ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คนแปลกหน้า
cinna mon
หลังจากหมดคาบที่สาม ฉันก็เดินลงมาชั้นล่าง(อาคารมี4ชั้น) เผื่อว่าโชคจะเข้าข้างให้ฉันได้เจอกับหนึ่งในกลุ่มโดยบังเอิญบ้าง
แต่ไม่เลย เดินขาแทบหลุดแล้วก็ยังไม่สวนใครสักคนเลย แถมยังเลยเวลาพักมาแล้วตั้งครึ่งชั่วโมงอีกต่างหาก
เฮ้อ! เหนื่อย ระหว่างนี้ก็ขอแนะนำตัวก่อนก็แล้วกันเนอะ ฉันมีชื่อว่า เนมิกา ชื่อเล่นสั้นๆเลยว่า เน อายุ 17ย่าง18 แล้วเมื่อไหร่18จะสุก เอ้ย! ไม่ใช่แล้ว เข้าเรื่องต่อ ฉันเรียนอยู่ ปี2 ห้องB ณ เรสติ้ง ไฮสกูล แห่งนี้นั่นเอง
และสาเหตุที่พวกหล่อนๆทั้งหลายอุตส่าห์สละเวลาอันมีค่าแก่การเรียนของพวกเธอเพื่อมาทำลายความสงบสุขของฉันก็เพราะว่า พวกเธอไม่พอใจที่ฉันเข้ามาเหยียบที่นี่ได้เพราะอำนาจ ซึ่งมันก็จริง(??) แต่มันไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย เพราะความจริงแล้วก็คือฉันเดินทางไปดูใจคุณย่าที่ใกล้จะเสียชีวิต แล้วผลสุดท้ายก็คือ ฉันกลับมาไม่ทันวันรับมอบตัวของทางเรสติ้ง ไฮสกูล...เอาเป็นว่ามันไม่ถูกทั้งหมดก็แล้วกัน
ตอนนี้ฉันเดินมาหยุดอยู่ที่สวนแห่งหนึ่งซึ่งไม่มีใครเลยสักคน
ทันใดนั้นเอง ฉันเห็นเงาจากร่างสูงใหญ่ เลื่อนเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ
"นี่เธอ! ไม่รู้เหรอไงว่าเขตนี้เขาห้ามไม่ให้คนภายนอกเข้ามาน่ะ"
แล้วก็ตามมาด้วยเสียง ทำให้ฉันรีบหันกลับไปมองทันทีเพื่อจะดูว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร
"โอ๊ะ! นักเรียนใหม่เหรอเนี่ย"
คนตรงหน้าฉันเป็นผู้ชาย รูปร่างสูง ถือว่าหุ่นดีใช้ได้เลยแหละ ผมสีน้ำตาลเกือบดำซึ่งล้อมใบหน้าที่ได้รูป และที่สำคัญดวงตาสีนิลของเขา ทำเอาฉันที่มองอยู่นานใจเต้นไปเลยล่ะ
เขาเดินวนรอบฉันอย่างพิจารณา ก่อนที่ฉันทำท่าจะเดินออกไป
"เดี๋ยว"
แต่ก็ถูกคนตัวสูงรั้งไว้จนได้
"..."
ฉันเงียบให้คนตรงหน้า ไม่โต้ตอบใดๆทั้งสิ้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันควรจะพูดอะไรกับคนแปลกหน้าอย่างเขา
"เธอไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอ"
ก็แล้วจะให้ฉันพูดอะไรล่ะ
"..."
พอไม่รู้จะพูดอะไรฉันก็เลยจะเดินออกไป แต่คราวนี้กลับถูกดึงจนต้องหันกลับไปประจันหน้ากับเขาแบบเต็มๆ...เห็นใกล้ๆอย่างนี้แล้ว ฉันยังต้องหลบตาเลยอ่ะ
"ทำไมไม่พูดล่ะ นี่ฉันชักจะหมดความอดทนกับเธอแล้วนะ!"
อะไรของเขาเนี่ย แค่นี้ก็ต้องอารมณ์เสีย?? ไม่มีเหตุผลเลย
"แค่ฉันไม่พูดแค่นี้ก็ต้องโมโหด้วยรึไงกัน! ฉันไม่รู้จักนายนี่ จะให้ฉันคุยกับคนแปลกหน้าหรอ!?"
คราวนี้ฉันตะคอกกลับใส่เขาเป็นชุด นั่นส่งผลทำให้คนตรงหน้าอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก
ก็ฉันไม่ชอบพูดกับคนแปลกหน้าก่อนนี่ คุณแม่ห้ามไว้ จะให้ฉันทำยังไงล่ะ อารมณ์ฉันก็มีจำกัดเหมือนกันนะ
"เอ่อ..."
