คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : [ตอนที่ 37] เจ้าชาย~
แหมะ สงสัยวันนี้ฝนจะไม่ตก อีไรเตอร์ให้บทซะเยอะเลย -//- อย่าไปสนใจอีไรเตอร์เลยครับ…ขี้บ่น…. เฮ้อ ผมแหละเซ็ง -3- (*จับยงกุกตบ*//ไรเตอร์) 55555
ตอนนี้บรรยากาศในห้องพัก…….มีทั้งหวานทั้งเลี่ยนทั้งเครียดทั้งมึน =_= ไอ้ทั้งหวานทั้งเลี่ยนคุณก็คงรู้ใช่มั้ย ว่าผมหมายถึงอะไร….
“นี่ๆ จงออบ บ้านจงออบไม่มีเก้าอี้ให้นั่งหรอครับ?”ไอ้แด้หันไปถามน้องออบ
“หืม? ทำไมหรอครับ..? ‘ ‘”จงออบที่นั่งหน้ามึนถามกลับ
“ก็น้องจงออบชอบมานั่งในใจพี่อ่ะ”
“(.///////.) ผมไปนั่งในใจพี่ได้ยังไงครับ แล้วใจพี่มันจะไม่แบนหรอ แล้วหลอดเลือดหัวใจพี่ไม่ตีบตันหรอครับ ตัวผมออกจะหนักนะฮะ -/-”น้องจงออบพูด -_- อะไรของมัน ใสเกินไปและ
“=_=”ไอ้แด้แอบเงิบไปแล้วครับ 55555
“555555”ผมหัวเราะใส่ทันที
“หัวเราะไรเหงือก ไปหวานกับน้องโล่ไป!”ไอ้แด้ไล่ผม
“โด่ว คอยดูนะกูจะหวานโชว์มึง - -^”ผมพูดพลางหันหน้าไปมองเด็กน้อยที่กำลังนั่งฟังเพลงอย่างใจจดใจจ่อ
“นี่ๆ”ผมสะกิดน้องโล่เบาๆ
“?”น้องโล่ทำหน้ามึนๆส่งมาให้ มันน่าจับกดแท้ -/-
“ช่วยหาของหน่อยดิ….”ผมพูดพลางทำเป็นมองหาของ
“หาอะไรอ่ะ?”น้องโล่พูดก่อนจะถอดหูฟังออก
“หารักแท้ ^^”ผมตอบพลางยิ้มกวนๆ
“……….. ไอ้บ้า ไอ้เหงือกผุ! -/-”น้องโล่พูก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟา ฮ่าๆ ตอนมันเขินแม่งโครตหน้าหัก เอ้ยยยย น่ารักเลยว่ะ -/////-
“อ้วก…….”ไอ้แด้พูดพลางทำหน้าตาหมั่นไส้ใส่ผม เหอะๆ - -^
“เชิญที่ห้องน้ำนะครับ ถ้าคุณอยากจะอ้วก!”ผมพูดตะคอกใส่หน้ามัน
“ครับๆ - -”ไอ้แด้พูดพลางหันหน้าหนี
“พี่แดฮยอนฮะ ผมมีคำถามจะมาถามพี่แดฮยอนด้วย!”จงออบพูดพลางทำตาแป๋วส่งไปให้ไอ้แด้ แหม อ้อนได้อ้อนดีนะ -.-
“ค้าบ? มีอะไรครับบี๋? ^^”
“อะไรรถไฟ!”จงออบถาม
“……….. อะไรล่ะครับ?”ไอ้แด้ทำหน้ามึนๆ
“พี่ตอบไม่ได้ใช่มั้ยฮะ?”
