คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Crazy Game : Chapter 2
ตอนเวลาพลบค่ำ พระอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้า เมฆทอดสายยาวออกไปตามสายน้ำ เขาชอบมานั่งให้อาหารปลาที่วัดที่อยู่ใกล้กับมหาลัยเป็นประจำ เวลาเขามีเรื่องเครียดหรือไม่สบายใจ เนื่องจากที่นี่สุดแสนจะสงบและ ปลอดจากสายตาของผู้คน
เมื่อขนมปังแผ่นสุดท้ายถูกปล่อยออกจากมือตกลงสู้ผืนน้ำ เมฆถอนหายใจเบา เขากำลังประสบกับปัญหาคิดไม่ตก ไม่ใช่เรื่องของความรัก แต่เป็นเรื่องของเกมโง่ๆที่เขาคิดขึ้นมาเพื่อทำร้ายตัวเอง
จะไปจีบอาจ๋านหยังใดดีวะ ตึงม่ะผ่อตัวเก่าซักหน้อย ง่าวปอจะต๋าย จะเอาความฮู้ตี้ไปเข้าหาเปิ้นเนี่ย(จะไปจีบอาจารย์ยังไงดีวะเนี่ย นี่มันไม่เจียมตัวชัดๆ สมองก็โง่ดักดาน จะเอาความรู้ที่ไหนเข้าหาวะเนี่ย)
เมฆบ่นกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แล้วโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาเรียกสติของเขาออกมาจากห้วงความคิด ปลายสายคือ ใหญ่ ไอ่ใหญ่ โทรมายะหยังวะ (ไอ้ใหญ่ โทรมาทำไมวะ)
"ว่าไงวะ ใหญ่ โทรมามีไร"เมฆถามเสียงเอือยๆ
'ไอ้เมฆ วันนี้กูไปกินเหล้าไม่ได้แล้วนะโว้ย มีอุบัติเหตุนิดหน่อย โทษทีหว่ะ'เสียงของใหญ่ลอดสายมา เมฆพยักหน้างึกๆ เหมือนใหญ่จะเห็นเนาะ =..=
"เอ่อ ไม่เป็นไร แล้วนายเป็นไรมากรึป่าว ไปโดนไรมา"เมฆถามต่อด้วยน้ำเสียงห่วงใย
'ไม่อ่า แค่เจ็บหลังนิดหน่อย พรุ่งนี้เจอกันนะ'
"โอเคๆ ดูแลตัวเองด้วยนะ พรุ่งนี้เจอกัน"เมฆบอกก่อนกดวางสายไป
แล้ววันนี้ฮาจะไปกิ๋นเหล้ากับใค๋วะเนี่ย (แล้ววันนี้ฉันจะไปกินเหล้ากับใครวะเนี่ย) แล้วจู่ๆก็มีความคิดหนึ่งผุดเข้ามาในสมอง
คะใด้ลูกเสือก่ต้องเข้าถ้ำเสือก่าวะ (อยากได้ลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือดิวะ) เมฆยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อคิดแผนการร้ายๆออก ว่าแล้วก็กดโทรศัพท์แล้วโทรออกทันที
ทางด้านภูผา หลังจากฟื้นตัวก็ตรงดิ่งกลับบ้านทันที เพราะวันนี้เขามีนัดดูเอลมอนเตอร์(การ์ดยูกิ)กับ โบนัส เด็กชายชั้น ม.2 ที่เข้าเป็นติวเตอร์ให้
"เย่ๆ วันนี้พี่ภูผามาเร็วจัง เรามาเริ่มดูเอลกันเถอะครับ"โบนัสวิ่งหน้าตาร่าเริ่งออกมารับภูผาที่หน้าประตู
