ปิ๊งรัก....คริสตัลสีเงิน!!~

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 เทพบุตรตกสวรรค์ & วันดีๆของเทอร์โบว์

~ณ Stormic Dome แห่งเทือกเขาโอริมปัส~





"คริสต์ เจ้าจะต้องลงไปตามหาคริสตัลสีเงิน ที่เจ้าเหวี่ยงมันลงไปบนโลกมนุษย์เมื่อ 1500 ปีที่แล้ว"  เทพผู้มีบรรดาศักดิ์สูงสุดเอ่ยกับ เทพบุตรหนุ่มน้อย นามว่าคริสต์ ผู้เป็นราชบุตรองค์เล็ก



"โธ่ ป่าปี๊ ลูกไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย" เทพบุตรหนุ่ม เอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ



"ก็แล้วแต่เจ้า.....ถ้าเจ้าไม่อยากมีคู่ และไม่อยากครองบัลลังก์แห่งโอริมปัส เจ้าก็ไม่ต้องลงไปตามหามันก็ได้" เทพโอเซอัสเอ่ยขึ้นอย่างรู้คำตอบ



"ถูก!!" เสด็จปู่ ของคริสต์เอ่ยขึ้น หรือในนามที่ทุกคนรู้จักดีนั่นก็คือ 'เฮอร์คิวริส ผู้ยิ่งใหญ่'



"ห๊ะ.... อิเรื่องที่ไม่ได้ครองบัลลังก์อะไรเนี๊ยก็พอรับได้น้ะ  แต่!!!เรื่องไม่มีคู่เนี๊ย เป็นความจริงหรือ มี่มี๊" เทพบุตรหนุ่นเอ่ยถามผู้เป็นมารดา อย่างอยากรู้คำตอบ



"ถูกแล้วละคริสต์ ถ้าเจ้าไม่อยากเป็นโสด เฉาตายคาโอริมปัส ก็จงลงไปตามหาคริสตัลสีเงินนั่นเถิด" ผู้เป็นมารดาเกลี่ยกล่อมราชบุตรอย่างเหนื่อยอ่อนใจ





เนี๊ยแหละคับ สาเหตุที่ทำให้ผมต้องกลายเป็นเทพบุตรตกสวรรค์นับแต่วินาทีนั้น.....ฮือออออออออ TTOTT





-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------



อีกฝากฝั่งหนึ่งของโลกมนุษย์







"อึก...อึก...อึก....." ฮึ๊ย -O- วันนี้มันเป็นวันอะไรกันน้ะ ทำใมมันน่าเบื่ออย่างนี้ =___=^^.....



"อึก...อึก..." อ้ะ..ไม่เป็นไรยังไงคาบต่อไปฉันก็จะได้เจอพี่สุดหล่อของฉันแล้ว ^O^ กรี๊ดดดดดด  รูปหล่อ....พ่อรวย....แถมยังเป็นทายาทตระกูลบริษัทส่งออกกระจกชั้นนำของประเทศอีกด้วย  o^___^o แค่พูดก็ทำให้ฉันอยากจะกระโจนไปกอดพี่เค้าแล้ว แต่!!!!ทำใมสวรรค์ได้ถึงกลั่นแกล้งคนสวยอย่างนี้ ทำใมฉันต้องมาสะอึกตอนนี้ด้วย =O=  





อ๊อออออออออออออออด



เอ๊า... O_O~ หมดเวลาคาบพักกลางวันซะแล้ว ฉันจะต้องไปเรียนแล้ว อึก~ แต่จะทำยังไงดีไอ้สะอึกบ้าบอเนี๊ย ฉันรำคานแถบคลั่งอยู่แล้วน้ะ >___< <br />


วิ่ง! วิ่ง! ใช่ ฉันต้องวิ่งไปซื้อน้ำที่แคนทีน >O< <br />








"กิ้งงง.......กัก...กัก..."







