คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : งอน...ง้อ [50%]
-
[โตโน่]
ผมกลับมาถึงบ้านด้วยสภาพมึนๆเล็กน้อยๆ แต่ผมก็ไม่ได้เมาหรอกนะครับ แค่กรึ่มๆนิดหน่อย ผมรู้ลิมิตตัวเองดีครับว่าดื่มได้มากน้อยแค่ไหน เข้ามาในห้องก็ต้องรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เพราะในห้องค่อนข้างจะมืด ทั้งๆที่ถ้าริทมันนอนอยู่มันคงเปิดไฟทั่วห้องแน่ๆ ก็มันกลัวความมืดนี่หน่า...
“ริท ริท ไอ้เด็กแสบ อยู่ไหนวะเนี่ย?” ผมตะโกนเรียกเมื่อไม่พบคนที่ควรจะนอนอยู่ในห้อง นี่ก็เที่ยงคืนแล้วนะ ข้างล่างก็ไม่มี ในห้องก็ไม่มี ในห้องน้ำก็ไม่มี มันหายไปไหนของมันวะ ผมคิดอย่างหงุดหงิดพลางหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์ของไอ้เด็กเตี้ยตัวแสบ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเบอร์ของมันโทรเข้าหาเครื่องผมเป็นสิบสายแต่ผมไม่ได้รับ อาจจะเป็นเพราะเสียงเพลงในผับมันดังมากเกินไปนั่นเอง
“เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้” ผมมุ่ยหน้าให้กับเสียงตอบรับอัตโนมัติอย่างหงุดหงิด
ปิดเครื่องหนีทำไมวะไอ้เด็กบ้า ทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วงแบบนี้ใช้ไม่ได้เลย แม่งเอ๊ยยย!! เบอร์เพื่อนของริทผมก็ไม่รู้ เพื่อนของริทชื่ออะไรบ้างผมยังไม่รู้เลยเหอะ! ผมเดินวนรอบบ้านเป็นหนูติดจั่นเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี จึงตัดสินใจฝากข้อความเสียงไว้แทน
“นายเรืองฤทธิ์ นี่ฉันโตโน่นะ อยู่ไหนของนายเนี่ย ดึกดื่นมืดค่ำแล้วทำไมยังไม่ยอมกลับบ้าน ถ้าได้ยิเสียงนี้ให้รีบโทรกลับด่วน!” ผมฝากข้อความทิ้งไว้แค่นั้นก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน เป็นเพราะเพลียจากการทำงานที่หนักเกินไป แถมยังมึนเหล้าอีก ผมหลับตาลงพักสายตาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง โทรศัพท์ก็สั่น ผมจึงรีบกดรับทันที
“ไอ้เด็กแสบ อยู่ไหนของนายวะ???” ผมตะคอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิด
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่ใช่ริทหรอกครับ” ผมรีบดูหน้าจอโทรศัพท์อย่างตกใจนึกว่าตัวเองทักคนผิด แต่หน้าจอผมก็ขึ้นว่าเป็นเบอร์ไอ้เด็กแสบนะ จะผิดได้ไง
“แต่นี่มันเบอร์ของริทไม่ใช่เหรอครับ?” ผมถามกลับด้วยความแปลกใจ
“ครับ ผมใช้มือถือของน้องริทโทรน่ะครับ บังเอิญว่าเบอร์คุณคือเบอร์ล่าสุดที่น้องเค้าโทรออกพอดี ผมชื่อรุจนะครับเป็นครูสอนพิเศษ วันนี้น้องริทเค้านัดผมติวนอกเวลา แต่พอดึกแล้วน้องริทก็ไม่ยอมกลับบ้าน ผมเลยกลัวว่าที่บ้านน้องริทจะเป็นห่วง ผมเลยโทรมาแจ้งไว้ก่อนน่ะครับ” เสียงปลายสายพูดออกมาอย่างสุภาพ แต่ผมกลับรู้สึกหงุดหงิดยังไงชอบกล
“เป็นแค่ครูสอนพิเศษ แต่สนิทกันถึงขั้นน้องค้างด้วยกันได้เลยเหรอ?” ผมถามกลับเสียงห้วน
“ก็ประมาณนึงน่ะครับ คุณคือโตโน่ที่ริทบอกว่าเป็นคนที่กำลังดูแลริทแทนคุณน้าลำไยอยู่ตอนนี้สิครับ”
“ก็ใช่ แล้วทำไม?”
