ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ep.4 Team
Ep.4 Team
คาซุกิก้าวฉับๆปรีตรงเข้ามาลากตัวเพื่อนของตนที่ทำหน้าแหยเกมาตรงอีกมุมหนึ่งแล้วกระซิบไม่ให้เด็กสาวได้ยิน
"เฮ้ย แกไปเรียนมนต์ดำวิชาทำเสน่ห์ที่ไหนมาห่ะ!"
คาซุกิถามเสียงเบาแกมตะคอกนิดๆ คำถามออกจะแปลกไปซักหน่อย แต่สำหรับฮิโตชิแล้วถ้าถามแบบธรรมดาหน่ะสิแปลก
"อะไรของแกเนี่ย! พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง สมองแกมีปัญหาอีกแล้วสินะเนี่ย เดี๋ยวฉันคงต้องไปบอกคุณลุงให้ตรวจสมองลูกหน่อยแล้วสิ"�
ฮิโตชิว่าเข้า คุณลุงที่กล่าวถึงคือพ่อของคาซุกิที่เป็นพันธมิตรกับพ่อของเขา
"ไม่ต้องไปบอกอะไรทั้งสิ้นแหละ อย่ามาออกนอกเรื่อง เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร รู้จักกันเมื่อไร รู้จักกันนานมาแค่ไหน รู้จักกันได้ยังไง ทำไมถึงรู้จักกัน แล้วเจอกันบ่อยแค่ไหน อะไรยังไงคายออกมาให้หมด!!"
คาซุกิรัวยิงคำถามใส่ฮิโตชิที่มองด้วยสายตาเอือมระอาที่จะตอบ
"ถ้าชั้นไม่เห็นว่าแกกับชั้นเป็นเพืื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ รู้จักกันมานาน ชั้นคงคิดว่าแกเป็นเกย์แล้วกำลังหึงชั้นอยู่แน่เลย"�
ฮิโตชิตอบไปด้วยน้ำเสียงเนื่อยๆ
"เฮ้ย!ชั้นไม่ใช่เกย์นะเว้ย! ไม่ๆไม่ต้องมาเปลี่ยนประเด็นเลย ตอบคำถามชั้นมาให้หมด!"คาซุกิยังคาดคั้น
"คำตอบหน่ะมีอยู่อย่างเดียว"
ฮิโตชิพูดพร้อมวางมาดเอามือกอดอก�
คาซุกิมีท่าทีที่สนใจมากเขาตั้งหน้าตั้งตาฟังอย่างใจจดใจจ่อแล้วฮิโตชิก็เอยออกมาว่า
"ชั้นไม่รู้"
".................."
".................................."
"จะไม่รู้ได้ยังไงฟร่ะ!!!!"คาซุกิกระชากคอเสื้อฮิโตชิขึ้นมา
"แกจะไม่รู้ได้ยังไง ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนแกไม่ใช่เรอะ อย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย มีอะไรคายออกมาให้หมดเลยนะเฟร้ย!!!"
"ห๋า!? ชั้นเนี่ยนะเป็นแฟนกับยัยนั่น ให้ชั้นตายยังง่ายกว่าอีก แกคิดอะไรของแกเนี่ยชั้นจะมีแฟนเป็นนักล่าปีศาจอย่างยัยนั้นได้ยังไง"
ฮิโตชิบอกด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยเต็มทน
"ห่ะ? นักล่าปีศาจ?"คาซุกิทวน
"ใช่ ยัยนั้นเป็นนักล่าปีศาจแล้วก็บังเอิญมาเจอกันเท่านั้นเอง"ฮิโตชิขยายความ
คาซุกินิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะปล่อยคอเสื้อฮิโตชิแกมผลักนิดๆ
"อ่ะโด่ แล้วก็ไม่บอกแต่แรก"คาซุกิลากเสียงยาว
"บอกแล้วแกฟังมั้ยหล่ะ"ฮิโตชิพูดพร้อมจัดคอเสื้อตัวเองที่ยับยู่ยี่
"รู้สึกว่าจะคุยกันเสร็จแล้วสินะ"
เสียงหวานดังขึ้นขัดจังหวะ�บุรุษทั้งสองมองต้นเสียงที่ยืนกอดอกด้วยท่าทีออกจะเบื่อหน่ายกับการรอคอยการสนทนาของบุรุษทั้งสอง
"อื้อ เสร็จแล้วแหละ"ฮิโตชิตอบก่อนจะยิงคำถาม
"เมื่อกี้คุยกันถึงไหนแล้วนะ?"