เอ๊ะ แต่เสียงอย่างนี้มันคุ้นๆน้ะ -O-"



ช่างมันเถอะ จะเสียงอะไรก็ช่าง ต้องรีบวิ่งไปที่แคนทีนก่อน >O<<br />






"ขอน้ำขวดนึงค่ะ"



" 5 บาท" ใยแม่ค้า หน้าโหด ส่งน้ำให้พร้อมกับส่งสายตาชวนสะอิดสะเอียนมาที่ฉัน --O-- ทำใมย๊ะฉันมันหน้าเหมือนขี้หมานักหรอ ฉันมาซื้อของที่แคนทีนทีไรหน้าแกก็เป็นแบบนี้ทุกที ---___---^^





(oo )( oo)(oo )( oo) เอ๊ะเหรียญ 5 !!!??? เหรียญ 5 บาทของฉันไปใหน OoO





" 5บาทททท~!!!" นังแม่ค้า เจ้าเก่ามองหน้าฉันพร้อมกับกระชากเสียงสูง



"เอ่อ .. ขอโทดน้ะค่ะTToTT  พอดีเอ่อ.... พอดีเงินหนูหายอะค่ะ รอแป็บนึงนะค่ะ เด็วหนูจะไปหาเงินมาให้" ไม่มีอะไรจะซวยแบบนี้อีกแล้ว TT^TT แล้วจะทำยังไงดีละเนี๊ย เงิน5บาท สุดท้ายของฉัน  หายไปใหนเนี๊ย TTTTToTTTTT นึกม่ายออก แงแง





O_O เฮ้ยรึว่า ฉันทำเหรียญหล่นหายตอนที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบมาที่แคนทีน



แน่ๆเลย และไอ้เสียงที่ฉันได้ยินตอนแรกนั่น ก็คือ........เสียงเหรียญห้าบาทสุดท้ายของอาทิตย์นี้ตกนั่นเอง TTT^TTT~ แงแงงงงงงง TTOTTแล้วจะทำยังไงดีน้ะ







ลองเดินหาแถวๆนี้ก่อนละกัน เผื่อฉันจะโชคดีเจอไอ้เศษสตางค์นั่นก่อนที่คนอื่นจะมาเก็บไป T^T









(OO )( OO)(OO )( OO)









ให้ตายซิ ไม่มี T-T นี่เดินมาตลอดทางและน้ะ



อ๊ะข้างเสาไฟฟ้าต้นนั้นล้ะ







TTT^TTT~ แง ไม่มี





รึว่ามันจะตกลงไปในท่อน้ำแล้ว O_O  โอ้วววไม่มั๊ง พระเจ้าคงไม่กลั่นแกล้งคนสวยขนาดนั้นหรอกTToTT









ผลั๊ก!!!!!!!!





โอ้ยยยยยย --_______--^^^ แม่เจ้าโว๊ย....ไอ้บ้าเอ๊ยยยยย เจ็บน้ะเฟ้ยยยย TT^TT ใครกันว้า วิ่งมาชนตูได้ คนยิ่งรีบๆอยู่ แงงงง







"ฮึ๊ยยยย!!!! โรคจิตนักรึไงชนคนแล้วก้ไม่ขอโทษเนี๊ย" ไอ้บร้าเอ้ยยย ที่บ้านไม่เคยต้มหนังสือสมบัติผู้ดีให้ซดบ้างรึไงน้ะ ชนคนล้มลงกองกับพื้นแล้วยังเดินต่อไปหน้าตาเฉยได้อีก





ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันหันหลังกว้างๆของมันมาอย่างช้าๆ







"อ่อ เป็นอะไรมากรึป่าว"  OoO พี่พัต โอ้ววววว พี่สุดหล่อที่ฉันเฝ้าใฝ่เพ้อระเมอหา เช้ายันเย็นคนนี้ เดินมาชนฉัน TT-TT



"พี่พัต..." ฉันอุทานเบาๆ ก่อนจะพยายามทรงตัวให้ยืนขึ้น



แงแงงงงงง บรมโคตรซวยของฉันเลยที่ไอ้ปากคู่นี้มันด่าพี่เค้าออกไป



"ขอโทดด้วยน้ะค่ะ" TToTT



"ขอโทดเรื่องอะไรละ พี่ชนน้องน้ะ พี่ซิต้องขอโทด แต่เมื่อกี๊พี่ไม่ทันได้มองหน่ะ ขอโทดทีนะ" กรี๊ดดดดดดด^///^ ทำใมถึงได้สุภาพแบบนี้ ทั้งกริยามารยาทที่พูดกับผู้หญิงไม่มีท่าทีว่าจะหยิ่งเลยแม้แต่น้อย รวมไปถึงเครื่องแบบการแต่งกาย กรี๊ดดดด เรียบร้อยเสียจริงๆ ทำใมถึงได้เพรียบพร้อมไปด้วยสมบัติผู้ดีเยี่ยงนี้น้ะ ^O^ (เมื่อกี๊แกยังด่าเค้าอยุ่เลยว่าไม่มีสมบัติผู้ดี:B_monster)



