Fic [Yaio] Super Junior YeRyeo...ETC.

ลำดับตอนที่ #6 : มิตรภาพ+สิ่งเดิมๆ

  ย่านเมียงดอง

 

MYONGDONG  ย่านที่ถูกขนานนามว่าเป็นถนนแฟชั่นของเกาหลีมีวัยรุ่นมาเดินกันอย่างคับคั่ง  ทุกๆวันจะมีผู้คนมาที่นี่กว่า1 ล้านคนไม่ว่าจะเป็นนักเรียนนักศึกษาหนุ่มสาวคนทำงานเพื่อเลือกซื้อสินค้าและบริการที่ชื่นชอบอาทิ  เช่นร้านเสื้อผ้าแฟชั่นบูติกร้านรองเท้าร้านทำผมร้านคอสเมติกร้านกาแฟโรงหนังและร้านอาหารนานาชนิดไม่ไกลนักยังเป็นที่ตั้งของห้างสรรพสินค้าชื่อดังอีกด้วย

 

 

ในร้านกาแฟที่ตกแต่งสบายๆในย่านนั้นมีเด็กหนุ่มหน้าตาดีกำลังบ่นพึมพัมกับเพื่อนอยู่ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะดีนัก

 

“ดงแฮ นายไม่รู้หรอกนะว่าวันนี้มันนรกแค่ไหน กับการที่ต้องมาเจอกับยัยผีรองพื้นนั้นน่ะ คนอะไรก็ไม่รุ้ชอบกริ้สเสียงดังอย่างกับโดนเหยียบหางปากก็จัดยิ่งกว่าอะไรดีเนี่ยโดนแค่ชั้นตบนี่ก็บุญแค่ไหนแล้วรู้มั้ย”

 

“เดี๊ยวนะเรียววุคเมื่อกี๊นายบอกว่านายตบยัยนั่นหรอ”ดงแฮที่นั่งฟังเพื่อนบ่นอยู่นานถามขึ้น

 

“อืม ชั้นก็แค่ป้องกันตัวน่ะ ว่าแต่เราเลิกพูดเรื่องนี้กันเหอะนะ ปิดเทิอมวันสุดท้ายทั้งทีชั้นกะมาเที่ยวสั่งลากะแกให้หายเซ็งน่ะ พรุ่งนี้เป็นต้นไปก็ต้องขึ้นปี 3 และ เฮ้ออออออออออ ปิดเทิอมนี้ทำไมมันช่างสั้นจังเลยเนี่ย”เรียวุคเริ่มบ่นอย่างหน่ายๆ

 

“่ว่าแต่ เรียววุค ที่นายเหรดเวล่านัดชั้นมาตั้ง ชั่วโมงครึ่งเนี่ยเรื่องแต่ยังนั่นอ่ะหรอ”ดงแฮถามเพื่อนอย่างนึกเอะใจหน่อยๆแค่เรื่องแค่นี้ก็ไม่น่าจะเหรดตั้งหลายขชั่วโมงเลยหนิ

 

“แหะๆ วันนี้ชั้นตื่นสายนิดหน่อยน่ะ น่าๆแกอย่าเครียดเลยเดี๊ยวชั้นเลี้ยงหนัง”

 

“ชิส์ นายเห็นว่าชั้นเป็นคนที่เห็นแก่ของพวกนี้หรอเรียววุค”

 

“หรือว่าจะไม่ดู”

 

“ไม่”

 

“ป็อปคอน กับโค้กด้วยน้า”

 

“เรื่อง”

 

“แอล”

 

“โอเค”ดงแฮพูดยิ้มน้อยๆและจ่ายเงินค่ากาแฟแล้วเดินออกมาแทบจะทันที

 

“แหมๆๆ ดงแฮนายก็อย่างงี้เรื่อยเลยแหละ บ้านก็ออกจะรวย พ่อกับแม่นายก้ทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องประดับไฮโซซะ แต่ฉไนนายถึงได้ชอบของฟรีอย่างงี้เนี่ย” เรียววุคก็อดสงสัยเกี่ยวกับเพื่อนคนนี้ไม่ได้เพราะครอบครัวของตระกูลลีใครได้ยินก็รู้ว่าตระกูลนี้ไฮโซขนาดไหน แต่ธุรกิจที่ทำเงินกับตระกูลนี้มากที่สุดเห็นจะเป็นเครื่องประดับที่ทำจากไข่มุกหรือที่เกี่ยวกับทะเลเนี่ยแหละ

 

