คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Crazy Game : Chapter 7
ณ สถานบันเทิงใกล้มหาวิทยาลัย ใหญ่กำลังมึนเมาด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล เขามานั่งอยู่ที่ร้านแห่งนี้ตั้งแต่เวลา 1 ทุ่มตรง ด้วยความรู้สึกอึดอัด สับสน และทรมานในใจ ภายในใจของเขาคิดถึงอยู่เรื่องเดียว คือเรื่องของ สายชล หรือน้ำ คนเพียงคนเดียวที่ทำให้เขาทั้งสุขและเศร้าในเวลาเดียวกันได้
ทำไม ทำไม ต้องหนีฉันด้วย ทำไมต้องทำเหมือนฉันเป็นตัวประหลาด ! ใหญ่คิดในใจก่อนจะยกแก้วที่มีแอลกอฮอลเจือจางอยู่เต็มแก้วซดเข้าปากไปจนหมด และเริ่มริมแก้วต่อไป
ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครทำกับฉันแบบนี้ ไม่เคยมีใครทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ... ใหญ่ยกแก้วต่อไปทันที ด้วยอาการกึงมีสติ เมื่อซดเหล้าที่มีอยู่จนหมดแก้ว เขาก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆ มีหญิงสาวนางหนึ่งมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะเดียวกับเขา
"คุณเป็นใครครับ"ใหญ่ถามงงๆ พร้อมกับพยายามนึกว่าเธอคือใครที่เขาเคยรู้จักรึป่าว
"หวัดดี เราชื่อ แอปเปิ้ล เรียนอยู่วิทยา ปี3"เธอเริ่มแนะนำตัว
หน้าตาของเธอดูน่ารักไม่ใช่น้อย บวกกับหุ่นที่แสนจะเซ็กซี่และการแต่งตัวที่โชว์นั่นนิด เปิดนี่หน่อย ทำให้เธอดูมีเสน่ห์มาก
"ครับ ชื่อใหญ่ครับ วิศวะ ปี4"ใหญ่บอกตามมารยาทแม้จะยังงงๆว่าเธอมาหาเขาทำไม ต้องการอะไร ?
"ขอนั่งด้วยคนได้ไหมค่ะ พี่ดูกลุ้มๆ คงมีปัญหาอะไรอยู่ในใจ ถ้าไม่รังเกียดเล่าให้แอปฟังได้นะคะ"แอปเปิ้ลเริ่มเสนอตัว ใหญ่พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ ทั้งๆทีเขาอยากอยู่คนเดียวแต่ก็ยังไม่อยากทำให้ฝ่ายตรงข้ามเสียความรู้สึก
"พี่ใหญ่มาคนเดียวหรอคะ"เธอเริ่มคำถาม ใหญ่พยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม
"ดีเลยค่ะ แอปก็มาคนเดียว ยังไงวันนี้พี่ใหญ่ไปส่งแอปที่หอนะคะ"เธอพูดอย่างไร้เดียงสา ใหญ่เหล่มองแม่สาวตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแห้งๆให้อย่างรู้ทัน
"เอ่อ พอดีวันนี้พี่ไม่ได้เอารถมานะ คงจะไปส่งไม่ได้"ใหญ่บอกปัดก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น
