(GOT7) | yellowCrime's fan fiction | jackbam.

ลำดับตอนที่ #1 : os : turtleneck| jackson/bambam

os : turtleneck 

             



       "ใส่เสื้อคอเต่าอีกแล้วเหรอแบม หนาวเหรอ ให้หรี่แอร์เปล่า?"

         เป็นยูคยอมที่เป็นเจ้าของคำถาม ส่วนคนถูกถามอย่างแบมแบมได้แต่เฉไฉไปว่าอยากพรีวินเทอร์ก่อนชาวบ้านเฉยๆ หลังจากตอบเสียงอ้อมแอ้มกับเพื่อนสนิทที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็ตั้งใจเล่นโทรศัพท์อย่างบ้าคลั่ง นี่ต้องถึงกับใส่เสื้อคอเต่านอนอะคิดดูดิ ปกติใส่แค่เสื้อยืดย้วยๆ สบายๆ นอนแท้ๆ ถ้าห้องไม่มีแอร์กันต์พิมุกต์คงได้กลายเป็นก้อนอะไรสักอย่างที่นอนเหงื่อท่วมตัวเป็นแน่

แบมแบมนึกด่าเจ้าของสาเหตุที่ทำให้เขาต้องใส่แต่เสื้อคอเต่าเกือบจะตลอดเวลาแบบนี้อยู่ในใจ

"ด่าพี่ในใจอยู่เหรอ"

ผีหลอก! อีพี่แจ็คสันแม่งเลี้ยงกุมารเหรอวะ 

"อี๋ น้ำก็ยังไม่อาบ เอาหัวออกไปจากหมอนผมเลยนะเว้ย"

           เป็นแบมแบมที่กำลังนอนกระดิกเท้าเล่นโทรศัพท์บนเตียงที่เคยเป็นของเขาเมื่อนานมาแล้วใช้มือยันหน้าของ"อีพี่แจ็คสัน"ให้ออกไปไกลๆ โพซิชั่นตอนนี้แม่งโคตรล่อแหลม แล้วยังไม่รวมที่อยู่ๆโผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง หัวใจจะวายหมด แม่ง และเพราะเพิ่งจะเห็นว่าในห้องตอนนี้มีแค่เขาและพี่ชายชาวฮ่องกงแค่สองคนนั่นแหละ เท้าจึงกลายมาเป็นเครื่องป้องกันร่วมกับมือ สองแขนเล็กและขาเรียวยาวพยายามที่จะกัน ยัน หรือเรียกง่ายๆว่าถีบอีกคนที่พยายามเบียดตัวเข้ามาใกล้บนเตียงเล็กอย่างสุดความสามารถ

และก็เป็นเสียงหล่นตุ้บและร้องโอดโอยของหวังเจียเอ๋อที่ยุติการต่อสู้(อยู่ฝ่ายเดียว)ลงได้

"ก็บอกละว่าเอาหน้าออกไปยังจะดันเข้ามาทั้งตัวอีก สมน้ำหน้า"

ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่ก็ลุกขึ้นนั่งแล้วมองคนบนพื้นอย่างเป็นห่วง

"เออดิ เดี๋ยวนี้ต้องใช้ความรุนแรงกันด้วยนะ" แหม พูดเหมือนมึงเล่นกับกูแบบเบาๆนะครับพี่แจ็คสัน

"แล้วจะลุกไม่ลุก นอนบนพื้นช่ะคืนนี้"

"ไม่ จะกลับห้อง"

ไม่ปล่อยให้คนบนเตียงเหวอนาน แจ็คสันลุกแล้วเดินดุ่มๆออกจากห้องไป แถมปิดประตูซะดัง ถีบนิดถีบหน่อยก็ต้องโกรธด้วย ก็เล่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนั้น...

