คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Crazy Game : Chapter 1
.
.
.
ภูผาลืมตาขึ้นมา ในห้องที่ว่างเปล่า มีเพียงตัวเขาที่นอนอยู่บนเตียงพยาบาล
ไอ้บ้าเอ้ย!เผลอเป็นลมไปซะได้ แล้วจะรู้ได้ไงว่าคนที่สิบเอ็ดเป็นใคร ภูผาบ่นด่าตัวเองในใจ พร้อมกับตบหน้าตัวเองให้ตื่นจากอาการงัวเงีย
"อ่าว ตื่นแล้วหรอ ไอ้เด็กน้อย ดีนะมึงไม่ตื่นเต้นจนเยี่ยวแตก ไม่งั้นฉันคงไม่กล้าอุ้มมึงมาห้องพยาบาลแน่"ใหญ่พูดพลางทำหน้าขยะแขยง ภูผาได้แต่ก้มหน้าเขินๆ
"เลยไม่รู้เลย ว่าใครคือคนที่ 11 ที่เดินออกมาจากประตู"เมฆบ่นเซงๆ ภูผาได้ยินก็ยิ้มกว้างทันที รอดแล้วโว้ยย !!
"ใครบอกล่ะว่าไม่รู้ ฉันหันไปเจอพอดีเลย ฉันขอบอกไว้เลยนะไอ้ภูผาว่านายโคตรโชคดี ที่ไม่ได้ผู้ชายเหมือนฉัน แล้วก็ไม่ได้อาจารย์เหมือนไอ้เมฆมัน แถมผู้หญิงที่นายได้นะ สุดยอดสาวในฝันเลยหว่ะ"ใหญ่บอกพลางทำตาเป็นประกาย ยิ่งเพิ่มความอยากรู้ให้2หนุ่ม
"ขนาดนั้นเลยหรอวะ ไอ้ใหญ่ นายบอกมาดิว่าไอ้ภูผามันได้ใคร"เมฆถามเสียงตื่นเต้น แต่ภูผานั้นกลับไม่มีท่าทีดีใจซักนิด เขากลับยิ่งเครียด และเครียดหนักเข้าไปอีกเมื่อได้ยินชื่อของเธอจากใหญ่
"ใบหยก ดาว อก. ปี4 สุดยอดไหมล่ะ"ใหญ่บอกพร้อมเปิดรูปเธอคนนั้นให้ภูผาดู โอ้ย ! อยากจะเป็นลมอีกรอบ ชิบหายละกู ภูผาล้มตัวลงไปนอนอย่างหมดแรง
"นายต้องจีบเค้าให้ติดนะไอ้เด็กน้อย จีบติดแล้วเอาเพื่อนเค้ามาให้ฉันรู้จักด้วยนะสาสสส"เมฆรีบดึงภูผาเข้าไปกอดอย่างตื่นเต้น
"เอ่อ ได้ แล้วนายก็รีบจีบอาจารย์โบว์ให้ติดนะ เค้าจะได้มาช่วยติวหนังสือให้ฉัน"ภูผาโต้กลับอย่างสุดเซง ทำเอาเมฆหน้าเสีย แล้วกลับไปสงบนิ่งอีกครั้ง ใหญ่ที่เหมือนจะนึกเรื่องของตัวเองได้ก็เริ่มจะยิ้มไม่ออก
"พวกนายยังดีที่เป็นผู้หญิง ฉันนี่ได้ผู้ชาย ชิบหายกว่าอีก"ใหญ่พูดก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาลไปอย่างหงุดหงิด ทำเอาภูผาและเมฆมองกันตาปริบๆ
หลังเลิกเรียน ใหญ่ไปซ้อมบอลตามปกติเฉกเช่นทุกวัน เว้นแต่วันนี้เขาเล่นไม่ค่อยดีนัก เพราะไม่ว่าเขาจะวิ่งไปทางไหนภาพนายสายชลเข้ามาวนเวียนในหัวสมองเขาอย่างไม่หยุด พร้อมกับคำว่า ชิบหาย ชิบหาย ตามมา จนโดนโค้ชเรียกมาดุ
"วันนี้เป็นอะไรหรอใหญ่ ทำไมเล่นบอลแบบนี้ ไม่มีสมาธิเลยนะ ไปวิ่งรอบสนาม 10 รอบ เพื่อเรียกสติก่อนไป"โค้ชสั่งก่อนจะเดินไปคุมทีมต่อ
ใหญ่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะจำใจเดินออกไปนอกสนาม เพื่อจะวิ่ง แต่สายตาเจ้ากรรมเหลือมมองไปเห็น สายชลหรือน้ำ ที่ยืนถ่ายรูปนักฟุตบอลอยู่บนอัฒจรรย์ โผล่มาให้ด่าถึงที่เลยนะ นายตัวดี