"ได้ ถ้าดูเอลเสร็จแล้วสัญญากับพี่ก่อนนะว่าจะทำการบ้าน"ภูผาต่อรองกับเด็กน้อยตรงหน้า ที่สูงเกือบจะเท่าเขา
"สัญญาครับ"โบนัสยิ้มแล้วเดินนำภูผาเข้าไปในบ้าน
ภูผาเข้าไปก็ต้องตกใจก่อนจะก้มหน้าแดงแจ๋เมื่อเห็นบุคคลตรงหน้า เธอคือใบหยก ดาวอก. ที่เขาเสี่ยงทายได้ในเกมจับคู่ของเมฆ
ความจริงแล้วใบหยกคือพี่สาวของโบนัส และภูผาก็รู้อยู่แล้วแต่เขาไม่เคยบอกใคร เพราะกลัวใบหยกหาว่าเขาทำตัวตีสนิทกับดาวอย่างเธอ ถึงแม้ว่าภูผาจะสนิทกับบ้านของใบหยก แต่เขากับเธอก็ไม่เคยได้พูดคุยกันสักครั้ง เพราะใบหยกหน้าตาไม่เป็นมิตร คอยเชิดใส่เขาตลอดเวลา และอีกอย่างหนึ่งคือเขาก็ไม่กล้าพอที่จะเริ่มบทสนทนากับเธอ จึงทำให้ทั้งสองคนแทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลยซักครั้ง
โบนัสเดินนำขึ้นไปถึงชั้นสองของตัวบ้าน เมื่อหันหลังมาแล้วพบว่าภูผาไม่ได้เดินตามเขามา จึงชะโงกหน้าตะโกนเรียกภูผาจากชั้นสอง
"พี่ภูผาครับ ทำไมไม่ขึ้นมาละครับ"เสียงของโบนัสเรียกสติของภูผาให้กลับมา ภูผาเหลือบมองใบหยกที่นั่งอ่านนิตยสารแฟชั่นไม่ได้สนใจเขาเท่าไหร่
แม้แต่หางตาเขายังไม่อยากจะมองเราเลย เฮ้อ! ภูผาคิดก่อนจะทำหน้าเบ้แล้วเดินขึ้นบันไดตามโบนัสไป
เวลา 3 ทุ่มครึ่ง ณ สถานบันเทิงแห่งหนึ่งย่านเดียวกับมหาลัย เมฆ สวมเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ขายาวเดินเข้ามาในร้าน ซึ่งเป็นการแต่งตัวที่แปลกตามาก เพราะปกติเขามักจะใส่เพียงแค่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น สบายๆ เท่านั้น
"จองโต๊ะไว้รึป่าวครับ"พนักงานในร้านเดินเข้ามาถาม เมฆชะเง้อมองเข้าไปในร้านเพื่อมองหาใครบางคน ก่อนจะยิ้มแล้วชี้ไปที่โต๊ะนั้น
"มากับโต๊ะนั้นครับ"พนักงานก้มรับก่อนจะเดินนำไปที่โต๊ะ คนในโต๊ะเมื่อเห็นเมฆก็ลุกขึ้นแล้วตรงเข้ามากอดคอ
"ไอ้เมฆ เพื่อนรัก ร้อยวันพันปีไม่เห็นมึงโทรมาหาข้า ลมออกไรหอบมาวันนี้เลยโผล่หัวมาเจอข้าได้" เต้น ผู้ชายรูปร่างท้วมๆ หน้าตารุ่นราวคราวเดียวกับเมฆแขวะทันทีที่เจอหน้า
เต้น เป็นอดีตเพื่อนสนิทที่มาจากโรงเรียนมัธยมเดียวกับเมฆ แต่ด้วยเหตุผลบางประการจึงทำให้ทั้งสองคนค่อยๆห่างกันไป
"ฉันมีเรื่องอยากขอร้องให้นายช่วยหน่อยนะ คือว่า .. "เมฆเริ่มบทสนทนา แต่เต้นยกมือทักท้วงก่อนจะยกแก้วเบียร์ยื่นให้เมฆ
