#สาบานรัก#<<ดอกคริสต์มาสโรส>>

ลำดับตอนที่ #2 : Story 2

ณ ย่านบันเทิง

“แบงค์ ดอกกุหลาบของใครอะ”

“ออ มีคนไม่ยอม่รับ”

“ใครกัน จริงเหรอเนี่ย คงแค่เล่นสินะ”

“อืม แต่เค้าไม่ตกลงก้อขาดความมั่นใจไปเหมือนกัน”

“ถ้างั้นพวกฉันกับเพื่อนๆ จะช่วยปลอบใจแบงค์ละกัน” พูดพร้อมกับเกาะแขนเค้าอย่างเป็นเจ้าของ

ทันใดนั้นแบงค์ก้อหันไปเห็นแป้งยืนเดินอย่างเหม่อลอย

 ผ่านหน้าร้านไป แบงค์จึงรับวิ่งดักทางด้านหน้าแป้ง

“ไม่คิดว่าจะเจอเทอแถวนี้เลยนะ บังเอิญจัง ถือว่าเป็นบุพเพ” พูดพร้อมกับยื่นดอกไม้ให้แป้ง

แป้งมองหน้าเค้าอย่างเศร้า และเม่อลอย

แล้วแป้งก้อยื่นมือไปหยิบดอกไม้จากมือเค้า

แบงค์ได้แต่ยืนงง เพราะแป้งไม่เคยยอมรับดอกไม้ของเค้าเลย แต่วันนี้เทอกับ..

“หมายความว่า... เทอยอมเป็นแฟนฉัน” แบงค์พูดย่างเบาๆ เหมือนไปยินกันอยู่สองคน

“อืม ฉันยอมคบกับนาย” แป้งพูดแต่เทอกับไม่ยอมมองหน้าเค้าเลย ได้แต่ยื่นเหม่อลอย

“ครึ่งปี” แป้งพูดขึ้น

“อะไรกัน”เค้าถาม

“นึกว่าจะเค้าจะคบกับเทอนานนั้นเหรอ” หญิงสาวในร้านเดินออกมาเมื่อได้ยินทั้งสองพูดกัน

“เทอเงียบไปซะ” แบงค์ตะคอกใส่

“ไปกันเถอะ อย่าไปฟัง” แบงค์รับจูงมือแป้งออกมาจากตรงนั้น

“เด๋วซิแบงค์” หญิงคนนั้นท้วง

“นี่เทอปล่อยเค้าไปเถอะผู้หญิงแบบนั่นนะ ไม่นานเค้าก้อเบื่อ” เพื่อนสาวอีกคนแย้งพร้อมกับหัวเราะ

.........................................................................
 

“จะไปไหนนะ”แป้งแย้งขึ้นหลังจากเดินกันมาได้นานพอสมควร

“จริงสินะ”แบงค์ทำท่าคิด

“อยากไปบ้านเทอ”  แป้งได้แต่ยินตาค้าง

“ก้อได้” แป้งตอบอย่างเศร้า

เทอง่ายกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีกนะแป้ง อยากมาบ้านเทอก้อพาฉันมา แบงค์คิด

แป้งพาเค้าเดินมาถึงหน้าบ้านแล้วก้อเดินนำไปในบ้าน แบงค์เป็นคนปิดประตู

และเดินมากอดแป้งจากด้านหลัง แป้งได้แต่ยืนนิ่ง

เหมือนเค้ากำลังจะก้มลงจูบต้นคอแป้ง แป้งจึงหันหนี

“เดี๋ยว เดี่ยวก่อน” แป้งหันมาหาแบงค์ และก้อมองหน้าเค้า

“ทำไม” แบงค์ถาม “เทอรับดอกไม้จากฉันแล้วนี่” เค้าก้มลงจูบโดยไม่ฟังคำตอบจากแป้ง

แบงค์เริ่มลูบไล้มือของตนไปตาเรือนร่างของแป้งที่เขาได้นอนทับอยู่...แป้งได้แต่นอนตัวแข็งทื่อ แป้งนึกอยากจะผลักดันใบหน้านั้น..

เพียงแต่แบงค์ฝังใบหน้าลงไปที่หว่างทรวงของหล่อน

มือที่ตั้งใจจะผลักดันเขากลักเปลี่ยนแปลงมาเป็นดึงเขาเข้ามากอด

แป้งกอดรัดแบงค์ไว้อย่างเนียบแน่น แป้งรู้สึกอ่อนใจจนสะท้านสะเทือน

 เมื่อเขาจูบดมเทอจนทั่วเรือนร่างและเมื่อนิรุตท์เงยหน้ากลับมาทาบทับใหม่อีกหน

ปากร้อนๆของเขา จุมพิตแผ่วเบาที่ทรวงอกของเทอก่อนที่จะเน้นหนักน่วงขึ้น

จนทำให้แป้งถึงกับร้องออกมา   แป้งคิดว่าตนต้องขาดใจแน่ๆ

และราวกับว่าเสียงร้องของแป้งจะเป็นแรงกระตุ้นให้แปงค์ลุกร้อนขึ้น

เขาค่อยๆสอดตัวเขาไปในร่างของหล่อนทันที           

แป้งร้องและพยายามผลักแบงค์ออกไปด้วยความเจ็บปวด.