ว่าแล้วใหญ่ก็รีบวิ่งขึ้นไปบนอัฒจรรย์ตรงดิ่งไปหาน้ำหมายจะเข้าไปหาเรื่องซักหน่อย แต่ไม่ทันจะถึงตัว น้ำที่กำลังจะก้าวถอยหลังเพื่อหามุมกล้องก็ดันเหยียบพื้นพลาดและหงายหลังจะล้มลง และเป็นจังหวะเดียวกับที่ใหญ่วิ่งมาถึงตัวเขาพอดี จึงกลายเป็นว่าเขาเอาตัวเข้ามารับน้ำไว้พอดิบพอดี ทำให้หลังของเขากระแทกเข้ากับขอบบันไดซ้ำยังมีน้ำหนักตัวของน้ำทับซ้ำเข้าไปอีก ถึงน้ำจะตัวไม่ใหญ่มาก แต่ก็มากพอที่จะช่วยซ้ำความเจ็บปวดได้
"โอ้ยยยยยย !"ใหญ่ร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด น้ำรีบขึ้นกล่าวคำขอโทษใหญ่ทันที พลางยื่นมือหวังจะช่วยดึงใหญ่ให้ลุกขึ้น ใหญ่ปัดมือเขาทิ้งทันทีก่อนจะลุกขึ้นยืนเองอย่างทุลักทุเล
"ขอโทษจริงๆนะ นายเป็นอะไรมากรึป่าว เจ็บตรงไหนไหม"น้ำยกมือขอโทษยกใหญ่ ใหญ่ใช้มือข้างซ้ายกุมแผลไว้ด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะผลักน้ำออกไปให้พ้นด้วยความโกรธ แต่น้ำก็ยังคงดึงดันที่จะช่วยเหลือ จนใหญ่หมดแรงที่จะขัดขืนจึงทรุดลงนั่งกับพื้นเพราะเดินต่อไม่ไหว
"นายรอฉันตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปขอกล่องพยาบาลจากนักฟุตบอลมาให้"ว่าแล้วน้ำก็รีบวิ่งลงอัฒจรรย์ไป ใหญ่ทุบขาตัวเองด้วยความเจ็บใจ ตั้งใจจะมาหาเรื่องเขาแท้ๆแต่ดันมาเจ็บตัวซะเอง นี่มันวันซวยแห่งชาติรึป่าววะเนี่ย
น้ำวิ่งกลับมาพร้อมกล่องพยาบาลและน้ำแข็งประคบ
"นาย นอนคว่ำไหวไหม"น้ำถาม พลางจัดแจงยาในกล่อง ใหญ่นอนคว่ำให้แต่โดยดี เพราะไม่มีแรงจะตอบโต้
"ถอดเสื้อด้วยสิ"น้ำบอก ทำเอาใหญ่สะดุ้งและเอามือกุมตูดตัวเองไว้
"แก ไอ้โรคจิต นี่มันกลางแจ้งนะ ยังจะทำลามก"ใหญ่โวยวาย น้ำได้ยินถึงกับโมโหที่อยู่ดีๆก็โดนว่า จึงเอาถุงน้ำแข็งตีหัวคนเจ็บที่นอนเอามือปิดตูดตัวเองอย่างแน่นหนา
"ไอ้บ้า นายดิหมกมุ่น โรคจิต คิดได้แต่เรื่องพันธ์นี้ ฉันให้นายถอดเสื้อเพราะจะดูแผลให้"น้ำรีบแก้ตัว คนเจ็บจึงสงบลงและยอมถอดเสื้อแต่โดยดี แผ่นหลังของใหญ่มีรอยช้ำตรงกลางหลังและมีเลือดซึมเล็กน้อย
"โห เจ็บเยอะเหมือนกันนะเนี่ย มิน่าล่ะถึงเดินไม่ไหว"น้ำบอกพลางนำแอลกอฮอลชุบสำลีเพื่อล้างแผล
"นี่นาย เป็นนักบอลไม่ใช่หรอ แล้วขึ้นมาบนอัฒจรรย์ทำไม"น้ำเริ่มบทสนทนาระหว่างทำแผลไปด้วย
"เอ่อ.. ก็ฉันเบื่อๆน่ะ เลยอยากขึ้นมาสูดอากาศซักหน่อย"ใหญ่แก้ตัวด้วยเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้น ใครจะไปกล้าบอกว่ามาหาเรื่องนาย ไม่งั้นฉันคงโดนเอาน้ำเกลือราดแผลเป็นแน่
"แล้วนายล่ะ เดินถ่ายรูปอีท่าไหนถึงได้จะล้มคว่ำแบบนั้นได้"ใหญ่เริ่มเปลี่ยนประเด็นเพราะกลัวคู่สนทนาจะจับโกหกได้
"ก็มัวแต่ถ่ายรูปจนลืมดูทางน่ะ ฉันล้มเป็นประจำแหละ เริ่มจะชินแล้ว"น้ำบอกขำๆ
