คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [ตอนที่ 1] พรมลิขิตบันดาลชักพาาา??=_=
____________ณ.กรุงโซล___________
09.00 น.
อากาศที่ประเทศเกาหลีซึ่งตอนนี้เข้าฤดูร้อนแล้ว อากาศค่อนข้างอบอ้าว
ปึงๆ ปังๆ
เสียงของฝ่ามือที่ตบลงบนโต๊ะอย่างเต็มแรง
“อะไรนะครับพ่อ จะมีญาติจากประเทศอังกฤษมาอยู่กับเรา!?”ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลชเวที่โด่งดังในเรื่องการโรงแรมเอ่ยขึ้น
“ทำไมแกต้องตกใจขนาดนั้นด้วยห้ะ?”ผู้เป็นพ่อพูดพร้อมจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์
“ต้องตกใจสิครับ! ผมไม่ชอบ ที่มีญาติมาพักพิงอาศัยที่บ้านของเราเป็นเวลานานๆ ผมเกลียดที่สุด! มันไม่ส่วนตัวเลย! ”ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลชเวยังคงเถียงคำไม่ตกฟาก
“ย๊าห์! ชเวจุนฮง อย่ามาดื้อกับพ่อนะ แกนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆเลย เถียงตลอด!”ผู้เป็นพ่อเก็บอารมณ์โมโหไม่ได้จึงด่ากลับ
“แล้วพ่อจะเลี้ยงผมให้เปลืองข้าวทำไมหล่ะ? ให้ผมไปอยู่ยุโรปกับแม่สิ ผมจะได้ไม่ต้องมาเปลืองข้าวเปลืองน้ำพ่อ และจะได้ไม่ต้องมาอยู่กับญาติอะไรนั่นด้วย!”ผู้เป็นลูกเริ่มหงุดหงิดเลยปล่อยคำด่าออกมาจากปากหลายคำแล้วเดินขึ้นห้องไป
ZELO Say:
ผมหงุดหงิดชะมัด ทำไมพ่อไม่เข้าใจผมเลยนะ? ทำไมต้องให้ญาติมาอยู่บ้านผมด้วย -_- อารมณ์เสียเว้ย ไปเที่ยวดีกว่า
ไม่รอช้า ผมก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือสุดหรูของผมขึ้นมากดโทรออกหาเพื่อนสุดที่รักของผม
(“ฮัลโหล”) เสียงจากปลายสายตอบรับ
“เห้ย จงออบรึป่าวว้ะ เดี๋ยวฉันไปหาที่คาเฟ่นะ โทรชวนไอ้ยองแจด้วย”ผมคุยกับเพื่อนสนิทของผม
(“อ่าห้ะๆ”) จงออบตอบผมอย่างว่าง่ายแล้ววางสายไป
มุนจงออบเพื่อนสนิทของผมซึ่งนิสัยดีเอามากๆเลยหล่ะ แต่ซื่อ(บื้อ)ไปหน่อย มันเป็นลูกเจ้าของร้านกาแฟ สมอร์อายคาเฟ่ ขอบอกว่ากาแฟร้านนี้อร่อยจริงๆ ^^ ผมจะมาโม้ทำไมเนี่ย -_- รีบไปดีกว่า เซ็ง!
