คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Earned IT : Frist Pain 100%
Earned IT : chapter 4
ในขณะที่คริสและเทากำลังรอคำอธิบายจากจงอินเพราะเมื่อกี้หลังจากที่เขาคุยโทรศัพท์กับชานยอล ไคได้แต่นั่งเงียบ ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ เพื่อนที่นั่งรอฟังได้แต่จิบเหล้าชั้นดีแก้เก้อ
"พวกมึง…"
"ตกลงว่ายังไงมึง/ตกลงว่าไง!?" เทาและคริสรีบพูดออกมาพร้อมกันด้วยความอยากรู้อย่างออกหน้าออกตา
"กูกลับละ"
ไคไม่รอช้ารีบคว้ากุญแจรถสปอร์ตที่ตั้งอยู่บนโต๊ะสีขาว ก่อนจะวิ่งออกจากห้อง VIP ของคลับหรูอันดับหนึ่งในประเทศ เขารู้สึกโกรธอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเพราะอะไร เขาไม่ได้หึง แต่มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ ในตอนที่ชานยอลโทรมาบอกว่า จะพาเซฮุนไปที่คอนโดของตัวเอง ความรู้สึกแรกที่ผุดขึ้นในหัวสมองของเขาคือ ต้องรีบตามไป ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อใจเพื่อนสนิท แต่ใครๆก็รู้ว่าชานยอลนั้นชอบเพศเดียวกัน ซึ่งเซฮุนก็ตรงกับสเป็กเพื่อนสนิทเสียเหลือเกิน เพราะแฟนเก่าชานยอลแต่ละคนที่เขาเคยนั้นเห็นมานัดต่อนัดล้วนแต่หน้าตาคล้ายคลึงกับเซฮุน แต่ถ้าถามว่าคนพวกนั้นหน้าตาดีสู้เซฮุนไหม ก็ตอบได้เลยว่า ‘ไม่ได้สักคน’
ไคเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วของรถสปอร์ตสีเทาโดยไมสนใจว่าข้างหน้าจะเป็นสัญลักษณ์ไฟเตือนให้รถหยุด ไคมุ่งหน้ามาที่คอนโดหรูใจกลางเมืองของปาร์คชานยอลไม่นานมากนัก เขาก็ขับรถมาถึงจุดหมายที่วางไว้ ด้วยเวลาไม่ถึง 15 นาที ไครีบเดินไปที่ล็อบบี้ของคอนโดทันที เพื่อที่เขาได้จะติดต่อให้พนักงานเปิดลิฟท์ส่วนตัวให้ตัวเองเพราะห้องของชานยอลนั้น ทั้งชั้นเป็นห้องส่วนตัวซึ่งก็ไม่ได้แตกต่างจากห้องของไคเท่าไหร่นัก
"สวัสดีคะคุณคิม"
"สวัสดีครับ คุณพอจะช่วยเปิดลิฟท์ส่วนตัว ที่ขึ้นไปที่ห้องของชานยอลได้ไหมครับ"
"คือ…มันไม่ได้จริงๆคะ คุณไค"
"จริงเหรอครับ เอ...งั้นผมจะให้คนของผมไล่คุณลาออก แล้วผมก็จะหาคนที่สามารถเปิดไอลิฟท์ปัญญาอ่อนนั่นได้ ผมว่ามันก็เข้าท่าดีนะ คุณว่ามั้ยครับ" ไคส่งยิ้มเย็นยะเยือกให้พนักงานสาว เธอคนนั้นแสดงสีหน้าว่ากลัวจงอินอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะรีบเดินนำทางจงอินไปที่ลิฟท์ส่วนตัวของชาลยอล
"ขอบใจมาก แต่...ขอกุญแจห้องของชานยอลด้วยสิ อย่าร้องไห้นะ ฉันรำคาญลูกตา" ทันทีที่ไคพูดเตือนพนักงานคนนั้นก็ร้องโฮออกมา ไคทำหน้าเอือมระอา ก่อนจะกระชากกุญแจห้องจากมือหญิงสาวคนนั้น แล้วรีบปิดประตูลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังชั้นบน
ตอนนี้จงอินยืนอยู่หน้าบานประตูไม้สีเข้ม มือหนาเอื้อมมือบิดประตูก่อนจะผลักเข้าไปข้างในเบาๆ จงอินจ้องมองไปที่โซฟากลางห้องอย่างวางตาเพราะ...
