คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Ch.1 : เจรจาจ้างวานสาวแกร่ง
อือ...
ทำไมโลกมันมืดไปหมดอ่ะ ใครปิดไฟเนี่ย เปิดไปเถอะโลกไม่ร้อนหรอกเปิดแอร์กินไฟกว่าตั้งเยอะนะ ใครก็ด้ายยยยย เปิดไฟที~~~
ทำไมฉันได้กลิ่นแปลกๆอ่ะ คล้ายๆกลิ่นยาล้างจานที่ร้านเลย แต่มันแปลกออกไปกว่านั้น มัน...หอมๆ...เคลิ้มๆ เบาๆยังไงไม่รู้อ่ะ แต่สูดเข้าไปแล้วหัวสมองมันโล่งงงงง สบายดีจัง
แต่เดี๋ยว เลิกสนใจเรื่องกลิ่นก่อน เมื่อไรจะมีคนเปิดไฟให้ฉ้านนนนน มันมืดไปหมดแล้วนะ เปิดฟายยยยเซ่!! เอ๊ะ ทำไมตาฉันมันรู้สึกแปลกๆ อ่อ ฉันหลับตาอยู่สินะมันถึงได้มืดแล้วเมื่อกี้ฉันโวยวายกับใครเนี่ย-0-
งื้อ ทำไมตามันหนักอย่างเนี่ย ลืมไม่ขึ้นอ่าาาาา ฉันรวบรวมแรงแล้วก็พยายมมเปิดตาขึ้น อึบๆ อา ฉันเริ่มเห็นแสงแวบๆเข้ามาแล้ว ฉันขยุกขยิกตาแล้วค่อยๆลืมขึ้น อ้ายยยยย แสงแยงตาอ่ะ ลืมได้ไม่เต็มตาเลย
"อือ..." ฉันครางในลำคอ ดันตัวพยายามจะลุกแต่พอยันศอกลงไปมันก็ยวบเลยอ่ะ อ้าย อะไรเนี่ย ฉันอยู่ในโคลนดูดเรอะ!! ม่ายยยย เอาฉันขึ้นปายยยย ฉันพยายามตะเกียตะกายแต่มันก็ยุบลงไปอีก แฮก ไม่มีแรงแล้วนะ ทำไมแขนขามันอ่อนแรงอย่างนี้เนี่ย นี่ฉันจะตายในโคลนดูดเหรอ ฮือๆ ขณะที่ฉันกำลังไว้อาลัยให้กับตัวเองก็ลืมสังเกตไปเลยว่ามันไม่ยุบต่อแล้ว
อาเด๊ะ ไม่ดูดแล้วอ่ะ โคลนดูดมันต้องดูดสิ หรือมันไม่ใช่โคลนดูด ฉันเลยลองนอนนิ่งๆแล้วตั้งสติดีๆ เอ๋ มันนุ่มๆอ่ะ นิ่มๆด้วย เหมือนเมฆเลยอ่ะ รู้สึกเหมือนว่าฉันจมลงไปอยู่ในมันครึ่งตัว เอามือปัดไปทางไหนก็เจอแต่ไอนิ่มๆเนี่ย
อาาาา จะว่าไปมันก็นิ่มดีเหมือนกันแหะ สบายจังเลย หนังตาของฉันเริ่มจะปิดสนิทอีกครั้งทั้งๆที่ยังลืมไม่สนิทเลย ไม่ๆๆๆ อย่าหลับน่าาาาา คิดได้อย่างนั้นฉันก็ลืมตาโผลงขึ้นมาแล้วพลิกตัวขึ้น กวาดตามองไปรอบๆ ที่ไหนอ่ะ ทำไมมันไม่คุ้นเลยอ่ะ ฉันก้มลงมองตัวเองแล้วก็เห็นยังอยู่ชุดเดิม อา ฉันยังไม่เสียบริสุทธิ์สินะ ค่อยยังชัว แต่...เห๋? นี่มันอะไรอ่ะ ไอ้ที่ฉันนอนอยู่เนี่ย
ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วไล่สายตามองตามที่เงยหน้าจนหน้าตั้งธรรมดาเหมือน เดิม เฮ้ยยยย เตียงขนาดคิงไซส์!! ฟูกใยนุ่นอย่างดี ปูด้วยผ้าไหมอีกต่างหาก แม่เจ้าาาา!! ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ฉันมองเลยเตียงที่ฉันนอนอยู่ออกไป เห็นเป็นห้องกว้างมากๆ มีเฟอร์นิเจอร์ข้าวของเครื่องใช้อย่างดี ทั้งกาน้ำชา โต๊ะทำงาน เก้าอี้รับแขก มีน้ำหอมอยู่ที่โต๊ะหัวเตียง นั้นคือต้นเหตุของกลิ่นแปลกๆนั้นสินะ แล้วยังมีประตูออกไประเบียงอีก
ที่สำคัญ ทุกอย่างมันส่องประกายแวววับ สะท้อนแสงปิ้งๆเข้าตาฉัน เหมือนว่ามันจะทำจากทอง.. ห้ะ ทอง ทองงงงง!! เฮ้ย! ฉันขยี้ตาตัวเองแล้วเพไปที่ข้าวของที่วางอยู่ด้านหน้า กาน้ำชาทำจากทองคำขาวประดับไขมุก เก้าอี้และเฟอร์นิเจอร์ต่างๆทำจากทองฟังเพชรไว้ที่ขอบ ฝังคริสตัลเป็นลวดลาย มันอะไรเนี่ย!! นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันจำได้ว่าฉันแกล้งหยอกหัวหน้าแล้วก็กำลังเดินกลับบ้านคิดอะไรไปเรื่อย เปื่อย แล้วจากนั้น...จากนั้น...
