Fic: Prince Of Tennis ตอน นรกตัวสุดท้าย

เนื้อเรื่อง

 
เช้าวันเสาร์อันแสนสดใสในร.ร.เซชุน   หองคหกรรมที่ถ้าดูเผินๆก็อาจจะดูสวยงามจากสิ่งของที่วางไว้อย่างเป็นระเบียบ

แต่กลิ่นเหม็นเน่านัก!!

ใช่  เช้าตรู่ในห้องคหกรรม  เด็กชายใส่แว่นหัวตั้งกำลังปรุงน้ำผักที่เค้าชื่นชอบปรุงและให้ผู้อื่นรับกรรม  แน่นอน  ทั้งสีทั้งกลิ่นไม่น่าพิสมัย  หากแต่ยังมีคนผู้หนึ่งสามารถทนต่อน้ำผักของเค้าได้  เค้าจึงต้องการ  ต้องการให้ทุกคนทนมันไม่ได้  และมันก็สำเร็จแล้ว  เค้าจึงเดินออกไปหวังให้ทุกคนได้กิน  แต่เค้าไม่รู้ตัวเลยว่ามีขวดๆหนึ่งได้เปิดออก  น้ำสีม่วงที่น่าสงสัยจึงไหลลงมาใส่เหยือกของเขา

“ทุกโคน~~~  ฉันทำน้ำผักสูตรพิเศษมาให้แล้ว~~~” เสียงอันน่าสยดสยองดังขึ้น

“ดีเลยอินูอิ  ฉันขอชิมเป็นคนแรกเลยนะ”  ฟูจิยิ้มตาปิดมาอย่างเคย

“เชิญเลยฟูจิ!  แล้วนายจะต้องอึ้ง”  อินูอิพูดอย่างมั่นใจ  นายไม่มีทางพบความเอร็ดอร่อยในน้ำนี้แน่!

“อึก... อึก... อึก...  ฮ้า~  อร่อยเป็นพิเศษเลยนะอินูอิ  พวกนายทุกคนจะลองชิมมั้ย?”

“ไม่...  ไม่เอาล่ะ”  สมาชิกทุกคนรีบปฏิเสธทันที

“งั้นฉันขอหมดเลยนะ”  ฟูจิพูดพลางคว้าเหยือกนั้นขึ้นมาแล้วกินน้ำในนั้นจนหมด  ท่ามกลางสายตาที่เหลือเชื่อจากสมาชิในทีมทุกคน  โดยเฉพาะ อินูอิ!

“นะ...  น้ำฉัน...  ทำอะไรนายไม่ได้...  คอยก่อนนะ!  ฟูจิ!  ฉันจะกลับไปทำใหม่!  พวกนายซ้อมกันไปก่อน!”  ว่าแล้วก็วิ่งขึ้นไปห้องคหกรรม  เพื่อปรุงน้ำขึ้นมาใหม่

“ซ้อมต่อได้แล้วอย่าเอาแต่ยืนมอง!  คิดจะอู้รึไง  หา!”  สิ้นเสียงของกัปตันทุกคนก็รีบซ้อมกันอย่างอัตโนมัติ

“ฟูจิอย่ามัวแต่เหม่อ  มาซ้อมเร็ว!”

“อ..  อื้อ...”

“ผัวะ”                        “ป๊อก”           “ป๊อก”           “ป๊อก”           “ตุ้บ”

“ไหงลูกตกเร็วงี้ล่ะฟูจิ  เป็นอะไรรึเปล่า”  กัปตันถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรหรอก  ซ้อมต่อเถอะ”  ถึงจะพูดงั้นก็เหอะ  แต่ตาเริ่มมัวแล้ว  แล้วยังเหงื่อมหาศาลที่ออกมาจากตัวเราอีกล่ะ  เอ๊ะ...  เขี้ยวเหรอ  มาได้ไงน่ะ  รู้สึกไปเองรึ...เปล่....า

                                                ตุ้บ!

“ฟูจิเป็นอะไรไปน่ะ!  ฟูจิ!”  เทะสึกะรีบวิ่งมาประคองเมื่อเห็นคนรักทรุดลงไป

“เทะสึกะมีอะไรรึเปล่า?”  โออิชิถามมาจากอีกคอร์ท

“ฟูจิไม่สบาย  ทรุดลงไปแล้ว  ตามรถพยาบาลเร็ว!”