ภาพที่เขาเห็นตอนนี้…
คือชานยอลกำลังลูบหัวของเซฮุนอย่างอ่อนโยน…
มันทำให้เลือดในกายของจงอินเดือดปุดๆขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
"ชานยอลมึงทำไรวะนั่น!? " ไคตะโกนถามเสียงดังก่อนจะเดินไปกระชากร่างบางออกจากอ้อมอกของเพื่อนสนิทอย่างแรงจนทำให้เซฮุนที่ในตอนแรกหลับไปแล้วเพราะความมึนเมา แต่แรงกระชากของจงอิน ทำให้เซฮุนตื่นจากขึ้นจากนิทราอีกครั้ง
"มึงใจเย็นๆดิวะไค กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย"
"มึงกล้าพูดได้ไงวะว่ามึงไม่ได้ทำอะไร? กูเห็นเต็มตาว่ามึงกำลังลูบหัวเซฮุน"
"ก็แค่ลูบหัวเองปะวะ? ทำไมมึงต้องโกรธขนาดนี้ หึ มันมีอะไรสำคัญกว่าพรรคพ่อมึงรึเปล่าไค"
"มึงอย่าทำเป็นรู้ดีไปหน่อยชานยอล"
เซฮุนที่ยืนมึนงงต่อเหตุการณ์ข้างหน้าร่างบางทำอะไรไม่ถูก เพราะเขาก็เพิ่งสร่างจากความมึนเมาของฤทธิแอลกอฮอล์ได้ไม่นาน เขาไม่เข้าใจว่าทั้งสองคนพูดเรื่องอะไรกัน "พรรค" ของพ่อคุณไคงั้นเหรอ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขา? เสียงด่าทอของทั้งสองยังไม่หยุด เซฮุนที่ตอนนี้ยืนเป็นคนกลางก็ต้องเอ่ยปากห้ามใครสักคน และคนที่เขาเลือกที่จะห้ามคือ คิมจงอิน’
"คุณไคครับ ใจเย็นๆหน่อยสิครับ คุณชานยอลเขาไม่ได้ทำอะไรผมเลยสักนิด ผมว่าเรากลับกันเถอะ"
"ถ้าฉันไม่มาถึงก่อน นายน่ะ โดนเพื่อนฉันเปิดซิงไปแล้วเซฮุน เพราะฉะนั้นเงียบปาก"
"มึงพูดไม่รู้เรื่องแล้วว่ะไค"
"เหอะ เหมือนกูอยากพูดกับมึงมากอ่ะชานยอล เซฮุนกลับ! "
จงอินกระชากแขนบางของเซฮุนให้เดินตามตัวเองไปที่ลิฟท์ เซฮุนหันมาโค้งทำเคารพชานยอลอีกครั้งก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดไป ชานยอลหย่อนตัวลงที่โซฟาสีครีมตัวเดิม ก่อนจะพรั่งพรูลมหายใจออกแรงๆ ถ้าเขาดูไม่ผิด อาการเพื่อนของเขามันเหมือนกำลัง "หวง" แต่ถ้าถามว่า เพื่อนเขาพูดผิดไหมเรื่อง เซฮุน เขาก็พูดได้เต็มปากว่า "ไม่ผิด" เพราะเขากำลังสนใจเซฮุน
***
"คุณไคขับรถช้าๆหน่อยได้ไหมครับ ผมกลัว"
"นั่งเงียบปากแล้วรัดเข็มขัดแน่นๆพอ"
เซฮุนทำตามคำสั่งของจงอินอย่างว่าง่าย ประโยคเมื่อสักครู่นี้เป็นประโยคแรกที่เซฮุนเอ่ยปากพูดกับร่างหนา เขานั่งตัวเกร็งจนแทบไม่ได้หายใจ เขากลัวจงอินตั้งแต่อยู่ที่คอนโดของชานยอลแล้ว ไคกระชากแขนของเขาจนขึ้นรอยแดงเป็นปื้นยาวๆ ชายหนุ่มผิวแทนไม่แม้แต่จะชำเรืองสายตามองว่าเขาเจ็บแค่ไหน เมื่อถึงคอนโดร่างหนาผลักเซฮุนเข้าไปในห้องอย่างรุนแรงจนตัวของรเซฮุนนั้นปลิวไปกระแทกกับผนังห้อง 'เจ็บ' คือความรู้สึกแรกที่โผล่เข้ามาในความคิด ร่างบางแสดงสีหน้าถึงความเจ็บปวดยิ่งนัก เขาสงสัยเสียเหลือเกินว่าตัวเองทำอะไรผิดนักหนา ไคที่เดินตามเข้ามาปิดประตูเสียงดัง ปัง! ก่อนจะลากเซฮุนไปที่โซฟากลางห้องนั่งเล่น
"นั่งลงเซฮุน" ไคพูดเสียงนิ่ง
"..."
"นายคิดอะไรกับเพื่อนฉันรึเปล่า?"
