คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Earned IT : Prove It
Earned IT : Chapter 3
เด็กหนุ่มผิวแทนก้าวขาตามผู้เป็นพ่อขึ้นไปยังด้านบนของคฤหาสน์ ผู้ชายวัยกลางคนเดินเข้าไปในห้องทำงานที่ตกแต่งอย่างดีก่อนจะนั่งลงบนโซฟาเบาะหนังสีน้ำตาลเข้ม ในขณะเดียวกันมือหนาตบที่นั่งข้างๆให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมานั่งด้วย สองคนพ่อลูกต่างนั่งเงียบ แต่เพียงไม่นานคุณคิมผู้เป็นพ่อก็ได้ทำลายความเงียบลง
"ไค ฉันมีเรื่องอยากจะให้แกช่วย"
"อะไรอีกล่ะ จะให้ผมทำอะไรอีก"
"ฉันจริงจัง เรื่องนี้สำคัญต่ออนาคตของแกและฉัน"
"แล้วแต่พ่อเถอะครับ ผมไม่มีทางเลือกอื่นอยู่แล้ว"
จงอินพูดด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่ายเต็มทน เขาคิดว่าพ่อของเขาก็คงจะขอร้องเรื่องเดิมๆ....
‘อย่าให้ฉันเห็นแกไปเที่ยวผับอีกเด็ดขาด!’
‘เลิกควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าได้แล้ว!’
‘แกเลิกทำให้ฉันขายหน้าได้แล้ว!’
จงอินรู้สึกเบื่อกับคำขอไร้สาระพวกนี้มาก พ่อของเขาเองรู้ดีว่าลูกชายคนนี้ไม่มีทางทำตามในสิ่งที่เขาต้องการได้ง่ายๆ จนวันหนึ่ง คุณคิมจงฮยอนจึงต้องมองหาผู้ช่วยที่จะสามารถทำให้ลูกชายคนเดียวของเขามีพฤติกรรมที่ดีขึ้นได้ คุณคิมนึกถึงเด็กคนนั้นขึ้นมาทันที...เจ้าเด็กที่ชื่อ "โอเซฮุน"
คุณคิมได้ตัดสินใจแล้วว่าจะจ้างเซฮุนมาเป็นผู้ดูแลลูกชาย การที่คุณคิมให้เด็กคนนั้นซึ่งมีอายุน้อยกว่าจงอินมากมาดูแลเขา มันให้ความรู้สึก...เหมือนกับการดูถูก ตอนที่จงอินรู้เรื่องนี้ครั้งแรกเขาแทบอยากจะทำร้ายใครสักคนที่อยู่ใกล้ตัว อารมณ์ของเขาเดือดจนสามารถทำให้น้ำแข็งทั้งขั้วโลกเหนือละลายได้ ...แต่เขาก็ต้องอดทนไว้เพราะไม่อยากให้พ่อของเขาต้องเหนื่อยใจไปมากกว่านี้
"ฉันอยากให้แกช่วยชักจูงเจ้าเด็กเซฮุนมาอยู่พรรคเดียวกับเรา เด็กคนนั้นทั้งเก่ง ทั้งฉลาด เขาต้องเป็นผู้ช่วยพรรคที่ดีในอนาคตอย่างแน่นอน "
"จะให้ผมทำยังไง?"
"แกก็ทำตัวดีๆกับเขาสิ ไหนๆเขาก็จะต้องมาดูแลแก อยู่กับแกตลอดเวลาอยู่แล้ว แค่เป็นเพื่อนที่ดีกับเขาคงไม่ใช่เรื่องยากเกินไปใช่ไหมล่ะ? "
"…"
"อ้อ อีกอย่าง แกต้องพาเขาไปเข้าสังคม ให้เขาได้รู้จักชีวิตของการเป็นนักการเมือง ให้เหมือนกับเขาเป็นเด็กในพรรคของเรา"
"แล้วถ้าผมทำไม่สำเร็จล่ะ?"
"ฉันก็คงต้องบอกความลับกับแกเรื่องนึง ความลับ...ที่อาจจะทำให้แกมองเซฮุนต่างไปจากเดิม"
ดวงตาคมจ้องหน้าคนเป็นพ่อด้วยความสงสัย ว่าพ่อของเขายังมีความลับอะไรที่เยังไม่บอกเขาอีกเหรอ อีกอย่างไอเด็กหน้าจืด ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างมันเนี่ยนะ จะมีอะไรความลับอะไรสำคัญ…
***
เซฮุนแทบไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะปวดท้องด้วยความหิว เขาแพ้ผงชูรสขั้นรุนแรง แล้วมาม่าที่ไคเตรียมไว้ให้เขามันก็มีผงชูรส ถ้าเขากินมันเข้าไปล่ะก็ มีหวังได้ตายแน่ๆ เซฮุนจึงต้องยอมนอนทนปวดท้องทั้งคืน ตอนแรกเขาคิดว่าจะเข้าไปบอกจงอินดีมั้ยว่าเขาปวดท้อง แต่ความคิดนั้นก็ต้องหยุดลง เพราะถ้าเขาเข้าไปบอกอาจจะโดนซ้อมแน่ๆ สู้รอให้ถึงตอนเช้าแล้วค่อยไปหาอะไรกินเองดีกว่า
ตอนนี้ก็เป็นเวลาเช้าตรู่แล้ว จงอินน่าจะยังไม่ตื่นจากหลับใหล นั่นก็เพราะเมื่อคืน... เซฮุนลุกขึ้นจากเตียง แล้วค่อยๆเดินไปเปิดบานประตูห้องตัวเองอย่างเบาที่สุด ก่อนจะเดินไปยังบริเวณห้องครัวของคอนโด แต่เขากลับต้องชะงักไปพักนึง เพราะภาพที่เห็นคือผู้หญิงสวยและรูปร่างดีราวกับนางแบบ ใส่เสื้อยืดสีขาวที่คลุมไปถึงช่วงขาอ่อนเท่านั้น กำลังนั่งกินแพนแค้กด้วยท่าทางที่ผ่อนคลาย และข้างๆเธอก็เป็นไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจาก คิม จง อิน
"อ้าว นายตื่นแล้วเหรอ?"