.และดูเหมือนว่าอาการของเทอจะทำให้อาการของแบงค์ลดความมัวเมาของ

เขาบรรเทาลงไปได้บางแล้ว

“เทอไม่เคยหรอกรึ”แบงค์พูดออกมาอย่างไม่หน้าเชื่อ

เพราะผู้หญิงแต่ละคนที่เขาผ่านมา เขากับไม่รู้ว่าตนเองจะเป็นคนที่เท่าไหร่

เพราะว่าสมัยนี้ถือว่าหาสาวบริสุทธิ์ยากพอสมควร

แบงค์ไม่อาจหยุดรีรอ กลางคั่นได้ กำลังเข็มด้ายเข้าเข็มแบบนี้

เขาไม่ต้องการเสียงเวลาอีกเวลา

“wม่ต้องกลัวนะ...รับรอจะไม่ทำให้เจ็บ”

ในแสงสว่างรางๆ แบงค์เห็นแป้งพยักหน้า...

แม้จะไม่มีแสงสว่างเพียงพอ แต่ก็ทำให้แบงค์แลเห็นใบหน้าขาวเนียมของแป้งได้

มือหนักหนาของนิรุตท์นั้นกอบกุมทรวงอกของติมไว้

คลึงเคล้นกระทั้งแป้งเพลิดเพลินและลืมไปว่าแบงค์กำลังล่วงล้ำเข้าไปในเรือนกายของตน

แต่ถ้าเมื่อเทอยอมจะอดทนอีกนิด เทอก็จะสามารถผ่านพ้นไปได้..

แบงค์รู้สึกปลื้มยิ่งนัก..ที่เขาได้ครอบครองแป้งเป็นคนแรก

แบงค์เพิ่งจะมาสังเกตว่าแป้ง ช่างสวย ช่างน่ารัก ดีจริง..

แบงค์นึกในใจท่ามกลางพายุสวาทที่กำลังจะโหมกระหน่ำรุนแรงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆมันเร่าร้อน

 กระทั้งแบงค์กดร่างลงไปในร่างของแป้งกระชั้นขึ้น

และเช่นเดียวกันแป้งก็รองรับได้ด้วยจังหวะอันสอดคล้อง...

เป็นความหวานชื่นที่ให้ชายหนุ่มถึงกับกอดติมแนบแน่น

เมื่อได้เดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางร่วมกัน..

 ................................................................................

รุ่งเช้า

แป้งตื่นขึ้นมา แล้วเทอก้อลุกนั่งมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ

“นอนกรนด้วยเหรอเนี่ย” เทอพูดเบาๆ กับตัวเอง

“ฉันทำตัวแย่ มั้ยนะ” พูดกับตัวเองทำท่าจะร้องไห้

แล้วก้อลุกออกจากเตียง

“จะไปไหนนะ”เค้าถามเหมือนคนที่ยังงัวเงีย

“ไปไหนเหรอ ก้อไปทำงานไง” แป้งหันมาตอบ

“ไม่ต้องไปทำงานหรอก อยู่กับฉันทั้งวันได้มั้ย” พูดพร้อมกับเดินมากอด

“นี่กุญแจ ถ้าจะออกไปข้างนอก ละก็ล็อคบ้านให้ด้วย” พูดพร้อมกับยื่นกุญแจห้องให้แบงค์

และก้อไปแต่งตัวเพื่อนไปทำงาน

“กุญแจบ้านเหรอ แทงกิ้ว” พูดพร้อมกับดูกุญแจ

บ้านดูเรียบดี แป้งพัดอยู่ห้องโดยลำพัง ในห้องมีแต่ข้างของจำเป็นเท่านั้น

มองไม่ออกเลยว่า จะเป็นห้องของผู้หญิงอย่างเทอ มีกระถางต้นไม้ กระถางเดียวในห้องนี้ วางอยู่ตรงระเบียง และก้อมีดอกกุหลาบของเราที่เราให้ วางเด่นอยู่บนโตะกลางห้อง

แล้วแบงค์ก้อหันไปเจอบอร์อโน้ตบนฝาผนัง

“เขียนโน้ตไว้เยอะแยะเลย เขียนอะไรไว้นะ จันทร์ พุธ ศุกร์ วันทิ้งขยะที่เผาได้ เป็นคนเจ้าระเบียบเจงๆ”