ฉันโดนจับตัวมา !!
เฮ้ยๆๆ มันจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว คนอย่างฉันใครเค้าจะจับไปทำอะไร ผอมแห้งแรง(ไม่)น้อย หน้าตาก็งั้นๆ ญาติก็ไม่มีให้เรียกค่าตัวแล้วเค้าจะจับฉันมาทำไม? แต่.....คงไม่ใช่พวกโจรแน่เพราะว่าโจรคงไม่รวยขนาดนี้หรอกนะ -0-;
หรือว่าฉัน....
โดนจับมาขัดเครื่องเพชร O[]O!! (คิดได้เนอะ-0-)
จะบ้าเหรอ เวลาแบบนี้ยังจะมาเล่นอีกนะฉันนี่ แล้วทำไงดีอ่ะ ใครจับมาก็ไม่รู้ จับมาทำไมก็ไม่รู้ จับมาที่ไหนก็ไม่รู้ จะหนียังไงก็ไม่รู้ โอยยยย แล้วฉันจะทำยังไงดีหล่ะเนี่ยยยย
เพิ่งตื่นนอนด้วยอ่ะ คิดอะไรไม่ออกเลย สมองยังไม่แล่น คิดได้แต่อะไรปัญญาอ่อน เฮ้อ เอาไงดีอ่ะ
แอ๊ดดดด
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ฉันรีบหันไปทางทิศทางเสียงแล้วก็เจอทหารหนุ่มลำบึกใส่ชุดเกราะหน้าตาหน้า กลัว มีรอยบากตรงหน้าพากเหมือนเปาปุ้นจิ้น เขาเดินเข้ามาทำท่าหงอยๆ แต่พอหันมาเจอฉันเขาก็เบิกตากว้างแล้วพุ่งมาตรงฉันทันที กรื้ดดดดด อะไรอ่าาาา สัตว์ประหลาดจะกินฉันแล้ว ช่วยด้วยยยย!!
"คะ...คะ...คะ...คุณหนู ตื่นแล้วหรือขอรับ โอ้!! ข้าล่ะหัวใจจะหยุดเต้น ท่านหลับไปตั้งสามชั่วโมง ข้านึกว่าท่านจะตายซะแล้ว TT" ทหารคนนั้นคุกเข่าลงตรงปลายเตียงแล้วมองฉันด้วยสายตาดีใจอย่างสุดซึ้ง ฉันหลับไปสามชั่วโมงมันจะเอาให้ฉันตายเลยเรอะ =[]=
"ขะ...ข้า...ข้าจะไปเรียกพระราชามา ท่านรออยู่ก่อนนะ อย่าไปไหนนะขอรับ" เขาพูดรัวแล้วรีบเดินออกไป เมื่อกี้เขาว่าอะไรนะ จะไปเรียกใครมา ห้ะ บาทา ใครบ้าชื่อบาทา หืม อะไรนะ ราชาเหรอ อ่อ นึกว่าใครพระราชานี่เอง ห๊า!! พระราชา พะ...พะ...พระราชาเหรอ เขาจะไปเรียกพระราชามาแสดงว่าที่นี่ก็...พระราชวังหน่ะสิ!!! เฮ้ยยยย อะไรเนี่ยยยย ฉันงงไปหมดแล้วนะ ตกใจด้วย ทำไมฉันมาอยู่ในวังได้ แล้วเค้าเอาตัวฉันมาที่วังทำม้ายยยย หรือฉันไปทำอะไรผิด ทำอะไรให้พระราชาไม่พอใจ เค้าถึงได้จับฉันมา
แล้วฉันทำอะไรอ่ะ ฉันไม่เคยไปทำอะไรไม่ดีเลยนะ ก็แค่พนักงานร้านอาหารคนนึงเท่านั้นเอง หรือว่า...!! ผิดที่ฉันถึกเกินไป เวลาคนต่างเมืองมาเห็นแล้วจะคิดว่าผู้หญิงประเทศนี้บ้าพลัง ฉันขอโทดดดดด ฉันไม่ได้อยากจะถึกหรอกนะแต่ทำไงได้มันเป็นไปแล้วอ่าาาา T0T
แอ๊ดดดด
เฮือก!!
