ตอนที่ 17 : Chapter 14
บทที่ 14
“นายยังไม่บอกเลยนะว่าจะพาพี่ไปไหน” เสียงหวานเอ่ยถามคนที่ขับรถอยู่ข้างๆ หลังสอบเสร็จแบบนี้แทนที่เขาจะได้นอนพักกลับต้องโดนเดือนปีสองแห่งบริหารโทรปลุกแต่เช้าและพาออกมาโดยที่ไม่บอกอะไรแบบนี้
แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่นา เขาก็รับปากไปแล้วนี่นาว่าหลังสอบเสร็จจะออกมาเที่ยวกับแทฮยอง
“ใจเย็นสิครับพี่จิน เดี๋ยวก็ถึงแล้ว” คนผิวเข้มตอบแค่นั้น ร่างเพรียวมองรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าหล่อก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“มันเป็นความลับขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่หรอกครับ จริงๆ มันก็ใกล้จะถึงแล้วล่ะ” แทฮยองส่งยิ้มไปให้รุ่นพี่หน้าหวานก่อนจะจอดรถ “นี่ไงครับ ถึงพอดีเลย”
รุ่นพี่ผมชมพูหันออกนอกกระจกไปมองสถานที่ที่เดือนปีสองคนหล่อพามา คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปหาแทฮยอง
“งานหนังสือ?”
“ใช่แล้วครับ ^^ จัดวันนี้วันแรกพอดีเลยด้วย ผมเห็นว่าพี่ชอบอ่านหนังสือ เลยพามาที่นี่”
“เพิ่งสอบเสร็จนะ พามาดูหนังสือนี่คลายเครียดได้เหรอ”
“สำหรับคนอื่นอาจจะไม่ แต่สำหรับคนรักหนังสืออย่างพี่ ผมเชื่อว่าช่วยได้แน่นอน”
“รู้ใจกันจริงๆ เลยนะ” เสียงหวานเอ่ยหยอกพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
แต่เสียงหัวเราะก็เงียบลงทันทีที่เสียงทุ้มเอ่ยกลับมา
“รู้ใจขนาดนี้ก็เลื่อนขั้นให้ผมเป็นคนรู้ใจของพี่สักทีสิครับ ^^”
“แทฮยอง...” ซอกจินเรียกชื่อรุ่นน้องอย่างแผ่วเบา ตากลมมองรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อก่อนจะกัดริมฝีปากอิ่มแน่น
ไม่ว่ายังไง ตอนนี้เขาก็ยังเห็นแทฮยองเป็นน้องชายที่สนิทคนหนึ่ง
และแน่นอนที่ตกลงมาเที่ยวด้วย เพราะคิดแค่ว่าจะมาเที่ยวกับรุ่นน้องคนสนิทก็เท่านั้น
แต่เขาก็ลืมไปว่าการทำแบบนี้ ไม่ต่างจากการให้ความหวังร่างสูงเลย
“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับพี่จิน ผมล้อเล่นน่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยเมื่อเห็นท่าทางของคนพี่ “เข้าไปข้างในกันเถอะครับ”
พูดจบก็ส่งยิ้มกว้างไปให้รุ่นพี่ สบแววตาหวานที่มองมาอย่างรู้สึกผิดด้วยความร่าเริง รอจนซอกจินส่งยิ้มแกนๆ มาให้แล้วหันไปเดินนำ รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อถึงค่อยๆ เลือนหายไป
เฮ้อ เจ็บชะมัดเลยแฮะ โดนปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้
แต่ทำไงได้ล่ะ ตัดสินใจแล้วนี่นาว่าจะไม่มีทางยอมแพ้
ยิ่งตอนนี้มีแฟนเก่าของพี่เขามาตามอยู่ด้วยแบบนี้ เขายิ่งไม่ปล่อยให้คนที่เขารักเจอกับเรื่องแย่ๆ ตามลำพังแน่นอน
เพราะขนาดมินยุนกิที่เป็นเพื่อนรักของพี่จินยังเข้าข้างหมอนั่นเลย เขาจะปล่อยคนพี่ไปได้ยังไง