"ดื่มก่อนเพื่อน เมื่อเหล้าเข้าปาก อะไรๆก็คุยกันง่ายขึ้น"เต้นพูดอย่างติดตลกก่อนจะยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม เมฆก็ยกตาม
จนเวลาได้ผ่านไปซักพัก
"เข้าเรื่องของเฮาได้ละ คิงมาหาฮาวันนี้คิงมีอะหยัง(เข้าเรื่องของเราได้แล้ว แกมาหาฉันวันนี้แกมีอะไร)"เมื่อเหล้าเข้าปากก็ไม่มีอะไรต้องแอ๊บกันต่อไป เต้นเริ่มบทสนทนาด้วยภาษาเหนือที่คุ้นเคยกันทันที
"คือหยังอี้ ฮาหันว่าคิงเฮียนเครื่องกล ฮาเลยอยากจะเข้าเฮียนวิชาของอาจารย์นิชาภากับคิงตั้งแต่วันพูกเป๋นต้นไป คิงจ่วยเอาฮาเข้าไปเฮียนโตยได้ก่อ(คือแบบนี้ ฉันเห็นว่าแกเรียนเครื่องกล ฉันเลยอยากจะเข้าเรียนวิชาของอาจารย์นิชาภากับแกตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป แกช่วยพาฉันเข้าไปเรียนด้วยได้ไหม)"เมฆเริ่มประเด็น เต้นขมวดคิ้วเล็กน้อย
"คิงเฮียนไฟฟ้า คิงจะมาเฮียนวิชาของเครื่องกลยะหยัง(แกเรียนไฟฟ้า แกจะมาเรียนวิชาของเครื่องกลทำไม)"เต้นถาม
"เอ่อ..ก่..ก่ฮาอยากเรียนรู้เรื่องนี้ม่ะได้ก่าวะ หาความฮู้เพิ่มเติมอ่า ม่ะได้เลยก๋า(ก็ฉันอยากเรียนรู้เรื่องนี้ไม่ได้หรอ หาความรู้เพิ่มเติมอ่า ไม่ได้เลยหรอ)"เมฆแก้ตัว
"ก่ได้ แต่ร้อยวันพันปี๋คิงมะเกย กึ๊ดจะเฮียนมะใจ่ก๋า ฮาเลยว่ามันแปลกๆ(ก็ได้ แต่ร้อยวันพันปีแกไม่เคยคิดจะเรียนไม่ใช่หรอ ฉันเลยว่ามันแปลกๆ)"เต้นยังคงสงสัยต่อ
เมฆไม่รู้จะแก้ตัวยังไง เลยเริ่มตัดพ้อ
"ม่ะเป็นหยัง ถ้าคิงมะอยากจ่วยฮาก่ม่ะเป็นหยัง ฮาอุตส่ากึ๊ดว่าคิงเป็นคนเดียวตี้จะจ่วยฮาได้(ไม่เป็นไร ไม่อยากช่วยก็ไม่เป็นไร ฉันอุตส่าคิดว่าแกเป็นคนเดียวที่จะช่วยฉันได้)"ในเมื่อเมฆตัดพ้อมาขนาดนี้ มีหรือที่เต้นจะไม่ใจอ่อน
"ก่ได้ๆ ถ้าคิงอยากเฮียน วันพูกมีเฮียนตอนเช้า ที่ห้อง เครื่องกล 401 ฮาจะรอคิงหน้าห้อง โอเคก่(ก็ได้ๆ ถ้าแกอยากเรียน วันพรุ่งนี้มีเรียนตอนเช้า ที่ห้องเครื่องกล 401 ฉันจะรอแกที่หน้าห้อง โอเคไหม)"เต้นพูดอยากเสียไม่ได้ เมฆได้ยินก็ดีใจกระโดดกอดเต้นแน่น ก่อนที่จะรินเบียร์ให้เต้นซดแก้วใหญ่ ก่อนจะต่อกันอีกหลายแก้วในคืนนั้น
6 โมงเช้าในวันรุ่งขึ้น เมื่อหยดเบียร์หยดสุดท้ายถูกกลืนลงกะเพราะ เมฆยกมือเรียกเชคบิลก่อนจะจ่ายเงินให้กับพนักงานไป เต้นถูกพนักงานพากลับหอพักไปแล้ว เพราะเขาเป็นลูกค้าประจำ พนักงานทุกคนรู้จักหอพักของเขาดี