"ที่นายกำลังจะแนะนำเพื่อนของนาย"เด็กสาวตอบพร้อมปรายสายตาไปยังผู้ถูกกล่าวถึง
"เป็นปีศาจเหมือนกันสินะ"
ฮิโตชิเปลี่ยนจากมองเด็กสาวไปเป็นมองเพื่อนข้างตัวแทนก่อนจะหันกลับไปตอบ
"มันเป็นมนุษย์หมาป่า"
"มนุษย์หมาป่า?"เด็กสาวทวน
"ทำไมชั้นไม่เห็นได้กลิ่นเลย"เธอถาม
คาซุกิมีสีหน้าที่ไม่พอใจเมื่อได้ยินคำพูดของเด็กสาวก่อนจะทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
"นี่ ระดับชั้นหน่ะก็ต้องเป็นสายเลือดแท้ สายเลือดบริสุทธิ์ของหมาป่าสีเทานะอย่าเอาไปเปรียบเทียบกับพวกปีศาจหมาป่าชั้นต่ำพวกนั่นสิ"
คาซุกิกล่าวด้วยสีหน้าโอ้อวดทะนงตัวก่อนจะเหล่ตามองเพื่อนข้างตัว
"อีกอย่างนะ เจ้านี่หน่ะมีคนคบซะที่ไหน ปีศาจส่วนมากก็เป็นพวกเลือดผสมกันทั้งนั้น กับพวกเลือดบริสุทธิ์มันก็ไม่เคยยุ่งอยู่แล้ว ฉันที่อุตส่าห์ยอมลดตัวลงมาเสวนากับปีศาจที่แสนจะมืดมนอย่างมันก็ต้องเป็นสายเลือดบริสุทธิ์อยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ"
คาซุกิกลั้วหัวเราะอย่างสะใจและเหยียดหยามโดยที่ไม่ได้หันไปมองสีหน้าเพื่อนของตัวเองเลยว่าบูดสนิทแค่ไหน
"อ่อเหรอ งั้นก็ต้องขอบคุณนะที่อุตส่าห์มีเมตตาลดตัวลงมาอยู่ระดับเดียวกับคนอย่างชั้นนะ"
ฮิโตชิกดน้ำเสียงต่ำ กำหมัดแน่นก่อนจะค่อยๆยกขึ้นมาอย่างสั่นเทาด้วยความโกรธ แต่คาซุกิก็ยังคงพูดโอ้อวดเหมือนเดิม
"อ่ะฮ่า รู้ตัวก็ดีแล้ว สำนึกไว้ซะด้วยหล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ"
โป๊ก!!
"อ๊ากกกกก!!"
หมัดหนักของฮิโตชิต่อยไปที่หน้าผากของคาซุกิ คาซุกิร้องลั่นกุมหน้าผากแน่น กระโดดดิ้นไปดิ้นมาแล้วหันไปถลึงตาใส่เจ้าของหมัดเมื่อกี้ ฮิโตชิยิ้มอย่างสะใจ ท่านผู้อ่านคงสงสัยว่าทำไมต้องเจาะจงต่อยที่หน้าผาก เหตุผลก็เพราะ...
"ทำอะไรของแกเนี่ย!! นี่มันแผลเก่าชั้นนะเว้ย!! รู้ก็รู้อยู่ โอ๊ยยยย"�
คาซุกิโวยทั้งที่ยังกุมหน้าผากอยู่ ใช่แล้ว เมื่อ 4-5 วันก่อนคาซุกิเคยไปมีเรื่องชกต่อยกับจิ้กโก๋ต่างโรงเรียนเพราะสาเหตุแค่ว่า 'มองหน้าหาเรื่อง' (มุขหากินนะ มุขเนี่ย)
แน่นอนว่าฝ่ายนั้นเป็นเริ่มก่อน�ผลที่ออกมาคือคาซุกิชนะแต่ก็ทิ้งแผลไว้ นั่นคือแผลที่หน้าผากของเขานั่นเอง
"โทดฐานที่แกพูดใส่ความชั้น เพื่อนหน่ะชั้นมีเยอะแยะไปแต่ไม่อยากสุงสิงด้วยเพราะมันจะเกิดปัญหาต่างหากหล่ะ"�
ฮิโตชิกล่าว มองคาซุกิด้วยสายตาเย็นชา ความจริงอยากจะซัดอีกซักดอกสองดอก�
แต่เขากลัวว่าไอ้เจ้าเพื่อนปากเปราะตรงหน้ามันจะเลือดขึ้นหน้าซะก่อน เดี๋ยวเขาจะพลอยซวยไปด้วย
"เห๋? พวกนายนี่้เป็นพวก SM หรอกเหรอเนี่ย"�
เสียงหวานดังขึ้นจากปากเด็กสาวที่กอดอกมองพวกเขาด้วยสายตายเรียบเฉย
"บ้าเรอะ ชั้นไม่ใช่พวกวิตถารนะ"
ฮิโตชิว่าพลางปรายสายตามองไปยังเพื่อนตัวแสบที่ยังไม่ละมือจากหน้าผากตัวเอง
"ถ้าเป็นเจ้านี่ก็ว่าไปอย่าง"
คาซุกิหันมาถลึงตาใส่ฮิโตชิโดยที่มือยังปิดหน้าผากไว้ทำให้ท่าทางนั่นไม่มีความน่ากลัวแม้แต่น้อย
"จะบ้าเรอะ อย่ามามองชั้นผิดๆนะ"�คาซุกิโวย
"จะจบเรื่องของพวกนายได้รึยัง ชั้นไม่ได้ว่างมากขนาดมาดูพวกนายเล่นกันหรอกนะ"
เด็กสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธออ้าปากจะพูดต่อแต่คาซุกิกลับพูดขัดขึ้น
"เอ๊ะ!? เดี๋ยวก่อนนะ เธอนี่หน้าคุ้นๆนะ"�
คาซุกิเพ่งมองเด็กสาวตรงหน้าแต่ด้วยความมืดมันทำให้เขามองเห็นไม่ชัด�พลันเมฆบนฟ้าบดบังดวงจันทร์ค่อยๆเคลื่อนตัวออกทำให้แสงจันทราฉายส่องลงมา
คาซุกินิ่งไปสามวิก่อนจะเบิกตากว้างพละมือออกจากหน้าผากทันที
"เธอ!! เธอในตอนนั้นที่กระโดดเหยียบหัวชั้นนี่นา!!"