ดูเหมือนซอกจินจะลืมไปแล้วว่าแทฮยองเป็นคนพาเขามาที่นี่
ทันทีที่ก้าวผ่านประตูเข้ามา ร่างเพรียวก็เดินเข้าบูทนั้นทีนี้ทีด้วยความสนใจ (ที่เน้นหนักๆ หน่อยก็คือบูทที่มีนิยายรักคลาสสิกแบบที่เจ้าตัวชอบแหละนะ) จนคนขายาวเดินตามแทบไม่ทัน
แต่ก็พยายามตามให้ทันแหละนะ น่ารักแบบนี้ใครจะปล่อยให้คลาดสายตาล่ะ
ยิ่งเห็นสายตาของคนในงานที่มองคนผมชมพูแล้ว ยิ่งเผลอไม่ได้เลย
ทำไม ก็เขาหวงของเขานี่นา L
“แทฮยอง ไปดูตรงบูทนั้นกัน” เสียงหวานเรียกอย่างกระตือรือร้น และอาจจะเพราะรุ่นพี่เริ่มรู้ตัวว่าเขามาด้วยประกอบกับกลัวคลาดกันและความตื่นเต้น มือเรียวแต่นุ่มนิ่มจึงรีบจับมือของร่างสูงไว้ให้เดินตามมา
ตัวคนจับไม่อะไรหรอก แต่คนผิวเข้มน่ะ คิดไปไกลแล้ว
ถึงจะพยายามบอกตัวเองว่าซอกจินไม่คิดอะไรก็เถอะ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะหวั่นไหวไปกับสัมผัสนิ่มมือนี้
บูทที่คนหน้าหวานสนใจมีคนอยู่เยอะมากจนแทฮยองต้องเปลี่ยนมาโอบคนพี่ไว้เพื่อไม่ให้ร่างเพรียวโดนคนอื่นเบียดเพราะอาจจะทำให้ซอกจินบาดเจ็บได้ ทั้งสองอยู่ใกล้กันมากจนร่างสูงได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากกายบางในอ้อมแขน
หน้าก็หวาน สีผมก็หวาน กลิ่นกายยังหอมหวานอีก
ให้ตายเหอะ เขาชักหวงคนพี่มากขึ้นไปอีกนะเนี่ย
อยากจะเก็บไว้ อยากดูแล อยากทะนุถนอมคนเป็นพี่ให้มากที่สุด แต่ก็รู้ว่าในตอนนี้เขายังอยู่ในสถานะที่ไม่สามารถทำได้
เดือนหน้าหวานสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อแขนแข็งแรงที่โอบไหล่อยู่ค่อยๆ ดึงเขาเข้าหาจนแนบชิดกับร่างกายแกร่ง ใบหน้าสวยหันไปหารุ่นน้องแต่ก็ได้รอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของร่างสูงกลับมา
“มีอะไรเหรอครับ ^^”
“เอ่อ คือว่า...”
“ครับ? ^^”
“คือ... ปล่อยพี่เถอะ มันแปลกๆ นะ”
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวพี่โดนเบียดจนเจ็บตัวหรือหลงกันจะทำยังไงล่ะครับ”
“แต่ว่า...”
“ไหนครับ หนังสือที่พี่หาอยู่น่ะ” เสียงทุ้มเฉไฉไปเรื่องอื่นทันที ซอกจินได้แต่ถอนหายใจแต่ก็ไม่ได้ปัดมือของรุ่นน้องออก
เขาก็กลัวหลงเหมือนกันนะ T^T
“อยู่ตรงนั้นไง” นิ้วเรียวคดงอของคนหน้าหวานชี้ออกไปเรียกให้สายตาของแทฮยองมองตาม และสิ่งที่เห็นก็ทำให้เขาหันกลับมามองคนตัวเล็กกว่าในอ้อมแขนทันที
“ผิดเรื่องหรือเปล่าครับพี่จิน”
“ไม่ผิดๆ พี่ชอบนักเขียนคนนี้มากเลย” พูดจบก็ออกมาจากแขนคนน้องแบบเนียนๆ แล้วเดินไปหากองนิยายที่มีปกสีดำสนิทและรอยสีแดงคล้ายกับหยดเลือดที่มุมปก
ใช่แล้ว นี่เป็นอีกเรื่องของร่างเพรียวที่ไม่ค่อยมีใครรู้
ว่านอกจากนิยายรักคลาสสิกที่เจ้าตัวหลงใหลแล้ว นิยายฆาตกรรมสยองขวัญก็เป็นอีกแนวหนึ่งที่คนหน้าหวานโปรดปราน
ตาคมมองรุ่นพี่คนสวยที่หยิบหนังสือขึ้นมาดูด้วยสายตาเป็นประกายราวกับเด็กได้ของเล่นที่ถูกใจ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างซอกจินจะกล้าอ่านนิยายแนวนี้ได้