"เอ้อ ยังไงก้ขอโทดด้วยน้ะค่ะที่โบว์เดินไม่ทันระวัง" ชวนคุยต่อซิๆ ^___^



"ก็พี่บอกแล้วไงว่า พี่ตะหากที่เป็นฝ่ายผิด" ฉันแทบจะละลายกลายเป็นน้ำเสียตรงนั้น ไม่ซิ ไม่ ไม่ ฉันคงจะระเหิดเป็นไอน้ำไปเลยมากกว่า



"^___^" ยิ้มมมมม กว้างงงงให้พี่เค้า



"^__^ " ยิ้มหวานของพี่เค้ายิ่งทำให้ฉํนใจละลายมากขึ้น อึก~  ว๊ายย ไม่น้ะนังเทอร์โบว์แกจะต้องไม่สะอึกออกมาต่อหน้าพี่เค้า



"น้องอยู่เกรด 11 หรอ" พี่พัตรุ้จักเราด้วยหรอ โอ้วววว แต่ไม่น้ะตอนนี้มันจะสะอึกออกมาอีกแล้ว



"อะ...ค่ะ....อึก..~"  --___--" จนได้ สะอึกออกมาจนได้



"อ้าวเป็นโรคสะอึกหรอ ไปหาน้ำดื่มม๊ะ เด็วพี่เลี้ยงเอง ถือเป็นการขอโทดแล้วกัน"  O_O หูฝาดไปรึป่าวว้ะ อึก~ -__-^



"อะ....ค่ะ อึก~!" ใหนสวรรค์บอกว่าจะไม่กลั่นแกล้งคนสวยแล้วไง แงแง และทำใมถึงได้ทำกับเทอร์โบว์แบบนี้ +O+







"อะ น้ำครับ" พี่พัตยื่นแก้วน้ำให้กับฉันซึ่งนั่งรออยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ข้างสนามฟุตบอล  









เงียบ................................................









หลังจากที่พี่พัตยื่นแก้วน้ำให้ฉันดื่มเพื่อบรรเทาอาการสะอึกแล้ว พี่เค้าก็หันหน้าออกไปจากโต๊ะเพื่อมองไปทางสนามฟุตบอลเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย เหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่





"แล้วพี่พัตไม่มีเรียนหรอค่ะ" นี่แกคิดคำถามได้ยังไงเนี๊ย -O- จะชวนคุยทั้งที ชวนคุยเรื่องเนี๊ยหรอย๊ะนังเทอร์โบว์



"พี่หน่ะหรอ อื้อ โดดหน้ะ" โดดหรอOoO



"แล้วน้องล้ะ ชื่ออะไร" ^___< พี่เค้าถามชื่อเรางั๊นหรอ<br />


"อ้ะ....เอ่อ..ชื่อเทอร์โบว์ค่ะ " ไม่ได้ฝันมั๊ง ถ้าฝันแล้วทำใมฉันถึงรู้สึกเหมือนจริงมากเลยล้ะ



"หรอ ดีจังน้ะ เทอร์โบว์อยู่เกรด11ซิน้ะ"



"เอ๋???? พี่พัตรู้ได้ยังไงค่ะ"



"ฮ่าๆๆๆ เทอร์โบว์นี่ต๊องดีเนาะ^___^" ขำอะไรงะ เราพูดอะไรผิดงั๊นหรอ



"ก็ที่ปกเสื้อ เราอะจะมีเข็มติดอยู่ไม่ใช่หรอ ของเทอร์โบว์เป็นรูปดาว ก็แสดงว่าอยู่เกรด 11 ซิถูกไม๊ ฮ่าๆๆ" เออนั่นซิ=____=++ แกบ้ารึป่าวว้ะนังเทอร์โบว์ แกก็ติดเข้มกลัดที่ปกเสื้ออยู่ทุกวัน มรึงลืมด้ายงายว้ะไอ้เทอร์โบว์บ้าฉิบ



"เทอร์โบว์พี่ไปก่อนน้ะ พอดีพี่นึกขึ้นได้ว่าพี่มีธุระกะฝ่ายปกครองหน่ะ"