ทุกคนที่อยู่ณที่นั้นรีบวิ่งเข้ามาดู  ในขณะที่โออิชิกำลังกดโทรศัพท์เพื่อเรียกรถพยาบาล

เฟี้ยวววววววววววววววววววววววววววว   ตูม!!

“ทำอะไรน่ะฟูจิ!  เดี๋ยวก็เรียกรถพยาบาลไม่ทันหรอก!”  โออิชิตะโกน  ห่วงฟูจิก็เป็นห่วงแต่ว่ามือถือนี่สิ  พังไปแล้วก็เรียกคืนมาไม่ได้....

“ข้าไม่ต้องการรถพยาบาลอะไรนั่นหรอก”

“เห?”

                                                ตูม!!!!!!

เสียงระเบิดดังขึ้น  ทุกคนกระจายไปคนละทิศละทาง  ฝุ่นควันคละคลุ้งตลบอบอวล  เมื่อฝุ่นควันจางไปก็ได้ปรากฏร่างของ!

“ฮ่าๆๆๆๆๆ   ในที่สุดข้าก็ได้จุติอีกครั้ง!!!  ฮ่าๆๆๆๆ!”

                        อะไรกันเนี่ย!?  นี่ฟูจิบ้าไปแล้วรึไง!

“เลิกล้อเล่นซักทีเถอะฟูจิโกะจัง  ทุกคนเค้าเป็นห่วงนะ  อ๊ากกกกกกกก!!”

“คุณทากะ!!!”   ตอนนี้พ่อคาวามูระของเราถูกฟูจิใช้พลังจิตเหวี่ยงไปชนกำแพง

“ข้าไม่ได้ล่อเล่น  ข้าคือเจ้าฟ้าม่วงผู้ยิ่งใหญ่  เจ้าแห่งผู้รักเพศเดียวกันผู้ไร้เทียมทาน!!  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!”

                        ทางด้านอินูอิ(ย้อนกลับไปที่ฟูจิยังเริ่มมีอาการ)

“หืม?  นี่มันน้ำยาอะไรน่ะ?  สีม่วงๆ”  อินูอิพูดพลางขยับขวดที่ยังมีน้ำยาเหลืออยู่2-3หยด  ในที่สุดก็เจอฉลาก

            “ในนี้คือเจ้าผู้รักเพศเดียวกัน

                        ถ้ามันได้ออกมาจากร่างของผู้ที่กินเข้าไปจะอันตรายมาก!

                                    มันจะทำให้ทุกคนรักเพศเดียวกัน!

        ห้ามดื่ม!   ห้ามสัมผัสผิวหนัง!   และที่สำคัญ....

                                    ห้ามเปิดเด็ดขาด!!!

            By:  ผู้ผนึก                                                           ”

ขณะที่อ่านจบ  อินูอิก็ได้ยินเสียงระเบิด  ฟูจิกลายเป็นเจ้าฟ้าม่วง!  หรือว่า!  มันจะหกลงไปในน้ำของเค้า!  แล้วฟูจิดื่มมันเข้าไป

“วิธีแก้ล่ะ  วิธีแก้!”  อินูอิรีบหาวิธีแก้ทันที

                “ทำให้อาเจียนออกมาเป็นพอ”

อินูอิรีบวางขวดลง  สถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยสู้ดี  ตะกี้เค้าได้ยินเสียงกระแทก  ตามมาด้วยเสียงเรียกคุณทากะ  คุณทากะถูกทำร้าย!  ไวเท่าความคิด  อินูอิรีบชะโงกหน้าไปดู  ใช่จริงๆ...  ต้องรีบหาวิธีแก้  ถ้าเกิดคนอื่นเป็นก็พอใช้น้ำผักได้หรอก  แต่นี่เป็นฟูจิที่ทนน้ำผักของเค้าได้

            ทำไงดี.......          ทำไงดี.........          ทำไงดี..........