“ก็ไม่ทำไมหรอกครับ แต่อยากให้คุณช่วยดูแลน้องให้ดีกว่านี้หน่อยน่ะครับ น้องมันยังเด็ก เชื่อคนง่าย ใครสัญญาอะไรไว้ก็ช่วยทำตามด้วย คุณรู้ไหมครับ ว่ากว่าน้องริทจะโทรมาหาผมก็เกือบ 2 ทุ่มแล้ว กว่าผมจะไปรับน้องที่โรงเรียนอีกก็เกือบสามทุ่ม น้องบอกว่ารอคนที่บ้านมารับแต่สุดท้ายเค้าก็ไม่มา!!” ปลายสายพูดเน้นเสียงเหมือนจะรู้ว่าคนที่ทำให้ริทต้องรอนานขนาดนั้นคือผมเอง....
นี่เจ้าเด็กนั่นรอผมจนดึกดื่นเลยเหรอเนี่ย ทำไมไม่นั่งรถกลับมาบ้านเองนะ จะรอผมทำไมกัน....บ้าจริงๆ....แบบนี้ผมก็รู้สึกผิดแย่เลยน่ะสิ
“คือผม....ผม....ช่างมันเถอะ! ว่าแต่บ้านคุณอยู่ไหน เดี๋ยวผมจะไปรับริทกลับบ้าน”
“ไม่ต้องหรอกครับ พรุ่งนี้ผมไปส่งน้องริทเอง คุณไม่ต้องเป็นห่วง”
“ผมจะไปรับเดี๋ยวนี้! ขอที่อยู่คุณด้วยครับ!!!”
“ก็บอกว่าไม่ต้องไงครับ นี่มันดึกแล้ว ผมโทรมาเพื่อแจ้งให้ทราบเท่านั้นแหล่ะครับ เท่านี้ก่อนนะครับ...ตู๊ด....ตู๊ด...” พูดจบก็วางสายใส่ผมทันที....
โธ่เว้ย!! ไอ้เด็กบ้า ไปนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชายอย่างนั้นได้ไงกัน ยังเด็กอยู่แท้ๆเชียว (เอ่อ...เฮียคะ น้องแค่ไปนอนหลับนะคะ ไม่ใช่หลับนอน - -*)
โอ๊ยยย หงุดหงิดเว้ยยยยยย -[]-
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++
++++++++
บ
[ริท]
“ขอบคุณครับพี่รุจที่มาส่ง แล้วก็ขอโทษที่รบกวนนะครับ” ผมกล่าวขอบคุณรุ่นพี่คนสนิทที่อุตส่าห์ตื่นมาส่งผมแต่เช้า ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
คิดแล้วมันก็โมโหครับ....เมื่อวานอุตส่าห์รอตั้งนาน ติดธุระไม่มารับก็ไม่มีโทรมาบอกซักคำอ่ะ ผมไม่ได้งี่เง่าถึงขนาดกลับบ้านเองไม่ได้ซักหน่อย แต่สัญญาว่าจะมารับแล้วมันก็ต้องมารับตามสัญญาไม่ใช่เหรอไง?
ผมคิดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะสะดุดเมื่อเห็นร่างสูงของคนที่เพิ่งด่าในใจอยู่เมื่อกี๊นอนหลับทั้งที่ยังสวมชุดสูทอยู่บนโซฟาข้างล่าง พอเดินเข้าไปดูใกล้ๆเท่านั่นล่ะได้กลิ่นเหล้าหึ่งเลย....
