ผมชื่อพฤกษ์ครับผม!!

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1

"มึง!!" ผมวิ่งชนใส่หลังเจมส์เพื่อนรัก ที่กำลังแอบดักเจอใครบางคนตรงซอกหลืบ -..- แลดูโรคจิตเนอะ แล้วตอนนี้.

                     "ไอ้เชี่ย! มึงก็รู้ว่ากูกำลังหาทางจีบน้องเขาอยู่ พร่อง!!" ครับ มันไปตกหลุมรักรุ่นน้องคนหนึ่ง เธอชื่อว่านาตาลี เธอเป็นลูกครึ่งครับ ออกแขกนิดๆ เธอเป็นเด็กเรียนเก่งครับ ไปแข่งที่ไหนๆก็ได้รางวัลมาตลอดๆ

                   "เออๆ โทษทีละกัน" ผมขี้เกียจเถียงมันแล้ว เห็นมันพูดอย่างนี้ตลอดอ่ะ แต่ไม่เห็นเข้าไปจีบน้องเขาซะที ไม่รู้อายอะไร เข้าไปดักรอ ดักไปดักมาก็ไม่เจอ ท่าทางมันใกล้แห้วแล้วแหละ

                     "แล้วนี่มึงจะไปไหนต่อรึเปล่า? กูจะได้กลับก่อนไม่รอมึง" เจมส์เก็บกระเป๋าเสร็จกำลังจะลุกขึ้นยืน มันเป็นถึงนักบอล แฟนคลับก็มีมากมาย น่ารักๆก็เยอะแยะ มันดันไปชอบนาตาลี ดาวโรงเรียน ที่ไม่เคยแม้แต่เหลียวมองมันเลย

                 "เออ มึงไปเลย กูจะไปทำงานแล้ว"

 "นี่มึงยังทำงานนั้นอยู่อีกหรอวะ กูคิดว่ามึงจะแค่เล่นๆนะเนี่ย" มันตบหลังผมดังป้าป บอกได้คำเดียว เจ็บว่ะ

"เออ กูไปแล้ว เดี๋ยวสาย แล้วเขาด่าเอา"

 " เออๆ บายๆ"ผมพยักหน้าให้มันน้อยๆ

ก่อนที่มันจะเดินออกจากข้างสนาม ทิ้งให้ผมนั่งอยู่คนเดียว ผมใช้เวลาอีกนิดหน่อยข้างสนาม แล้วค่อยเดินออกไปที่รถ...แท็กซี่

"อ้าว! มาแล้วหรอ?" พี่เคทเงยหน้าขึ้นมามอง "พี่ลืมโทรบอกว่าวันนี้ไม่ต้องมา" -..-  แล้วตรูจะมาเพื่อ?

 " อ่า... "แล้วเราจะไปอยู่ไหนครับท่าน

" พี่ขอโทษจริงๆพฤกษ์ พี่ลืมไปเลย พอดีวันนี้ พนักงานเยอะ โทษๆ" แล้วเราจะไปอยู่หนายยยยยย พี่เคทตอบผมที๊!!! หลังจากที่ผมสติแตกนิดๆ ผมก็พยักหน้าน้อยๆกะพี่แก วันนี้นอกจากทำงานที่นี่แล้ว ก็ไม่มีอะไรแล้วนี่นา นั่งเล่นที่นี่ที่เคที่คอฟฟี่ซักวันคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ผมเดินไปนั่งตรงโต๊ะข้างหน้าต่าง วิวที่นี่สวยดีจริงๆบรรยากาศเย็นๆ

                “เฮ้ย! คิม ขอลาเต้กับชอคหน้านิ่มที่หนึ่งนะ”ผมวางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะแล้วเดินไปสั่งกับคิม เพื่อนร่วมงานที่เคาเตอร์ มันพยักหน้าน้อยๆก่อนที่จะก้มลงเช็ดคราบกาแฟที่เหมือนเพิ่งทำหกไว้ ที่จริงผมอยากจะไปช่วยนะ แต่วันนี้เป็นลูกค้า ให้มันทำไปแหละ 555 ชั่วร้ายมาก พอสั่งเสร็จผมก็เดินกลับมาที่โต๊ะ หยิบหนังสือสองสามเล่มออกมาจากกระเป๋า ค่อยๆเปิดอ่านไปทีละหน้า ซักพักของที่สั่งก็มาเสริฟ ผมนั่งกินไปอ่านไป