        ทางด้านฟูจิ

เทะสึกะที่ได้สติคนแรกถามขึ้น

“ถ้าท่านคือเจ้าฟ้าม่วง  ท่านมาปรากฏตัวที่นี่เพื่ออะไร”

“หึ  เวลาเป็นพันปี...   รอคอยมานาน...   ข้ามาเพื่อพบคูครองของข้า!  ข้าจึงพยายามกระเสือกกระสนออกจากขวดบ้านั่นที่พลังมันเริ่มอ่อนลง  เข้ามาในน้ำที่เน่าเฟะที่สามารถฟื้นฟูพลังของข้าได้เป็นอย่างดี  และข้าก็ได้ร่างมาแล้ว!  ข้าจะใช้ร่างนี้   ตามหาคู่ครองของข้า!”

“ที่นี่ไม่มีคู่ครองของแกหรอก!  คืนร่างรุ่นพี่ฟูจิมาซะ!” 

โมโมชิโระที่ใจร้อนพุ่งเข้าไปพร้อมสู้เต็มที่  แต่ก็โดนปิศาจกัดให้ที่คอ  แล้วเหวี่ยงไปที่เรียวมะทันที

“หวานจริงๆ......”

“เฮ้ยรุ่นพี่!  ตื่นสิตื่นๆๆๆๆ!”   เรียวมะเขย่าตัวรุ่นพี่อย่างแรง

“แกทำอะไรโมโมะน่ะ!”  อสรพิษขู่ฟ่อ  เตรียมลงมือ 

ถ้าไม่ติดสิ่งที่ฟ้าม่วงพูดล่ะก็นะ...........

“อะ....” ความทรงจำบางอย่างไหลเข้ามาในหัวของฟ้าม่วง

“อยู่นี่เองหรือชายาแห่งข้า!   ข้าเฝ้ารอเจ้ามานานแสนนาน!”

ฟ้าม่วงวิ่งรี่จะเข้าไปกอดเป้าหมาย  แต่ก็ถูกไคโดตั๊นหน้าเข้าให้

“ฉันไม่ใช่คู่ครองของแกนะเฟ้ย!”

ฟ้าม่วงล้มลงจากแรงต่อย  น้ำตาไหลพราก

“เจ้าจำไม่ได้จริงๆนะรึ   วันคืนอันแสนหวานของเราสองคน  คำว่ารักที่เจ้าร่ำพรรณนาบอกข้าทุกวันคืน   ความปรารถนาร้อนแรงที่เรามีให้ต่อกัน  เจ้าจำอะไรไม่ได้จริงๆน่ะรึ!”

                                    !O0O!

“ถ้าเจ้าจำไม่ได้.....   ข้าจะทำให้เจ้าทำได้เอง!!”   ฟ้าม่วงพูดก่อนที่จะรวบร่างของไคโดเข้ามาในอ้อมกอด  ส่งผลให้ทั้งสี่คน(เทะสึกะ  โออิชิ  เอจิ  เรียวมะ)หลุดจากอาการเอ๋อ+อึ้ง  เมื่อรู้ว่ารุ่นพี่/น้องของตนจะมีอันตรายร้ายแรง  จึงพุ่งทะยานไปอย่างไม่คิดชีวิต

ทว่า!   เรียวมะ!

“อ๊ะ!  รุ่นพี่โมโมะฟื้นแล้วเหรอ  รีบไปช่วยรุ่นพี่ไคโด  เฮ่ย!!”  ข้อมือบางของเรียวมะถูกกระชากส่งผลให้ร่างนั้นล้มนอนลง  โดยมีคนตัวโตคร่อมทับ

“จะทำอะไรน่ะ!  ปล่อยนะรุ่นพี่โมโมะ!”

ความสนใจของอีกสามคนพุ่งมาที่เรียวมะทันที  กัปตันเทะสึกะจึงสั่งการ

“ฉันจะไปช่วยเอจิเซ็น  พวกนายสองคนไปช่วยไคโด”

“ได้!”

