คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3 : หอพักสภา
บทที่3
9:00 น
ณ โรงเรียนทรินิตี้
Image 'Part
อืม~ ห้องเรียนที่แสนน่าเบื่อ โอ๊ะไม่ใช่ว่าฉันโง่แบบไม่เป็นอันเรียนนะ ฉันแค่เบื่อน่ะ ทรินิตี้มีแต่หลักสูตรง่ายๆ ที่โรงเรียนเทเรซ่าสอนจบไปนานหมดแล้ว ทำไมกัน? โรงเรียนแบบนี้ถึงจะดีกว่าเทเรซ่านะ
"นี่ๆ เธออิมเมจ" เพื่อนร่วมห้องที่อยู่ข้างหลังฉันเรียก ที่เรียกได้น่ะเพราะครูเขามีประชุมน่ะสิ
"หืม? มีอะไร" ไม่มีหางเสียงกับฉันก็อย่าคิดว่าจะทำตัวดีด้วยเลย
"เธอน่ะเป็นอะไรกับท่านไรเฟิลรึปล่าว" ยัยนั่นเริ่มกระซิบกระซาบฉัน
"นี่ พวกเธอ คุยอะไรกัน" ไรเฟิลหันมา
"ก็แค่เธอคนนี้หาว่าเราเป็นอะไรกันรึปล่าวน่ะสิ อ้อ จริงสิ เป็นนี่เนอะ" เป็นเพื่อนจ้ะ แน่นอนว่าไม่ได้พูดออกไป แต่ก็แค่อยากแกล้งยัยนั่นเท่านั้นแหละ โฮะๆ
"จ..จริงหรอ คะ? ท่านไรเฟิล" ยัยนั่นเสียงอ่อย ไม่คิดว่าวิธีนี้จะได้ผลแฮะ
"อา..." อีตาไรเฟิลหันมามองฉัน พลางส่งสายตามาประมาณว่า 'ฉันต้องพูดว่าเป็นอะไรกันใช่มั้ย'
"ตอบสิไรเฟิล คนอื่นรอฟังนายพูดอยูนะ" ฉันตอบด้วยสายตาไปว่า 'ถ้าไม่ใช่นาย แล้วจะหาหมาได้ที่ไหนอีก'
"ผมกำลังจีบยัยนี่อยู่" อยู่ๆอีตาไรเฟิลก็จับผมฉันขึ้นมาดม "หอมดีนะ" อีตานั่นยิ้มบางๆ แต่ขอบอกเลยว่า 'รอยยิ้มจอมปลอม'
"เห็นมะ บอกแล้ว" ฉันยักไหล่
"กริ๊ดดดด ท่านไรเฟิล" เสียงบางคน
"อร๊ายยย ทำให้ฉันมั่งสีค๊าาาาา" เสียงบางคนอีกแล้ว การที่โดนทำแบบนี้มันมีอะไรดีหรอ? ฉันแหยงจะตาย
"กริ๊ดด ท่านไรเฟิลคะ ไม่จริงใช่มั๊ยคะ" ยัยหน้าบานพูดขึ้น
"อืม" ไรเฟิลตอบแบบไม่สนใจ
"ทำอะไรให้ดูหน่อยสิพวกฉันถึงเชื่อ พึ่งย้ายมาแท้ๆท่านไรเฟิลกลับสนใจยัยนี่ ฉันไม่เชื่อ" อ้าวๆ ยัยอ้วนที่ไหนไม่รูมาอีกคนแฮะ
"เน่ ไรเฟิล พวกเค้าไม่เชื่อเราเลยนะ" ฉันเดินไปข้างหน้าไรเฟิล "จุ้บ" ฉันจูบเพียงแค่แตะริมฝีปากเล็กน้อยจากนั้นก็รีบเอาอออกทันที นี่ฉันทำไรลงไป อยากบ้วนปากล้างปากสักสิบรอบ
"แค่นี้ก็โอเคแล้วนะ เชื่อกันรึยัง" ฉันแสยะยิ้มนางพญาออกไป ทำให้หลายๆคนกลัว และไรเฟิลเองก็เหวอไปแล้วแฮะสะใจ!!
"นี่ ผมซักสนใจเธอมากขึ้นแล้วล่ะ"เขาพูดพลางแสยะยิ้ม "มากับผมวันนี้ที่หอพักสภาได้มั้ย"
"อืมได้" นึกแผนออกละ..."นี่ไรเฟิล ฉันขอทำงานกันสภาด้วยคนสิ"
"อืม" อีตานั่นแสยะยิ้ม ฉันซักรู้สึกไม่ดีแล้วแฮะ จะถอยหลังกลับก็ไม่ได้ด้วย... ทำไงดี..
Rifle 'Part
12:00 น
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันหรอกนะ แต่เห็นยัยนี่น่าสนใจดีบวกกับความรำคาญของผมเลยเออออกับเธอไป จริงๆมันทำให้ผมรำคาญกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำ..
ติ๊งต่อง ออดพักเที่ยง...
"ไปกันได้ละ"
"หะ? ไปไหน"เธอตอบด้วยสีหน้างวยงง
"หอพักสภา.."