ฉันสะดุ้งเฮือกใหญ่แล้วหันไปทางประตู ก็เห็นพระราชาใส่ชุดเสื้อคลุมตามปกติ แต่มันออกจะน้อยชิ้นไปกว่าตอนนี้ฉันเห็นท่านตอนออกไปเยี่ยมราษฎร นี้คงเป็นชุดธรรมดาของท่านสินะ
ท่านเปิดประตูเข้ามาลุกลี้ลุกลนหันซ้าย หันขวาเหมือนหาอะไรซักอย่าง จนสายตาของท่านมาหยุดที่ฉัน เฮ้ย!! ท่านตรงมาทางนี้แล้วอ่ะ ท่านหยุดอยู่ที่ปลายเตียงแล้วมองฉันแบบกังวลเหมือนทหารเมื่อกี้
"โอ้ เจ้าฟื้นแล้ว เจ้าฟื้นแล้วจริงๆใช่มั้ย ข้านึกว่าเจ้าจะเป็นอะไร เห็นเจ้าหลับไม่ยอมตื่น เป็นเพราะไอ้ทหารไม่ได้เรื่องพวกนี้นี่แหละ บอกแค่ว่าไปพาเจ้ามาหาแค่นั้น นี้มันเล่นโปะยาสลบเจ้าเลย พวกนี้นี่ใช่ไม่ได้เลยจริงๆ"พระราชาพูดแล้วหันไปแขวะทหารที่ยืนอยู่ข้างหลัง พวกทหารก็ได้แต่ก้มหน้า ทำหน้าหงอย
"เอ่อ...คือ"ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ ต้องรวบรวมความกล้าอย่างมากที่จะพูดออกไปแต่ทันทีที่เสียงออกจากปาก ยังไม่ทันได้พูดอะไร พระราชาก็หันมาทางฉันเบิกตากว้างแล้วจ้องฉันถลึง ฉันสะดุ้งตกใจ หน้าท่านน่ากลัวมากอ่ะ TOT
"อะไร เจ้าเป็นอะไรรึ หรือว่ายังเบลออยู่ งั้นเดี๋ยวข้าจะให้คนนำอาหารและยามาให้เจ้า อย่าเป็นอะไรนะ อดทนไว้ก่อน นี้พวกเจ้า!! ไปบอกแม่ครัวให้ทำอาหารให้คุณหนูซิ!!"พระราชามองหน้าข้าอย่างห่วงใย พูดราวกับว่าฉันจะตายซะอย่างนั้น -0-
แล้วหันไปสั่งทหารที่อยู่ข้างหลัง ทหารพวกนั้นก็รีบวิ่งออกไป แต่คาดว่าด้วยทางเดินที่แคบเกิน ฉันเลยได้ยินเสียงโครมคราม แถมเสียงด่ากัน โวยวายมาอีกนิดหน่อย -0-
"จิ๊ เจ้าพวกนี้นี่มันไม่ได้เรื่องเล้ย ข้าต้องจัดการเองอีกแล้ว" พระราชาทำเสียงในลำคอ พูดพึมพำแล้วเดินออกไป ฉันได้ยินเสียงตวาดผ่านประตูเข้ามาเล็กน้อย แล้วก็เสียงฝีเท้านับร้อยคู่ เหมือนว่าทหารพวกนั้นจะวิ่งออกไปที่ไหนซักที่
แล้ว...สรุปมันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
.........
ฉันนั่งเอ๋ออยู่บนเตียงสักพักนึง แม่บ้านก็เดินเข้ามา เอาซุปข้าวโพดมาให้ฉัน พร้อมกับยาและน้ำ เธอบอกว่า พระราชาสั่งว่าถ้าฉันรู้สึกไม่ดีหรือปวดหัวตัวร้อนไม่สบายอะไรยังไง ให้บอกได้เลย ท่านจะเรียกหมอหลวงมาให้ ห่ะ ถึงขั้นหมอหลวงเลยเหรอ แค่ยาธาตุน้ำขาวก็เอาอยู่แล้วนะ
หลังจากที่ฉันได้ซุปข้าวโพดร้อนๆเข้าไป ฉันก็เริ่มอาการดีขึ้นหน่อย ไม่เบลอๆ ปัญญาอ่อนเหมือนตอนเพิ่งตื่นแล้ว ตอนนี้ลีเลียน่าคนเดิมกลับมาแล้ว >_< ส่วนยาหน่ะ ฉันไม่กินหรอก ยาอะไรไม่รู้ไม่เคยกิน เม็ดมันปั้มลายดอกไม้แปลกๆ ไม่เคยเห็นอ่ะ ฉันเลยไม่กล้ากิน เลยเอาช้อนบดๆๆๆ แล้วก็ทิ้งลงไปในชามซุปนั้นแหละ
ฉันกินเสร็จแป๊บนึงแม่บ้านก็เข้ามาเก็บจานแล้วพระราชาก็เดินเข้ามา คราวนี้ฉันไม่กลัวแล้ว แต่ก็เกรงๆอยู่บ้าง
ราชาเดินมาอยู่ที่ปลายเตียงเหมือนเดิม แล้วทหารองค์รักษ์ก็ยกเก้าอี้ด้านหลังมาให้ท่านนั่ง แล้วยืนประกบด้านข้างสองคน
"เจ้าไม่เป็นไรแล้วแน่นะ" พระราชาถามฉันด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเป็นห่วงอย่างสุดซึ้ง พร้อมทั้งแสดงออกทางหน้าตาด้วย ฉันพยักหน้าน้อยๆ ท่านจึงมีสีหน้าที่คลายความกังวลลง ฉันเห็นว่าไม่มีอะไรมาขัดแล้วเลยถามออกไป
"ท่านจับ..เอ่อ..พาดิฉันมาที่นี่ทำไมหรือเพคะ" ฉันพูดไปแบบไม่เต็มเสียง เพราะไม่รู้ว่าควรจะใช้คำว่าอะไรดีระหว่างจับตัวหรือพามาดี
"เจ้าไม่ต้องเกรงใจหรอก อันที่จริงมันก็เป็นการจับตัวจริงๆนั้นแหละ" พระราชาก้มหน้าลง มีสีหน้าสำนึกผิด เหมือนเด็กถูกครูดุอย่างนั้นแหละ ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ -0-
"คือว่าข้า...มีเรื่องจะขอร้องเจ้าหน่ะ" ท่านพูดแบบอ้ำๆอึ้งๆ เหมือนไม่กล้าบอก สีหน้าลำบากใจอย่างที่สุด เรื่องที่จะขอร้องฉันมันร้ายแรงมากเลยเหรอ ถึงกับพูดไม่ออก หรือว่ามันจะร้ายแรงถึงชีวิตของฉันอ่ะ T^T
ฟุบ!!