“ปล่อยไคโดนะฟูจิ!”  แมวน้อยพุ่งทะยานฟ้า  ใช้ท่ากายกรรมกระโดดไปมาเป็นตัวล่อให้โออิชิดึงไคโดออกมา

“เจ้าจะเอาชายาของข้าไปไหน!  เจ้าพวกมดปลวกชั้นต่ำ!”  เอจิถูกฟ้าม่วงผลักกระเด็นไปไกล

“เอจิ!”  ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนร่วมทีมเลยเปิดช่องว่าง  ฟ้าม่วงจึงกัดเอาที่คอของโออิชิแล้วเหวี่ยงไปทับเอจิ

                        ด้านเทะสึกะ

  “โมโมชิโระปล่อยเอจิเซ็นเดี๋ยวนี้!!”  เทะสึกะรีบดึงรุ่นน้องตัวแสบออกก่อนที่รุ่นน้องอีกคนจะถูกทำร้าย

“พบตัวก่อกวน  ต้องกำจัดซะ”  โมโมะชิโระซึ่งตอนนี้เหมือนหุ่นไร้สติ  ได้เหวี่ยงเทะสึกะไปที่ฟ้าม่วง  ประจวบเหมาะกับตอนที่โออิชิถูกโยนพอดี    จึงทำให้คอของเทะสึกะไปปะทะกับลำเขี้ยวขาวๆพอดี  ผลเป็นไงทุกคนคงรู้

ฝ่ายไคโดที่เห็นผู้คนถูกทำร้ายเพราะตนก็อดรนทนไม่ได้

“นี่แก!  ฉันไม่รู้ว่าฉันเคยเป็นคู่ครองของแกรึเปล่า!  แต่ตอนนี้ฉันไม่ใช่!  ฉันคือไคโด  คาโอรุ!   มีบ้านเกิด  มีพ่อแม่  มีพี่น้องที่นี่!  และไม่ใช่คู่ครองกับแก!!”

ไคโดหอบเพราะความเหนื่อย  นี่รุ่นพี่อินูอิของเค้าอยู่ที่ไหนกัน  ไม่รู้รึไงว่าทุกคนถูกทำร้าย  รุ่นพี่เอจิกับเอจิเซ็นจะโดนข่มขืน  โมโมะ  รุ่นพี่โออิชิ  กัปตันเทะสึกะกลายเป็นผีดิบบ้ากาม  รุ่นพี่คาวามูระก็สลบไปแล้ว  ยิ่งตัวเค้านี่สิ  อยู่กับมหาผีดิบซุปเปอร์บ้ากาม! 

            รุ่นพี่อินูอิอยู่ไหน!!   รีบมาช่วยทุกคนที!!!

“ดื้อด้านนัก!  คนเราเวลาผ่านนิสัยเปลี่ยน  เจ้าที่เคยนอบน้อมกลับก้าวร้าวได้ถึงเพียงนี้  ผีบ้าซาดานที่ไหนทำให้เจ้าเป็นแบบนี้กันฮึ”

“แกสิดื้อด้าน!  นิสัยข้ามันเป็นตั้งแต่เกิดแล้วโว้ย!!  เป็นมาตั้งแต่ก่อนเจอเอ็งเป็นชาติๆๆๆๆอีกโว้ย!!!!”

“ชาติ?  งั้น...เจ้า....  ก่อนเกิดชาตินี้เจ้าเกิดชาติอื่นก่อนสินะ   ทำไปข้าถึงไม่เจอเจ้า!”

                        เวง-_-  ผีดิบนี่งี่เง่ากว่าที่คิดแฮะ

“มันเป็นคำเปรียบเทียบโว้ยไอ้งี่เง่า   ถ้ารู้แล้วก็ปล่อยข้าซักทีสิโว้ย!!”

“เจ้าคงมีคนรักสินะ  ถึงเมินข้าอย่างนี้  คนรักงั้นรึ  มีงั้นรึ  เป็นไปได้ไง  มิน่าล่ะ  เพราะมีคนรักนี่เอง  มันถึงบังตาไม่ได้เจ้าได้พบกับข้า  เป็นอย่างนี้สินะ...  งึมงำงึมงำงึมงำ....”

                        บ่นไรฟะไอ้ผีดิบงี่เง่านี่-!-

“คนรักเจ้าอยู่ไหน!!!”

“หา?”

“ข้าถามว่าคนรักเจ้าอยู่ไหน!!!”

“ไม่รู้!!!”

ไคโดพูดเสียงแข็ง  ก็ตอนนี้ไม่ค่อยแน่ใจนี่นาว่ารุ่นพี่สุดที่รักของเค้าไปห้องคหกรรมหรือห้องเคมีกันแน่(ก็ไม่รุว่าไปทำน้ำผักหรือปรุงยาพิษอ่ะ)

“ถ้าเจ้าไม่ตอบ...  เพื่อนๆของเจ้าก็ตาย!!”