"ปะเปล่าครับ ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณชานยอล"
"งั้นเหรอ" ไคว่า ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆเซฮุน แล้วส่งยิ้มมุมปากให้ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างตนเอง คุณรู้จักคำว่า "รอยยิ้มเคลือบยาพิษ" ไหมละ ถ้าคุณรู้จัก นั่นแหละคือรอยยิ้มของไค ณ เวลานี้
"เซฮุน นายคงจะได้ยินเรื่องที่ชานยอลพูดบ้างแล้วสินะ"
"..."
"เรื่อง 'พรรค' ของพ่อฉันน่ะ ฉันอยากจะถามนายแค่ประโยคเดียว.."
.
.
.
.
.
.
"นายสนใจเข้าร่วมพรรคของเราไหมเซฮุน?"
"คือผม...ขอคุยเรื่องนี้กับท่านประธานาธิบดีเป็นการส่วนตัวได้มั้ยครับ"
"นายมีสิทธิถึงขั้นต่อรองกับฉันได้แล้วเหรอ แต่ในเมื่อนายขอ ฉันก็จะให้"
"..."
"แลกกับจูบของนาย"
จงอินไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเขาพูดประโยคนี้ออกไปทำไม เขาแค่สงสัยว่าทำไมชานยอลถึงสนใจเซฮุน...เขาแค่อยากรู้ว่าผู้ชายจูบกันแล้วมันจะเป็นยังไง เขาไม่ได้คิดอะไร เขาแค่อยากจะรู้รสชาติริมฝีปากอีกคนเท่านั้น...
"คุณ..."
"จูบสิ"
"ผม...ไม่กล้าหรอกครับ" เขาไม่เคยจูบใคร ถ้าเขาจูบคนตรงหน้า ณ ตอนนี้ นั่นมันคือจูบแรกในชีวิต
"งั้นนายก็ต้องตอบคำถามเลยว่าจะอยู่พรรคฉันรึเปล่า ว่าไงล่ะ?"
"..."
"ถ้างั้นผมจะจูบคุณ..." ในเมื่อไม่มีตัวเลือกเขาก็จำเป็นที่จะต้องยอม เขาไม่สามารถต่อรองอะไรได้อยู่แล้ว
จงอินยกยิ้มที่มุมปากเมื่อคำตอบของเซฮุนทำให้เขารู้สึก "ชนะ" ร่างบางทำตัวเหมือนกับว่าไม่เคยจูบใครมาก่อน เสแสร้งสิ้นดี ผู้ชายที่ไหนเขาก็เคยผ่านการจูบมาทั้งนั้น เขาสังเกตได้ว่าเซฮุนทำหน้าคิดแล้วคิดอีก หึ แค่จูบเดียวมันจะอะไรนักหนาวะ แต่สุดท้ายใบหน้าหวานที่คล้ายผู้หญิงของเซฮุนก็เลื่อนเข้ามาหาชายหนุ่มจนลมหายใจของทั้งสองรินลดซึ่งกันและกัน ปากบางสีชมพูอ่อนประทับจูบอ่อนโยนบนริมฝีปากของชายหนุ่ม ความรู้สึกแรกที่ได้สัมผัสกับริมฝีปากของเซฮุน มันทั้งอ่อนนุ่มและหอมหวาน เหมือนผู้หญิง มันยิ่งกลับทำให้รู้สึกว่านี่ยังไม่พอ เขาต้องการมากกว่านี้ จงอินจึงจับใบหน้าได้รูปของเซฮุนไว้เพื่อป้องกันการถอยหนีของเซฮุน ไคกัดริมฝีปากบางเบาๆ เพื่อให้เด็กหนุ่มเผยอปากขึ้น
"อื้อ
ชายหนุ่มผิวแทนจับใบหน้าของเซฮุนให้เข้าที่เข้าทางเพื่อที่เขาจะได้จูบได้สะดวกมากยิ่งขึ้น เซฮุนในตอนเหมือนคนกำลังจะขาดอากาศหายใจเพราะไคไม่ปล่อยโอกาสให้เขาละใบหน้าออกใบหน้าออกมาสูดอากาศเลย ถึงนี่จะเป็นจูบแรก แต่เขาก็สัมผัสได้ว่าคนตรงหน้าร้อนแรงแค่ไหน เหมือนไฟอ่อนที่ลามมอดไหม้ไปทั้งป่า จูบของจงอินเหมือนยาพิษที่สามารถทำให้คนมัวเมากับรสชาติที่แสนหอมหวาน
จุมพิตที่แสนยาวนานนี้ทำให้เซฮุนแทบลืมหายใจ เมื่อร่างบางแอบคล้อยตามไปกับรสชาติจูบ จงอินยิ่งรู้สึกได้ใจ เขาจึงเริ่มไซร้จูบไปที่สันกรามของเซฮุน สีขาวราวกับน้ำนมบริสุทธิ์ของมันนั้น ทำให้เขายิ่งรู้สึกอยากครอบครองร่างตรงหน้านี้เสียเหลือเกิน จงอินเริ่มทำรอยรักสีแดงที่คอระหงของร่างบางอย่างแผ่วเบา เซฮุนที่ตอนแรกเหมือนโดนสะกดจิตจนเคลิ้มไปกับสัมผัสร้อนแรงของชายหนุ่ม โอเซฮุนเริ่มรู้สึกตัวอีกคราเมื่อมือหนากำลังปลดกระดุมเสื้อเชิตสีขาวของตนออกทีละเม็ด...