ตกเย็น

“กุหลาบนี่เหี่ยวแล้วรึ” แบงค์พูดพร้อมกับนั่งมองดอกไม้

“เมือวานมัวแต่เดินถือไปถือมา น่าสงสาร จริงด้วย เอาไว้จะซื้อมาใหม่"

“อืม ไม่เป็นไร” แป้งตอบ

“ทำไมเทอชอบกุหลาบไม่ใช่เหรอ”

“ดอกไม้มีอยู่ตรงนี้แล้วไง” พูดพร้อมกับชี้ไปที่ระเบียง

“ชื่อดอกคริสต์มาสโรส ดอกมันจะออกช่วงเดือน มกรา หรือ กุมภา”

“ดอกกุหลาบรึ”

“เรียกว่ากุหลาบแต่ไม่ใช่ดอกกุหลาบหรอก ที่เรียนว่ากุหลาบ

ก้อเพราะมันจะออกดอกช่วงเดียวกับกุหลาบ ดอกที่ฉันชอบจริงๆ อะคือดอกนี้”

“ถ้างั้น ไอ้นั่นได้ยินตอนนั้นเค้าก้อเลยเข้าใจผิดว่าเทอชอบดอกกุกลาบ”

และเค้าก้อหันไปสังเกตเห็นตรงชั้นหนังสือว่ามีหนังสือ เกี่ยวกับดอกนี้อยู่เต็มชั้น

“ความชอบขึ้นอยู่กับอายุของคน ขอถามหน่อยได้มั้ย เทออายุเท่าไหร่” แบงค์ถามแป้ง

“ฉันรึ 26 “

“26 แก่กว่าฉันตั้ง 26 ปี” เค้าย้ำอย่างตกใจ

“ดูแก่รึ”

“ไม่เลย แค่ตกใจนะ เพราะนึกว่าวัยเดียวกัน รึไม่ก้ออ่อนกว่า แป้งหน้าเด็กจัง”

“เทอคิดว่าตัวเอง แก่เหรอ” แป้งหันถามเค้า ก้อพบว่าเค้ายืนอยู่ข้างหลังเทอ

“ต่อไปห้ามเรียกเทอ ให้เรียกแบงค์ เรียกดูสิ” แบงค์ถามและยื่นหน้ามาใกล้ๆ แป้ง

แป้งก้มหน้าแล้วก้อพูดเบาๆว่า “แบงค์…”
หลังจากนั่นทำอะไรกันต่อก้อคิดกันเอาเองละกัน หุหุ

ดูภายนอกหน้าตาไร้เดียงสากว่าอายุ แต่บางทีก้อดูเป็นผู้ใหญ่

อาจจะเป็นเพราะวัยที่แก่กว่าเรา 6 ปี ก้อได้

ถึงจะคบกับแป้งแล้ว แต่ผมก้อยังใช้ชีวิตเหมือนเดิม ยังทำงานเหมือนเดิม

สำหรับแป้งก้อยังคงตื่นแต่เช้าออกไปทำงานร้านขนมปัง

“นี่ทำไมถึงเขียนโน้ตเอาไว้มากมาย” แบงค์ถามเหมือนสงสัยว่าเทอเขียนติดไว้บนฝาผนังทุกวัน

“ฉันเป็นคนขี้ลืมนะ ติดไว้เตือนตัวเอง” แป้งตอบอย่างหน้าเศร้า

ผมใช้ชีวิตอยู่ที่นี่สบายมาก แป้งไม่เคยจุกจิกกับผมเลย ผมไปเที่ยวกับสาวอื่นก้อไม่ว่า

 สำหรับผมเทอเป็นแฟนที่หาไม่ได้อีกแล้ว

ติ๊ดๆๆ เสียงโทรศัพท์มือถือแบงค์ดัง

“แบงค์ไม่เจอกันนานเลยนะ ออกมาเจอหน่อยสิ” เสียงปลายทางพูดมาอย่างหวานๆ

“เดี๋ยวนี้เลยเหรอ” แล้วแบงค์ก้อลุกจากที่นอนเพื่อจะออกไปตามนัด

และไม่ลืมที่จะเดินไปบอกแป้งที่อยู่ในครัว ที่กำลังทำกับข้าวอยู่

“เดี๋ยวมานะ” เค้าพูดและมองหน้าแป้ง

“อืม” และเทอก้อหันไปทำกับข้าวของเทอต่อไป

“ไม่ห่วงกันบ้างเลยเหรอ” แบงค์หันกับมาถามก่อนจะออกไป

“ไม่เห็นเคยถามกันบ้างเลย”

“อยากให้ถามเหรอ”

“ไม่หรอก” แบงค์ตอบอย่างเบา

“แล้วไง” พอแป้งพูดจบเค้าออกเดินออกจากห้องไป

ก้อดีนะ ก้อสบายดี แถมยังอยู่อย่างสบายใจด้วย  แต่ว่า.. น่าจะห่วงหรือว่าหึงเราบ้าง  ก้อดีนะ แบงค์คิด