ดูเหมือนว่าเขาจะมองคนหน้าหวานในหลายๆ มุมซะแล้วสิ
หลังจากที่พาร่างเพรียวซื้อหนังสือจนหนำใจแล้ว ร่างสูงก็พารุ่นพี่ออกไปยังสถานที่ต่อไป
“เราจะไปไหนกันต่อหรอ”
“อืม... นั่นน่ะสิครับ” เสียงทุ้มว่า “พี่หิวหรือยัง”
“ก็เริ่มนิดๆ แล้วนะ นี่มันจะเที่ยงแล้วนี่นา” เสียงหวานหัวเราะ “กินอะไรกันดีอ่ะ”
“นั่นสิครับ พี่อยากกินอะไร”
“งานหนังสือก็พามา ยังจะให้เลือกที่กินอีกหรอ” ซอกจินเอ่ยหยอก “จะตามใจกันมากไปหรือเปล่าแทฮยอง นี่พี่หรือนายกันแน่ที่เป็นรุ่นพี่”
“ก็ถ้าพี่มีความสุขผมก็ดีใจครับ” แทฮยองว่าพร้อมรอยยิ้ม “ว่าไงครับ พี่อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”
“ให้นายเลือกเลย พี่เลือกมาหลายรอบแล้วนะ พี่จะไม่ยอมให้นายตามใจพี่ฝ่ายเดียวหรอก”
“โห เล่นกันอย่างนี้เลยเหรอครับ” ร่างสูงหัวเราะ “งั้นไปหาอะไรกินแถวชานเมืองมั้ยครับ พี่คงไม่รีบกลับไปอ่านหนังสือหรอกเนอะ”
“เพิ่งสอบเสร็จนะจะอ่านหนังสือทำไมล่ะ = = กล้าแซวพี่เหรอ เดี๋ยวนายจะโดนนะ”
“ตัวแค่นี้โหดจังเลยแฮะ ^^”
“อย่ามาพูดเหมือนพี่เป็นเด็กน้อยนะ” เสียงหวานบอกอย่างไม่พอใจที่โดนว่าแบบนั้น แต่หารู้ไม่ว่าเสียงตะแง้วๆ ของตัวเองทำให้อีกคนใจเต้นแค่ไหน
จะน่ารักไปไหนครับพี่จิน แค่นี้ผมก็รับมือไม่ไหวแล้ว -///-
“สรุปว่านายอยากกินอะไร คิดนานไปแล้วนะ”
“อ่า นั่นสิ กินอะไรดีนะ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างนึกคิด “ไปแถวหลังมอมั้ยครับพี่ ญาติผมเพิ่งไปเปิดร้านอาหารที่นั่น”
“จะพาไปอุดหนุนร้านของบ้านตัวเองก็บอก” ซอกจินหัวเราะเบาๆ “ไปสิ พี่ยังไงก็ได้อยู่แล้ว”
“อ้าว เจ้าแท ไปไงมาไงเนี่ย” เมื่อเปิดประตูร้านเข้าไป สาวสวยที่ดูแล้วน่าจะเป็นเจ้าของร้านก็เดินเข้ามาหาทันที แทฮยองหันไปตีมือผู้หญิงคนนั้นแล้วเอ่ยทักทาย
“สวัสดีครับพี่ยงซอน พอดีว่าออกไปข้างนอกมา ก็เลยแวะมาฝากท้องที่ร้านพี่หน่อย โอ๊ะ นี่พี่ซอกจินครับ รุ่นพี่ที่มอผม” ว่าจบก็หันกลับมาที่ร่างเพรียวที่อยู่ข้างกาย “พี่จินครับ นี่พี่ยงซอน ญาติผมเอง”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“เช่นกันค่ะ” ตาคู่สวยของยงซอนจ้องมองไปที่หนุ่มหน้าสวยร่างบอบบางที่อยู่ข้างน้องชายก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ “คนนี้น่ะเหรอที่เล่าให้ฟังบ่อยๆ น่ะ”
“อย่าแซวดิพี่” ร่างสูงเกาท้ายทอยอย่างขัดเขิน “แล้วพี่อีริคไปไหนล่ะครับ ปกติเห็นอยู่ที่ร้านตลอด”
“พี่ให้ไปซื้อของเพิ่มอ่ะ นั่นไง มาพอดีเลย” หญิงสาวมองผ่านหลังทั้งสองหนุ่มไปด้านหลัง “ดูสิอีริค น้องรักใครมา”
“โอ๊ะ ก็นึกว่ามีคนพากันมาจีบยัยแสบตอนฉันไม่อยู่ซะแล้ว ที่แท้ก็นายนี่เอง” ร่างสูงเข้ามากอดน้องชายของแฟนสาวทันทีเป็นเชิงทักทาย “ไปไงมาไงเนี่ย แล้วคุณน้าล่ะ?”
