คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Earned IT : Bad News
Earned IT : Chapter 1
But I've got high hopes, it takes me back to when we started
High hopes, when you let it go, go out and start again
High hopes, when it all comes to an end
But the world keeps spinning around
"มิสเตอร์โอ! ฉันบอกคุณแล้วใช่มั้ยว่าให้ปิดมือถือตอนเรียน ไม่ใช่หรอ!?"
"คือผมขอโทษนะครับ" ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนแล้วโค้งตัวขอโทษ 3 ครั้ง ก่อนจะกล่าวขอโทษอาจารย์ประจำวิชา ขณะเดียวกันมือบางก็เอื้อมไปกดปิดเครื่องมือสื่อสารทันที
ไม่นานมากนัก หลังจากที่เซฮุนโดนดุด่าสารพัด ขณะนั้นเอง ผู้ช่วยอธิการมหาลัยก็เปิดประตูห้องเรียนเสียงดัง ปัง! ก่อนจะรีบวิ่งตาลีตาเหลือกเข้ามาในห้องเรียน เหมือนจะมีเรื่องเดือดร้อนและสำคัญมาก
"ขออนุญาตนะครับมิสแมรี่! ผมขอเชิญนักศึกษาที่มี ชื่อว่า โอเซฮุน ไปที่ห้องอธิการมหาลัยด่วนๆเลยครับ!"
"เอ้า มิสเตอร์โอ คุณได้ยินแล้วก็ตามคุณเกรย์สันไปสิ เร็วๆด้วย คงจะสำคัญน่าดู"
"เอ่องั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" ร่างโปร่งโค้งตัวทำความเคารพมิสแมรี่อีกครั้ง แล้วรีบวิ่งตามคุณเกรย์สันไป เซฮุนต้องเดินจากตึกเอไปตึกบี ซึ่งตึกบีก็ไม่ได้ไกลมาก เพราะทุกๆตึกที่อยู่ติดกันในมหาลัยชื่อดังแห่งนี้มีทางเชื่อมระหว่างกันอย่างเป็นระเบียบ ไม่นานมากนัก ร่างโปร่งก็วิ่งมาถึงห้องมิสเตอร์เอ็ดเวิร์ด(ท่านอธิการบดีมหาลัย)
ตึก ตัก ตึก ตัก'
เสียงหัวใจ..มันดังเพราะตื่นกลัวกับเรื่องใหญ่ที่อาจจะเกิดขึ้น..
"สวัสดีโอเซฮุน คือ คุณคงรู้แล้วว่าผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ เชิญนั่งก่อนสิ" เซฮุนรับรู้ได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ เหมือนจะเกิดเรื่องไม่ดีกับตัวเองยังไงไม่รู้ ลางไม่ดีเลย
"คือมันเป็นเรื่องที่สำคัญมาก คุณควรได้รู้เรื่องเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้"
"แล้วมันคือเรื่องอะไรหรอ..ครับ?"