กริ๊งๆ กร่องๆ
เสียงกระดิ่งของประตูดังขึ้นเมื่อผมเดินเข้าร้านกาแฟของจงออบ
“อ้าว เจลโล่มาแล้วหรอ”จงออบที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับเครื่องคิดเงินที่เคาน์เตอร์เอ่ยขึ้น
“อื้ม ยองแจล่ะวะ?”ผมถามจงออบพร้อมมองไปรอบๆร้านกาแฟของมัน
“นั่นไง นอนสลบอยู่ตรงโซฟานู่นแหนะ”จงออบเงยหน้าขึ้นพร้อมชี้นิ้วไปที่ยองแจเพื่อนสนิทคนที่สองของผมซึ่งตอนนี้หลับไหลไปแล้ว
ยูยองแจเพื่อนสนิทคนที่สองของผม ฉลาดล้ำเอาการเลยหล่ะ แต่กินจุและด่าเก่งไปหน่อย -..- ยองแจเป็นลูกคนรวยแต่รวยน้อยกว่าผมนะ คึคึ -/- ยองแจเกลียดการออกงานที่สุด แบบงานที่เกี่ยวกับ งานเลี้ยงของคนใหญ่โตประมาณนี้อ่ะครับ พ่อกับแม่ของมันชอบลากมันไปงานแบบนี้ตลอด สงสารมันอยู่นะเนี่ย
“เห้ยๆ ยองแจตื่นสิวะ”ไม่รอช้าผมก็รีบเดินไปปลุกเพื่อนรักทันที
“งืม จะปลุกทำไมวะ คนจะหลับจะนอน!”ยองแจลืมตาขึ้นมาแล้วขยี้ตาจนบวม
“เดี๋ยวค่อยนอนก็ได้ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยหน่ะ”ผมพูดแล้วนั่งลงข้างๆยองแจ
“เรื่องอะไรวะ?”ยองแจที่ยังขยี้ตาไปมาเอ่ยขึ้น
“จะมีญาติมาพักที่บ้านฉันอ่ะ”ผมพูดแล้วตีหน้าเศร้า
“แล้วไงวะ”ยองแจหันหน้ามามองผมพร้อมทำตาปรือๆ
“ก็ฉันไม่ชอบอ่ะ -_-”ผมพูดและยังคงตีหน้าเศร้าต่อไป
“ก็ไม่ต้องชอบดิ หาววว -0-”ยองแจพูดพร้อมยักไหล่แล้วหาวนอนไปด้วย ไอ้นี่ไม่คิดจะสงสารเพื่อนเลยรึไง T^T
“ก็ไม่ชอบไม่ได้นี่หว่า ช่วยฉันคิดหน่อยสิ ว่าจะทำยังไงให้ญาติบ้าญาติบออะไรนั่นไปพักที่อื่น”ผมพูดพร้อมทำตาปิ๊งๆส่งไปให้ยองแจที่ตอนนี้หาวนอนเป็นรอบที่ล้านแปดแล้ว =_=
“แล้วญาติคนนั้นที่นายพูดถึงเค้ามาพักที่บ้านนายทำไมหล่ะ?”จงออบผู้ใสซื่อพูดแทรกพร้อมวางแก้วกาแฟอเมริกาโน่เย็นไว้ตรงหน้าผม
“ไม่รู้สิ -_- ฉันไม่อยากให้ไอ้ญาตินั่นมาพักที่บ้านฉันเลย”ผมพูดพร้อมทำแก้มป่อง
“เอาหน่าๆ ให้เค้าพักๆไปเถอะ คิดซะว่าเค้าเป็นพี่น้องแท้ๆของเรา”จงออบพูดแล้วตบบ่าผมเบาๆ
“เออๆ =_=”ผมใจอ่อนเพราะจงออบเฉยๆหรอกนะ ถ้าไอ้ญาติบ้านั่นมันกวนตีนผมแหละก็ ผมจะเตะมันออกจากบ้านเลยคอยดู!
“อื้ม ^^”จงออมยิ้มให้ผมแล้วเดินไปทำงานต่อ
“หาววว -0-”ส่วนยองแจก็ยังคงหาวนอนต่อไป ไอ้หมูอ้วนยองแจ ! = =
“งั้นฉันกลับก่อนนะ”ผมพูดแล้วลุกขึ้น
“อื้ม เดินทางกลับบ้านอย่างปลอดภัยนะ”จงออบพูดด้วยน้ำเสียงที่สดใส >< นี่แหละครับเพื่อนผม น่ารักใช่ไหมล่ะ? -/-
“เออๆ โชคดีทางโค้งนะเว้ย หาววววว -0-”คำพูดของยองแจซึ่งต่างจากจงออบมากๆทำให้ผมอยากเดินไปเตะปากมันเหลือเกิน =_=
“เออ บาย”ผมพูดแล้วเดินออกจากคาเฟ่ไป
ผมจะทำยังไงดีเนี่ยยย ฮือออ T^T ผมอยากทำตามที่จงออบบอกนะ แต่ผมทำไม่ได้จริงๆ ผมยอมรับนะว่าผมดื้อมากมึนมาก ลูกคนเดียวก็เป็นแบบนี้แหละ เอาแต่ใจ -_-
“โอ้ยยย”เสียงของผมดังขึ้นเมื่อมีวัตถุแข็งๆมาชนหน้าผม เอ๊ะ หรือว่าผมเดินชนมันนะ