ส่วนเมฆถือว่ายังมีสติอยู่จึงพยุงร่างของตัวเองเดินกลับหอ ระหว่างทางที่กลับต้องเดินผ่านวัด เมฆหยุดเดินเพื่อสุดอากาศยามเช้าให้เต็มปอด ก่อนจะทอดสายตามองไปข้างหน้า เขาถึงขั้นตกใจเมื่อเจอกับผู้หญิงที่ยื่นอยู่ตรงหน้าระยะ 30 เมตร เธอคืออาจารย์นิชาภา หรืออาจารย์โบว์ เธอไม่ได้หันมาทางเขา เพียงแต่ว่าในมือของเธอนั้นถือถาดและกำลังรอใส่บาตรอยู่ ด้วยอาการมึนเมาเล็กน้อย เมฆจึงมีความกล้าที่จะเดินตรงไปหาเธอที่ยืนอยู่
"สวัสดีครับ อาจารย์นิชาภา"เมฆยกมือไหว้ นิชาภาทำท่างงเล็กน้อย เพราะไม่รู้จักเขา
"งงละสิครับว่าผมเป็นใคร ผมชื่อ เมฆา ครับ อาจารย์ไม่รู้จักผมหรอกครับ และผมเองก็ยังไม่รู้จักอาจารย์ดี แต่ผมรับรองว่าหลังจากวันนี้ไป เราสองคนจะได้รู้จักกันมากขึ้นนะครับ"เมื่อพูดจบ เมฆก็เดินไปซื้อถุงกับข้าวร้านใกล้ๆแล้วเดินกลับมาหานิชาภาอีกครั้ง ก่อนจะวางมันลงบนถาด
"ฝากทำบุญด้วยนะครับ ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีที่ได้รู้จักกัน สวัสดีครับ"เมฆยกมือไหว้อีกครั้ง ก่อนจะเดินเซๆจากไป
นิชาภางงเป็นไก่ตาแตก เมื่อเจอกับการทักทายครั้งแรกของเมฆ เมื่อตั้งสติได้เธอก็หัวเราะออกมาเบาๆ
"นาย เมฆา หรอ ท่าทางคงแสบไม่เบา"นิชาภาพึมพาเบาๆ แล้วมองเมฆที่ค่อยๆเดินห่างออกไป
ในคาบเรียนวิชา Vibration นักศึกษาชั้นปี4เริ่มทยอยเข้าห้องเรียนทีละคนสองคน โดยมีอาจารย์นิชาภานั่งรออยู่ในห้องอยู่แล้ว มีแต่เต้นที่ยืนอยู่หน้าห้องด้วยอาการระสับระสาย กดโทรศัพท์ยิกๆเพื่อโทรหาเมฆแต่ไม่มีการตอบรับของปลายสาย เมื่อเห็นว่าใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว แต่นักศึกษายังไม่ยอมเข้าห้องนิชาภาจึงเดินออกมาตาม
"นายหรรษา ทำไมไม่เข้าห้อง"นิชาภาถามด้วยเสียงเหี้ยม ทำเอาเต้นสะดุ้ง
"รอเพื่อนอยู่ครับอาจารย์"เต้นตอบด้วยเสียงสั่นๆ
"พ่อแม่ส่งมาเรียน หรือเพื่อนส่งมาเรียน ทำไมต้องรอเพื่อนด้วย เข้าห้องเรียนไป เอาตัวเองให้รอดก่อน"นิชาภาสั่งด้วยเสียเหี้ยมๆ ทำเอาเต้นต้องคอตกแล้วเดินเข้าห้องไป
"รอด้วย ไอ้เต้นรอฉันก่อน"เสียงเมฆดังมาตั้งแต่ปลายบันได ก่อนจะเร่งสปีดเร็วจี๋ตรงมาที่ห้องเรียน และหยุดยืนอยู่ตรงหน้านิชาภาก่อนจะส่งรอยยิ้มแห้งๆให้เธอ
"ทำไมมาช้านักวะ"เต้นกระซิบ
"โทษทีหว่ะ เผลอหลับไปนิดเดียว"เมฆกระซิบกลับ
"เธอ เรียนเซคนี้ด้วยหรอ?"นิชาภาถามเมื่อรู้สึกไม่คุ้นหน้าเมฆเลย
