คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Crazy Game : Chapter 3
ณ จุดนัดพบเดิม บริเวณหน้าโรงอาหาร1 ใหญ่ ปาร์ค และภูผา ยืนรอเมฆด้วยจิตใจจดจ่อ หลังรู้จากเพื่อนๆภาคเครื่องกลว่าเมฆได้ไปทำอะไรมา
"ไอ้เมฆนี่มันใจเด็ดจริงๆวู้ย เล่นบุกถ้ำเสือแบบนี้ เสือไม่ขย่ำตายก็ถือว่าบุญมากแล้ว"ใหญ่พูดขึ้นด้วยความเคารพในความใจกล้าของเพื่อน
"ใช่ ถ้าเป็นฉันคงต้องขอยอมแพ้ตั้งแต่รู้ว่าได้ใคร?"ภูผาทำหน้าเจือนๆ
"พวกนายนี่ร้ายมากนะ มีเกมสนุกๆแบบนี้ก็ไม่ยอมรอฉัน แอบเล่นกันเอง 3 คนเฉยเลย"ปาร์คบ่นหน้ามุ่ย เพราะรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในเกม
"หยุดเลยไอ้ปาร์ค เกมนี้คนมีแฟนแล้วห้ามเล่นเว่ย มันผิดศีลธรรม"ใหญ่บอกพลางผลักหัวปาร์คที่ยืนอยู่ข้างๆ จนตัวปาร์คเซไปชนภูผา
"แล้วนายล่ะ ไอ้เด็กน้อย นายจะเริ่มต้นยังไงกับดาว อก.ของนาย"ปาร์คเริ่มเบี่ยงประเด็นไปหาภูผา
"ไม่รู้หรอก ฉันจีบใครไม่เป็น ยิ่งเป็นใบหยกแล้ว ฉันยิ่งไม่อยากเข้าไปยุ่ง"ภูผาบอกหน้าเจือนๆ
"นายระวังตัวให้ดีนะเว้ย ไอ้เด็กน้อย ฉันได้ข่าวว่าใบหยกเขากิ๊กกั๊กกับไอ้โมทย์ ที่อยู่ชมรมบาสอ่า กล้ามใหญ่ๆ ระวังมันจะต่อยหัวให้"ใหญ่พูดขู่ ยิ่งทำให้ภูผาหัวหดยิ่งกว่าเดิม ปาร์คเห็นอาการป๊อดของเพื่อนจึงกอดคอพลางตบไหล่ให้กำลังใจ
"ไม่ต้องห่วงหรอกไอ้เด็กน้อย เกมนี้ฉันจะเป็นตัวช่วยนายเอง"ปาร์คยิ้มกว้างเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้ภูผา แต่ภูผาก็ยังคงวิตกกังวลอยู่ดี
"คุยอะไรกันอยู่วะ ขอฉันคุยด้วยคนสิ"จู่ๆเมฆก็โผล่เข้ามาคั่นการสนทนา ทำให้ทุกคนตกใจสะดุ้งโหยง
"ไอ้เมฆ โผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง พวกฉันตกใจหมด"ปาร์คบ่นพลางลูบอกตัวเองเรียกขวัญ
"ตอนแรกก็คุยเรื่อยเปื่อยอยู่หรอก แต่ตอนนี้ฉันอยากคุยเรื่องของนายหว่ะ"ใหญ่ตั้งสติได้ก่อน จึงดึงการสนทนาไปอยู่ที่เรื่องของเมฆ
"ใช่ๆ ได้ข่าวว่าไปเป็นนายพาล บุกเข้าถ้ำเสือมานิ ได้ลูกเสือมารึป่าววะ"ปาร์คแซวต่อ เมฆไม่ตอบแต่เอามือล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อแล้วชูออกมาให้เพื่อนๆดูแทนคำตอบ ยิ่งเพิ่มความตื่นเต้นให้ 3 หนุ่ม
"โห ได้เบอร์มาแล้วหรอวะ ถุ้ย ! อาจารย์โบว์เขาเป็นอาจารย์ ลูกศิษย์ไปขอเบอร์ก็ต้องให้ไม่เห็นแปลกอะไร"ใหญ่ตบหัวเมฆด้วยความหมั่นไส้
"แต่ยังไงก็แล้วแต่ ไอ้เมฆมันก็ใจกล้ามากนะที่ทำแบบนี้"ภูผายังชื่นชมไม่ขาดปาก
"ใครจะไปใจป๊อดแบบนายวะ ไอ้เด็กน้อย ฮ่าๆๆ"ปาร์คแซวภูผากลับ พลางหัวเราะลั่นทำให้เมฆและใหญ่หัวเราะตาม และล้อภูผาที่เขาขี้กลัว ไม่กล้าหาญ จนภูผาก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร คอยดูเถอะ ฉันจะเข้าไปจีบใบหยกให้พวกนายดู !