ผลัก’
"พอได้แล้วครับคุณไค!"
"หึ นายรู้ตัวรึเปล่าว่านายเป็นผู้ชายคนแรกที่กล้าผลักฉัน อ้อ ไม่สิ นายเป็นคนแรกเลยต่างหาก.. "
"ผมขอตัวนะครับ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า"
"พรุ่งนี้อย่าลืมใส่เสื้อปิดคอด้วยล่ะ เดี๋ยวพ่อฉันสงสัยว่านายไปได้กับใครมา"
เป็นไคที่ตื่นก่อนเซฮุนในตอนเช้าเพราะเขารู้สึกนอนไม่ค่อยหลับสักเท่าไหร่ เมื่อดูนาฬิกาก็พบว่านี่เพิ่งจะ 9 โมง เขานอนไปแค่สี่ชั่วโมงเท่านั้น แต่กลับรู้สึกสดใสแปลกๆ สงสัยจะได้ยาดีจากเจ้าเด็กนั่น จงอินผิวปากอย่างสบายใจขณะชำระล้างร่างกายตัวเอง ประหนึ่งว่าห้องน้ำรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าคือเวทีคอนเสิร์ตระดับประเทศ เมื่ออาบน้ำเสร็จชายหนุ่มเลือกชุดที่คิดว่าตัวเองใส่แล้วจะต้องหล่อเหมือนนายแบบแฟชั่นวีคแน่ๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขาแค่อยากจะดูดีต่อหน้าเซฮุนเท่านั้น เมื่อเขาเดินออกมาด้านนอกห้องของตัวเองก็ไม่พบเจอร่างขาวบางนั่น สงสัยจะยังนอนหลับอยู่แน่ๆ ไปปลุกดีกว่า…ชายหนุ่มนึกในใจ
ปึง! ปึง!
"เซฮุน ตื่นได้แล้ว! เราต้องรีบไปคุยธุระกับพ่อฉันเรื่องของนายนะ"
"…"
"ถ้านายไม่ตอบ ฉันจะเปิดประตูเข้าไปแล้วนะ"
"หนึ่ง"
"…"
"สอง"
"สา…"
"ผมตื่นแล้วครับคุณไค เดี๋ยวผมออกไป! "
เซฮุนน่ะตื่นตั้งแต่ จงอินมาทุบประตูห้องเขาดัง ปึง ปึง แล้ว เสียงดังขนาดนั้นใครไม่ตื่นก็บ้าแล้ว เซฮุนรีบอาบน้ำ แต่งตัวให้เรียบร้อย เขาส่องกระจกสำรวจตัวเองอีกครั้ง แล้วเขาก็พบว่าตัวเองลืมสิ่งที่สำคัญมากๆ…นั่นก็คือ ผ้าพันคอ! รอยแดงที่จงอินทำรอยเอาไว้มันเห็นเด่นชัดเสียเหลือเกิน เซฮุนพันผ้าพันคอสีเทาก่อนจะเดินออกไปพบกับจงอินที่กำลังนั่งกินอาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะทานข้าว
"มานั่งนี่สิ"
"…ครับ"
"ป้าฮานึลครับ ช่วยตักอาหารให้เซฮุนหน่อยครับ"
"ได้คะ คุณหนู"
"เอ่อคุณป้าครับ เดี๋ยวผมตักเองก็ได้"
"นายน่ะ นั่งเงียบๆไปเถอะ ป้าครับตักให้มันหน่อย"
