คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Line Or Real - 1
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของมหาวิทยาลัย..
"นักศึกษาคะ กรุณาเลือกที่นั่งค่ะ"
สิ้นเสียงอาจารย์ ทุกคนต่างก็เลือกที่นั่งของเอง โดคยองซูหรือคยองซูก็เลือกนั่งแถวกลางๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ตัวนะว่าตัวเองตัวเล็ก แต่เขาไม่ชอบมากกว่าไอ้การที่ต้องนั่งข้างหน้าแล้วเงยหน่อยๆเนี้ย เมื่อยจะตาย
ไม่น่ามาเรียนมหาลัยที่มันไกลบ้านเลยให้ตาย เพื่อนก็ไม่มี คยองซูคิดในใจพลางมองหาคนที่จะทำความรู้จัก จะได้มีเพื่อนใหม่ซักที
มองไปเรื่อยๆจนกระทั่งโต๊ะที่อยู่ข้างๆของเขาถูกจับจองด้วยหนุ่มตัวสูงคนหนึ่ง ว่าแล้วก็...
"เห้ สวัสดี คือฉันมาเรียนที่นี่ยังไม่มีเพื่อนเลย เอ้อลืมบอกฉันชื่อคยองซูนะ ยังไม่มีเพื่อนเหมือนกันใช่มั้ย เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ นายชื่อไรอะ"
"ใคร"
"นายไง"
"ใครถาม"
"ฉันไง"
"ฉันหมายถึงใครถามนาย อยู่ดีๆก็มาพูดอะไรฉอดๆ เงียบหน่อยสิ เกรงใจรู้จักมั้ย"
"นี่ ถ้าไม่เห็นว่าไม่มีเพื่อนคบนี่ไม่มาทักหรอก คนเขาอุตส่าห์คุยดีๆ นายก็เหมือนกันแหล้ะมารยาทหนะรู้จักมั้ย ถึงว่าไม่มีใครคบ"
"เรื่องของฉัน.."
"ไอ้บ้า ไปนั่งที่อื่นเลยไป"
"ไม่ไป"
"ไอ้หูกางเอ้ย"
ก็แค่ทักทายด้วย ทำไมพูดงี้ว้ะ คิดว่าตัวเองหล่อมากไง๊ ขี้เก๊กชิบหาย หยิ่งอีก คยองซูคิดในใจ
กลางวัน..
คยองซูเดินถือจานข้าวด้วยความโดดเดี่ยว เขายังหาเพื่อนไม่ได้เลย เช้ามาก็เจอคนกวนตีน ให้ตาย จะนั่งกินคนเดียวก็เหงา ปกติตอนอยู่มัธยมนี่นั่งกินกับเพื่อนคุยกันสนุกจะตาย
เขาเดินไปเรื่อยๆ จนสายตาสะดุดเข้ากับโต๊ะหนึ่งซึ่งคนบนโต๊ะนั้นคือไอ้คนเมื่อเช้า
เอาวะ หมอนั่นก็นั่งคนเดียว เราหน้าด้านไปนั่งด้วยหน่อยคงไม่เป็นไร
คยองซูเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างหน้าตาเฉย ซึ่งก็เป็นอย่างที่คิด อีกฝ่ายเพียงแค่เงยหน้าจากมือถือแล้วก็ก้มไปเล่นต่อ
"นี่ บ้าป่าว เล่นแต่มือถือ นี่นายไม่มีเพื่อนจริงๆป้ะเนี้ย เพื่อนนายคือมือถือรึไง"
อีกฝ่ายก็ทำเหมือนเดิม ใช้เพียงสายตา แต่มันจะไม่เหมือนเดิมตรงที่เขาลุกไปเก็บจานเลย.. ก็เขาอิ่มแล้วนี่เนอะ ไม่รอกันเลย เฮ้อ กินข้าวคนเดียวจนได้
ตื้อดึ้ง!
อ้ะ!
real__pcy : สวัสดี
หืมม ใครกันเอาไลน์เขามาได้ไง คยองซูกดดูรูปโปรไลน์ มันเป็นเพียงภาพแหวนวงหนึ่ง สีเงินวางสลักเป็นเหมือนคลื่นเสียง อยู่ในกล่องกำมะหยี่สีแดง..
บ้านหมอนี่ขายแหวนรึไง
dohkyungsoo : สวัสดีนายคือใครกัน?
real__pcy : ไม่บอกหรอก เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ
dohkyungsoo : แต่ฉันไม่รู้จักนายนะ
real__pcy : เพื่อนมันก็เริ่มต้นที่ไม่รู้จักกันนี่แหละ
dohkyungsoo : ??
