คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Kapitel 09 : ดอกไม้
เสียงย่ำเท้าดูเหมือนจะเป็นเสียงที่ดังที่สุดในสถานีตำรวจโซลไปเสียแล้ว
ปาร์คชานยอลเดินเข้ามาในห้องทำงานของทีมด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เขาไม่ได้แปลกใจเท่าไรนักที่สถานีตำรวจที่เคยวุ่นวายเป็นตลาดสดกลับเงียบจนได้ยินเพียงเสียงเปิดกระดาษกับเสียงย่ำเท้าเพียงเท่านั้น
เช่นเดียวกันที่ห้องทำงานของเขาไม่ได้ต่างจากข้างนอกเลย
เหล่าลูกทีมที่ก่อนหน้านี้เอาแต่พร่ำเพ้อพรรณนาถึงยูชีจินพระเอกนายทหารสามีของคนค่อนประเทศนั่น
แต่ตอนนี้กลับแสดงสีหน้าที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่เว้นกระทั่งคิมจงแดบุคคลผู้ได้ตำแหน่ง
‘ปาก’ ประจำสน.โซล
ปาร์คชานยอลเดินผ่านลูกทีมเข้าไปยังห้องทำงานส่วนตัว
โต๊ะที่เคยเรียบร้อยบัดนี้เต็มไปด้วยซองเอกสารและแฟ้มต่างๆ
ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ส่วนตัว
พร้อมหยิบซองเอกสารฉบับแรกมาแกะเปิดออก ภายในซองบรรจุไปด้วยรูปภาพราวๆสิบใบที่ไม่น่าพิศวาทนัก
เพราะแต่ละภาพเรียกได้ว่าถ้าไม่ใช่ตำรวจที่ทำงานมาหลายปีหรือบุคลากรที่ทำงานเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้คงรับไม่ได้แน่นอน
มันเกือบจะดีอยู่แล้วแท้ๆ
ปาร์คชานยอลในตอนที่อยู่ที่บ้านของคุณเหมยลี่เมื่อวานน่ะ เพียงแค่ไม่กี่อึดใจ
เขาก็จะมั่นใจได้แล้วแท้ๆเชียวว่าใครกันแน่ที่เป็นคนร้าย
แต่ว่า..ดูเหมือนสวรรค์จะกลั่นแกล้งเขาเสียเหลือเกิน
เมื่อจู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงหวีดร้องมาจากบ้านข้างๆที่ห่างกันเพียงรั้วกั้น
และด้วยสัญชาตญาณของคนเป็นตำรวจ เขาจึงรีบวิ่งไปยังที่เกิดเหตุทันที
ภาพร่างคนที่ห้อยโตงเตงอยู่ตรงหน้านั้นเป็นเสมือนสัญญาณบางอย่างที่ย้ำเตือนผู้กองปาร์คชานยอลให้รับรู้ว่า..
มันไม่ได้ง่ายเหมือนที่ผ่านๆมาเท่าไรนัก
แต่ก็นั่นแหละ ระดับผู้กองปาร์คชานยอลแห่งสน.โซลคนนี้แล้ว รับรองได้ว่าอีกไม่กี่วันเขาจะสามารถจับเจ้าฆาตกรโรคจิตนั่นยัดซังเตให้ได้ โทษฐานที่ทำให้คนบริสุทธิ์ตายถึงสองคนแล้วยังทำให้งานของเขาล่าช้าไป
แล้วก็...
ทำให้เขาพลาดบทลงโทษช่วงเช้าของใครบางคนไปเสียด้วยสิ
ภาพเบื้องหน้าของบยอนแบคฮยอนเป็นภาพวิวสูงของกรุงโซลจากตึกชั้นสูงสุดบนตำแหน่งที่ดีที่สุดของบริษัทยักษ์ใหญ่อย่าง
Kj group
บยอนแบคฮยอนกำลังจะฆ่าตัวตาย!!
ซะที่ไหนกันละวะ!!
