คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [ตอนที่ 3] ความทรงจำของเเดฮยอน
[เมื่อสิบปีก่อน…]
“ง่า พี่แดฮยอนไปเล่นกันเถอะ!!”เสียงของเด็กผู้ชายอายุเจ็ดขวบพูดพร้อมเคาะประตูบ้านผม
“มาแล้วๆ ป่ะๆ”เสียงของผมเอง ตอนนั้นผมอายุเก้าขวบ… ผมรีบวิ่งออกมาจากบ้านแล้วจูงมือจงออบไปที่ใดที่หนึ่งซึ่งที่นั่นเป็นที่ที่เราสองคนไปด้วยกันบ่อยๆ
แต่เหมือนที่ที่เราไป เหมือนจะไม่ได้มีเราแค่สองคน..
“ย๊า ไอ้ใบ้ มีเพื่อนใหม่แล้วลืมเพื่อนเก่าเลยรึไง”เด็กผู้ชายที่อายุเท่าๆกันกับผมแต่เพียงแค่ตัวใหญ่กว่าผมมาก..เท่านั้นเอ่ยขึน
“…”ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป
“นี่ ไอ้ใบ้นั่นแฟนนายหรอสวยดีนะ 555555”เสียงเด็กผู้ชายที่อายุเท่ากันกับผมอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมหัวเราะจงออบที่ตอนนี้นัยต์ตาเต็มไปด้วยความกลัว
“…”ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไปอีก แต่ผมจับมือของจงออบไว้
“ไอ้นี่ กวนว่ะ”เด็กผู้ชายที่อายุเท่ากันกับผมอีกคนหนึ่ง(พิมพ์บ่อยเกินไปและ =_=)ซึ่งเป็นหัวโจกของทีมนี้พูดแล้วผลักผมจนผมลงไปนอนกองกับพื้น
“พี่แดฮยอน เป็นอะไรมั้ยครับ”จงออบที่นัยต์ตายังคงมีแต่ความกลัวพูดพร้อมมาพยุงผมให้ลุกขึ้น
“นี่ ไอ้กระเทยตาตี่ ฉันเตือนอะไรนายไว้อย่างหนึ่งนะ อย่าไปเล่นกับไอ้ใบ้นี่! มันเป็นเด็กมีปัญหา มันนิสัยไม่ดี มันไม่น่าคบ พ่อแม่เลยทิ้งมันไง”หัวโจกของแกงค์เด็กที่อายุเท่ากันกับผมนั้นเอ่ยขึ้น
“นี่นาย! อย่าว่าพี่แดฮยอนนะ แค่พ่อแม่พี่แดฮยอนไปทำงานที่ต่างจังหวัด พ่อแม่พี่แดฮยอนไม่ได้ทิ้งพี่แดฮยอนเลยนะ!”จงออบที่หวาดกลัวเจ้าพวกนั้น พยายามต่อล้อต่อเถียงเจ้าพวกนั้นอย่างไม่ลดละ
“อย่ามาเถียงฉันนะ ไอ้เด็กปัญญานิ่ม!!”ไอ้หัวโจกนั้นพูดพร้อมเดินเข้ามากระชากคอเสื้อจงออบ
“อย่ายุ่งกับจงออบ..”ผมพูดแล้วปัดมือของเจ้านั้นออกจากคอเสื้อของจงออบ
“เหอะ รักกันมากสินะ ผลั่ว!”เจ้านั้นที่โมโหอย่างบ้าคลั่งพูดก่อนที่จะตอยหมัดเข้ามาที่หน้าของผมอย่างแรง
“พะพี่แดฮยอน”จงออบที่ตกใจกับสถานการณ์นี้พูดขึ้นก่อนที่จะพยุงผมอีกครั้ง
“นี้ แค่สั่งสอนนะ ถ้านายยังกวนฉันอีกละก็ ฉันจะไปชวนพี่ชายของฉันมากระทืบนาย”เจ้านั่นพูดขู่ผมก่อนที่จะเดินหายไปจากที่ตรงนั้น
“…..”ผมไม่ได้พูดอะไรทิ้งท้ายออกไป ผมลุกขึ้นจากการพยุงของจงออบก่อนที่จะเช็ดเลือดที่อยู่มุมปาก
“ฮึกๆ ฮือออ”เสียงสะอื้นของเด็กผู้ชายตัวเล็กที่นั่งร้องไห้โดยไม่ทราบสาเหตุ..