“อ่าครับ ^^”
“คำตอบคือ….น้ำรดไฟครับ!”จงออบพูดพลางยิ้มอย่างมีชัย -_- เหมือนมันจะภูมิใจในมุขกากๆของมัน
“….. อ๋อครับ แหะๆ =_=”ไอ้แด้ทำหน้าเอ๋อเล็กน้อยก่อนจะยิ้มเจื่อนๆส่งไปให้น้องออบ
“…… พี่ไม่ขำเลยหรอฮะ…. มะมะไม่ขำจริงๆหรอฮะ”น้องออบพูดพลางเบ้ปาเหมือนจะร้องไห้
“อ่าๆ ฮ่าๆ ขำจังเลย ฮ่าๆ =_=”แดฮยอนหัวเราะแบบเจื่อนๆ
“เย้ XD มุขของผมทำให้พี่แดฮยอนขำด้วย…..ว่าแต่ พี่ยงกุกกับเจลโล่ไม่ขำเลยหรอฮะ?”หลังจากยิ้มเสร็จก็มานั่งเบ้ปากให้ดูอีก =_= อะไรของมัน
“เอ่อ ฮ่าๆ ขำจังเลยยยย ตลกจังเลยยยย ฮ่าๆๆๆ ขำๆๆ โอ้ยปวดท้องจังเลย ขำจนปวดท้องเลย =_=”ผมกับน้องโล่แกล้งขำพร้อมๆกัน ถ้าไอ้น้องออบเมียไอ้แด้มันร้องไห้ขึ้นมาโรงพยาบาลคงแตก =_=
“…. เย้ ฮ่าๆๆๆ XD”น้องออบหัวเราะให้กับมุขของตัวเองอย่าภูมิใจ =_=
“=__=”ผมกับแดฮยอนและก็น้องโล่นั่งทำหน้ามึนพร้อมกัน เมียไอ้แด้มันไม่เต็มชัวร์
____กลับมาด้านฮิมแจ____
Himchan Say
คฤหาสน์มันแม่งโครตใหญ่……กว่าจากเดินถึงในตัวคฤหาสน์ ต้องเดินผ่านสวนดอกกุหลาบ สวนดอกมะลิ สวนดอกทานตะวัน ดอกเข็ม ดอกเฟื่องฟ้า ดอกตำลึง ดอกผักบุ่ง ดอกลำไย ดอกโป้ยเซียน ดอกมะยม ดอกมะเขือบลาๆ มาเป็นกิโล ไอ้ห่าชานยอลแม่งมึงเป็นเจ้าหญิงดอกไม้ราตรีรึไง สัส ผมว่ามันต้องไม่ปกติแน่ๆ -_-
“เฮ้อ ถึงสักที ไอ้ห่าชานยอลแม่งจะปลูกสวนเหี้ยอะไรเยอะแยะดีนะหนอนชาเขียวไม่โซ้ยหัวกูตอนที่กูเดินมุดสวนมันเข้ามา =_=”ผมสบถเบาๆ
ตอนนี้ผมอยู่หน้าคฤหาสน์ของไอ้ชานยอลแล้วครับ….. ว่าแต่ยองแจอยู่ไหน มันเอายองแจไปซ่อนไว้ที่ไหน? ยองแจของผมอยู่ที่ไหน!!!!!!???
ห้องนอนของมันแน่ๆ ว่าแต่ห้องนอนของมันอยู่ชั้นไหนวะ แม่งคฤหาสน์ไอ้ชานยอลมีเป็นสิบๆชั้น =_=
แกร่ก แกร่ก
เสียงเปิดประตูหน้าต่างของห้องที่อยู่ชั้นสองดังขึ้น ใครเปิดวะ? อย่าบอกนะว่าไอ้ชานยอลมันเปิด เชี่ยแล้วถ้ามันเห็นกู ซวยเลย -_- ไม่รอช้าผมก็วิ่งไปหลบอยู่หลังพุ่มไม้แล้วคอยแอบดูเหตุการ์ณที่จะเกิดขึ้น
“แฮ่กๆ เหนื่อยเว้ย!”เสียงที่โครตจะคุ้นหูพูดขึ้น…….รึว่า คนที่เปิดหน้าต่างจะเป็น…
“ยองแจ!?”ผมรีบกระโดดออกมาจากพุ่มไม้ก่อนจะมองขึ้นไปดูร่างเล็กที่กำลังพยายามเอาผ้าห่มมาผูกต่อๆกันหวังว่าจะปีนลงมาเหมือนในเรื่องราพันเซล -/-
“ฮะฮิมชาน……. ไอ้เหยินบ้า ฮึก ทะทำไมนายเพิ่งมา! ฮือออออออ”ร่างเล็กร้องไห้ทันทีเมื่อเห็นผม มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่..
“รอพี่ตรงนั้นนะ อย่าไปไหน อย่าเพิ่งออกมา เดี๋ยวพี่จะไปช่วยเดี๋ยวนี้แหละ”ผมพูดพลางรีบวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์ทันที เอ๊ะ ว่าแต่ทำไมในคฤหาสน์ไม่มีคนอยู่เลยนะ อย่างน้อยต้องมีสักสิบคนนี่ แถมไอ้ชานยอลมันก็มีลูกน้องมันไม่ใช่รึไง…..มันแปลกไปนะ
มันต้องกำลังซ่อนผมอยู่แน่ๆ มันต้องออกมาตอนที่ผมขึ้นไปหายองแจแน่ๆ มันต้องฆ่าผมแน่ๆ
ผมไม่รู้แหละ ถ้าผมไม่สามารถช่วยยองแจได้ ผมจะฆ่าตัวตายเลยคอยดู!!