พุ้งซ่านได้แปปเดียวแบมแบมก็ตัดสินใจกลับมานอนกระดิกเท้าเล่นโทรศัพท์ต่อ ตั้งหน้าตั้งตาตั้งยายเล่นอย่างบ้าคลั่งเหมือนเคย ได้ยินเสียงดังลั่นมาจากห้องนั่งเล่น ยูคยอมคงไปนั่งเล่นเกมส์กับพี่ยองแจอีกแหง พวกพี่ๆที่เหลือแม่งก็หายหัวไปไหนไม่รู้ คนที่เป็นพี่ที่สุดที่นี่ตอนนี้ก็คืออีพี่แจ็คสันนี่แหละ นึกถึงแล้วก็หงุดหงิด นี่งอนจนกลับไปนอนห้องตัวเองจริงเหรอวะ คนโกรธควรเป็นคุณกันต์พิมุกต์ไม่ใช่หรือไง

ว่าแล้วก็นึกไปถึงคืนนั้น จริงๆก็ไม่กี่วันที่ผ่านมาเองนี่แหละ คืนที่พี่ๆทุกคนเมากลับมา ยูคยอมกับเค้าต้องเป็นคนช่วยพี่ซึงฮุนแบกศพเข้ามากันอย่างทุลักทุเล แข่งกันแดกเหล้าเหมือนพรุ่งนี้ไม่มีงานกันเลยนะครับ

และมันเป็นตอนที่แบมแบมเริ่มจะเคลิ้มหลับนั่นเองที่คนเมาข้างๆเริ่มใช้แขนและขามาก่ายเขาอย่างสะเปะสะปะ

 "หอมจัง.. อือ.. "

          และเริ่มที่จะรุกรานส่วนอื่นของเขาด้วย เสื้อยืดตัวย้วยถูกมือร้อนเลิกขึ้น ใบหน้าของคนเมาเริ่มซุกเข้ามาใกล้เรื่อยๆเพราะเตียงเล็กมีแค่หมอนของแบมแบมใบเดียวจึงให้พี่แจ็คสันนอนแบบไม่มีหมอนมาตลอดในฐานะที่ตัวเองเป็นเจ้าของเตียงและอีกคนเป็นแค่คนอาศัย อา น้องที่ประเสริฐจริงๆกู

ไม่ใช่เวลาเยินยอตัวเองนี่หว่า แบมแบมหยิบแขนและยกขาคนข้างๆออกไปจากตัว คอก็อ่อนแล้วยังเสือกไปดวนกับพี่จินยอง ส่งสายตาอาฆาตไปให้ในความมืดก่อนจะล้มตัวลงนอน

ยัง ยังหยุกหยิกไม่เลิก แบมแบมที่หันหน้าเข้าหาผนังพลิกตัวมาจะไปจัดการคนไม่ยอมนอนข้างตัว กลับพบดวงตากลมของอีกฝ่ายจ้องกลับมา

เขาเคยบอกไปหรือยังนะว่าพี่แจ็คสันน่ะมีดวงตาที่เหมือนกับหลุมดำ ทุกครั้งแบมแบมต้องพบว่าตัวเองเหมือนถูกสะกดจิต ความรู้สึกโหวงๆในท้องเหมือนไม่เป็นตัวเองนี่ก็ไม่เคยหาคำตอบได้ว่าทำไม รู้แค่ว่า เขาละสายตาไปจากลูกแก้วกลมคู่นี้ไม่ได้

"อะ.. อะไร นอนดิ พรุ่งนี้มีงานนะพี่" เหมือนพูดกับกำแพง

คนตรงหน้าเพียงแค่กระพริบ -ตาลูกหมาที่มีเสน่ห์- ไม่ได้หลับตา และไม่ได้หลบตาเหมือนแบมแบม

"ตัวหอมจัง.."  ไม่ว่าเปล่า มือปลาหมึกยังรั้งเอวคนน้องเข้าไปใกล้ๆ จนรู้สึกว่าตอนนี้ระยะห่างของไอ้ -ตาลูกหมาที่มีเสน่ห์- เมื่อกี้อยู่ห่างจากใบหน้าของอีกคนไม่ถึงคืบ แบมแบมแทบอยากจะกรี้ดออกมาแต่คงได้ปลุกคนทั้งหอแน่ๆ คนตัวเล็กกว่าประท้วงด้วยการทุบอกอีกฝ่ายให้ปล่อยแต่ผลกลับตรงข้าม แจ็คสันรัดตัวเขาแน่นขึ้นจนกลายเป็นว่าแบมแบมจมเข้าไปในอ้อมกอด

และเพราะแบบนั้นแจ็คสันอาจได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาของแบมแบมก็ได้

"ทำไมหอมจัง.."