“จงออบ…”ผมเรียกชื่อของเด็กผู้ชายคนนั้นแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับออกมาจากปากเด็กคนนั้นเลยแม้แต่น้อย
“ร้องไห้ทำไม…”ผมถามเด็กผู้ชายที่นั่งร้องไห้ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆแล้วพยายามปลอบ
“พี่แดฮยอนเจ็บ.. พี่แดฮยอนเลือดออก.. ฮืออ”จงออบที่ร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายพูดขึ้น
“พี่ไม่เจ็บ… เลือดออกแค่นี้เอง สบายมาก”ผมพูดพร้อมส่งยิ้มเล็กๆไปให้จงออบ
“ฮึก ฮึก จริงนะ?”จงออบพูดเสียงสั่นๆแล้วมองหน้าผม
“จริงสิ… ”ผมพูดแล้วลูบหัวคนตัวเล็กที่นั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ
“คะคะครับ”จงออบพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาจนตาบวม
“นี้ จะถึงวันเกิดจงออบแล้วนะ ไม่คิดจะยิ้มหน่อยรึไง”ผมพูดกับเด็กน้อยที่ทำหน้าบูด
“พี่นั้นแหละ จะถึงวันเกิดผมแล้ว ทำพี่ไม่ดูแลตัวเองบ้าง”จงออบพูดพร้อมทำหน้าตายส่งมาให้ผม ซึ่งมันแปลกไปมากๆ จงออบไม่เคยทำหน้าแบบนี้เลย
“ก็พี่..”ผมกำลังจะพูดตอบ แต่..
“ถ้าพี่ไม่ดูแลตัวเอง แล้วพี่เกิดตายขึ้นมาหล่ะ พี่จะทำยังไง”จงออบพูดเสียงสั่นๆอีกครั้ง
“ทำไมพูดแบบนี้หล่ะ จงออบ..”ผมพูดเสียงแข็ง
“ผมควรจะโดนชกตั้งแต่แรก พี่ไม่รู้สึกตัวเลยรึไง พี่โดนชกเพราะผมมากี่ครั้งแล้ว ฮือออ’’จงออบพูดแล้วน้ำตาไหลอีกครั้ง
“พี่โดนชกยังไม่เจ็บเท่ากับเห็นน้ำตาของจงออบเวลาร้องไห้เลยนะ..”ผมพูดก่อนที่จะกอดปลอบคนตัวเล็กที่ร้องไห้ไม่หยุด
“พี่หมายความว่าไง?”จงออบที่ใสซื่อหยุดร้องไห้แล้วถามผม
“พี่จะปกป้องจงออบไปตลอดชีวิตเลย”ผมพูดแล้วยิ้มเล็กๆส่งไปให้จงออบ
“พี่แน่ใจหรอ เพราะคุณป้าของพี่แดฮยอนบอกว่าพี่แดฮยอนจะไปอยู่กับคุณลุงที่ต่างประเทศ”จงออบพูดแล้วเบ้ปาก
“แน่ใจสิ”ผมพูดตอบแล้วยิ้มบางๆ
“ไม่หรอก… พี่คงไม่ได้อยู่กับผมไปตลอดชีวิตหรอก คุณป้าของพี่บอกว่าพี่จะไปอยู่ที่นั่นหลายปี”จงออบพูดเสียงสั่นๆ
“ใช่… พี่ไปอยู่ที่นั่นหลายปี แต่พี่จะกลับมาหาจงออบนะ”ผมพูด
“จริงหรอ?”จงออบเงยหน้าขึ้นมามองตาผม
“จริงสิ! พี่ไม่ทิ้งจงออบหรอก! ^^”ผมพูดแล้วลูบหัวจงออบ
“แต่ก่อนที่พี่จะไป ผมขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม?”จงออบพูดพร้อมเกาะแขนผม
“ได้สิ อะไรหล่ะ”ผมยิ้มแล้วถามจงออบ
“พี่ต้องมางานวันเกิดของผมก่อน แล้วพี่ค่อยไปต่างประเทศ พี่ทำตามที่ผมขอได้ไหม?”จงออบพูดแล้วเขย่าแขนผม
“ได้สิ ไม่มีปัญหา J”ผมพูดพร้อมกอดจงออบ
“ คิคิ พี่สัญญาแล้วนะ”จงออบที่ตอนแรกนัยต์ตามีแต่ความเศร้าแต่ตอนกลับมีแต่ความสุขพูดพร้อมกอดผมตอบ
“อื้ม!”ผมตอบจงออบอย่างมั่นใจ แต่ผมไม่มั่นใจหรอว่าผมจะได้มางานวันเกิดของจงออบรึป่าว…
(หลายวันผ่านไป)
ตอนนี้เวลาหนึ่งทุ่มสี่สิบแปด สายลมพัดผ่านเข้ามาที่ดวงตาของผม ทำให้ผมแสบตาไม่น้อย… ตอนนี้ผมกำลังจะไปใช้ชีวิตใหม่ที่อเมริกากับคุณลุง ผมยืนอยู่สนามบินที่แสนจะกว้างใหญ่ มีผู้คนมากมายเดินเต็มไปหมด.