ฟ้าม่วงจับหน้าไคโดเบือนไปทางที่หนังสดทั้งสองคู่   คำให้ไคโดถึงกับตาโต  ให้คิดไงล่ะ  สภาพของคนจะโดนเพื่อนหรือรุ่นพี่ข่มขืนน่ะ

“จะบอกไหม!!!”

“ฮึก....”

หยาดน้ำใสๆเริ่มไหลออกจากตา  ทั้งที่อยากให้ช่วยแต่ถ้ามาแล้วกลายเป็นแบบทุกคนจะทำยังไง

ทางฟ้าม่วงที่เห็นคนรักร้องไห้ก็เริ่มใจอ่อน  ไม่ตะคอกอีกแต่อย่างใด 

“ตอนแรกกะแค่จะเรียกมาดูน้ำหน้า  ตอนนี้คงต้องฆ่าซะล่ะมั้ง”

“อะ”

“เทะสึกะ  คุนิมิสึ  ไม่ตามหาชู้รักของชายาข้ามาเดี๋ยวนี้”

“เดี๋ยวนะอย่าไปนะกัปตัน!!”

สายไปซะแล้ว  เทะสึกะถูกผีดิบควบคุมไปแล้ว  จึงใช้จมูกเรดาห์ตามกลิ่นของอินูอิและรีบวิ่งไปห้องคหกรรม

            ทางด้านอินูอิ

ไคโดจะเป็นอะไรมั้ยนะ?  เหมือนได้ยินเสียงหมอนั่นเรียกเราเลย  แล้วยังเสียงโอดครวญของทุกคนอีกล่ะ  ยิ่งตะกี้เหมือนได้ยินเสียงครางด้วย  ชักสยองนิดๆแฮะ-V-!

“เอาล่ะเสร็จซะที  รีบไปช่วยทุกคนดีกว่า!”

อินูอิใส่น้ำใส่ปืนฉีดน้ำ(เอามาจากไหน?)แล้ววิ่งออกไปที่ประตู  แต่ก็เจอกับ...!

“เทะสึกะ?”

“พบเป้าหมาย  ต้องเอาไปให้นายท่าน”

“นี่นาย...  โดนแล้วสินะ...  นี่แน่ะ!!”

อินูอิไม่รอช้ารีบยิงน้ำที่ปรุงขึ้นใส่ปากของเทะสึกะ  ก็เกิด...

“อ๊อก....  อะ....  โอ้กกกกกกกกกก~~~!!”

เทะสึกะได้อาเจียนออกมาอย่างหนัก  เมื่ออกมาหมดก็หมดแรงล้มลง  แต่อินูอิก็มาคว้าไว้ก่อน

“อิ....  อินูอิ....”

“ได้สติแล้วรึเทะสึกะ  ทุกคนเป็นไงบ้าง  ไคโดล่ะ!?”

“ไคโด....  จะถูก....  จับตั....ว....”

“ว่าไงนะ!!”

                                ตุ้บ!

มือที่ประคองเพื่อนอยู่รีบปล่อยลงทันทีด้วยความตกใจ  และวิ่งไปช่วยสุดที่รักโดยไม่สนใจเพื่อนที่นอนกองอยู่กับพื้น

“ไอ้....  ไอ้เพื่อนไม่รักดี....   อูย.....”

เมื่ออินูอิวิ่งมาถึงชมรม

“ไอ้ผีดิบโรคจิต!  ปล่อยแฟนข้าเดี๋ยวนี้นะ!”

“รุ่นพี่อินูอิ!!”

อินูอิชักปืนเล็งเจ้าฟ้าม่วง  หากแต่คนผู้นั้นเหยียดยิ้มก่อนจะหัวเราะในลำคอ

“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง  แฟนเรอะ  ฮึ  แฟนคืออะไร...”

                        ซื่อบื้อไร้เทียมทานจริงๆ-_-

“คนรักโว้ย!!!”

“แล้วไม่พูดซะแต่ทีแรก  ว่าแต่...  จะมาช่วยคนรัก...  ไหน..  ใครกันคนรักของเจ้า”

“ก็คนที่อยู่ในแขนแกไงเล่า!!”