“แม่ไม่ได้มาด้วยครับ วันนี้ผมออกไปข้างนอกมาก็เลยพารุ่นพี่เขามากินข้าวด้วย”
“รุ่นพี่?” อีริคทวนเสียงสูง ก่อนจะเบนสายตาไปที่ข้างกายของคนอายุน้อยกว่า “อย่าบอกนะว่าเป็นคนที่เล่าให้ฟังบ่อยๆ น่ะ ร้ายไม่เบานะเรา”
“อย่าแซวดิพี่ ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย พี่จินกลัวหมดแล้วเห็นมั้ย” ว่าก่อนจะหันไปหาพี่สาวของตัวเอง “พี่ยงซอน ช่วยหน่อยสิ”
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ อีริค เอาของไปเก็บได้แล้ว ในครัวเขารอของอยู่นะคะ”
“ครับๆ ที่รัก” ตอบรับเสร็จก็ยังไม่วาย ส่งสายตาล้อเลียนไปให้น้องชายของแฟนแล้วเดินเข้าครัวไป ยงซอนหัวเราะให้กับท่าทางขัดเขินที่เห็นได้ไม่บ่อยจากร่างสูงก่อนจะเอ่ยทิ้งท้าย
“งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ” ว่าจบ ใบหน้าสวยก็หันไปหาคนข้างกายของน้องชาย “ตามสบายเลยนะ เดี๋ยวค่าอาหารพี่เอาไปหักกับบ้านเจ้านี่เอง”
“พี่ยงซอนอ่ะ เห็นใจน้องบ้างสิ” เสียงทุ้มตะโกนไล่หลังหญิงสาวไปก่อนจะหันมาที่คนข้างกาย “หาที่นั่งเถอะครับ ป่านนี้พี่คงหิวแย่แล้วสินะ”
ว่าจบก็เดินนำไปที่ที่นั่งด้านในสุดของร้าน เมื่อจับจองที่นั่งและสั่งอาหารเป็นที่เรียบร้อย แทฮยองจึงหันมาชวนคนหน้าหวานคุยต่อ
“เป็นไงบ้างครับ ร้านพี่ผมสวยมั้ย”
“อื้ม เหมาะกับวัยพวกเรามากเลย คนคงเข้าเยอะทุกวันเลยสินะ”
“ครับ ยิ่งตอนเย็นๆ นะพี่ คนเยอะมากเลย ส่วนหนึ่งนอกจากอาหารแล้วก็เพราะคู่รักเจ้าของร้านนั่นแหละ” วางพลางพยักพเยิดไปทางพี่สาวของตัวเองที่ทำงานพร้อมกับเล่นหยอกล้อกับแฟนหนุ่มไปด้วย “เมื่อก่อนพี่ยงซอนกับพี่อีริคเป็นโปรดิวเซอร์ให้กับค่ายเพลงค่ายหนึ่ง เป็นเบื้องหลังให้ศิลปินดังๆ หลายคนเลยนะครับ พี่คงเคยได้ยินชื่อ คู่รักโปรดิวเซอร์อีริคกับโซลาร์น่ะครับ”
“อ๋อ เคยสิ” ซอกจินตอบรับ “ที่แท้คุณยงซอนก็คือคุณโซลาร์เองเหรอเนี่ย”
“ครับผม หลังจากพอถึงจุดที่พอใจแล้ว ทั้งสองก็ตัดสินไม่ต่อสัญญากับค่ายเพลงแล้วออกมาทำร้านอาหารเล็กๆ แทน พี่อิริคกับพี่ยงซอนชอบทำอาหารทั้งคู่อยู่แล้ว พี่ต้องเห็นเวลาทั้งคู่ทำอาหารนะ มีความสุขยิ่งกว่าตอนนี้อีก”
“ก็พอจะเดาได้นะ” เสียงหวานหัวเราะ เมื่อก่อนเขาก็เคยเปิดเจอรายการอาหารที่เชิญทั้งคู่ไปอยู่ ทั้งสองดูมีความสุขมากจริงๆ “พี่สาวกับพี่เขยนายน่ารักดีนะ คงรักกันมากน่าดู”
“อยากเข้ามาเป็นครอบครัวเดียวกันมั้ยล่ะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยหยอด ก่อนจะหัวเราะเมื่อเห็นสายตาของร่างเพรียว “ฮะๆ ผมล้อเล่นน่ะพี่”
“เดี๋ยวเถอะ นายนี่มัน...”