เสียงพูดในลำคอของอีกคนเรียกให้คนในอ้อมแขนเงยหน้าขึ้นไปมอง และก็พบว่าเป็นการกระทำที่ผิดพลาดมากที่สุดในชีวิต ดวงตาที่ยามปกติไม่ได้แต่งจนหนาจัดเหมือนเวลาทำงานช้อนขึ้นปะทะกับหลุมดำตรงหน้า

ลมหายใจผสมกลิ่นแอลกอฮอล์ที่แบมแบมไม่เคยดื่มอาจมอมเขาให้เมาอยู่ก็ได้ เพราะตอนนี้แบมแบมรู้สึกไม่เป็นตัวเองที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา จักรวาลตรงหน้าพร่ามัว ริมฝีปากนิ่มถูกครอบครองจากแจ็คสัน เขาไม่โง่และโตพอที่จะรู้ว่านี่คือจูบ แต่คำถามว่าทำไมและเพราะอะไรถูกอีกฝ่ายกลืนหายไปพร้อมความขาวโพลนในหัว แบมแบมคิดอะไรไม่ออก เขาหาแม้กระทั่งตัวเองไม่เจอในจูบนี้ ปลายลิ้นจากอีกฝ่ายถูกส่งมาลองเชิง

และมันก็เริ่มจากตอนนั้นที่แบมแบมครางอือในลำคอเพราะรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก

"อื้อ! .." ทันทีที่เปิดปากลิ้นเล็กก็ถูกไล่ต้อนและแม้พยายามจะสู้อย่างสะเปะสะปะแล้วก็ตาม สุดท้ายแบมแบมก็พบว่ากลิ่นแอลกอฮอล์และลมหายใจของอีกฝ่ายได้มอมเขาอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว จดลงสมุดบันทึกหน้าล่าสุดไว้เลยว่าแบมแบมเมาเป็นครั้งแรกเพราะจูบของแจ็คสัน เสื้อเชิ้ตของคนเมาถูกแบมแบมขยำแน่นจนยับไปหมด มือเล็กสะเปะสะปะไม่ต่างจากลิ้นของตัวเองที่กำลังถูกไล่ต้อน แจ็คสันยังคงไม่ยอมผละไปจากกลิ่นหอมตรงหน้า จนแบมแบมที่เหมือนคนจมน้ำขาดอากาศหายใจจิกแน่นเข้าที่ต้นแขน เจ้าของดวงตาลูกหมาที่มีเสน่ห์จึงเปลี่ยนเป้าหมายจากริมฝีปากไปที่ลำคอ

"หอมจัง.."  ไอ้เหี้ยพี่แจ็คสันนี่ หอมจังๆอยู่นั่นแหละ

จมูกโด่งไล้ไปตามไหล่ลาดและไหปลาร้าของคนตัวเล็ก แบมแบมมักจะพูดเสมอว่าตัวเองนั้นไม่สมบูรณ์แบบ แต่ทุกความเว้าแหว่งที่ประกอบกันขึ้นมาเป็นแบมแบมทำให้เขาเป็นประติมากรรมที่สมบูรณ์แบบที่สุด แจ็คสันประทับรอยไว้บนทุกที่ที่จมูกไล้ผ่าน และแบมแบมก็เริ่มจะหาตัวเองไม่เจออีกครั้ง ริมฝีปากนิ่มถูกปิดไว้ด้วยมือของตัวเองเพื่อกั้นไม่ให้เสียงหลุดออกมา ยูคยอมกับพี่มาร์คตื่นมาเจอตอนนี้พี่แจ็คสันตายแน่ๆ ตัวเองจะถูกสูบพลังชีวิตหมดตัวแล้วยังมีหน้ามาห่วงคนอื่นอีกนะแบมแบม