"เฮ้ยๆ เย็นนี้ใครว่างบ้าง ฉันว่าจะชวนพวกนายไปกินบุฟเฟ่ในห้างหน่อย ฉันอยากกิน แต่ไม่มีเพื่อนไปหว่ะ"ใหญ่ชวน หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ
"ไม่ว่างหรอก ฉันต้องไปอยู่กับน้องน้อยหน่า แฟนฉัน เขาอุตส่ามาหา"ปาร์คบอกปัด
"ฉันก็ไม่ว่างหว่ะ ต้องไปห้องสมุด ไปหาหนังสืออ่าน"เมฆตอบยิ้มๆ ทำเอาทุกคนในโต๊ะแลบลิ้นใส่ด้วยความหมั่นไส้
"แล้วนายอ่า ภูผา?"ใหญ่หันไปถามภูผาที่เอาแต่นั่งเงียบตั้งแต่เมื่อกี้
"เออ.. ฉันไม่ค่อยว่างหรอก วันนี้อาจจะต้องไปสอนพิเศษน้องโบนัส"ภูผาตอบ ทำเอาใหญ่ทำหน้าเซงสุดๆที่ไม่มีใครไปด้วย
"แล้วสาวๆนายหายไปไหนหมดวะ ทำไมไม่ชวนไป"เมฆถามย้อน
"ชักจะเบื่อๆแล้วหว่ะ พวกเธอชอบพูดมาก ฉันล่ะหนวกหู"ใหญ่โบกมือไปมา
"งั้นนายก็ชวน ไอ้น้ำเด็กนายไปดิ ไหนๆก็ต้องจีบละ ฮ่าๆๆ"ปาร์คแซว ทำเอาใหญ่หน้าแดง เพราะเขากำลังคิดถึงน้ำอยู่พอดี
"ไม่เอาหรอก ฉันไม่ใช่พวกวิปริตนะเว้ย"ใหญ่โมโหกลบเกลื่อน
"งั้นแปลว่านายจะขอยอมแพ้หรอวะ "เมฆถามขึ้น ใหญ่ยักไหล่แทนคำตอบ พลางยิ้มกรุ้มกริ่มและเฉมองไปทางอื่น เมฆ ปาร์ค และภูผา ต่างมองหน้ากันด้วยความงงงวย เพราะไม่เข้าใจในคำตอบของใหญ่
หลังจากแยกย้ายกันแล้ว ภูผาก็ตรงมาหน้าห้องแลป ของคณะอุตสาหกรรมเกษตร หรือเรียกย่อๆว่า อก.ตามคำสั่งสอนของปาร์ค
'ไอ้เด็กน้อยเอ้ย คนเราอยากจะทำให้เขารัก ก็ต้องแสดงความจริงใจให้เขาเห็นก่อนนะ'เสียงของปาร์คลอยเข้ามาในโสตประสาทของภูผา ในมือของเขาถือดอกกุหลาบสีแดงหนึ่งดอก พร้อมการ์ดเขียนว่า
สวัสดีครับ ใบหยก ^^
ภูผา.
ภูผาถอนลมหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่มีความกล้าพอที่จะเดินเข้าไปยื่นดอกไม้ให้เธอ ไม่กล้าแม้กระทั่งปรากฏตัวให้เธอเห็น แต่เขาเองก็ไม่อยากจะเป็นตัวตลกให้เพื่อนหัวเราะเยาะ ตอนนี้จิตใจทั้งสองด้านต่างทะเลาะกันเอง
'เข้าไปสิภูผา จะได้ไม่มีใครมาว่านายว่าเป็นคนขี้ป๊อด'
'อย่านะภูผา ถ้านายเข้าไป แล้วใบหยกไปรับดอกไม้จากนาย นายจะยิ่งไม่มีตัวตนในสายตาของเขากว่าเดิมนะ'
'เข้าไปเถอะภูผา นายไม่ลอง จะรู้หรอ? ไหนๆก็มาถึง อก.แล้ว ลองซักตั้งจะเป็นไรไป'
'ถ้านายเข้าไป นายจะไม่กล้าสู้หน้าเธอตลอดชีวิตนะ'
'ภูผา ...'
"อ๊ากกกกก ! พวกนายหยุดพูดซักที ฉันปวดหัว"ภูผาเริ่มทนไม่ไหวกับความคิดของตัวเอง จึงตะโกนออกมาดังลั่นพร้อมกับขยี้หัวและตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติ
แต่เมื่อเขาลืมตาขึ้นกลับต้องตกใจ เมื่อพบว่าตัวเองนั้น ถูกห้อมล้อมด้วยนักศึกษาในห้องที่เข้ามามุงดูว่าเขาเป็นอะไร ด้วยความอาย ภูผาจึงรีบวิ่งออกจากวงล้อม แต่เผลอทำดอกกุหลาบตก นักศึกษาคนหนึ่งเก็บดอกไม้ของเขาได้ ก็รีบร้องตะโกนเสียงดัง
"เฮ้ย นายคนนั้นเค้ามาหาใบหยกหว่ะ วิ้วววว" ท่ามกลางเสียงแซวของคนรอบข้าง ภูผาหลับตาวิ่งตรงไปข้างหน้าก่อนจะหลบเข้าหลังเสาด้วยความอาย ภูผายืนนิ่งตั้งสติอีกซักครั้งก่อนจะยื่นหน้าออกมาดูสถานการณ์เมื่อเสียงแซวเริ่มเบาลง
นักศึกษาคนนั้นยื่นดอกกุหลาบของเขาให้กับใบหยก ใบหยกมองด้วยหางตาเธอไม่แม้แต่จะอ่านข้อความในการ์ด ก่อนจะรับมันมาและโยนมันใส่ในถังขยะแล้วเดินจากไป
ภูผาตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าเล็กน้อย เขาจะเอาหน้าที่ไหนไปพบเธออีกเย็นนี้ ในเมื่อเธอมีท่าทีแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ว่ารังเกียจเขา
ภูผาเดินคอตกออกจากคณะ อก. ด้วยสติที่เลื่อนลอย รู้ตัวอีกทีเขาก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบ้านของโบนัส หรือก็คือบ้านของใบหยกนั่นเอง ภูผาเอื้อมมือไปกดกริ่งที่อยู่หน้าประตู สักครู่ก็มีหญิงวัยกลางคนออกมาจากบ้าน ตรงมาที่เขา
"อ่าว ภูผา ทำไมวันนี้มาเร็วจัง พึ่งจะสามโมงครึ่งเอง โบนัสยังไม่กลับจากโรงเรียนเลยจ๊ะ"อุสา แม่ของใบหยกและโบนัสออกมาต้อนรับเขาด้วยอาการงงงวย ทำให้ภูผาถึงกับต้องยกนาฬิกาข้อมือออกมาดู จริงด้วยแฮะ พึ่งจะบ่ายสามโมงครึ่งเองนิ โถ่เว้ย! นี่เราเหม่อลอยขนาดนี้เลยหรอ