"ไม่เป็นไรค่ะ หอแอปอยู่ใกล้ๆนี่เอง เดินไปก็ยังได้"แอปเปิ้ลไม่พูดเปล่า พลางเขยิบมาใกล้ๆเขา พลางจ้องหน้าเหมือนจะกลืนกินเขาทั้งตัว ใหญ่รีบชงเหล้าแล้วยกซดทันทีเพื่อเป็นการเบนความสนใจ
"พี่ใหญ่นี่ดื่มเยอะจังนะคะ มีปัญหาอะไรรึเปล่า.. "แอปเปิ้ลยังจ้อไม่หยุด ใหญ่ยังคงไม่ตอบอะไร เอาแต่ดื่มไม่สนใจเธอจนเธอชักจะโมโห
"พี่ใหญ่นี่แปลกคนนะคะ หรือว่าข่าวลือเรื่องที่พี่ใหญ่เป็นเกย์นี่จะเป็นความจริง"แอปเปิ้ลบ่นอย่างหัวเสีย ทำเอาใหญ่หันควับมาทางเธอ
"แอปเปิ้ล เธอไปเอาข่าวลือนี้มาจากไหน"ใหญ่สีหน้าเครียดอย่างเห็นได้ชัด
"ก็เขาลือกับให้แซดว่าเมื่อตอนกลางวันเห็นพี่ใหญ่ กับพี่สายชล หอมแก้มกันที่โรงอาหารหนึ่ง"แอปเปิ้ลเล่า ทำเอาใหญ่กุมขมับทันที
"นี่มันเรื่องบ้าชัดๆ"ใหญ่สบถออกมา ก่อนจะชงเหล้าแก้วต่อไปแล้วจะยกขึ้นซด แต่มีมือของแอปเปิ้ลรั้งไว้
"แล้วพี่พิสูจน์ได้รึเปล่าละคะว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องโกหก"แอปเปิ้ลจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง ใหญ่รู้สึกเหมือนตัวเองถูกบังคับให้ต้องทำ เขาพยายามคิดหาวิธีหลีกเลี่ยง แต่ไม่มีทางใดเลย
ทันนี่ที่สั่งเช็คบิล ใหญ่ตรงไปที่ร้านสะดวกซื้อทันทีก่อนจะกลับหอไปกับแอปเปิ้ล ...
เช้าวันต่อมา ใหญ่ตื่นขึ้นมาในร่างที่เปลือยเปล่า ข้างกายเขาว่างเปล่า ไม่มีร่างของหญิงที่เขานอนด้วยเมื่อคืน ใหญ่จึงรีบแต่งตัวและเดินออกจากห้อง แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อสาวเจ้าเปิดประตูเข้ามาพอดี
"ตื่นแล้วหรอคะพี่ใหญ่ แอปเปิ้ลไปซื้อโจ้กมาให้ค่ะ"เธอร้องทักแล้วชูสิ่งของในมือให้เขา ใหญ่ยิ้มแห้งๆให้ก่อนจะต้องกลับไปนั่งบนเตียงอย่างเสียไม่ได้
แอปเปิ้ลในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นก็ดูน่ารักไม่แพ้ตอนเธอแต่งตัวเซ็กซี่แบบเมื่อคืนเลย เพียงแต่ตอนที่เธอแต่งตัวใส่ๆแบบนี้ดูน่ามองกว่าเยอะ ให้มองเธออย่างพินิจพิเคราะห์
แอปเปิ้ลจัดแจงโจ้กใส่ในถ้วยและยกเสิร์ฟมาให้ใหญ่
"กินก่อนนะคะ จะได้ไม่แฮงค์"แอปเปิ้ลบอกยิ้มๆก่อนจะทิ้งตัวลงมานั่งข้างๆเขา
"เธอตื่นเช้าจังนะ"ใหญ่พยายามเริ่มบทสนทนาเพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบเกินไป
"ค่ะ ปกติก็ไม่ได้ตื่นเช้าหรอก แต่วันนี้สงสัยพี่ใหญ่กรนดังมั้ง"แอปเปิ้ลแซวขำๆ ใหญ่ยิ้มเขินๆ