ท่าทางของพวกเขาที่เปลี่ยนไปจากตอนแรกยิ่งทำให้แบมแบมไม่เข้าใจตัวเองว่าทำอะไรอยู่กันแน่ เขาควรห้ามแจ็คสันที่กำลังทาบทับลงมาไม่ใช่หรือ และก่อนจะคิดอะไรออกก็เป็นอีกครั้งที่สมองขาวโพลน ริมฝีปากอิ่มถูกดูดกลืนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ไม่เคยมาก่อนและไม่รู้ว่าจูบที่ดีควรเป็นยังไงแต่แบมแบมก็ยกให้แจ็คสันเป็นคนที่จูบเก่งที่สุดในโลก และก่อนที่อะไรๆจะเลยเถิด พี่แจ็คสันก็ซุกหน้าลงกับไหล่ลาดของแบมแบม

และเริ่มกรน

.

.

.

.

.

.

.

แบมแบมที่ยังตาสว่างและเริ่มจะมีสติจึงรู้ว่าเมื่อครู่ที่ผ่านมาไอ้พี่แจ็คสันแม่งเมาแล้วก็เข้ามาจูบและอยู่ๆก็หลับไป โกรธที่สุดก็คงจะเป็นตัวเองที่เผลอเคลิ้ม แล้วจะนอนยังไงต่อวะเนี่ย ความมืดและความเงียบทำให้เด็กหนุ่มที่เพิ่งจะสิบแปดปีพุ้งซ่าน คำถามที่กลับมาเล่นงานตัวเองอีกครั้งทำให้ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว

"พี่แจ็คสันแม่งทำแบบนี้ทำไม แค่เพราะเมา หรือเพราะจะเป็นใครก็ได้ที่อยู่ตรงหน้าวะ"

           คนเมาที่หลับเป็นตายไม่มีทางรู้ว่าปมเล็กๆที่เขาเป็นคนผูกไว้เมื่อนานมาแล้วถูกมัดซ้ำและแน่นขึ้นจนแบมแบมเริ่มหาทางแก้เองไม่ได้เสียแล้ว

และในตอนเช้าที่เร่งรีบ แบมแบมจำต้องใส่เสื้อคอเต่าปิดรอยที่อีกคนสร้างเอาไว้จนเต็มคอ แจ็คสันไม่ได้พูดถึงเรื่องเมื่อคืน และแบมแบมก็เช่นกัน เขาไม่อยากผูกให้ปมมันแน่นกว่าเดิมด้วยการถามต่อหน้าว่าพี่จูบผมทำไม หรืออาจจะเพราะกลัวคำตอบก็ได้

.

.

.

.

.

และนั่นก็เป็นเรื่องทั้งหมดก่อนที่จะถึงตอนนี้

ตอนที่ผมถีบพี่แจ็คสันตกเตียงแล้วงอนกลับห้องไป

ตีหนึ่งแล้ว พี่ๆ คนอื่นกลับมาแล้วและยูคยอมที่เพิ่งเลิกเล่นเกมส์กับเทพอย่างพี่ยองแจก็เข้ามาในห้อง

"พี่แจ็คสันจะมาปะเราจะได้ปิดไฟ"

ยูคยอมเป็นเพื่อนสนิทของแบมแบมมานานพอๆกับที่อีกฝ่ายก็รู้จักแจ็คสันมานานเช่นกัน ถึงแบมแบมจะไม่ยอมพูดออกมาแต่คนที่ชอบสังเกตคนอื่นอย่างยูคยอมก็มองออกว่าทะเลาะกันแหง พี่มาร์คที่นอนอยู่บนพื้นอีกฝั่งหลับไปแล้ว

"ไม่รู้ดิ เห็นบอกจะนอนนั่นอะ"

"ร้อนก็ร้อน จะนอนได้เร้อแบบนั้น"

จริงด้วย แบมแบมเริ่มลังเล จะไปง้อดีปะวะ แต่เขาก็ไม่ผิดซะหน่อย ที่ถีบนั่นเป็นการป้องกันตัวต่างหาก

"แบมไปถามให้หน่อยดิ เราขี้เกียจออกไปอีกรอบแล้วอะ เนี่ย ถ้าไม่มาก็จะได้ปิดไฟนอนกันเลย นะ"

