[sf exo] ChanSoo ft.baekhyun - displease ขัดใจ

ข้อมูลเบื้องต้น

[sf exo] ChanSoo ft.baekhyun - displease ขัดใจ ....%

  CR.SQW

เนื้อเรื่อง

DOpart


 

ท่ามกลางผู้คนมากมายหลายชนชาติ ผมแยกตัวออกมานั่งที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในบริเวณนั้น เพื่อนที่จะรอ 'เขา' จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้จะมานั่งรอคนเดียวหรอกครับ พอดีเพื่อนอีกคนนึงบอกว่าจะมาด้วยแต่จะตามมาทีหลัง ตอนนี้ผมอยู่สนามบิน มันผ่านมา 5 ปีแล้วที่เขาไปเรียนที่นู่น ในที่สุดวันนี้เขาก็กลับมา ป่านนี้จะเป็นอย่างไงบ้างก็ไม่รู้จะควงสาวมามั้ย ฮ่าๆ เขาไปตั้งแต่เราจบมัธยม จนตอนนี้ผมเรียนจบแล้วครับ ผมคิดถึงเขามากจริงๆ..


































 

มัธยมปลายปี 3 



 

"เตี้ย เดี๋ยววันนี้ป๋าเลี้ยงข้าว เอาเปล่า"


 

"เอาดิ แต่มึงก็ไม่ได้เตี้ยไปกว่ากูเลยนะ"






 

ผมกับแบคฮยอนเราเป็นเพื่อนร่วมห้องกันครับ ก็สนิทนั่นแหละ แต่หมอนั่นเพิ่งเข้ามาเมื่อตอนมัธยมปลายใหม่ๆ แบคฮยอนเป็นคนร่าเริงครับ มันเฟรนลี่นะ ตอนวันแรกที่ขึ้นมัธยมปลายผมก็แยกกับเพื่อนเหมือนกัน ก็มาเจอแบคฮยอนนี่แหละ ผมเคยถามมันว่าทำไมถึงมาเป็นเพื่อนกับคนนิ่งๆอย่างผม..






 

'ฉันเป็นคนน่ารำคาญอยู่แล้ว ก็เลยไม่อยากมีเพื่อนที่เสียงดังน่ารำคาญเหมือนกัน และอีกอย่างนายก็น่ารักดี น่าแกล้ง ฉันชอบ ฮ่าๆๆๆ'






 

เอาเถอะ..ก็สนิทกันมา 3 ปีละ ไปบ้านผมก็บ่อย จึงทำให้เรา 'สามคน' สนิทกันไปด้วยเลยทั้งหมด ถึงแบคฮยอนจะไปบ้านผมบ่อยก็จริง แต่ก็ยังไม่บ่อยเท่าเขาอยู่ดี






 

ชานยอลหรือปาร์คชานยอล เพื่อนต่างห้องของผม..ในปัจจุบันน่ะนะ ตอนประถมและมัธยมต้นพวกเราอยู่ด้วยกันตลอด รวมทั้งบ้านที่อยู่ซอยเดียวกันนี่แหละ เขาจึงมาหาผมบ่อยๆ บ่อยมากเลยล่ะ จนจะเป็นลูกชายอีกคนของแม่ผมไปแล้ว เวลาเลิกเรียนเขาหรือไม่ก็ผมถ้าใครเลิกก่อนก็จะมารออยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนเป็นอัตโนมัติอยู่ทุกวัน บ้านเราไม่ไกลจากโรงเรียนมากนักจึงกลับบ้านโดยการเดิน บ้านเขาอยู่ต้นซอย ส่วนบ้านผมก็ถัดไปอีกสามหลัง ชานยอลมักจะเดินมาส่งผมที่บ้านก่อนจะเดินกลับบ้านตัวเองด้วยเหตุผลที่ว่าเดี๋ยวผมโดนฉุด อืม..นี่เป็นผู้ชายมั้ย แล้วห่างกันแค่สามหลังมั้ย แต่ถึงอย่างนั้นมันก็กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว






 

แบคฮยอนเคยบอกว่าไม่อยากมีเพื่อนน่ารำคาญใช่มั้ย..แล้วที่เห็นอยู่นี่คืออะไร กลายเป็นสองคนนั้นรุมแกล้งผมกันซะงั้น ผมไม่ใช่พวกอ่อนแอที่แบบโดนแกล้งแรงๆแล้วร้องไห้อะไรอย่างนั้นนะ พวกมันบอกว่ามันแกล้งแล้วตีมันกลับนั่นแหละคือสิ่งที่ชอบ แต่ส่วนใหญ่จะเน้นกวนตีนกันมากกว่า






 

แบคฮยอนเป็นคนร่าเริง ร่าเริงจริงๆ ไม่ชอบเก็บเรื่องเครียดมาคิดเท่าไหร่..น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ต่างกับชานยอล ผมสนิทกับมันมาตั้งแต่เด็กๆเลยรู้ว่ารายนั้นชอบคิดมาก เห็นร่าเริงๆบ้าๆแบบนั้นแต่ผมก็ดูออกว่าครั้งไหนเครียดครั้งไหนบ้าจริง แต่ผมจะรู้ก็ต่อเมื่อเขาบอกผมนั่นแหละว่าเรื่องอะไรที่เครียดอยู่ เมื่อไหร่ที่เขาพร้อมเล่า ผมก็พร้อมฟังเสมอ






 

