SF//OS// ชั่ ว วู บ #Nielong #เนียลอง

ตอนที่ 2 : SF: ความ(ไม่)ลับ 01

B
E
R
L
I
N
❀

 

ความ(ไม่)ลับ : 01

         “เห้ย!! อะไรวะ”

         “เห้ยแล้วอะไรวะ!!” เสียงโหวกเหวกโวยวายดังลั่นลานกว้าง เรียกความสนใจผู้คนบริเวณนั้นๆได้เป็นอย่างดี รวมถึงกิจกรรมใต้คณะรัฐศาสตร์ที่กำลังดำเนินอย่างสนุกสนาน แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเสียงตะโกนดังขึ้น

          “เห้ย ทำไรกันวะ!” พี่สันธนาการคนหนึ่งตะโกนห้าม ชายสองคนที่ตั้งท่าจะกัดกันจึงยอมลามือแม้จะยังจ้องตากันราวกับว่าวันนี้ใครสักคนจะต้องตายก็ตาม

          “มึงไม่ต้องมายุ่งได้ปะ!”

          “อ้าว นี่มึงอีกแล้วหรอ!” พี่สันธนาการหน้าโหดจ้องไอเด็กผีเจ้าประจำตาเขม็ง โดยมีมือเพื่อนคอยบีบไหล่ให้ใจเย็นลงเพราะมีสายตาจากน้องๆอีกหลายคู่ที่ยืนอยู่ข้างหลังจับตามองเขาอยู่..ไม่ได้สิ เขาต้องไม่ลืมว่าตอนนี้เขาเป็นพี่สันธนาการไม่ใช่พี่ว๊าก

          “เออ กูอีกนั่นแหละ!!”

          “เอ้า แล้วมึงจะอารมณ์เสียใส่กูทำไมเนี่ย!” อุตส่าห์จะพยายามใจเย็นแล้วนะ แต่เขาแค่จะมาห้าม ไหงกลับโดนตะคอกใส่แบบนี้กันล่ะวะ!

          “แล้วจะทำไมวะ!”

         “โว๊ะนี่มึงพูดไม่รู้เรื่องใช่ไหมห้ะ!”

         “โอ๊ยยยย พวกมึงนั่นแหละพอ!!” ทุกสิ่งหยุดชะงัก เด็กหนุ่มยกฝ่ามือคลึงที่ขมับตัวเองพร้อมพูดออกมาด้วยเสียงเนือยๆ “กูทะเลาะกับแม่งอยู่ไหงพวกมึงมาทะเลาะกันเองวะ โว๊ะ!” ว่าเสร็จเขาก็เดินออกจากสงครามประสาทบ้าบอทันทีโดยไม่หันกลับมามอง ปล่อยให้คนนับร้อยยืนจมอยู่กับความเงียบปนงงๆกับชีวิตตอนนี้

         “เพ..”

         “หยุด! ไม่ต้องพูดอะไรกันทั้งนั้น!!” สงครามประสาท(รับประทาน)ยังไม่ทันได้เริ่มก็โดนเบรคโดยหนุ่มผิวขาวร่างสูง ผู้ซึ่งมาพร้อมกับรอยยิ้มหมีๆละลายใจสาว

          ห่านจิกนี่ ห้ามคนทะเลาะกันด้วยรอยยิ้ม...

         เราจ้องหน้ากันสามคนไปมาโดยที่ไม่พูดอะไร จนกระทั่งไอยิ้มหมีพูดขึ้น “ไอแบคโฮ มึงอ่ะพาน้องๆกลับไปทำกิจกรรมต่อเหอะเสียเวลา เดี๋ยวกูคุยฝั่งนี้ให้” เขากระซิบบอกเพื่อน มันทำท่าจะไม่ยอมแต่พอเขาพยักหน้าให้มันจึงยอมลามือ มันถอนหายใจปรับสีหน้าแล้วรีบหันไปยิ้มให้รุ่นน้องสาวๆ “น้องๆทำกิจกรรมกันไปพลางนะครับ”

         “ค่า~ รีบกลับมานะค้า” แล้วแบคโฮก็นกอีกตามเคยจ้า...

         “...”