จู่ๆพระราชาก็ลุกพรวดขึ้น ก้มหน้ามองพื้น ทำปากอึกอักๆเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง ท่านหันไปหาทหารสองคนข้างหลังแล้วทำพยักหน้าเป็นสัญญาณให้ออกไป ทหารสองคนก็โค้งคำนับแล้วเดินออกไป พอทหารออกไปแล้ว ท่านก็ถอนหายใจยาว เหมือนกำลังตั้งสติ สูดหายใจเข้าฟืดใหญ่ๆ
ตุบ
เฮ้ย!! เอ้ย ว้าย!! (เผลอหลุดแมน//ไม่ใช่!! :ลีเลียน่า)
พระราชาท่านคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน เอามือยันพื้นแล้วก้มหัว อะไรกันเนี่ย!! ทำไมท่านทำแบบนี่หล่ะ ฉะ...ฉะ...ฉันทำตัวไม่ถูกแล้วนะ ฉันต้องทำยังไง ในสถานการณ์อย่างนี่ฉันต้องทำยังไงเนี่ย ตอนนี้ราชาที่ปกครองประเทศเซลิน่าที่แสนยิ่งใหญ่กำลังคุกเข่าอยู่ข้างหน้า ฉัน
อ้ะ ใช่สิ ฉันต้องทำให้ท่านลุกขึ้น คิดได้อย่างนั้นฉันก็ขยับตัวจะลุกจากเตียงไปจับท่านลุกขึ้น แต่ขายังไม่ทันพ้นขอบเตียง พระราชาก็เอ่ยปากพูดอะไรบางอย่าง
"ได้โปรดเถอะ!! ช่วยมาเป็นสาวใช้ประจำตัวให้ลูกชายฉันเถอะนะ!!"
".........."
".........."
"......เห๊ะ"
เมื้อกี้ท่านว่าอะไรนะ จะให้ฉันไปเป็นสาวใช้ประจำตัวให้ลูกชายท่าน ลูกชายท่าน...ก็เจ้าชายหน่ะสิ ห่ะ ให้ฉันไปเป็นสาวใช้ให้เจ้าชายงั้นเหรอ แล้วทำไมต้องเจาะจงว่าต้องเป็นฉันด้วยอ่ะ ฉันเป็นแค่สาวเสิร์ฟเองนะ แล้วก็เป็นพี่เลี้ยงได้นิดหน่อยเท่านั้นเอง ไม่เคยรู้ด้วยว่าพวกสาวใช้ แม่บ้านอะไรพวกนี้เค้าทำงานกันยังไง
ฉันทำงานบ้านไม่เก่งหรอกนะ ได้ก็แค่กวาดบ้าน ถูพื้น ล้างจาน ซักผ้า ขัดห้องน้ำ จัดสวน แต่งต้นไม้ ซ่อมก็อก เปลี่ยนหลอดไฟ ทำกับข้าวได้นิดหน่อย ก็เท่านั้นเอง จะให้ไปทำแบบแม่บ้านเก่งๆ ฉันทำไม่ด๊ายยยย (เหรออออออ)
"อะไรนะค่ะ!? สาวใช้...เหรอ"
ได้โปรดเถอะนะ ฉันไม่รู้จะเอาใครมาดูแล ดัดนิสัยลูกชายฉันอีกแล้ว ทั้งประเทศนี้มีแค่เธอเท่านั้นที่พอจะต่อกรกับลูกชายฉันได้
เอิ่ม ต่อกรเลยเหรอ =O=;;
ถ้าเจ้าชาย...ลูกชายท่านจะดื้อขนาดนั้น จับทรมาน ขัดห้องมืดไปเลยไม่ดีกว่าเหรอค่ะ จะได้เข็ด ไม่ใช่และ ฉันไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้นซักหน่อย นี้ฉันเป็นคนเดียวในประเทศที่ต่อกรกับเจ้าชาย...ลูกชายท่านได้ เอ่อ ฉันควรจะดีใจมั้ยเนี่ย -0-
" มันหนักขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ แค่แม่บ้านกับครูฝึกสอนก็น่าจะดัดนิสัยได้แล้วไม่ใช่เหรอค่ะ" ฉันไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหรหรอกที่ว่าเจ้าชายมีนิสัยเหลือร้ายหน่ะ มันก็เป็นเรื่องปกติ คนเราเกิดมาบนกองเงินกองทอง ไม่เคยพยายามอะไรด้วยตัวเอง ถ้าคนเลี้ยงไม่ดีจริงๆมันก็ออกมาเหลวแหลกอย่างนี้แหละ
"ไม่ไหว ฉันลองมาหลายวิธีแล้ว ไม่มีใครสามารถจะดัดนิสัยเจ้าลูกชายตัวแสบของฉันได้เลย เดือนนึงฉันต้องเปลี่ยนแม่บ้านที่ดูแลมันไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน แต่ละคนเข้ามาทำงานวันสองวันแล้วก็ลาออก แทบจะวิ่งออกไปโดยที่ไม่เก็บข้าวของเลย" ขนาดนั้นเลยเหรอ -0- แล้วฉันจะไปทำอะไรได้หล่ะ ขนาดแม่บ้านตั้งหลายคนยังทนไม่ไหว แล้วจะมาเอาอะไรกับฉ้านนนน
