Pitfall Lover

ลำดับตอนที่ #3 : Ep 03 : สถานที่

 

---------------------------------------

Pitfall Lover Ep 03 : สถานที่

----------------------------------------

 

 

 

"เก็บพวกมันให้หมด ทั้ง 2 คน"

 

เพียงคำสั่งสั้นๆ ของซึงฮยอน

 

แต่มันกลับทำให้จีวอนเลือกที่จะทำตามทันที

 

เขาเก็บของและเตรียมตัวอย่างไม่รีรอ

 

 

--------------------------------

 

 

 

"ไม่ไปโรงพยาบาล....."

 

 

 

"แล้วบ้านนายอยู่ไหน"

 

 

 

"นายให้ฉันขับวน...จนจะรอบเมืองแล้วนะ"

 

 

 

มินโฮเริ่มถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ 

 

แต่เขาก็ยังตามใจคนป่วยที่นั่งอยู่ข้างๆ

 

 

 

"จอดที่สถานนีรถไฟใต้ดินข้างหน้า"

 

 

แทฮยอนลังเลอยู่นาน.....

 

เขาไม่อยากให้มินโฮซึ่งเป็นตำรวจ รู้ถึงที่พักของตนเอง 

 

เขาจึงตั้งใจให้มินโฮวนรถไปเรื่อยๆ 

 

ก่อนจะบอกให้จอดในจุดที่มินโฮ ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเขาจะไปที่ไหนต่อ

 

 

 

 

"บ้าน....ฉันจะไปส่งที่บ้าน..."

 

 

 

"บ้านอยู่ไหน....."

 

 

 

"สภาพนายกลับเองไหวหรือไง"

 

มินโฮยังคงดื้อดึง.....

 

 แต่ก่อนที่จะไปถึงสถานีรถไฟใต้ดิน 

 

รถของมินโฮที่แล่นมาด้วยความเร็ว ต้องรอดเข้าอุโมงค์ 

 

แสงสว่างมืดลงทันที

 

 

 

ปัง!!!!!!!!

 

 

เสียงยางรถแตกอย่างกะทันหัน 

 

รถเสียหลักส่ายไปมาทันที

 

โชคดีที่มินโฮไม่ตื่นตกใจ เขาไม่ได้เหยียบเบรก 

 

แต่พยายามลดความเร็วลง 

 

 

 

ปัง!!!!!!!

 

 

เสียงยางรถระเบิดอีกครั้ง 

 

แต่....ในครั้งนี้ มีรถวิ่งสวนทางเข้ามา 

 

มินโฮจึงต้องหักหลบอย่างกระทันหัน 

 

แรงเหวี่ยงทำให้รถหมุนจนยากจะควบคุม 

 

มินโฮใช้มืออีกข้างบังร่างแทฮยอนเอาไว้ 

 

ก่อนที่เขาจะตัดสินใจ หักพวงมาลัย

 

 ให้รถฝั่งเขารับแรงกระแทกกับกำแพงเต็มๆ

 

 

 

โครม!!!!!!!

 

 

 

"อ่ะ......โอ้ย......"

 

 

แทฮยอนครางออกมาเบาๆ 

 

เพราะตอนนี้แรงกระแทกบวกกับแรงเหวี่ยงก่อนหน้านี้ 

 

ทำให้เข็มขัดนิรภัยรัดแน่นโดนแผลที่ท้องของเขาเต็มๆ 

 

จนมีเลือดไหลออกมา

 

 

 

แทฮยอนค่อยๆ หันไปมองร่างหนาของอีกคนช้าๆ 

 

แม้ระบบถุงลมนิรภัยจะทำงาน 

 

แต่มินโฮก็หมดสติ ......

 

เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากศีรษะด้านข้างของมินโฮไม่หยุด 

 

แขนและไหล่มีแผลเปิดกว้าง จากแรงกระแทก

 

 

 

"คุณ.......คุณ......."