"อ่อ .. งั้นพี่ก็ขอโทษด้วยที่ปลุก แหะๆ"ใหญ่บอกก่อนจะซดโจ้กเข้าปากแก้เขิน แต่ก็ต้องบ้วนมันออกมาเพราะโจ้กนั้นร้อนเกินกว่าที่เขาจะกลืนมันลงคอไปได้
"อู้ย พี่ใหญ่ ระวังหน่อยสิคะ"แอปเปิ้ลบอกก่อนจะวิ่งไปเอาทิชชู่มาส่งให้เขา
"ขอบคุณจ๊ะ"ใหญ่ยิ่งเขินเข้าไปใหญ่กับท่าทางของตัวเอง แอปเปิ้ลมองดูเขาอย่างเอ็นดู
เธอชักรู้สึกหลงรักท่าทางเก้ๆกังๆของผู้ชายตรงหน้าซะแล้วสิ หลังจากที่กินโจ้กเสร็จ ใหญ่ก็ขอตัวกลับห้องของตัวเอง แม้แอปเปิ้ลจะรู้สึกอาลัยอาวรไม่อยากให้เขารีบกลับ แต่เธอก็ขัดเขาไม่ได้
ใหญ่เดินออกมาจากห้องของแอปเปิ้ลแล้วรู้สึกโล่งใจแปลกๆ เขารู้สึกอึดอัดกับสายตาของแอปเปิ้ลเวลาที่เธอมองเขาแล้วเหมือนอยากจะกลืนกินเขาไปทั้งตัว
หลังจากที่ถึงห้องของตัวเขาเอง เขาก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ก่อนที่จะหลับตา แล้วจู่ๆภาพของน้ำก็ลอยเข้ามาอีกแล้ว ใหญ่น้ำตาซึมออกมาเองดื้อๆ นี่เขาเป็นอะไร ทำไมกับคนๆนี้เขาถึงเป็นได้ขนาดนี้ ทำไมกับคนๆนี้ถึงทำให้หัวใจของเขาวุ่นวาย ทำไมกับคนๆนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าเพียงเพราะเขาทำท่าทางเมินไม่สนใจ ทำไม ...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! เสียงเคาะประตูห้องนอนของภูผา เรียกเขาให้ตื่นจากการหลับไหล
"โหววว วันหยุดทั้งทียังได้ตื่นเข้าอีก"ภูผางัวเงียลุกมาจากที่นอนเพื่อไปเปิดประตู
"มีอะไรครับแม่ ปลุกผมแต่เช้าเลย"ภูผาเอ่ยถามคนตรงหน้า
"นี่มันตั้ง11 โมงแล้วลูก สายจนตะวันส่องตูดแล้ว"ภูพินบอก ภูผาจึงหันไปมองนาฬิกาแล้วพบว่าตอนนี้ 11 โมงตรงพอดิบพอดีก่อนจะหัวไปยิ้มแห้งๆให้ผู้เป็นแม่
"สวัสดีตอนสายครับแม่ แม่มาปลุกผมมีอะไรหรอกครับ"ภูผาถามต่อ ภูพินส่ายหน้าให้กับท่าทางเด็กน้อยของลูกตัวเอง
"มีคนมาหาน่ะ รออยู่ด้านล่าง"ภูพินบอกยิ้มๆอย่างมีเล่ห์นัย ทำเอาภูผาขมวดคิ้วงงๆ
"ใครหรอครับ ไอ้เมฆ ไอ้ใหญ่ หรือว่า ไอ้ปาร์ค"ภูผาถามก่อนจะแอบไปชะโงกมองตรงราวบันได ก่อนจะต้องตกใจจนขาสั่นพับๆ และทรุดนั่งจนเข่าอ่อน
"บะ บะ บะ ... ใบหยก"ภูผาร้องลั่น ทำเอาใบหยกที่นั่งอยู่ตรงโซฟาห้องรับแขกหันควับมาหาเขา
"อ่าว ภูผา ตื่นแล้วหรอ"เธอร้องทักเขาพร้อมกับส่งยิ้มมาให้
"เธอมาหาฉันทำไมอ่า มีอะไรรึป่าว?"ภูผาตะโกนถาม ใบหยกทำท่าจะตะโกนตอบแต่ก็ต้องหยุดหัวเราะ เมื่อเห็นภูพินเดินมาตบหัวภูผา
