คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Crazy Game : Chapter 8
เช้าวันนี้เป็นวันที่สดใจเหมือนเช่นทุกวัน
ภูผาตื่นขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มอันเกิดขึ้นมาจากความฝันที่พึ่งผ่านไป เป็นเวลาเกือบอาทิตย์แล้วที่เขาแล้วใบหยกไปไหนมาไหนด้วยกัน
และทุกช่วงเวลาทำให้เขามีความสุขมาก เขาฝันถึงเธอทุกคืน และเขียนสมุดน้ตเล่าเรื่องราวความฝันแล้วความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ เผื่อว่าวันหนึ่งเขาจะหลงลืมมันไป อย่างน้อยสมุดโน้ตเหล่านี้ยังพอช่วยเตือนความจำของเขาได้บ้าง
'คุณภูผาคะ กรุณรารับโทรศัพท์ของดิฉันด้วยค่ะ' เสียงโทรศัพท์ของภูผาดังขึ้น เป็นเสียงใสๆของใบหยกที่แอบอัดแล้วตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าให้เขาเมื่อเธอโทรมา ภูผาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกดรับมันด้วยเสียงที่สดใส
"ตื่นแล้วคร๊าบบ คุณใบหยก"ภูผาตอบรับก่อนที่ปลายสายจะเริ่มคำถาม
' ว้าว ! วันนี้คุณภูผาตื่นเร็วจัง'
"สงสัยฝันดีมั้งครับ เลยทำให้อยากตื่นเร็วๆเพื่อมาเจอคนในฝัน"ภูผาหยอด ทำเอาปลายสายถึงกับเงียบไปซักพักก่อนจะตอบเขากลับมาก
'งั้นไปอาบน้ำได้แล้วนะ เจอกันหน้าหมู่บ้าน' ปลายสายบอกก่อนจะรีบวางโทรศัพท์ไป โดยที่ภูผาไม่ทันบอกคำลาซักกะนิดเดียว ภูผามองโทรศัพท์ยิ้มๆก่อนจะลุกออกจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ณ มหาลัย ภาพภูผาเดินเข้ามาที่โรงอาหารกับใบหยก เริ่มเป็นภาพที่ชินตาของเพื่อนๆในกลุ่มแล้ว เพราะตั้งแต่ทั้งคู่เริ่มไปไหนมาไหนด้วยกัน ภูผาก็มักจะพาใบหยกมาหาเพื่อนๆเขาเสมอๆ
"สวัสดีใบหยก วันนี้พาลูกชายมาเรียนด้วยหรอ"ปาร์คแซวทันทีที่ทั้งสองเดินตรงเข้ามาในวง ทำเอาภูผาหน้าบู้
"ดู๊ ดู ลูกชายหน้าบู้หมดแล้ว สงสัยยังไม่ได้กินนม ไปชงนมให้ลูกกินสิ ใบหยก"เมฆช่วยเสริม ทำเอาทั้งวงพากันหัวเราะ
"เลิกล้อเลียนฉันซักทีน่า ไอ้เมฆ ไอ้ปาร์ค"ภูผาวีน ก่อนจะทิ้งตัวลงกับไม้หินอ่อน
"ไอ้ใหญ่ทำไมยังไม่มาอีกวะ พักนี้มันซึมแปลกๆนะ พวกนายว่าไหม"เมฆคอยชะเง้อหาเพื่อนรัก
"เอ่อ ฉันก็ว่างั้น หรือข่าวที่ฉันได้ยินมาจะเป็นเรื่องจริงวะ"ปาร์คเสริม ทำเอาทุกคนหันมาสนใจสิ่งที่ปาร์คจะพูดต่อไป
"ก็เมื่อวาน มีคนมาถามฉันว่าไอ้ใหญ่มันเป็นเกย์หรอ เห็นเมื่อเกือบอาทิตย์ก่อนมันไปหอมแก้มผู้ชายด้วยกันอยู่ในโรงอาหาร คนเขาฮือฮากันทั้งโรง"ปาร์คเล่า
"เห้ย จะเป็นไปได้ไง ตอนมาโรงอาหารนี้เราก็มากับมัน"เมฆทำสีหน้าไม่เชื่อ