"คยองซู วันนี้กูไปบ้านมึงนะ"


 

"ช่วงนี้มึงไปบ่อยนะ มีอะไรป่ะเนี้ย"


 

"เอ่า ก็กูคิดถึงคุณแม่สุดสวยอ่าาา อีกอย่างจะสอบแล้วด้วยจะได้ไปติวกันน"


 

"หราาาาา"


 

"เคนะ เดี๋ยววันนี้กูเดินไปกับมึงเลยละกัน"


 

"ไม่กลับบ้านก่อนรึไง"


 

"ไม่ๆ วันนี้จะเดินไปด้วย"


 

"เออๆ"






 

เหอะๆ วันนี้ผมเลิกก่อนชานยอลครับ เลยเป็นฝ่ายมารอเขาก่อน







 

"มึงแม่งไม่รอกูเลย แฮ่กๆ"



























 

PARKpart





 

"กูกลับก่อนนะเว้ยจงอิน"


 

"เออๆ"






 

เฮ้อ..เหนื่อยสุดๆเลยครับวันนี้มีแต่วิชาหนักๆ ผมอยากจะอ้วกแตก ตอนนี้ผมกำลังเดินไปที่ป้ายรถเมล์ ป่านนี้คยองซูคงยืนเหงาอยู่คนเดียว..  ซะที่ไหน วันนี้มีแบคฮยอนมายืนเป็นเพื่อนด้วยนี่ ติดกันมากมั้ง






 

ถ้าคุณมายืนกับผมตอนนี้คุณจะเห็นว่าแบคฮยอนกำลังยืนเล่าเรื่องอะไรก็ไม่รู้พร้อมกับทำท่าทางตลกๆ และคยองซูก็ยิ้ม ก็..น่ารักดีนะครับ ถึงผมกับแบคฮยอนจะรวมหัวกันแกล้งคยองซูแต่ผมก็รู้สึกแปลกๆที่หมอนั่นชอบทำหน้าแบบมีความสุขมากๆเวลาไปบ้านคยองซู ผมยังเคยล้อมันกับคยองซูเลย แต่ตอนนั้นแค่เอาฮานะ ก็ไม่นึกว่าความรู้สึกที่มองสองนั้นมันจะเพิ่มขึ้นขนาดนี้ ผมยืนมองอย่างนั้นอยู่ซักพักจนในที่สุดก็เดินไปถึง






 

"ชานยอลมาแล้ว ไปกันเถอะๆ"


 

"ไปไหน"


 

"ก็ไปบ้านคยองซูไง วันนี้กูจะเดินไปด้วย"


 

"ช่วงนี้มึงไปบ่อยนะเนี่ยแบคฮยอน"


 

"ก็กูอยากเจอเขาอีก"  แบคฮยอนกระซิบบอกกับผมเพื่อไม่ให้คยองซูได้ยิน


 

"นี่มึงชอบจริงๆหรอวะ!?" ผมกระซิบตอบ


 

"มึงอย่ามาถามไรงี้ดิ กูเขิน"









 

ชัดเจน......








 

"คยองซู! แบคฮยอนมันชอบม..อุ้บ" ผมตั้งใจจะตะโกนบอกคยองซูที่ตอนนี้เดินนำไปแล้ว แต่ยังไม่ทันพูดจบแบคฮยอนมันก็เอามือมาปิดปากผม




 

"ไอ้เหี้ย เงียบไป" คงจะเขินสินะ ทำไมผมไม่ดีใจอ่ะ ผมเป็นคนล้อพวกมันก่อนแท้ๆ หรือผมจะหวงเพื่อน ก็คงงั้นมั้ง คยองซูน่ะเพื่อนคนแรกของผมเลยนะ




 

จากนั้นผมและแบคฮยอนก็เดินไปขนาบข้างกับคยองซู ผมใช้แขนยาวๆนั้นพาดคอคยองซู มันเป็นเรื่องปกติครับ แต่มีอะไรซักอย่างที่เพิ่มมานะวันนี้ แบคฮยอนมันเดินควงคยองซูครับ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติมั้ย แต่ตัวผมนี่แหละที่ไม่ปกติ




 

เหอะ ผมรีบเอามือที่พาดคอคยองซูออกก่อนที่จะเบ้ปากไปโดยที่ไม่มีใครเห็น ผมพาลรึเปล่า หงุดหงิดว่ะยิ่งรู้ว่าแบคฮยอนชอบคยองซูจริงๆยิ่งหงุดหงิด




 

น่าน ไม่พอครับคล้องแขนอย่างเดียวไม่พอ เอาหัวมาพิงคยองซูอีก เยอะไปล่ะมึง เดินแบบคนไม่เป็นไง๊?






 

"พวกมึงเห็นหัวกูป่ะ ..หวานอยู่ได้"



 

ประโยคหลังนี่ผมพูดเบาๆครับ แค่ระบายกับตัวเฉยๆ



 

"เอ่า หัวมึงหายหรอชานยอล"


 

"กวนตีนละคยองซู ชิ!"