“อ้าว นั่นมันก็เรื่องของชั้น ใครจะเหมือนคุณหนูเรียวุคหล่ะอยู่บ้านดีๆไม่ชอบ ถามจริงคิดไงมาอยู่คอนโดเนี่ย”

“เฮ้ยๆมันไม่เกี่ยวกันเลยนะรู้สึก อืม...ชั้นก้แค่เบื่อน่ะอยากมาหาสีสันนอกบ้าน นายก็รู้ว่าพ่อชั้นเค้าไปมีธุรกิจที่ออสเตรียแม่ชั้นก็ต้องไปอยู่กับพ่อที่นู่นด้วยอ่ะ น้านนนนนนนนนานท่านถึงจะกลับบ้าน ไว้พวกท่านกลับมาเยี่ยมชั้นเมื่อไหร่ชั้นค่อยย้ายกลับบ้านก็ได้”เรียววุแจงให้เพื่อนรักฟัง

 

“แล้ว...นายไม่เหงาหรอ”ดงแฮเริ่มถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

 

“ไม่หรอก ข้างๆห้องชั้นก้มีซองมินอยู่ ที่จริงชั้นย้ายไปข้างห้องซองมินเองแหละ แหะๆ รายนั้นน่ะตอนแรกที่รู้ว่าชั้นจะไปอยู่ก็ดีใจใหญ่ แถมมานอนห้องชั้นบ่อยๆด้วยห้องตัวเองไม่รู้จักกลับ หุหุ”เรียววุคหัวเราะน้อยๆเมื่อพูดถึงเพื่อนรักอีกคนของตน

 

“หรอ งั้นก็ดีแล้วแหละ อืม...ถ้าเกิดวันไหนถ้านายเหงาบอกชั้นนะเดี๊ยวชั้นไปอยู่เป็นเพื่อน ยังไงเราก็เพื่อนกันหนิ”

 

“ไม่นะ ไม่ๆ แกคิดจะข่มขืนชั้นใช่มั้ยไอด็อง ไม่นะเราคบกันมาตั้งนาน ชั้นไม่คิดเลยนะว่าแกจะคิดกับชั้นแบบนี้”เรียวุคพูดด้วยน้ำเสียงหวาดๆเรียความหมันไส้จากเพื่อนรักอีกคนได้ดีทีเดียว

 

“ไอบ้า ชั้นล่ะสงสารซองมินจิงๆที่ต้องมาอยู่ข้างห้องแกน่ะ เฮ้อ...พูดแล้วชั้นชักอยากไปอยู่บ้างจังคอนโดนั่นน่ะ”

 

“เอ่อ..มาพักคืนสองคืนก็ได้นะ แต่ถ้ามาอยู่ตลอด...ไม่เป็นไรดีกว่านะดงแฮถึงชั้นแกซองมินจะเป็นเพื่อนรักกันแต่ถ้าชั้นพานายมาอยู่แบบถาวรชั้นโดนคุณนายลีมากระซวกไส้ถึงห้องข้อหาพรากลูกเค้าไปจากอกแม่แน่ ใครก็รู้ว่าแม่นายดุแค่ไหนอ่ะ”เรียววุคพูดและทำหน้าตาหวาดเมื่อนึกถึงแม่ดงแฮ

 

-ผู้ที่จะชมภาพยนต์เรื่องแอล บลาๆๆ รอบ 4โมงครึ่งตอนนี้หนังเริ่มฉายแล้วค่ะ-

 

“ฮะๆ รู้แล้วน่ะ อืมเรียววุคแกไปซื้อป็อปคอนสิหนังจะเข้าแล้วนะ”เร่งเพื่อนเมื่อได้ยินเสียงประกาศ

 

“อืม ดงแฮนายจะเอาป็อปคอนรสไรอ่ะ”เรียววุคถามเพื่อนเพราะกลัวซื้อมาไม่ถูกใจ

 

“รสเค็มก็ได้ส่วนน้ำก้น้ำแดงนะ เอ่อชั้นรอแกตรงหน้าโรงละกันนะเดี๊ยวแกตามมาล่ะ”

 

“จ้าๆเพื่อนรักชั้นจิงๆเลย ได้ทีสั่งใหญ่”เรียวุคบ่นและส่ายหน้ากับเพ่อนเล็กน้อย

 

เรียววุคเดินไปหนยุดคตรงศูนย์ขายป็อปคอนและสั่งกับพนักงาน

  

 