คาซุกิชี้หน้าเด็กสาวอย่างตกใจปนโกรธแค้น เด็กสาวสะดุ้งไปนิดก่อนจะกลับมาวางมาดสงบนิ่ง
"กะว่าจะให้จำไม่ได้แล้วเชียว"
เด็กสาวพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหันมาประจันหน้ากับคาซุกิอีกครั้ง
"โทดที ตอนนั้นมันเป็นเหตุจำเป็นหน่ะ ชั้นตามปีศาจไปอยู่แล้วนายก็ดันมาขวางทางพอดี ต้องขอโทษด้วยแล้วกันนะ"
เด็กสาวกล่าวขอโทษแต่คาซุกิยังไม่พอใจเขาโวยวายทำท่าจะเอาเรื่อง
"นี่เธอ!! คิดว่าขอโทษแล้วมันจะหายเหรอ!! ไม่ได้!! แค้นนี้ชั้นต้องเอาคืนให้สาสม!!"
คาซุกิถกแขนเสื้อขึ้น กำหมัดแน่น แต่ทว่าเด็กสาวยังคงสงบนิ่ง�
เธอปรายสายตาอันเย็นเหยียบไปที่คาซุกิ ทำให้เขาชะงัก รู้สึกน้ำลายในลำคอจะเหนียวหนืดขึ้นมาทันที เขากลืนมันลงไปอย่างยากเย็น
"นาย คิดว่าชั้นว่างมากขนาดมาทำตัวไร้สาระอย่างพวกนายงั้นเหรอ"
เด็กสาวปล่อยมือที่กอดอกออก ยืดอกมองคาซุกิด้วยสายตาเย็นเหยียบ
"ที่จริงวันนั้นชั้นควรจะเก็บนายซะไม่ให้เรื่องราวรั่วไหล และเพราะนายทำให้ชั้นต้องเปลืองแรงตามจับไอ้ปีศาจนั้นไปถึงในป่า ถ้านายอยากจะมีเรื่องนักชั้นจะสงเคราะห์ให้เอง"
น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจากริมฟีปากเรียวบางนั่นไม่ได้ต่างไปจากเดิม แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันแฝงอะไรที่น่ากลัวเอาไว้ ไม่เว้นแม้แต่ฮิโตชิก็ยังรู้สึก
"มะ ไม่เอาเรื่องแล้วก็ได้ค้าบ"
คาซุกิพูดเสียงอ่อย ทำไมเขารู้สึกว่าตัวเขาหดลงนะ เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นเด็กสาวตรงหน้าเขาที่ตัวใหญ่ขึ้นแทน
"ดี"
ไอเย็นรอบๆตัวเด็กสาวหายไปแล้ว เด็กหนุ่มทั้งสองลอบถอนหายใจที่ผ่านสถานการณ์อึดอัดเมื่อกี้มาได้ด้วยดี
"งั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า"
เด็กสาวเปิดประเด็น เธอกวาดตามองเด็กหนุ่มทั้งสองเบื้องหน้าที่ยังทำท่าเหนื่อยหน่าย
"พวกนายคงจะรู้ใช่มั้ยว่าชั้นเป็นนักล่าปีศาจ"
เธอกวาดตามองพวกเขาอีกรอบ คราวนี้ทั้งสองมีท่าทีสนใจมากขึ้นเธอจึงรีบต่อบทอย่างไม่รีรอ
"ที่ชั้นมาวันนี้เพราะอยากจะขอความร่วมมือจากพวกนาย ตอนแรกว่าจะแค่คุยกับนายแวมไพร์นี้คนเดียว แต่มีมนุษย์หมาป่ามาด้วยก็ไม่เลวเหมือนกัน" เธอปรายตาไปยังคาซุกิเล็กน้อย
"ชั้นอยากจะขอความร่วมมือจากพวกนาย ให้พวกนายมาร่วมมือล่าปีศาจกับชั้น"
เด็กสาวเว้นช่วงไป มองหน้าบุคคลตรงหน้าทั้งสองอย่างหาคำตอบ
"แล้วทำไมชั้นจะต้องร่วมมือกับเธอด้วย เธอมีเหตุผลอะไร แล้วชั้นจะได้อะไร"
ฮิโตชิกล่าว เขายกมือขึ้นกอดอกด้วยสีหน้าจริงจัง
"ปีศาจในพื้นที่ที่ชั้นดูแลอยู่จู่ๆมันก็เพิ่มจำนวนมากขึ้นอย่างน่าประหลาด เพื่อที่จะหาสาเหตุและลดจำนวนพวกนั้นลงก่อนที่มันจะบานปลายไปมากกว่านี้ ชั้นจำเป็นของขอยืมพลังของพวกนาย"
ฮิโตชิมองเด็กสาวอย่างครุ่นคิด ก่อนจะถามต่อ
"แล้วชั้นจะได้อะไรตอบแทน"
เด็กสาวมองอย่างรู้ทันว่าคำถามนี้จะต้องเอ่ยออกมาแน่ๆ เธอตอบไปว่า
"ทางเราขอยืนยันด้วยเกียรติของตระกูลซาซากิ ตระกูลนักล่าปีศาจที่ใหญ่ที่สุด ว่าหากนายพวกนายร่วมมือ เราจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับสายเลือดแท้ยกเว้นกรณีที่สร้างความเดือดร้อนให้แก่มนุษย์"
เด็กสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไล่มองปีศาจทั้งสองตนตรงหน้าอย่างรอคอย
"ไม่ยุ่งเกี่ยวเลยงั้นเหรอ..."