 

"แค่นี้งอน กูล้อเล่นหน่า"


 

"ฮ่าๆ" อันนี้เสียงหัวเราะของแบคฮยอนครับ ยุ่งจริงๆ เพราะพวกมึงแหละทำกูเป็นอะไรก็ไม่รู้


 

"แหม พวกมึงนี่นะ ให้มันน้อยๆหน่อย หวานจนมดจะกัดขาปาร์คล่ะครับ"


 

"หวานอะไร เค็มมากกว่า" คยองซูพูดก่อนที่ทั้งสามจะหลุดหัวเราะออกมา เรียกว่าทั้งสามได้มั้ยนะ หรือว่าเรียกว่าอีกคนหัวเราะได้มั้ยนะ








 

"อะเหอะๆ" นี่แหละ เสียงหัวเราะของผมเอง...








 

มองไร ไม่ต้องมาจ้องเลย ไม่รู้ตัวรึไงว่าแบคฮยอนชอบอ่ะ อย่ามาทำเป็นไม่รู้เลย ชิ! ตัวเองก็ยอมมันง่ายจัง ชอบมันเหมือนกันใช้มั้ยล่ะ





 

"ชานยอล นายเป็นไร" 





 

ยัง..ยังจะถามกันอีก เป็นอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้เหมือนกัน ไม่อยากรู้ด้วยว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่ต้องมาถามมมมม






นั่นมันก็เป็นความคิดผมเองแหะครับ





 

"อะไร เป็นอะไร ฉันจะเป็นอะไรวะ ฮ่าๆ"


 

และนี่คือสิ่งที่ผมพูดออกมา..





 

"ก็เห็นทำหน้านิ่งๆ คิดมากเรื่องไรป่ะ" รู้ดี..





 

"คิด..คิดว่าทำไมมันร้อนจังรับเดินเหอะ มึงไม่ร้อนไง๊  ดูๆไอ้หมา คยองซูมันร้อนมึงก็เกาะแกะมันอยู่ได้"





ผมตะโกนเสียงดังไปให้อีกฝ่ายที่อยู่ข้างคยองซูได้ยิน




 

"เคๆ คิคิ"





 

แบคฮยอนที่เงียบอยู่นานมันก็พูดออกมา เออ..จริงๆก็ไม่ได้เงียบหรอก แต่ไม่อยากพูดถึง รู้สึกหมั่นไส้ จริงๆมันงุ้งงิ้งๆกับคยองซูมาตลอดทางนั่นแหละ































 

DOpart


 

ผมบอกแล้วว่าผมดูชานยอลออก  มีเรื่องให้คิดอยู่แน่ๆ ถ้าให้เดาคงต้องเป็นเรื่องที่แบคฮยอนเกาะแกะผมแหง ฮ่าๆ คนอื่นเขารู้หมดแหละว่าชานยอลหวงเพื่อนแค่ไหน ซึ่งก็คือผม ผมไม่ได้คิดไปเองนะ..มีคนบอกมาตั้งเยอะแยะ ผม 'ชอบ' ที่เขาหวงผมนะ ..อ่ะ! คิดว่าผมชอบเขาใช่มั้ยล่ะ ไม่บอกหรอกแบร่ เดี๋ยวก็รู้เอง




 

"แม่ สวัสดีครับ วันนี้แบคฮยอนกับชานยอลมาด้วย"




 

พวกเราเดินเข้าบ้านมา ผมบอกให้สองคนนั้นนั่งในที่ประจำก่อนจะเดินเข้าห้องครัวมาหาแม่ จริงๆพวกนั้นจะเข้ามาทักทายแม่ผมก่อนแหละ แต่ผมกลัวจะวุ่นวายครับเลยให้นั่งรอไปก่อนยังไงเดี๋ยวแม่ก็เดินมาหาอยู่ดี




























 

PARKpart



 

"สวัสดีครับคุณแม่"


 

"คุณแม่คนสวยสวัสดีครับ"




 

ขณะที่แม่ของคยองซูพร้อมลูกชายคนเล็กของบ้านเดินออกมาจากห้องครัว ผมและแบคฮยอนก็รีบทักทายที





 

"จ้าๆ สวัสดีๆ เดี๋ยวทานขนมไปก่อนนะ ยืมตัวคยองซูมาช่วยทำอาหารก่อน เดี๋ยววันนี้อยู่ทานข้าวด้วยกันนะลูก"


 

"ค้าบบบบ"
















 

กริ่ง~















 

"เอ่อ เดี๋ยวผมไปดูให้เองครับ"






 

ผมรีบเดินไปดูหน้าประตู บ้านคยองซูก็เหมือนบ้านอีกหลังผมเลยครับ ไม่ต่างกันคยองซูก็ด้วย บ้านผมก็เหมือนบ้านหลังที่สองของเขา เพียงแต่บ้านผมไม่ค่อยมีคนอยู่ก็เลยไปไม่บ่อยเท่าผมมาบ้านเขา







 

"อ้าว มินซอกฮยอง มาแล้วหรอครับ"


 

"สวัสดีชานยอล" ไม่ต้องถามอะไรหรอกครับ มันเป็นเรื่องปกติที่จะเห็นผมในบ้านของเขา


 

"อ้าวแบคฮยอน มาด้วยหรอ สวัสดี"


 

"ส..สวัสดีครับ"






 

เสียงสั่นเชียว จะจีบน้องเขาอยู่แล้วยังจะกลัวเขาอีก






 

ผมกลับมานั่งที่เดิมอีกครั้ง ตอนนี้พี่มินซอกก็เดินขึ้นห้องไปแล้ว







 

"ชานยอล มึงสนิทกับบ้านคยองซูใช่ป่ะ กูว่ากูจะเอาจริงละ กูจะจีบ.."