"อย่างนั้นฉันจะไปทำอะไรได้ค่ะ แม่บ้านตั้งหลายคนยังไม่ไหว นับประสาอะไรกับสาวเสิร์ฟอย่างฉัน"ฉันแย้งไปถามว่าทำไมฉันกล้าต่อปากต่อคำ กับพระราชาหน่ะเหรอ ก็ไม่อะไรหรอกนะ เพราะว่าตอนที่ฉันพูดไปอ่ะ ฉันกำลังทำใจไปด้วยว่าอาจจะโดนจับเข้าคุก T.T แต่ยังไงก็ตาม ต้องทำใจดีสู้เสือไว้ก่อนจริงมั้ย แล้วตอนแรกๆท่านก็ทำถ้าเป็นห่วงเป็นใยฉัน แสดงว่าตอนนี้ฉันมีความสำคัญมาก!! แล้วฉันก็เป็นราษฏรคนนึงนะ ฉันมีสิทธิ์ที่จะต่อรองเพื่อประโยชน์ของฉัน
" ฉันรู้ว่าในสายตาคนอื่นเธอไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่สำหรับฉัน เธอคือคนๆเดียวที่มีคุณสมบัติครบถ้วนพอที่จะปะทะคารมกับลูกชายฉันได้!! ไม่ว่าจะเป็นความถึก หัวดือ จู้จี้ ขี้บน เถียงคำไม่ตกฟาก ชอบเอาชนะ ไม่ยอมคน อดทนสูง ทุกๆอย่าง มันตรงกับที่ฉันต้องการเป๊ะ!! "พระราชาร่ายยาวเกี่ยวกับคุณสมบัติของคนที่ท่านต้องการ
คนที่ท่านต้องการนี้คุณสมบัติมันช่าง...ท่านแน่ใจเหรอว่าจะเอาไปดัดนิสัย ลูกชายท่านหรือเอาไปปลูกฝั่งนิสัยแย่ๆให้ลูกชายท่านกันแน่ ห๊าาา เอ๊ะ แต่ว่าคุณสมบัติที่ว่านั้นท่านบอกว่ามันตรงกับฉันนิ งั้นฉันก็กำลังด่าตัวเองอยู่หล่ะสิเนี่ย TOT
ฉันมองหน้าพระราชาด้วยสายตาแบบว่า...ท่านด่าหนูเหรอ ToT พระราชาท่านก็ดูเหมือนว่าจะรู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป เลยชะงักแล้วยิ้มแหย่ๆเหมือนจะขอโทษ ฮืออออออ ไม่ทันแล้วค่ะ มันทำร้ายจิตใจหนูไปแล้ววววว T^T
"เอ่อ คือ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าเธอหรอกนะ แต่คือ เอ่อ......ยังไงก็เถอะ! เธอหน่ะเหมาะสมที่สุดแล้วเพราะฉนั้นได้โปรดมาเป็นสาวใช้ให้ลูกชายชั้นเถอะ นะ" ท่านหคลานเข่ามาเกาะที่ปลายเตียงที่ฉันนอนอยู่แล้วสงสายตาวิ้งๆ เอิ่ม มันไม่น่าสงสารเลยนะค่ะท่าน ถ้าเด็ก4-5ขวบมาทำฉันคงใจอ่อนไปนานแล้ว แต่นี้มันตาลุงอายุขึ้นเลขสี่มาทำแล้วมัน เอิ่ม ไม่พูดดีกว่าเนอะ =u=;;
"เอ่อ...คือ หนูขอปฏิเสธได้มั้ยอ่ะค่ะ"ฉันพูดไปแบบกล้าๆกลัวๆ ปฏิเสธคำของพระราชา พระเจ้า ฉันคงไม่ถูกตัดหัวหรอกนะ ได้โปรด TT
"ทะ...ทำไมหล่ะ" พระราชาพูดด้วยน้ำตาหลอเบ้า เฮ้ย!! ท่านจะร้องไห้เรอะ O[]O!! โอ้วโน้วววว ฉันได้เห็นน้ำตาพระราชารึนี่ เป็นบุญตามั้ยเนี่ย ไม่ๆๆๆ อย่าพึ่งมาตื่นเต้นตอนนี้สิ เฮ้ย!! จะร้องแล้วววว!! ทำยังไงดีอ่ะ ฉันต้องทำให้ท่านหยุดร้องสิ เอาไงดีๆ อุ้มขึ้นมาโอ๋เหมือนที่เคยเลี้ยงน้องจะได้มั้ยเนี่ย....ถ้าฉันอุ้มไหวอ่ะน่ะ =A=;; เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งนอกเรื่องสิ ทำไงดีอ่าาาา
"อะ เอ่อ ก็แบบว่า หนูไม่ถนัดงานด้านนี้ แล้วก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องทำด้วย งานประจำหนูก็มีอยู่แล้วด้วย" ฉันบอกไปเสียงอ่อยๆ ไม่ค่อยกล้าพูดเต็มเสียงเท่าไร ฉันก็งงกับตัวเองนะว่าพระราชาแก่น่ากลัวตรงไหน ทำไมฉันถึงได้กลัวจ๊างงงงง -0-
"งั้นฉันจ้างหนูก็ได้นะ!!"พอฉันพูดออกไปพระราชาก็คุกเข้าขึ้นพรวดแล้วมา เกาะที่ปลายเตียง มองฉันด้วยสายตาแห่งความหวัง เอิ่ม ว่าไปนั้น -0- อันที่จริงก็ไม่ได้อยากจะปฎิเสธหรอกนะ แต่ฉันไม่มีเหตุผลที่ต้องตอบตกลงนี้
"แต่ว่า...หนูมีงานอยู่แล้ว..." ฉันยังยืนยันคำเดิม จะให้ทำยังไงอ่ะ ฉันยังไม่อยากเปลี่ยนงานนิ -^- แล้วมันก็สิทธิของฉัน ถ้าฉันไม่ยอมใครจะทำไม
"หนู...หนูจะไม่ช่วยฉันจริงๆเหรอ"พระราฃาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาที่เพิ่งเหือดแห้งไปกลับระรื้นขึ้นมาอีกครั้ง ไม่อยากจะบอกนะว่าภาพลักษณ์ของพระราชาที่มีต่อฉันหายไม่หมดสิ้นไม่มีชิ้นดี แล้ว!!