เสียงพึมพำออกมาจากปากของคาซุกิ เขาทำสีหน้าครุ่นคิดสักพักนึงก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นดีใจ เหมือนว่าเขาจะคิดอะไรออกแล้วสิ
"ดีล่ะ ชั้นเพิ่งไปมีเรื่องมา งั้นชั้นเอาเรื่องนี้ไปต่อรองพ่อดีกว่า ตกลง ชั้นจะร่วมมือกับเธอ"
เด็กสาวพอใจกับคำตอบที่ได้ หยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองอีกคนนึงที่ยังคิดไม่ตก ฮิโตชิกำลังตกอยู่ในห้วงคิดของตนเอง คำพูดของผู้ที่สำคัญที่สุดในชีวิตดังก้องขึ้นมาในโสทประสาทราวกับจะตอกย้ำ
'ฮิโตชิ อย่าสู้อีกเลยนะลูก'
'อย่าสู้อีกเลย'
"แม่ครับ"
เขากล่าวเสียงเบาราวกับเสียงกระซิบ ฮิโตชิมองไปยังหลุมศพของมารดาตน แม่ไม่ได้ตายด้วยโรคภัยอย่างแน่นอน ภาพนั้นยังคงติดตาเขา ภาพที่แม่นอนจมกองเลือดนั้น
'แม่ตายเพราะโดนฆ่า รอยแผลที่เหมือนโดนกรงเล็บกรีด ไม่ใช่ฝีมือมนุษย์แน่นอน งั้นก็ต้องเป็นปีศาจ ปีศาจที่บุกเวรยามเข้ามาถึงตัวแม่ได้ต้องเป็นปีศาจที่มีพลังสูง แต่ปีศาจชั้นสูงไม่ทำร้ายมนุษย์โดยไม่มีสาเหตุนี้ แล้วถ้าอย่างนั้น..... หรือว่าเหตุการณ์จะเกิดขึ้นจริง!'
ฮิโตชิคิดไม่ตก มีสีหน้ากลุ้มใจ เขาสูดหายใจเข้า ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับเด็กสาวอีกครั้ง
"ตกลง ชั้นจะร่วมมือกับเธอ"
เด็กสาวยิ้มอย่างพอใจในคำตอบที่ได้รับ ภารกิจของเธอสำเร็จไปอีกขั้นนึงแล้วสินะที่เหลือขึ้นอยู่กับฝีมือของเจ้าพวกนี่แหละ
"ดี งั้นแยกย้ายกันกลับได้แล้ว เลยเวลามามากแล้วนะ"
เด็กสาวหันหลังเตรียมที่จะเดินกลับแต่ก็ต้องชะงักเพราะสุนัขสามหัวเบื้องหน้า มันคือเคเบลอต ปีศาจชั้นรอง
เธอว่าเธอกลบกลิ่นไม่ให้ปีศาจตามมาได้แล้วนะ เจ้านี่ ตามมาไดยังไง!!
"รู้สึกว่า จะกลับไม่ได้แล้วสิ"
คาซุกิพูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง พร้อมทำท่าตั้งการ์ด เช่นเดียวกับฮิโตชิที่กางกรงเล็บที่ยาวแหล่ม กับเขี้ยวทีงอกออกมา
"งั้นนี้ถือเป็นงานแรกของพวกนายนะ"
_______________________________________________________
ฮ่าาาา เสร็จไปแล้วอีกหนึ่งตอน หลังจากที่ดองข้ามปี แหะๆ =w=;;
พยายามสร้างอารมณ์ในการเขียนโดยการดูเมะแฟนตาซีเยอะๆ แต่เหมือนมันจะไม่ได้ผล
กว่าจะเค้นได้หนึ่งตอนเหนื่อยแทบขาดใจ ยังไงก็ขอเม้นหน่อยนะ เราจะได้รู้ว่ามีคนอ่านมั้ย
ถ้าไม่มีเราก็ไม่รู้จะเขียนต่อทำไม เพราะงั้นถ้าใครที่อ่านแล้วไม่เม้นช่วยเม้นหน่อย
ไม่งั้นเราก็ไม่แรงจะอัพ ในจำเป็นต้องแอดแฟบก็ได้แต่ช่วยเม้นหน่อยว่ายังอ่านอยู่
ส่วนคนที่ช่วยเม้นเป็นกำลังใจเราก็ต้องขอบคุณมากๆ จะพยายามอัพเท่าที่ทำได้ค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้ m( _ _ )m
คาซุกิก้าวฉับๆปรีตรงเข้ามาลากตัวเพื่อนของตนที่ทำหน้าแหยเกมาตรงอีกมุมหนึ่งแล้วกระซิบไม่ให้เด็กสาวได้ยิน
"เฮ้ย แกไปเรียนมนต์ดำวิชาทำเสน่ห์ที่ไหนมาห่ะ!"