"แต่ก็ไม่ใช่ตลอดเวลานี่หว่า ที่เราอยู่กับมัน บางทีเรื่องนี้อาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้"ปาร์คทำสีหน้าลังเล ภูผาก็เช่นเดียวกัน เว้นแต่เมฆที่ยังไมก็ไม่ชอบเขื่อเด็ดขาด
"ข่าวโคมลอยแบบนี้ ไม่เห็นมีมูลซักนิด ฉันจะไปถามความจริงจากปากไอ้ใหญ่เดี๋ยวนี้แหละ"เมฆโผลงผลางหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไป สร้างความงงงวยให้กับภูผาและปาร์คที่เอาแต่มึนมองหน้ากัน
"ไอ้ปาร์ค ทำเสียบรรยากาศตลอด (หันมาหาใบหยก)ไปกันเถอะใบหยก เดี๋ยวไปส่งที่คณะ"ภูผาเริ่มโบ้ย และพาใบหยกเดินออกจากโต๊ะ ทิ้งให้ปาร์คนั่งงงอยู่คนเดียว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! ณ ห้องของใหญ่ เมฆรัวกำบั้นเคาะประตูของใหญ่ด้วยอารมณ์ที่ร้อนดุจไฟกำลังแผดเผา ทันทีที่ประตูเปิดออก เมฆก็ถลาเข้าใบในห้องของใหญ่ทันที พลางมองหาสิ่งที่ผิดปกติในห้องของใหญ่ ทำเอาใหญ่ยืนงงงวยกับท่าทีของเพื่อนชาย
"นายเป็นอะไรของนายวะ ไอ้เมฆ"ใหญ่ถาม เมฆหันมาหาใหญ่ก่อนจะสำรวจพินิจพิเคราะห์
"ฉันได้ข่าวมาว่านายเป็นเกย์ ไม่จริงใช่ไหม" เมฆถามแบบจู่โจม ทำเอาใหญ่ไม่ทันตั้งตัว
"เอ่อ ... "ใหญ่พูดอะไรไม่ออก ยืนนิ่งจนเมฆเริ่มถอยห่าง
"เฮ้ย อย่าบอกนะ ว่ามันเป็นเรื่องจริง"เมฆเริ่มโวยวาย
"เฮ้ย ไม่ใช่ มันไม่ใช่เรื่องจริง ..คือ..."ใหญ่พยายามหาข้อแก้ตัว
"งั้นนายก็อธิบายมา แต่อย่าเข้ามาใกล้ฉัน จนกว่าฉันจะไว้ในนาย"เมฆเริ่มหาหมอนมาเป็นเกราะป้องกัน ใหญ่อดขำในท่าทีของเพื่อนไม่ได้
"นี่ถ้าฉันเป็นเกย์จริงๆ นายจะไม่ยอมเป็นเพื่อนฉันเลยหรอวะ"ใหญ่ถามขำๆทำเอาเมฆรู้สึกผิด และยอมลดหมอนลง ก่อนจะมานั่งคุยกับใหญ่ดีๆที่ปลายเตียง
"งั้นนายก็อธิบายมา ว่าเกิดอะไรขึ้นที่โรงอาหาร แล้วทำไมถึงมีข่าวลือว่ายเป็นเกย์"เมฆเริ่มตั้งสติและถาม ใหญ่สูดหายใจเข้าไปเต็มปอด
"นายฟังฉันดีๆนะ 1. ฉันไม่ได้เป็นเกย์ 2. เกิดอะไรขึ้นที่โรงอาหาร ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเว้ย ฉันแค่หยอกไอ้สายชลเล่นเฉยๆ นายจำสายชลได้ไหม ที่เราเล่นเกมกันไง จำได้ป่ะ"ใหญ่พยายามเบี่ยงประเด็น
"อ๋อ ไอ้คนที่เป็นข่าวกับนายคือไอ้สายชลเองหรอ งั้นคือสรุปว่านายไม่ได้เป็นเกย์ แต่กำลังเล่นเกมที่ฉันสร้างขึ้นใช่ไหม"เมฆทำท่าเข้าใจและรู้สึกโล่งอกที่เพื่อนที่คบมานานไม่ได้เป็นเกย์แบบที่ใครว่าไว้
"เอ่อ .. ใช่ๆ ฉันกำลังเล่นตามเกมที่นายกำหนดไว้ไง รับรอง 3เดือนฉันจีบติดแน่ ถึงตอนนั้นฉันค่อยบอกเลิกมัน"ใหญ่บอกยิ้มๆ