 

"เอาจริง? ..เออ แล้วถามทำไม"


 

"ช่วยกูหน่อย"


 

"ทำไมมึงไม่บอกคยองซูไปเลยล่ะ"


 

"โหยมึง กูไม่กล้า"


 

"เออๆ น่ารำคาญจริง"













 

ไอ้ป๊อด ปอดแหก ไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเลยมึง กากมากจริงๆแบคฮยอน มึงกากมาก



















 

พูดไม่ดูตัวเอง...


















 

โว้ยยยยย นี่เห็นว่าคยองก็ยิ้มได้เพราะมึงนะ ชิ!








 

"เด็กๆอาหารพร้อมแล้วจ้า"














 

"แบค มึงไปนั่งข้างคยองซูตรงข้ามพี่มินซอกละกัน"


 

"เคๆ"









"คยองซู มึงช่วยตักต้มให้ไอ้แบคดิ เห็นแขนมันสั้น กูล่ะสงสาร"















 

ก็นั่นแหละ ช่วยก็ช่วย อยากจะบ้าตาย ผมนั่งทานอาหารไปลอบมองสองคนนั้นไป นั่งยิ้มเชียวนะมึง..สายตาผมมาหยุดที่คยองซู ก่อนจะจ้องกันไปในเวลาหลายวินาที จะมองทำไม ไป..ไปมองไอ้หมานู้นไป













 

"เห้ย จ้องกันทำไม กินข้าวๆ" เสียงพี่มินซอกแทรกขึ้นก่อนที่ผมและเขาก็ต่างก้มหน้าแยกย้ายสายตาครับ

เหอะ กูช่วยพวกมึงทั้งๆที่หงุดหงิดแบบนี้ทำไมวะ

...








ทั้งปากทั้งการกระทำกูช่วยพวกมึง แต่ในใจแม่งโคตรไม่เต็มใจเลยว่ะ















--------
-----
---

"อ่า อิ่มจัง"

"อร่อยเหมือนเดิมเลยครับคุณแม่"

"อร่อยก็มาบ่อยๆได้นะจ้ะ"

"จริงหรอครับ งั้นผมจะมาบ่อยๆ :)"

"ไอ้แบค มึงเกรงใจเขาบ้าง"

"ทีมึงอ่ะ"

"เอ่า ก็กู..."

เออจะว่ามันก็ไม่ได้ว่ะ ตัวเองมาบ่อยกว่าอีก

"ไม่เป็นไรๆ ฮ่าๆ พวกหนูก็ลูกแม่หมดแหละ"

สิ้นเสียงคำพูดของแม่คยองซูพวกเราทั้งโต๊ะก็ขำออกมา

"อะเหอะๆ" และนี่ก็เป็นเสียงหัวเราะของผมอีกครั้ง..

แม่จะไปรับมันเป็นลูกทำไมอีกเล่า แค่ผมเข้าไปเพิ่มก็พอแล้วอ่ะ ;-;  จิ๊! จะทำเป็นยอมรับก็ได้ไหนๆมึงก็จะจีบลูกเขานี่วะ

ผมว่าวันนี้ทั้งวันผมหงุดหงิดอย่างเดียวเลย อะไรๆก็ขวางหูขวางตาไปหมด

"พวกมึงอ่ะ มันเริ่มดึกแล้วเอาไว้ติวพรุ่งนี้มั้ย" คยองซูถาม เพราะตอนนี้ท้องฟ้าด้านนอกพระอาทิตย์ตกไปแล้ว

"ไม่เอาอ่ะ ติวพรุ่งนี้กูไม่ทันแน่ งั้นให้กูนอนนี่นะ"

"เห้ยไอ้แบค แล้วมึงมีเสื้อผ้ารึไง พูดอะไรบ้าๆ"

"นี่ไง กูเตรียมมา :)"

"เห้ย/เห้ย" ให้ทายเสียงอุทานของใครเกิดขึ้นขณะที่แบคฮยอนหยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าออกมา

ถูกต้อง..
 

ผมและคยองซูเอง (ก็มันมีอยู่สามคนมั้ยตอนนี้)

"เออ งั้นวันนี้กูอยู่ด้วย" 


 

ไม่ได้ตั้งใจจะขวางทางรัก จะมาช่วย หึหึ อยากจะกัดลิ้นตัวเองแรงๆ

"เดี๋ยวกูไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะ"

บรูววว โฮ่งๆๆๆ

"เห่าหาป๊ะป๋ามึงหรอไง จำกูไม่ได้ไงห่า"

"ชานยอล ปกตินายด่าหมาหรอ"

"อ่าวพี่มินซอก ออกมาทำไรครับ วันนี้ผมนอนบ้านพี่นะ รบกวนด้วยนะครับผม"

"อืมๆได้ๆ พอดีออกมาสูดอากาศน่ะ"

"อ่า แล้วจะเข้าบ้านเลยมั้ยครับ"

"ว่าจะเข้าแล้วแหละ งั้นไปพร้อมกันเลยเนอะ"

ผมและพี่มินซอกเดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน เห็นแบคฮยอนกำลังนั่งคุยกับคยองซูอยู่ พอเห็นผมกับพี่มินซอกปุ๊บ แบคฮยอนมันก็ชะงักไปเล็กน้อย ดูจากท่าทางแล้วหรือว่ากำลังบอกรักกันอยู่หรือเปล่า ตอนนี้พี่มินซอกก็เดินขึ้นห้องไปแล้ว ไม่ควรจะอยู่ขวางสินะ..ผมเดินย้อนออกมานอกบ้านอีกครั้ง

บางทีผมก็ควรจะรับรู้นะเผื่อว่าจะยินดีหรือปลอบใจใครได้บ้าง ว่าแล้วก็เอาหูแนบไปที่หน้าต่างบานริมที่แง้มอยู่นิดๆ

"มึงรู้แล้วหรอคยองซู!"

