คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Crazy Game : Chapter 5
เช้านี้เป็นเช้าที่สดใสกว่าทุกวัน ใหญ่ตื่นแต่เช้าและรีบตรงดิ่งไปที่มหาลัยทันที เพื่อดักพบน้ำ และทันทีที่เขาเลี้ยวรถเข้ามาในเขตมหาลัยเขาก็เจอกับน้ำและแพรมนที่กำลังเดินอยู่บนทางเท้าพอดี ใหญ่จึงรีบขับรถไปใกล้ๆน้ำและแพรมนทันที
"สวัสดีตอนเช้า ขึ้นรถไปด้วยกันสิ"ใหญ่ร้องทัก
"ไม่เป็นไรหรอก อีกนิดเดียวก็ถึง ม.แล้ว"น้ำบอกปัดแล้วจับมือแพรมนเดินต่อไป ใหญ่จึงขับรถตาม
"ขึ้นมาเถอะน่า จะเดินให้เหนื่อยทำไม"ใหญ่ยังคงเซ้าซี้ต่อ แต่น้ำก็ยังไม่ยอม จนรถที่ขับตามหลังมาต้องบีบแตรใส่เพราะใหญ่ขับรถช้าขวางถนน
"นายรีบไปเถอะ เดี๋ยวรถข้างหลังเค้าด่าเอา"น้ำบอก เมื่อรถด้านหลังเริ่มบีบแตรไล่อย่างต่อเนื่อง
"นายก็ขึ้นมาสิ ไม่งั้นฉันก็จะยังไม่ไปไหน"ใหญ่ยังคงยียวนต่อ
"นายนี่มันน่ารำคาญชะมัดเลย"ว่าแล้วน้ำก็ดึงมือแพรมนน้องสาวของเขาวิ่งหลบเข้าไปในตึกๆหนึ่งไปโดยไม่หันหลังกลับมามองใหญ่อีกเลย ใหญ่มองตามด้วยความงงระคนหัวเลยกับท่าทางของน้ำที่ดูรังเกียดเขาเป็นที่สุด
เมื่อมาถึงห้องเรียน ใหญ่ก็หวดกระเป๋าลงโต๊ะอย่างหัวเสียจนปาร์คและเมฆที่กำลังฟุบหน้าหลับอยู่สะดุ้งตื่น
"โมโหอะไรแต่เช้าวะ ไอ้ใหญ่"ปาร์คถาม หน้าเสียๆ
"เอ่อดิ ฉันกำลังหลับสบายเลย หาวววว.."เมฆบ่นพลางอ้าปากหาว ใหญ่ไม่ตอบเอาแต่ทำหน้านิ่งพลางหายใจฟึดฟัด แสดงออกถึงความโมโห
"สงสัยโดนให้ขัดใจมาละสิ หน้าแบบนี้"ปาร์คเริ่มรู้ทัน ใหญ่โดนจี้ใจดำปุ๊บก็หันควับกลับมาทำตาเขียวใส่ เมฆเห็นรีบเอามือปิดปากปาร์คทันที
"เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย ทำไมวันนี้ทำท่ารังเกียจฉันจังวะ"ใหญ่รำพึงออกมา ปาร์คและเมฆมองหน้ากันงงๆ ไม่เข้าใจที่ใหญ่พูด
"ใครที่ไหนวะ ทำมึงหัวเสียได้"เมฆถามต่อ ใหญ่ไม่ตอบเอาแต่นั่งนิ่ง
"แปลกวู้ย ทำไมวันนี้ไอ้ภูผามาสายเนี่ย ปกติมันมาเร็วนี่นา วันนี้รถติดหรอวะไอ้ใหญ่"เมฆเปลี่ยนเรื่องทันที
"เอ่อๆ ใช่ๆ ปกติต้องมาแล้วนิ เดี๋ยวฉันโทรตามมันก่อนนะ"ปาร์คบอกพลางรีบกดโทรศัพท์โดยเร็ว แต่ก็ไม่มีการตอบรับของปลายสาย ปาร์คกดไปหลายต่อหลายครั้ง จนทุกคนลงความเห็นว่าสงสัยวันนี้ภูผาคงไม่มาเรียน
จนกระทั่งเลิกเรียน..