คาซุกิถามเสียงเบาแกมตะคอกนิดๆ คำถามออกจะแปลกไปซักหน่อย แต่สำหรับฮิโตชิแล้วถ้าถามแบบธรรมดาหน่ะสิแปลก
"อะไรของแกเนี่ย! พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง สมองแกมีปัญหาอีกแล้วสินะเนี่ย เดี๋ยวฉันคงต้องไปบอกคุณลุงให้ตรวจสมองลูกหน่อยแล้วสิ"�
ฮิโตชิว่าเข้า คุณลุงที่กล่าวถึงคือพ่อของคาซุกิที่เป็นพันธมิตรกับพ่อของเขา
"ไม่ต้องไปบอกอะไรทั้งสิ้นแหละ อย่ามาออกนอกเรื่อง เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร รู้จักกันเมื่อไร รู้จักกันนานมาแค่ไหน รู้จักกันได้ยังไง ทำไมถึงรู้จักกัน แล้วเจอกันบ่อยแค่ไหน อะไรยังไงคายออกมาให้หมด!!"
คาซุกิรัวยิงคำถามใส่ฮิโตชิที่มองด้วยสายตาเอือมระอาที่จะตอบ
"ถ้าชั้นไม่เห็นว่าแกกับชั้นเป็นเพืื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ รู้จักกันมานาน ชั้นคงคิดว่าแกเป็นเกย์แล้วกำลังหึงชั้นอยู่แน่เลย"�
ฮิโตชิตอบไปด้วยน้ำเสียงเนื่อยๆ
"เฮ้ย!ชั้นไม่ใช่เกย์นะเว้ย! ไม่ๆไม่ต้องมาเปลี่ยนประเด็นเลย ตอบคำถามชั้นมาให้หมด!"คาซุกิยังคาดคั้น
"คำตอบหน่ะมีอยู่อย่างเดียว"
ฮิโตชิพูดพร้อมวางมาดเอามือกอดอก�
คาซุกิมีท่าทีที่สนใจมากเขาตั้งหน้าตั้งตาฟังอย่างใจจดใจจ่อแล้วฮิโตชิก็เอยออกมาว่า
"ชั้นไม่รู้"
".................."
".................................."
"จะไม่รู้ได้ยังไงฟร่ะ!!!!"คาซุกิกระชากคอเสื้อฮิโตชิขึ้นมา
"แกจะไม่รู้ได้ยังไง ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนแกไม่ใช่เรอะ อย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย มีอะไรคายออกมาให้หมดเลยนะเฟร้ย!!!"
"ห๋า!? ชั้นเนี่ยนะเป็นแฟนกับยัยนั่น ให้ชั้นตายยังง่ายกว่าอีก แกคิดอะไรของแกเนี่ยชั้นจะมีแฟนเป็นนักล่าปีศาจอย่างยัยนั้นได้ยังไง"
ฮิโตชิบอกด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยเต็มทน
"ห่ะ? นักล่าปีศาจ?"คาซุกิทวน
"ใช่ ยัยนั้นเป็นนักล่าปีศาจแล้วก็บังเอิญมาเจอกันเท่านั้นเอง"ฮิโตชิขยายความ
คาซุกินิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะปล่อยคอเสื้อฮิโตชิแกมผลักนิดๆ
"อ่ะโด่ แล้วก็ไม่บอกแต่แรก"คาซุกิลากเสียงยาว
"บอกแล้วแกฟังมั้ยหล่ะ"ฮิโตชิพูดพร้อมจัดคอเสื้อตัวเองที่ยับยู่ยี่
"รู้สึกว่าจะคุยกันเสร็จแล้วสินะ"
เสียงหวานดังขึ้นขัดจังหวะ�บุรุษทั้งสองมองต้นเสียงที่ยืนกอดอกด้วยท่าทีออกจะเบื่อหน่ายกับการรอคอยการสนทนาของบุรุษทั้งสอง
"อื้อ เสร็จแล้วแหละ"ฮิโตชิตอบก่อนจะยิงคำถาม
"เมื่อกี้คุยกันถึงไหนแล้วนะ?"
