วุ่นนักเซนท์รักนายผีดิบ

ลำดับตอนที่ #1 : การรู้จัก

ดีใจที่สุดเลย"

ก็วันนี้มันเป็นวันเปิดเทอมวันแรกของฉันนี่น่าในที่สุดก็ได้ขึ้นม.ปลายซะที     ฉันชอบการเปิดเทอมใหม่ที่สุดเพราะมันทำให้ฉันเจอเพื่อนใหม่ๆเจอะวิชาใหม่ที่อยากเรียนและข้อสำคัญมันทำให้ฉันได้เจอะ     พี่ซันประธานโรงเรียนจีซึชิวา       //^o^//      พี่ซันเป็นอะไรที่สำคัญมากที่สุดสำหรับฉันเลยละ  ถ้าโรงเรียนนี้ไม่มีพี่ซันฉันคงขอแม่ไปเรียนที่ในเมืองแล้ว     

ว้าย!!!!   ก่อนที่ฉันจะทันตั้งตัวก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่งเข้าซะแล้ว     "ตาบ้าเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย"

มันเป็นคำอุทานของฉันเองละ     ตาบ้าที่ไหนก็ไม่รู้เดินออกมาจากซอยชนฉันเข้าอย่างจัง  กระดูกจะหักไหมละ  

ว้าว   น่ารักซะด้วย    ตาสีนำตาลเข้มกับผมยุ่งๆ   ตัวสูงปรี๊ดเลย  นายนั้นรีบเอามือเสยผมยุ่งๆให้ยุ่งเข้าไปใหญ่     เท่ดีเหมือนกันแฮะ    แต่ฉันไม่ค่อยชอบผู้ชายผิวขาวซักเท่าไหร่ชอบผิวสีแทนเหมือนพี่ซันมากกว่า

"ยัยซื่อบื่อ">o<

เฮ้แซนด์"

มีเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นมาขัดจังหวะก่อนที่ฉันจะด่านายบ้านั้นกลับ    คนอะไรนิสัยไม่ดีชนคนอื่นแล้วยังจะมาว่าเค้าอีก     ฉันรีบหันไปมองทางต้นเสียงที่เรียกนายบ้านี่

"ตายแล้ว"  //^o^//   (อุทานเบาๆ )   ฉันอยากหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้จัง    พี่ซันประธานโรงเรียนที่ฉันใฝ่ฝันหาพี่ซันไอลีนอยู่ตรงนี้คะขี่ม้าขาวมาช่วยไอลีนแล้วใช่ไหมคะ  ซาบซึ้ง  ฮิฮิ

"น้องเป็นอะไรรึเปล่าครับเจ็บตรงไหนไหม"

โอ้วเสียงที่พระเจ้าประทานมามันช่างเหมาะสมกับหน้าตาของพี่ซันแท้ๆ    อย่าใช้รอยยิ้มแบบนั้นมาประหารใจกันสิคะ    (ขอวิ่งไปกรี๊ดในความหล่อพี่ซัน5นาที)

"ยัยหางเปียยัยหางเปียตะลึงอะไรดีใจละสิที่เดินชนฉัน"

นี่ใช้สมองส่วนไหนคิดกันยะ

 "ลุกขึ้นซะทีสิจะมานั่งยิ้มเป็นยัยแป๊ะขายผักอะไรตรงนี้"

"ไม่เอานาแซนด์น้องเค้าอาจจะขาหักก็ได้นายชนน้องเค้าแรงรึเปล่า"

สุภาพบุรุษจิตใจดีนี่มันเจ้าชายชัดๆ    พี่ซันช่วยพยุงฉันลุกขึ้น    นี่เป็นโอกาสดีฉันก็เลยแกล้งเซใส่พี่ซันซะเลย

"ไอลีนเจ็บขาจังคะ"  ฉันรีบฉวยโอกาสแนะนำตัวเองไปด้วยใช่ว่าโอกาสจะหากันง่ายๆนี่น่า//^o^//

