skorpion รักนี้แลกด้วยปืน

ลำดับตอนที่ #2 : หน้าที่มอบหมาย

วันนี้เป้นวันดีและอากาศดีสุดๆ
แต่มันมาเสียอย่างคือ...พวกลูกน้องฉันดันมาเรียกพบ
เอาอะไรกันตอนนี้ก้ไม่รุ้ อารมเสียจริงเลยยวุ้ยย
กรี้งๆๆๆ
อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดัง
+++ปานอี๋+++
(ฮาโหล เจ๊เจ๊อยู่ไหนแล้ว)
"ก็อยู่นี้ไง แถวเนี้ยะ" ตอบแบบกวนๆ
(นี้เจ๊ เดียวฉันเอาปืนจ่อปากซะดีไหมเนี้ย)
"โอะ ไม่ดีมั้ง"
(ขอร้องเจ๊เรามีเรื่องด่วนมากๆ รีบมาเหอะนะ ถือว่าฉันขอล่ะ นะ นะ)
"...อืม รอแปบละกัน"
(ยะ..เย้ๆๆๆๆ ยะ.).ตูดๆๆๆๆๆๆ
ด้วยความที่ฉันรำคาญฉันเลยชิ่งกดสายทิ้งก่อน เห้อออออ มันจะเรื่องอะไรอีกน้าา...

+ณ โกดังมือปืน เขตคนนอกห้ามเข้า (มันทั้งเก่าและอับฉันเดินเข้ามาพร้อมกับนมหนึ่งกล่อง..เอ่อ..พอดีชอบดื่ม)
"อ้ะว่าไงมีไร รีบบอกมา ฉันรีบ" พอเดินไปถึงโตะประชุม ฉันก็รีบถักทันที
"เอ่อ..คืองี้เจ๊จำได้ไหมที่เมื้อกี้ฝ่ายเอฟบีไอเรียนเจ๊ไปพบแต่เจ๊ไม่ว่างเลยให้ปานไปแทนน่ะ"
"อืมจำได้..ทำไมล่ะ?"
"เจ๊เราได้งานแล้ววว" สองพี่น้องฝาแฝดตะโกนพร้อมกันจนดังก้องไปทั่วโกดัง
"ทันข้าว กับ ข้าวหอม เบาๆหน่อยได้ไหมจ้ะ.." แน่นอนน้ำเสียงอันไพเราะและเพราะขนาดนี้ไม่ไช่ใครแล้วนอกเสียจากจะเป็นนากิเพื่อนสุดเลิฟฉันเองยัยนี้ค่อนข้างจะเรียบร้องน่ะ
"ขอโทษค้าา" ทั้งสองบอกพร้อมกัน
"แล้วที่บอกว่าได้งานนี้หมายถึงอะไรอ้ะ?" ฉันถาม
"คือทางเอฟบีไอเขาบอกว่า อยากให้เราช่วยไปจัดการกับพวกแก๊งมาเฟียที่หนีโทษกระจายไปถั่วโลก แล้วนำตัวกลับมาน่ะ" ปานอี๋บอก
"อ๋อ แล้วมีประเทศอะไรบ้างล้ะ?"
"ก็เท่าที่ปานจำได้ก็มี จีน ญี่ปุ่น เกาหลี ฝรั่งเศษ และ อเมริกาน่ะ" 
"นี้ มันไม่คิดจะอยู่ตืดกันเลยหรือไงฟะ" นั้นไงน้ำเสียงนี้มาแล้ว ยัย ซูซาน
"เธอทำอะไรอยู่น่ะซูซาน?" นากิถามอย่างสงสัย
"ก็เตรียมตัวไปฝรั่งเศษน่ะสิยะ" ย่ะยัยปากเสี่ย
"เดี๋ยวๆๆใครบอกว่าเธอจะได้ไปฝรั่งเศษมิทราบยะ" ปานอี๋แน่นอน
"อ้าวก็ฉันอยากไปอ้ะทำมะ" หนอยยย
ทั้งสามคนเถียงกันอยู่นาน จนฉันทนไม่ไหวเลยตะโกนออกไปว่า
"หยุดดดดดดดดดได้แล้ววววววววววว"
เงิบบบ ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว
"ฉันพอจะคิดออกแล้วล่ะ"
หึๆๆๆๆ