"ไอ้ลูกคนนี้ แทนทีจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัว ปล่อยให้ผู้หญิงรอมันไม่ดีนะลูก ไปรีบอาบน้ำไป" ภูพินบอก ภูผาก้มหน้ารับคำสั่งก่อนจะเดินลูบหัวกลับไปอาบน้ำตามคำสั่งของมารดา
เวลาผ่านไปประมาณ 30 นาที ภูผาก็เดินลงมาจากชั้นสองด้วยสภาพเร่งรีบ
"เร็วจังแฮะ รีบอะไรไม่ทราบ"ใบหยกแซวหนุ่มน้อยตรงหน้า
"ก็จู่ๆเธอก็มาหา ไม่ให้ฉันรีบได้ไงเล่า"ภูผาบอกเขินๆ "เอ่อ ว่าแต่เธอมาหาฉันทำไมอ่า มีอะไรรึป่าว?"ภูผาถามต่อ
"ก็ใครกันน๊า บอกฉันว่าจะซื้อเค้กมาให้กินทุกวัน แต่ไม่ทันไร วันนี้ก็ไม่เห็นเค้กซะละ"ใบหยกพูดลอยหน้าลอยตา ทำเอาภูผาเผลอยิ้มออกมากับท่าทางที่น่ารักของเธอ
"โอเค ได้ๆ ป่ะไปกินเค้กกัน"ภูผาลุกขึ้น พลางยื่นมือไปหาใบหยก ใบหยกมองมือตรงหน้าอย่างลังเล ก่อนจะส่ายหน้าและลุกขึ้นเอง
"อย่าพึ่งได้ใจไป แค่ฉันมาหานี่ไม่ได้แปลว่าฉันจะยอมรับนายหรอกนะ"ใบหยกยู่หน้าใส่แล้วเดินนำออกไป ภูผามองมือตัวเองอย่างเศร้าๆก่อนจะสะบัดหน้าไปมาเพื่อละทิ้งความเศร้าแล้ววิ่งตามใบหยกไป
ภูผาพาใบหยกไปนั่งทานเค้กที่ร้านเค้กหน้าปากซอยหมู่บ้าน ร้านประจำของเขา ภายในร้านตกแต่งเหมือนเดิม เหมือนทุกวันที่เขาผ่านมา
แต่แปลกมากที่วันนี้เขารู้สึกว่าทั้งร้านดูเป็นสีชมพู อะไรๆก็ดูหวานดูมีความสุขไปหมด เมื่อเขามีเธอ(ใบหยก) อยู่ข้างๆ ภูผานั่งมองหน้าใบหยกพลางเหม่อลอยคิดไปใกล้ จนใบหยกรู้สึกประหม่า เธอหยุดทานเค้กและจิกตามองเขาทันที ทำเอาภูผาสะดุ้งเมื่อเห็นคนตรงหน้าท่าทางเปลี่ยนไป
"เป็นอะไร เค้กไม่อร่อยหรอ"ภูผารีบถาม เพราะกลัวเธอไม่พอใจ
"เปล่า เค้กอร่อยดี แต่คนบางคนทำหน้าน่ากลัว จะฉันรู้สึกสะอิดสะเอียน"ใบหยกเฉมองไปทางอื่น ภูผาเริ่มรู้ตัวจึงก้มหน้านิ่ง จ๋อยๆไป ใบหยกหันกลับมามองเขาแล้วอดขำไม่ได้กับท่าทางเด็กน้อยของเขา
"ไอ้บ้าเอ้ย นายนี่อายุเท่าไหร่กัน ทำไมถึงทำตัวเป็นเด็กน้อยแบบนี้เนี้ย"ใบหยกแซว
"อายุ 21 ย่าง 22 แล้วล่ะ ทำไมหรอหน้าฉันดูเด็กมากรึไง"ภูผาร้องถามแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ทำเอาใบหยกยิ่งฮากว่าเดิม
"ตลกอะไรนักหนา ฉันไม่ใช่ตัวตลกนะ"ภูผาตัดพ้อก่อนจะกอดอกแล้วเฉมองไปทางอื่นบ้าง
"โอ๋ อย่างอนน๊า เดี๋ยวป้อนเค้กนะ"ใบหยกพูดพลางตักเค้กก้อนโตแล้วยื่นให้เขา ภูผาทำแก้มป่องก่อนจะหันมาอ้าปากงับช้อน แต่ใบหยกก็นึกสนุกแกล้งยกช้อนขึ้น ทำให้ครีมของเค้กเปื้อนจมูกและแก้มของภูผา ยิ่งทำให้ภูผาโวยวายใหญ่