“แดฮยอน ขึ้นเครื่องเร็ว”เสียงของคุณป้าเรียกผม ในขณะที่ผมกำลังนั่งคิดถึงใครบางคนอยู่ตรงเก้าอี้พลาสติก
“ครับ….”ผมตอบกลับไปอย่างเสียงแข็งแล้วเดินตามคุณป้าขึ้นเครื่องไป
______________(อีกด้านหนึ่ง)______________
Jongup Say:
“จงออบ ใกล้จะสองทุ่มแล้วนะลูก มากินข้าวเร็ว”เสียงของคุณแม่ที่ปลุกสติของผม หลังจากที่ผมนั่งชะเง้อรอใครบางคนอยู่หน้าบ้าน
“ผมไม่หิว”ผมตอบคุณแม่แค่สามคำและนั่งรอใครบางคนต่อไป
“พี่แดฮยอนเค้าไปอเมริกาแล้วลูก เค้าคงไม่มาแล้วล่ะ”คุณแม่พูดแล้วเดินมาลูบหัวผม
“แต่… พี่แดฮยอนบอกว่า พี่แดฮยอนจะมาแฮ๊ปปี้เบิร์ดเดย์ผมก่อนไปอเมริกานี่ครับ”ผมพูดเสียงสั่นๆอีกครั้ง
“จงออบ หนูต้องเข้าใจนะลูก พี่แดฮยอนเค้าจำเป็นต้องรีบไปจริงๆ”คุณแม่พูด
“แต่พี่เค้าสัญญากับผมว่าพี่เค้าจะมาแฮ๊ปปี้เบิร์ดเดย์ผมก่อนแล้วค่อยไป แต่นี่พี่เค้าผิดสัญญา ฮือออ”ผมพูดแล้วร้องไห้
“โอ๋.. ไม่ร้องนะลูก”คุณแม่พูดพร้อมกอดผมไว้
“ฮือ”ผมยังคงร้องไห้ไม่หยุด
“ไปกินข้าวเถอะลูก”คุณแม่พูดแล้วปาดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าของผม
“ผมไม่หิว ฮือออ”ผมพูดและยังคงร้องไห้ต่อไป
“เดี๋ยวปวดท้องนะลูก”แม่พูดเตือนผม
“ผมจะรอพี่แดฮยอน ไม่แน่ พี่เค้าอาจจะมาก็ได้!”ผมพูดแล้วเช็ดน้ำตา
“งั้นตามใจ…”คุณแม่พูดแล้วลุกเดินกลับเข้าไปในครัว
“ฮือ ฮึก ฮึก”ผมร้องไห้ไม่หยุด
พี่แดฮยอน ….. คนผิดสัญญา!
______________________________
ไรเตอร์ลงสั้นไปป้ะเนี่ย -3- เเต่ก็ไม่เป็นไร ฮริฮริ -//-
ตอนนี้เหมือนจงออบจะขี้เเงเว่อร์ 55555
เดี๋ยวไรเตอร์จะลงตอนต่อไปให้ด้วยเเละกันนะ
อย่าลืมติดตามเน้ออ จุ๊บปี้
รักคนอ่านเลิฟคนเม้นน๊าาาา XD
______________________________
ความคิดเห็น