ไอ้ลุงบ้าเอ๊ย....ที่ไม่มารับเมื่อวานนี่คงเป็นเพราะไปดื่มเหล้ามาแน่ๆเลย! ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ผมเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะสะกิดคนที่นอนตายอยู่บนโซฟาแรงๆ
“อือออ” ร่างบนโซฟาครางเบาๆ ก่อนจะหันหน้าหนี ผมเลยตบเข้าไปที่หน้าคมแรงๆ
“ลุง ตื่น! เฮ้ยยย” จู่ๆไอ้คนที่หลับอยู่ก็ดึงผมเข้าหาอย่างแรงจนร่างเล็กๆของผมเซไปนอนทับตาลุงโรคจิตเต็มๆ
“ปล่อยนะเว้ย!” ผมพยายามใช้แรงอันน้อยนิดขืนตัวออกจากอกแกร่ง แต่ยิ่งขัดขืนก็เหมือนร่างสูงจะออกแรงกดผมเข้าหาตัวมากยิ่งขึ้นทำให้ตอนนี้หน้าผมอยู่ห่างกับคนด้านล่างนิดเดียว ประเด็นคือจมูกผมกับตาลุงนี่ดันโด่งทั้งคู่มันเลยชนกันน่ะสิ!
“อือออ น้องหวาน หอมจัง” พูดจบก็กดคอผมเข้าไปไกลจมูกโด่งของตัวเองแล้วหอมเข้าไปที่คอผมฟอดใหญ่ หนอยยย ไอ้ลุงบ้า มันคิดว่าผมเป็นอิหนูนั่งดริงค์ที่ผับหรือไง -_-!! ผมถองซอกเข้าที่ท้องน้อยของตาลุงภาคิณอย่างแรงก่อนจะถีบซ้ำจนร่างทั้งร่างหล่นลงมาจากโซฟา
“โอ๊ยยยย ใครวะ!!”
“ผมเอง มีปัญหามะ?” ร่างสูงเหมือนจะเพิ่งระลึกชาติได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน จึงค่อยๆลุกขึ้นมาโดยที่มือก็ยังกุมท้องของตัวเองอยู่
“นาย....ถีบฉันทำไมวะ?”
“ก็จะถีบ พอใจ มีอะไรปะ?”
“ไอ้เด็กบ้าหนิ แล้วเมื่อคืนจะไปนอนค้างบ้านคนอื่นทำไมไม่โทรบอก รู้ไหมว่าทำคนอื่นเค้าเป็นห่วง?” อีกฝ่ายตะคอกเสียงใส่ผม จนผมอดรู้สึกโมโหไม่ได้
“เป็นห่วง? ถ้าเป็นห่วงแล้วทำไมไม่ไปรับวะ? แล้วใครกันแน่ที่ไม่ยอมโทรศัพท์มาบอกว่าจะไม่ไปรับ แถมโทรไปก็ไม่ยอมรับสาย คิดว่าตัวเองโกรธเป็นอยู่ฝ่ายเดียวหรือไง!!!” ผมตะคอกกลับไปบ้างทำให้อีกฝ่ายเงียบไปทันที
“ไอ้เราก็นึกว่าที่หายไปเพราะติดธุระ หึ....กลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนี้ คงไปเที่ยวมาล่ะสิ ไอ้ผู้ใหญ่ไม่รักษาสัญญา มันไม่น่าเคารพเลยรู้ไหม คุณภาคิณ!” ผมจงใจเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกคนตรงหน้าเพื่อให้เค้ารู้ว่าผมโกรธจริงๆ
“เอ่อ...คือฉัน....ขอ...เอ่อ...”
“ถ้าคุณไม่มีอะไรจะพูดงั้นผมขอตัว!”
จะอะไรนักหนาแค่พูดขอโทษจะตายหรือไงวะ?
หรือแค่เพราะตัวเองเป็นผู้ใหญ่เลยขอโทษไม่ได้
เห๊อะ....คอยดูเหอะ ถ้าไม่รีบมาง้อนะ จะไม่หายงอนจริงๆ ไอ้ลุงโรคจิต!!
[TBC 50%]
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Talk
มาช้ายังดีกว่าไม่มานะเออ 555+
มารอติดตามต่อกันนะคะว่าพี่โน่ของเราจะใช้วิธีไหนมาง้อตัวเล็ก 555+ ><
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น