"เฮ้ย ทำแบบนี้ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอวะ"เมฆเริ่มตะขิดตะขวงใจเมื่อนึกถึงคำพูดที่ปาร์คเคยบอกเขา หัวใจไม่ใช่ขอล้อเล่น ถ้านายเอามาเล่นแบบนี้ ซักวันหนึ่งเถอะ นายจะต้องเจ็บเพราะคิดล้อเล่นกับหัวใจ
"ก็คงใจร้ายแหละ แต่นายจะให้ฉันยอมคบกับผู้ชายด้วยกันรึไง"ใหญ่พูดต่อ
"ไหวไหมไอ้ใหญ่ ถ้าไม่ไหวยกเลิกส่วนของมึงไปก็ได้นะเว้ย แล้วค่อยหาคนใหม่ที่เป็นผู้หญิง"เมฆตบบ่าเพื่อนรัก
"เฮ้ย ... ไม่ต้องๆ ฉันไหว นายไม่ต้องเป็นห่วง"ใหญ่พยายามฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้เพื่อเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างใน
"โอเค แค่นี้ฉันค่อยสบายใจหน่อย แต่จะว่าไปฉันต้องรีบไปทำแต้มบ้างละ เดี๋ยวจะสู้ไอ้เด็กน้อยไม่ไหว ช่วงนี้มันควงใบหยกมาโชว์ตลอดเลยนะเว้ย เห็นแล้วหมั่นไส้ชะมัด ฮ่าๆๆ"เมฆเริ่มเปลี่ยนเรื่องเบี่ยงประเด็นไปหาภูผา ที่ท่าทางไม่น่าจะจีบใครติดแต่กลับจีบดาวมหาลัยติดซะงั้น
"จริงหรอวะ ช่วงที่ฉันไม่ได้ไปมหาลัยนี่ดูเหมือนฉันพลาดอะไรไปเยอะเลยนะเนี่ย"ใหญ่ก็ทำท่าเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง เมื่อได้ยินว่าภูผาจีบดาวมหาลัยติด
"นายก็หัดไปหาเพื่อนบ้างอะไรบ้างนะ เดี๋ยวตามข่าวไม่ทันนะเว้ย เอ่อ เดี๋ยวฉันไปละ ต้องไปเรียนวิชาอาจารย์โบว์ เดี๋ยวแกจะหาว่าฉันไม่จริงจัง พาลทำให้ฉันเสียคะแนนไปอีก ไปละเว้ย"เมฆบอกก่อนจะพลวดพลาดออกจากห้องไป
"อะไรของมันวะนั่น มาไวไปไว หึหึ"ใหญ่มองตามหลังเมฆอย่างงงๆ ก่อนจะกลับมานั่งเศร้าเมื่อคิดถึงเรื่องของตัวเอง
'พี่ใหญ่คะ ทานข้าวเช้ารึยัง ไปกินกับแอ๊ปเปิ้ลไหม' จู่ๆไลน์ในโทรศัพท์ของใหญ่ก็เด้งขึ้นมา ใหญ่หยิบขึ้นมาดูก่อนจะวางมันไว้ที่เดิมอย่างสุดเซง
นี่ก็เกือบอาทิตย์หนึ่งแล้วที่แอปเปิ้ลหมั่นส่งไลน์มาหาเขาทุกวัน และบางวันยังโผล่มหน้าหออีก นี่ขนาดฉันไม่เคยตอบกลับเธอเลยนะ เธอยังเล่นวนเวียนในชีวิตฉันขนาดนี้ ถ้าฉันเผลอตอบกลับไปซักครั้ง เธอคงหอบผ้าหอบผ่อนมาอยู่กับฉันแน่ๆ เห้อ ! ใหญ่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะคิดถึงน้ำที่ไม่เคยโผล่หน้ามาให้เขาเห็นเลยนับตั้งแต่วันนั้น
ทำไมคนที่ตามจิกกัดเรา ไม่ใช่นายน้ำบ้างนะ
ทางด้านเมฆ วันนี้เขาวิ่งมาเข้าเรียนวิชาอาจารย์ณิชาภาทันแบบฉิวเฉียด ทำเอาณิชาภาที่นั่งอยู่ในห้องก่อนแล้วพูดแซวขึ้นมา
"แปลกแฮะ วันนี้มาทัน สงสัยไม่ได้ไปใส่บาตรพระตอนเช้า"เธอแซวเขาด้วยสิ่งที่เหมือนจะรู้กันอยู่อยู่สองคน ดังนั้นทั้งห้องจึงมีแต่เมฆเท่านั้นที่ยิ้มเพราะรู้ว่าเธอพูดถึงอะไร
"เอาล่ะ เรามาเริ่มเรียนกันได้เแล้วนะ ทุกคน " ณิชาภาพูดก่อนจะหันไปเปิดสไลด์แล้วเริ่มสอน
