ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    #สาบานรัก#<<ดอกคริสต์มาสโรส>>

    ลำดับตอนที่ #4 : Story 4

    • อัปเดตล่าสุด 1 ต.ค. 49


    รุ่งเช้า

    วันนี้ไม่ไปไหนเหรอ แป้งถามเมื่อเห็นเค้านั่งสูบบุหรี่อยู่ที่เตียง

    อืม ..

    ไปเที่ยวกันไหม ถามหลังจากเงียบไปสักครู่ แป้งหันมามองอย่างงงๆ

    ไม่มีที่อยากไปรึ วันนี้วันหยุดแป้งนะ แบงค์ย้ำ

    เอ่อ..ถ้างั้นไปสวนดอกไม้กัน แป้งพูดในใบหน้าที่นิ่งเฉย

    ไม่เอา น่าเบื่อ

    มีดอกคริสต์มาสโรสเต็มไปหมดเลยสวยดี

    ไม่ไป ไปที่สนุกกว่านี้ได้ไหม งั้นไปสวนสนุกกัน แป้งมองหน้าเค้า

    แล้วจะมาถามทำไมเนี่ย บอกแล้วก้อไม่ไป เฮ้อๆ

     

    ณ สวนสนุก

    ไม่ได้มาเที่ยวนานแล้ว แป้งพูดพร้อมกับมองไปรอบ

    โดยที่แบงค์ได้แอบมองแป้งอยู่อย่างไม่ให้รู้ตัว สีหน้าไม่เลวแหะ

     แล้วแป้งก้อรุ้สึกปวดหัวขึ้นมา แบงค์รีบจับแป้งไว้กัวเทอจะล้ม

    แล้วเค้าก้อเดินจูงมือแป้งเข้าไปในสวนสนุก

    เพิ่งจูงมือกันแบบคู่รักเป็นครั้งแรก ทำไมเราถึงมาตื่นเต้นเอาป่านนี้เนี่ย แบงค์คิด

    ถ่ายรูปสติ๊กเกอร์ไหม แบงค์หันถามเมื่อเจอตู้สติ๊กเกอร์

    จะดีเหรอ

    ทำไมละ ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย

    แล้วแบงค์ก้อดึงแบงค์แป้งเค้ามาในตู้แล้วสั่งให้พนักงานถ่ายรูปเค้ากับแป้ง

    และแบงค์ก้อดึงแป้งมาจูบปาก แป้งได้แต่ยื่นทื่อ

    นายทำอะไรนะ

    ถามได้ เราเป็นแฟนกันนะ แล้วทำไมต้องยืนตัวแข็งทื่อด้วยละ 555+แบงค์พูดพร้อมกับหัวเราะชอบใจ

    แล้วพนักงานก้อส่งรูปให้แบงค์ รูปที่ออกมาเป็นรูปที่แบงค์จูบกับแป้ง แล้วแบงค์ก้อขำ

     เพราะในรูปแป้งยื่นแข็งทื่อให้เค้าจูบ

    ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ แป้งพูดพร้อมกับเดินไปที่ห้องน้ำ

    งั้นฉันรออยู่ตรงนี้นะ แบงค์พูดตะโกนตามหลังแป้งไป

    แล้วแป้งก้อหันกลับมาพยักหน้าให้เค้า

    พอแป้งได้เดินข้าห้องน้ำไป พอทำธุระส่วนตัวเสร็จ แป้งก้อเดินออกมาล้างมือ

    แล้วแป้งก้อเกิดอาการปวดหัวอย่างรุนแรงแล้วเทอก้อเดินเหม่อ

    ออกมาจากห้องน้ำ อย่างไม่รู้ตัว

    แล้วเทอก้อเดินไปอีกทางกับที่แบงค์บอกว่าจะรอ

    ยายนั่นทำไมช้าจัง แบงค์พูดขณะที่นั่งรอนานพอควร

    แป้งได้เดินอย่างไม่มีสติ ภายในสวนสนุก

    แบงค์รู้สึกท่าทางไม่ค่อยดีเลยเดิน ออกตามหา แล้วก้อไปพบแป้งยินเหม่ออยู่ตรงใต้ต้นไม้ทางอีกฝั่งที่เค้ารอเทออยู่

    แป้งๆๆ แบงค์เรียกพร้อมกับวิ่งเข้าไปหา

    เห็นมาช้าก้อเลยมาดู ทำไมเดินมาทางนี้ละ ฉันยืนรออยู่หน้าห้องน้ำไง ลืมไปแล้วเหรอ

    ขอโทษ คงงั้นมั่ง แป้งตอบอย่างไม่มีสติ เหมือนคนไม่มีความรู้สึก

    ฉันก้อลืมไปเลย แล้วแป้งก้อวิ่งเข้าไปกอดแบงค์แล้วก้อร้องไห้

    เทอเป็นอะไรของเทอกันแน่เนี่ย แบงค์ถามอย่างงงงัน แล้วก้อกอดเพื่อปลอบโยนแป้ง

     

    ณ ที่ห้อง

    นี่ พักนี้เทอไม่ทำขนมปังเลยนะแบงค์ถามหลังจากเห็นแป้งนั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะอาหารในครัว

    ไม่มีเวลา ตอบอย่างไม่มองหน้าแบงค์

    ฉันไปทำงานละ พูดเสร็จ แป้งแล้วก้อเดินออกจากห้องไป เพื่อไปทำงาน

     