"ที่นายกำลังจะแนะนำเพื่อนของนาย"เด็กสาวตอบพร้อมปรายสายตาไปยังผู้ถูกกล่าวถึง
"เป็นปีศาจเหมือนกันสินะ"
ฮิโตชิเปลี่ยนจากมองเด็กสาวไปเป็นมองเพื่อนข้างตัวแทนก่อนจะหันกลับไปตอบ
"มันเป็นมนุษย์หมาป่า"
"มนุษย์หมาป่า?"เด็กสาวทวน
"ทำไมชั้นไม่เห็นได้กลิ่นเลย"เธอถาม
คาซุกิมีสีหน้าที่ไม่พอใจเมื่อได้ยินคำพูดของเด็กสาวก่อนจะทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
"นี่ ระดับชั้นหน่ะก็ต้องเป็นสายเลือดแท้ สายเลือดบริสุทธิ์ของหมาป่าสีเทานะอย่าเอาไปเปรียบเทียบกับพวกปีศาจหมาป่าชั้นต่ำพวกนั่นสิ"
คาซุกิกล่าวด้วยสีหน้าโอ้อวดทะนงตัวก่อนจะเหล่ตามองเพื่อนข้างตัว
"อีกอย่างนะ เจ้านี่หน่ะมีคนคบซะที่ไหน ปีศาจส่วนมากก็เป็นพวกเลือดผสมกันทั้งนั้น กับพวกเลือดบริสุทธิ์มันก็ไม่เคยยุ่งอยู่แล้ว ฉันที่อุตส่าห์ยอมลดตัวลงมาเสวนากับปีศาจที่แสนจะมืดมนอย่างมันก็ต้องเป็นสายเลือดบริสุทธิ์อยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ"
คาซุกิกลั้วหัวเราะอย่างสะใจและเหยียดหยามโดยที่ไม่ได้หันไปมองสีหน้าเพื่อนของตัวเองเลยว่าบูดสนิทแค่ไหน
"อ่อเหรอ งั้นก็ต้องขอบคุณนะที่อุตส่าห์มีเมตตาลดตัวลงมาอยู่ระดับเดียวกับคนอย่างชั้นนะ"
ฮิโตชิกดน้ำเสียงต่ำ กำหมัดแน่นก่อนจะค่อยๆยกขึ้นมาอย่างสั่นเทาด้วยความโกรธ แต่คาซุกิก็ยังคงพูดโอ้อวดเหมือนเดิม
"อ่ะฮ่า รู้ตัวก็ดีแล้ว สำนึกไว้ซะด้วยหล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ"
โป๊ก!!
"อ๊ากกกกก!!"
หมัดหนักของฮิโตชิต่อยไปที่หน้าผากของคาซุกิ คาซุกิร้องลั่นกุมหน้าผากแน่น กระโดดดิ้นไปดิ้นมาแล้วหันไปถลึงตาใส่เจ้าของหมัดเมื่อกี้ ฮิโตชิยิ้มอย่างสะใจ ท่านผู้อ่านคงสงสัยว่าทำไมต้องเจาะจงต่อยที่หน้าผาก เหตุผลก็เพราะ...
"ทำอะไรของแกเนี่ย!! นี่มันแผลเก่าชั้นนะเว้ย!! รู้ก็รู้อยู่ โอ๊ยยยย"�
คาซุกิโวยทั้งที่ยังกุมหน้าผากอยู่ ใช่แล้ว เมื่อ 4-5 วันก่อนคาซุกิเคยไปมีเรื่องชกต่อยกับจิ้กโก๋ต่างโรงเรียนเพราะสาเหตุแค่ว่า 'มองหน้าหาเรื่อง' (มุขหากินนะ มุขเนี่ย)
แน่นอนว่าฝ่ายนั้นเป็นเริ่มก่อน�ผลที่ออกมาคือคาซุกิชนะแต่ก็ทิ้งแผลไว้ นั่นคือแผลที่หน้าผากของเขานั่นเอง
"โทดฐานที่แกพูดใส่ความชั้น เพื่อนหน่ะชั้นมีเยอะแยะไปแต่ไม่อยากสุงสิงด้วยเพราะมันจะเกิดปัญหาต่างหากหล่ะ"�
ฮิโตชิกล่าว มองคาซุกิด้วยสายตาเย็นชา ความจริงอยากจะซัดอีกซักดอกสองดอก�
แต่เขากลัวว่าไอ้เจ้าเพื่อนปากเปราะตรงหน้ามันจะเลือดขึ้นหน้าซะก่อน เดี๋ยวเขาจะพลอยซวยไปด้วย
"เห๋? พวกนายนี่้เป็นพวก SM หรอกเหรอเนี่ย"�
เสียงหวานดังขึ้นจากปากเด็กสาวที่กอดอกมองพวกเขาด้วยสายตายเรียบเฉย
"บ้าเรอะ ชั้นไม่ใช่พวกวิตถารนะ"
ฮิโตชิว่าพลางปรายสายตามองไปยังเพื่อนตัวแสบที่ยังไม่ละมือจากหน้าผากตัวเอง
"ถ้าเป็นเจ้านี่ก็ว่าไปอย่าง"
คาซุกิหันมาถลึงตาใส่ฮิโตชิโดยที่มือยังปิดหน้าผากไว้ทำให้ท่าทางนั่นไม่มีความน่ากลัวแม้แต่น้อย
"จะบ้าเรอะ อย่ามามองชั้นผิดๆนะ"�คาซุกิโวย
"จะจบเรื่องของพวกนายได้รึยัง ชั้นไม่ได้ว่างมากขนาดมาดูพวกนายเล่นกันหรอกนะ"
เด็กสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธออ้าปากจะพูดต่อแต่คาซุกิกลับพูดขัดขึ้น
"เอ๊ะ!? เดี๋ยวก่อนนะ เธอนี่หน้าคุ้นๆนะ"�
คาซุกิเพ่งมองเด็กสาวตรงหน้าแต่ด้วยความมืดมันทำให้เขามองเห็นไม่ชัด�พลันเมฆบนฟ้าบดบังดวงจันทร์ค่อยๆเคลื่อนตัวออกทำให้แสงจันทราฉายส่องลงมา
คาซุกินิ่งไปสามวิก่อนจะเบิกตากว้างพละมือออกจากหน้าผากทันที
"เธอ!! เธอในตอนนั้นที่กระโดดเหยียบหัวชั้นนี่นา!!"