“ว๊ากกกกกกก ไอบ้าผู้กอง ไม่ ไม่ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย” นักแสดงหนุ่มตะโกนเสียงดังลั่นชนิดที่ว่าหากมีเครื่องวัดความดังของเสียงมันคงแตกทันทีที่รับค่าได้ ข้อดีของบริษัทเคเจกรุ๊ปมีมากมาย หนึ่งในนั้นคือจะมีใครบ้ามาได้ยินเสียงตะโกนของคนที่อยู่ชั้นบนสุดกัน? นอกจากว่าคนได้ยินจะเป็นไอประธานบริษัทที่อยู่ห้องข้างๆเสียเอง แต่ก็นั่นแหละ ใครจะไปแคร์วะ? ตอนนี้ทุกอย่างในชีวิตมันเหมือนแตกหักไปหมด โอ๊ย พูดแล้วอยากจะครายอิ้ง เหมือนกระดูกและร่างกายของแบคฮยอนคนนี้ได้สลายกลายเป็นเท่าธุลี เหมือนบยอนแบคฮยอนคนนี้ได้เอาหัวโหม่งพสุธาตายจากโลกนี้ไปแล้ว ฮึกฮืออออ
อะไรนะ
บยอนแบคฮยอนพระเอกชื่อดังร้องไห้หรอ
ที่เธอเห็นแค่ฝุ่นมันเข้าตา
ฉันไม่ได้ร้องห้ายยยยย
เขาสูญเสียความบริสุทธิ์ระดับ 3
ให้ผู้กองปาร์คไปแล้ว ฮือออ แบบนี้เขาจะเข้าหน้าใครได้
แม้แต่ยูกิเขาก็ไม่กล้าที่จะสบตามัน ฮือออ ยูกิลูกรัก พ่อมันเลว พ่อมันคนใจง่าย
ฮือออ
(โอ้ยยย อีแบค!! หูกูนี่หูกู อีห่านฟ้าพญาลอ จะอะไรนักหนาห้ะ! วันนั้นมึงดูดปากกับไอผู้กำกับนั่นมาแล้ว กะอีแค่นี้มันจะอะไรนักหนา)
“ฮืออออ เจ้ มันไม่แค่นี้ดิ ฮือออ
เจ้ก็รู้อ่ะว่ากว่าผมจะรับงานที่มันต้องถอดเสื้อบ้าง โชว์เนื้อหนังบ้างในแต่ละทีต้องคิดนานแค่ไหน
ละนี่อะไรอ่ะ งานก็ไม่ใช่ ได้ตังค์ก็ไม่ได้ เหมือนเสียตัว
ความบริสุทธิ์มันได้ตายไปจากผมแล้ว ฮืออออ” แบคฮยอนร้องไห้คร่ำครวญ
ได้ยินเสียงร้องโวยวายตะโกนแข่งกับเขาจากปลายสายเป็นระยะ เจ้ที่เขากำลังคุยด้วยอยู่นี่ชื่อ
‘กีฮยอน’ เป็นลูกพี่ลูกน้องคนเดียวที่ยังติดต่อคบค้าสมาคมมาตั้งแต่ยังไม่ดังจนเป็นดาวรุ่งถึงทุกวันนี้
(หยุดคร่ำครวญสักทีเหอะมึง หูเจ้จะแตก
แล้วไอความบริสุทธิ์ของมึงนี่วัดกันตรงไหนห้ะ!
ถ้าวัดที่ประตูหลังก็ยังไม่ได้เสียไหมจะอะไรนักหนา
พูดอย่างกับว่าตัวเองแมนทั้งแท่งงั้นแหละ)
“เอ้าเจ้! ผมก็ชอบผู้หญิงบ้างป่าววะสังคม”
(ที่กูเห็นมาพัวพันกับมึงก็มีแต่ผู้ชายหนิ ไม่ใช่ไง๊?)