"สงสัยผมดูนาฬิกาผิดน่ะครับ ขอโทษด้วยครับ เดี๋ยวผมกลับมาใหม่"ภูผาก้มหัวให้อุสาก่อนจะหันหลังเตรียมตัวเดินกลับ แต่อุสาร้องห้ามไว้
"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ไหนๆก็มาแล้ว สนใจมาช่วยน้าทำขนมไหมล่ะ?"อุสายื่นข้อเสนอให้ ภูผายิ้มก่อนจะพยักหน้างึกๆแทนคำตอบ
ว่าแล้วภูผาก็จัดแจงวางกระเป๋าก่อนจะสวมผ้ากันเปื้อนที่อุสาเตรียมไว้ให้ก่อนจะลงมือช่วยเธอตีแป้ง ภูผามาเป็นติวเตอร์ให้กับโบนัสได้เกือบ 2 ปีแล้ว จึงไม่แปลกที่อุสาจะสนิทสนมและไว้ใจเขา สำหรับเธอแล้วภูผาก็เหมือนลูกชายของเธอคนหนึ่ง
จนเวลาล่วงเลยผ่านไป ถึงตอน สี่โมงครึ่ง เสียงรถรับส่งของโบนัสก็มาจอดที่หน้าบ้าน ตามมาด้วยเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยชั้น ม.2 ที่วิ่งพรวดเข้ามาในบ้าน
"หอมจังเลยครับ วันนี้คุณแม่ทำขนมอะไรน๊า"โบนัสร้องร่าเมื่อได้กลิ่นขนมจากในครัว
"คุ๊กกี้จ๊ะ วันนี้เป็นคุ๊กกี้ข้าวโอ๊ต ฝีมือแม่กับพี่ภูผา"อุสาถือจานคุ๊กกี้ออกมาวางบนโต๊ะ ที่มีลูกชายคนเล็กนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"ว้าวว วันนี้พี่ภูผามาเร็วจัง แถมยังช่วยคุณแม่ทำขนมใบโบนัสกินอีก ขนมวันนี้ต้องอร่อยแน่ๆเลยคร๊าบบ"เด็กน้อยปากหวานใส่ ทำให้ภูผาอดยิ้มในความน่ารักของเขาไม่ได้
"จ้า รีบกินแล้วก็รีบไปเตรียมตัวเรียนนะ อย่าให้พี่ภูผาต้องรอ"อุสาบอกก่อนจะจุ๊บที่กระหม่อนลูกชายสุดที่รักก่อนจะเดินเข้าไปในครัว ภูผาจึงนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆโบนัสแล้วลูกหัวเขาบ้าง
"พี่ภูผากินสิฮะ อร่อยมากเลย"โบนัสพูดทั้งๆที่คุ๊กกี้ยังเต็มปากอยู่ และยื่นคุ๊กกี้ป้อนภูผา ภูผางับคุ๊กกี้ในมือโบนัสก่อนจะถามเขาว่า
"โบนัสชอบคุ๊กกี้หรอ"
"ครับ ชอบมากๆเลย โชคดีที่พี่ใบหยกไม่ชอบทานคุ๊กกี้ เลยไม่มีใครคอยมาแย่งผม ฮ่าๆๆ"เด็กน้อยหัวเราะร่า
"อ่าว งั้นพี่ใบหยกเขาชอบทานอะไรล่ะ?"ได้ทีจึงถามต่อ
"พี่ใบหยกหรอครับ อืม... ก็ชอบกินเค้ก ยิ่งเค้กที่มีครีมเยอะๆนะ ชอบมากเลย"โบนัสพูดก่อนจะหยิบคุ๊กกี้เข้าทีเดียว 2 ชิ้น
"เค้กหรอ .."ภูผายิ้มเล็ก
ทันใดนั้นก็มีเสียงรถพุ่งเข้ามาจอดหน้าบ้านด้วยความเร็ว เอี๊ยดดด ! ทำเอาทุกคนในบ้านสะดุ้ง