“ก็อยากให้เป็นจริงๆ นี่นา โอ๊ะ อาหารมาพอดี” แทฮยองรีบเฉไฉไปเรื่องอื่นทันทีเมื่ออาหารมาเสิร์ฟ “ลองชิมเลยครับพี่จิน ถ้าไม่อร่อยผมยอมให้ตบเลย”
“พูดเองนะ” เสียงหวานหัวเราะก่อนจะตักอาหารตรงหน้าขึ้นมาชิมก่อนจะตาเป็นประกายทันที “อื้ม อร่อยมากเลยอ่ะ *_*”
“ผมบอกแล้ว ^o^ อร่อยก็กินเยอะๆ นะพี่ พี่สาวผมก็บอกแล้วว่าผมเลี้ยงเอง”
“นายกำลังทำให้พี่เสียนิสัยนะเด็กบ้า รุ่นพี่อะไรให้น้องเลี้ยงข้าว” ซอกจินบ่นงุ้งงิ้งทั้งที่ยังตักอาหารเข้าปากเรียกให้คนอายุน้อยกว่าหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู
นี่คือกิริยาของคนอายุมากกว่าใช่มั้ย
ยังไงพี่ก็ดูเป็นเด็กน้อยในสายตาผมอยู่ดี
ดูสิ คนโตแล้วยังกินอะไรให้เลอะปากอีก
“พี่จินครับ ปากเปื้อนแน่ะ”
“หืม? จริงดิ” มือเรียวรีบคว้าทิชชู่ที่อยู่กลางโต๊ะขึ้นมา “ตรงไหนอ่ะ”
“มุมปากซ้ายเลยพี่”
“ตรงนี้หรอ?”
“ไม่ครับ ล่างไป”
“งั้นตรงนี้”
“ไม่ครับ บนไป”
“งั้น...”
“ขอโทษนะครับ” แทฮยองว่าก่อนจะดึงทิชชู่ออกจากมือบาง “นิ่งๆ นะครับพี่จิน”
ทิชชู่ในมือหนาถูกซับเข้าที่มุมปากอิ่มอย่างแผ่วเบา ตาคมมองสิ่งที่ตัวเองทำอยู่อย่างตั้งใจ และเมื่อเห็นว่าสะอาดแล้วก็ผละออกมาแล้วส่งยิ้มให้กับคนเป็นพี่ “อยู่ตรงนี้ต่างหากล่ะครับ J”
“เอ่อ...” ร่างเพรียวถึงกับไปไม่เป็นกับสายตาและท่าทางของรุ่นน้อง ตาหวานหลบสายตาคมที่มองมาด้วยการก้มลงไปสนใจอาหารแทน “กินกันต่อเถอะ เผื่อนายอยากไปไหนต่อ”
“ครับผม ^^”
“ขอบคุณนะ วันนี้สนุกมากเลย” เสียงหวานหลังจากที่รุ่นน้องมาส่งถึงคอนโดแล้ว หลังจากกินข้าวเสร็จ พวกเขาสองคนก็ไปเดินเล่นกันอีกนิดหน่อยจนเห็นว่าเย็นแล้ว แทฮยองจึงมาส่งรุ่นพี่ที่คอนโด
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ขอบคุณนะครับที่ไปเที่ยวกับผมวันนี้”
“พี่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณ ก็บอกแล้วไงว่านานๆ ทีจะได้เที่ยวกับน้องชายอย่างนาย วันนี้สนุกมากจริงๆ ขอบคุณนะแทฮยอง”
“ครับ” ใจของร่างสูงกระตุกไปเล็กน้อยที่ได้ยินคำว่าน้องชาย แต่รอยยิ้มของคนตรงหน้าก็เยียวยาหัวใจของเขาได้เป็นอย่างดี
“ขับรถดีๆ นะ วันนี้นายทำคะแนนมาเยอะแล้วรู้มั้ย” เสียงหวานเอ่ยบอกพร้อมกับรอยยิ้ม แทฮยองพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถเพื่อกลับ
แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้พี่จินของเขาพูดว่าอะไรนะ
“พี่จินครับ”
“หืม?” ซอกจินหันไปตามเสียงเรียก ท่าทางที่ดูแปลกๆ ของร่างสูงทำเอารุ่นพี่ถึงกับหลุดขำออกมา
นี่เป็นขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
“เมื่อกี้ พี่ว่าอะไรนะครับ”
“ก็บอกให้ขับรถดีๆ ไง”
“ไม่ใช่ครับ ที่พี่บอกว่าทำคะแนน...”