"โอ้ยยยยยย เธอนี่มันขี้แกล้งชะมัด"ภูผาโวยวายก่อนจะหยิบทิชชู่มากเช็ดหน้า ใบหยกหัวเราะร่าที่แกล้งเขาได้
"ก็นายมันตลกนี่นา ยิ่งแกล้งยิ่งสนุก"ใบหยกบอกขำ ภูผาเหลือบมองใบหยกที่เอาแต่หัวเราะจนไม่ห่วงสวย เธอในเวลานี้ดูน่ามองยิ่งกว่าตอนเชิดหน้าเป็นดาวอยู่มหาลัยซะอีก ผู้หญิงอะไรน่ารักชะมัดยาก ^^
หลังจากทานเค้กเสร็จแล้ว ภูผาก็เดินไปส่งไปหยกที่บ้าน
"ขอบคุณนะที่เลี้ยงเค้กฉันซะเยอะเลย"ใบหยกกล่าวขอบคุณเมื่อถึงหน้าบ้านของเธอ
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ต้องขอบคุณเธอเหมือนกัน"ภูผาบอกยิ้มๆ
"ขอบคุณ ... ขอบคุณเรื่องอะไรหรอ"ใบหยกถามเขางงๆ ภูผายิ้มกว้างๆให้แทนคำตอบ
"แล้วเจอกันใหม่นะ บาย"ภูผาบอกก่อนจะรีบหันหลังและจ้ำอ้าวออกมาจากตรงนั้นเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงยิ่งกว่ามะเขื่อเทศของเขาเพราะความขวยเขินเมื่อเขาคิดถึงสิ่งที่เขาแอบใส่ไว้ในกระเป๋าของใบหยกตอนเธอไปเข้าห้องน้ำที่ร้านเค้ก
"วันนี้พี่ใบหยกดูอารมณ์ดีจังเลยนะครับ ไปเที่ยวกับใครมาหรอ"โบนัสแซว เมื่อเห็นพี่สาวตัวเองฮัมเพลงเข้ามาในบ้าน
"ไม่บอกหรอก"ใบหยกตอบกวนๆก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆน้องชาย
"ชิ ผมแอบเห็นหรอกน่าว่ามากับใคร แค่ไม่อยากพูดเท่านั้นเอง"โบนัสกวนกลับ ใบหยกรีบหันมาค้อนอย่างเขินอาย
"รู้ก็เงียบไว้ พี่ยังไม่แน่ใจอะไร อยากดูไปนานๆ ไม่อยากเจ็บอีก"ใบหยกบอก โบนัสพยักหน้ารับรู้ เพราะที่ผ่านมาเขาเห็นแฟนของพี่สาวแต่ละคนแรกๆก็ดีๆ แต่พอหลังๆมาก็เริ่มแย่ทุกราย
"เอ้านี่ โบนัส พี่ซื้อคุ้กกี้มากฝาก"ใบหยกบอกก่อนจะควานหาถุงคุ้กกี้ในกระเป๋า ก่อนจะพบกระดาษโน้ตใบหนึ่งในนั้น
เธออมยิ้มเบาๆเพราะพอเดาได้ว่าเขาของโน้ตคือใคร ใบหยกรีบยื่นคุ้กกี้ในมือน้องชายก่อนจะรีบวิ่งขึ้นห้องไปอ่าโน้ตทันที
" ขอบคุณที่ทำให้วันนี้เป็นวันที่ดีมากวันหนึ่ง
คุณจะคิดว่าผมคิดไปเองก็ได้นะ ถ้าผมจะบอกว่า ..
ผมถือว่าวันนี้เป็นวันที่เราเดทกันวันแรก ^^
ภูผา "
"ไอ้บ้าเอ้ย คิดไปเองทั้งนั้น"ใบหยกแลบลิ้นให้กับกระดาษโน้ตพลางคิดถึงใบหน้าของเจ้าของก่อนจะยิ้มเขินๆแล้วอ่านโน้ตใบเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีก...
ความคิดเห็น