 

 

 

แทฮยอนปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออก

 

ก่อนจะพยายามเรียกมินโฮ แต่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์ มินโฮยังคงไม่ได้สติ

 

 

 

------------------------------------

 

 

"ติดต่อ....สารวัตรมินโฮได้หรือยัง"

 

 

ผู้กองหยาง ถามลูกทีมด้วยสีหน้าเป็นกังวล

 

 

 

"ติดต่อไปได้เลยครับ"

 

 

"โทรเข้าไปที่อพาร์เม้นท์ ก็ไม่รับสาย"

 

 

 

จินวูรายงานอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

"แย่ล่ะ.....สายฉันรายงานมา"

 

 

 

"พวกมันสั่งเก็บมินโฮ"

 

 

 

จินวูและซึงฮุน ตาโตทันที พวกเขารีบประสานงาน และเช็คหาข้อมูลทันที 

 

 

 

 

"มินโฮเพิ่งขับรถออกจากอพาร์เม้นท์เมื่อ 30 นาทีก่อนครับ"

 

 

 

จินวูรายงานพร้อมกับเลื่อนหน้าจอคอมพิวเตอร์ให้คนเป็นหัวหน้าดู

 

 

 

"จินวู....นายเข้าระบบ CCTV เช็คภาพจากกล้องทุกตัว"

 

 

"หาตำแหน่งของมินโฮให้ได้"

 

 

 

 

"ได้ครับ......"

 

จินวูรับคำสั่ง พร้อมกับสีหน้าเคร่งเครียด 

 

เพราะมันไม่ง่ายเลย ที่จะตามหาตำแหน่งรถของมินโฮได้ 

 

จินวูแทบจะเดาไม่ออกเลยว่า มินโฮจะขับรถมุ่งหน้าไปทางไหนกันแน่

 

 

 

"...มีรายงานเข้ามา...."

 

 

"เกิดอุบัติเหตุที่อุโมงค์แยกดงมุน....."

 

 

"นายลองเช็คตรงนั้นได้มั้ย จินวู"

 

 

 

ซึงฮุนที่เช็คข้อมูล ลองเสนอทางเลือกให้จินวูทำงานง่ายขึ้น

 

 

"แย่แล้วครับ...."

 

 

"5 นาทีก่อน...รถสารวัตรมินโฮ วิ่งเข้าอุโมงค์นั้นไป"

 

 

จินวูได้ภาพยืนยัน ทุกคนต่างหายใจติดขัด 

 

ก่อนจะรีบออกไปยังจุดเกิดเหตุ โดยไม่จำเป็นต้องรีรอในคำสั่งของคนเป็นหัวหน้า

 

 

 

 

 

 

"คุณ.....ฟื้นสิ......."

 

 

 

 

 

แทฮยอนยังคงพยายามเรียกคนที่สลบไม่ได้สติให้ฟื้นขึ้นมา

 

ตอนนี้เสียงไซเรน เริ่มดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

 

ใจนึงแทฮยอนก็อาจทิ้งอีกฝ่ายเอาไว้ 

 

แต่เขาก็ทำแบบนั้นไม่ได้.......

 

เพราะตอนนี้กลิ่นน้ำมันของรถที่รั่วออกมา 

 

มันทำให้แทฮยอนไม่กล้าปล่อยให้มินโฮติดอยู่ในซากรถ

 

 

 

บรื้นนน!!!!!!!!

 

 

 

เสียงมอเตอร์ไซด์บิ้กไบร์ท ค่อยๆ ดังชัดขึ้นเรื่อยๆ

 

สร้างความตื่นกลัวให้แทฮยอนเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ

 

แทฮยอนรู้ได้ทันทีเลยว่า ที่รถยางระเบิดแบบนี้ ไม่ใช่อุบัติเหตุแน่ๆ

 

 

 

ซึงฮยอนคงรู้และกำลังส่งคนมาเก็บเขาอีกแล้ว

 

 

 

แทฮยอนตัดสินใจใช้มือบีบไปที่ไหล่ของมินโฮเต็มแรง 

 

จนเลือดสีแดงทะลักเต็มมือขาวๆ ของเขาไปหมด

 

 

 

 

"โอ้ยยยย.......อ่าาาา"

 

 

มินโฮร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวด 

 

ดวงตาของเขาค่อยๆ เปิดกว้างขึ้น 

 

แม้ภาพตรงหน้าจะพร่ามั่วไปหมด 

 

แต่เขาก็รู้ว่าคนตรงหน้าเขา คือ ไอ้เด็กขี้เมา

 

 

 

"นาย.....ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"

 

 

 

"ห่วงตัวเองก่อนเถอะ...."