“ก็ใช่ไง ทำคะแนน” เสียงหวานว่ากลั้วหัวเราะ คนที่ชอบหยอดเขาบ่อยๆ พอโดนเองถึงกับไปไม่เป็นเลยแฮะ “วันนี้นายทำคะแนนไปเยอะมากเลยนะรู้มั้ย พี่ชอบวันนี้มากๆ เลย”
“หมายความว่า...”
“ยังหรอก” ซอกจินพูดพร้อมกับแค่นยิ้มสมเพชตัวเองที่ไม่สามารถเปิดใจให้คนดีๆ อย่างแทฮยองได้ “ขอโทษนะ แต่วันนี้พี่รู้สึกดีกับนายมากขึ้นจริงๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นี้ก็ดีแล้ว ขอบคุณนะครับพี่จิน” เสียงทุ้มรัวอย่างดีใจที่ความพยายามของตัวเองไม่ได้สูญเปล่าซะทีเดียว ก่อนจะวิ่งขึ้นรถอย่างรวดเร็วโดยไม่รอคำบอกลาใดๆ ทั้งนั้น ซอกจินมองท่าทางเด็กๆ แบบนั้นก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับเดินเข้าไปในคอนโด
มาคิดๆ ดูแล้ว แทฮยองก็น่ารักดีเหมือนกัน
และดูท่าว่ารุ่นน้องคนนี้จะไม่ได้หลอกเขาด้วย ไม่งั้นคงไม่พยายามมานานขนาดนี้หรอก
ถ้าเขาจะพยายามลืมแฟนเก่าที่เข้ามาและลองศึกษากับคนใหม่ๆ คงไม่ผิดใช่มั้ย
แต่จะทำได้เมื่อไหร่นะ
ร่างเพรียวแค่นหัวเราะเมื่อคำถามสุดท้ายโผล่เข้ามาในความคิด มือบางล้วงคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงออกมาพร้อมกับตาคู่สวยที่เหลือบไปมองที่ห้องข้างๆ ก่อนจะสะบัดหัวเล็กน้อยและเปิดประตูห้อง
ทำไมชอบคิดอะไรไร้สาระนะคิมซอกจิน
แค่คิดว่าลืมคนเก่า ก็ยังเผลอไปมองห้องเขาเสียได้
“กลับมาแล้วเหรอครับ”
เฮ้ย ใครมาอยู่ในห้องเขาน่ะ
ตาหวานหันไปมองตามเสียงที่ดังมาจากด้านหลังตอนเขาปิดประตูทันที แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร เอวบางก็ถูกใครบางคนรวบเข้าหาพร้อมกับริมฝีปากที่ถูกปิดด้วยสัมผัสนุ่มหยุ่นอย่างรวดเร็ว
“อื้อ” เสียงหวานครางประท้วงพร้อมกับทุบไหล่กว้างของคนที่จูบเขาอย่างแรง กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยทำให้ร่างเพรียวรู้ทันทีว่าใครที่กล้าทำกับเขาแบบนี้
มันก็มีอยู่คนเดียวนี่แหละ
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ จอนจองกุก” เอ่ยเสียงแข็งพร้อมกับหอบหายใจเล็กน้อยเมื่อคนตัวสูงยอมผละออกและทำท่าจะเข้ามาจูบเขาอีกรอบ “แล้วเข้าห้องพี่มาได้ยังไง แถมยังมาทำแบบนี้อีก เป็นโรคจิตหรือไง”
“โอ๊ะโอ ทำไมดุจังเลยล่ะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยหยอกเย้า “ผมก็แค่คิดถึงพี่เท่านั้นเอง อุตส่าห์มารอตั้งนาน แต่พี่กลับออกไปเที่ยวข้างนอกทั้งวัน”
