อาณาจักรเล็กๆในตู้หนังสือ (รีวิวหนังสือ)

ลำดับตอนที่ #11 : รีวิว...รักในความทรงจำ : YUU NAGIRA (แนว Boy's Loves)

รักในความทรงจำ

ผู้เขียน : YUU NAGIRA 

สำนักพิมพ์ บงกช พับลิชชิ่ง

 (นิยายภาษาแปลญี่ปุ่น)

… คำโปรยปกหลัง…

‘คิชิโมโต้ ฮารุ’ ผู้สูญเสียชายที่เขารักมากที่สุดไป ได้ออกเดินทางอย่างไร้จุดหมายร่วมกับ ‘คิริชิม่า ไค’ ลูกชายวัย 9 ขวบของชายผู้นั้น

ไคบอกเรื่องน่าประหลาดให้ฮารุฟังว่าพ่ออยู่ในตัวของเขา และบางครั้งบางคราวเด็กชายก็แสดงท่าทีเหมือนพ่อของเขาได้ปรากฏกายออกมาจริงๆ ทั้งสามคนใช้ชีวิตร่วมกันอย่างน่ามหัศจรรย์และเปี่ยมไปด้วยความสุข แต่ทว่า เด็กผู้ชายอย่างไคคงไม่สามารถอยู่ร่วมกับชายอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวอย่างฮารุได้นานอยู่แล้ว เป็นเหตุให้การตัดสินใจหนีตามกันไปของพวกเขาครั้งนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นโศกนาฏกรรมในที่สุด

....ผ่านมา 10 ปี ไคก็ยังคงเฝ้าตามหาฮารุซึ่งหายจากเขาไปตั้งแต่วันนั้นมาตลอด.... นี่คือเรื่องราวความรักที่น่ามหัศจรรย์ของคนสามคนซึ่งผูกพันธ์กันแม้แต่ในความทรงจำ

><><><><><>< 

หลังจากหายไปนาน...นาตนงก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับนิยายวายเรื่องใหม่ อุอิๆ สารภาพว่าช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาอ่านอะไรยาวๆ เลย พอดีว่านิยายเล่มนี้มันไม่หนามากเลยจัดซะ สบายใจกันไป ขอบอกว่าอ่านจบแล้วชอบมากกกกกก เล่มนี้เป็นนิยายเศร้าที่จบอย่างมีความสุข เนื้อเรื่องมีความหน่วง ความอึนในตัวมันเอง

ตอนอ่านแรกๆ นาตนงก็เฉยๆ ไม่ได้พีคอะไรมาก ความสัมพันธ์เรียบๆ ค่อยเป็นค่อยไป แต่ว่าครึ่งเรื่องหลังนี่พีคเลยอะขอบอก หลังจากที่จากกันไป 10 ปีแล้ว ไค (พระเอก) โตขึ้นเป็นหนุ่มน้อยนักแสดงในคณะละครเวทีที่มีอนาคตสดใส เขาไม่เคยลืม ฮารุ(นายเอก) เลยแม้แต่วันเดียว

ชอบมากกับการสื่อสารระหว่างกันด้วยอีเมลเปล่าๆ และเบอร์ปลายทางของคนที่ตายไปแล้ว จุด Conflict นี่เศร้าเลยนะ มันเป็นรักต้องห้ามชัดๆ แถมยังมีปมเรื่องโจรโรคจิตที่จับตัวเด็กชายไปอีก ในสายตาคนรอบข้างมองว่าไคคือเหยื่อ และ ฮารุ คือผู้ร้าย มันทำให้ทั้งสองเหมือนอยู่กันคนละโลก โลกของไคที่สว่างสดใส ฮารุไม่กล้าเอาตัวเองเข้าไปแปดเปื้อน

เมื่อไคตามหาฮารุจนเจอ เขากลับถูกฮารุผลักไสให้ออกไปจากชีวิต ฮารุใช้ความรักของเขาที่มีต่อยูยะผู้จากไปเป็นเกราะกำบังให้หัวใจตัวเอง

เฮ้ยคุณ!!! มันเศร้ามากอะ มันมีจุดกระทบความรู้สึกมากเลย ตั้งแต่การกระทำของไคตอน 9 ขวบ ทางเลือกของฮารุหลังจากหายไปจากชีวิตของไค บอกเลยอยากต่อความยาวของหน้ากระดาษออกไปอีก ใส่ความพีคจัดๆ ใส่ดราม่าให้สุดๆ ไม่ต้องกั๊กมันคงดีงามมากเลยละ

นาตนงว่าเล่มนี้มันสั้นไป ความอึน ความหน่วงมันถูกความกระชับของเรื่องและสำนวนแปลทอนลงไปมาก แต่ก็แอบน้ำตามซึมบางช่วงบางตอน ขอบอกว่าเป็นงานวายอีกเล่มที่ประทับใจอะ ชอบบบบบบบบ ให้คะแนน 7.9 /10 เลยนะเรื่องนี้ ปลื้มมมมม

...จุดนี้คันปากอยากสปอยล์มากกกกกกไม่อ่านโปรดข้ามไปค่ะ...

โอ๊ยยยย คุณขาาาาาาาาาาาาาาาาา นาตนงแอบน้ำตาไหลอะ ตอนที่มาเฉลยปมของไค... ตอนที่ไคบอกกับนักแสดงในคณะละครเวที ว่าบทบาทแรกที่เขาสวม คือ ยูยะ พ่อของเขา และมีฮารุจังเป็นผู้ชมเป็นคนดู มันกินใจมากเลยอะ T^T เพราะตอนนั้นไคเป็นแค่เด็กชายชั้นประถมที่มีอายุเพียง 9 ขวบเท่านั้นเอง แค่มองเห็นสีหน้าของฮารุจังในงานศพของพ่อ ไคก็รู้แล้วว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ฮารุสามารถอยู่ต่อไปได้อีก ไคไม่ต้องการสูญเสีย ฮือๆๆๆ อินอะ นาตนงอินจริงๆ

เท่านั้นยังไม่พอ ฉากที่ฮารุถูกพามาสถานีตำรวจเพราะโดนกล่าวหาว่ากลับมาล่อลวงไคอีกครั้ง แต่กลายเป็นว่าคุณตำรวจในสถานีไม่ได้สอบสวนฮารุ แล้วคุณตำรวจเล่าเหตุการณ์ตอนที่ฮารุโดนจับครั้งแรกให้ฟังอีก นาตนงน้ำตาซึมอะ ทุกคนมองเห็นความผูกพันของทั้งไคและฮารุด้วย มันซาบซึ้ง มันสมบูรณ์แบบ ฮือๆๆๆๆ  มันมีความรู้สึกว่าทั้งคู่เหนียวแน่นและชัดเจนมานาน

เอาจริงๆ นะ ถ้าเรื่องนี้ยาวขึ้นอีกคงร้องไห้ได้จริงจังแน่ๆ ตลอดระยะเวลาสิบปีของทั้งไคและฮารุ ต่างถูกกักขังอยู่ในอดีตทั้งนั้น ไม่มีใครเป็นอิสระ แม้กระทั่งยูยะที่ตายไปแล้ว