"ครับผม คุณไค"
"มานั่งนี่สิ นายอยากกินอะไรสักหน่อยมั้ยหล่ะ" เซฮุนค่อยๆเดินเข้าไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามของผู้หญิงแสนสวยคนนั้น ไคยื่นจานสีขาวสะอาดตาให้กับเซฮุน
"ขอบคุณมากครับคุณไค"
"นูน่าช่วยทำแพนเค้กให้เด็กนี้สักชิ้นได้มั้ยครับ" จงอินหันไปพูดเสียงหวานกับผู้หญิงคนนั้น ใบหน้าสวยพยักหน้าเป็นคำตอบก่อนจะลุกขึ้นไปทำแพนเค้กให้เซฮุน
"คุณไคครับ ผมขอตารางงานของคุณได้มั้ย ผมจะได้จัดตารางเวลาให้คุณถูก"
"อยู่ในห้องฉันน่ะ กินข้าวเสร็จค่อยไปเอาละกัน" หญิงสาวหยิบจานของเซฮุนไปใส่แพนเค้กชิ้นโตก่อนจะหันมายิ้มหวานให้เขา
"ขอบคุณครับ ขอโทษครับ นูน่าชื่ออะไรเหรอครับ?"
"อ๋อ ฉันชื่อ ซูจีจ่ะ ปาร์คซูจี ยินดีที่ได้รู้จักนะเซฮุน"
เมื่อทานข้าวเช้าเสร็จ จงอินก็ขอตัวลงไปส่งปาร์คซูจีข้างล่างคอนโด เซฮุนไม่ได้ว่าอะไรแค่เตือนว่าอย่าให้นักข่าวเห็นก็พอ เซฮุนเดินไปนั่งที่โซฟากลางห้องสีดำ ตาเรียวจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย ร่างบางนั่งมองวิวเพลินๆ ก่อนจะตกใจ และนึกขึ้นได้ว่าเขาได้ทำผิดกฎที่ให้ไว้กับคุณคิม ซึ่งได้กำชับกับเด็กหนุ่มแล้วว่าถ้าเจ้าลูกชายของเขาทำอะไรผิด ให้โทรไปรายงานทันที เมื่อวานเขามัวแต่หวาดกลัวท่าทางของคิมจงอินมากไปหน่อย และตอนนี้ก็เป็นเวลาเหมาะที่จะรายงานให้พ่อของเขาได้รับรู้ เพราะจงอินลงไปส่งซูจีข้างล่าง
ตู้ด…
"ฮัลโหล ว่าไง โอเซฮุน"
"สวัสดีครับท่าน คือว่า...ท่านประธานาธิบดีครับ เมื่อวาน คุณคิมจงอินเขา…!!!"
มือหนากระชากสมาร์ทโฟนสีขาวของเซฮุนออกจากมือของเขา ก่อนจะกดตัดสายผู้เป็นพ่อทิ้ง ดวงตาคมจ้องใบหน้าหวานอย่างโมโห ณ เวลานี้ ร่างบางทำอะไรไม่ถูก นอกจากนั่งตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวสีหน้าเกรี้ยวโกรธของคนตรงหน้า คิมจงอินจ้องมองใบหน้าของคนที่กล้าลองดีกับเขา เมื่อวานเขาอุตส่าห์ขู่แล้วว่าถ้าบอกพ่อเขา เขาจะทำยังไง แต่ไอหน้าจืดนี่ มันยังกล้า กล้าที่จะโทรไปฟ้องพ่อของเขา
"เมื่อวาน ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอเซฮุน ว่ามันจะเป็นยังไง!" เสียงทุ้มขึ้นจมูกที่ปกติจะน่าฟังมากๆ แต่เสียงของร่างหนาเวลานี้มันช่างเยือกเย็น…
"คือ...ผมขอโทษครับ ผมแค่ทำในสิ่งที่มันถูกต้อง"
"อ๋อ งั้นเหรอ เอ ฉันเป็นคนผิดนี่นา ก็ถูกของนายอ่ะนะ ฉันผิดเอง งั้นต่อไปฉันจะไม่พาผู้หญิงหน้าไหนมาที่ห้องอีกแล้วล่ะ…" ไคยกยิ้มที่มุมปาก ตอนนี้เขาดูมีเสน่ห์เอามากๆ เซฮุนแปลกใจกับลักษณะท่าทางของจงอิน ที่ตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
"…"
"แต่คืนนี้ฉันอยากไปผับของเพื่อนสะหน่อย นายคงไม่ว่าอะไรนะ พ่อของฉันอนุญาตถ้านายไปด้วย เพราะฉะนั้นคืนนี้เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะ ไอเด็กทุน" จงอินเพียงแค่เดินผิวปากเข้าห้องไปอย่างสบายใจ อะไรทำให้ไคอารมณ์ดีได้ขนาดนั้น? ทั้งๆที่เมื่อกี้ ลักษณะของเขาเหมือนกับยักษ์จะกินคนไม่มีผิด