หญิงสาววัยกลางคนที่ลักษณะท่าทางใจดียิ้มให้เด็กหนุ่มก่อนจะยื่นจานที่เต็มไปด้วยอาหารหน้าตาหน้ารับประทานให้เซฮุน เขายิ้มให้คุณป้าฮานึลแทนคำขอบคุณ เมื่อทั้งสองรับประทานข้าวเช้าเสร็จ พวกเขาก็รีบมุ่งหน้าไปที่รัฐสภาทันทีเพราะท่านประธานาธิบดีนั้นมีเวลาให้พวกเขาน้อยมากสำหรับเรื่องธุระส่วนตัว
เมื่อถึงหน้ารัฐสภา มีสื่อมวลชนมากมายตั้งหน้าตั้งตารอทำข่าวใหญ่สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ แต่นักข่าวก็ต้องแพ้กำลังการ์ดของจงอิน เพราะคนสำคัญอย่างไคคงไม่เดินตัวเปล่าให้นักข่าวสัมภาษณ์ง่ายๆ จงอินมีการ์ดคอยคุ้มกันถึงสิบคน ซึ่งนั่นถือว่าเป็นกำลังคนที่เยอะมากเลยทีเดียว เมื่อเดินเข้าไปด้านในรัฐสภา คุณเลย์ หรือ คุณจางอี้ชิง เดินนำทางพวกเขาไปที่ห้องของท่านประธานาธิบดีคิมทันที คุณจางผลักบานประตูไม้โอ๊คเข้าไปด้านในของห้องทำงานท่านประธานาธิบดีที่ตกแต่งสไตล์ยุโรปแต่ก็คงความเป็นเอกลักษณ์ของประเทศเกาหลีไว้ด้วย ซึ่งด้านในห้องทำงานของท่านประธานาธิบดีมีทางออก 2 ทางเพื่อไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องส่วนใหญ่จะใช้ไม้รวมถึงโต๊ะทำงานที่ท่านประธานาธิบดีกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ณ ขณะนี้ด้วย ชายวัยกลางคนที่ลักษณะท่าทางดูมีอำนาจกำลังนั่งอ่านหัวข้อข่าวใหญ่ของหนังสือพิมพ์ที่กำลังเป็นที่พูดถึงอยู่ในตอนนี้ เมื่อคืนนี้มีมือดีจับภาพรถสปอร์ตของคิมจงอินที่กำลังฝ่าฝืนกฎจราจร ซึ่งหัวข้อข่าวนี้สร้างความเสียหายให้กับท่านคิมจงยอนเป็นอย่างสูง
"ว่ายังไง มีเรื่องอะไรกันล่ะ"
"เซฮุนเขาอยากจะมาเจรจากับพ่อครับ"
"เรื่องอะไรเหรอเซฮุน"
"เรื่องเกี่ยวกับพรรคของคุณท่าน... "
"อื้ม...ว่ามาสิ"
คำพูดที่เด็กหนุ่มบอกกล่าวมา ถึงกับทำให้มือหนาต้องละหนังสือพิมพ์ออกจากใบหน้า ดวงตาคมจดจ้องไปที่ตาสีน้ำตาลเข้มของเด็กหนุ่มอย่างจริงจัง ซึ่งดวงตาของโอเซฮุนนั้นมันทำให้เขานึกถึงใครคนนึง ดวงตาคู่นั้นมันทั้งเข้มแข็ง ฉลาดและแน่วแน่…
"ผม...อยากจะทดแทนบุญคุณของคุณท่านมากนะครับ ซึ่งผมก็ได้ทำตามที่ใจต้องการแล้วนั่นก็คือการเป็นเลขาของคุณไคให้คุณท่าน ผมสัญญาครับว่าเรื่องอย่างเมื่อคืนนี้จะไม่เกิดอีก.. "
"..."
"แต่เรื่องพรรค ผมขออนุญาติไม่เข้าร่วมได้ไหมครับ?"