“ผู้ชายแล้วไงอ่ะเจ้
ก็ไม่ได้บอกว่าชอบไหมละ”
(ฟังนะแบคฮยอน มึงต้องยอมรับความจริงว่า
พี่แบคคนแมนในความคิดของมึงได้ตายจากโลกไปตั้งแต่มึงเกิดมาแล้วทุกคนในห้องคลอดทักว่ามึงเป็นผู้หญิงแต่มีจู๋ไปแล้ว
ทำใจนะน้องรัก)
“มั่วแล้วเจ้ ไปได้ยินมาจากไหนเนี่ย
โว๊ะ! นี่ไม่ช่วยแก้ปัญหาแล้วยังมาซ้ำเติมน้องอีก”
(ซ้ำกับแปะมึงสิ
ที่พูดนี่ก็แค่ประโยคบอกเล่าไหมล่ะ นี่ถ้ากูไม่เล่าป่านนี้มึงก็ไม่มีทางรู้หรอก
แล้วไอเรื่องนี้มันก็คือปัญหาของมึง และอยู่ที่มึงด้วย)
“ยังไงวะเจ้”
(เอ้า! ก็ปกติมึงเสียรู้ใครง่ายๆที่ไหนล่ะแบค แล้วนี่ใคร แค่ตำรวจคนนึงมึงก็ยอมให้เขาเห็นร่างกายมึงทุกซอกทุกมุมขนาดนี้
ถ้าเขาไม่สุภาพบุรุษพอป่านนี้คงเลยเถิดไปไหนต่อไหนแล้ว)
“นี่ยังเรียกว่าสุภาพบุรุษหรอเจ้
มันฉวยโอกาสปะละ”
(แล้วมึงยินยอมให้เขาทำไหมล่ะ
แหมมมทำมาเล่นตัว สุดท้ายก็...โพล๊ะ เกิดเป็นโกโก้ครันช์อยู่ดี ทั้งที่เขาก็ปลดกุญแจแล้วแท้ๆ)
“มะ ไม่ใช่สักหน่อย ”
(โอ้ยย ลองฟังหัวใจตัวเองดูนะแบคฮยอน
ว่าตอนนี้มึงกำลังซีเรียสกับเรื่องไหน เรื่องเสียความบริสุทธิ์ให้อุ้งมือเขาหรือเรื่องที่มึงกลัวว่าจะรักเขา
ซึ่งเป็นใครจากไหนไม่รู้เข้าจริงๆ แค่นี้แหละกูยุ่ง!)
เสียงตู๊ดตามมาเป็นระยะหลังจากที่บุคคลปลายสายกดวางลงทันทีที่พูดจบ
แบคฮยอนถอนหายใจดังเฮือกพลางเข้ามาทิ้งตัวลงบนโซฟาหนังตัวใหญ่
คำพูดของเจ๊กียังคงวนเวียนอยู่ในสมอง
นั่นสินะ...บยอนแบคฮยอนไม่ได้ซีเรียสเรื่องที่ตัวเองโดนทำอะไรเมื่อคืนนี้...แต่เขากำลังกลัว
กลัวว่าเขาจะเป็นคนที่คิดอยู่ฝ่ายเดียว
กลัวว่าตัวเองจะเห็นภาพของปาร์คชานยอลซ้อนทับกับคนที่เป็น..รักแรก
ใช่
เหตุผลว่าทำไมบยอนแบคฮยอนถึงไม่เคยมีแฟนเป็นจริงเป็นจังนั่นก็เพราะเขาไม่เคยลืมรักแรก..
ผู้ชายใจร้ายที่เขาเคยเจอเพียงแค่สองครั้งแต่ก็ทำให้ตกหลุมรักจนไม่สามารถมองเห็นใครได้อีก
ผู้ชายคนที่เขาไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ
ผู้ชาย...คนที่บยอนแบคฮยอนรอคอยมาตลอด 10 ปี
เขาสัญญากับตัวเองว่าจะต้องตามหาคนที่มีลอยสักรูปกุญแจกลางหลังคนนั้นให้พบแม้จะจำหน้าๆไม่ได้แล้วก็ตาม
และสัญญาว่าจะรักแค่เขาคนนั้นจนกว่าวันที่เราจะพบกันใหม่
แต่ก็นะ...