 

 

 

"เราต้องรีบออกไปจากที่นี่"

 

 

แทฮยอนพูดจบก็ใช้เท้าถีบประตูรถที่บุบพังออก 

 

แม้เขาจะเจ็บแผลที่ท้องอยู่ก็ตาม 

 

แต่สภาพของเขาตอนนี้ถ้าเทียบกับมินโฮแล้ว 

 

ถือว่าเขาบาดเจ็บน้อยกว่ามาก

 

 

 

แทฮยอนช่วยประคองจนพามินโฮออกมาจากซากรถพังๆ นั้นได้ 

 

แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะสายเกินไป 

 

เมื่อจีวอนขี่มอไซด์บิ้กไบร์ทคันโตมาอยู่ตรงปลายอุโมงค์

 

 

 

"หึ......ตายยากกันจริงๆ เลยนะ"

 

 

 

จีวอนพูดด้วยเสียงแห่บพร่าอย่างเลือดเย็น

 

 

 

"หมดเวลาของพวกแกแล้วล่ะ"

 

 

 

 

ปัง!!!!!!

 

 

 

 

ปัง!!!!!!

 

 

 

มินโฮล้มลง โดยที่ตัวเขาบังร่างแทฮยอนเอาไว้ 

 

แทฮยอนได้แต่ตกตะลึง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

 

 

 

มินโฮค่อยๆ ทรุดลงตรงหน้าเขา 

 

สายตาของมินโฮค่อยๆ วูบดับไป 

 

น้ำหนักของคนตรงหน้าถูกทิ้งมาทั้งหมดที่อีกฝ่ายทันที

 

 

 

และทันทีที่แทฮยอนล้มลงพร้อมๆ กับมินโฮ 

 

เขาก็ได้เห็นว่า ไม่ใช่แค่มินโฮเท่านั้นที่ถูกยิง

 

 

 

จีวอนทรุดอยู่ที่พื้นเช่นกัน ....

 

คราบเลือดไหลหยดออกจากไหล่เป็นทางยาวมาตามแขน

 

ปืนในมือกระเด็นไปอยู่ที่พื้นอีกทิศทางนึง

 

 

 

"เกิดอะไรขึ้น....."

 

 

แทฮยอนหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยในตอนนี้ 

 

แต่โชคดีที่ตำรวจเข้ามาได้ทัน จีวอนที่ได้รับบาดเจ็บ จึงจำเป็นต้องหลบหนีไปก่อน

 

 

 

 

 

 

"ขอบใจมาก จุนฮเว"

 

 

 

 

 

"ถ้าไม่ได้นาย.....คนในทีมฉันคงแย่"

 

 

 

 

"............"

 

 

 

ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ จากคนที่ได้รับคำชม 

 

มีเพียงเสียงสัญณาญโทรศัพท์เท่านั้น 

 

ที่ทำให้รู้ว่า สายลับ ของผู้กำกับหยางวางสายไปแล้ว

 

 

 

 

 

"โชคดีนะครับ....ที่สายของผู้กองรู้ก่อน"

 

 

 

 

"ไม่งั้นสารวัตรมินโฮแย่แน่...."

 

 

 

จินวูยังคงบ่นไม่เลิก เขากลัวเหลือเกินว่าจะต้องสูญเสียใครไปอีก

 

 

 

 

"แล้ว....สายของผู้กองอยู่กับไอ้พวกนั้นตลอดเลยหรอครับ"

 

 

 

เป็นซึงฮุนที่ถามออกมาอย่างอดสงสัยไม่ได้

 

 

 

 

"ไม่หรอก....คงเพราะโชคเข้าข้างเรา"

 

 

"วันนี้สายของเราเพิ่งมีโอกาสแอบติดเครื่องดักฟังในรถของไอ้ซึงฮยอนได้"

 

 

 

"ไม่งั้น.....มินโฮ คงไม่มีโอกาสได้นอนหายใจอยู่บนเตียงแบบนี้แน่"

 

 

พูดจบสายตาทุกคนก็มองไปที่มินโฮ

 

ที่นอนพักฟื้นอยู่

 

 

 

 

"สายลับคนนี้ต้องเป็นสไนเปอร์ที่เก่งมากๆ เลยสินะครับ"

 

 

"ถึงช่วยสารวัตรมินโฮเอาไว้ได้ทัน"

 

 

จินวูพูดต่อจากสิ่งที่เขาคิดและคำนวณได้

 

 

 

 

"ใช่.....เก่ง....แต่เขาก็บอกว่า...."