"รู้ดิ มึงไม่ค่อยจะชัดเจนเลยนะแบคฮยอน"

นั่นไง ผมว่าแล้วว่าเจ้าตัวต้องรู้ ก็รู้อยู่แก่ใจแล้วจะต้องไปช่วยอะไรมากมายอีกวะ รู้แล้วก็ยอมมันง่ายงี้ รู้แล้วก็ไม่ต้องมาสนผมก็ได้ เหอะ หงุดหงิดโว้ยยยยย

ป๋อก

ผมผละออกจากหน้าต่างไปขจัดความหงุดหงิดด้วยการเตะกระป๋องที่นอนอยู่ข้างๆ แต่แม่ง..กระป๋องแข็งชิบเป๋ง กูเจ็บ TT

ตอนนี้ผมตั้งใจจะเดินเข้าบ้านละ แต่ยังไม่ทันจะก้าวขา..

"แล้วมึง..โอเคมั้ยวะ"
 

"คนอย่างมึงก็ไม่ได้ไม่น่าโอเคนี่หว่า"
 

"คยองซู กูขอบคุณมึงมากกก"






 

โอเคมั้ยวะ..พวกมึงโอเค แต่กูไม่โอเค ไอ้ห่า! อารมณ์เหมือนคนอกหักเลย..


















 

"อ่าวชานยอล ทำไมไม่เข้ามาล่ะ"

อะ..ผมทำแสร้งเดินเป่าปากเข้ามาในบ้านโดยที่มีคยองซูนั่งมองอยู่ส่วนแบคฮยอนนั่นก็ยิ้มปากแทบฉีก กลัวคนอื่นไม่รู้ว่ามีความสุขไง๊

--------
-----
---

"โอ้ยเมื่อยจัง"

"เดี๋ยววันนี้กูไม่นอนห้องพี่มินซอกเอง มึงสองคนนอนด้วยกันนะ"

"เห้ย มึงมานอนกับคยองซูก็ได้"

"มึงสนิทกับพี่มินซอกถึงขนาดเข้าไปนอนห้องเดียวกันได้ยังล่ะ"

"เอ่อ.."

"เอาไงก็เอาเหอะ มึงมานอนห้องกูก็ได้แบค"


คยองซูพูดกับแบคฮยอนทั้งๆที่สายตาจ้องมาที่ผม ทำไม...

--------
-----
---

"รบกวนด้วยนะครับพี่หมิน"
 

"ฟูกอยู่ที่เดิมนะชานยอล"
 

"ครับ"



 

พี่มินซอกเหมือนพี่ชายแท้ๆของผมเลย ก็สนิทกันมาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน แต่เพราะว่าอายุผมเลยเคารพพี่เขามากกว่า

ตอนนี้ผมกำลังอาบน้ำโดยการเอาน้ำสาดหน้าแรงๆ ไอ้ชานยอล ทำไมมึงเหมือนคนบ้าเลยวะ ตลกตัวเองจริงๆ หวังว่าน้ำเย็นจะช่วยได้บ้างนะ

อ่า..เหมือนว่ามันจะไม่หายง่ายๆ หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จผมก็มานั่งอยู่ที่โซฟาในห้องพี่หมินนั่นแหละครับ นั่งนิ่งๆเหมือนคนเอ๋อ หรือว่าผมเอ๋อไปแล้ววะ นี่ผมอาการหนักขนาดนี้เลยหรอ

แกร้ก

สงสัยพี่หมินจะออกไปข้างนอกมา ผมไม่รู้อ่ะ ผมไม่ได้สนใจอะไรรอบตัวเลย และยังคงนั่งนิ่งๆเหม่อๆเหมือนเดิม

"ทำไมไม่เช็ดผมล่ะ"

...ไม่ใช่พี่มินซอก

"คยองซู.."

 

"เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกชานยอล จะสอบแล้วนะ"

"เข้ามาห้องพี่มินซอกทำไมอะ"

"นี่ห้องพี่ชายฉันนะ ขอเข้ามาหน่อยพี่เขาจะว่าอะไร"

เออว่ะ..นี่ห้องพี่ชายคยองซู นี่ก็บ้านคยองซู..

"มานี่ เดี๋ยวเช็ดผมให้"

"ฮะ เอ่อ.."

ผมยังไม่ทันได้พูดอะไร คยองซูก็เดินไปหยิบผ้าขนหนู ก่อนที่จะเดินมาเอาผ้าขนหนูวางที่หัวของผมและค่อยเช็ดมันเบาๆ

"ฉันเช็ดเองได้หน่า" ผมยกมือไม่จับมือคยองซูที่ตอนนี้กำลังบรรจงเช็ดผมให้ด้วยความตั้งใจ

"เออหน่า นายจะนั่งคิดอะไรไปก็เรื่องของนาย"

"ทำไม..ทำไมถึงรู้"

"ฉันเป็นเพื่อนนายมาตั้งนานนะชานยอล นายผิดปกติไปทำไมฉันจะไม่สังเกตเห็น โดยเฉพาะครั้งนี้ดูท่าจะเกี่ยวกับฉัน"

"นายอาจจะคิดไปเองก็ได้นี่"

"หรอ คงงั้นมั้ง"

บทสนทนาเงียบไปพักใหญ่ ก่อนที่จะมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"คยองซูมาอยู่นี่เอง แบคฮยอนถามหาน่ะ"

"ครับพี่มินซอก ..ฉันไปก่อนนะ"

"อืม"

คยองซูทิ้งผ้าไว้บนหัวผม แล้วก็รีบวิ่งออกนอกห้องไปทันที
 

ไปหาแบคฮยอน..