“อยู่ในแขนข้า?  ก็ต้องเป็นคนของข้าสิ”

พูดพลางสอดมือเข้าในเสื้อ  ลูบไล้คนในอ้อมกอดไปมา

“อ๊ากกกกก  หยะแหยงจะตายอยู่แล้ววววว  รุ่นพี่อินูอิช่วยด้วยยยยยยย!!”

“หนอยแก!  ไอ้ผีดิบลามกจกเปรตทุเรศสันดรวิปริตผิดเพศไม่เคยพบบัดสีบัดเถลิง!!”

“เป็นชุดเชียวนะ  ปากกล้าอย่างนี้ไม่รู้ชายาข้ารักลงได้ไง  เฮ้ย  โมโมชิโระ  ทาเคชิ   โออิชิ  ชูอิจิโร่  ไม่จัดการมันเดี๋ยวนี้!”

“ไม่”

ผีดิบทั้งสองตอบอย่างพร้อมเพรียง

“ข้าเป็นเจ้านายของพวกเจ้า!  ทำไมเจ้าไม่ทำตามคำสั่งข้า!!”

“ยังไม่เสร็จ”

“ช่างสิโว้ยยยยยยยย   จัดการเจ้าคนแว่นโอหังนั่นก่อน  แล้วค่อยมากินโว้ย!!”

“รับทราบ”

ผีดิบทั้งสองลุกขึ้นเดินไป  ทิ้งให้ทั้งสองคนที่เกือบเสียสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตนอนหอบแฮ่กๆ  เนื่องจากเหนื่อยจากการขัดขืน

“รอด....  หวุดหวิด......”  ทั้งสองคนพูดออกมาพร้อมกัน

“เตรียมตัวตาย  โทษฐานขัดความสุข”

ผีดิบทั้งสองแยกเขี้ยวพุ่งไปหาอินูอิ 

“เปอร์เซ็นในการยิง=100%”

                        ปัง!!!                         ปัง!!!

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!”

น้ำในปืนถูกยิงอย่างแม่นยำ  เข้าปากผีดิบทั้งสองคนเป๊ะ    จนทำให้อาเจียนออกมาแล้วสลบลงไป   เคะทั้งสองเห็นคนรัก(?)ล้มลงก็รีบเข้ามาดูแลด้วยความเป็นห่วง  ส่วนทางอินูอิเมื่อจัดการเสร็จก็มาประจันหน้ากับฟ้าม่วง

“ไม่เบานี่...  อินูอิ”

“อย่ามาเรียกชื่อข้าห้วนๆ  ปล่อยไคโดมาซะ!  คืนร่างฟูจิมาด้วย!”

“ถ้าไม่ให้จะทำไง?”  ฟ้าม่วงทำหน้าล้อเลียนอินูอิเต็มที่  เพราะรู้ว่าน้ำในนั้นทำอะไรเจ้าของร่างไม่ได้

“ข้าจะยิงน้ำนี่ใส่ปากเอ็ง  ให้โอ้กคาที่เหมือนคนอื่นๆเค้ายังไงล่ะ”

“ถ้าทำได้ก็ลองดู”   ฟ้าม่วงอ้าปากกว้างจนเห็นถึงลิ้นไก่  ท้าทายคนตรงหน้า

“เอาอิ...  อิงอิ   อ้ำอ๋องแออำอะไออ้าไอ้อ้ายออกเอ้ย!(เอาสิ  ยิงสิ  น้ำของแกทำอะไรข้าไม่ได้หรอกเฟ้ย!)”

*หมายเหตุ  เนื่องจากอ้าปากอยู่จึงพูดได้แค่นี้

“อย่ามาท้านะเฟ้ย!!”

ว่าแล้วก็ยิงปืนน้ำใส่ปากของฟ้าม่วง  ทางฟ้าม่วงก็กลืนไปอย่างง่ายดาย

“ฮ่าๆๆๆๆ  เป็นไงล่ะ  น้ำของแกทำอะไรร่างนี้ไม่ได้!!”

แต่อินูอิกลับยิ้มที่มุมปาก  ก่อนจะหัวเราะเบาๆในลำคอ

“หึ...  อย่าเพิ่งชะล่าใจไปสิ”

“เจ้าว่าอะไร...  อ๊อก.....!”