         “...”

         “...”

         “...” พอทุกคนกลับไปเขาก็เข้าใจถึงสถานการณ์ที่เรียกว่าเดดแอร์ ...

         “...”

         “อง”

         “ไรมึง!” ไอหนุ่มขี้หงุดหงิดผู้มีนามว่า “องซองอู” ตอบ เขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หินอ่อนที่ที่เขานอนมาเป็นชาติ แต่ก็ต้องลุกออกมาทะเลาะกับไอเด็กงั่งเมื่อวานซืนโดยที่คนนับร้อยต้องคิดว่าไอเชี่ยนี่เริ่มก่อนแน่ๆ

         “ทะเลาะอะไรกับน้อง” และเขาคนนี้ก็คือ “คังแดเนียล” หัวหน้าสันธนาการคณะรัฐศาสตร์ รองเดือนมหาลัยที่มีแฟนคลับมากกว่าเดือนมหาลัย ชายตายิ้มผู้เป็นที่เลื่องลือถึงความแฮปปี้ไวรัส ที่ไม่ว่าใครอยู่ใกล้ก็รู้สึกสดใสตาม

         “เสือก!” .....แต่อาจจะไม่ใช่สำหรับองซองอู

         “ไม่หยาบดิ่”

         “...” คังแดเนียลทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ไม้หินอ่อนตรงข้ามกัน องซองอูมองหน้าเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง มันขมวดคิ้วให้เขาหนึ่งทีก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

         “ตอบดิ่”

         “...”

         “ตอบหน่อย” รองเดือนหน้าหมีวางคางลงกับโต๊ะ เขาพูดอ้อนคนตรงข้ามด้วยน้ำเสียงนุ่มๆแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมพูดอะไร เพียงแต่เปลี่ยนท่านอนจากที่ฟุ่บหน้ามาวางคางแบบเดียวกับเขา ทำให้หน้าเราทั้งคู่เสมอกันพอดี

         “...”

         “งั้น..ไม่ต้องตอบก็ได้”

         “..”

         “แต่..”

         “...”

         “ยิ้มหน่อย” พูดจบคังแดเนียลก็ยิ้มกว้าง ตาที่แทบจะปิดอยู่แล้วก็เรียกได้ว่าปิดไปแล้วจริงๆก็ได้ เขายิ้มอยู่อย่างนั้น ปลายเท้าก็เขี่ยกับปลายเท้าของอีกคนใต้โต๊ะ องซองอูน่ะ ทนเขาได้ไม่นานหรอก

         เชื่อสิ ^_^

         “...ไอเด็กนั่นมันปีนเกลียว”

         “ยังไง?”

         “แม่งโคตรเหี้ยเลยรู้ปะ ไม่ได้ทำเหี้ยอะไรแม่งเลยแต่แบบ..”

         “ฮื้อ ไม่หยาบดิ่” รองเดือนหน้าหมีค่อยๆเคลื่อนตัวอย่างแนบเนียนไปนั่งข้างๆอีกฝ่าย ในขณะที่องซองอูกำลังเล่าด้วยสีหน้าพร้อมจะฆ่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านสายตาตอนนี้ แต่ก็เป็นอันต้องสงบลงตอนที่คังแดเนียลปราม

         “.... เออ มันมาตบหัว”

        “คือองนอนอยู่แล้วมันก็มาตบหัว งี้ใช่มะ?”

        “อืม ทีแรกว่าจะใจเย็นแล้ว คิดว่าอาจรู้สึกไปเอง แต่สักพักมารัวๆเลย แล้วพอหันไปถามว่าทำทำไม มันก็บอกว่าพี่ฮานะสั่งมา ก็เลยโมโห”

        “ฮานะ?”

       “เออ ฮานะ”

       “??” แดเนียลเลิกคิ้ว เขาจำไม่เห็นได้ว่าเคยได้ยินชื่อนี้จากไหน    

       “ซาแซงมึงนั่นแหละ”

       “ซาแซง?”

       “มึงนี่จะไม่รู้ทุกเรื่องเลยใช่ปะ ซาแซงก็พวกที่มันชอบมาก คลั่งไคล้มาก ตามแม่งทุกที่อะไรแบบนี้”

       “แดนมีด้วยหรอ?”