"หึ ฉันว่าแล้ว นายจะไปเข้าร่วมพรรคอื่นงั้นสินะ? " เมื่อไคได้ยินคำตอบ ก็อดไม่ได้ที่จะแซะให้เจ้าเด็กนี้สำนึกบุญคุณพ่อของเขาที่อุตส่าห์ส่งเสียให้เล่าเรียน
"ป่าวครับ ผมสัญญาได้เลยว่าผมจะไม่ไปเข้าร่วมพรรคอื่นเด็ดขาด"
"ว่าไงล่ะครับคุณพ่อ ในเมื่อเด็กสุดแสนจะเก่งของพ่อเป็นแบบนี้แล้ว"
"ฉันเข้าใจนายนะโอเซฮุน เพราะฉะนั้นไม่เป็นไร ออกไปรอข้างนอกกับคุณจางเถอะนายทำตามที่นายอยากทำเถอะนะ ส่วนจงอิน อยู่คุยกับฉันสักเดี๋ยวสิ"
เซฮุนโค้งลาท่านประธานาธิบดีด้วยความเคารพ ร่างบางเอื้อมมือเปิดประตูไม้โอ๊ค ก่อนจะผลักออกไป เมื่อบานประตูปิดลง คุณคิมเดินมาหาลูกชายที่นั่งอยู่บนโซฟามุมห้อง เขาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆลูกชาย ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
"จงอิน แกจำที่ฉันบอกว่า ถ้าแกชักชวนเซฮุนมาอยู่พรรคไม่สำเร็จ ฉันจะบอกความลับแกอย่างนึง จำได้ไหม"
"จำได้สิครับพ่อ"
"กว่าฉันจะมีวันนี้มันไม่ง่ายเลยแกรู้ไหม ฉันต้องทำแทบทุกอย่างเพื่อที่จะขึ้นสู่การเป็นหัวหน้าพรรค เมื่อ20กว่าปีที่แล้ว วันก่อนเลือกตั้งประธานาธิบดีเกาหลี ฉันได้ไปเจอกับผู้ชายคนนึง เขาคือเพื่อนรักของฉันเอง โอฮีวอน "
"…"
"ตอนแรกฉันดีใจมากนะที่ได้เจอเพื่อนคนนี้ แต่…เพื่อนฉันมันกลับทรยศ มันเอาความลับของพรรคเรา ไปบอก พรรค SFN ฉันเสียใจมากที่เขาแบบนี้กับฉัน แต่มันก็เหมือนเวรกรรมมีจริงวันนึงฉันไปรู้ว่าเขาประสบอุบัติเหตเสียชีวิตพร้อมกับภรรยา"
"…"
"แต่อุบัติเหตนั้นทำให้เด็กคนนึง ต้องเสียทั้งพ่อและแม่ ฉันสงสารเด็กคนนั้น เลยตัดสินใจจะส่งให้เขาเรียนสูงๆ แต่เด็กคนนั้นเขากลับเลือกที่จะไม่เข้าร่วมพรรคของเรา โอเซฮุนคงจะติดต่อกับพรรค SFN อยู่แน่ๆ เพราะพ่อมันก็เคยอยู่ จงอินแกช่วยจัดการเด็กคนนั้นหน่อยได้ไหม ยังไงก็ได้ แค่อย่าให้มันเข้าร่วมกับพรรค SFN แค่นี้ทำได้ไหม"
"ได้ครับ ผมจะตอบแทนความแค้นของพ่อเอง ให้มันตายกันไปข้างนึง"
ท่านคิมจงยอนนั้นไม่รู้เอาเสียเลยว่า ลูกชายเข้าใจความหมายของคำว่า จัดการ นั้นว่าอย่างไร…
เซฮุนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ข้างนอกห้องทำงานของท่านประธานาธิบดีขณะรอจงอินกับคุณท่านคุยกันตามประสาพ่อลูกที่ไม่ค่อยมีเวลาให้ เขานั่งรอจนเวลาล่วงเลยมาถึงเช่วงหัวค่ำแล้ว ก็ไม่มีวี่แววว่าคุณไคจะออกมาจากห้องทำงานเลย เด็กหนุ่มยกนาฬิกาขึ้นดูเวลาเป็นครั้งที่สิบแล้ว นี่มันนานไปหรือเปล่า ในขณะที่เซฮุนกำลังก้มมองดูนาฬิกาข้อมือ ชานยอลที่จ้องมองอยู่นานก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาถาม
"เซฮุน นายมาทำอะไรที่นี่? "
"คุณชานยอล…"
"อื้ม ฉันเอง มาทำอะไรที่นี่ล่ะ"
"ผมมาหาท่านประธานาธิบดีกับคุณไคน่ะครับ ผมนั่งรอมาค่อนวันแล้ว คุณไคยังไม่ออกมาเลย"
"อ้าวนายไม่รู้เหรอ ไคมันออกไปตั้งแต่ 4 โมงแล้วนะ วันนี้พวกเรานัดเที่ยวกันด้วย ฉันกำลังจะออกไปเจอมัน ไปด้วยไหมล่ะ? "