    Iณ สวนสาธารณะ

    อะไรนะ เมื่อวานก้อยังทำตัวน่ารักอยู่เลย แบงค์บ่นขณะที่กำลังเดินอยู่ในสวนสาธารณะ

    แล้วก้อเหลีอบไปเห็นผู้หญิงคนที่แป้งเคยไปนั่งคุยที่ร้านกาแฟในวันนั้น แล้วเค้ารีบเดินเพื่อเข้าไปทักเทอ

    นี่น้องสาว มีงานร้านดีๆ ที่นึงลองไปทำที่นั่นดูไหม แบงค์ถาม

    ฉันยังอยากทำร้านเดิมน้าแป้งตอบ

    น่าอิจฉาจังร้านไหนนะ มีสาวสวยขนาดนี้ประจำที่ร้านอยู่นะแบงค์พูดต่อ เพราะน้าแป้งก้อท่าทางสวยเอาการเหมือนกัน

    ก้อร้านขนมปังโน่นไง น้าแป้งพูดอย่างรู้ทัน แล้วก้อชี้ไปยังร้านที่แป้งทำงานอยู่

    เหอะๆๆแบงค์ขำ

    จะทำไมเหรอ มีธุระอะไรกับฉันเหรอ น้าแป้งเริ่มถาม

    เอ่อ...คือ.. แบงค์อ้ำอึ้ง

    เทอรู้จักผู้หญิงที่ชื่อแป้งไหม

    นายรู้จักแป้งด้วยเหรอ น้าแป้งย้อนกับอย่างขำขำ

    อืม เข้าตอบ

    ยายนั่นเป็นเด็กนั่งดริงด์หรือป่าว แบงค์เริ่มถามด้วยความสงสัย

    ช่าย คบกันอยู่ไม่รุ้เรื่องรึไง ตอบเสร็จน้าแป้งก้อรีบเดินออกไปทันที ปล่อยให้แบงค์ได้แต่ยืนอย่างตกใจกับคำพูดของน้าแป้งเมื่อกี้

     

    ที่ห้อง ในขณะที่แบงค์เข้าห้องมาแป้งก้อเริ่มถาม

    แบงค์รู้จักน้าฉันด้วยเหรอ เห็นน้าบอกว่าไปเจอเทอมาแป้งถามอย่างสงสัย

    ฉันเคยเห็นเทออยู่กับเค้าที่ร้านกาแฟ โดยบังเอิญ  ที่สำคัญเทอเคยเป็นเด็กนั่งดริงค์เหรอ เค้าถามแล้วมองหน้าแป้ง แป้งได้แต่ยืนมองเค้าอย่างตกใจ

    อืม แป้งตอบแล้วก้อก้มหน้า ไม่มองหน้าแบงค์

    ทำไมถึงไม่บอกฉัน

    ก้อแบงค์ไม่ได้ถาม พูดพร้อมกับเดินเข้าไปในครัว

    แบงค์เดินตาม

    ดูท่าทางเทอไม่ช่ายคนแบบนั้น คิดผิดจริงๆ แบงค์พูดใสแป้งอย่างไม่สบอารมณ์

    ครอบครัวฉันมีแต่คุณแม่ แล้วแม่ก้อป่วยตาย ถ้าจะหางานที่ได้เงินดีๆ ก้อต้องเป็นเด็กนั่งดริงค์

    แบงค์ได้ฟังดังนั้นกระชากแป้งให้เข้ามาใกล้ ยิ่งเข้าใกล้ ก้อเหมือนห่าง ยิ่งรู้มากยิ่งไม่เข้าใจแป้งเลยเรา

    แล้วแบงค์ก้อยื่นหน้า เข้าไปใกล้แป้งแล้วก้อพูดว่า

    เคยไปกับแขกมั้ย แล้วเคยถูกชวนไปทำแบบนี้ไหม แบงค์พร้อมกับเอามือกับคางแป้งให้มองหน้าเค้า

    แล้วแป้งก้อสะบัดหน้าหนีเค้า

    ทำไมถึงลาออกละ เค้าตะคอกถามอีก

    ไม่มีอะไร ก้อ..ก้อฉันไม่ใช่นักเรียนแล้ว แบงค์โมโหเลยสะบัดมือ แล้วดันไปโดนกระถางต้นไม้ จนหล่นลงมาแตก แป้งได้แต่ยืนมองกระถามต้นไม้ที่เทอรักอย่างตกใจ

    ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ แขนมันไปโดนเองนะ อย่าบ้านะไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยที่จะต้องทำหน้าแบบนั้น เดี๋ยงซื้อให้ใหม่ก้อได้ ต้นไหนๆ ก้อเหมือนกันแระ เค้าพูดพร้อมกับจะเดินไปเก็บต้นไม้ที่หล่นลงมาแตก

    ห้ามแตะต้องต้นไม้ฉันนะแป้งตะโกนใส่เค้าอย่างโมโห

    แบงค์ชะงักกับการพูดของแป้งเมื่อกี้เพราะแป้งไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

    อะไรเทอโกตจิงๆหรือ ทำไมก้อแค่ดอกไม้ ทำไมต้องโมโหใส่ขนาดนั้นด้วย แป้งได้แต่นั่งก้มหยิบต้นไม่ของเทอโดยไม่สนใจในสิ่งที่แบงค์พูดเลย

    อย่ามัวแต่เงียบเซ่ พูดอะไรบ้าง ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเทอคิดอะไรอยู่ เทอเป็นอะไรของเทอกันแน่เนี่ย พูดเสร็จแบงค์ก้อเดินหนีออกไปจากห้อง

     ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งห่างไกล คนอย่างผม

    ต้องมาแคร์ผู้หญิงด้วยหรือ ล้อเล่นหรือไง ไม่ยอมแน่

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×