"แย่แล้วๆ พวกนายรีบไปดูไอ้ภูผาเร็ว ฉันได้ยินว่ามันโดนไอ้โมทย์ต่อย ตอนนี้นอนอยู่ห้องพยาบาลแหนะ"นิก เพื่อนร่วมห้องที่มักโดดเรียนเป็นประจำวิ่งพรวดเข้ามาหากล่มของใหญ่ เมื่อทุกคนได้ยินก็รีบถลาออกจากห้องเรียน ตรงไปที่ห้องพยาบาลทันที
"ไอ้เด็กน้อย ..."ปาร์คที่ถึงตัวของภูผาก่อนรีบจับตัวภูผาเขย่า
"ไอ้ปาร์ค เบาๆหน่อย เดี๋ยวไอ้ภูผาก็กระดูกหักพอดี"เมฆรีบปราม ปาร์คจึงหยุดและวางภูผาลง ภูผาค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะร้อง อู้ยยยยยยย เพราะเจ็บตาที่โดนต่อยจนเขียวช้ำ
"นายเป็นไงบ้างไอ้เด็กน้อย ไหวป่าว?"ปาร์คถามต่อด้วยความเป็นห่วง ภูผาได้แต่ยิ้มแห้งๆให้
"ไปมีเรื่องกับไอ้โมทย์ได้ไงวะ"ใหญ่เริ่มเข้าประเด็นเมื่อเห็นว่าภูผาเริ่มได้สติ แต่ภูผาไม่ตอบได้แต่เก็บเงียบ
"หรือว่านายไปจีบใบหยกแล้วไอ้โมทย์ไปเจอเข้า นายเลยโดนต่อยมาแบบนี้"ปาร์คเดาไม่ตรงประเด็น ทำให้ภูผาที่ทั้งอาย ทั้งเจ็บใจน้ำตาคลอ
"เดี๋ยวฉันจะไปเคลียกับมันให้นายเอง"ใหญ่กำหมัดแน่นและทำท่าจะเดินจากห้องไป แต่เมฆคว้าตัวไว้
"หยุดเลย ไอ้ใหญ่ อย่าทำให้เรื่องมันใหญ่ได้ไหมวะ"เมฆบอก ก่อนจะทำท่าครุ่นคิด
"ฉันว่าแค่เอาคืนเรื่องมันจะไม่จบนะ เดี๋ยวพวกมันก็ย้อนกลับมาซ้อมไอ้ภูผาอีก"เมฆพูดต่อ ทำให้ใหญ่เริ่มคล้อยตาม
"แล้วนายมีแฟนอะไรดีๆรึป่าว ที่จะจัดการกับไอ้โมทย์นั่น"ใหญ่ถามต่อ
"พอเถอะ พวกนายไม่ต้องยุ่งอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องไม่ยุ่งกับไอ้โมทย์ ปล่อยให้เรื่องมันจบไปแบบนี้แหละ"ภูผาพูดแทรกขึ้น
"ได้ไง มันทำนายเจ็บขนาดนี้"ใหญ่เถียง
"มันเรื่องของฉัน ให้ฉันจัดการเองเถอะน่า"ภูผาบอกก่อนจะหันหลัง ใส่เพื่อนทั้งสาม
"ไอ้ภูผา นาย .."ใหญ่จะดึงภูผาให้หันกลับมาคุยให้รู้เรื่อง แต่ถูกเมฆห้ามไว้ และลากตัวออกมาจากห้องพยาบาล
"จะห้ามฉันทำไมละ ยังไงก็ต้องคุยกับไอ้ภูผาให้รู้เรื่องว่าจะเอายังไง"ใหญ่โมโหฟึดฟัด
"ฉันว่านายใจเย็นๆก่อนดีกว่า เรื่องนี้ให้ไอ้ภูผามันตัดสินใจดีกว่าว่ามันจะเอายังไง เราเป็นเพื่อนมันคอยดูแลอยู่ห่างๆจะดีกว่านะ"เมฆใช้เหตุผลเข้าพูด ใหญ่จึงสงบลง