คาซุกิชี้หน้าเด็กสาวอย่างตกใจปนโกรธแค้น เด็กสาวสะดุ้งไปนิดก่อนจะกลับมาวางมาดสงบนิ่ง
"กะว่าจะให้จำไม่ได้แล้วเชียว"
เด็กสาวพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหันมาประจันหน้ากับคาซุกิอีกครั้ง
"โทดที ตอนนั้นมันเป็นเหตุจำเป็นหน่ะ ชั้นตามปีศาจไปอยู่แล้วนายก็ดันมาขวางทางพอดี ต้องขอโทษด้วยแล้วกันนะ"
เด็กสาวกล่าวขอโทษแต่คาซุกิยังไม่พอใจเขาโวยวายทำท่าจะเอาเรื่อง
"นี่เธอ!! คิดว่าขอโทษแล้วมันจะหายเหรอ!! ไม่ได้!! แค้นนี้ชั้นต้องเอาคืนให้สาสม!!"
คาซุกิถกแขนเสื้อขึ้น กำหมัดแน่น แต่ทว่าเด็กสาวยังคงสงบนิ่ง�
เธอปรายสายตาอันเย็นเหยียบไปที่คาซุกิ ทำให้เขาชะงัก รู้สึกน้ำลายในลำคอจะเหนียวหนืดขึ้นมาทันที เขากลืนมันลงไปอย่างยากเย็น
"นาย คิดว่าชั้นว่างมากขนาดมาทำตัวไร้สาระอย่างพวกนายงั้นเหรอ"
เด็กสาวปล่อยมือที่กอดอกออก ยืดอกมองคาซุกิด้วยสายตาเย็นเหยียบ
"ที่จริงวันนั้นชั้นควรจะเก็บนายซะไม่ให้เรื่องราวรั่วไหล และเพราะนายทำให้ชั้นต้องเปลืองแรงตามจับไอ้ปีศาจนั้นไปถึงในป่า ถ้านายอยากจะมีเรื่องนักชั้นจะสงเคราะห์ให้เอง"
น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจากริมฟีปากเรียวบางนั่นไม่ได้ต่างไปจากเดิม แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันแฝงอะไรที่น่ากลัวเอาไว้ ไม่เว้นแม้แต่ฮิโตชิก็ยังรู้สึก
"มะ ไม่เอาเรื่องแล้วก็ได้ค้าบ"
คาซุกิพูดเสียงอ่อย ทำไมเขารู้สึกว่าตัวเขาหดลงนะ เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นเด็กสาวตรงหน้าเขาที่ตัวใหญ่ขึ้นแทน
"ดี"
ไอเย็นรอบๆตัวเด็กสาวหายไปแล้ว เด็กหนุ่มทั้งสองลอบถอนหายใจที่ผ่านสถานการณ์อึดอัดเมื่อกี้มาได้ด้วยดี
"งั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า"
เด็กสาวเปิดประเด็น เธอกวาดตามองเด็กหนุ่มทั้งสองเบื้องหน้าที่ยังทำท่าเหนื่อยหน่าย
"พวกนายคงจะรู้ใช่มั้ยว่าชั้นเป็นนักล่าปีศาจ"
เธอกวาดตามองพวกเขาอีกรอบ คราวนี้ทั้งสองมีท่าทีสนใจมากขึ้นเธอจึงรีบต่อบทอย่างไม่รีรอ
"ที่ชั้นมาวันนี้เพราะอยากจะขอความร่วมมือจากพวกนาย ตอนแรกว่าจะแค่คุยกับนายแวมไพร์นี้คนเดียว แต่มีมนุษย์หมาป่ามาด้วยก็ไม่เลวเหมือนกัน" เธอปรายตาไปยังคาซุกิเล็กน้อย
"ชั้นอยากจะขอความร่วมมือจากพวกนาย ให้พวกนายมาร่วมมือล่าปีศาจกับชั้น"
เด็กสาวเว้นช่วงไป มองหน้าบุคคลตรงหน้าทั้งสองอย่างหาคำตอบ
"แล้วทำไมชั้นจะต้องร่วมมือกับเธอด้วย เธอมีเหตุผลอะไร แล้วชั้นจะได้อะไร"
ฮิโตชิกล่าว เขายกมือขึ้นกอดอกด้วยสีหน้าจริงจัง
"ปีศาจในพื้นที่ที่ชั้นดูแลอยู่จู่ๆมันก็เพิ่มจำนวนมากขึ้นอย่างน่าประหลาด เพื่อที่จะหาสาเหตุและลดจำนวนพวกนั้นลงก่อนที่มันจะบานปลายไปมากกว่านี้ ชั้นจำเป็นของขอยืมพลังของพวกนาย"
ฮิโตชิมองเด็กสาวอย่างครุ่นคิด ก่อนจะถามต่อ
"แล้วชั้นจะได้อะไรตอบแทน"
เด็กสาวมองอย่างรู้ทันว่าคำถามนี้จะต้องเอ่ยออกมาแน่ๆ เธอตอบไปว่า
"ทางเราขอยืนยันด้วยเกียรติของตระกูลซาซากิ ตระกูลนักล่าปีศาจที่ใหญ่ที่สุด ว่าหากนายพวกนายร่วมมือ เราจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับสายเลือดแท้ยกเว้นกรณีที่สร้างความเดือดร้อนให้แก่มนุษย์"
เด็กสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไล่มองปีศาจทั้งสองตนตรงหน้าอย่างรอคอย
"ไม่ยุ่งเกี่ยวเลยงั้นเหรอ..."