"เสียงอะไรน่ะ โบนัส"อุสาวิ่งพรวดออกมาจากครัว
"เดี๋ยวผมไปดูให้เองครับ"ภูผาอาสาก่อนจะวิ่งออกไปดูหน้าบ้าน แต่ก็ต้องสะดุดเพราะภาพตรงหน้าคือใบหยกที่กำลังออกมาจากรถเก๋งคนหรู ก่อนจะปิดประตูเสียงดัง
"หยก เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ"ผู้ชายอีกคนหนึ่งลงมาจากประตูด้านคนขับพร้อมกับวิ่งตรงมาหาใบหยกที่อยู่อีกฝั่ง
"ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วโมทย์ ถ้าโมทย์ไม่เลิกเจ้าชู้ เราก็เลิกกัน"ใบหยกตะวาดใส่เขา
ภูผาพยายามมองว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แล้วก็ชัดเจนอย่างที่ใหญ่เคยบอก เพราะเขาคือ โมทย์ นักกีฬาบาส กล้ามโต รูปหล่อ พ่อรวย ที่เจ้าชู้มากที่สุดคนหนึ่ง ขนาดใหญ่ยังต้องยอมแพ้ ^^
"โมทย์ขอโทษ โมทย์จะไม่ทำอีกแล้ว"โมทย์คว้ามือใบหยกมาจับแน่น พลางส่งสายตาอ้อนวอน
"ครั้งนี้ครั้งที่ 10 ละนะโมทย์ .."ใบหยกพูด น้ำตาของเธอเริ่มไหล่พราก ทำเอาใจของภูผาสั่นไปด้วย
"... หยก โมทย์ขอโทษนะครับ หยกให้โอกาสโมทย์นะ"โมทย์ยังคงอ้อนวอน ใบหยกไม่ตอบ แต่พยายามสะบัดมืออกแล้วเดินเข้าบ้านมา
แต่เธอก็ต้องสะดุ้งเมื่อเจอภูผายืนอยู่หน้าประตู ใบหยกปาดน้ำตาของเธอเองก่อนจะผลักเขาจนปลิวติดกำแพงและวิ่งเข้าบ้าน ภูผายืนงงทำอะไรไม่ถูก โมทย์จ้องหน้าภูผาเขมงก่อนจะขึ้นรถ และขับออกไป เมื่อภูผาตั้งสติได้ เขาจึงเดินเข้าบ้านตามใบหยกไป
บรรยากาศภายในบ้านไม่มีใครพูดอะไร โบนัสเหมือนจะรู้งาน รีบถือจานคุ๊กกี้แล้ววิ่งขึ้นไปอยู่ชั้น 2 ส่วนอุสาก็เข้าไปอยู่ในครัว เหลือเพียงภูผาที่ยืนอยู่ข้างหลังของใบหยก ที่ฟุบหน้าร้องไห้ที่โต๊ะกินข้าว
ภูผาทำอะไรไม่ถูก อยากจะเอื้อมมือเข้าไปปลอบ แต่ก็กลัวถูกเธอต่อว่าและทำร้ายจิตใจเหมือนตอนบ่ายที่ผ่านมา เขาจึงทำได้แค่หยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาแล้วเขียนข้อความเพื่อปลอบใจเธอ ก่อนจะวางมันข้างๆใบหยกที่กำลังร้องไห้และเดินตามโบนัสไปชั้น2 เพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง
เนื้อความในกระดาษโน้ตเขียนไว้ว่า...
ผมไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ผมเชื่อว่าไม่มีใครอยากเห็นคุณร้องไห้
ทั้ง คุณอุสา โบนัส และ ผม
ปล. เวลาคุณยิ้มโลกคงสดใสน่าดู
แม้คุณไม่เคยยิ้มให้ผมเลยก็ตาม(ผมแค่เดา)^^
ภูผา.
ความคิดเห็น