เซฮุนผ่อนลมหายใจออกแรงๆ เขารอดตัวจากจงอิน ช่างน่ามหัศจรรย์ เซฮุนคิดว่าเมื่อกี้เขาต้องโดนคิมจงอินกระทืบแน่ๆ แต่น่าแปลก ที่จงอินไม่ได้ทำ เขาเพียงแค่เอ่ยปากยอมรับผิด เซฮุนนึกในใจกับตัวเองว่าเขาคงทำบุญมาดีที่วันนี้ไม่โดนจงอินต่อยเข้าให้ แต่เปล่าเลยเซฮุนทายผิด ที่จงอินไม่ทำอะไรเพียงเพราะเสียงของพ่อเขาในหัวมันเตือนขึ้นมาเท่านั้น
‘ก็ทำตัวดีๆกับเขาสิ เป็นเพื่อนที่ดี พาเขาไปสังคม ให้เหมือนเขาเป็นเด็กในพรรคเรา’
หึ เขาจะลองดูละกันว่าเขาจะทำตัวดีกับไอ้เด็กหน้าจืดได้สักกี่น้ำ ถ้าเสียงของพ่อเขาไม่ผุดขึ้นมาในหัวละก็ ไอเด็กนี้คงเละคามือเขาไปแล้ว แต่พอนึกอีกทีบางครั้งการทำแบบนี้ มันก็เหมือนกับการที่มนุษย์เปิดไฟล่อแมลงให้ติดกับ เจ้าแมลงพวกนั้นมันมักจะรู้อยู่เสมอว่า ถ้าบินเข้าไปพวกมันก็จะถูกช็อตตาย พวกมันคิดว่ามนุษย์อาจจะไม่ได้คิดร้ายอะไรเลยอยากลองเข้าไป แต่พวกมันคิดผิด เพราะสิ่งที่มนุษย์ต้องการคือการช็อตมันให้ตายทั้งเป็น…
ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
"คุณไคครับ เปิดประตูให้ผมหน่อย"
"เชิญ ประตูไม่ได้ล็อก"
มือของเซฮุนเอื้อมบิดลูกบิดสีทองก่อนจะผลักบานประตูเข้าไปในด้านในห้องของคิมจงอิน ห้องของจงอินค่อนข้างจะเน้นไปทางโทนสีดำ แต่ก็ดูโมเดิร์นในเวลาเดียวกัน เฟอร์นิเจอร์ของจงอินจะเน้นไปทางสีขาว แต่ก็ตัดกันกับผนังสีเข้ม ในขณะที่เซฮุนกรอกตาสำรวจห้องของร่างหนา เขาสังเกตุเห็นว่าไคกำลังนั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับรัฐศาสตร์ ใบหน้าคมเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด เซฮุนเดินเข้าไปหาจงอินอย่างเบาที่สุดเพราะกลัวว่าตัวเองจะส่งเสียงดังรบกวนสมาธิ
"คุณจงอินครับ แล้วตารางงานคุณอยู่ไหนเหรอครับ?"
"…"
"คุณจงอินครับ ตารางงานคุณอยู่ไหน?"
"ในลิ้นชักข้างเตียงน่ะ ลองเปิดดูสิ"
เซฮุนหันหลังเดินกลับไปที่เตียงขนาดคิงไซส์สีขาวสะอาดตา ก่อนเปิดลิ้นชักข้างเตียง ภายในลิ้นชักของจงอินเหมือนถังขยะขนาดย่อย ตารางงานของจงอินจะอยู่ในสภาพไหนไม่อาจรับรู้ได้ เซฮุนอยากจะเอาลิ้นชักบ้าๆนี่ออกมาเทหาตารางงานของจงอิน จนในที่สุดเซฮุนทนไม่ไหว ก็ต้องขอความช่วยเหลือจากเจ้าของห้อง
"คุณไคครับ ผมหาตารางงานของคุณไม่เจอจริงๆ ช่วยผมหาหน่อยได้ไหมครับ"
"…"
"คุณไค…อ๊ะ! "
จงอินเดินมาข้างหลังเซฮุนตั้งแต่ร่างบางเรียกชื่อเขาครั้งแรกแล้ว เซฮุนคิดว่าไคอาจจะยังไม่ได้ยินเลยจะหันมาเรียกอีกทีแต่ผิดคาดเพราะอยู่ๆจงอินก็มายืนอยู่ข้างหลังเขา ลักษณะตอนนี้ที่ทั้งสองคนยืนอยู่มันเหมือนกับการที่ไคกอดเซฮุนไว้จากด้านหลัง เซฮุนรู้สึกอายและอึดอัด ไม่ใช่เพราะเขาชอบจงอินหรืออะไร แต่เป็นเพราะผู้ชายสองคนที่เหมือนกอดกันอยู่ในห้องที่มีแค่พวกเขาสองคน มันทำให้เขารู้สึกทำแม่งๆ เซฮุนรีบผละตัวออกจากจงอิน แล้วเปลี่ยนมาเป็นยืนข้างๆแทน ไคหาเอกสารตารางงานของตัวเองสักพัก ในที่สุดก็เจอ