ขอโทษนะครับรุ่นพี่..ผมทำผิดสัญญาซะแล้ว
“นี่นาย ฉันหิว ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“...” เสี่ยวลู่หานขมวดคิ้วมุ่นมองคนตัวเล็กที่ลุกขึ้นปัดกางเกงตัวเองพร้อมยื่นมือมาให้เขาจับ
หลังจากที่เขายอมเปิดใจบอกชื่อให้กับผู้ใหญ่หน้าเด็กแปลกหน้าคนนี้ไป
เราก็นั่งจมอยู่กับความเงียบทั้งคู่
โดยมีแค่คิมมินซอกคนเดียวที่เอาแต่นั่งยิ้มเหมือนคนบ้าได้ลูกอม
“เอาน่า ฉันไม่พานายไปขายหรอก รวย”
เด็กหนุ่มถอนหายใจให้กับความขี้อวดของคนตรงข้าม ก่อนจะลุกขึ้นโดยเลือกที่จะเมินฝ่ามือของอีกคน
มินซอกยิ้มกว้าง
เขาไม่ได้รู้สึกเสียหน้าหรืออะไรที่เสี่ยวลู่หานเลือกที่จะเมินการจับมือกับคนแปลกหน้าอย่างเขา
ดูรวมๆแล้วเด็กคนนี้ก็น่ารักใช่ย่อยเลยนะ
“อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวเลี้ยง” เราทั้งคู่เดินช้าๆบนทางเท้าของสวนสาธารณะโดยที่มีระยะห่างกันพอสมควร
“ไม่เป็นไรครับผมเกรงใจ”
“เกรงใจอะไร” มินซอกหยุดเดินพลางหันไปหาเด็กหนุ่มตัวผอมที่สูงกว่าเขาราวๆ
5 เซน
“เรา...เป็นแค่คนแปลกหน้า”
“...”
“...”
“โอเคก็ได้..”เมเนอร์เจอร์หนุ่มเดินเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มวัย
17ที่ยืนเสมองไปทางแม่น้ำฮัน ลู่หานหันกลับมามองผู้ใหญ่ตรงหน้าพลางขมวดคิ้วรอบที่ร้อยสิบของวัน
“ฉันชื่อคิมมินซอกอายุ27ปี ทำงานอยู่บริษัท ZX
Entertainment ตำแหน่งผู้จัดการของบยอนแบคฮยอน บ้านอยู่โซลนี่แหละ
แม่เปิดร้านขายต๊อกรายใหญ่อยู่ที่ฮงแด รวยและหล่อมาก แต่ก็ยังโสดมาจนอายุ 27
นี่แหละ”
“...”
“ยังไม่มากพอหรอ? โอเค ฉันมีเพื่อนสนิททั้งชีวิตไม่มากนัก
กระเทย 2 ทอม 1 ดี้ 1 เบี้ยน 2 ชายแท้ 4 หญิง 2 เกย์อีก 4 แล้วไอ 4 คนนี้ก็เสือกกินกันเอง
55555”
“...อึก”
“ฮั่นแน่ ขำละซิๆ นี่ถ้านายได้เจอตัวจริงนะ
รับรองท้องขดท้องแข็ง 20คนนี่คบกันมาทั้งชีวิตเลยนะ บางคนก็ตั้งแต่เกิดเลย”
“ฮะๆ เปล่าครับ ผมไม่ได้ขำเพื่อนของคุณ
ผมขำคุณ”
“เอ้า ขำฉันทำไมล่ะ!”
“หน้าตาคุณ...ตอนเล่า...”
“ทำไม! หน้าตาฉันมันทำไม!”
มินซอกถลึงตาใส่เด็กตัวยักษ์พลางจ้องเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้า ลู่หานกำลังยิ้ม
แม้จะเป็นเพียงการอมยิ้มก็ตาม แต่ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าสีหน้าของเด็กคนนี้ทำให้หน้าตาที่เอาแต่อมความเศร้าก่อนหน้านี้ดูหล่อเหลาจนน่าจับมาปั้นเข้าสังกัดขนาดไหน
“มันมีความสุขจนดูตลกเลยครับ”
“...”
“...”
“ฮ่าๆ นายยิ้มด้วย”
“เปล่าซะหน่อย”
“นายพูดมากขึ้นด้วย”
“...”