"ผมรบกวนคุณรึเปล่า"
"ไม่เลยไปเถอะ ฉันเบื่อที่นี่มาก พ่อเรียกมาที่นี่ไม่เห็นมีอะไรเลย"
เซฮุนนั่งเงียบมาตลอดทางตั้งแต่ออกมาจากรัฐสภา ชานยอลไม่สามารถรู้ได้ว่าในความคิดของเด็กหนุ่มนั้นกำลังรู้สึกอย่างไร แต่เมื่อถึงคลับหรูใจกลางเมืองร่างบางเปิดประตูลงจากรถทันทีเหมือนขุ่นเคืองอะไรสักอย่าง ชานยอลรีบเปิดประตูตามลงไป ก่อนจะเรียกพนักงานแถวนั้นให้เอารถของเขาไปจอด แต่การ์ดที่เฝ้าอยู่หน้าประตูมีหรือที่จะปล่อยให้ร่างบางผ่านเข้าไปง่ายๆ ชานยอลที่เดินตามมาติดๆรีบโบกมือให้สัญญาณการ์ด เหมือนกับว่า ปล่อยให้เขาเข้าไปเถอะ การ์ดที่เห็นชานยอลพยักหน้าสองสามทีก่อนจะเปิดประตูให้เซฮุนเดินเข้าไป
เซฮุนไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าเขาคิดจะทำอะไร แต่การที่ไคปล่อยให้เขารออยู่ที่รัฐสภาเกือบค่อนวันนี่ มันทำให้อดเคืองไม่ได้ ปล่อยให้คนคนนึงนั่งรอในขณะที่ตัวเองกำลังมีความสุขกับผู้หญิงและเพื่อนๆ มันไม่มากไปหน่อยเหรอ เซฮุนรีบเดินขึ้นไปชั้นบนของคลับหรูทันที ดวงตาเรียวจดจ้องไปที่ชายหนุ่มผิวแทน มือหนากำลังกำชับเอวของผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักคนหนึ่ง เด็กหนุ่มกำมือแน่น ก่อนจะเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่กำลังสุขสรรค์อยู่กับผู้หญิงและเพื่อนฝูง
"สนุกไหมครับคุณไค ผมถามว่าคุณสนุกมากไหม! คุณรู้ไหมว่าผมต้องนั่งรอคุณกี่ชั่วโมง แต่คุณกลับหนีมานั่งดื่มเหล้าที่นี่…"
"เซฮุนใจเย็นๆสิ" ชานยอลรีบวิ่งเข้ามาเมื่อเห็นร่างบางกำลังตวาดใส่เพื่อนสนิทของเขา เพราะเขารู้ว่าจงอินนั้นอารมณ์ร้อนแค่ไหน สิ่งที่เซฮุนกำลังทำคือการเล่นกับไฟไม่รู้ตัว...
"มาถึงก็ด่าฉันฉอดๆ หึ นายเก่งมาจากไหนเซฮุน เป็นแค่เลขา ที่แท้ก็มากับเพื่อนฉันนี่เอง ไปไหนกับมันมาล่ะ"
"ผมจะไปไหน มันเรื่องของคุณเหรอครับ ถึงผมจะเป็นแค่เลขา แต่ผมไม่มีทางปล่อยให้คนอื่นนั่งรอตัวเอง ในขณะที่ตัวเองกำลังมีความสุข คนแบบนี้เขาเรียกว่าเห็นแก่ตัว"
"ตอนแรกฉันจะใจเย็นแล้วนะ แต่ในเมื่อนายเรียกร้องความสนใจขนาดนี้ ฉันก็จัดให้"
จงอินลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะทันทีหลังจากพูดจบประโยค ก่อนจะเดินมาตรงหน้าเซฮุนด้วยอาการที่ใครมองก็รู้ว่า ไคนั้นกำลังโกรธมากแค่ไหน มือหนากระชากแขนของเซฮุนให้เดินตามเขาไปอย่างรุนแรงจนเด็กหนุ่มลอยไปกระแทกกับราวบันได สีหน้าของเซฮุนเจ็บปวดจนเห็นได้ชัด ชานยอลที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าทนไม่ได้ที่เห็นร่างบางโดนรังแกอยู่ฝ่ายเดียว ในเมื่อไคเป็นฝ่ายผิดจริง ชานยอลรีบเดินตามทั้งสองไปยังด้านล่างของคลับ สายตาของผู้คนมากมายกำลังจดจ้องมาที่ทั้งสองเนื่องจากจงอินเป็นคนที่ใครหลายๆคนรู้จัก แต่มันไม่ใช่สาเหตุนั้น เหตุผลที่คนมองคือการกระทำของร่างหนา ณ ตอนนี้ต่างหาก ทั้งกระชากและตวาดใส่เซฮุนขนาดนี้ ใครไม่สนใจก็บ้าแล้ว เซฮุนพยายามยื้อตัวเองอยู่หลายครั้งแต่ก็ต้องแพ้พละกำลังของจงอิน จนในที่สุดไคก็ลากร่างบางออกจากสถานที่บันเทิงได้สำเร็จ ชานยอลไม่รอช้ารีบออกไปห้ามจงอินก่อนที่เพื่อนสนิทจะทำอะไรเซฮุนไปมากกว่านี้