"ได้ จากนี้ไป พวกเราต้องคอยดูไอ้ภูผาให้ดี เผื่อว่าไอ้โมทย์จะกลับมาทำร้ายมันอีก โอเคไหม"ใหญ่สั่ง ปาร์คและเมฆพยักหน้ารับ
หลังจากที่เพื่อนๆออกจากห้องพยาบาลไปแล้ว พยาบาลก็ได้เข้ามาดูอาการ
"ยังปวดแผลอยู่รึป่าวจ๊ะ"พยาบาลร้องทัก พร้อมกับยื่นผ้าชุบน้ำอุ่นให้กับภูผา
"ประคบเองได้นะ .."เธอถามเขาอีกครั้ง ภูผาพยักหน้ายิ้มๆแทนคำตอบ พยาบาลจึงเดินจากไป
ภูผานำผ้ามาประคบตา ในหัวคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าแล้วก็ทำให้เขายิ้มขึ้นมานิดๆ เรื่องมันมีอยู่ว่า ...
ในตอนเช้า ภูผารีบตื่นแต่เช้าออกจากบ้านตรงดิ่งไปร้านเค้กเจ้าประจำที่อยู่หน้าปากซอย ก่อนจะเลือกซื้อเค้กชอคโกแล็ต 1 ชิ้น ออกมาจากร้าน เขาบรรจงเขียนโน้ตติดบนกล่องเค้ก ว่า
วันนี้คุณยิ้มแล้วหรือยัง ^^
ทานเค้กชอคโกแลตให้หมด แล้ววันนี้คุณจะพบแต่ความสุข
ภูผา.
หลังจากซื้อเค้กเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาจึงแวะไปที่หมู่บ้านของใบหยกก่อน เดินตรงไปที่ป้อมยามแล้วคุยกับ รปภ.
"สวัสดีครับ วันนี้ทำไมมาตอนเช้าละครับ ปกติเห็นมาแต่ตอนเย็น"รปภ.ตะเบะให้เขาและพูดคุยกันอย่างคุ้นเคย
"คุณอุสากับใบหยก ออกมารึยังครับ"ภูผาถาม
"อ่อ ยังไม่เห็นออกมาเลยนะครับ"
"อ่อ งั้นดีเลยครับ ฝากของในถุงนี้ให้ใบหยกด้วยนะครับ"ว่าแล้วเขาก็ยื่นถุงที่มีเค้กอยู่ข้างในให้กับรปภ.
"อ่อครับ ได้เลยครับ ให้บอกรึป่าวครับว่าใครฝากมาให้"รปภ.ถามต่อ
"ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวเขาเปิดดูเขาก็คงรู้เอง ผมไปก่อนนะครับ"ว่าแล้วภูผาก็รีบวิ่งออกมา เพราะกลัวว่ารถของอุสาจะออกมาพอดี ..
ภูผานึกไปยิ้มไป เขารู้สึกมีความสุขมากเมื่อได้หยิบยื่นสิ่งดีๆให้กับเธอ เขาไม่ได้ทำไปเพราะมันเป็นเกมที่บังคับให้เขาต้องทำดีกับเธอ แต่ที่เขาทำลงไปเพราะ เขารู้สึกเป็นห่วงเธอและไม่ต้องการเห็นเธออ่อนแอ เรื่องที่จะทำให้เธอมารักเขา มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วเขารู้ตัวดี
แต่แล้วภูผาก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆใบหยกก็โผล่พรวดพราดมาในห้องพยาบาล !
