คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1
เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนส่งให้นักเรียนมากหน้าหลายตาเดินออกจากห้องเรียนสู่ประตูเข้าออกเพื่อที่จะกลับบ้านกัน
“ฟุบุกิ เย็นนี้ไปไอติมกับอาคิโกะนะ นะๆๆๆ” น้ำเสียงออดอ้อนจากสาวน้อยพูดกับร่างสูงที่เดินออกมาจากโรงเรียนด้วยกัน
“ไม่ว่าง”
“ไปกันเถอะนะ... นี่เราก็ไม่ได้ไปไหนด้วยกันตั้งสองอาทิตย์แล้วนะ ไปเถอะ”
“อยากไปก็ไป แต่รีบกินรีบกลับนะ”
ด้วยความดีใจ ร่างเล็กส่งเสียง เยส!แล้วหันแก้มใสมาเบียดไหล่กว้างด้วยท่าทางออดอ้อน
ดีใจที่สุดเลย !
หยดน้ำฝนไหลลู่ลงกับกระจกร้านที่สะท้อนภาพบรรยากาศอบอุ่นภายในร้านไอศกรีมสีหวาน
“ฝนไม่น่าตกเลยอ่ะ ไม่เข้ากับการกินไอติมสุดๆ” ริมฝีบากบางอิ่มเง้างอด แต่ถึงกระนั้นก็ยังแลดูดูน่าเอ็นดูไม่หยอก พร้อมกับท่าทางคนไอศกรีมในถ้วยแก้วทรงสวยด้วยความไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักจากพายุฝนที่เข้ามาขัดบรรยากาศของสาวน้อยกับคนรัก
ผิดกับอีกคนที่ยังไม่ได้พูดอะไรซักคำนอกจากชื่อเมนูอาหารที่สั่งไป และอืมเออไปตามน้ำจากการที่ร่างเล็กชวนเขาคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ถึงกระนั้น ร่างเล็กก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรนัก ก็ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็เป็นเช่นนี้มาตั้งนานแล้ว
เธอรัก และอยากจะดูแลคนที่เธอรัก ก็เท่านั้น ถึงจะไม่ได้มีช่วงเวลาที่หอมหวานแบบคู่รักอื่นเขาเป็น แต่แค่อีกคนได้ยอมให้เธอได้รักและดูแลอย่างนี้เรื่อยมา เธอก็คิดว่าช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว
“ตกหนักขนาดนี้ได้ยังไงนะ แล้วเอาไงต่อดีฟุบุกิ” ร่างเล็กบ่นกับตัวเองก่อนที่หันไปขอความเห็นจากคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“กินให้อร่อยแล้วกัน พอฝนหยุดแล้วเราค่อยกลับ”
อันที่จริง ตัวฟุบุกิเองก็ไม่ได้รู้สึกว่าอาคิโกะนั้นเป็นสิ่งที่วุ่นวายในชีวิตอย่างที่คนอื่นเค้าเห็นและพูดกัน ในจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์นั้น ตัวเขาก็ยังไม่ได้มีใคร และก็เห็นว่าการที่มีคนตัวเล็กเข้ามา ก็ทำให้ชีวิตอันจืดชืดของเขามีสีสันขึ้นมาไม่น้อย
แต่ด้วยบุคลิกและนิสัยโดยส่วนตัว ที่เป็นคนพูดน้อยและไม่ค่อยชอบเรื่องราวจุกจิกที่คนรักเค้าปฏิบัติต่อกัน จึงเป็นสาเหตุของหลายครั้งที่ตนเองได้ทำร้ายจิตใจดวงน้อยๆของสาวน้อย
.... ก็ไม่ได้รักนี่
เมื่อพายุฝนหยุดลง
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา .... แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมีอีกไม่ได้
แต่อาจจะไม่ใช่กับความรักครั้งนี้ ...
“ไปส่งหน่อย...” ร่างเล็กออดอ้อน
“ไม่ว่างนะ พรุ่งนี้สอบ วันนี้กลับเองนะ” ร่างสูงกล่าวก่อนจะหันไปโบกรถแท็กซี่ให้คนข้างกายได้อาศัยกลับบ้าน
“งั้นก็.. ฝันดีนะ พรุ่งนี้เจอกัน” พูดพร้อมเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังของรถ
“อือ ฝันดี พรุ่งนี้เจอกัน ระวังตัวนะ” ประตูหนาแกร่งปิดลงจากมือร่างสูง
เป็นห่วง ... แล้วทำไมไม่ไปส่ง
แท็กซี่ที่รับจ้างบรรทุกชีวิตคนตัวน้อยได้ออกไปแล้ว เหลือไว้แต่เพียงภาพรถรับจ้างสีเหลืองลายดำ ที่ตรงท้ายตัวรถมีสติ้กเกอร์แมวน้อยไร้ปากแสนน่ารัก แต่เมื่อมาอยู่บนรถรับจ้างที่ออกจะเก่าอยู่ซักหน่อย กลับน่าขันไม่ใช่น้อย
“แฟนหรอน้อง?” ผู้รับจ้างขับรถถามลูกค้าตัวน้อยด้วยอัธยาศัย ตามปกติของอาชีพที่ต้องพบปะผู้คนมากหน้าหลายตา ร้อยพ่อพันแม่ ที่มักจะพกเรื่องราวชีวิตขึ้นรถมาด้วยเสมอ
“ก็ ... อ่า..ใช่ค่ะ” สาวน้อยตอบด้วยความลังเลเล็กน้อย เพราะถึงแม้สถานะที่ปรากฏจะชัดเจนแค่ไหน แต่โดยพฤติกรรมแล้ว กลับมีเพียงเธอเองเท่านั้นที่ดูจะรักและเป็นห่วงเจ้าของสถานะ ‘แฟน’ ของตนเองอยู่ฝ่ายเดียว
“อืม ...ไม่ค่อยดีหรอช่วงนี้”
“ก็เหมือนจะไม่ใช่แค่ช่วงนี้หรอกค่ะ มันเป็นแบบนี้นี้ ตั้งตะ...”