"นี่ไง มันจะหายากอะไรนักหนาวะ"ไคยื่นกระดาษที่มีลักษณะยับยู่ยี่มาให้เซฮุน เขามองครั้งแรกเก็รู้แล้วว่าจงอินพึ่งคลี่มันออกจากตอนแรก ที่ถูกขยำเป็นก้อนกลมๆ
"อ้อขอโทษครับ สงสัยผมคงหาไม่ดีเอง"
"ถ้าจะจัดเวลาให้ฉัน จัดให้มันดีๆด้วย เช่นวันหยุดข้าราชการฉันต้องได้พักผ่อนไม่ว่าเหตุผลใดก็ตาม ถ้าฉันอยากไปเที่ยว นายก็ต้องหาเวลาให้ฉันเที่ยว แม้ว่างานตอนนั้นจะยุ่งแค่ไหน เข้าใจมั้ยเซฮุน"
"โอเคครับผมจะทำให้ได้"
"ดีเพราะฉะนั้นออกไปจากห้องฉันได้แล้ว….อ้อ แล้วก็อย่าลืมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ฉันจะพานายไปเที่ยว"
เมื่อจงอินพูดเสร็จ เซฮุนก็รีบเดินออกจากห้องส่วนตัวของไคในทันที เขาลืมไปเสียสนิทว่าวันนี้เขาต้องไปผับของเพื่อนจงอิน คนเฉิ่มๆแบบเขาจะเข้ากับสังคมชั้นสูงของจงอินได้มั้ย เขาเป็นผู้ช่วยของจงอิน(แม้จะมือใหม่)ทำไมเข้าจะไม่รู้ว่ากลุ่มเพื่อนของจงอินแต่ละคนนั้นรวยและสังคมดีแค่ไหน ไม่ว่าจะเป็นลูกรัฐมนตรีอย่างชานยอล หรือลูกของทูตที่ไปประจำอเมริกาอย่างคริส และลูกทูตจีนอย่างเทา แต่ละคนนั้นไม่ธรรมดาเลย
***
ตอนนี้ร่างบางกำลังเลือกชุดไปคลับของเพื่อนจงอินในห้องของตัวเอง เลือกเท่าไหร่ก็เลือกไม่ได้สักทีเพราะเขาไม่เคยมีชุดดีๆเลย เขากลัวว่าถ้าตัวเองใส่ชุดที่ไม่มียี่ห้อไปงานสังคม คงจะโดนดูถูกแน่ๆ และที่สำคัญคือเขาเกรงใจคุณไค เขาไปงานนี้กับจงอินในฐานะเลขา ถ้าเขาแต่งตัวไม่ดี คุณไคคงจะโดนเอาไปพูดในทางที่ไม่ดีแน่ๆ
ก๊อก ก๊อก’
"เห้ย แต่งตัวเสร็จยัง นี้หนึ่งทุ่มแล้วนะ วันนี้คลับเพื่อนฉันมีงาน มันเริ่มสองทุ่ม เร็วๆหน่อยฉันให้เวลา10นาที"
"คือคุณไคครับ…"
"อะไรวะ"เสียงทุ้มตะโกนกลับมาจากข้างนอกตัวห้อง จงอินคงยืนอยู่หลังบานประตูสีขาวแน่ๆ เซฮุนคิดในใจ
"ผมไม่มีสูธใส่ไปงาน…"
"งั้นออกมาข้างนอกก่อนเซฮุน"
เซฮุนรีบสวมใส่เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวของตัวเอง ก่อนจะเดินออกไปหน้าห้อง เขาเห็นไคยืนกอดอกรออยู่ด้วยใบหน้าเบื่อๆ ตอนนี้จงอินอยู่ในชุดสูธ Armani สีเข้ม มือหนาผายมือให้เซฮุนเดินไปทางห้องของตัวเอง ซึ่งห้องของไคก็อยู่ห่างจากห้องของเขาไม่มากนัก เมื่อถึงห้องของตัวเอง จงอินบอกให้เซฮุนนั่งรอที่ปลายเตียงสักครู่ ไคหายเข้าไปในห้องแต่งตัวประมาณ 10 นาที แล้วออกมาพร้อมกับชุดสูท Gucci และ Armani สีอ่อนสองตัว
"นายชอบตัวไหน"
"เอ่อ…ตัวฝั่งซ้ายครับ"
"อ่ะ งั้นเอาไปใส่สะ ฉันให้เวลา 5 นาที เปลี่ยนในห้องฉันเนี่ยแหละ" ไคโยนชุดสูทราคาหลักแสนมาให้เซฮุนที่นั่งอยู่ปลายเตียง เซฮุนคว้าเอาไว้ได้ทันเพราะกลัวชุดสูทแบรนด์เนมของไคจะเปรอะเปื้อนเศษฝุ่นบนพื้นพรม
"แล้วจะให้เปลี่ยนตรงไหนหรอ...ครับ?"