“เงียบทำไมเล่า..ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็อยากลองไปเจอเพื่อนฉันสักครั้งใช่ไหมละ”คิมมินซอกหันกลับมาเดินต่อ
โดยที่ระยะห่างของพวกเขาทั้งสองนั้นแตกต่างจากตอนแรก
เพราะมันสั้นลงจนน่าใจหาย
“...”
“ไปเหอะ เดี๋ยวเลี้ยงข้าว
ไม่ได้พูดหยอกนะตะกี้ พูดจริงๆ”
“...” ลู่หานไม่ได้พูดอะไร
เขาทำเพียงเดินตามผู้ใหญ่ที่ชื่อว่ามินซอกแถมเป็นผู้จัดการดาราที่เคยได้ยินชื่อบ่อยๆต้อยๆ
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ท่อนนี้คงโดนบรรยายว่า ผู้ใหญ่แปลกหน้าไปแล้ว
แต่ก็นะ
เจ้าตัวถึงกับลงทุนแนะนำตัวเองขนาดนี้...
“แล้วก็นะ...”
“...”
“วันหลังจะพาไปหาเพื่อนฉันด้วย”
วันนี้มีงานแฟนไซน์...
บยอนแบคฮยอนในชุดเสื้อไหมพรมสีขาว
ผมที่ไร้ผ้าพันแผลและรอยแผลเป็นใดใดแล้วเซทปัดข้างและอีกข้างเกี่ยวหูเอาไว้นั้น ดูดีจนแฟนคลับที่ยืนคอยเขาออกมาต่างส่งเสียงกรี๊ดกันระงม
แบคฮยอนนั่งลงบนเก้าอี้พลางฉีกยิ้มกว้าง
ถึงในใจของเขาตอนนี้จะไม่โอเคเท่าไรนัก แต่เขาก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด
“แบคฮยอนอปป้าหายไปนานเลยนะคะ
ฉันได้ข่าวว่าพี่ป่วย ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ”
“ละครตอนใหม่สุดยอดมากเลยครับ”
“ฉันมีนี่มาให้ค่ะ...”
“ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ” เสียงชื่นชม
เป็นห่วงและของต่างๆถูกส่งมาไม่ขาดสาย นักแสดงหนุ่มยิ้มรับด้วยความเต็มใจ
แม้ใครๆจะบอกว่าบยอนแบคฮยอนคนนี้เป็นคนหยิ่ง นิสัยไม่ดี เอาแต่ใจ
และมีข่าวเสียหายที่สุดในวงการบันเทิง
แต่แฟนคลับก็ต่างรู้ดีว่าจริงๆแล้วแบคฮยอนเป็นยังไงสำหรับพวกเขา
และแบคฮยอนเองก็รู้ ว่าไม่มีใครเข้าใจเขาได้ดีเท่าแฟนคลับอีกแล้ว
เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้รับคำชมและของฝากต่างๆ
แต่ไม่ใช่ในครั้งนี้
“ดอกไม้ครับซินญอริต้า” แบคฮยอนชะงักมือที่กำลังเซ็นลงบนโฟโต้บุ๊คทันที
พลางเงยหน้าขึ้นมามองช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่
กับใบหน้าหล่อเหลาของ ‘ชเว ซีวอน’ ใต้กรอบแว่นดำราคาเฉียดแสน
ว่าแล้วทำไมวันนี้ตากระตุกข้างขวา
“วันนี้คุณดูดีกว่าทุกๆวันเลยนะครับ..รับไปสิครับ
มันเหมาะกับคุณนะ”
“ขอบคุณครับ”นักแสดงหนุ่มตอบรับด้วยสายตานิ่งเฉย
เสียงของแฟนคลับรอบข้างที่รู้สึกแปลกใจต่างก็ส่งเสียงเซ็งแซ่ด้วยความสงสัยมากมาย..และแน่นอน
หลายคนจำได้ว่าคนคนนี้คือชเวซีวอน เนื่องจากมีผู้กำกับไม่กี่คนที่หล่อนัก
แต่สำหรับแบคฮยอนน่ะคือโคตรซวย เหลือจากไซน์อีกแค่คนเดียวแล้วถ้าไม่นับชเวซีวอน
แค่ได้ยินเสียงยังรู้สึกสะอิดสะเอียนเลยเมื่อนึกถึงคืนนั้น...สงสัยลืมเรื่องคลิปเสียงไปแล้วสิท่า
“ไม่ทราบว่า
คุณแบคฮยอนพอจะ...วะ...ว่าง” ผู้กำกับหนุ่มชักสีหน้า
นั่นไม่ใช่เพราะบยอนแบคฮยอนทำสีหน้าเรียบเฉย..