"คือ..ท่านประธานาธิบดี คิม เรียกตัวคุณกลับประเทศ ผมพยายามบอกและอธิบายให้ท่านเข้าใจแล้วว่าคุณทำตัวดีมาตลอด สร้างชื่อเสียงให้กับมหาลัยมากมาย เรียนดีมาก แต่ท่านก็บอกว่าจำเป็นต้องเรียกคุณกลับจริงๆ"
โอเซฮุน รู้สึกเหมือนวิญญาณออกจากร่าง เค้าทำตัวดีมาตลอดไม่เคยเกเร การเรียนไม่มีตก แต่ทำไม…ทำไมท่านประธานาธิบดีต้องเรียกเค้ากลับ ที่เขาได้ให้สัญญาว่าจะประพฤติตัวดี สร้างชื่อเสียงให้ประเทศ เขาก็ได้ทำตามสัญญาที่ได้ให้ไว้ทุกอย่าง โอเซฮุนคนนี้ไม่เคยผิดสัญญา…
"ละ แล้วคุณอธิการพอจะรู้เหตุผลมั้ยครับว่าทำไมท่านประธานาธิบดีถึงเรียกผมกลับ"
"รู้สิ…คือท่านต้องการให้ลูกชายของท่าน มีคนคอยช่วยเหลือ คอยติดตาม สอนงานด้านการบริหารประเทศ อะไรทำนองนี้ ท่านคงเห็นคุณเป็นคนเก่งและมีความสามารถ แล้วยังเรียนคณะรัฐศาสตร์ด้านการปกครองมาด้วย เห็นว่าพวกคุณรุ่นราวคราวเดียวกันด้วย คงอยากจะให้ไปเป็นเพื่อนร่วมงานและช่วยแนะนำให้คำปรึกษาลูกของท่านน่ะ" ประโยคแรกที่ผุดขึ้นในสมองของเซฮุนคือ ทำไมท่านไม่สอนเอง? คนอื่นที่เก่งๆกว่าเขาก็มีเยอะแยะทำไมต้องเป็นเขา แล้วลูกชายของประธานาธิบดี…คือใครกัน?
"แล้วกำหนดกลับเกาหลีวันไหนครับ?"
"อีก 2 วัน ผมจะให้เวลาคุณเตรียมตัว เก็บข้าวของซะตั้งแต่วันนี้ แล้วพรุ่งนี้มาทำเรื่องลาออก จากมหาลัย เวลา 10 นาฬิกานะ ผมจะช่วยคุณจัดการเอง ผมล่ะเสียดายคุณจริงๆ คนเก่งๆอย่างคุณหน้าจะเรียนให้จบก่อน"
"ผมก็อยากเรียนให้จบครับ แต่ทำไงได้ ท่านประธานาธิบบดีมีบุญคุณกับผมอย่างมาก ผมได้มาเรียนที่นี่ก็เพราะท่าน ผมก็คงต้องกลับไปอย่างที่เค้าสั่ง อย่างว่าละครับเด็กทุนหนิฮ่าๆ... งั้น ผมขอตัวไปจัดการตัวเองก่อนนะครับ ท่านอธิการบดี"
ร่างโปร่งโค้งตัวทำความเคารพท่านอธิการ แล้วเดินออกมาจากห้องมิสเตอร์เอ็ดเวิร์ดอย่างคนไร้จุดหมาย เขาไม่อยาก…ไม่อยากจากที่นี่ไป ที่นี่คือความฝัน ความหวัง คือทุกๆอย่างของเขา แต่ทำไม.. ต้องมีคนมาพรากความฝันของเขาไป ทำไม.. มันถึงสิ้นสุดลงแค่นี้...
ระหว่างที่เซฮุนเดินกลับหอพักนักศึกษา เขาก็เดินมองตึกมหาลัยที่ดูกี่ทีก็ชวนให้หลงใหล เขาคิดมาตลอดว่าคงจะได้อยู่มองพวกมันอีกสักสามปี แต่อยู่ๆเขาก็ต้องจากพวกมันไปอย่างกระทันหัน เขาควรเก็บภาพความทรงจำต่างๆเอาไว้ มหาลัยแห่งนี้ที่เขากำลังศึกษาอยู่มันช่างสวยงามมาก กลิ่นอายความเป็นตึกเก่า มหาลัยถูกสร้างในปีค.