"จงอิน! มึงหยุดเดี๋ยวนี้นะ"
"ชานยอลถ้ามึงไม่อยากเดือดร้อน ก็อย่าเสือก"
"แต่ที่มึงทำอยู่ มันไม่ถูก"
"แล้วไงวะ ในเมื่อกูเป็นเจ้านายมัน"
"เจ้านายไม่ได้แปลว่าเจ้าของ ถ้ามึงฉลาดพอ"
จงอินถึงกับสะอึกกับคำพูดที่เพื่อนของตัวเองพูดมา มันจริง ใช่เขารู้ แต่แล้วยังไงล่ะ ในเมื่อวันใดวันนึงเขาก็ต้อง "จัดการ" โอเซฮุนอยู่ดี เจ้าเด็กนี่มันจองหองนัก มาด่าว่าเขาต่อหน้าผู้หญิงและเพื่อนสนิท ชั่งกล้ามากที่มาพูดหักหน้าเขา ซึ่งถ้าเซฮุนมาพูดกับเขาดีๆเรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้ เขาก็คงจะยอมรับความผิดพลาดของตัวเองที่ดันลืมว่ามีคนนั่งรอเขาอยู่ เพราะชายหนุ่มไม่ชินกับการมีเลขา เขาเคยตัวกับการอยู่คนเดียวมาตลอดไม่เคยต้องคอยใคร ถ้าถามว่าทำไมไม่กลับไปรับก็เพราะพ่อเขาบอกว่าเซฮุนฉลาดพอที่จะรู้ว่าพวกเขาลืมตัวเองไปเสียแล้ว
"เซฮุนเดินมาหาฉัน ฉันจะช่วยนายเอง ไปอยู่คอนโดฉันก็ได้
"…ถ้านายก้าวออกไปแม้แต่ก้าวเดียว พ่อของชานยอลจะถูกบีบให้ออกจากการเป็นรัฐมนตรี"
"มันจะมากไปแล้วนะไค! กูไม่คิดว่าเพื่อนกูจะเลวขนาดนี้"
"คุณไคครับ ผมไป..กับคุณก็ได้"
"ฉลาดนี่เซฮุน ยังไงมันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว"
ไคกระชากเซฮุนไปที่รถก่อนจะผลักร่างบางให้เข้าไปด้านใน จงอินรีบสั่งลูกน้องออกรถในทันที ในด้านของชานยอลเขารู้สึกว่าตัวเองชั่งไร้น้ำยาเสียเหลือเกิน เขาทำอะไรจงอินไม่ได้เลย แต่การงานของพ่อเขาสำคัญต่อทางบ้านและครอบครัวมาก เพราะเขารู้ว่าพ่อนั้นต้องทุ้มเทแค่ไหนกว่าจะได้ตำแหน่งนี้ เขารู้ว่าจงอินเป็นคนพูดจริง มันก็อาจจะแค่โทรไปบอกคุณลุงจงยอนให้บังคับพ่อของเขาออก ถ้าสุมมุติว่าเรื่องมันเป็นแบบนั้น ทุกอย่างคือความผิดของเขา แต่ถ้าถามว่าชานยอลยอมจงอินแล้วหรือเปล่า พูดได้เต็มปากเลยว่า "ไม่มีทาง" เขาไม่มีวันยอมเด็กเมื่อวานซืนอย่างจงอิน!
***
จนอินเหวี่ยงเซฮุนลงกับเตียงขนาดคิงไซส์ในห้องของตัวเองอย่างรุนแรง จนร่างบางรับรู้ได้ถึงความจุกที่ท้องน้อย ร่างหนารีบตามมาทาบทับร่างของเซฮุนไว้ ก่อนจะเริ่มซุกไซร้ไปที่คอระหงสีขาวเนียนของคนข้างร่าง จงอินเริ่มมัวเมาไปกับกลิ่นหอมหวานที่คล้ายดอกกุหลาบของเด็กคนนี้ มันเหมือนมนต์สะกดที่ทำให้เขาผละออกมาไม่ได้ เซฮุนไม่มีท่าทีขัดขืนเหมือนในตอนแรก เด็กหนุ่มเพียงแค่นอนสะอื้นเป็นพักๆ ไม่มีเลยที่ผู้ชายคนนี้จะรู้สึกสงสาร เขาเจ็บไปหมดแล้ว เขามาเป็นเลขาเพื่อที่จะดูแล ไม่ได้มาเพื่อให้จงอินรังแกแบบนี้…
CUT
ทิ้งเมลล์ไว้ที่เม้นท์
หรือตามได้ที่แท็ก #ลูกประธานKH นะคะ
TBC.
1 เม้นท์ 1 สกรีม = 1 กำลังใจนะคะ
ตอนนี้คือความโรคจิตของเราเองล้วนๆ…๕๕๕
เราดีใจมากๆเลยที่มีคนสกรีมแล้วTT
#ลูกประธานKH ask @darialyy
ความคิดเห็น