“แล้วมารอทำไม หมดช่วงสอบแล้ว ดาวเดือนก็ยังไม่เรียก พี่ไม่คิดว่าเรามีอะไรที่จะต้องคุยกันนะ”
“ทำไมครับ หรือกลัวว่าไอ้หมอนั่นมันจะรู้เรื่องของเรา” จองกุกยังคงเอ่ยเย้าพร้อมกับไล้มือไปตามใบหน้าสวย “แต่ก็น่าจะรู้แล้วล่ะมั้ง ทั้งรักและห่วงพี่ขนาดนั้น”
“ไม่เกี่ยวกับนาย” ซอกจินว่าพร้อมกับปัดมือของร่างสูงออก “ออกไป อย่าให้พี่ต้องแจ้งไปทางคอนโดว่านายกำลังทำตัวคุกคามเพื่อนร่วมคอนโด”
“โอ้โห คราวนี้เอาจริงแฮะ” จองกุกเลิกคิ้วพร้อมกับหัวเราะเบาๆ แต่ก็ยอมปล่อยให้คนเป็นพี่เป็นอิสระ “ยังไงผมก็ไม่มีทางให้พี่ไปหาหมอนั่นง่ายๆ หรอกนะคิมซอกจิน พี่เป็นของผมคนเดียวและผมจะไม่มีทางจะใช้ของร่วมกับใคร”
“แล้วถ้าพี่จะคบกับเขา นายมีสิทธิอะไรมาห้ามเหรอ”
“พี่คบกับมันไม่ได้หรอก” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างมั่นใจ “คิดจะตัดผมออกจากชีวิตทั้งที่ผมยังไม่ปล่อยพี่ มันไม่ง่ายหรอกนะ”
“...”
“บอกแล้วไง ว่าผมรู้จักพี่ดี และผมก็เชื่อว่าพี่ก็รู้จักผมดีมากๆ ด้วย”
“...”
“คนหนึ่งไม่ลืม อีกคนไม่ปล่อย มันสนุกจะตายไป J”
จีมินลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด
ร่างหนาขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะยันตัวขึ้นนั่งแล้วหันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง โห สองทุ่มกว่าแล้วเหรอเนี่ย
สงสัยก่อนหน้านี้คงจะ ‘หนัก’ ไปหน่อยแฮะ
ก็ไม่ได้เจอกันนานนี่นา ไม่แปลกที่จะ ‘คิดถึง’ กันขนาดนี้
แรงขยับจากข้างตัวเรียกความสนใจของชายหนุ่มได้ทันที เขาหันไปมองคนข้างกายก่อนก้มลงไปหา มือหนาปัดผมยาวสีชมพูหม่นของหญิงสาวออกแล้วกดจูบลงบนหัวไหล่เปลือยเปล่าเบาๆ
“นี่ ตื่นแล้วก็อย่าซนสิ” เสียงหวานว่าก่อนจะหันกลับมาหา ใบหน้าจิ้มลิ้มฉายแววงัวเงียเล็กน้อยเรียกให้ร่างสูงหัวเราะออกมาทันที
“ก็น่ารักขนาดนี้ ใครจะอดใจไหวล่ะครับคนสวย”
“พอเลยนะ เมื่อกี้ก็หนักแล้ว พรุ่งนี้พี่จะไปเรียนไหวมั้ยเนี่ย” เสียงหวานบ่นอุบ ก่อนจะค่อยๆ ยันตัวขึ้นมานั่งโดยดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าอกไว้ด้วย เธอทำท่าจะลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าแต่แขนแกร่งของจีมินก็คว้าเอวบางไว้ก่อน
“จะกลับแล้วเหรอครับ”
“อื้ม พี่ออกมาทั้งวันแล้วนะ เดี๋ยวพี่สาวจะเป็นห่วง”
“ยังไม่อยากให้กลับเลย คืนนี้นอนนี่ไม่ได้เหรอครับ”
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย พี่ไม่ใจอ่อนหรอกนะ” ว่าหยอกๆ พร้อมกับหันไปบีบจมูกโด่งของชายหนุ่มเบาๆ “พรุ่งนี้พี่มีเรียนเช้านะ ใจคอจะไม่ให้ทำอะไรเลยหรือไง”