ศ. 1710 อายุของตึกในมหาลัยมีมากกว่า 800 ปี ตั้งแต่สมัยของพระเจ้าเฮนรีที่2 เป็นมหาลัยที่จัดว่าเก่ามากจริงๆ ในมหาลัยจะมีหอนาฬิกาจำลองสร้างเอาไว้ตรงลานกว้างๆ หอนาฬิกานั้นเป็นของคณะสถาปัตยกรรม มันคลาสสิกมากครับ เขาชอบมหาลัยแห่งนี้ อันที่จริงจะเรียกว่าเขาหลงรักมันเลยก็ว่าได้ เพราะตึกในมหาลัยจะยังคงความคลาดสิกที่งดงามเอาไว้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก'
"มาร์ค เปิดประตูให้กูหน่อย กูถือของมาเยอะ" ที่ต้องขอช่วยให้มาร์คมาเปิดประตูให้ เพราะด้วยความที่เซฮุนเป็นศิษย์รักของมิสเตอร์สมิท อาจาร์ยรัฐศาสตร์ระดับแนวหน้าของมหาวิทยาลัย เมื่อเขารู้ว่าเซฮุนจะไม่ได้เรียนต่อที่นี่อีก เขาจึงได้ยกตำราหนังสือเกี่ยวกับรัฐศาสตร์ทั้งหมดของตัวเองให้กับเซฮุน พร้อมกับอวยพรให้เขาโชคดี
"Wait a minute man ~" จริงๆมาร์คพูดได้ถึง 3 ภาษา ทั้งอังกฤษ จีน เกาหลี แต่เขาพูดหยอกกับเซฮุนอย่างที่เขาทำเป็นประจำ บานประตูสีขาวค่อยๆเปิดออก พร้อมกับใบหน้ากวนประสาทของคนที่อยู่ในห้อง มาร์คแกล้งทำเป็นยืนขวางทางเข้าเอาไว้ไม่ให้เซฮุนเข้า ทั้งๆที่เห็นว่าคนตัวบางถือหนังสือเล่มหนาๆ หลายเล่ม แต่สุดท้ายพอมาร์คสังเกตเห็นสีหน้าที่เหนื่อยปนความทุกข์ของเซฮุน เขาก็ต้องเปลี่ยนความคิดที่จะแกล้งเซฮุนมาเป็นช่วยยกกองหนังสือที่อยู่บนแขนของเซฮุนแทน
"กว่าจะเปิดประตูได้นะ มึงรู้มั้ยว่ากูทั้งเมื่อยทั้งเหนื่อย ไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วย วันนี้มันวันอะไรของกูวะแม่ง!" ร่างบางสบถพร้อมกับโยนหนังสือที่อยู่ในมือทั้งหมดลงบนโซฟา
"โทษที ก็กูไม่รู้ว่ามึงไปแดกรังแตนที่ไหนมานี่หว่า" มาร์คกล่าวขอโทษขอโพยพร้อมกับวางหนังสือของเซฮุนลงบนโต๊ะหน้าทีวี
เซฮุนรู้สึกเหนื่อยจริงๆกับการที่ต้องรีบแบกของหนักวิ่งกลับหอพัก แถมยังต้องรีบเก็บของให้ทันวันบินกลับ ชีวิตเขานั่นช่างลำบากจริงๆ เขาคิดในใจ พร้อมกับเอนตัวนั่งลงที่โซฟากลางห้องก่อนจะเอนตัวพิงไปกับหมอนใบใหญ่สีส้ม มนุษย์หน้าตากวนประสาทที่มีชื่อว่ามาร์ค รีบวิ่งมานั่งลงข้างๆเซฮุนด้วยใบหน้าสอดรู้สอดเห็น
"เห้ยมึง ไปทำไรที่ห้องอธิการวะ? ดูเหมือนมีเรื่องด่วน"
"ประธาธิบดีเกาหลีเขาเรียกกูกลับประเทศว่ะ ให้กูไปช่วยงานเขา "
เซฮุนตอบ พร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ เพราะไม่ให้เซ็งก็คงจะไม่ได้ เขาเหมือนกับโดนยึดความฝันไปทั้งๆที่มันเกือบจะถึงอยู่แล้ว แย่จริงๆ ความฝันมันควรที่จะขึ้นอยู่กับใครสักคนหรอ? เขาจะยึดมันไปเมื่อไหร่ก็ได้ ตัวเขาคิดว่ามันไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น แต่สำหรับคนไม่มีเงินอย่างเขา มันก็คงจะเป็นไปได้