นอนไม่หลับ ผมนอนไม่หลับทำไงดี พลิกตัวไปมาจน..

"เป็นอะไรชานยอล นอนไม่หลับหรอ"

"ขอโทษครับพี่"

"มีอะไรปรึกษาได้นะ ฉันโตกว่านาย เผื่อช่วยอะไรได้" เพราะผมมองพี่มินซอกเป็นพี่ชายแท้ๆ ผมจึงกล้าที่จะลองถามเขา

"ผมเป็นอะไรไม่รู้อะพี่ คือผมเคยล้อเพื่อนอยู่คู่หนึ่ง แล้วพอมารู้ว่าพวกมันชอบกันจริง ผมก็ช่วยเขานะแต่ไม่เห็นมีความสุขเลยอะ หงุดหงิดเข้าไปอีก"

"ทำไมนายถึงล้อพวกเขาล่ะ"

"ก็ผมหมั่นไส้อะ พวกมันเกินหน้าเกินตาไป"

"ก็เพราะนายไม่ได้อยากให้เขาชอบกันจริงๆไง นายไม่ชอบด้วยซ้ำถึงได้ล้อซึ่งเกิดจากความหมั่นไส้ ประชดน่ะ"

"ประชด? ..อืม แต่ก็จริงอะพี่ ผมยอมรับ"

"แต่ถ้านายหงุดหงิด แสดงว่านายหวงใครคนใดคนหนึ่ง"

"ก็เขาเป็นคนรู้จักผม ..เอ่อ ผมก็คงหวง"

"คนรู้จักหรอ"

"ครับ"

"งั้นขอถามอะไรหน่อย"

"..?"

"นายหวงเขาเวลาอยู่กับเพื่อนคนอื่นหรือเปล่า"

"เพื่อนหรอ..ก็ไม่นะ คนอื่นเขาก็ปกติอะ"

"ชานยอล"

"ครับ?"

"นายหวงเฉพาะกับคนที่เขาชอบงั้นสินะ"

"ค..คงงั้นมั้งครับ"

"นายอยากได้เขามาครอบครองเองน่ะสิ"

"ฮะ?"

พี่มินซอกพูดอะไรของพี่เนี่ย..

"หึงก็บอกว่าหึง"

"เดี๋ยวๆพี่มินซอก หึงมันใช้กับคนที่ชอบไม่ใช่หรอครับ"

"แล้วนายชอบเขามั้ยล่ะ"

นั่นสิ กับคนอื่นที่เป็นเพื่อนปกติผมถึงไม่หวงขนาดนี้นะ ผมหวงกับเฉพาะคนที่เขาชอบจริงๆด้วยสินะ ทำไมนิสัยไม่ดีเลย ผมอยากให้เขาอยู่แค่กับผมงั้นหรอ ..ปมอยากเป็นคนพิเศษของเขาอย่างนั้นหรอ..เหมือนตอนนั้นเลย..

'ชานยอล เซฮุนบอกชอบฉัน'

'ฮะ! แล้วนายตกลงหรือเปล่า นายชอบมันหรือเปล่า คยองซูอย่าชอบมันนะ!'

'เห้ยใจเย็นดิ เป็นไรเนี่ย ฉันไม่ได้ชอบเซฮุนหรอก'

'เห้อ ตกใจหมด'

ตอนนั้นผมหงุดหงิดแทบบ้า แต่ก็ดีไปที่คยองซูไม่ได้ชอบเซฮุน แต่สถานการณ์ตอนนั้นกับตอนนี้มันต่างกันตรงที่ครั้งนี้คยองซูก็ชอบแบคฮยอนด้วยนี่สิ

อืม..ผมยอมรับกับตัวเองก็ได้ว่าชอบคยองซู ไม่อยากให้คยองซูเป็นแฟนใคร ผมอยากให้เขาให้ความสำคัญกับผมมากที่สุด.. ผมถามตัวเองบ่อยมาก เพราะมันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว

"ชานยอลๆ นั่งนิ่งนี่หลับป่ะเนี่ย"

"อ่า ขอโทษครับ ฝันดีนะพี่"

"คยองซูหรอ"

"ฮะ!"

"นายหมายถึงน้องชายฉันหรอ"

"เอ่อ ผมไม่.."

"ปกติเวลานายมีเรื่อง นายจะไปปรึกษาคยองซู แต่ครั้งนี้นายมาปรึกษาฉัน เพราะมันเป็นเรื่องของน้องชายฉันใช่มั้ย นายควรจะรู้นะว่าฉันรู้ เพราะทุกเรื่องที่นายปรึกษาฉัน 99.9% เป็นเรื่องคยองซูน่ะ"

"เอ่อ.."

"ถ้างั้นก็ไม่ต้องห่วงหรอก คยองซูน่ะ.."