“เห้ย!!!”
พูดยังไม่ทันขาดคำ รถเก๋งอายุพอๆกับสาวน้อยในรถ ก็เซไปทางขวาเล็กน้อยจากการที่คนขับเลี้ยวหลบจักรยานยนต์ไม่ได้เปิดไปหน้าที่ขับออกมาจากซอยข้างทางอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
แต่เพราะพายุฝนห่าใหญ่ที่เพิ่งพัดผ่านไป อาจจะพัดพาอีกชีวิตหนึ่งตามไปด้วย
รถเก๋งสีเหลืองลายดำเซปัดซ้ายขวารุนแรงอย่างไร้การควบคุม จากความลื่นของถนนหลังฝนใหญ่ บวกกับสภาพรถที่เก่าและไม่ได้รับการบำรุงรักษาอย่างดี ทำให้คนขับไม่สามารถบังคับรถคันนี้ได้อีกต่อไป
เสียงหวีดร้องอย่างหวาดกลัวของร่างบางที่กระแทกไปซ้ายทีขวาทีตามแรงเหวี่ยงของตัวรถ ดังลั่นคับรถรับจ้างคันเล็กนี้
กลัว ... กลัวว่าจะไม่ได้กลับไปเจอคนที่เพิ่งสัญญากันก่อนกลับว่าพรุ่งนี้จะเจอกัน
กลัว ... กลัวว่าจะไม่ได้กลับไปดูแลคนที่ตัวเองรักสุดใจ และไม่คิดว่าชีวิตนี้ จะมีใครที่ตัวเองอยากจะดูแลเอาใจได้มากเท่าคนคนนี้หรือไม่
กลัว ... กลัวจะไม่ได้กลับไปอยู่ถึงวัน ที่เขาจะรักกัน
..... กลัว
แค่อารมณ์หนึ่งจากหัวใจ จะไปช่วยให้อะไรมันดีขึ้นมาได้ในสถานะการณคับขันแบบนี้
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเสียจนสาวน้อยไม่ทันได้เตรียมกายเตรียมใจ
แท็กซี่คันใหญ่ที่คับแน่นไปด้วยเสียงและอารมณ์หวาดกลัวของทั้งสองชีวิตบนรถ ควงหมุนและจบลงที่รถสไลด์ด้านข้างชนกับตอม่อสะพานทางด่วน ให้สองร่างกระเด็นกระแทกประตูรถและกระจกอย่างแรง
หยดน้ำตามากมายไหลออกมาอย่างไร้สาเหตุ หยดแหมะลงบนกระโปรงนักเรียนสีเข้มขึ้นเป็นดวงๆ
ลมหายใจโรยรินถูกเค้นออกมาเป็นคำพูด ที่ส่งผ่านความเข้มแข็งออกมาจากสมอง และหัวใจที่ยังมีความหวัง
“ไม่ได้ .... แฮกๆๆ ยังตาย ... ตอนนี้ ..ไม่ได้”
แต่สุดท้าย ... ความหวัง และแรงใจทั้งหมดก็สูญเปล่า บุบสลายปลิวว่อนเป็นพลังงานอันไร้ค่าในฐานะของ ‘สิ่งสุดท้ายก่อนตาย’
เหตุการณ์ทั้งหมดปรากฏแก่สายตาร่างสูง แต่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น เพราะรถแท็กซี่ที่พาร่างสูงกลับบ้านนั้นคงไม่มีธุระอะไรต้องจอดรถและลงมาสนใจเหตุการณ์เหล่านี้
เหตุการณ์ข้างถนนถูกปล่อยผ่านไป โดยไร้ความสนใจจากร่างสูงเช่นกัน
********** TALK ********
คือจะมีใครโดนหลอกเข้ามามั้ย ฮรืออ 555555 เรื่องนี้คือเรื่องแรกของเราอ่ะนะ เป็นเรื่องสั้น ย้ำว่าสั้นมาก สั้นทั้งเนื้อหา สั้นทั้งจำนวนตอน กะไว้ว่ามีแค่3ตอน 55555555 ที่จริงมันเป็นบทละครสั้นที่เราแต่งส่งอาจารย์ แต่ด้วยความที่เป็นเรื่องแต่งเรื่องแรก เลยอยากจะลองเอามาลงดู ก็เลยแก้ตัวรูปแบบของบทละครให้เป็นเรื่องอ่านซะแล้วเอามาลองลง เป็นยังไงก็ติชมกันเยอะๆน้า จะได้เอาไปปรับปรุงตัวบทละครด้วยส่วนนึง แล้วอีกส่วนนึงเอาไว้เผื่อมีเรื่องหน้า #รีดเดอร์ร้องไห้ทำไม 555555 ยังไงก็ติๆชมๆกันหน่อยนะ ขอบพระคุณ... (ทอล์คยาวกว่าฟิคอีก!!!)
ความคิดเห็น