"ไม่ได้เรียน แต่อยากเรียนด้วย ได้ไหมครับ"เมฆตอบกวนๆกลับไป ทำเอาเพื่อนที่อยู่ในห้องเรียนกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น ทำให้นิชาภาเริ่มฉุน
"อยากเรียนน่ะเรียนได้ แต่ต้องนั่งหน้าห้องนะ และต้องตั้งใจเรียน ไม่งั้นโดนไล่ออกไปแน่"นิชาภาหันหลังเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ เต้นกับเมฆมองหน้ากันก่อนจะแยกตัวไปนั่งกันคนละที่
บรรยากาศภายในห้องเรียนผ่านไปได้ด้วยดี เมฆเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ แต่อาศัยความยียวนโต้กลับอาจารย์ทำให้มีเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆตามมาเป็นระยะๆ หลังจบชั่วโมงเรียน นิชาภาจึงเรียกให้เมฆอยู่ต่อ และรอจนกว่าเพื่อนๆจะออกห้องจนหมด จึงเริ่มบทสนทนากับเมฆ
"เธอตั้งใจจะทำอะไรกับแน่ นายเมฆา"นิชาภาถามด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
"ใจเย็นๆสิครับอาจารย์ ผมไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดีนะ ผมแค่อยากหาความรู้เพิ่มเติม"เมฆรีบแก้ตัว
"เธออยากหาความรู้เพิ่มเติม งั้นบอกมาหน่อยสิ ว่าตอนนี้เธอรู้อะไรเพิ่มเติมจากวิชา Vibration บ้าง"นิชาภาถามย้อนกลับ เมฆพยายามนึกก่อนจะส่ายหน้าแทนคำตอบ
"ก็ใช่ไง เธอไม่รู้อะไรเลยเพราะเธอไม่ตั้งใจ ถ้าอยากได้ความรู้เพิ่มเติมจริงๆ เธอต้องตั้งใจมากกว่านี้ เข้าใจไหม"นิชาภาทำหน้าเข้มใส่ ทำเอาเมฆขนลุกซู่เพราะความกลัว แต่ก็ยังพยายามทำใจดีสู้เสือ
"ผมรู้ครับ งั้นอาจารย์ช่วยมาสอนผมเพิ่มเติมได้ไหมครับ ผมไม่มีพื้นฐานอะไรเกี่ยวกับวิชานี้เลย"เมฆเริ่มเสนอ นิชาภาถึงกับตกใจในความกล้าของเขา
"นี่คือวิธีการทำความรู้จักกันให้มากขึ้น ที่เธอบอกฉันเมื่อเช้านี้หรอ?"นิชาภาถามกลับ เมฆเงียบเพราะไม่รู้จะไปต่อยังไง
"โถ่ อาจารย์ครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะมาจีบอาจารย์นะครับ ผมอยากรู้จริงๆ อาจารย์ไม่ต้องสอนผมเพิ่มก็ได้ครับ เดี๋ยวผมไปศึกษาพื้นฐานมาเอง แต่ผมขอเบอร์อาจารย์ไว้ได้ไหมครับ เผื่อผมสงสัยอะไร ผมจะได้ถามอาจารย์ได้"เมฆยังไม่ลดละความพยายาม
นิชาภายิ้มเล็กน้อยในความเจ้าเล่ห์ของเมฆ แต่เธอก็ยอมให้เบอร์เขาไปถึงแม้จะรู้ว่าในใจเขาจะคิดอะไรก็ตาม เพราะเธอรู้ตัวของเธอดีว่าอะไรควรอะไรไม่ควร..
ความคิดเห็น