"โมโหแค่ฉันไม่พูด? เฮอะ! หายากนะคนแบบนายเนี่ย"
พอพูดปิดท้ายจบ ฉันก็รีบเดินออกมาจากจุดนั้นทันที
หลังจากหมดคาบที่สาม ฉันก็เดินลงมาชั้นล่าง(อาคารมี4ชั้น) เผื่อว่าโชคจะเข้าข้างให้ฉันได้เจอกับหนึ่งในกลุ่มโดยบังเอิญบ้าง
แต่ไม่เลย เดินขาแทบหลุดแล้วก็ยังไม่สวนใครสักคนเลย แถมยังเลยเวลาพักมาแล้วตั้งครึ่งชั่วโมงอีกต่างหาก
เฮ้อ! เหนื่อย ระหว่างนี้ก็ขอแนะนำตัวก่อนก็แล้วกันเนอะ ฉันมีชื่อว่า เนมิกา ชื่อเล่นสั้นๆเลยว่า เน อายุ 17ย่าง18 แล้วเมื่อไหร่18จะสุก เอ้ย! ไม่ใช่แล้ว เข้าเรื่องต่อ ฉันเรียนอยู่ ปี2 ห้องB ณ เรสติ้ง ไฮสกูล แห่งนี้นั่นเอง
และสาเหตุที่พวกหล่อนๆทั้งหลายอุตส่าห์สละเวลาอันมีค่าแก่การเรียนของพวกเธอเพื่อมาทำลายความสงบสุขของฉันก็เพราะว่า พวกเธอไม่พอใจที่ฉันเข้ามาเหยียบที่นี่ได้เพราะอำนาจ ซึ่งมันก็จริง(??) แต่มันไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย เพราะความจริงแล้วก็คือฉันเดินทางไปดูใจคุณย่าที่ใกล้จะเสียชีวิต แล้วผลสุดท้ายก็คือ ฉันกลับมาไม่ทันวันรับมอบตัวของทางเรสติ้ง ไฮสกูล...เอาเป็นว่ามันไม่ถูกทั้งหมดก็แล้วกัน
ตอนนี้ฉันเดินมาหยุดอยู่ที่สวนแห่งหนึ่งซึ่งไม่มีใครเลยสักคน
ทันใดนั้นเอง ฉันเห็นเงาจากร่างสูงใหญ่ เลื่อนเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ
"นี่เธอ! ไม่รู้เหรอไงว่าเขตนี้เขาห้ามไม่ให้คนภายนอกเข้ามาน่ะ"
แล้วก็ตามมาด้วยเสียง ทำให้ฉันรีบหันกลับไปมองทันทีเพื่อจะดูว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร
"โอ๊ะ! นักเรียนใหม่เหรอเนี่ย"
คนตรงหน้าฉันเป็นผู้ชาย รูปร่างสูง ถือว่าหุ่นดีใช้ได้เลยแหละ ผมสีน้ำตาลเกือบดำซึ่งล้อมใบหน้าที่ได้รูป และที่สำคัญดวงตาสีนิลของเขา ทำเอาฉันที่มองอยู่นานใจเต้นไปเลยล่ะ
เขาเดินวนรอบฉันอย่างพิจารณา ก่อนที่ฉันทำท่าจะเดินออกไป
"เดี๋ยว"
แต่ก็ถูกคนตัวสูงรั้งไว้จนได้
"..."
ฉันเงียบให้คนตรงหน้า ไม่โต้ตอบใดๆทั้งสิ้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันควรจะพูดอะไรกับคนแปลกหน้าอย่างเขา
"เธอไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอ"
ก็แล้วจะให้ฉันพูดอะไรล่ะ
"..."
พอไม่รู้จะพูดอะไรฉันก็เลยจะเดินออกไป แต่คราวนี้กลับถูกดึงจนต้องหันกลับไปประจันหน้ากับเขาแบบเต็มๆ...เห็นใกล้ๆอย่างนี้แล้ว ฉันยังต้องหลบตาเลยอ่ะ
"ทำไมไม่พูดล่ะ นี่ฉันชักจะหมดความอดทนกับเธอแล้วนะ!"
อะไรของเขาเนี่ย แค่นี้ก็ต้องอารมณ์เสีย?? ไม่มีเหตุผลเลย
"แค่ฉันไม่พูดแค่นี้ก็ต้องโมโหด้วยรึไงกัน! ฉันไม่รู้จักนายนี่ จะให้ฉันคุยกับคนแปลกหน้าหรอ!?"
คราวนี้ฉันตะคอกกลับใส่เขาเป็นชุด นั่นส่งผลทำให้คนตรงหน้าอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก
ก็ฉันไม่ชอบพูดกับคนแปลกหน้าก่อนนี่ คุณแม่ห้ามไว้ จะให้ฉันทำยังไงล่ะ อารมณ์ฉันก็มีจำกัดเหมือนกันนะ
"เอ่อ..."
"โมโหแค่ฉันไม่พูด? เฮอะ! หายากนะคนแบบนายเนี่ย"
พอพูดปิดท้ายจบ ฉันก็รีบเดินออกมาจากจุดนั้นทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น