"ถ้าไม่อายฉัน เปลี่ยนตรงนี้เลยก็ได้นะ สนใจไหมละหืม? "
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนในห้องแต่งตัว"
ห้านาทีที่เซฮุนใช้เวลาแต่งตัว เขาใส่ชุดของไคได้พอดีเพราะจงอินบอกว่าเขาซื้อชุดสูทนี้มาตั้งแต่อยู่ม.ปลาย ไคเห็นว่าเซฮุนพร้อมกับการไปเที่ยวแล้ว เลยรีบมุ่งหน้าเดินทางสู่ปาร์ตี้ของเพื่อนสนิท…
***
ตอนนี้รถสปอร์ตคันงามของคิมจงอินก็ได้มาจอดอยู่หน้าคลับหรูแห่งหนึ่ง ไคบอกกับเซฮุนว่าที่นี่เป็นคลับของเพื่อนสนิทเขา เมื่อรถจอดลงที่หน้าคลับ ก็มีหนักงานมารับรถคันหรูต่อจากจงอินไปหาที่จอดให้ ไคเดินนำหน้าเซฮุนเข้าไปข้างในตัวคลับ การ์ดเฝ้าหน้าประตูร้านเห็นจงอินก็รีบก้มหัวทำความเคารพ ก่อนจะเปิดประตูให้ ในร้านนี้ตกแต่งไปด้วยโทนสีดำมืด มันทำให้ลักษณะร้านนี้ดูดุดันและป่าเถื่อน แต่ก็ดูมีเสน่ห์ไม่น้อย ผีเสื้อราตรีมากกำลังเต้นระบำกันอยู่กลางฟลอ เซฮุนกวาดตามองขึ้นไปที่ชั้นสองของผับ ที่ป้ายทางขึ้นเขียนว่า VIP ชั้นที่สองจะมีห้องกระจกทั้งหมด 10 ห้อง ฝั่งละ 5 ห้อง ห้องพวกนั้นจะมองเห็นแด๊นซ์ฟลอข้างล่างทั้งหมด ประมาณว่าถ้าใครถูกใจคนไหนก็สามารถเรียกขึ้นมาข้างบนได้
"Hey man!" ผู้ชายหัวสีทองลุกขึ้นมาจากที่นั่ง ก่อนจะตีมือทักทาย
"ไงพวกมึง"
"คนที่ยืนอยู่ข้างหลังมึงใครว่า เด็กใหม่? เดี๋ยวนี้ชอบลองของแปลกเหรอครับคุณคิม"
"เด็กพ่อมึงสิ นี่เลขากู ชื่อโอเซฮุน เว้ย" จงอินนั่งลงข้างๆคริสก่อนที่โอเซฮุนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับไค เซฮุนยิ้มให้คริสเป็นคำทักทาย
"เหยด เดี๋ยวนี้คิมไคมีเลขากับเขาด้วยวะ แต่เลขามึงนี่หน้าเหมือนตุ๊ดเลย" ผู้ชายที่ใต้ตาดำเหมือนหมีแพนด้าเอ่ยแซวร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเอง "ไง น้องสาวเป็นเก้งหรอเรา?"
"ไม่ได้เป็นครับ" โอเซฮุนเอ่ยตอบอย่างสุภาพ ก่อนจะหันไปมองอีกคนที่นั่งอยู่ข้างคริส ถ้าเขาจำไม่ผิดก็คงจะชื่อ ‘ปาร์คชานยอล’ ลูกรัฐมนตรี
"ฮ่าๆ กูว่าชานยอลต้องชอบไอเด็กนี่แน่เลยว่ะ"
"น้องเห็นเพื่อนพี่ที่นั่งอยู่ตรงนั้นป่ะครับ เครดิตมันคือชานยอลคนสายเหลือง ถ้าน้องชอบมัน พี่ติดต่อให้ได้นะ" เทาพูดด้วยใบหน้าขี้เล่น แล้วแกล้งพูดใกล้ๆใบหูของเซฮุน เซฮุนรู้สึกขนลุกจนต้องย่นคอหนี
"แล้วเซฮุนนายนึกยังไงมาเป็นเลขาคิมจงอินล่ะ?" ชานยอลที่นั่งเงียบให้เทาแซว เอ่ยถามคนร่างบางที่นั่งอยู่ปลายโซฟา
"คือ…พ่อของคุณไคท่านมีบุญคุณกับผมน่ะครับ ผมเป็นเด็กทุนของท่าน ผมเลยอยากที่จะตอบแทนบุญคุณท่านน่ะครับ" เซฮุนเอ่ยตอบยิ้มๆอย่างเป็นกันเอง ทั้งสามคนที่ได้เห็นรอยยิ้มของเซฮุนก็พลางยิ้มตามกันทั้งโต๊ะ ยกเว้นแต่คิมจงอิน
"แล้วนายไม่ดื่มเหล้าเหรอ? หรือยังไง" เป็นคริสเองที่เอ่ยถามบ้าง
"ไม่เคยกินเลยครับ"
"…"
"พวกมึงคิดเหมือนกูไหม"
"งั้นคืนนี้ต้องจัด"
คริสสั่งให้เด็กในร้านไปเอาเหล้าที่แรงที่สุดมา 9 ช็อต ซึ่งคำสั่งที่คริสเอ่ยปากไปนั้น ทำให้เซฮุนถึงกลับต้องกลืนน้ำลาย นี่พวกเขาคิดจะทำอะไรกัน? คริสสังเกตเห็นสีหน้าของโอเซฮุนที่ตอนนี้ซีดเป็นไก่ต้ม เลยอดที่จะพูดแซวไม่ได้
"นี่เซฮุน…รู้รึเปล่าว่านายน่ะ แสดงสีหน้าชัดเจนมากนะ ว่านายกำลังกลัว"
"พวกมึงเลิกแกล้งเลขากูได้แล้ว"
"…." เงียบทั้งกลุ่ม
"เพราะเดี๋ยวกูแกล้งเอง"
"ฮ่าๆๆๆ"
โอเซฮุนรู้สึกเหมือนว่าตัวเองหลงอยู่ในแหล่งที่มีแต่คนพร้อมจะสุมหัวกันแกล้งเขา เขาดูหน้าแกล้งมากหรอ? เซฮุนนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไม่นานมากพนักงานก็ถือแก้วใบเล็กมาเสริฟ 9 ใบ ไม่ต้องเดาว่าน้ำในแก้วพวกนั้นเป็นอะไร เพราะที่คริสสั่งพนักงานไป เขาได้ยินเต็มสองหู ว่ามีอะไรบ้างที่คริสสั่ง
"เซฮุนนายคิดว่านายจริงใจพอที่จะเป็นเลขาของฉันมั้ย?"