"อ้ะ...อ่า..ค่ะ" เวลาอยู่ใกล้พี่พัต แค่จะพูดคำว่า ค่ะ ยังพูดลำบากเลย ^O^



"ไปนะ" แล้วพี่พัตก็วิ่งหายไปในตึกอำนวยการ





กรี๊ดดดดดดดดด^O^ ช่างเป็นวันของคนสวยจริงๆ วันนี้คนสวยมีความสุขมาก (ใหนมรึงบอกว่าวันซวยไง:B_monster) ได้คุยกับพี่พัต ได้อยู่ใกล้พี่พัต ได้ดื่มน้ำที่พี่พัตซื้อมาให้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด นี่ไม่ใช่ฝันใช่มั๊ยเนี๊ย แต่เอาเถอะ ถึงจะเป็นฝันก็ถือว่าเป้นฝันดีมากๆๆๆ เลย ฮี่ ^O^ เทอร์โบว์คนนี้จะขอจดจำไปตลอดชีวิต



-----------------------------------------------------------------------------------------------------

  

คริตส์











"ด้วยอำนาจแห่งคริสตัล ข้าขอพลังจากดวงจันทรา พลังจากดวงสุริยะ พลังจากปอยเมฒอัคนี สายฝนแห่งภคิณี บันดาลกระจกแห่งสายน้ำ ขึ้น บัดนี้"



"นั่นเจ้าทำอะไรหน่ะคริสต์" เสียงมี่มี๊ ดังขึ้น



"ลูกก็กำลังร่ายเวทย์เรียกกระจกส่องหล้า ขึ้นไงเพค่ะ"



"เจ้าก็รู้ว่ามิใช่หรือว่าหากใช้กระจกส่องหล้าในขณะที่เจ้ายังครอบครองคริสตัลสีเงินได้ไม่ครบทั้งสองส่วนนั้น มันอาจจะเกิดอันตรายกับเจ้าได้"



"มี่มี๊....ลูกทราบข้อนี้ดี แต่จะให้ลูกไปสืบหาคริสตัลสีเงินนั่นจากที่ใหนกัน ก็ในเมื่อโลกมนุษย์ช่างกว้างออกซะขนาดนั้น"



"และเจ้าคิดว่า สิ่งที่เจ้าทำมันถูกงั๊นหรือ????" มี่มี๊ถาม



"ก็ไม่รู้ล้ะ อย่างน้อยก็อาจจะได้เบาะแสอะไรบางอย่างก็ได้"



"ข่าวกรอง จากเมืองมนุษย์ ส่งมาว่า คริสตัลสีเงินปรากฏขึ้นราวสิบปีก่อนแถบๆเอเชีย ของโลก" มี่มี๊พูดพร้อมกับกลางแผนที่โลกขึ้น โอ้วว~ช่างน่าปวดหัวเหลือเกินอะไรก็ไม่รู้ ผมจึงทิ้งตัวลงนอนบนฝูงขนแกะนิ่มๆ อย่างกับทองไม่รู้ร้อน



"คริสต์....เจ้าจะนิ่งนอนใจแบบนี้ไม่ได้นะ"



"ใกล้จะถึงเวลาที่เจ้าจะต้องเข้าร่วมพิธีคัดเลือกเจ้าแห่งสามภพแล้วน้ะ ถ้าหากว่าซาตานได้ครอบครองตำแหน่งนี้ อะไรจะเกิดขึ้น???ไม่ว่าจะเป็นโลกมนุษย์ นรก หรือแม้กระทั้งสวรรค์ ก็จะถูกครอบงำด้วยอำนาจแห่งความมืด" มี่มี๊อธิบายให้ผมฟัง เหอะน่าเบื่อชะมัด หลับดีฟ่าZZZzzZZZzZZ







"คริสต์บุตรแห่งเทพีจันทรา ตื่นจากนิทราอันน่าพิรมณ์เถิด" เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลน่าพินิจเป็นยิ่งนัก



ผมลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมกับรู้สึกได้ว่าตัวผมเองนั้น อยู่ทร่ามกลางหมู่มวลดอกไม้นานาพรรณ ฝูงผีเสื้อ น้อยใหญ่บินโฉบเฉี่ยวไปทั่วบริเวณที่มองไปสุดลูกหูลูกตา ช่างเป็นดินแดนแห่งความสงบเสียจริง แต่ที่นี่มันที่ใหนกัน จะว่าเป็นสวนดอกไม้แห่งโอริมปัสก็ไม่ใช่ จะว่าเป็นเมืองมนุษย์ก็ยิ่งไม่ใช่แน่ และที่นี่มันที่ใหนกัน