 

 

"เขายังเก่งสู้สไนเปอร์มือ 1 ของชเว ซึงฮยองไม่ได้เลย"

 

 

 

จินวูได้ฟังอย่างนั้นก็ได้ยู่หน้า 

 

เขาอดคิดไม่ได้ว่า มือปืนคนนั้นจะมีหน้าตาและท่าทางแบบไหนกันนะ

 

 

 

"อ้าว......แทฮยอน...."

 

 

 

"ทำแผลเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย"

 

 

 

"นายไม่ได้เป็น.....ญาติกับสารวัตรมินโฮจริงๆ ใช่มั้ย"

 

 

จินวูถามแบบนั้นออกไป เพราะตอนที่เขาพามินโฮมาที่โรงพยายบาล

 

มินโฮเอาแต่เฝ้าถามถึงแทฮยอนตลอด

 

เมื่อตอนที่เขาฟื้นได้สติขึ้นมา

 

และขอให้จินวูช่วยดูแล ทำให้จินวูคิดไปว่า

 

แทฮยอนอาจจะเป็นญาติของมินโฮก็เป็นได้

 

 

 

"ปะ......ป่าวครับ"

 

 

"เรา...แค่บังเอิญ...."

 

 

ไม่ทันที่แทฮยอนจะพูดจบ จินวูก็พูดสวนขึ้นมา

 

 

 

"ถึงว่า....หน้าตานายดูน่ารัก...."

 

 

"เป็นมิตร....แถมผิวก็ขาว...."

 

 

"ไม่เหมือน.....สารวัตรมินโฮสักนิด"

 

 

จินวูพูดติดขำเล็กน้อย....

 

แต่ดูเหมือนคนอื่นจะไม่ตลกด้วยเลย

 

จินวูรู้สึกแปลกๆ เย็นวาบจากทางด้านหลัง 

 

แถมสายตาทุกคนก็เปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาด

 

 

 

สุดท้าย..... เสียงกระแอ่ม 

 

จากคนที่นอนอยู่บนเตียง 

 

ก็ทำให้จินวู รู้ได้ทันทีว่า.....ที่พูดออกไปเมื่อครู่นั้นไม่ควรมากๆ

 

 

 

"อ้าว.....สารวัตรซง รู้สึกตัวแล้วหรอครับ"

 

 

 

"ใช่.....รู้ตั้งแต่นายชมเด็กนั้นว่าน่ารัก...."

 

 

 

 

"อุ้ย.....ตั้งแต่ต้นเลยเนอะ...."

 

 

 

"เออ.....ซึงฮุน....นายบ่นหิวไม่ใช่หรอ"

 

 

 

"มา....เดี๋ยวฉันพาไปกินข้าวเอง"

 

 

จินวูรีบเปลี่ยนเรื่องทันที....

 

 บรรยากาศจากตึงเครียด ก็ดูผ่อนคลายลง 

 

เพราะตอนนี้จินวูได้สร้างรอยยิ้มเล็กๆ ให้เกิดขึ้น 

 

โดยเฉพาะแทฮยอน ที่ยืนหน้าแดง 

 

เขาแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเขินขนาดนี้ 

 

เขาไม่รู้ว่า....เขาเขินที่จินวูชมเขาว่าน่ารัก 

 

หรือ....เขินที่มินโฮพูดว่าเขาน่ารักกันแน่

 

 

 

 

 

"เอาล่ะ.....พวกนายอย่าเพิ่งไปไหน"

 

 

"ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"

 

 

"มินโฮ....นายให้น้องชายนายออกไปก่อนได้มั้ย"

 

 

แทฮยอนก้มหัวให้คนอาวุโสตรงหน้า ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป 

 

 

"แทฮยอนเดี๋ยวก่อน....."