“ก็หวงนี่นา อยากนอนกอดพี่ทั้งวันเลย”
“นายนี่นะ” เสียงหวานหัวเราะเบาๆ “ทำแบบนี้คุณคู่หมั้นไม่ว่าหรอ”
“ยัยนั่นก็ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่หรอก” ร่างหนาหัวเราะ “อีกอย่าง เคยบอกหลายรอบแล้วนะว่าเวลาอยู่กับผมห้ามพูดถึงคนอื่น น่าจับทำโทษเสียจริง”
“หยุดเลย พี่ต้องกลับแล้วนะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างจริงจังทำให้จีมินต้องปล่อยมืออย่างเสียไม่ได้ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแต่งตัวตามเธอ
“ให้ผมไปส่งนะครับ”
“อื้ม เอาสิ” เธอตอบรับพร้อมกับติดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อย ก่อนจะหันไปหาชายหนุ่ม “ไปกันเลยเถอะ พี่ไม่อยากให้พี่สาวรอ”
“ครับผม พี่ออกไปรอหน้าห้องเลยก็ได้ เดี๋ยวผมขอจัดการตรงนี้แป๊บนึง”
“โอเคๆ” เธอตอบรับพร้อมกับเดินออกมา ตาคู่สวยแอบเหลือบไปมองรุ่นน้องก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วเดินออกมา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แทจินนี่แบบ ดีงามอยู่ มีพาไปแนะนำกับครอบครัวกรายๆ แหม เนียนนะเรา
ชอบตอนแทฮยองถามว่า อยากมาเป็นครอบครัวเดียวกันมั้ย นี่ขอตอบแทนได้มั้ยคะ อยากมากกก 5555
แต่แหม โมเม้นงานมาม่านี่เค้ามาแรงจริงๆนะคะ แบบโอ้ยยยย กรี๊ดสลบ
จองกุกอา เห็นมั้ย พี่จินเค้าให้ความหวังแทฮยองไปแล้วนะ แต่กุกบอก แล้วไงใครแคร์ กุกไม่ปล่อย จะทำไม
เป็นพระเอกประเภทไหนกัน 5555
สู้ๆค่ะไรท์
แน่นอนค่ะ เรืองเนียนนี่ต้องมอบให้เมะของฟิคเรา 5555 แต่ใจเย็นนะ อย่าเพิ่งตอบแทนพี่จินสิคะ 55555
มาม่าอย่าให้เราพูดถึง หวีดวันละหลายๆ รอบ มันกร้าวใจ๋เหลือเกินนนน >w<
จองกุกเป็นพระเอกประเภทของเรานี่แหละค่ะ 55555555
สาวของหมูมินก็ต้องรอต่อไปนะ ><
แต่ๆๆๆ อย่าเพิ่งเชียร์แทจินสิคะ นี่กุกจินนนนนนน
เราพาแทแทมาเรียกคะแนนเฉยๆ ส่วนตากุกก็...ปล่อยมันไปปปปป 555555
เกจจะเต็มแล้ว อยากจะเชียร์ให้สู้ๆ แต่ก็แหม.. ติดที่จองกุก (5555) นายทำตัวไม่น่ารักอะไม่อยากเชียร์เลย ฮึ!
ง่อวววว จมิงก็ร้ายไม่เบานะคะคุณ กำลังพยายามนึกว่าผู้สาวคนนั้นเป็นใครกันนะ /แต่ก็นึกไม่ออกแง 555
ไม่อยากเชียร์นี่คือยังเชียร์อยู่มั้ยคะ อย่าเปลี่ยนใจจากตุ่ยเลย >< พี่ชายคุณจองกุกนี่คะ น้อยหน้ากันไม่ได้ 5555 ส่วนสาวของจีมินก็ต้องตามกันต่อไปปปปป