"ครับ…ผมคิดว่าผมจริงใจพอที่จะเป็นเลขาของคุณ"
"งั้นนายต้องพิสูจน์ว่านายจริงใจด้วยการกินไอน้ำสีใสๆนี่ 9 แก้วนะเซฮุนนา" ไคยกยิ้มที่มุมปากอย่างกวนๆ
"ผมเพิ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้ความจริงใจของใครสักคน ถูกพิสูจน์ด้วยเกมไร้สาระแบบนี้เหรอครับคุณไค? แต่ในเมื่อคุณอยากรู้ว่าผมจริงใจมั้ย ผมก็จะจัดให้ครับ" เซฮุนยกยิ้มอย่างเป็นต่อ
คำพูดนั้นทำให้ไคแทบอยากจะล้มโต๊ะที่กั้นระหว่างเขากับเซฮุนจริงๆ คนในโต๊ะเริ่มเห็นบรรยากาศกำลังมาคุ จริงๆพวกเขาทุกคนในกลุ่มเคยโดนแกล้งกันแบบนี้ทั้งนั้น ไม่คิดว่าเซฮุนจะเป็นคนจริงจังแบบนี้ แต่ในระหว่างที่เพื่อนในกลุ่มกำลังคิดจะแก้ไขสถานการณ์ ถ้าพวกเขามองไม่ผิด มือขาวๆของโอเซฮุนนั้น กำลังหยิบแก้วค็อกเทลราคาแพงขึ้นดื่มพร้อมกันที่ละ 2 แก้ว จนครบ 9 แก้ว เซฮุนต้องตายแน่ๆ เพราะขนาดคนขอแข็งอย่างพวกเขายังเกือบเป็นลม เซฮุนที่เพิ่งเหล้าดื่มเสร็จ เขาใช้หลังมือเช็ดมุมปากเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้ทุกคนด้วยสายตาเยิ้มๆ ทุกคนรู้ดีว่าแอลกอฮอล์กำลังออกฤทธิ์
"เป็นไงล่ะ ผม..จริงใจ..พอรึยัง" โอเซฮุนรู้สึกเวียนหัวอย่างรุนแรงจนต้องใช้แขนข้างขวาโอบคอเทาไว้ ในขณะที่เทากำลังตะลึง ก็ต้องเปลี่ยนมาช่วยพยุงเซฮุนแทน
"เห้ยไค กูว่าน้องเค้าไม่ไหวแล้วนะ พากลับคอนโดเหอะ"
"เออๆเดี๋ยวนั่งก่อนสักพักค่อยพากลับ"
"งั้นผม…อึก..ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน"
พวกเขาคิดว่าสภาพแบบโอเซฮุน ณ ขณะนี้ที่เดินตัวเอียงยิ่งกว่าหอเอนปิซ่า คงไปไม่ถึงหน้าห้องน้ำแน่ๆ พอพวกเขาถามว่าให้ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนมั้ย เจ้าเด็กนั่นส่ายหน้าลวกเดียว ทุกคนพิสูจน์ได้ว่าโอเซฮุนนั้นเป็นคนที่ดื้อจริงๆ เจ้าตัวคงรู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่ไหวแน่ๆ แต่ก็ยังดั้นด้นที่จะไปต่อ ตอนนี้เซฮุนไปห้องน้ำได้สัก 5 นาทีแล้ว ปาร์คชานยอลที่นั่งขรึมมานานทนไม่ไหว เขาไม่ได้เป็นห่วงเด็กนั่นอย่าเข้าใจผิด เขาแค่เสี้ยนบุหรี่...