"เห้ย จริงดิ มึงต้องกลับจริงๆหรอ แล้วกูจะอยู่กับใคร มึงมาให้กูอยากแล้วจากไปแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย กูเสียใจ กูจะตาย " มาร์คเสแสร้งแกล้งทำเป็นเศร้าเพราะไม่อยากให้บรรยากาศมันตึงเครียดไปมากกว่านี้
"เออ กูจะกลับแล้วอีกสองวัน เมียมึงก็เยอะแยะ ก็เอามานอนกอดที่ห้องดิวะ" เซฮุนตอบกลับพร้อมกับทำหน้าเอือมๆ เพราะเขาก็รู้ดีว่ามาร์คนั้นเป็นเพลย์บอยตัวพ่อที่ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าในแต่ละวัน
"กอดมึงอุ่นกว่าเยอะ" มาร์คพูดแล้วทำหน้าหื่นๆใส่เซฮุน
"โอ๊ย รำคาญว่ะ ฮ่าๆ กูไม่คุยกับมึงแล้ว ไปเก็บของก่อนนะมึง" เซฮุนผลักหัวมาร์คเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปทางห้องของตัวเอง หอพักของเซฮุน ในตัวจะมีทั้งหมดสองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ แล้วก็ห้องส่วนกลาง(ห้องนั่งเล่น) ส่วนห้องครัวก็มีพื้นที่น้อยมาก แค่อ่างล้างจานกับเตาแก๊ส จริงๆห้องของเขาและมาร์คค่าเช่าแพงหูฉี่เลย แต่ก็นะ เซฮุนเป็นเด็กทุนหนิ รัฐจ่ายให้ทุกอย่างอยู่แล้ว
"โหมึงไปแล้วอ่อ ทิ้งกูไว้คนเดียวอีกแล้ว เสียใจ ฮื่อออ" เซฮุนยิ้มขำๆให้กับความบ้าๆบอๆของมาร์ค ดูมาร์คทำท่าทางเข้าอย่างกับคนจะขาดใจตาย แอ็คติ้งมาเต็มมาก เซฮุนคิด
แกร๊ก…
เสียงเปิดประตูห้องของเซฮุนยังเก่าและดูมีเสน่ห์เหมือนเดิม เขาชอบอะไรที่มันเก่าๆ มันให้ความรู้สึกเหมือนมีเรื่องราวต่างๆมากมายอยู่ในสถานที่นั้นๆ เขาชอบอ่านหนังสือประวัติศาสตร์และเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวค่อนข้างที่จะสูง คนที่รู้จักตัวตนของเขาจริงๆมีแค่เพื่อนสนิทเท่านั้น ทุกคนอาจจะคิดว่าเขาเรียนจนไม่สนใจอะไร แต่จริงๆแล้ว เซฮุนสนใจทุกสิ่งรอบข้างเสมอ เพียงแต่ เขาแสดงออกไม่เก่ง พูดแล้วรู้สึกใจหายแปลกๆที่อยู่ต้องกลับประเทศเกาหลีแบบกระทันหัน เซฮุนไม่ได้กลับมา 6 ปีแล้วเพราะสอบชิงทุนมาเป็นเทศอังกฤษได้ตั้งแต่ม.4 ไม่ใช่ว่าเขาเสียใจที่ได้กลับประเทศ เขาก็แค่อยากจะเรียนให้จบก่อน เขาดีใจนะที่จะได้กลับไป จะได้ไปดูแลคุณตากับคุณยาย ได้ทดแทนบุญคุณให้พวกท่านจริงๆจังๆสักที