"เอ่อ...คือ...หนู..." ฉันยังคงอ้ำๆอึ้งๆอยู่ แต่ถ้าความอดทนฉันหมดเมื่อไหรหล่ะก็ฉันจะวีนหล่ะนะค่าาาาา ลีเลียน่าก็วีนคนเป็นเหมือนกันนะคะ >O<
"ฉันมันเป็นพระราชาที่รันทดเหลือเกิน...ฮึก...มีลูกชายคนเดียวก็เสียคน... ภรรยาก็ปกป้องไว้ไม่ได้...แม้แต่เด็กผู้หญิงคนเดียวยังไม่รับคำขอร้องจาก ฉ้านนนน" แล้วพระราชาท่านก็เริ่มสะอึกสะอื้น ออกอาการดร่าม่า ง่า เหมือนเป็นคนผิดยังไงไม่รู้แหะ แต่...ฉันผิดด้วยเหรอที่ไม่รับงานหน่ะ ฉันก็มีสิทธิ์เลือกนะ!!....นี้มันสิทธิ์ของฉัน...นี้มันสิทธิ์ของฉัน...นี้ มันสิทธิ์...เอ่อ ต่อมคนดีเริ่มจะทำงานแล้วอ่าาาา ถ้าที่พระราชาร้องไห้อยู่นี้เป็นแผนหล่ะก็ ขอบอกว่าท่านทำสำเร็จแน่ค่ะ เพราะลีเลียน่าเริ่มจะใจอ่อนแล้ว เก๊าเป็นคนเซนซิทีฟอ่าาา T^T
"ทหารที่อุตส่าห์เกณฑ์มาอย่างดีก็ไม่ได้เรื่อง...ที่แย่ที่สุดคือฉันเกลียด ตัวเองที่เป็นแบบนี้!!...เกลียดที่ตัวเองไม่สามารถปกป้องคนที่รักเอาไว้ ได้...เกลียดที่ฉันมันอ่อนแอ!!" ท่อนหลังๆนี้ท่านเริ่มจะใส่อารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนว่าท่านจะเกลียดตัวเองจริงๆ ง่า ดราม่า...ดราม่า...ดราม่าอีกแล้ววววววว
"สิ่งสุดท้ายที่จะทำให้ฉันรู้สึกชดเชยความผิดพลาดของตนได้ คือการเลี้ยงลูกชายคนเดียวของฉันให้เติบใหญ่แล้วประสบความสำเร็จ หากแต่ไอ้เจ้าลูกชายคนนี้มันกลับไม่ได้ดี ทั้งๆที่ฉันพยายามที่จะทำให้มันไม่ผิดพลาดอีก แต่ฉัน...ก็ทำไม่ได้....." น้ำเสียงของพระราชานั้นดูเศร้าหมอง ไม่ใช่คำบอกเล่า ระบายหรืออะไร แต่เหมือนกับพูดตอกย้ำตัวเองที่ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทะ...ทำไมมันเศร้าอย่างเนี่ยอ่าาาา ลีเลียน่าจะร้องไห้แล้วน้าาาา TT
พระราชาท่านเงียบไปซักพักแล้วก็แสยะยิ้มเย้ยหยันออกมา ราวกับจะสมเพชตนเอง ท่านหัวเราะในลำคอเหมือนจะตอกย้ำความผิดพลาดของตน
"หึ...ฮ่ะๆ...นั่นสินะ ฉันมัน...ทำอะไรไม่เคยสำเร็จอยู่แล้วหนิ...บางทีประเทศอาจจะล่มจมก็ได้ท่า เกิดว่าฉันยังปกครองต่อไป คนอย่างฉันไม่มีใครต้องการหรอก....แล้วฉันจะอยู่ไปเพื่ออะไรหล่ะ...ฉันตายซะ ยังจะดีกว่าาาาา!!" ดราม่าอีกแล้วสินะ คราวนี้เป็นการคำครวญงั้นเหรอ อืมๆ อำลาก่อนจะตายสินะ ห่ะ!! ตายเหรอ!! ม่ายยยยย ท่านจะตายไม่ได้น่าาาา ท่านไม่ได้เป็นแบบนั้นซักหน่อย ยังมีคนต้องการท่านน่าาาาาา ไม่ได้การฉันต้องรีบห้ามแล้ว เดียวท่านคิดสั้นขึ้นมาจริงๆจะกลายเป็นเรื่องใหญ่
"มะ...ไม่ได้นะคะ ท่านจะคิดแบบนั้นไม่ได้ ยังมีคนต้องการท่านอยู่ ประชาชนทั้งหลายต่างก็รักและห่วงใยท่าน เพราะฉนั้นท่านห้ามทำอะไรบ้าๆนะ" พระราชาเสมองฉันด้วยหางตาแล้วหันหน้ามาทางฉันนิดๆ
" แล้วจะให้ฉันทำยังไง ในเมื่อลูกชายฉันมันไม่มีทางกลับลำได้อีกแล้ว ดังนั้นให้ฉันตายเถอะ!!" พระราชาลุกขึ้นแล้วคว้ามีดหันขนมปังจากตะกร้าจานขนมปังข้างเตียงแล้วยกมือ ขึ้นสุดแขน กรี้ดดดดด ทำไงดีอ่ะ ต้องห้ามแล้วๆๆๆ แล้วจะห้ามยังไงอ่ะ อ้ายยยย จะแทงแล้วววว ไม่มีเวลาคิดแล้วววว ทันใดนั้นเองฉันก็โผล่งปากพูดออกไป
"งั้นฉันจะเป็นคนดัดนิสัยให้เจ้าชายก็ได้คะ!!"