ผมเดินตรงขึ้นไปยังชั้นสอง แล้วก็เดินไปยังหน้าห้องที่มีประตูไม้สีเรียบๆ ผมว่าน่าจะเป็นห้องนี่นะ…..
ปึง!
ผมถีบประตูเข้าไปอย่างเท่ เหมือนกับเจ้าชายมาช่วยเจ้าหญิงที่ถูกขังอยู่ในกรงเหล็ก….นี่ผมบ่นอะไรอยู่…?
“โว้ย ไอ้ห่า!”ผมสบถเสียงดังก็แม่งอยู่ดีๆก็มีไม้ถูพื้นถังน้ำไม้กวาดถังขยะที่ถูกยัดไว้ในห้องนี้ล้มลงมาใส่ตัวผม ที่แท้ก็ห้องเก็บของนี่เอง เอาซะหรูเลยนะมึง ไม่ใช่ห้องน้ำของมันจะเคลือบด้วยทองซะล่ะ -_________-
“=_=”ผมทำหน้าอึนๆก่อนจะเดินไปยังห้องถัดไป
“ปาร์คชานยอล….”ผมอ่านป้ายชื่อที่เขียนไว้ตรงประตูหน้าห้อง คงจะเป็นห้องนี่สินะ
ผมตัดสินใจค่อยๆบิดกลอนประตูอย่างช้าๆ….
แกร่ก….
ผมเดินเข้ามายังในห้องนอนของไอ้ชานยอล ห้องถูกตกแต่งด้วยกรอบรูปสีดำ แถมห้องของมันเป็นสีดำด้วย ต่างจากห้องของผมแฮะ…..ยองแจคงจะไม่ชอบห้องแบบนี้หรอก
“ฮือ…”เสียงร้องไห้ดังมาจากมุมห้อง เสียงของยองแจนี่…
“ยองแจ…”ผมเรียกชื่อคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา
“…… ฮิมชาน….”ยองแจทำตาโตเมื่อเห็นผม
“พี่มาช่วยแล้ว…”ผมพูดพลางเดินเข้าไปหายองแจ
“ฮือ…..เห้ย ฮิมชานระวัง!”ยองแจตะโกนพลางชี้นิ้วไปทางด้านหลังของผม
………. กับดัก….
“ตุบ!”ผมรีบหลบท่อนไม้อย่างรวดเร็วก่อนจะใส่หมัดเข้าไปที่หน้าท้องของลูกน้องไอ้ชานยอล แม่ง!
ตุบ ตับ เพล้ง พล้าง?
เสียงสงครามที่เกิดขึ้นในห้องนอนของไอ้ชานยอลดังขึ้น มีลูกน้องนับสิบคนเดินเข้ามาทำท่าเหมือนจะชกผม…….คิดหรอ? ว่าจะทำอะไรผมได้ เรื่องชกต่อยน่ะ ผมไม่แพ้ไอ้ยงกุกเลยนะ….
“แปะๆๆ”เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อผมจัดการกับไอ้ลูกน้องของไอ้ชานยอลเสร็จ
“ไอ้ชานยอล….”ผมพูดเสียงเรียบ… ไอ้ชานยอลยืนพิงขอบประตูพลางกระตุกยิ้มส่งมาให้ผม
“ว๊าว คุณคิมฮิมชานเก่งจังเลยนะ”ไอ้ชานยอลพูดก่อนจะเดินเข้ามาหาผม
“แน่นอน….”
“เหอะๆ อย่าคิดนะครับ ว่าจะเก่งเสมอไป ^^”
“………. หมายความว่าไง?”
