คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เมียหลวง
อนที่ 8
ผม็รู้สึปวใึ้นมาทุที เพราะสาเหุที่ทำให้อีวาน้อเป็นบ้า แล้วรอบรัวแแย มัน็ือร่าที่ผมอาศัยอยู่อนนี้ไม่ใ่เหรอ แล้วแบบนี้ผมวระทำอย่าไรี ถึะเปลี่ยนแปละารรมอัวละรที่น่าสสารอย่าอีวานไ้...
มัน้อมีทาสิ
แ่อีวานที่เป็นัวละรที่ผมอบมาที่สุ ผมะทำทุวิถีทา เพื่อเปลี่ยนแปลโะาอุเอ!
ในะเียวัน อีวาน็เหมือนสัมผัสไ้ถึาร้อมออผมที่ผมเผลอมอเานานนเินไป เาึเอ่ยึ้นมาพร้อมับถอแว่นันแสีำออ แล้วายามอมาที่ผมอยู่รู่หนึ่ ่อนที่ใบหน้าสวยหมอเาะหันลับไปมอถนนัเิม ราวับว่าเมื่อรู่นี้มันไม่ไ้มีอะไรเิึ้น
“บนหน้าันมีอะไริหรือเปล่า เธอมอหน้าันมานานแล้วนะหนุ่มน้อย” น้ำเสียนุ่มทุ้มที่เอ่ยออมา มันทำให้ผมไ้สิและหลุออาภวั์ทันที นาทีนั้นผมเลยรีบพูอโทษเาออไปแบบะุะัอย่าไม่ทันไ้ั้ัว เพราะรู้สึใเล็น้อยที่ถูเาับไ้
“อโทษรับ บนหน้าอุไม่ไ้มีอะไริ ผมแ่รู้สึผิที่ับรถมานรถอุ" ผมไ้แ่พูแ้ัวออไปแบบน้ำุ่น ๆ เมื่อถูอีวานับไ้ ในะที่ภายในใมัน็ิว่าวามสวยอุยัไล่ะรับ ที่ิใบอยู่บนใบหน้า อีวานสวยิบหาย สวยเหมือนลอยไ้ นี่ถ้าอีวานเป็นารานะ ผมะั้ัวเป็นแฟนลับอันับ 1 เลยอยู
"......" แ่พอเห็นว่าอีวานไม่ไ้เอ่ยอะไรออมา นาทีนั้นใผมมัน็เริ่มไม่อยู่ับร่อับรอย ผมไ้แ่ิไป่าๆ นานา ว่าอีวานะโรธผมไหม ที่ผมับรถมานรถอเา เมื่อิว่าอีวานน่าะโรธ ผมเลยรีบเอ่ยอโทษเาออไปทันที
"ทุอย่ามันเป็นวามผิอผม ผมสัาว่าผมะหาเินมา่อมรถใหุ้ ผมอโทษริ ๆ รับ”
“่อนะห่วรถัน เธอวรห่วัวเอ่อนไหมหนุ่มน้อย” ำพูที่เอ่ยออมาเบา ๆ ราวับไม่ยี่หระอเา แ่มันลับมีอิทธิพลับหัวใอผมอย่าแร ผมับรถนรถเานะ แ่ทำไมเาถึไ้ใีนานี้ เาไม่โรธนลมา่อยผม ไม่โวยวาย นั้น็ถือว่าเป็นบุหัวผมแล้ว
แถมเายัเป็นห่วผมอี อีวานแสนีนานี้ ไม่เห็นะเหมือนในบทบรรยายในนิยายเลยสันิ ว่าเาเป็นนี้โมโห อบพูาหยาบาย พอไม่ไ้ั่ใ็อบอาละวาอยู่บ่อย ๆ นารเอือมระอา อีวานไม่ไ้เป็นแบบนั้น อีวานเป็นนี เาไม่ใ่ัวร้าย!
