คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : os : gone | jackson/bambam
หลังจากร้องไห้จนหลับไปผมก็ตื่นขึ้นมาแล้วร้องไห้อีกอย่างนั้นซ้ำ ๆ จนร้องไห้ไม่ออก ความรู้สึกที่หนักอึ้งในหัวแต่กลับโหวงแปลก ๆ ที่ช่องว่างตรงอกข้างซ้าย ที่ทำได้ตอนนี้คือทำได้แค่จ้องนิ่ง ๆ ไปที่โคมไฟ ใช่ นั่นคือทั้งหมดที่ผมทำได้
ผมจ้องโคมไฟบนเพดานห้องนั่นมาได้ห้าชั่วโมงแล้ว
หรือจะร้องไห้ต่อดีล่ะ แต่ทั้งที่เป็นแบบนั้นน้ำตามันกลับไม่ไหลยอมออกมา ความอึดอัด ความรู้สึกโหวง ๆ นั่นไม่ยอมหายไปซักที แบมแบมคิดว่าวันต่อมาความรู้สึกนั่นจะหายไป แต่ไม่เลย เขารู้ดีว่ามันจะไม่เป็นแบบนั้น
เกือบหนึ่งสัปดาห์ เขาพบตัวเองที่แทบไม่มีแรงจะทำอะไร เขาแทบไม่อยากจะลุกไปไหน หรือไปทำอะไร ทุกครั้งที่กวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้อง ห้องที่ยังเหมือนเดิม บางครั้งเขาก็ยังเห็นแจ็คสันเดินมาบอกให้เขาลุกไปอาบน้ำแล้วหาอะไรกินซะ
แต่ในพริบตาต่อมาเขารู้ดีว่าแจ็คสันจะหายไป
ความจริงที่ว่าเขาจะไม่มีวันได้เห็นแจ็คสันเดินไปเดินมาอย่างน่ารำคาญในห้องเหมือนอย่างเคยนั้นน่ากลัวเหลือเกิน ไหนจะเสียงหัวเราะกับรอยยิ้มโง่ ๆ นั่น มุกตลกที่เพรียวพราว กลิ่นโคโลญจ์เย็น ๆ เวลาที่กอดและถูกกอด หรือแม้แต่ไรหนวดน้อย ๆ ในวันที่เขาขี้เกียจจะโกนมัน ทุก ๆ สัมผัสจากผู้ชายคนนั้นที่แบมแบมโหยหาเหลือเกิน ทุก ๆ อย่างที่เป็นตัวตนของแจ็คสันยังคงอบอวนอยู่รอบ ๆ ตัวเขา ไม่ไปไหน
“ผมควรทำยังไงต่อดี” แบมแบมพึมพำ เขาได้ยินเพียงความเงียบตอบกลับมา
เสียงหายใจในความเงียบคอยย้ำว่าเขายังคงมีชีวิตอยู่ และนั่นเหมือนเป็นสิ่งที่คอยตอกย้ำว่าในตอนนี้มีเพียงเขาคนเดียวที่ยังอยู่ ขอบตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักเริ่มร้อนผ่าวอีกครั้ง ทำไมกันนะ ทำไมการเป็นคนที่ยังอยู่มันถึงได้ทรมานขนาดนี้
ตะกอนความรู้สึกเริ่มถ่วงให้เขาค่อย ๆ จ่อมจ่มลงไปในความคิดอีกครั้ง มันหนักอึ้งและคอยทิ่มแทงทุกลมหายใจ ในขณะที่เปลือกตากำลังปิดลง เขาว่าเขาได้ยินเสียงแจ็คสันกำลังพูดอะไรบางอย่าง เด็กขี้แยอย่างนั้นหรือ คงจะใช่ ตอนนี้แบมแบมเป็นเพียงแค่เด็กขี้แยคนนึงที่ต่อให้ร้องไห้ยังไงก็จะไม่มีผู้ชายคนนั้นคอยอยู่ข้าง ๆ อีกแล้ว
มันเป็นกลิ่นของสถานที่ที่แบมแบมเกลียด
โรงพยาบาลเหรอ
แสงในห้องค่อนข้างสว่างจนเขาต้องกระพริบตาปรับตัวอยู่เป็นนาทีหลังจากเปิดเปลือกตาขึ้นมา และเขาพบว่าจีมินกำลังร้องไห้อยู่ เขาทำได้เพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้น
การลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าต้องใช้ชีวิตต่อโดยที่ไม่มีแจ็คสันทำให้เขารู้สึกว่างเปล่า
“ถ้านายเป็นอะไรขึ้นมาอีกคนจะทำยังไง” จีมินเสียงสั่น
เธอกลั้นสะอื้นอยู่นานกว่าจะเปล่งเป็นคำพูดออกมาได้ และแบมแบมทำได้เพียงแค่ยิ้มให้ มันเป็นรอยยิ้มที่ว่างเปล่าเหลือเกินในสายตาของจีมิน
“ขอร้องล่ะแบม”
“รู้มั้ยจีมิน อะไรที่แย่กว่าเมื่อวานกับวันนี้” เด็กสาวทำได้เพียงแค่สะอื้น
“วันพรุ่งนี้ไง มันยากนะที่จะต้องตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าจะไม่มีเขาแล้วบนโลกใบนี้”
จีมินปล่อยให้แบมแบมพรั่งพรูถ้อยคำออกมา เธอช่วยอะไรเพื่อนไม่ได้ไปมากกว่านี้นอกจากร้องไห้เป็นเพื่อนเขาเงียบ ๆ
อาจจะมีวันนึงที่แบมแบมสามารถตื่นขึ้นมาโดยไม่หันไปมองที่ว่างข้าง ๆ บนเตียงได้ หรือเขาอาจพบใครคนอื่นอีก แต่ความจริงที่ว่าแจ็คสันเคยอยู่ตรงนี้ ข้างในนี้ตรงที่ว่างบนข้างซ้าย ความจริงที่ว่าแบมแบมคิดถึงแจ็คสันเหลือเกินจะไม่เปลี่ยนไป
อาการที่เรียกว่า 'ตรอมใจ' จะเกิดขึ้นช่วง 8-14 วันหลังจากสูญเสียคนรัก มีความเสี่ยงสูงมากที่จะตรอมใจ
ความคิดเห็น