"...... ก็ได้"

เฮ้อ อยากถอนหายใจให้ยาวไปถึงประเทศไทย แบมแบมน่ะเบื่อเวลาต้องเป็นฝ่ายง้อที่สุดในโลก แม้จะทะเลาะกันมาตลอดกับแจ็คสันก็เถอะ ทุกครั้งที่ต้องเป็นคนง้อแม่งรู้สึกเสียฟอร์มนี่หว่า

"อย่าทะเลาะกันล่ะ"

แบมแบมมุ่ยหน้าใส่เพื่อนตัวโตที่เหมือนจะรู้ดีไปหมดทุกอย่างก่อนจะปิดประตูห้องตัวเองลง ยูคยอมยิ้มกริ่มอย่างพอใจก่อนจะพึมพำกับตัวเอง เลี้ยงโกโก้ปั่นอาทิตย์นึง จดไว้ได้เลยพี่แจ็คสัน

ประตูห้องที่เคยเป็นของพี่แจ็คสันกับพี่มาร์คถูกเปิดอ้าไว้เพราะข้างในร้อนมากจนถ้าปิดไว้ก็คงเหมือนอยู่ในห้องซาวน่า แบมแบมเริ่มลังเลว่าควรเข้าไปหรือหันหลังกลับดี แต่ก็เป็นตอนที่แจ็คสันส่งเสียงเรียกนั่นแหละ อาจเป็นมนต์สะกดก็ได้ที่ทำให้ขาของแบมแบมขยับเข้าไปเอง รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงปิดประตูและนั่งอยู่บนพื้นห้องเสียแล้ว

"มาง้อ"

โคตรเสียศักดิ์ศรี ถีบเองแล้วก็มาง้อเองเนี่ยนะแบมแบม โว้ย แม่ง ถึงจะเสียหน้าแต่รอยยิ้มเห็นฟันกระต่ายของอีกคนก็ทำให้ใจชื้น

"เออ หิวปะ"

เป็นแจ็คสันที่เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา แบมแบมส่ายหน้าก่อนจะตะปบไปที่มือของอีกฝ่ายเพื่อจะลากกลับห้องของตัวเอง นี่มาง้อละนะ หายละก็กลับเหอะอย่าลีลา ที่นี่ร้อนมากจนคนที่ใส่เสื้อคอเต่าอย่างเขารู้สึกเหมือนอยู่กลางทะเลทราย

"แบมร้อนอะ กลับไปนอนห้องแบมเหอะ นะพี่แจ็คสัน"

และเพราะแรงของตัวเองมีน้อยกว่าเลยถูกอีกคนรั้งไว้จนเซก่อนจะถูกดึงร่างให้ไปนอนอยู่บนเตียง ท่าคุ้นๆแฮะ แบมแบมหลบตา เพราะห้องนี้ร้อนหรือเพราะเสื้อบ้าตัวนี้กันนะ

.

.

แต่แบมแบมโทษทั้งสองอย่างที่ทำให้ตอนนี้เขารู้สึกร้อนจนหูแดงไปหมดแบบนี้

"แบมง้อพี่ละ แต่พี่ยังไม่ง้อแบมเลยนะ"

"งะ ง้ออะไร แบมไม่ได้โกรธอะไร ลุกไปก่อนดิแบมร้อนจะตายอยู่แล้วเนี่ย"

"ก็ใครให้ใส่เสื้อคอเต่านอนกันวะแบม ใส่อยู่ได้ตลอดเวลาเนี่ย แล้วยังจะมาบอกว่าไม่ได้โกรธอีกนะ ก็ตั้งแต่วันที่พี่เมาแบมก็ตึงๆใส่พี่ปะ พี่ตื่นมาละจำก็ไม่ได้ว่าทำอะไรไป แต่แบมต้องโกรธเพราะเรื่องนี้แน่ๆอะ"

อาจจะเพราะร้อนมากจนโมโหหรือเพราะอีกฝ่ายบอกว่าจำไม่ได้ว่าตัวเองทำอะไรไปแต่ปล่อยให้เขาต้องคิดมากเป็นบ้าอยู่คนเดียวกันแน่