"ไอ้เมฆ นี่นายยังมาเรียนอยู่หรอวะ"เต้นแอบกระเถิบเข้ามานั่งใกล้ๆเขา
"เอ่อดิวะ วิชานี้สนุกดี ถึงฉันไม่ค่อยเข้าใจก็ตามเหอะ"เมฆบอกยิ้มๆ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาจด
"จริงหรอวะ นายนี่มันสู้จริงๆ คิดจะจีบอาจาย์ใช่ป่าววะ"จู่ๆเต้นก็ทักขึ้น ทำเอาเมฆตกใจทำอะไรไม่ถูก ค่อยๆนมามองเต้นที่ยิ้มแยกเขี้ยวใส่
"พูดอะไรของนายเนี่ย จีบ เจิบ อะไร ป่าวซักกะหน่อย"เมฆรีบหลบสายตาเพราะกลัวเพื่อนจับได้
"นายไม่ต้องมาโกหกฉัน เป็นเพื่อนกันมานานไม่ต้องบอกฉันก็พอเดาออก"เต้นเอื้อมมือไปจับไหล่ของเมฆ
"และนายก็เป็นเพื่อนฉันมานาน ไม่คิดจะดูฉันออกบ้างหรอว่าฉันคิดอะไร"เต้นเพิ่มน้ำหนักในการบีบหัวไหล่ของเมฆในแรงขึ้น จนเมฆต้องกำมือแน่นเพราะความเจ็บปวด
"อย่าบอกนะว่า ไอ้เต้น นาย ..."เมฆหันไปมองเต้นด้วยสีหน้าตกใจ อีกแล้วหรือนี่ที่เขากับเต้นต้องมาชอบคนๆเดียวกัน
นับตั้งแต่สมัยที่เรียนมัธยมแล้ว เมฆและเต้นเคยเป็นเพื่อนรักกันมาก่อน ตอนนั้นเขาทั้งสองดันเผลอไปชอบลูกหว่า หัวหน้าห้องของพวกเขาเข้า โดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่บอกกัน แต่ก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไง จนสุดท้ายทั้งสองคนก็เริ่มห่างกันเพราะความรู้สึกที่ไม่สนิทใจและทำให้ทั้งคู่เลิกเป็นเพื่อนสนิทกันนับตั้งแต่บัดนั้น
"คราวนั้นเพราะฉันไม่พูดจึงทำให้ฉันเสียนายที่เป็นเพื่อนรักไป"เต้นพูดต่อ
"แต่คราวนี้ฉันจำเป็นต้องพูด เพราะฉันไม่อยากจะเสียนายที่เป็นเพื่อนรักไปอีกครั้ง ฉันจึงต้องมาบอกนายว่าฉันจะไม่ยอมแพ้ เราสองคนมาสู้กันอย่างเปิดเผย ตกลงไหม"เต้นยื่นมืออีกข้างไปไปหาเมฆที่ยังคงงงๆอยู่
"เอ่อ .. ได้ เรามาสู้กันอย่างเปิดเผย"เมฆตอบรับ พร้อมกับยื่นมือไปจับกับมือขอเต้น
"เธอสองคนน่ะ พูดอะไรกับงุ้งงิ้งๆ รบกวนคนอื่นเขา"เสียงณิชาภาตวาด ทำเอาทั้งสองคนสะดุ้งและรีบผละออกจากกัน
"ไม่มีอะไรครับอาจารย์"เต้นรีบหันไปตอบณิชาภายิ้มๆ ก่อนที่เธอจะเริ่มสอนต่อ
"แต่คราวนี้นายต้องเหนื่อยหน่อยนะไอ้เมฆ เพราะฉันได้เปรียบกว่าในเรื่องของโอกาสที่จะได้เจอกับอาจารย์ ยิ่งไปกว่านั้นอาจารย์แกก็ยังเป็นอาจารย์โปรเจคของฉันด้วย เตรียมรับความพ่ายแพ้ไปเถอะ ฮ่าๆ"เต้นบอกอย่างเป็นต่อ
เมฆรู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย แค่ปั๋นหาแผลใจ๋ของอาจารย์ก็ยากเกินจะแก้แล้ว อันนี้ยังมีปั๋นหาของไอ้เต้นแหม หยังมาตุกมายากแต้ ไอ้เมฆเอ้ย ! (แค่ปัญหาแผลใจของอาจารย์ก็ยากเกินแก้แล้ว ยังมีปัญหาเรื่องไอ้เต้นเข้ามาอีก คราวซวยชัดๆเลยไอ้เมฆเอ้ย!)...
ความคิดเห็น