ฟ้าม่วงเริ่มอาเจียนออกมาทีละนิดๆ

“ทำไม  อ๊อก....  ถึง...  สำเร็จ.....  อ๊อก....  เจ้า...  ไม่ได้  อ๊อก...  ใส่แค่...ผัก...  ใช่...   หรือ....  อ๊อก....  ไม่....”

“ปิ๊งป่องๆ   ในนั้นน่ะนอกจากผักแล้ว  ยังมีพวกเนื้อเน่าด้วยนา  ปั่นๆๆๆๆให้แหลก  แล้วเอามาผสมกัน  อร่อยใช่มั้ยล่า” 

อินูอิยิ้มอย่างดีใจและภาคภูมิใจกับน้ำผัก(?)สูตรใหม่ที่ได้   นี่ถ้าเป็นคนธรรมดาคงท้องเสียตาย  ใช้จริงไม่ได้สิเสียดายจัง   

ส่วนทางด้านฟ้าม่วงน่ะเหรอ  พออาเจียนออกมาพอสมควรเลยเริ่มหมดแรง  ไคโดจึงฉวยโอกาสนั้นกระทุ้งท้องฟ้าม่วงแล้ววิ่งเข้ามาหาอินูอิ(ฟูจิ/เจ็บนะไคโด!  นี่ร่างรุ่นพี่นายนะ)

“รุ่นพี่อินูอิ”  ไคโดวิ่งเข้ามากอดอินูอิแน่น  น้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาดั่งท่อน้ำแตก  รุ่นพี่คนดีก็ได้แต่กอดตอบ  มือข้างหนึ่งลูบหัวด้วยความเอ็นดู

“ไม่เป็นไรแล้วนะ  คนดีของพี่”

“ครับ...  ฮือ....”

เมื่อเจรจากับสุดที่รักเสร็จแล้วจึงให้ไปหาคนที่แทบจะนอนกองอยู่กับพื้นต่อ

“แก!  ไอ้ฟ้าม่วง  คืนร่างเพื่อนข้ามาซะ!”

“ไม่...  มี....  ทาง....   แล้วข้า....  จะเอา....  ชายาข้า....  คืนมาจากแก....”

ร่างอันบอบบางของฟูจิลุกขึ้น  หมายจะทำร้ายคนตรงหน้า  อินูอิปล่อยมือที่กอดไคโด  ก่อนที่จะถอดกระบอกน้ำออกจากปืนยัดลงไปในปากฟ้าม่วง  ฟ้าม่วงที่ไม่ทันตั้งตัวจึงเผลอกลืนลงไปหมด  และแล้ว............

“โอ้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!”

น้ำสีม่วงจำนวนมากไหลออกมาจากปากของฟ้าม่วง  ทุกคนที่อยู่ณที่นั้นต่างเอามือปิดปากเพราะความสยอง  ใครจะคิดล่ะว่าในชีวิตจะได้เห็นนางฟ้าของพวกเขาอาเจียนทั้งน้ำตาอย่างน่าทรมาน  อยากก็อยากเข้าไป  แต่ก็กลัวทั้งของที่ออกมาจากปาก  ทั้งเจ้าฟ้าม่วงที่อาจจะยังไม่ออกไป

“ข้า.....  จะมา...ทวง  ......  ชายา.....  ของ  .... ข้าคืน...   ไม่... ว่า....  เวลา....  จะผ่าน....  ไป...  เท่า...ไร.....”

ร่างบางพูดแล้วทำท่าจะล้มลงทับกองสีม่วงของตัวเอง  ถ้าไม่มีมือใครบางคนมารับไว้ล่ะก็

“ฟูจิ!!  นายอย่าเป็นอะไรนะ!!”

“เทะสึกะ!  นายมาได้ไง!”  อินูอิร้องเสียงหลง  พลางนึกถึงความผิดที่ก่อเอาไว้

“เดินมาน่ะสิ  ใครก็ไม่รู้ทิ้งไว้หน้าห้องคหกรรม”

“แหะๆ  ขอโทษนะ”

“ช่างเถอะ   อินูอิ  ขอน้ำซักขวดสิ”

“อือ..  ได้...”  อินูอิเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำที่วางไว้ให้เพื่อจะให้ทุกคนกิน  ซึ่งตอนนี้อาจจะบุบแล้วก็เขรอะไปแล้วก็เหอะ 

หลังจากที่อินูอิยื่นให้  เทะสึกะก็ไปคว้ามาแล้วราดลงตรงหน้าของคนในอ้อมแขน  หวังให้คนๆนั้นฟื้น

“อือ...”  น้ำอันเย็นจัดและสกปรกได้ปลุกร่างที่สลบไสลขึ้นมา

“เทะสึกะ...  นี่ฉัน....  เป็นอะไรไป....”