                แต่ แด แด่ แด แต แด แด แด แด้ แด้ แด่ววว  ใครเคะ! กูเคะ! ใครนะ! ผมเอง!! แต่วว แด แด แด้ แด่ววววว

เสียงริงโทนใครวะ โคตรรรรตุ๊ดอ่ะ กร๊ากๆๆๆ  ถ้าผมใช้นี่โคตรน่าอายอ่ะ

แต่ แด แด่ แด แต แด แด แด แด้ แด้ แด่ววว  ใครเคะ! กูเคะ! ใครนะ! ผมเอง!! แต่วว แด แด แด้ แด่ววววว

มาอีกแล้ว ทำไมไม่มีคนรับวะ =[]= โทรศัพท์ครายยยย รับซะทีเซ่!! รำคาญนะเนี่ย ผมหันซ้ายหันขวา ก็ไม่เจอใครน่าสงสัย ผมเลยก้มลงอ่านหนังสือบนโต๊ะต่อ มือข้างนึงก็พลิกหน้ากระดาษไปด้วย ส่วนมืออีกข้างก็คอยตักชอคเข้าปาก ผมเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่กับผู้หญิงอีกคนที่โต๊ะใกล้ๆกัน พี่แกลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าทางเดินตรงมาทางผม เฮ้ยย!! เดินมาทางนี้แล้ววว เดินมาทำม้ายย เดินมาทำมายยย  กูกลัวนะเนี่ยยย ยิ่งบอบบางอยู่ (?) จะทำอะไรกูป่ะเนี่ยย =[]= เดะกรี๊ดนะ =..= ดูๆแล้วมันเล่นกล้ามด้วยนี่หว่า ซวยเช้ดแล้วมั้ยหล่ะ ToT พ่อจ๋า แม่จ๋า ถ้าวันนี้พฤกษ์ไม่โทรไปหาก็อย่าลืมจองวัดให้ด้วยนะ ToT นั่นๆ เดินมาหยุดตรงหน้าผมแล้วว TToTT โธ่! ยังไม่ทันได้แต่งงานมีลูกมีเต้าเลย ต้องมาดับอนาถแล้วหรอเนี่ย ฮืออๆๆ 

                “น้องๆ” ผมค่อยๆเงยหน้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ เออ ดูๆไปพี่มันก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย =..= อย่าได้คิดว่าผมเป็นเกย์เชียวนะ ดูออร่าแล้ว ผู้ชายด้วยกันยังต้องถอยให้ ออร่าเปล่งประกายย เหมือนเทพบุตรตกสวรรค์เบยยย

                “ครับ?” ผมเงยหน้าทำตาแอ๊บแบ๊วๆ ใส่พี่แก

                “ไม่รับโทรศัพท์รึไงครับน้อง” ห้ะ? โทรศัพท์ตรูหรออ อร้ากกกกกก ม่ายยจิงช่ายยม้ายยยยย ผมค่อยๆหยิบโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นล่าสุดขึ้นมาดู เอิ่ม.... สิบห้ามิสคอล ถึงว่าทำไมโต๊ะมันสั่นๆ =[]=  “ดังไปถึงตรงโน้นแนะ พี่นั่งกะน้องสาวคุยกันไม่รู้เรื่องเลย “

                “อ่าครับๆ ผมขอโทษจริงๆนะครับ ที่รบกวนพี่ “

                “ไมเป็นไรๆ พี่ก็จะไปอยู่แล้ว ไปละๆ”

                “ครับๆ ขอบคุณอีกทีนะครับ” พี่แกหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะ จูงผู้หญิงที่แกบอกว่าเป็นน้องสาวเดินไปจ่ายตังที่เคาเตอร์  โหย ตอนแรกเห็นแค่ข้างหลัง ตอนนี้เห็นข้างหน้า เธอสวยครับ สวยมากๆด้วย เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กครับ ดูท่าทางแล้วตัวเล็กกว่าผมซะอีกนะเนี่ย ผิวนี่ขาวจั๊วเลย ผมเธอยาวถึงกลางหลัง ดัดเป็นลอนอย่างสวยงาม เอ้อ เธอไว้หน้าม้าด้วยนี่น่ารักกกมากกก ไม่สิๆ ไม่ได้น่ารัก รักเลยต่างหากก กิ้ววววว