ร่างบางเดินผ่านเตียงนอนไปหยิบกระเป๋าเดินทางใบใหญ่บนตู้เสื้อผ้าไม้เก่าๆ เขาเขย่งเอื้อมหยิบลงมา ฝุ่นเกือบจะปกคลุมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไปทั้งใบ เขาเดินไปหยิบผ้าสีขาวแล้วชุบน้ำพอหมาดๆ แล้วก็ค่อยๆลงมือ เช็ดกระเป๋าอย่างถะนุถนอม กระเป๋าใบนี้จริงๆมันเป็นของคุณพ่อของเขา คุณพ่อของเซฮุนก่อนที่ท่านจะเสียนั้น ท่านได้ทำงานที่จะต้องบินไปต่างประเทศแทบทุกเดือน และกระเป๋าใบนี้คือกระเป๋าใบเก่งที่ท่านใช้เป็นประจำ
ของที่ซฮุนจะต้องเก็บกลับประเทศเกาหลี มีเสื้อผ้าซึ่งเซฮุนซื้อจากที่นี่ไปน้อยมากเพราะเงินที่เหลือจากทุนแต่ละเดือนไม่พอที่จะไปใช้จ่ายฟุ้มเฟือย ถึงเงินจะพอ เขาก็จะส่งไปให้คุณตากับคุณยายทุกเดือน หรือบางครั้งคุณยายกับคุณตาท่านปฏิเสธ ร่างบางก็จะเก็บออมไว้ใช้ในเวลาที่จำเป็นเท่านั้น หนังสือเรียนของอันนี้ค่อนข้างที่จะสำคัญเพราะอาจจะต้องให้ลูกท่านประธานาธิบดีใช้ต่อ อันสุดท้ายก็คือประสบการณ์ความทรงจำดีๆจากมหาลัยและประเทศนี้ ร่างโปร่งมัวแต่จัดของลืมดูเวลา 5 ทุ่มกว่าแล้ว ยังไม่ได้อาบน้ำ ล้างหน้าหน่อยดีกว่าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
กว่าเขาจะอาบน้ำเสร็จ ก็เที่ยงคืนครึ่งแล้วหรอ เขาคิดในใจ เขาลืมไปเสียสนิทว่าพรุ่งนี้จะต้องไปทำเรื่องลาออกที่มหาลัย แล้วยังต้องไปเอาตั๋วเครื่องบินกลับเกาหลีกับอธิการบดีอีกด้วย แล้วเขาก็เพิ่งจะคิดได้ว่าไม่ควรจะมาสระผมวันนี้เวลานี้ กว่าผมจะแห้งอีก เขาเลยตัดสินใจนั่งเล่นโน๊ตบุ๊คฆ่าเวลา...
ตือดึ๊ง!
เซฮุนนั่งดูแจ้งเตือนทวิตเตอร์ที่แจ้งมาเต็มไปหมด หลังจากที่ไม่ได้เปิดดูมาเป็นเดือน เซฮุนนั่งดูอะไรเลื่อยเปื่อยก็สังเกตได้ว่า แท็กอะไรเยอะแยะเต็มไปหมด เขาคงจะไม่ได้เข้านานเกินไป โลกโซเชียลเปลี่ยนไปเยอะสำหรับเขา ว่าแต่เอ..ลูกท่านประธานาธิบดี... นี่ชื่ออะไรนะ คิม.. คิมจงอิน! ลองเสริชชื่อในกูเกิ้ลดูดีกว่า เขาคิดในใจ หัวข้อข่าวแต่ละอย่างทำให้ร่างบางรู้สึกตกใจ…
'หนุ่มหล่อบ้านรวยนามสกุลคิม'
'เพลย์บอยหนุ่มตะกูลดี คิมจงอิน!'
'ขวัญใจสาวๆลูกประธานาธิบดีคิม!'
คิมจงอินอะไรนี่ก็คงจะเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ บ้านรวย(ซึ่งมันก็แน่อยู่แล้ว) นามสกุลดัง เป็นถึงลูกประธานาธิบดีไม่ดังก็ไม่รู้จะว่ายังไง อ่านข่าวดูแล้วคุณจงอินก็ดูไม่มีอะไรเลวร้ายหนิ อาจจะแค่เจ้าชู้ตามประสาวัยรุ่น แล้วทำไมท่านต้องเรียกเขาให้ไปช่วยดูแลด้วย แล้วคนอย่างเขา? เฉื่อยๆ จะไปห้ามให้คุณจงอินทำอะไร ไม่ทำอะไรได้หรอ?