คนตัวเล็กที่ถูกคร่อมไว้จึงร้องไห้ออกมา

"เออ ฮึก ผม.. ฮือ โกรธพี่มาก พี่แม่งโคตรแย่อะวันนั้น ฮึก เมาแล้วอาละวาด ล..แล้วยังบีบคอผมด้วย ผมต้องใส่ไว้แบบนี้ก็เพราะปิดรอยมือพี่ไง โง่ แค่นี้ก็จำไม่ได้"

"เห้ยแบม ชู่ว ไม่ร้องๆ เห้ย พี่ขอโทษ พี่เมาจริงๆ ยังเจ็บอยู่มั้ยขอพี่ดูหน่อย วันนั้นจินยองมันท้าว่าพี่คออ่อนอะ พี่ขอโทษ"

และแบมแบมยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก ขนาดเขาโกหกแบบนี้ยังเชื่ออีก จำไม่ได้จริงๆด้วย..

คอเสื้อถูกรั้งลงมาทั้งน้ำตา แบมแบมให้อีกฝ่ายดูรอยที่คอก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว

"พี่จำไม่ได้จริงๆด้วยว่าทำอะไรลงไป.."

"แบม.."

"โง่ โง่ๆๆๆๆ ฮึก ผมแม่งโคตรโง่เลยที่เก็บเอามาคิดเป็นบ้าอยู่คนเดียว"

และเพราะแจ็คสันไม่โง่ที่จะถามซ้ำว่านั่นคือรอยอะไร เขาค่อยๆแกะแขนเล็กที่ตั้งการ์ดไว้ไม่ให้ใครเห็นว่ากำลังร้องไห้ออก แบมแบมก็เป็นแบบนี้แต่ไหนแต่ไร เขาไม่ชอบให้ใครรู้ว่าอ่อนแอ แต่มันยิ่งน่าปกป้องขึ้นไปอีกทุกครั้งที่เห็นไหล่เล็กๆนั้นสั่นไหวอยู่ท่ามกลางคนมากมาย

สำหรับแจ็คสันแล้วไหล่แบมแบมเล็กเกินกว่าจะแบกอะไรไว้คนเดียว

"ชู่ว แบม แบมแบม ร้องไห้แบบนี้เดี๋ยวไม่หล่อนะ"

เหมือนกำลังปลอบเด็ก แจ็คสันเช็ดน้ำตาให้คนเป็นน้องก่อนจะก้มลงไปสูดดมกลิ่มหอมที่หน้าผาก

…และใช่ เขาเริ่มจะจำได้แล้วว่าเคยถูกกลิ่นนี้มอมเมายังไง

"ที่พี่ขอโทษตอนแรกเพราะพี่คิดว่าพี่ทำร้ายแบม แต่รู้มั้ย พอรู้ว่าพี่ไม่ได้ทำให้แบมเจ็บแบบนั้นแล้วโคตรโล่งใจเลย"

"เหรอ เชื่อตายแหละ"

เสียงประชดปนเสียงสะอื้นทำให้แจ็คสันหลุดยิ้มออกมา เขาหมั่นเขี้ยวอีกคนจนต้องก้มลงไปฝังจมูกที่แก้มนั่นทั้งสองข้าง และหน้าผาก และเปลือกตาทั้งสองข้าง รีรอจนอีกคนเปิดเปลือกตา ภาพตอนที่แบมแบมช้อนเปลือกตาขึ้นมาซ้อนทับกับของคืนนั้น ไฝเล็กๆ ใต้ดวงตาทำให้ลูกแก้วกลมคู่นี้ดูมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด และใช่ แจ็คสันกดย้ำริมฝีปากลงไปบนปากนิ่มของอีกฝ่าย ดูดกลืนและขบเล่นแต่ไม่ล่วงล้ำกับริมฝีปากที่เขาพร่ำบอกคนน้องอยู่เสมอว่ามันมีเสน่ห์แค่ไหน น่าแปลกที่แบมแบมต่างหากที่เป็นฝ่ายดันลิ้นเล็กเข้ามาอย่างกล้าๆกลัวๆ แจ็คสันส่งเสียงหึในลำคอกับการกระทำของคนใต้ร่างก่อนจะพลิกเกมส์กลับไปให้รู้ซะบ้างว่าของจริงเค้าทำกันแบบไหน