"เห้ยพวกมึงกูไปสูบบุหรี่แปปนะ" คิมจงอิน คริส และเทาไม่มีใครสนใจคำพูดของเขาเพราะรู้ว่าคนร่างสูงนี่ติดมาโบโร่แค่ไหน
***
เซฮุนที่ตอนนี้มองไปทางไหนภาพก็หมุนติ้วๆจนน่าปวดหัว เซฮุนเกาะราวบันไดเดินลงขั้นไปเลื่อยๆ สภาพเขาตอนนี้เหมือนคนจะครานยังไงหยั่งงั้น ถ้าพวกเพื่อนของจงอินมาเห็นสภาพเขาตอนนี้คงต้องโดนล้อจนถึงลูกบวชแน่ๆ เซฮุนเดินคลำทางมาเลื่อยๆ ในที่สุดก็มาถึงทางไปห้องน้ำ เขาสังเกตเห็นคนหนุ่มสาวกำลังนัวเนียกันอยู่ โชคดีที่เขาเคยอยู่เมืองนอกเลยปรับตัวได้กับเหตุการณ์แบบนี้ แต่โชคร้ายที่เขารู้สึกว่าตัวเองคงเดินไปห้องน้ำไม่ไหวแล้วแน่ๆ เขาจึงเอนตัวพิงไปกับพนังสีเข้มอย่างหมดแรง ขณะที่เขาพิงตัวอยู่ก็มีผู้ชายที่แต่งตัวดีมากคนนึงเดินเข้ามาถาม…
"เฮ้ คุณไหวรึเปล่าครับ? "
"ไหว..อึกครับ"
"คุณเมามากแล้ว ให้ผมพาไปเข้าห้องน้ำนะ"
ผู้ชายที่ดูเป็นคนมีฐานะเดินพยุงร่างบางจนถึงห้องน้ำชาย ผู้ชายคนนี้นิสัยดีมากๆ เพราะช่วยเขาพาไปห้องน้ำแล้วยังช่วยพาเขาออกจากห้องน้ำอีก ผู้ชายคนนี้ทำเนียนาเซฮุนไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ตอนนี้เซฮุนกำลังเมามากเลยเออออไปกับเขาด้วย จะเอ่ยปาก แต่เขารับรู้ได้ว่าคนพวกนี้ไม่ใช่ย่อยแน่ๆเพราะตอนนี้เซฮุนกำลังนั่งโต๊ะ VIP ที่อยู่โต๊ะที่ 2 แต่โต๊ะของไคอยู่ที่สุดท้าย
"เห้ยมึงพาใครมาวะ หน้างี้สเป็กมึงเลยนหนิ? "
"ไม่รู้ว่ะ เจอตามทางอ่ะ เห็นแต่งตัวดีหน้าตาก็โครตน่ารัก เลยพามา น้องเค้าเมามากเลย สอยง่าย"
"เห้ยมึงไม่ถามเค้าก่อนหรอว่าเป็นไหม ถ้าเค้าไม่ได้เป็นเกย์อ่ะ มึงจะทำไง? "
"ก็ทำให้แม่งเป็นวันนี้เลย"
ในขณะที่ชานยอลเพิ่งสูบควันเข้าปอดมาหมาดๆ เห็นรุ่นพี่มหาลัยที่รู้จัก กำลังนั่งกินเหล้าอยู่เลยกะว่าจะเดินเข้าไปทักเสียหน่อย ร่างสูงก้าวข้ามขั้นบรรไดสีดำเพื่อที่จะเดินไปที่โต๊ะของรุ่นพี่ ชานยอลยิ้มให้รุ่นพี่ที่เขารู้จักก่อนจะกล่าวคำทักทาย
"สวัสดีครับพี่ซึงฮยอน แหมวันนี้ห้อยเมียมาด้วยเหรอพี่" ชานยอลเอ่ยแซวคนเป็นรุ่นพี่อย่างที่เคยทำเป็นปกติ
"ยังไม่ใช่เมียหรอก แต่กำลังจะได้เป็น ฮ่าๆๆ"
มือหนาของซึงฮยอนจับใบหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังแดงกล่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์และกำลังซบหลับอยู่ ให้เงยหน้าขึ้น ก่อนจะกดจูบที่แก้มของคนตัวขาวเบาๆ ร่างสูงชะงักทันทีที่เห็นเซฮุน เลขาของเพื่อนสนิทกำลังนั่งหลับตาด้วยใบหน้าอิดโรย
"พี่ครับ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเขาใช่ไหมครับ? "
"เมื่อกี้กูเพิ่งหอมแก้มน้องเขาไปมึงไม่เห็นหรอ? แก้มแม่งนิ่มอย่างกะผู้หญิง"
"จะเป็นไรไหม…ถ้าผมจะขอ…"
"ขอกันง่ายๆอย่างงี้เลยหรอวะ? "
"…"
"เออแต่ไม่เป็นไร เห็นมึงเป็นน้องสนิทและเคารพกูมาตลอด กูรู้แบบนี้สเป็กมึง อุ้มไปดีๆล่ะ"
เพื่อเป็นการไม่ให้รุ่นพี่สงสัย ร่างสูงจึงจำเป็นต้องพยุงคนที่เตี้ยกว่าตัวเองไม่ถึงสิบเซนออกนอกคลับ ชานยอลคิดว่าเขาคงจะต้องพาเซฮุนไปที่คอนโดตัวเองก่อน แล้วค่อยโทรไปบอกจงอินตอนที่พาเซฮุนไปถึงรถ
(ในฝั่งของคิมจงอิน)
"เห้ยกูว่าเซฮุนกับชานยอลไปนานเกินไปแล้วนะมึง" เทาเปิดประเด็น เพื่อนสนิทของเขาและเลขาน่าแกล้งนั่นหายกันไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
Your sugar Yes, please~
Won't you come and put it down on me~
"ฮัลโหล หายไปไหนมึง พวกกูนั่งรออยู่เนี่ย"
( ไว้กูค่อยเล่า เรื่องมันยาว ตอนนี้เซฮุนอยู่กับกู และกูกำลังจะพาเลขามึงไปส่งที่คอนโด )