“เฮ้อ โง่จริง…….. ย๊า ออกมาโชว์ตัวให้คุณคิมฮิมชานดูหน่อยสิ…”ชานยอลพูดก่อนจะมีลูกน้องร่างยักษ์เดินเข้ามาในห้องนับยี่สิบคน
“- -”ผมหลี่ตามองลูกน้องของมันพลางถอยห่าง
“อ้าว อย่าอ่อนแอสิครับ….. ไม่เท่เลย เดี๋ยวยองแจไม่รักนะ ^^”
“ยองแจไม่ได้รักกูที่ความเท่ ยองแจรักกูที่ใจเว้ย!”ผมพูดตะคอกใส่มัน
“ว๊าว จริงหรอครับ….. แต่ถ้าคุณอ่อนหัดแบบนี้ คุณคิดหรอ ว่าคุณจะสามารถปกป้องยองแจได้ตลอดชีวิต?? ^^”
“……. คำถามนั้นกูควรจะถามมึงมากกว่านะ…. ถ้าแน่จริงตัวต่อตัวสิครับ ^^”
“อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะครับ ว่าคุณก็มีพวกเหมือนกัน ^^ ถ้าผมอ่อนหัด คุณก็คงอ่อนหัดมากกว่าผมนั้นแหละครับ”
“เหอะ ลูกน้องของกูน่ะมีไว้จัดการลูกน้องของมึง ส่วนมึงน่ะ กูจะจัดการเอง ^^”
“ว๊า น่ากลัวจังเลยนะ ^^”
“ถ้าไม่อยากตาย……….ก็ยอมแพ้ซะนะ ก่อนที่มึงจะพิการ พอดีกูไม่อยากทำร้ายร่างกายสัตว์น่ะ มันเป็นบาป ^^”
“- -”
“ถ้าทนไม่ไหวก็ชกกูได้นะ…..ไอ้หมัดอ่อนๆของมึงอ่ะมันไม่ช่วยให้กูเลิกรักยองแจได้หรอก”
ฟิ้ว(?)!!
เสียงหมัดที่ลอยมาเฉียดหน้าผม ผมรีบก้มหลบอย่างรวดเร็ว ผมบอกแล้ว ว่าเรื่องชกต่อยน่ะ ผมไม่แพ้ไอ้ยงกุกอยู่แล้ว…
แล้วอยู่ๆก็เกิดเหตุการ์ณไม่คาดฝันขึ้น…..
ตุบ! บึ้ม!(?) (ไรท์ว่าเสียงระเบิดน่ารักไปนะ -_-//ไรเตอร์)
เสียงระเบิดดังขึ้นในห้องนอนของไอ้ชานยอล ไม่ใช่ระเบิดธรรมดา แต่แม่งเป็นระเบิดควัน…
ตอนนี้ผมมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากควันสีขาวๆที่ลอยเต็มห้อง แล้วยองแจล่ะ…..
ผมวิ่งไปที่มุมห้องพลางปัดๆควันออก…. ยองแจยังอยู่ดี แต่เพียงยองแจหลับไปแล้ว แล้วตกลง ระเบิดควันมันเป็นของใคร แล้วมันมาจากไหน?
ตุบ ตุบ ตุบ!
เสียงชกกันดังขึ้นแต่ผมไม่รู้เลยว่าพวกนั้นชกกันอยู่ที่ไหน เพราะตอนนี้ควันสีขาวยังคงลอยเต็มห้อง
หลายนาทีผ่านไปควันค่อยๆจางลง ทำให้ผมเห็นซากศพของลูกน้องไอ้ชานยอลนอนเกลื่อนเต็มห้อง
ระเบิดควันนั้น เป็นฝีมือของลูกน้องผมสินะ…..
“คุณหนูครับ ขอโทษให้รอนานนะครับ…”ลูกน้องของผมเดินออกมาจากมุมห้องพางโค้งให้ผมเล็กน้อย
“อืม….ขอบใจนะ”ผมยิ้มให้ลูกน้องก่อนจะหันไปมองร่างเล็กที่กำลังนั่งหลับไม่รู้เรื่อง
ผมช่วยยองแจไว้ได้แล้ว
ผมคือเจ้าชายที่ขี่ม้าขาว มาช่วยเจ้าหญิงใช่มั้ย?
_______TALK_______
เเฮ่ อิอิ ^^ ไรเตอร์มีอะไรจะมาบอกคือว่า....
ไรเตอร์น่ะ.......
.
.
.
.
.
รักรีดเดอร์ทำอย่างไรก็เห็นหน้า
มองดูฟ้าหน้ารีดเดอร์ไม่ห่างหาย
มองดูหมาเป็นรีดเดอร์อยู่มิวาย
เเม่งเเต่ควายในท้องนาก็รีดเดอร์
#จบปิ๊ง!!! #วิ่งหลบรองเท้ารัวๆ
5555555 ล้อเล่นนะ ขำๆอย่าเครียด -..-
ม๊วฟๆ อ่านให้สนุกน๊า ^^
อ้ะๆ ลืม โบนัส...
.
.
.
.
.
.
.
ระวังตกใจ
.
.
.
.
.
.
.
.
เเบร่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! #วิ่งหนี
ความคิดเห็น