"ที่นี่ คืออุทยานฝ่ายใน ของโอริมปัส" เบื้องหน้าปรากฏร่างของหญิงสาวที่มีสิริโฉมงดงามยิ่งกว่าใครที่ผมเคยเหนมาตั่งแต่บังเกิดขึ้นมา1800ปี



"ท่านได้ยินสิ่งที่ข้าพูดด้วยหรือ"



"o^___^o" หล่อนไม่พูดอะไรต่อนอกจากรอยยิ้มที่เบิกกว้างอย่างจริงใจบนใบหน้า





หล่อนพาผมไปนั่งใต้ต้นแอปเปิ้ลสีทองต้นใหญ่ภายในอุทยานแห่งนั้น



"ท่านเป็นใครกันหรือท่านเทพี"



"ข้ามิใช่เทพีหรอกท่านเทพคริสต์"



"ท่านมิใช่เทพีหรือ วงศ์วานแห่งเทพีอะโฟรไดท์หรอกหรือ ทำใมท่านถึงได้มีสิริโฉมงดงามเพียงนี้"



หล่อนส่ายหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม แล้วเอ่ยขึ้น



"ข้าคือนางไม้ มีนามว่า ฬีฬา ข้าเป้นผู้ปกปักอุทยานแห่งนี้"



"จริงหรือ หมู่มวลดอกไม้พวกนี้คงมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ท่าน" ผมพูดก่อนที่หล่อนจะหันมายิ้มให้อีกครั้ง



"ได้ข่าวว่าท่านจะลงไปที่โลกมนุษย์หรือ"



"ใช่ แต่ข้าหาได้อยากไปไม่"



"ทำใมละ ท่านมีเหตุผลอย่างไรหรือ"



"เหตุผลนั้นหามีไม้ เพียงแต่ข้าคิดว่าตัวข้าคงไม่สามารถหาคริสตัลสีเงินนั้นกลับมาได้"



"ท่านนำสิ่งใดมาวัดความสามารถของท่านหรือ"



"หามีสิ่งใดมาวัดได้ไม่"



"นั่นซิ แล้วท่านยังจะกลัวอะไรอีก"



"ข้ามิได้กลัวสิ่งใดเพียงแต่ข้าไม่มั่นใจเท่านั้นว่าข้าจะทำได้"



"ท่านถูกความกลัวครอบงำ"



"ไม่ ข้าไม่ได้ถูกความกลัวครอบงำ เพียงแต่ข้าไม่มั่นใจ"



"งั๊นท่านก็ต้องลงไปหาคริสตัลสีเงินให้พบ เพื่อแสดงให้ข้าเห็น ให้ทุกคนเห้นซิว่าท่านหาได้กลัวเกรงสิ่งใดไม่"



"มิจำเป้นที่ข้าต้องทำเช่นนั้นมิใช่หรือ"



"ป่าวเลย จำเป็นตะหากเล่าท่าน"



"ก่อนที่ท่านจะลงไปบนโลกมนุษย์ ข้ามีสิ่งหนึ่งอยากจะให้เป็นกำนัน"



"อะไรกันหรือท่านฬีฬา"



หล่อนแบมือพร้อมร่ายเวทย์บางอย่าง  แล้วใบไม้สีทองก็ปรากฏขึ้น บนฝ่ามือที่เรียวงามของหล่อน



"นี่คือ???"



"ใบไม้อัคนี มันสามารถใช้ชุบชีวิตมนุษย์ผู้ต้องมนตราแห่งความตายได้1ครั้ง ข้าหวังว่าท่านคงจะใช้มันให้เป็นประโยชน์เพื่อช่วยพวกมนุษย์บนโลกได้"



"ขอบคุณท่านมากน้ะ ฬีฬา"



"เอาละท่านไปได้แล้ว หลับตาซิข้าจะไปส่งท่าน"



ผมพริ้มตาหลับอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลืมตาขึ้น







เมื่อตื่นมาก็พบว่าตัวเองกำลังนอนเอนกายอยู่บนเตียงนอนของตัวเอง



"ฝันไปหรอ"



"ใบไม้ ใบไม้สีทองละ"



ผมแบมือขึ้น .......และแล้วใบไม้สีทองก็ปรากฏขึ้น



งั๊นก็แสดงว่า นี่เป้นเรื่องจริงงั๊นซิ ผมไม่ได้ฝัน ฉะนั้นฬีฬาก็มีตัวตนหน่ะซินะ