"ครับ?"

"ป่าวๆ ฝันดีๆ"

บ้าจริงพี่น้องคู่นี้ แล้วนี่พี่มินซอกยังมาทิ้งประโยคอะไรไว้อีก

เห้อ..ครั้งนี้คงห้ามอะไรไม่ได้หรอก ถ้าคยองซูเลือกชอบแบคฮยอนแล้ว ผมก็คงพูดอะไรไม่ได้ คงจะต้องยินดีด้วย..

ตอนเช้า พวกเราก็เดินไปโรงเรียนด้วยกันสามคน จริงๆผมไม่ควรไปขัดขวางความรักเขาใช่ป่ะ แต่ยังไงก็ต้องไปพร้อมกัน งั้นผมขอเลือกที่จะเดินแบบเงียบๆตามหลังแล้วกัน

ผมเห็นคยองซูแอบหันมามองเป็นระยะๆบ่อยมาก แต่ผมก็แสร้งมองข้างทางไปเรื่อย

"วันนี้ฉันเลิกเร็ว เดี๋ยวฉันมารอนะ" คยองซูหันหลังมาบอกกับผม

"วันนี้นายกลับก่อนเลย มีแบคฮยอนไปด้วยใช่มั้ยล่ะ"

"เออใช่ วันนี้กูไปบ้านคยองซูอีก"

"จะเอาอย่างนั้นหรอ.."

"เออ กลับกันไปก่อนเลย"

"แต่นายต้องมาติวนะชานยอล ห้ามไม่มา ฉันให้แม่ทำอาหารไว้"

"อืมๆ"

อยู่กันแค่นี้ หนียังไงก็ไม่พ้นหรอก"

"สวัสดีครับแม่ สวัสดีครับพี่มินซอก"

"อ้าวชานยอลลูก วันนี้มาทีหลังเลย มาๆกินข้าวๆ"

ผมได้มานั่งฝั่งตรงข้ามคยองซูเหมือนเดิม คยองซูห็ยังคงจ้องผมตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว แต่คราวนี้ผมไม่จ้องกลับทำเป็นไม่เห็นและกินข้าวไปเงียบๆ

♪♪~~~~~~~~

"ขอโทษนะครับ...ฮัลโหลพ่อ"

'ชานยอล ปิดเทอมนี้มาช่วยงานพ่อทีเมกาหน่อย'

"ฮะ! กะทันหันไปมั้ยพ่อ อีกไม่กี่วันเองนะ"

'เอาหน่า มาช่วยฉันหน่อย เผื่อตติดใจก็เรียนต่อที่นี่ไปเลยไง'

"เอ่อ.." 

เรียนต่อหรอ ก็ดีเหมือนกันนะ..

"โอ้ยยยย อ่านจบแล้ว พรุ่งนี้สอบ ฉันตายแน่"

"ฮ่าๆ พักผ่อนกันเถอะ ดึกละ"

"งั้นฉันไปนอนก่อนนะ" ผมแยกตัวออกจากสองคนนั้นมา คืนนี้ผมก็มานอนที่ห้องพี่มินซอกเหมือนเดิม

ผมก็เข้าไปอาบน้ำตามปกติ แต่มันไม่ปกติตรงที่ว่าพอออกมาจากห้องน้ำ แทนที่จะเจอพี่มินซอก แต่กลับกลายเป็นเขา

"เข้ามาทำไมอีก"

"พ่อนายว่ายังไงบ้าง"

"พ่อจะให้ฉันไปช่วยงาน บางทีอาจจะไปเรียนต่อที่นู่น"

ผมเห็นคยองซูชะงักเล็กน้อย

"แล้วนายจะไปมั้ย"

"ก็คงไป แล้วก็คงเรียนต่อด้วยเลย"

"อืม.."

"แล้วนายเข้ามามีเรื่องแค่นี้ใช่มั้ย"

"ป่าว วันนี้จะมานอนด้วย"

"ฮะ?"

"แล้วทิ้งแบคฮยอนได้ไง มันอยากนอนกับนายนะ"

"ทำไมนายต้องโยนฉันให้แบคฮยอนด้วย! เบื่อฉันหรอไง"

เหมือนคยองซูจะเริ่มโกรธ แต่ก็จริงหนิ นายก็อยากนอนกับมันด้วยไม่ใช่หรือไง

"นายก็รู้อยู่แล้ว"

"รู้อะไร"

"คยองซู..อย่ามาทำเป็นไม่รู้"

"นายนั่นแหละที่ไม่รู้อะไรเลยชานยอล!"

.......

 

"นายอยากนอนกับมัน ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร"

"ถ้าฉันอยากนอนกับแบคฮยอนมากกว่านายแล้วตอนนี้ฉันจะมาอยู่ห้องนี้ทำไม!"

..คยองซู นายจะมาพูดให้ฉันรู้สึกดีทำไม..

"อย่าพูดแบบนี้"

"ชานยอล.."

ปัง!

เหอะ คงจะโกรธน่าดูเลยสินะ

ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้กลับบ้านพร้อมเขาอีกเลย จนวันจบการศึกษาซึ่งผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว และผมก็จะออกเดินทางไปหาพ่อในวันพรุ่งนี้

"อ้าวชานยอล" 

"อ่า..แบคฮยอนเป็นไงบ้าง กูไม่ค่อยว่างไปหาพวกมึงเลย"

"เออ คยองซูบ่นหามึงตลอด"

เหอะ บ่นแล้วก็หลบหน้าเหมือนกันทำไมวะ

"แล้วเป็นไง ความรักมึง"

"เออ ก็ไปได้สวย พี่มินซอกก็รับรู้หัวใจกูละ"

"อ่อ เออ กูขอให้พี่มินซอกรับรักมึงแล้วกัน..