เสียงพึมพำออกมาจากปากของคาซุกิ เขาทำสีหน้าครุ่นคิดสักพักนึงก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นดีใจ เหมือนว่าเขาจะคิดอะไรออกแล้วสิ
"ดีล่ะ ชั้นเพิ่งไปมีเรื่องมา งั้นชั้นเอาเรื่องนี้ไปต่อรองพ่อดีกว่า ตกลง ชั้นจะร่วมมือกับเธอ"
เด็กสาวพอใจกับคำตอบที่ได้ หยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองอีกคนนึงที่ยังคิดไม่ตก ฮิโตชิกำลังตกอยู่ในห้วงคิดของตนเอง คำพูดของผู้ที่สำคัญที่สุดในชีวิตดังก้องขึ้นมาในโสทประสาทราวกับจะตอกย้ำ
'ฮิโตชิ อย่าสู้อีกเลยนะลูก'
'อย่าสู้อีกเลย'
"แม่ครับ"
เขากล่าวเสียงเบาราวกับเสียงกระซิบ ฮิโตชิมองไปยังหลุมศพของมารดาตน แม่ไม่ได้ตายด้วยโรคภัยอย่างแน่นอน ภาพนั้นยังคงติดตาเขา ภาพที่แม่นอนจมกองเลือดนั้น
'แม่ตายเพราะโดนฆ่า รอยแผลที่เหมือนโดนกรงเล็บกรีด ไม่ใช่ฝีมือมนุษย์แน่นอน งั้นก็ต้องเป็นปีศาจ ปีศาจที่บุกเวรยามเข้ามาถึงตัวแม่ได้ต้องเป็นปีศาจที่มีพลังสูง แต่ปีศาจชั้นสูงไม่ทำร้ายมนุษย์โดยไม่มีสาเหตุนี้ แล้วถ้าอย่างนั้น..... หรือว่าเหตุการณ์จะเกิดขึ้นจริง!'
ฮิโตชิคิดไม่ตก มีสีหน้ากลุ้มใจ เขาสูดหายใจเข้า ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับเด็กสาวอีกครั้ง
"ตกลง ชั้นจะร่วมมือกับเธอ"
เด็กสาวยิ้มอย่างพอใจในคำตอบที่ได้รับ ภารกิจของเธอสำเร็จไปอีกขั้นนึงแล้วสินะที่เหลือขึ้นอยู่กับฝีมือของเจ้าพวกนี่แหละ
"ดี งั้นแยกย้ายกันกลับได้แล้ว เลยเวลามามากแล้วนะ"
เด็กสาวหันหลังเตรียมที่จะเดินกลับแต่ก็ต้องชะงักเพราะสุนัขสามหัวเบื้องหน้า มันคือเคเบลอต ปีศาจชั้นรอง
เธอว่าเธอกลบกลิ่นไม่ให้ปีศาจตามมาได้แล้วนะ เจ้านี่ ตามมาไดยังไง!!
"รู้สึกว่า จะกลับไม่ได้แล้วสิ"
คาซุกิพูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง พร้อมทำท่าตั้งการ์ด เช่นเดียวกับฮิโตชิที่กางกรงเล็บที่ยาวแหล่ม กับเขี้ยวทีงอกออกมา
"งั้นนี้ถือเป็นงานแรกของพวกนายนะ"
_______________________________________________________
ฮ่าาาา เสร็จไปแล้วอีกหนึ่งตอน หลังจากที่ดองข้ามปี แหะๆ =w=;;
พยายามสร้างอารมณ์ในการเขียนโดยการดูเมะแฟนตาซีเยอะๆ แต่เหมือนมันจะไม่ได้ผล
กว่าจะเค้นได้หนึ่งตอนเหนื่อยแทบขาดใจ ยังไงก็ขอเม้นหน่อยนะ เราจะได้รู้ว่ามีคนอ่านมั้ย
ถ้าไม่มีเราก็ไม่รู้จะเขียนต่อทำไม เพราะงั้นถ้าใครที่อ่านแล้วไม่เม้นช่วยเม้นหน่อย
ไม่งั้นเราก็ไม่แรงจะอัพ ในจำเป็นต้องแอดแฟบก็ได้แต่ช่วยเม้นหน่อยว่ายังอ่านอยู่
ส่วนคนที่ช่วยเม้นเป็นกำลังใจเราก็ต้องขอบคุณมากๆ จะพยายามอัพเท่าที่ทำได้ค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้ m( _ _ )m
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น