"แบบนี้ไม่ไหวนะ ให้ฉันเป็นเบาะส่วนตัวให้ไหมละ เวลาที่นายจะล้มอีก ฉันจะได้มารองรับให้ เฮ้ย .. "ใหญ่รีบยกมือขึ้นมาปิดปากทันที เพราะเขาเผลอหยอดคำหวานเป็นปกติที่เขามักจะหยอดคำหวานๆแบบนี้ใสสาวๆ ชิบหายละ เผลอคิดว่านายนี่เป็นผู้หญิงได้ยังไงกัน ขนลุกขนพองหมด แต่แทนที่น้ำจะตกใจกับคำพูดของใหญ่น้ำกลับหัวเราะออกมา เพราะคิดว่าเขาพูดตลก
"นายนี่พูดเหมือนฉันเป็นผู้หญิงในคอลเลคชั่นของนายเลยนะ แต่เสียใจด้วยนะ ฉันไม่หวั่นไหวไปกับคำพูดของนายหรอก"น้ำโต้กลับอย่างขำๆ แต่มันกลับแทงใจดำของใหญ่ขึ้นมาทันที หนอย นายกล้าดูถูกฉันหรอ คอยดูเถอะ ฉันจะทำให้แกหลงรักฉันหัวปักหัวปำ
หลังจากที่ทำแผลเสร็จ น้ำค่อยๆพยุงใหญ่ที่ยังคงถอดเสื้ออยู่ให้ยืนขึ้น แต่ใหญ่ยังคงเดินไม่ค่อยไหว จึงได้ขอให้น้ำช่วยพยุงตัวเขาไว้จนกว่าจะถึงขอบสนามบอลด้านล่าง
ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันมากจนทำให้ใหญ่อดไม่ได้ที่จะแอบเหล่มองน้ำจากหางตา น้ำหน้าตาค่อนข้างหวาน จมูกที่ได้รูปรับกับปากที่เป็นกระจับ แก้มเป็นสีชมพูระเรื่อ น่าเอาจมูกเข้าไปชนชะมัด ใหญ่คิดในใจ ก่อนจะสะดุ้งกับความคิดของตัวเองที่เผลอเคลิบเคลิ้มไปกับความน่ารักของคนที่อยู่ข้างๆ
น้ำเหล่ตามองใหญ่เล็กน้อย เห็นเขาแอบมองอยู่ก็ได้แต่ยิ้มเล็กๆให้ ใหญ่เฉมองไปทางอื่นเพราะกลัวเสียฟอร์ม ระยะทางจากบนอัฒจรรย์มาถึงของสนามบอลเป็นระยะทางที่ค่อนข้างใกล้ ใกล้มากจนใหญ่อยากจะให้ระยะทางมันไกลกว่านี้อีกซักนิด
เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกว่าหัวใจของเขามันหวิวๆเหมือนกำลังล่องลอย ไม่มีความรู้สึกเจ็บที่กลางหลัง มีเพียงความรู้สึกของสัมผัสของคนที่อยู่ข้างๆคอยโอบเอวและจับไหล่ของเขาไว้เท่านั้น เขารู้สึกอยากจะสำออยและล้มลงไปนอนอีกซักครั้งเผื่อจะได้อยู่กับคนข้างๆนานอีกซักนิด อีกซักนิดก็ยังดี โอ้ย นี่กูเป็นอะไรของกูเนี่ยยยยยย ! ใหญ่เริ่มสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง
ปริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด ! เสียงนกหวีดของโค้ชเรียกสติของใหญ่ให้กลับคืนมาก่อนจะเถลไถลไปมากกว่านี้
"พวกเราไปดูใหญ่หน่อยสิ ว่าเป็นอะไร โดนพยุงมาตรงนั้นน่ะ"โค้ชตะโกนบอกนักบอลในสนามให้หันไปสนใจใหญ่กับน้ำที่ยืนข้างสนาม ก่อนที่จะวิ่งกรูกันมาเพื่อโอบล้อมใหญ่ จนน้ำหลุดออกจากมานอกวง
ช่วยไม่ได้แฮะ ใหญ่รู้สึกเสียดายเล็กน้อยที่เขาต้องจากน้ำโดยไม่ไดร่ำลา ได้เพียงแต่ส่งสายตาและรอยยิ้มให้แทนคำขอบคุณเท่านั้น น้ำเองก็ยิ้มให้แทนคำขอโทษและขอบคุณเช่นกัน ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้อีกฝ่ายมองตามหลังอย่างอาลัยอาวร ...
ความคิดเห็น