...........

........

.....

......

.........

...

..

ฮะ!!!!!!!!!!!!!!"

"มึงจะตะโกนทำไมเนี้ยยยยยยย"

"มึงชอบพี่มินซอก!?"

"เออดิ"

"แล้ว..คยองซู"

"คยองซูช่วยกูเอง"

".....กูไม่รูัอะไรเลยจริงๆด้วย"

"หืม?"

"แล้วที่มึงคุยกันวันนั้น ที่มึงถามคยองซูว่าโอเคมั้ยๆ แล้วก็ขอบคุณนี่คืออะไรวะ?"

'คยองซู..กูชอบพี่มึง'

'กูรู้อยู่แล้วล่ะ'

'มึงรู้แล้วหรอ!'

'รู้ดิ มึไม่ค่อยจะชัดเจนเลยเนอะแบคฮยอน'

'โห่ แล้วไม่บอกกู'

'มึงมาบ้านกูก็บ่อย แถมสายตามึงตอนมองพี่กูนี่แทบจะกลืนกิน'

'เอ่อ..แล้วถ้ากูจะจีบพี่มึง มึงโอเคมั้ยวะ..ถ้าจะช่วยกู'

'มึงก็ไม่ได้ไม่น่าโอเคนี่หว่า'

'คยองซู กูขอบคุณมึงมากกกก'

"กูขอให้คยองซูช่วยไง"

"งั้นคยองซูก็ไม่ได้ว่าชอบมึง..ที่คยองซูคุยกับกู..ที่คยองซูทำกับกู..ที่มินซอกทิ้งท้ายไว้วันนั้น.. คยองซูชอบกูหรอ.."

"อ่าวรู้แล้วหนิ วันนั้นเชียร์ให้ไปบอกตั้งนาน"

"มึง.."

"อะไร"

"กูไล่คยองไปเพราะนึกว่ามึงกับคยองชอบกันว่ะ"

"เหี้ยยยยย ถึงว่าทำไมช่วงนี้พวกมึงห่างกัน ควายจริงๆมึง ..ยืนนิ่งทำไมบ่ะไป ไปหามันเลยไอ้โง่!!!"

สิ้นเสียงแบคฮยอนผมก็รีบวิ่งไปบ้านคยองซูทันที และคนที่มาเปิดประตูให้ก็คือคนที่ผมต้องการจะเจอ

"แฮ่กๆ ค..คยองซู กู แฮ่ก"

"มีอะไร"

"วันนั้น ก..กูขอโทษ กูนึกว่าแบคฮยอนกับมึง.."

"ฉันว่าแล้ว นายนี่มัน..."

"แต่มันทำให้ฉันรู้ว่านายชอบฉัน..แล้วฉันก็..ชอบนาย.."

"แต่ฉันโกรธนายอยู่"

"คยองซู..แต่พรุ่งนี้ฉันจะไปแล้วนะ"

"ก็ไปสิ.."

"คยอง.."

"แล้วค่อยติดต่อมาง้อฉันนะ"

-------------------------------------------

"หายโกรธฉันรึยัง คิดถึงนายจังเลย ขอกอดผ่านโทรศัพท์แล้วกันนะ"

"ทำได้ก็ทำเถอะ"

-----------------------------------------------

"อยู่ที่นี่เหง๊าเหงา ไม่มีเพื่อนชื่อคยองซูมาเดินกลับบ้านด้วยกันทุกวันแบบที่นู่นเลย หายโกรธฉันนะ เดี๋ยวกลับไปจะเลี้ยงขนมเลย"

"ลองให้เพื่อนนายเปลี่ยนชื่อสิ.. ฉันไม่ได้เห็นแก่กินนะ แต่ถ้าของฟรีก็ไม่ปฏิเสธ"

----------------------------------------------

"สามปีแล้วที่ร่างหายห่อเหี่ยว ตอนการความรัก มองให้ฉันได้ยัง"

"บอกพ่อให้รดน้ำสิ จะได้เลิกเหี่ยว"

---------------------------------------------

"นายนี่ใจแข็งชะมัด คอยดู ถ้าฉันกลับไปฉันจะขอนายเป็นแฟน!"

"อีกตั้งปีนึง ถ้ายังรักกันอยู่ฉันก็โอเค"

"จริงนะ!"

"อ..อืม"

------------------------------------------------

DOpart

  สิ้นเสียงป่าวปรระกาศ ผู้คนในเครื่องบินเริ่มทยอยเดินมาหาญาติหรือคนสนิท เอ้อผมลืมบอกไป แบคฮยอนมันไม่ได้มาละเพราะต้องรีบไปรับพี่มินซอกกะทันหัน มันบอกว่าพี่มินซอกอยากกลับมาเจอชานยอลเลยนัดกันไว้ที่บ้าน..  และแล้วเขาก็มาพร้อมกับเดินมาหาผมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มมากมาย..

"ฉันมาทำตามสัญญานะ..คบกันได้ยัง"

E N D . .


#sfชานซูขัดใจ
 

  CR.SQW