดูสิพ่อกระต่ายของฉัน”
-CUT-
(ไปที่นกสีฟ้าของไรท์เลยค่ะ)
--------------------------------------------------------------------
โอ๊ะโอ หมาป่าโดนกระต่ายจับกินซะแล้ว 0.0 สวัสดีค่ะ ไม่เจอกันนานเลย คิดถึงไรท์มั้ย >< ไรท์คิดถึงรีดเดอร์มากกกกกก เราไปค่ายมาน่ะค่ะ เพิ่งจะได้มีเวลาอัพ เดี๋ยวอีกสามเรื่องทั้งคุณแวมไพร์ ยัยหนูเทรนนี่ กับน้องเด็กเนิร์ดจะรีบทยอยอัพนะคะ ^o^ เข้าเรื่องดีกว่า คุณซอกจินเราโดนซะแล้ว แต่ไปยั่วเขาก่อนเองเด้อ อันนี้ช่วยไม่ได้นะ 55555 สำหรับตอนหน้าจะเป็นอย่างไรนั้น จองกุกจะรับผิดชอบพี่จินของเรามั้ย ต้องติดตามนะคะ ><
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ความแซบส่วนตัวของซอกจินค่ะ ><
ยั่วเองนะจองกุกไม่ผิด ตื่นมาไม่ใช่ดึงดราม่านะพี่จิน
รักกันได้แล้วจริงๆก็รักกันใช่ม้าาา
คิดถึงไรท์ม๊ากมาก
สู้ๆค่า