และเป็นอีกครั้งที่แบมแบมหาตัวเองไม่เจอ ลิ้นถูกกวาดต้อนและดูดกลืนเหมือนกำลังถูกสูบวิญญาณ ฝ่ามือทุบกับอกให้อีกฝ่ายรู้ว่ากำลังจะหมดอากาศหายใจ และแจ็คสันปล่อยให้เขาโกยอากาศเข้าปอดเพียงครู่ก่อนจะเริ่มไล่ต้อนอีกครั้งและอีกครั้ง แจ็คสันรู้สึกว่ายังไม่พอทุกครั้งที่ผละออก อากาศร้อนในห้องตอนนี้ยังไม่ร้อนเท่าแบมแบมของเขาเลย ความเหนอะหนะของเหงื่อทำให้ต่างฝ่ายต่างอารมณ์พร่ามัว เสียงหอบหายใจ รสจูบที่ร้อนแรง แต่ก่อนทุกอย่างจะเลยเถิด เป็นแจ็คสันที่กำลังพยายามควบคุมตัวเองอย่างหนักเริ่มผ่อนจูบ เขารู้ว่าน้องถูกชักนำโดยเขา หากเขาเป็นคนทำให้น้องเตลิดเสียเอง คนที่เสียใจที่สุดอาจเป็นตัวแจ็คสันเองนั่นแหละ รสจูบที่ร้อนแรงถูกผ่อนเป็นเนิบช้า เป็นจูบอีกแบบที่แบมแบมเพิ่งเคยรู้จัก แจ็คสันผละจูบจากรสหวานตรงหน้าอย่างอ้อยอิ่ง เม้มหยอกกับริมฝีปากล่างของน้องอย่างเสียดายก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างๆหู

"ตอนนี้พี่ไม่ได้เมา พี่มีสติทุกอย่าง แบมจะโกรธพี่อีกก็ได้ที่ทำแบบนี้ แต่พี่ไม่ขอโทษ เพราะพี่ไม่เคยเสียใจที่จูบเราเลยนะ"

ถ้าแจ็คสันไม่ผละออกไปก่อนอาจได้เห็นหูแดงๆของอีกฝ่าย

แบมแบมแค่พยักหน้าแล้วตอบว่าอื้อเบาๆก่อนจะรีบเข้าห้องตัวเองไป แจ็คสันหัวเราะไล่หลังก่อนจะเดินตามไปเงียบๆ เขารู้ดีว่าน้องมีอะไรจะถามอีกเยอะแต่ก็ไมได้พูดออกมา อย่างคำว่าเราเป็นอะไรกัน หรืออะไรทำนองนั้น แบมแบมน่ะคิดเยอะกว่าที่เห็น แต่เพราะต่างฝ่ายต่างรู้ดีแก่ใจว่าสถานะของพวกเขาจะเปลี่ยนไปจากที่เป็นอยู่ตอนนี้ไม่ได้

จึงกลายเป็นว่าปมถูกขมวดขึ้นอีกทบและแน่นกว่าทุกอันที่ผ่านมา

มันชัดเจนในความคลุมเคลืออยู่แล้วว่าคืออะไรแต่ต่างไม่มีใครกล้าพูดออกมาเพราะกลัวตอนจบ แต่แค่ได้เห็นหน้ากันและกันเป็นคนสุดท้ายก่อนนอนและเป็นคนแรกตอนเช้าแบบนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว แค่นี้ก็คงจะถือว่าดีมากแล้วล่ะ สำหรับตอนนี้น่ะนะ

|๑

เป็น os วูบๆ ที่อยากแต่งเพราะช่วงนี้ที่เกาหลีก็จะหนาวแล้ว แฟชั่นหน้าหนาวกำลังมา น้องใส่คอเต่าบ๊อยบ่อย ฮ่า แค่นี้แหละค่ะ

หวังว่าจะได้เจอกันอีกกับฟิคเรื่องหน้านะคะ รัก. 

S
N
A
P