..........
.....เงียบ
มือที่จะแทงหน้าอกข้างซ้ายของตนเองหยุดลง ณ ตำแหน่งที่ห่างจากหัวใจไม่กี่คืบ พระราชานิ่งไปสักครู่ แล้วค่อยๆเอียงหน้ามามองฉัน
"จริงนะ..."
"จะ...จริงค่ะ" ฉันพูดไปโดยไม่คิดเพราะเป็นห่วงว่าท่านจะคิดสั้นฆ่าตัวตายอีกรึเปล่า เลยรีบตอบรับไปตามน้ำไปก่อน ฮู่วววว เกือบไปแล้วมั้ยหล่ะ ทำไมพระราชาท่านอ่อนไหวจังเลย หรือจะเป็นวันนั้นของเดือน(ผู้ชายมันมีที่ไหนเล่าาาา!!) เอ่อ...คงจะไม่ใช่สินะ แหะๆ
ท่านนิ่งไปแปบนึง แล้วค่อยๆเดินอย่างช้าๆแบบคนไร้วิญญาณไปที่ตะกร้าขนมปังแล้วก็วางมีดไว้ที่ เดิม นิ่งไปอีกแปบแล้วฉันก็เห็นไหล่ท่่านสั่นๆ เห๊ะ!? เป็นอะไรอีกอ่ะ อย่าอาละวาดอีกนะค่าาาา ลีเลียน่ารับมือไม่ไหวแล้ว TT;;
"หึหึ...หึหึหึ...หึหึหึหึ...ฮ่ะๆๆๆ!!" เฮ้ย! ฉันสะดุ้งเพราะจู่ๆพระราชาท่านก็หัวเราะขึ้นมาอย่างมีความสุข สีหน้าที่เศร้าสร้อยเลือนหายไปหมด น้ำตาที่ไหลพรากๆแห้งไปไหนไม่รู้ แววตาเปี่ยมล้นไปด้วยความดีใจ ท่านหันมามองหน้าฉันด้วยแววตาที่เป็นประกาย อย่าบอกนะว่า...
"เจ้า...เจ้าตอบตกลงข้าแล้วนะ อา ในที่สุดเจ้าก็ตกลงเสียที"
อย่าบอกนะว่า...
"ข้าดีใจเหลือเกิน มีความสุขที่สุด เออนี่ ว่าแต่เมื่อกี้ข้าดูเป็นยังไงบ้าง ดูมืดมนมากเลยใช่ม้า"
อย่าบอกนะว่า...
" นี่ๆ ข้าอุตส่าห์ฝึกมาทั้งอาทิตย์เลยนะ บทมันก็เย๊อะเยอะ แต่ไม่เป็นไร ระดับข้าซะอย่าง สบายๆอยู่แล้ว"
อย่าบอกนะว่า...
" แต่ก็นะ เจ้านี่ซื่อจริงๆเลย คิดว่ามืดหันขนมปังจะฆ่าคนได้เหรอ แค่ตัดกระดาษยังไม่เข้าเล้ย แต่ดีแล้วแหละที่เจ้าเชื่อ ไม่งั้นข้าคงแย่"
อย่าบอกนะว่า!!!
"เป็นยังไงหล่ะ ข้าแสดงเก่งหล่ะสิ"
ฉันโดนหลอกกกกกกก!!!
"อะ...อะ...ทะ...ท่าน" ฉันพูดติดๆขัดๆ ไม่รู้จะอารมณ์ไหนดี จะโกรธ ตกใจ อึ้ง หรืออะไรดี พระราชา!! ท่านทำกับหนูด้ายยยยย
"เดี๋ยวเจ้าไปเซ็นสัญญาได้เลยนะ เรื่องที่อยู่ ค่าจ้างวาน เจ้าต้องการยังไงเรียกได้เลย ข้ายินดีจ่ายให้เจ้าเต็มที่" ท่านยังคงหน้าระรื่นแล้วพูดถึงเรื่องงานที่ฉันเผลอหลวมตัวไปตกลงเข้า ไม่รู้สึกอะไรเลยนะคะ!!
"ท่านหลอกหนู!!" ฉันตะโกนออกไป เล่นซะเนียนเชียวนะคะ ไปรับรางวัลโนเบลเลยมั้ย TOT
" ข้าขอโทษ แต่ถ้าข้าไม่ทำอย่างนี้แล้วเจ้าจะยอมตกลงเหรอ ข้าใช้วิธีละม่อมกับเจ้าแล้วนะ แต่เจ้าไม่ตกลงเองนี่" พระราชาทำหน้ามุ่ยเหมือนจะโบ้ยความผิด สรุปคือฉันผิดเหรอเนี่ย!!
ฉันหน้าบูดสนิท พระราชานะพระราชา ทำกับฉันได้!! เล่นซะเนียนเชียวนะท่าน ลีเลียน่าอารมณ์เสีย เกิดมาไม่เคยโดนหลอกขนาดนี้เล้ย เซ็งค่ะเซ็ง!!