แต่เป็นเพราะแฟนคลับที่ได้รับไซน์คนสุดท้ายที่อยู่ข้างหลังเขาเอาแต่ดันต่างหาก
นี่มันตั้งใจชัดๆ
“ถ้าจะคุยเรื่องส่วนตัวผมว่าไว้ค่อยคุยดีกว่านะครับ
แฟนคลับผมรอคุณก็เห็น” แบคฮยอนตอบยิ้มๆ เขาพยายามพูดเสียงดังเพื่อให้คนในฮอลล์นี้ได้ยิน
จะได้รู้กันว่าไอผู้กำกับหน้าหล่อคนนี้ไม่รู้จักเวล่ำเวลา
“ครับๆ แล้ว..ผมจะรอ”
ร่างสูงหน้าเสียเล็กน้อยตอนที่แบคฮยอนพูดเสียงดัง แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรมาก
ทำเพียงแค่ยิ้มแล้วเดินจากไป
แบคฮยอนถอนหายใจพลางกวักมือให้สตาฟที่เอาแต่ยืนเด๋อกันอยู่ไม่กล้าเข้ามาเผือกให้มารับช่อดอกกุหลาบ
ไอบ้านั่นคงไม่รู้ใช่ไหมนะว่าแบคฮยอนเกลียดดอกกุหลาบที่สุด ก็แหงแหละ เขาไม่เคยบอกใครสักคนเลยนี่
ส่วนดอกไม้ที่เขาชอบที่สุดก็คงจะเป็น
“ให้ครับ” ดอกเดซี่...
“....”
“...”
“ไหนล่ะครับ? ไซน์ของผม”
นักแสดงหนุ่มสะอึก เขาว่าเรื่องของชเวซีวอนไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เขาตากระตุกข้างขวาบ่อยๆหรอก
เขาว่า...เป็นเพราะคนนี้มากกว่า
“...ละ..ลุงผู้กอง”
TBC
คิดถึงนะคะคนดีของบ่าว บ่าวไม่มีคำแก้ตัวใดใดทั้งสิ้น เอาเลยค่ะ! เฆี่ยนบ่าวให้ตาย!
สำหรับคนที่ยังรอคอยฟิคเรื่องนี้ เรากราบขอบคุณมากจริงๆ กระซิกๆ เรารู้สึกผิดจริงๆค่ะที่หายไปนานแบบมากมากจนทุกคนน่าจะคิดว่าเราทิ้งเรื่องนี้ไปแล้ว ไม่มีข้อแก้ตัวใดใดทั้งสิ้นค่ะ!! เราจะพยายามอย่างเต็มที่ เราเองก็คิดถึงแบคฮยอนกับผู้กองปาร์คมาก เพราะฉะนั้น เราจะต้องแต่งเขาให้จบค่ะ!!
เอาล่ะมาเข้าเรื่อง ตอนนี้สั้นมากมาก 555+ ไว้ไปใส่เอาตอนหน้าทีเดียวค่ะ ตอนหน้าใครที่รอไคฮุนก็รอไว้ได้เลยนะ มีแน่นอนจ้ะ ถ้าเป็นไปได้ตอนหน้าก็อยากใส่ให้ครบทุกคู่นะคะ ช่วยรอกันอีกนิดเนอะ จะพยายามอย่างดีที่สุด
สุดท้ายนี้
รักมากนะคะ!! อย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะ ถ้าเธอไม่ท้อเราก้จะไม้ท้อ เย้!
ไม่ใช่ฟิคดราม่า มีแววว่าจะเป็นฟิคตลก
เรารักพวกนายนะ♥
ความคิดเห็น