"นาย ..."ใบหยกไม่พูดอะไรเมื่อเห็นสภาพของภูผา
"หวัดดี ใบหยก"ภูผาโบกมือให้เธอ เพราะเขาทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันที่จู่ๆเธอก็มาโผล่ตรงหน้าเขา
"เป็นยังไงบ้าง โมทย์ไปทำร้ายนายได้ยังไง"ใบหยกเดินมาสำรวจสภาพร่างกายของภูผา
"ไม่เป็นไรแล้ว โดนต่อยที่ตาที่เดียว ยังไม่พิการ แหะๆ"ภูผาตอบกวนๆ ใบหยกไม่ตลกด้วยแถมยังทำตาเขียวปัดใส่เขา ทำเอาภูผาต้องหุบยิ้มลงทันที
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แล้วโมทย์เขาไปทำร้ายนายได้ยังไง เล่าให้ฉันฟังสิ"ใบหยกนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเขาและถามขึ้น
"เอ่อ .. คือ .. เมื่อวานนี้โมทย์เขาเห็นฉันอยู่ที่บ้านของเธอ เขาเลยเข้าใจผิดคิดว่าฉันแย่งเธอไปจากเขาน่ะ ฉันบอกเขายังไงเขาก็ไม่เชื่อ เลยโดนต่อยเข้ามามานี่แหละ แหะๆ"ภูผาบอก
"เห้อ โมทย์ก็เป็นซะอย่างนี้ ไม่ยอมฟังเหตุผลอะไรเลย"ใบหยกบ่นอย่างเบื่อหน่าย
"แล้วเธอรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่"ภูผาถามต่อ
"โมทย์เขามาขอฉันคืนดี แต่ฉันไม่ยอม เขาจึงบอกว่าเขาจะกำจัดคนที่เข้ามาจีบฉันทุกคน ไม่ให้ฉันได้รักใครอีก และจะเริ่มจากนายคนแรกนี่แหละ ฉันรู้จึงรีบมาดูว่านายตายรึยัง "ใบหยกบอกแกมประชด
"ยังไม่ตายคร๊าบบบบบบ"ภูผาตอบแบบกวนไปอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า^+++++++++++^
"ปากดีแบบนี้น่าจะตายๆไปซะนะ ชิ"ใบหยกตอกกลับ ทำเอาภูผาหุบยิ้มลงทันที
"แล้วเธอจะไม่กลับปคืนนี้กับโมทย์แล้วหรอ เมื่อวานยังเห็นร้องไห้อยู่เลย"ภูผาถือวิสาสะถามขึ้น
"ฉันเลิกร้องไห้แล้ว ก็นายบอกเองนิว่าไม่มีใครอยากเห็นฉันร้องไห้"ใบหยกบอกยิ้มๆ แก้มของเธอค่อยๆเป็นสีแดงระเรื่อ ก่อนที่เธอจะหุบยิ้มลงและหลบสายตาเมื่อเห็นคนตรงหน้ามองอยู่
เป็นครั้งแรกที่ภูผาเห็นรอยยิ้มจากเธอ เวลาเธอยิ้ม เธอดูเป็นมิตรแถมยังน่ารักมากๆ ทำเอาภูผาถึงกับเคลิบเคลิ้มกับรอยยิ้มของเธอเลยทีเดียว
"นี่นาย เลิกทำสายตาแบบนี้กับฉันนะ เดี๋ยวจิ้มตาแตกเลยนิ"ใบหยกยกมือจะจิ้มไปที่เบ้าตาของภูผาเพื่อแก้เขิน ทำเอาภูผาร้องจ๊ากยกมือมาปิดตาตัวเอง
"ฉันต้องไปละนะ ... เอ้อลืมบอกไป เค้กเมื่อเช้าอร่อยมากเลยนะ ขอบคุณที่ซื้อมาฝาก"ใบหยกบอกก่อนจะหันหลังเดินออกไป
"ถ้าชอบเดี๋ยวซื้อให้กินทุกวันเลยนะ"ภูผาต่อคำ ทำให้ใบหยกหันกลับมาทำตาเขียวใส่
"นาย .. จะจีบฉันหรอ"ใบหยกถามกลับทำเอาภูผาหลบสายตาด้วยความเขิน ใบหยกยิ้มกับท่าทางของขาแล้วเดินออกจาห้องพยาบาลไป ...
ความคิดเห็น