"น้องเรียนที่จีซึชิวา นี่น่า"

พี่ซันมองชุดนักเรียนสีน้ำเงินที่ฉันใส่อยู่    ช่างสังเกตเหมือนกันนะไอลีนให้อีก20คะแนนเลยคะพี่ซัน

แล้วฉันก็ได้นั่งรถมาโรงเรียนกับพี่ซัน     ถึงแม้จะมีนายปีศาจนั่งขนาบข้างมาด้วยก็เถอะ

"พี่ซันเป็นประธานต้องทำอะไรบ้างคะ"    ฉันรีบหาเรื่องคุยกับพี่ซันไปเรื่อยๆจนถึงโรงเรียน

จะต้องไปเม้าให้ยัยแซนดี้ฟังซะแล้วละ   มีโอกาสได้ไกล้ชิดกับเจ้าชายของโรงเรียนขนาดนี้คิดไม่ผิดเลยที่เลือกเรียนที่นี่

"จริงเหลอ ยัยไอลีนพี่ซันสุดหล่อนี้นะ ให้เธอขึ้นรถมาโรงเรียนด้วย    ฉันอิจฉาเธอจริงๆเลย"

ฉันเล่าเรื่องที่ฉันได้นั่งรถมาโรงเรียนกับพี่ซันให้ยัยแซนดี้ฟังโดยตัดตอนที่เจอะนายปีศาจแซนด์ออกไปการได้คุยเรื่องพี่ซันตอนทานข้าวมันเป็นอะไรที่วิเศษสุดๆเลย

"น้องไอลีนครับพี่ขอคุยด้วยหน่อย"

น้องไอลีนครับฉันภาวนาให้เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงของพี่ซัน สุดหล่อที่เจอะเมื่อเช้า แต่พอเงยหน้าขึ้นไป    O-O นายปีศาจแซนด์นายมาทำอะไรที่นี่   ฉันได้แต่พูดในใจ   

 "พี่แซนด์มีอะไรกับไอลีนคะ"

อย่างน้อยตานี่ก็เป็นเพื่อนของพี่ซันดึงมาไว้เป็นพวกก็คงไม่เสียหายกัดฟันพูดหน่อยแล้วกันยัยไอลีนเอย

"พี่ยืมตัวน้องไอลีนแป๊ปหนึ่งนะครับ"    นายแซนด์หันมาพูดกับยัยแซนดี้       อย่านะยัยแซนดี่อย่าพลักฉันตกเหวนรกนะ      ยัยแซนดี่มองหน้านายแซนด์แป๊ปหนึ่งแล้วเอามือลูบที่ผม    มันเป็นสัญลักษณ์ว่าหล่อเข้าตากรรมการ   อย่าแพ้ความหล่อของตานี่นะยัยแซนดี้   อย่านะ

"คะพี่แต่ช่วยไปส่งไอลีนที่ห้องด้วยนะคะเพราะแซนดี้ต้องขึ้นห้องแล้ว"

ยัยแซนดี่พูดเสร็จก็เดินไปเลย   >o<

นายแซนด์ลากฉันมาที่หลังตึก   (เป็นที่ๆลึกลับและน่ากลัวซะด้วย)

ฉันสะบัดมือออกจากมือของนายแซนด์พร้อมคำว่ายี้

"นี่ยัยหางเปีย คิดว่าฉันพิศวาสเธอขึ้นมารึไง"

"จะไม่ให้คิดได้ไงฉันสวยหยอกซะเมื่อไหร่"

"เอานี่ของเธอคราวหน้าไม่ต้องทอดสะพานฉันอีกนะเธอนะไม่ใช่สเป็คฉันหรอก"

"นายก็เหมือนกันนะเหรอะไม่ใช่สเป็คฉันเหมือนกันซีดยังกะศพเดินได้"