ร่างบางนั่งเล่นโซเชียลมีเดียต่อประมานครึ่งชั่วโมง เขาก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาบอกว่า ตอนนี้เวลาปาเข้าไป 1:00 am แล้ว มือบางกดปิดโน๊ตบุ๊คที่ขนาดเท่าสมุดสักเล่ม แล้วล้มตัวลงนอนบนหมอนสีขาวใบใหญ่ ด้วยความที่เหนื่อยและนี่ก็ดึกมากแล้ว ร่างบางก็ผลอยหลับไปโดยที่เขาเองยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
กริ๊งงง!!! กริ๊ง!!
นาฬิกาปลุกลักษณะคล้ายนกส่งเสียงเตือน นาฬิกาปลุกเรือนนี้เป็นของขวัญที่มาร์คเป็นคนซื้อให้ เขารู้สึกอยากจะเอาไปคืนให้เพื่อนสนิทเสียจริงๆ จะนอนต่ออีกสักหน่อยก็ไม่ได้ เซฮุนลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะหันไปปิดเสียงนาฬิกา ทำให้ร่างบางเพิ่งรู้ว่าตัวเองนั้นสายมากแล้ว เซฮุนดีดตัวขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
เขาใช้เวลาชำระร่างกายไม่ถึง 5 นาที เขาไม่แม้แต่จะคิดว่าตัวเองล้างฟองสบู่สะอาดรึเปล่า ร่างบางเดินออกมาจากห้องนอนก็เจอมาร์คกำลังนั่งดูรายการทีวีตลก พร้อมกับกำลังยัดป๊อปคอร์นใส่ปากของตัวเองอย่างสะบายใจเฉิบ
"มาร์คๆ กูไปทำเรื่องลาออกก่อนนะ"
"เออโอเค ฮ่าๆๆ รายการนี่ตลกชิบหาย" มาร์คพูดโดยไม่หันมามองหน้าเขาเลยสักนิด ทำให้ร่างบางรู้สึกน้อยใจ
ระหว่างที่เดินออกมาจากหอพักนักศึกษาไปยังห้องอธิการบดี เขาต้องเดินผ่านตึกคณะรัฐศาสตร์ซึ่งเป็นตึกเรียนของเซฮุน เขาเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้กลับมาที่นี่อีกมั้ย แต่ความรู้สึกของเขามันบอกว่า เขาคงจะไม่มีโอกาสได้กลับมาที่นี่อีก...
10:30 AM
ก๊อก ก๊อก ก๊อก'
"ขออนุญาตนะครับท่านอธิการบดี" เซฮุนกล่าวคำขออนุญาตเข้าห้อง เขาถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องอธิการบดีและสังเกตมองผู้ชายวัยกลางคนที่ตอนนี้หน้าตาดูคร่ำเครียดมาก เอกสารก็เต็มโต๊ะไปหมด เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ร่างบางคิดในใจ
"โอเซฮุน คุณมาสายนะรู้ตัวมั้ย" ท่านอธิการบดีพูดขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารใบสีขาวเพื่อมองใบหน้าของร่างบาง และก้มหน้าลงเซ็นเอกสารต่อ
"ผมขอโทษจริงๆนะครับท่านอธิการบดี พอดีผมมัวแต่เดินถ่ายรูปตึกในมหาลัยน่ะครับ"
"อื้มไม่เป็นไรหรอก อ้อ เอกสารลาออกจากมหาวิทยาลัยผมเซ็นให้คุณเสร็จหมดแล้วนะ คุณแค่ต้องเซ็นตรงนี้ก็เรียบร้อยแล้ว" ท่านอธิการบดีผายมือให้เซฮุนนั่งลง มือหนายื่นเอกสารสีขาวในตอนแรกที่เขาเซ็นให้เซฮุน พร้อมกับชี้ตำแหน่งที่ต้องเซ็นให้เซฮุนดู เป็นช่องว่างที่เขียนว่า ชื่อนักศึกษา ซึ่งมันอยู่ข้างใต้สุดของเอกสารใบนั้น
"เรียบร้อยแล้วครับท่านอธิการ"
"เอ้อ โอเซฮุนผมมีข่าวดีมาบอกคุณ จริงแล้วๆคุณต้องกลับกรุงโซลพรุ่งนี้ใช่มั้ย เมื่อไม่กี่นาทีก่อนที่คุณจะมาที่ห้องของผม ท่านประธานาธิบดีคิม ท่านโทรมาบอกผมด้วยตัวท่านเองว่าให้คุณ กลับเกาหลีวันนี้เลยนะ อ้อนี่ตั๋วเครื่องบินของคุณ" เขายื่นกระดาษสีขาวทรงสีเหลี่ยมผืนผ้ามาวางไว้ตรงหน้าร่างบาง
"..."