 

 

"นายห้ามไปไหนไกล....."

 

 

 

มินโฮเด้งพรวดลุกขึ้นนั่งและพูดออกมาอย่างห่วงใย 

 

โดยที่เขาเองก็ลืมตัว จนจินวูและซึงฮุนต่างก็จับสังเกตได้ 

 

 

 

"ตอนนี้...เด็กคนนี้....คือ....ไม่ปลอดภัย"

 

 

"พวกนั้นอาจคิดว่า แทฮยอนเป็นสายให้ผม"

 

 

"เขาอาจโดนทำร้ายอีก"

 

 

 

 

"อ่อ....อย่างนี้นี่เอง เข้าใจแล้วครับสารวัตร"

 

 

จินวูพูดตอบด้วยท่าทางกวนๆ 

 

เพราะจินวูพอจะจับทางมินโฮได้ โดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้ด้วยซ้ำ

 

 

 

"จินวู...อย่า..."

 

 

 

มินโฮกำลังจะดุจินวูเสียงเข้ม แต่ผู้กองหยางก็สวนออกมาก่อน

 

 

 

"พอๆ.....มาเข้าเรื่องกันได้แล้ว"

 

 

จบประโยคของคนอาวุโส แทฮยอนก็ต้องออกไปรอหน้าห้องอย่างเงียบๆ

 

 

"ไหนๆ ก็ไหนๆ ล่ะ สถานการณ์ตอนนี้"

 

 

"ซึงฮยอนบีบให้พวกเราต้องทำงานให้เร็วขึ้น"

 

 

"ต่อไปพวกนายจะไม่ใช่ตำรวจอีก"

 

 

"พวกนายจะอยู่ในทีม DSI ภายใต้การดูแลของฉัน"

 

 

 

ทุกคนนิ่ง....อึ้ง....กับคำพูดของผู้กองวัยกลางคน

 

    

 

"ขอต้อนรับเข้าสู่ระบบ...ศาลเตี้ย" 

 

มินโฮยกยิ้มมุมปากทันที ......

 

เขารู้ดีว่าต่อจากนี้ไป งานของพวกเขาต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ

 

 

 

"ในเมื่อพวกมันเล่นงานเราจากที่มืด"

 

 

"เราก็ต้องตอกกลับจากที่มืดเช่นกัน"

 

 

"ฉันให้พวกนายกลับไปนอนคิด 1 คืน"

 

 

"ว่าอยากทำงานนี้มั้ย"

 

 

 

 

"ไม่ครับ...."

 

 

"ผมไม่อยากเสียเวลาคิด"

 

 

"ผมเอาด้วย....."

 

 

 

"ผมด้วย...."

 

 

 

"ผมด้วย....."

 

 

 

"ดี....งั้นเตรียมตัว.....เราจะย้ายไปเซฟเฮ้าส์กัน....คืนนี้เลย"

 

 

มินโฮ ซึงฮุน และจินวู ต่างก็อยากทำงานนี้

 

และเข้าร่วมเป็น DSI โดยไม่ลังเล 

 

พวกเขาเลือกที่จะรักษาความยุติธรรม 

 

โดยที่ไม่ใช้กฎหมาย 

 

เพราะกฎหมายใช้ไม่ได้กับพวกมีเงินและมากอำนาจชั่วๆ

 

-----------------------------------------------

 

หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายไปเตรียมตัวย้ายเข้าไปยังเซฟเฮ้าส์

 

ตอนนี้ในห้องผู้ป่วยก็เหลือแค่แทฮยอนกับมินโฮ

 

 

 

"นาย.....เพิ่งเรียนจบกลับมาจากอเมริกาหรอ"

 

 

 

มินโฮถามแทฮยอนทั้งๆ ที่รู้ข้อมูลมาจากจินวูแล้ว

 

แทฮยอนก็เอาแต่พยักหน้าเล็กๆ เป็นการตอบ

 

 

 

 

"แล้ว....นายโดนพ่อเลี้ยงทำร้ายอย่างงั้นหรอ"

 

 

 

 

 

"..................."