"อ้าว ไม่ได้ไปตอนเลิกเรียนรึไง"ยัยนั่นขมวดคิ้ว
"ไม่อะ ไปตอนนี้ครูเขาไม่ว่าหรอก"ผมซักรำคาญละ
"อืมๆ ไปดิ ยืนซักช้ารอเซเว่นปิดรึไง"ยัยนั่นตอบผมแบบกวนประสาท
"รอก็ได้นะ" ผมยักคิ้ว
"เออค่ะ!! ไม่ไปแล้วใช่มั้ย"
"ไปสิ" ในที่สุดสงครามกวนประสาทก็จบลง และผมก็เดินนำเธอไปทางหอพักสภา...
ณ หอพักสภานักเรียน
"นี่ มีข้าวไหม ฉันหิว"เธอมองหน้าผม
"อา...มี"ผมยื่นข้าวของผมให้เธอไป
"ขอบใจ ของนายละ"เธอตักข้าวเข้าปาก
"ยังไม่หิวพอดีเห็นหน้าเธอแล้วกินไม่ลง"ผมตอบกลับไป
"แค่ก แค่ก จะว่าฉันหน้าเกลียดจนกินไม่ลงรึไง" เธอเลิกคิ้วมองผมและหยุดกิน
"ประมาณนั้น อาจจะแย่กว่าก็ได้"
แกร๊ก เสียงเปิดประตูดังขึ้นจังหวะที่ผมกำลังทะเลาะจนขึ้นค่อมยัยนี่อยู่พอดี
"เอ่อ พี่ฟรานซิสคะ.." เด็กผู้หญิงคนหนึ่งค่อนข้างตัวเล็กหน้ารักผมสีน้ำตาลทองคนหนึ่งพูด ซึ่งก็คือคนที่ผมจีบอยู่จริงๆนั่นเอง
"ไอ้ไรเฟิล ถ้าจะทำก็ทำในห้องดิ ให้น้องมีมี่ เห็นภาพแบบนี้.."ฟรานซิสไม่อยากพูดต่อ
"เฮ้ย!! มันไม่ใช่อย่างนั้น" ผมพยายามจะพูด
"พี่ไรเฟิลทำแบบนี้กับมีมี่ได้ยังไงคะ! ฮึก"และแล้วเธอก็วิ่งออกไป
"ไอ้ไรเฟิล ผู้หญิงที่แกจะทำอะไรนั่นน่ะน่ารักกว่าน้องมีมี่รึไง" ฟรานซิสพูดพลางปิดประตู
พึ่บ
ผมและยัยอิมเมจลุกขึ้น
"สวยไม่เบานี่หว่า"ฟรานซิสถึงกับอึ้ง เธอสวยแน่นอนละ เราทะเลาะกันจนยางรัดผมเธอหลุด จะว่าไปผมสีลาเวนเดอร์ กับปากสีแดงซีดนั่น มันทำให้เธอดูเซ็กซี่ขึ้นมาเลยละ
"เห็นมะ เพื่อนนายยังบอกเลย"ยัยนั่นไม่สนเรื่องการเข้าใจผิดเลย ก็ดี
"เออครับ คุณอิมเมจ คุณชนะแล้ว"ผมพูดขึ้น
"ชนะอะไรวะ" ฟรานซิสพูดแบบไม่เข้าใจสุดๆ
"อืมก็ นายนี่บอกว่าเห็นหน้าฉันแล้วกินข้าวไม่ลง ชิ!!" ยัยนี่พูดอย่างอารมณ์เสีย
"จากนั้นก็เริ่มทะเลาะกัน"ผมพูดต่อ
"แล้วก็เลยเกิดเหตุการณ์เมื่อกี้?"ฟรานซิสพลางขมวดคิ้ว
"อืม"ผมกับยัยนั่นตอบพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย
"งั้น ฉันจีบเธอได้ใช่มั้ย”ฟรานซิสพูด
"ได้แต่ไม่ให้จีบ"ยัยนั่นพูด
"พอก่อนจีบไม่จีบไว้ทีหลัง เธอกลับก่อนอิมเมจ ค่อยคุยกันทีหลัง"ยัยนั่นพยักหน้าอย่างว่าง่ายและเดินออกไป
"เฮ้ๆ อย่ามาขัดดิวะ อย่าบอกนะว่านายเป็นแฟนกับยัยนั่นอยู่"ฟรานซิสพูดพลางยักคิ้ว
"อย่าพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้น่า เรามันสายพันธ์เดียวกันนะฟรานซิส"
"แล้วไล่ยัยนั่นออกเพราะเรื่องว่า นายเห็นหน้ายัยนั่นแล้วกินไม่ลงเนี่ย ไม่ใช่ว่ายัยนั่นหน้าเกลียดแต่นายอยากขย้ำยัยนั่นมากกว่า"ฟรานซิสแสยะยิ้ม
"นั่นมันนายไม่ใช่ฉัน" ผมพูดพลางอารมณ์เสีย
"อ้าวนายพูดเองไม่ใช่หรอ ว่าเราสายพันธุ์เดียวกัน"มันพูดย้อนกลับใส่ผม เหมือนผมกลืนน้ำลายตัวเองเลยแหะ
"เออ แต่ไม่ใช่สำหรับยัยนั่น.."
"ทำไมวะ"
"มันยังไม่ใช่เรื่องที่แกต้องรู้" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
ความคิดเห็น