real__pcy : ถ้าอยากรู้จักก็มาเป็นเพื่อนกันสิ
dohkyungsoo : นายรู้จักฉันหรอ
real__pcy : ไม่รู้สิ...แต่ฉันอยากมีเพื่อน เรามาเป็นเพื่อนกันนะ
เรียลอันเดอร์สกอร์อันเดอร์สกอร์พีซีวายนี่มันใครกัน.. อยู่ดีๆก็มาทักไลน์แล้วมาขอเป็นเพื่อนเนี้ยนะ พอถามว่ารู้จักมั้ยก็บอกว่าไม่รู้ซะงั้น บ้ารึป่าว ฮ่าๆแต่ก็ดี กำลังเหงา มีเพื่อนผ่านโซเชียลก็ดี
dohkyungsoo : ก็ได้ แล้วนี่นายชื่ออะไรหละ
real__pcy : แล้วแต่นายจะเรียก
dohkyungsoo : เอ้า งั้นฉันเรียกนายโยดานะ อยู่ดีๆชื่อนี้มันก็โผล่มาในหัวอะ
ไม่ใช่อะไรหรอก ก็ในหัวเขาหนะสิ จะนึกถึงใครได้ ก็เขากำลังโกรธไอ้หูกลางขี้เก๊กนั้นไง อยากเป็นเพื่อนก็ไม่ได้ เลยตั้งชื่อคนนี้ว่าโยดาซะเลย หูกลางเหมือนกัน
real__pcy : หืม เอ่อ..โอเค ก็ได้ งั้นฉันจะไม่ถามชื่อนายะ ฉันจะเรียกนายว่า ฮอบบิทละกัน
ย๊าาา นี่มันฉายาเขาตอนประถมนี่ เหอะ อุตส่าห์คิดว่าจะไม่มีคนเรียกแล้วนะเนี้ย
dohkyungsoo : ทำไมต้องชื่อนี้
real__pcy : อยู่ดีๆชื่อนี้มันก็มาโผล่ในหัวของฉันหน้ะ ฮ่าๆ
dohkyungsoo : ย๊าา นี่มันลอกกันชัด ฮ่าๆๆๆ
ตายๆจะถึงเวลาเรียนแล้วหรอเนี้ย มัวแต่คุยเพลิน
dohkyungsoo : งั้นเดี๋ยวฉันไปเรียนก่อนนะ
real__pcy : อืม ฉันก็จะไปเรียนแล้วเหมือนกัน
คยองซูได้แต่เดินยิ้มกลับมานั่งที่โต๊ะของตัวเอง ก็เขารู้สึกดีไง ต่อไปนี้ถึงจะเหงาก็ยังมีเพื่อนคุย คุณเคยคุยกับคนไม่รู้จักมั้ยหละ มันก็สนุกดีนะ จะคุยอะไรก็ได้..
คุยกับคนที่ไม่รู้จักในโซเชียลยังรู้สึกดีกว่ามาเจอหน้าไอ้ขี้เก๊กที่คุยเท่าไรก็ตอบแต่สั้นๆอืมๆๆๆอยู่นั่นแหละ
"นี่ ไอ้ขี้เก๊ก นายนอนหอรึเปล่าอะ"
"ฉันมีชื่อ"
"เอ้า แล้วชื่ออะไรเล่า ตอนนั้นถามก็ไม่ตอบอ้ะ นอนหอป้ะ"
"ใช่ ฉันนอนหอ แล้วชื่อของฉันก็คือ ปาร์ค ชานยอล โอเคมั้ย"
"ว้าวว พูดยาวๆได้ด้วย เก่งจัง แต่แสดงสีหน้าหน่อยจะดีกว่านี้นะ"
"เรื่องของฉัน"
จบบทสนทนาเพราะคำนี้อีกแล้ว เหอะ
ที่เขาถามนี่ไม่ใช่อะไรหรอก หาเพื่อนเดินกลับหอไง เพิ่งมาพักวันแรก ก่อนหน้านี้ช่วงรับน้องนี่เขาไปนอนกับพี่รหัสตอนมัธยม แต่ตอนนี้ต้องมาอยู่หอเองล้ะ คิมจุนมยอนหรือพี่ซูโฮ จัดแจงจองให้เขาหมด
เลิกเรียน..
ปาร์คชานยอลหรือชานยอลกำลังเดินกลับหอตามปกติ แต่เจ้าตัวมีความรู้สึกว่าต่อไปจะไม่ปกติซะแล้ว
"เห้ ชานยอล! ปาร์คชานยอล! ฉันขอเดินกลับด้วยคนดิ"
"เรื่องของนาย"
"ใช่ไง เรื่องของฉัน งั้นฉันก็ไม่ต้องถาม"
คยองซูพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ตั้งใจกวนกลับชัดๆ
"อืม แล้วนายอยู่ห้องอะไร"
"อ่าา ดีจัง คำถามแรกที่นายถามเลยนะเนี้ย"
-_______-
"อ้ะๆ เดี๋ยวขอดูกุญแจแปป อะนี่"
คยองซูยื่นกุญแจให้ ชานยอลรับมันมาก่อนจะยื่นคืนให้ พร้อมกับถอนหายใจออกหนึ่งที จะไม่ให้ถอนหายใจได้ไงหละ ก็ข้อความบนกุญแจมันคือ..
โดคยองซู 408
นั่นไง ปาร์คชานยอลคนนี้คิดว่าไม่ใช่แค่ตอนนี้แล้วหละนี่จะไม่ปกติ เขาว่าต่อไปนี้ก็คงไม่ปกติเหมือนทุกๆวันแล้วแหละ ว่าแล้วก็ก้มหน้าลงไปมองเลขที่กุญแจของตัวเอง
ปาร์คชานยอล 407..
เหมียว หง่าว
ความคิดเห็น