“……”
“เจ็บเว้ย อะไรว้ะ”ผมพูดพร้อมลุกขึ้นมามองไปดูสิ่งตรงหน้า นั่นไม่ใช่ท่อนไม้หรือเหล็ก แต่เป็นผู้ชายไหล่กว้างคอยาวหน้าตาดีแต่ปากห้อยไปหน่อย ถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาด้วย -_-
“- -”คนตรงหน้าหลี่ตามองผม สงสัยผมคงหล่อมาก โฮะๆ -/- (หลงตัวเอง - -)
“(._.)”ผมไม่ได้มองตอบหรือพูดตอบออกไป ก็คนตรงหน้าน่ากลัวซะขนาดนี่ ใครจะกล้าคุยด้วยล่ะ T^T
“เดินยังไงวะ แม่งเอ้ย เสื้อฉันยับหมด”ดูมันสิครับ น่าหมั่นไส้จริงจริ๊ง -_- ผมแค่เดินชนมันนิดๆหน่อยๆเองทำเป็นบ่น เสื้อยับนิดเดียวก็บ่น ชิส์ จุนฮงอารมณ์เสีย
“เดินแบบใช้ขาสองขานี่แหละฉันไม่ใช้มือเดินหรอก ถ้าเสื้อยับก็เอากลับไปรีดที่บ้านไม่เห็นต้องบ่นเลย น่ารำคาญ”ผมพูดออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ T^T
“อ๋อหรอ ฉันนึกว่านายคลานแทนเดิน ส่วนเสื้อยับ…นายจะให้ฉันเอากลับไปรีดที่ประเทศอังกฤษรึไง?”แหมะ กล้ากวนตีนจุนฮงหรอ! - - เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ไอ้นี้มาจากประเทศอังกฤษหรอ =[]= รึว่ามันจะเป็นญาติคนที่จะมาพักบ้านของผม!?
“วอนตีนฉันแล้วนะนาย”ผมพูดพร้อมชี้หน้ามัน
“อืม”มันไม่สนใจผมแล้วหันหลังเดินไปไหนไม่รู้
“ฝากไว้ก่อนเหอะ ไอ้ห้อย!”ผมพูดแล้วเดินตามมันไป เอ๊ะ ทำไมผมต้องเดินตามมันด้วยนะ ผมไม่ได้เดินตามมันสักหน่อยก็ทางที่มันเดินไปเป็นทางกลับบ้านผมนี่นา = = ลางสังหรณ์ไม่ดีแล้วสิ - -
เราสองคน ไม่สิ ผมกับมันเดินมาได้ระยะหนึ่ง มันก็หยุดตรงหน้าบ้านผม….ห้ะ หน้าบ้านผมงั้นหรอ ไม่นะไม่นะไม่นะ =[]=
“นี่หน่ะ หรอบ้านคุณน้า ชเวมินโฮ”ไอ้ห้อยนั้นพึมพำเสียงดังเล็กน้อย ใช่เลยโดนใจฉันเลย~ ไอ้ห้อยนี่เป็นญาติที่จะมาพักบ้านผมแน่ๆ - -
“มาทำอะไรตรงนี่ มิทราบ!!!???”ผมรีบเดินไปยืนตัดหน้ามันก่อนที่มันจะเดินเข้าไปในบ้านของผม
“ก็จะเข้าบ้านไง”มันตอบแล้วผลักผมออกจากประตูรั้วเหล็กหน้าบ้านของผมจนผมลงไปนอนกองกับพื้น -_- แรงแม่งเยอะไปไหนครับ
“นี่บ้านฉัน! นายห้ามเข้า!”ผมลุกขึ้นแล้วดันมันออกจากบ้านผมด้วยแรงที่มีทั้งหมด
“อ๋อ นายก็คือ ชเวจุนฮง ลูกของคุณน้า ชเวมินโฮ สินะ”ไอ้ห้อยพูดพร้อมชี้มาที่ผม
“เออดิ! อย่าบอกนะนายคือญาติของฉันที่มาจากประเทศอังกฤษ!”ผมพูดพร้อมชี้มันกลับ
“เออ”มันตอบสั้นๆแล้วผลักผมออกจากประตูอีกครั้งแล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างสบายจิตปล่อยให้ชเวจุนฮงสุดหล่อยืนอึ้งไปสามวิ ไม่นะ! = =
___________________________________
ตอนเเต่งเเอบอึนๆเล็กน้อย 5555 ไรเตอร์อุตส่าห์พิชิตความกาก
ของเน็ตโรงเรียนเพื่อมาลงตอนเเรกให้เลยนะเนี่ย -///- ยังไงก็
ฝากด้วยนะ ขอให้สนุกนะ จุ๊บปี้ ใครเม้นก็ขอบคุณมากๆนะคะ ><
___________________________________
ความคิดเห็น