"เที่ยวบินออกเวลาเที่ยงคืนตรงนะ คุณก็อย่าลืมกลับไปตรวจเช็คของให้ละเอียดก็แล้วกันโชคดีนะคุณโอเซฮุน"
โชคร้ายอะไรของเขาอีกแล้ว พรุ่งนี้เขาอุตส่าห์วางแพลนไว้ว่าจะไปเที่ยวในเมืองสักหน่อย แล้วถ่ายรูปเก็บไว้เยอะๆ สงสัยต้องเลื่อนเป็นวันนี้แทน มือบางเอื้อมหยิบสมาร์ทโฟนในกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดโทรหาเพื่อนสนิท
"ฮัลโหลมาร์ค มึงว่างป่ะ"
(ว่างดิ กูอยู่ห้อง วันนี้ไม่มีเรียน)
"ออกมาหากูหน่อย ตึกรัฐศาสตร์นะ"
(อ้าวมีอะไรวะ)
"คือวันนี้กูต้องกลับเกาหลีแล้วนะ ท่านประธานาธิบดีคิมเขาเลื่อนไฟท์บินให้มันเร็วขึ้นว่ะ"
ติ๊ด!
อยู่ๆมาร์คก็ตัดสายเขาทิ้ง เซฮุนนั่งรออยู่ใต้ตึกรัฐศาสตร์ ไม่นานมากนัก ร่างบางได้ยินเสียงเหมือนคนวิ่งมาทางเขา พอเขาเงยหน้าขึ้นจากสมาร์ทโฟนในมือ มาร์ควิ่งมาหาเซฮุนพร้อมกับสีหน้าที่ดูเหมือนว่าเพิ่งไปวิ่งแข่งโอลิมปิกมายังไงหยั่งงั้น มาร์คนั่งลงข้างเซฮุน แล้วชูนิ้วชี้ขึ้นเหมือนประมาณว่ารออีกแปปนึง มาร์คนั่งหอบหายใจถี่ๆ ร่างบางสังเกตเห็นว่ามาร์คหายเหนื่อยแล้ว เลยถามขึ้นมาว่า…
"วิ่งหนีอะไรมาหรอ?"
"ป่าวกูรีบวิ่งมาหามึงต่างหาก F*ck! ทำไมอยู่ๆกลับวันนี้อ่ะ?"