“ผมไม่เป็นอะไรรับ อบุนะรับที่เป็นห่ว”
“ในเมื่อไม่เป็นอะไร็ี ทีนี้็บอื่อแ่อเธอให้ันรู้ ันะไ้รู้ว่าู่รีอันเป็นใร ื่ออะไร แล้วแอบเอารถผู้ปรอมาับเล่นแบบนี้ทำไม แล้วที่สำัเธอมีใบับี่ไหม” เมื่อไ้ยินอีวานพูบ ผม็รีบเอ่ยออมาทันที
“ผมื่อหนูนิ่ม อายุ 18 ผมไม่ไ้เอารถผู้ปรอมาับเล่น แ่เพราะที่บ้านะับผมไปาย พอผมรู้ ผมเลยโมยรถเาออมาับเพื่อหนี ผมไม่มีใบับี่รับ ผมอโทษริ ๆ รับ ที่ผมับรถมานรถอุ ว่าแุ่ื่ออะไรรับ ผมะไ้เรียถู”
“อีวาน” เาเอ่ยออมาเบา ๆ ในะที่ริมฝีปาุมไป้วยลอสอเา็ยิ้มออมาเล็น้อย ราวับำลัำันับเรื่อที่ผมเล่าไปเมื่อรู่
“เธอิว่าันะเื่อเธอไหมหนุ่มน้อย ำพูอเธอเหมือนบทพูในนิยายเลยว่าไหม นี่มันปีอะไรแล้ว ใระับัวเธอไปายัน ถ้ามันะับเธอไปายริ เธอบอันสิ ันะไปแ้ำรวให้ไปับมัน้อหา้ามนุษย์”
ผมเ้าใและไม่โรธอีวานเลยสันิ เพราะพูไปใรมันะไปเื่อ อนนี้ผมเหมือนพวมิาีพที่พยายามหา้ออ้าบ้า ๆ บอ ๆ เพื่ออวามเห็นใาเา และอให้เาไม่เอาเรื่อผมมาว่า ยิ่เป็นเ็แล้วับรถออมานนอื่น แถมยัสร้าวามเือร้อนแบบนี้ ถ้าผมเป็นอีวาน ผม่าไปนานแล้ว ว่าไอ้เ็เหี้ย ับรถอะไรอมึ!
มีำถาม่า ๆ นานา มามายเ็มไปหม ที่ออมาาปาออีวาน ผมฟัเาพูอยู่พัหนึ่ เมื่อเาพูบ ผม็อบเาลับไปพร้อมับบอเล่าเรื่อราวส่วนัวร่าว ๆ ให้เาไ้รู้ ่อนะเอ่ยำอโทษับเาอีรั้
หลัาอีวานฟัผมพูบเา็ไม่ไ้พูอะไรออมา เาับรถ่อไปอย่าเียบ ๆ ึ่ผม็ไม่รู้เหมือนันว่าเาะพาผมไปที่ไหน ผมเลยถามออไปเพื่อทำลายวามเียบล
“ุอีวานะพาผมไปที่ไหนเหรอรับ”
“แล้วเธอิว่าันะพาเธอไปที่ไหนละ หนูนิ่ม” เายิ้มอมาเล็น้อยหลัาพูบ รอยยิ้มออีวานมันูามและเย็นามาริ ๆ แ่เมื่อิว่าอีวานอาะพาผมไปที่สถานีำรว นาทีนั้นผม็รู้สึลัวึ้นมาทันที
ไม่ใ่เพราะว่าลัววามผิหรือว่าอะไร แ่ผมลัวว่าถ้าไปสถานีำรวแล้วเิารเรียผู้ปรอึ้นมา ผม็วยอะิ เพราะในร่านี้หนูนิ่มอายุเพีย 18 ปีเท่านั้น ! แถมยัไม่บรรลุนิิภาวะเลย้วย้ำ
ยั้ออยู่ในวามูแลอผู้ปรอ แล้วผู้ปรออหนูนิ่ม็ือไอ้ลุพรัย ผมอุส่าห์หนีายามันมาไ้ ผมไม่อยาเอมันอีแล้ว เมื่อิไ้ันั้นผมเลยอร้ออีวานออไปทันที
“ุะพาผมไปสถานีำรวเหรอรับ ผมอร้อละรับ อย่าพาผมไปที่สถานีำรวเลย ผมะใ้่าเสียหายทุอย่า แ่ออย่าเียว อย่าพาผมไปที่สถานนีำรวเลยนะรับ” ผมพยายามอร้ออ้อนวอนอีวานอย่าสุวามสามารถ อะไรที่ทำแล้วูน่าสสารและเปราะบาผมัมันออมาใ้ทั้หม
อนนี้วาอผมมันเล้าไป้วยน้ำาที่ำลัะไหลออมาอยู่รอมร่อ เมื่อมอสภาพัวเอผ่านระรถ ผม็ยิ้มในใึ้นมาทันที สภาพแบบนี้ใรเห็น็ไม่รอ อีวานเสร็ผมแน่ ไม่ใ่เพราะว่าผมน่ารัหรือว่าอะไร แ่เพราะว่าสภาพอผมมันอนาถเินไป่าหา เนื้อัวผมอนนี้มันมอมแมมไม่่าาลูหมา้าอยะ ผมเพ้า็ยุ่เยิ้ ูน่าสสาระมั ผมับรถหนีายนานั้น ะเอาอะไรมาูี่อน