       “มี” องซองอูตอบหน้านิ่ง เขาเองก็เพิ่งสังเกตว่าไอหน้าหมีมันตีเนียนมานั่งใกล้เขา แถมมือมันยังพาดที่นั่งจนดูเหมือนว่ากำลังโอบกัน

       แต่เขาไม่ขยับหนีหรอกนะ..

       “ทำไมรู้อ่ะ?”

       “...” ชิบหาย..ลืมคิด

       “สนใจแดนอ่อ? ซาแซงแดนเหมือนกันใช่ปะ เราอ่ะ” ไอหน้าหมีพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้น ยิ้มจนหน้าบานเท่ากระด้ง มันขยี้หัวเขาจนฟูฟ่อง และองซองอูก็ปัดมือมันออกตามคาด

       “ปล่อยเลย ทำอย่างกับกูเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้ม นี่ใครครับ นี่องคนแมนครับ”

       “อ่าว! เปลี่ยนเรื่องว่ะ”

      “...”คนขี้รำคาญชูนิ้วกลางใส่เขาเป็นรางวัลปลอบใจ แดเนียลหัวเราะเหมือนคนบ้าโดยไม่ลืมที่จะเอาคืนโดยการขยี้หัวของไอคนขี้หงุดหงิด

      “พ่องดิ่หมี!”

      “โหดจังว้า เออ! วันนี้จะกินอะไร?”

      “อะไรก็ได้”

      “โอเค เดี๋ยวไปร้านอาหารสั่งอะไรก็ได้ให้แดนด้วยนะ อยากรู้เหมือนกันว่ามันอร่อยขนาดที่องอยากกินทุกวันเลยหรอ”

      “กวนทีนค้าบบบ”

      “อะล้อเล่นๆ งั้นไปเดินตลาดนัดแถวเมียงดงกันปะ อยากกินต๊อก”

      “เออ แล้วแต่มึง”

      “โหยย วันนี้พูดง่ายจังอ่ะ งั้นกินต๊อกเสร็จกินองต่อได้ปะ?”

      “มึงจะไปดีดีหรือจะไปแบบไม่ครบสามสิบสอง?”

       “โอเคค้าบๆ ไปแล้วๆ เจอกันที่เดิมนะ” ไม่รอให้องซองอูตอบรับ คังแดเนียลก็รีบวิ่งมาใต้คณะโดยที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มมีความสุขจนน่าหมั่นไส้ระดับสิบ พาลเอารุ่นน้องสาวๆที่เป็นแฟนคลับพี่แดนต่างก็ระทวยไปตามๆกัน

        “วิ่งมาเหมือนคนบ้าได้แว่นเลยวะไอแดน”

        “ได้มากกว่าแว่นอีก” คังแดเนียลตอบใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาวิ่งไปแย่งไม่กลองจากเพื่อนคนนึงและดำเนินกิจกรรมสันธนาการรุ่นน้องต่อโดยมีสายตาเพื่อนๆมองแบบขำขำที่ไม่รู้ว่ามันไปคึกมาจากไหนกับสงสัยว่าใครหรืออะไรทำให้คังแดเนียลผู้ซึ่งมีข่าวลือต่างๆนาๆว่าควงสาวไม่เว้นวันในขณะที่เพื่อนๆกลับไม่เคยเห็นสาวที่ใครเขาว่ากันเลยสักคน ...

        ที่เขาบอกว่าได้มากกว่าแว่นน่ะ มันคือเรื่องจริงนะ..และคิดว่าได้มากกว่าอะไรที่เขาอยากได้ทั้งปวงเลยล่ะ...

        เพราะเขาได้ริ้วสีแดงบนใบหน้าขององซองอูคนขี้หงุดหงิดยังไงล่ะ ^_^

TBC

มาสักทีเด้อออออ รอตอนต่อไปด้วยนะค้าาา ตอนนี้แต่งแบบง่วงๆงงๆ แถมสั้นอีก 555

ใครจะพูดถึงเรื่องนี้เชิญแท๊ก #ความไม่ลับองเนียล จ้าาา