"ก็ท่านประธานาธิบดีไง ท่านคงต้องการให้กูรีบไปสอนลูกเขาเร็วขึ้นล่ะมั้ง กูขัดอะไรไม่ได้"
"งั้นวันนี้กูพามึงเที่ยวเอง กูเลี้ยงด้วย ขอทำตัวเป็นป๋าวันนึง ลุกขึ้นเร็ว! กูจะพาไปเที่ยว"
11:30 AM
มาร์คพาเซฮุนมาที่สถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังของประเทศอังกฤษ เชื่อมั้ยล่ะว่าร่างบางไม่เคยได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้เลย เขาไปไกลสุดก็แค่ซุปเปอร์มาร์เก็ตหน้ามหาวิทยาลัย ส่วนใหญ่เซฮุนก็จะเรียนอย่างเดียว เงินที่เหลือจากทุนก็น้อยนิดเสียเหลือเกิน มันไม่พอกับการที่ออกไปเที่ยวข้างนอกมหาลัยเหมือนกับนักศึกษาคนอื่นๆ และร่างบางก็กตัญญูรู้คุณเลยส่งเงินส่วนใหญ่ที่ได้รับมาจากทุนไปให้คุณตากับคุณยายทุกเดือน มีบางเดือนที่ท่านปฏิเสธบ้าง โดยเหลือเงินเอาไว้ใช้จ่ายส่วนตัวเพียงน้อยนิด แค่พออยู่ได้
ณ ใจกลางกรุงลอนดอน
"กูเห็นมึงชอบหอนาฬิกาจำลองในมหาลัย ก็เลยคิดว่ามึงน่าจะชอบ Big Ben* เป็นไง สวยมั้ย?" มาร์คพูดพร้อมกับผายมือออกไปในทิศทางที่หอนาฬิกาชื่อดังที่เป็นเหมือนดั่งสัญลักษณ์ของประเทศอังกฤษตั้งตระหง่านอยู่
"..."
"มึงไม่ชอบหรอ.. เซฮุน"
ร่างบางไม่ตอบอะไรกลับไป แต่เปลี่ยนเป็นกระโดดกอดมาร์คไปแทน
"มันสวยมากๆเลยมึง! เห็นของจริงแล้วสุดยอดมาก!" เซฮุนผละออกจากมาร์ค ก่อนจะบ่นยาวๆให้ฟัง ปากบางขยับหยุบหยิบไปมา ร่างบางดูเหมือนจะตื่นเต้นกับการมาเที่ยวที่นี่มากๆ
"เห็นมึงชอบมาก กูก็ดีใจแล้ว หึหึ" มาร์คส่งยิ้มกวนประสาทมาให้เซฮุน
"ยิ้มไรมึง"
"มึงนี่อย่างกับเด็กห้าขวบที่ได้ของเล่นใหม่ยังไงหยั่งงั้นอ่ะ"
"ก็กูไม่เคยเห็นของจริงใกล้ๆแบบนี้นี่หว่า..." ใบหน้าหวานก้มลงเล็กน้อย
"เห้ยไม่เศร้าดิ ป่ะเดี๋ยวกูพาไปที่อื่นต่อ" มาร์คตบไหล่บางเบาๆ
วันนี้เป็นวันที่เซฮุนรู้สึกมีความสุขที่สุดในชีวิตตั้งแต่เกิดมา... เขาไม่เคยได้มาเที่ยวแบบนี้สักครั้งเลยในชีวิต ครั้งนี้เป็นครั้งแรก เขาคิดว่าเขาต้องขอบคุณมาร์คสักกี่ครั้งที่มาร์คพาเขามาในสถานที่แบบนี้ มาร์ครู้ว่าเซฮุนนั้นเป็นคนที่ชอบประวัติศาสตร์มาก มาร์คเลยพาร่างบางไปสถานที่สำคัญของประเทศอังกฤษทั้งนั้น เซฮุนเคยได้แต่มองสถานที่พวกนี้ผ่านหนังสือหรือไม่ก็อินเตอร์เน็ต เขาไม่เคยคิดว่าของจริงมันจะสวยงามได้มากขนาดนี้... มาร์คบอกกับเซฮุนว่าสถานที่สุดท้ายจะเป็นเซอร์ไพรส์ให้เขาก่อนกลับประเทศเกาหลี อยากรู้จังว่ามันคืออะไรเซฮุนคิดในใจ…
TBC.
แก้ใหม่เกือบหมดทั้งเรื่องเลย หวังว่าภาษาจะดีขึ้นมาบ้างTT
คอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ไรท์หรือไม่ก็ไปสกรีมที่แท็ก #ลูกประธานKH ในทวิตโน้ะ>3<
ปล.รักทุกคน-3-
ความคิดเห็น