หลังจากที่ฟูจิตื่นมาความทรงจำที่เพิ่งผ่านมาก็ไหลเข้ามาในหัว  พร้อมทั้งโมโมะชิโระ  โออิชิ    และเทะสึกะที่ความทรงจำตอนเป็นผีดิบได้ไหลเข้ามาเหมือนกัน

“ขอโทษนะเอจิเซ็น  นายเกือบเสียตัวเพราะฉันซะแล้ว”  เสียงโมโมะชิโระกล่าวขอโทษของโพยเป็นการใหญ่

“ไม่เป็นไรหรอกฮะรุ่นพี่  ยังไงซะรุ่นพี่ก็ไม่ได้รู้สึกตัว”

“พอนึกภาพแล้วไม่อยากให้รุ่นพี่อินูอิรีบมาเลยแฮะ” โมโมชิโระพูดกับตัวเองเบาๆ

“อะไรนะฮะรุ่นพี่?”  เด็กน้อยเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

“เปล่าๆ  ไม่มีอะไร” ส่วนทางรุ่นพี่ก็ได้แต่แก้ตัวเป้นพัลวัน

“ขอโทษนะเอจิ”  มาทางด้านนี้  โออิชิก็เริ่มการขอโทษเอจิบ้างแล้ว

แต่เอจิกลับกระโดดกอดคอคนตัวสูงกว่าอย่างร่าเริง

“ถ้าเป็นโออิชิ  ฉันยอม”

                                    O0O!

แค่คำพูดประโยคเดียว  ทำเอาโออิชิยืนตัวแข็งทื่อ  ร่างกายกลายเป็นหินในทันใด  คนตัวเล็กกว่าเลิกล็อกคอแล้วหันมาตบบ่าเพื่อนรัก  หัวเราะคิกคักด้วยความเอ็นดูในความซื่อของเพื่อน

“ล้อเล่นๆโออิชิ  อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังสิ”

“ขอโทษนะที่ฉันก่อความวุ่นวาย”

“ไม่เป็นไรหรอกฟูจิ  นายเองก็ไม่รู้สึกตัวนี่นา”  อินูอิพูดปลอบใจเพื่อนหนุ่ม

“แต่ถ้าไม่มีกลิ่นอายแห่งความเน่าเฟะจากน้ำผักของนาย  ฟูจิคงไม่เป็นแบบนี้หรอก”  เทะสึกะแขวะ  ทำให้อินูอิหน้าจ๋อยไปเลย

“เอาน่าๆไม่เป็นไรหรอก  เรื่องมันก็จบไปแล้วอย่ามารื้อฟื้นอีกเลย”  แมวน้อยเดินไปรอบๆเพื่อนๆ(รุ่นน้อง)ด้วยรอยยิ้ม

ทันใดนั้น  เรียวมะก็นึกอะไรขึ้นได้

“1...  2...  3...  4...  5...”

“นับอะไรน่ะเจ้าเปี๊ยก”  โมโมชิโระหันมาถามรุ่นน้องตัวดี

“เปล่าฮะ  ผมแค่...  รู้สึกว่า..  พวกเรา..  ไม่ครบ...”

“หา?”

“1  2   3  4  5  6  7  8....  ขาดไปคนนึงจริงด้วย”  อินูอินับบ้าง

ทุกคนหันซ้ายหันขวา  และก็พบกับ....

“เฮ้ย!!!  คุณทากะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

++เอวัง++
_______________________________________________________________
งี่เง่าใช่มั้ยคะเรื่องนี้  ก็บอกแล้วว่ามันคืออารมณ์ชั่ววูบ  อย่าไปหวังอะไรมาก
แต่ถ้าอ่านแล้วช่วยเม้นต์ด้วยน้าค้าT_T