“เอ่ม...เอาป็อปคอนรสเค็มชุดนึง แล้วก็เอาแป็ปซี่กับน้ำแดงแก้วใหญ่อย่างละแก้วครับ”เรียววุคสั่งและยิ้มน้อยๆให้กับพนักงานขายทำเอาพนักงานชายที่ขายเห็นรอยยิ้มนั้นก็ยืนค้างเลยทีเดียว

 

“เอ่อพี่ครับ เอาเป็อปคอนรสเค็มชุดนึง แล้วก็เอาแป็ปซี่กับน้ำแดงแก้วใหญ่อย่างละแก้วครับ”เรียวุคพูดซ้ำเสียงดังขึ้นเพื่อเรียกสติแก่พนักงาน

 

“เอ่อ ครับๆ ทั้งหมด 6250 วอนครับ”

 

เรียววุคยื่นเงินให้แต่ก้ชะงักกับคำที่ให้รับกลับมา

 

“รับหัวใจกับความรักของผมเพิ่มมั้ยครับ”

 

“เหอๆ ไม่เป็นไรครับ เกรงใจ”เรียววุครีบรับเงินทอนและรับของถืออย่างทุลักทุเล(ก็น้ำ 2 แก้วแล้วก็ป็อปคอนอ่ะ - -“)และรีบเดินหันหลังทันที

 

ตุบ โพล็ะ

เสียงแก้วน้ำหล่นกระทบพื้นพร้อมกับหกออกมาตามแรงดึงดูดของโลก พร้อมๆกับร่างของเรียวุคที่ล้มลงไปนั่งกับพื้น

 

“โอ็ย ไอบ้าเอ้ย เดินยังไงของนายมาชนชั้นเนี่ย”เรียววุคที่นั่งบนพื้นรีบลุกขึ้นและบ่นคนที่ชนเค้าจนล้มทันที

 

“เทอ นั่นแหละ เดินยังไงไม่ดูคนเลยดูซิเสื้อชั้นเปื้อนหมดแล้วเนื่ย”ชายคู่กรณีพูดและปัดเสื้อตรงที่เปื้อนน้ำแดงที่เรียววุคทำหกใส่

 

“นายแหละมาชนชั้น นายไม่เห็นคนเดินมารึไงเนี่ย นายไม่มีตาหรือไงห็ะ”เรียววุคบ่นแบบเซ็งๆ  

/เฮ้อ วันนี้คงไม่ใช่วันของชั้นจิงๆแหละ/  เรียววุคบ่นกับตัวเอง

 

“น่าตาก็น่ารักดีไม่น่าปากเสียเลยนะ เหอ แค่ป็อปคอนเดี๊ยวชั้นชดใช้ให้ก็ได้”ชายคู่กรณียื่นเงินให้เรียววุค

 

“ไม่เอาโว้ย แค่คำว่าขอโทษพูดไม่เป็นไง”เรียววุคเริ่มโวยวายและปัดเงินที่คู่กรณีส่งมาให้ทิ้ง

 

"ทำไมชั้นต้องขอโทษด้วย เทอแหละที่ผิดที่มาชนชั้นก่อน”ชายคู่กรณีพูดต่อ

 

“ เฮ้ มีอะไรกันหรอเยซองอ้าวคุณเรียววุคมาได้ไงครับเนี่ย”น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นและก็ทำให้ทั้ง 2 คนหันไปมอง

 

“อ้าว คยู เจอกันอีกแล้วนะ แล้วคยูรู้จักกับไอบ้าไร้มารยาทด้วยหรอ”เรียววุคถามคยูปล่อยให้เยซองยืนงงอยู่

 




=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=

เย่ๆๆในที่สุดเยเรียวก็เจอกันแล้ว ตอนนี้มาอัพได้ยาวพอตัวเลยนะเนี่ย ไม่รอนานด้วย หุหุ

ปล.1 เยเรียวเจอกันแล้วนะ เย่ๆๆๆดีใจจังๆ(แกแต่งเองนะเฟ้ย -*-)
ปล.2ตอนนี้มาอัพได้ยาว+เร็วแบบนี้สังหรไม่ค่อยดีซะแล้วสิ(มีแววว่าจะหายไปอีกนาน หุหุ)
ปล.3โอ้วรีบมาอัพเพราะรักคนเม้นนะเนี่ย


ชอบคนอ่านรักคนเม้นเหมือนทุกวันนะ

ที่สำคัญรัก เยเรียว+คยูมิน+ฮันฮยอก+คิเฮ+คังทึก (มากไปๆ - -)

ไปล่ะๆ ไว้เจอกันนะตอนหน้าจ่ะ(แต่เมื่อไหร่ม่ะรู้นะ 55+ )