 

 

แทฮยอนเงียบไม่พูดอะไร 

 

เพราะเขาไม่อยากโกหกมินโฮซ้ำสอง 

 

เหมือนตอนที่เขาจำเป็นต้องปั้นเรื่องเพื่อตอบคำถามจินวูก่อนหน้านี้

 

 

 

"ทำไมนายไม่บอก"

 

 

 

 

"คุณเป็นตำรวจ....ผมกลัวคุณไปจับพ่อเลี้ยงผม"

 

   

 

 

"ยังไง....เขาก็เป็นสามีของแม่ผม"

 

 

 

สุดท้ายแทฮยอนก็ต้องโกหก 

 

เขาปฎิเสธกฎของการโกหกไม่ได้เลย 

 

เมื่อโกหกครั้งหนึ่ง ครั้งที่ 2 และ 3 มันย่อมตามมา

 

 

 

 

"แล้วตอนนี้....แผลนายเป็นไงบ้าง"

 

 

 

แทฮยอนส่ายหน้าเบาๆ เขาอดไม่ได้ที่จะลอบมองมินโฮ 

 

มินโฮที่นอนอยู่บนเตียง มีแผลเต็มตัวไปหมด แต่ก็ยังห่วงแต่คนอื่น

 

 

 

"แอบมอง.....ทำไม...."

 

 

 

 

"......ปะ.....เปล่า....."

 

 

 

มินโฮยกยิ้มเล็กๆ ก่อนจะพูดเพื่อให้แทฮยอนสบายใจ

 

 

"ฉันไม่เป็นอะไรมาก....."

 

 

 

"โชคดีที่กระสุนไม่ถูกจุดสำคัญ"

 

 

 

จริงๆ แล้วมันเป็นเพราะจุนฮเว 

 

ช่วยพวกเขาได้ทันต่างหาก 

 

จุนฮเว ยิงสวนไปตอนที่จีวอนกำลังยิงพวกเขา

 

ทำให้จีวอนยิงพลาด และมินโฮกับแทฮยอนก็รอดมาได้ 

 

 

 

"นายต้องไปอยู่เซฟเฮ้าส์กับพวกเราสักระยะ...."

 

 

 

"นายโอเคมั้ย....."

 

 

 

 

 

".............."

 

 

 

แทฮยอนเงียบไม่ตอบอะไร 

 

เขาคิดว่าการได้อยู่กับพวกตำรวจอย่างมินโฮ

 

อาจจะดูขัดกับสิ่งที่เขาทำมาก่อนหน้า

 

 

 

แต่....แน่นอน....

 

มันก็ปลอดภัยจากการตามล่าของซึงฮยอน

 

 

 

ที่ที่อันตรายที่สุด คือ ที่ที่ปลอดภัยที่สุด

 

 

 

ตอนนี้ในหัวของแทฮยอนมีคำนี้ปรากฎขึ้นมาอย่างชัดเจน

 

 

และอีกความรู้สึกนึง.......

 

 

 ที่เขาเลี่ยงไม่ได้เลย คือ ความรู้สึกที่ติดค้าง

 

 

ติดค้าง....ที่มินโฮช่วยเขาเอาไว้......

 

 

 

-----------------------------------

 

 

 

"ขอต้อนรับเข้าสู่บ้าน DSI"

 

 

 

 

"นี่มัน.....อะไรกันครับ"

 

 

 

มินโฮถามกลับอย่างหัวเสียทันที 

 

เมื่อเขาเห็น...............

 

 

 

คัง ซึงยูน 

 

 

 

นั่งวางมาดอยู่บนโซฟา ในเซฟเฮ้าส์

 

 

 

 

-------------To Be Continued---------------

 

 

 

 

 

 

>>>> คอมเม้นท์ได้เลยน๊าาาา ผิดพลาดตรงไหนขออภัยน๊าาาา

 

 

>>> คุยได้นะค่ะ 

>>>ทวิตมีแล้ว @yayoyao86 

 

 

ไม่มีแท๊ก # หรอกเนอะ 

 

^___^

 

 

 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเนอะ......แนวนี้ แอคชั่นกันไปน๊าาาา 

Beenzino - If I Die Tomorrow