เมื่ออีวานเห็นผมะร้อไห้ สีหน้าเา็ูแ็ระ้าึ้นมาทันที ่อนที่เาะเลี้ยวรถยน์ันหรูเ้าไปอในปั๊มน้ำมัน แล้วหันหน้ามามอผม ่อนะุผมออมาุให่ นาทีนั้น ผมอยาะร้อไห้ออมาริ ๆ ที่โนนสวยุ
“ันยัไม่ไ้บอเลยว่าะพาเธอไปสถานีำรว อย่าิเอเออเอสิ แล้วอีอย่า เธอิว่า่า่อมรถันนี้มันเท่าไร ูารอยบุบที่เธอับรถมานท้ายรถัน ่า่อมมันน่าะไม่่ำว่า 300,000 เหรีย แล้วหลัาที่ันฟัเรื่อราวอเธอ เธอบอว่าเธอับรถหนีออมาาบ้าน ันถามเธอริ ๆ ว่าเธอะเอาเินที่ไหนมา่าย่า่อมรถให้ัน หนูนิ่ม”
หลัาที่ผมฟัอีวานพูบ ผม็หน้าีทันที เพราะที่เาพูมันเป็นวามริทุอย่า ผมลืมิเรื่อนี้ไปเลย อนนี้ผมไม่มีปัาหาเินมา่าย่า่อมรถให้เา ลำพัแ่ทีุ่หัวนอนัวเอผม็ยัไม่มีเลย ส่วนยอเินที่สะสมในระบบอนนี้็มีแ่ 25,600 เหรีย
“ผมอโทษ…อนนี้ผมไม่มีเินนานั้น” อีวานไม่ไ้พูอะไรออมา เาถอนหายใออมาเล็น้อย่อนะล่าว
“เนื่อาเธอไม่สามารถใ้่าเสียหายให้ันไ้ ันะเสนอทาเลืออื่นให้เธอ 1.มาเป็นพ่อบ้านส่วนัวอัน ่วยันทำานบ้าน่า ๆ 2.เ็นสัาเป็นศิลปินฝึหัในบริษัทอัน 2 ้อนี้ถ้าเธอล ันะไม่แ้ำรวับเธอ และะไม่มีารำเนินีวามทาหมายใ ๆ ทั้สิ้น นี่เป็น้อลระหว่าเรา เธอโอเับ้อเสนอนี้ไหม แ่ถ้าเธอไม่ล ัน็ะทำอะไรไม่ไ้ นอา้อส่ัวเธอให้ับำรวแล้วำเนินีวามามหมาย”
หลัาที่ฟัอีวานพูบ ผม็เบิาว้า้วยวามประหลาใ ับ้อเสนอที่าไม่ถึอเา เี๋ยว่อน ทำไมอีวานถึไ้เป็นนีนานี้! ้อเสนอีนานี้ ถ้าผมปิเสธ ผม็โ่เ็มทนแล้ว ! อนนี้ผมพูอะไรไม่ออ
อยู่ี ๆ ็รู้สึร้อนื้นึ้นมาที่หัวา ในะที่น้ำาหยเล็ ๆ มัน็ไหลออมา ผมรีบเอามือปามันออไปทันที ่อนะพยัหน้าพูอบเาไป ้วยวามีใ
“ุไม่ไ้หลอผมเล่นใ่ไหมรับ”
“ันะหลอเธอทำไม หยุร้อไห้ไ้แล้ว ันไม่อยาเห็นเ็มาร้อไห้แถวนี้ มันน่ารำา”
“ทำไมัน ทำไมุถึใีนานี้รับ”
“ันไม่ไ้ใี ัน็แ่สสารไม่อยาเห็นเ็าำ ๆ ้อมาิุหัวโเพราะเรื่อิ๊บ้อยแ่นี้ "
"......"
"อีอย่า เธอหน้าาีนานี้ ันะปล่อยให้เธอหลุมือไปไ้ยัไหนูนิ่ม”
รอยยิ้มเล็ ๆ ปราบนริมฝีปาออีวานหลัาที่เาพูบ ในะที่วาสีฟ้าน้ำทะเลอเา็้อมอมาที่ผม ถึแม้ำพูออีวานมันะูแปลไปหน่อย็เถอะ
แ่ผมไม่ไ้สนใ เพราะสำหรับผม อีวานือแม่พระที่แสนีเสมอ ไม่ว่าเาะพูบทเบียวนาไหน ผม็อบอีวานอยู่ี! สมแล้ว ที่ผมเียร์เาสุใ่อนลูิ้นิอาย ผมนี่เ่ริๆ ที่เลืออบัวละรไม่ผิ!
******
[????????????]
1 เหรียารา = 35 บาท
อบุ ุรีทุนที่เ้ามาอ่าน เ้ามาิาม เ้ามาใ อบุ่ะ
ความคิดเห็น