"คอนโดใคร? "
( คอนโดกูเอง )
"…"
"มึงอย่าทำอะไรเซฮุนนะ…เพราะเซฮุนมีความสำคัญต่อพรรคของพ่อกูมาก เข้าใจนะ"
( อืม… )
ติ๊ด’
ชานยอลขับรถ Audi R8 มุ่งหน้าไปยังคอนโดหรู บนถนนยังพอมีรถลาแล่นอยู่บ้างแต่ค่อนข้างที่จะบางตาเพราะตอนนี้ก็ตี 3 เข้าไปแล้ว คนข้างๆเขา หลับปุ๋ยตั้งแต่ชานยอลอุ้มมาถึงรถ ในช่วงที่รถติดไฟแดงชานยอลเผลอแอบมองใบหน้าของเซฮุนที่ตอนนี้แดงไปทั้งแก้มขาว ไม่นานมากนักสัญญาณไฟแดงก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว ชานยอลจำเป็นต้องละสายตาจากใบหน้าหวานไปยังท้องถนนยามค่ำคืนของกรุงโซลแทน
เมื่อชานยอลขับรถมาถึงคอนโดของตัวเอง เขาพยายามที่จะปลุกเซฮุนซึ่งตอนนี่ร่างบางพิงตัวหลับไปกับเบาะรถยนต์ มือหนาเอื้อมไปจิ้มแก้มของเซฮุนเบาๆเผื่อหวังให้ร่างบางตื่น แต่มันไม่เป็นผมเอาเสียเลย ความอดทนของชานยอลหมดลงแล้ว เขาเลยตัดสินใจ…
"เซฮุน!! ตื่น!! " ชานยอลตะโกนเสียงดังใส่หูของเซฮุนและก็ได้ผลเพราะตอนนี้เซฮุนลืมตาขึ้นมาแล้ว ร่างบางส่งยิ้มให้ชานยอลก่อนจะคว้าคอของชานยอลมาใกล้ๆตัวเอง แล้วบ่นร่ายยาวเป็นภาษาอังกฤษ
"Mark I miss you so much " (มาร์คกูโครตคิดถึงมึงเลยว่ะเพื่อน)
ชานยอลรีบผละตัวออกจากเซฮุนแล้วดึงเซฮุนออกมาจากรถ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นช่วยพยุงเซฮุนเพื่อไปที่ลิฟท์ส่วนตัวแทน ชานยอลไม่แน่ใจว่าเขาทำถูกแล้วหรือเปล่าที่ปลุกเซฮุนให้ตื่นเพราะตอนนี้เซฮุนกำลังเอามือนุ่มๆนั่นมาหยิกแก้มเขาบ้าง ดึงหูบ้าง จับนู่นจับนี้ เซฮุนคงจะเมามากจริงๆ เมื่อชานยอลไขประตูเข้าไปในห้องสำเร็จก็พาร่างบางไปนั่งที่โซฟาสีครีมซึ่งถ้าเปิดประตูมาก็สามารถเห็นโซฟาได้ทันที ซึ่งเซฮุนตอนนี้ฤทธิแอลกอฮอล์ลดลงไปบ้างแล้ว ปากบางสีชมพูนั่นก็ยังคงส่งเสียงเจื้อยแจ้วร้องเพลงอย่างน่ารำคาญ ชานยอลเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วชุบน้ำอุ่นหมาดๆมาเพื่อที่จะเช็ดใบหน้าให้เซฮุนสร่างเมา แต่สิ่งที่เขากำลังทำนั้น…มันผิดมหันต์
"เซฮุน! อยู่นิ่งๆสักนาทีนึงได้มั้ย? "
"อะไรนะ!? กูอยากร้องเพลงจังเลยย มาร์คคึ มึงรู้มั้ยว่า กูโครตตตตคิดถึงมึงเลยย"
ชานยอลส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ว่าแต่ชื่อที่ร่างบางบ่นว่าคิดถึงนักคิดถึงหนา นี่ชื่อผู้ชายนี่นา? หรือว่า…เซฮุนจะมีแฟนเป็นผู้ชายหรืออาจจะแค่เพื่อน ชานยอลสะบัดหัวไล่ความคิดของตัวเองก่อนจะใช้ผ้าขนหนูผืนบางเช็ดที่หน้าเซฮุนเบาๆ ในขณะที่ชานยอลกำลังเช็ดหน้าให้เซฮุนอยู่นั้น จู่ๆร่างบางก็จับมือของชานยอลออกจากใบหน้าตัวเอง แล้วเขยิบหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหน้าของชานยอล…
ใกล้ขึ้นกว่าเดิม…
ตึกตักตึกตัก
เสียงหัวใจมันดังจนแทบจะทะลุออกมาข้างนอกตัวชานยอลแล้ว…
ปากบางอมชมพูนั่นยื่นมาตรงหน้าเขาแล้ว…จะทนไม่ไหวเหมือนกันแล้วนะเว้ย!
ชานยอลหลับตารอจุมพิตแสนหวานจากเซฮุน…
.
.
.
.
.
กะว่าจะได้รสชาติหวานๆจากริมฝีปากบาง แต่ชานยอลกลับรู้สึกถึงความหนักที่ไหล่กว้างๆของตัวเองแทน ชานยอลรีบลืมตาขึ้นมาทันที ก่อนจะหัวเราะให้กับตัวเองเบาๆ เพราะตอนนี้เซฮุนน่ะหลับคาไหล่เขาเลย ชานยอลเพียงแค่เอื้อมมือลูบศรีษะทุยของเซฮุนเบาๆเท่านั้น
ปึง!
"ชานยอลมึงกำลังทำไรวะนั่น!"
TBC.
55555555555555 ใครตามมาขัดพี่ชาลของเรานะ *แก้ไขแล้ว*
เราเตือนไว้ก่อนน้าว่าฟิคเรื่องนี้ *ดราม่าแรง* -3-
#ลูกประธานKH สกรีมเลยออนนนี่ทั้งหลาย
ความคิดเห็น