"น่าๆ ไหนๆเธอก็ตบปากรับคำแล้ว งั้นเรามาตกลงเรื่องว่าจ้างก่อนดีมั้ย" หน่ะ ไม่มีสำนึก!! ยังจะมาตกลงว่าจ้างอีก!! หึ ไม่มีทางหรอก ฉันสะบัดหน้าหนีใส่พระราชา จะติดคุกอะไรไม่สนแล้ว อารมณ์เสียค่ะ!!
"โธ่ อย่าโกรธเลยนะ ที่จริงนั้นมันก็ชีวิตฉันจริงๆนะ แค่ฉันแอคติ้งใส่เข้าไปนิดหน่อยเอง ตามหลักแล้ว ฉันก็ไม่ได้หลอกหนูนะ" พระราชายังคงแก้ตัว ไอ้ที่จะเป็นจะตายเมื่อกี้เรียกว่านิดเหรอค่ะ แล้วแบบจัดเต็มจะขนาดไหนเนี่ย!! เฮ้อ ยังไงๆฉันก็คงหนีไม่พ้นอยู่ดีถ้าไม่ยอมรับงานนี้ พระราชาแกชาติก่อนเกิดเป็นอะไรเนี่ยถึงได้เกาะติดหนึบขนาดนี้
"เฮ้อ สรุปคือ ยังไงก็ต้องเอาหนูทำงานนี้ให้ได้สินะคะ" ฉันพูดด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย พระราชาแกจ้องฉันไม่วางตาด้วยสายตาที่แบบว่า...จะสื่อว่าใช่สินะคะ...
" เฮ้ออออออออออ" ฉันถอนหายใจยาวเยียด เอือมระอาซะจริงๆ ถ้าไม่ตกลงคงหนีไม่พ้นแล้วแหละ รับงานก็ได้ว่ะ!! (รุนแรง)
"ก็ ได้ค่า รับงานก็ได้" ฉันตกลงรับงานแบบเต็มใจสุดๆ(ประชด) พอพูดจบปั้บ พระราชาแกก็มองฉันด้วยตาที่มีประกายแห่งความดีใจอย่างเปี่ยมล้น แล้วปรีตรงเข้ามาฉัน
" ขอบคุณนะ ขอบคุณมาก ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องตกลง เธอเป็นคนดีชอบช่วยเหลือคนอื่นอยู่แล้ว" ไม่ต้องมาชมเลยค่ะ มันไม่ทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นมาสักกะติ้ด
"งั้นเรามาตกลงเรื่องเงื่อนไขการว่าจ้างกันเถอะนะ เธอจะเรียกเท่าไรหล่ะ ให้แถมที่พักด้วยมั้ย" พระราชาถามฉันด้วยท่าทีกระตือรือร้อน เป็นงานเป็นการ จะยังไงก็เอาเถอะ ขี้เกียจเรื่องมากแล้วค่ะ
"อ่า แล้วแต่เถอะค่ะ ฉันขี้เกียจเรื่องมากแล้ว" ฉันปล่อยให้พระราชาแกเขียนเงื่อนไขว่าจ้าง แล้วไปทำการเซ็นสัญญา ฉันอ่านสัญญาที่เพิ่งเขียนขึ้นเมื่อกี้สดๆร้อนๆ แล้วก็เซ็นด้วยความไม่ค่อยเต็มใจนักปนๆความเบื่อหน่าย
สรุปคือ ฉันจะได้ค่าจ้างเดือนละ 5 เฮอเวลล์ แถมที่พักฟรี งานส่วนมากก็พวกเกี่ยวกับกิจวัตรของเจ้าชาย ปัดกวาดเช็ดถูห้องเจ้าชาย ซักเสื้อผ้าเจ้าชาย เสิร์ฟอาหารให้เจ้าชาย(มื้อเช้าบางวันเจ้าชายเค้าอยากกินบนเตียงอ่ะน่ะ) เตรียมน้ำอาบ เสื้อผ้า คอยรับคำสั่งสนองนีดเจ้าชาย แล้วก็บลาๆๆๆ ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมฉันใช้ศัพพฺแปลกๆ เพราะฉันอารมณ์เสียอยู่ไงคะ!!
ตอนนี้ฉันกำลังเดินกลับบ้าน เริ่มงานพรุ่งนี้ งั้นฉันก็ต้องกลับไปเก็บเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ แล้วก็ต้องบอกเจ้าของบ้านด้วยว่าฉันจะไม่อยู่พักใหญ่ๆ คืนนี้คงนอนดึกหน่อยแหละ นี้ก็ปาเข้าไป 2 ทุ่มแล้ว กว่าจะทำอะไรๆเสร็จคงนานอยู่ อ้อ เดี๋ยวก็ต้องไปลาออกจากร้านด้วยสิ ฮือๆ ไม่อยากไปเลย ซิกๆ แต่เค้าล่อลวงหนูอ่า ฮือๆๆ
ใจนึงฉันก็แอบตื้นเต้นนะที่ต้องไปทำงานกับเจ้าชาย เพราะชาตินี้ทั้งชาติฉันยังไม่เคยเห็นหน้าเชื้อพระวงศ์ตัวเป็นๆเลยซักคน(เคย เห็นแต่พระราชาในทีวีอ่ะ) แต่ยังไงก็ถอนตัวตอนนี้ไม่ได้แล้วสิ เห็นบอกว่าดีกรีความดื้อไม่เป็นสองรองใคร แล้วฉันจะรับมือไหวมั้ยเนี่ย งานนี้ไม่หมูซะแล้ว
งั้นลีเลียน่าสู้ค่า!!
ความคิดเห็น