Bloody Vampire สายเลือดที่แตกต่าง

ลำดับตอนที่ #2 : ep.2เหตุผลที่แท้จริง

        " นายมีสายเลือดของแวมไพร์"
             "เธอ..."เด็กหนุ่มมองเด็กสาวด้วยความตกใจเล็กน้อย ดวงตาบ่งบอกถึงความกังวลตกใจ
             "ไม่ต้องคิดหนักหรอก"เด็กสาวพูดดักคอราวกับรู้ความคิด
             "เลือดของนายฉันดูออก มันไม่ใช่เลือดมนุษย์ธรรมดา"เด็กสาวพูดด้วยท่าทีสบายๆเหมือนไม่ใช่อะไรใหญ่โต
             "อย่างแรกนะเลือดของนายมันมีกลิ่นแรงกว่าเลือดมนุษย์ธรรมดา"เด็กสาวทำจมูกฟุดฟิดๆแล้วบึ้งหน้าเล็กน้อยแล้วพูดต่อ
             "แต่ถ้าไม่ดมเปรียบเทียบกลิ่นคงจะไม่รู้"
             "แล้วทำไมเธอถึง..."พอเด็กหนุ่มทำท่าจะถามเด็กสาวจึงพูดดักคอขึ้น
             "ฉันเป็นคนจมูกดี"เด็กสาวตอบให้เสร็จสรรพแล้วก็พูดต่อ
             "อย่างที่สองสีจะเข้มกว่าปกติแต่ตอนนี้มันตอนกลางคืนจะเห็นเข้มก็ไม่แปลก"
             "แล้วทำไม.."เด็กหนุ่มทำท่าจะถามต่อแต่ก็ถูกเด็กสาวดักคออีกครั้ง
             "ฉันเป็นคนสายตาดี"พูดเสร็จเจ้าตัวก็อธิบายต่อ
             "สรุป...ภาพรวมแล้วนายก็คือแวมไพร์"เด็กหนุ่มจนกับคำพูด หัวสมองทำงานหนักหาคำแก้ตัวไม่ออกแต่สมองที่กำลังทำงานอย่างเร่งรีบกลับคิดไปเรื่องอื่นแต่มันจุดประกายอะไรบางอย่างให้กับเจ้าตัวแล้วเอ่ยปากถามออกไป
                      "แล้วเธอรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง"คราวนี่เด็กหนุ่มเปลี่ยนบทจากที่ตัวเองถูกทำให้ชะงักมาหลายทีกลายเป็นผู้ทำให้คนอื่นชะงักบ้างซึ่งก็ได้ผลไหล่บางของเด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะกลับกลายเป็นปกติ
                      "เอาเป็นว่าฉันรู้หนะ"ถึงปากจะว่าไปแต่ในใจของเด็กสาวกลับร้อนรุ่มด้วยความกังวลไม่ต่างจากอาการของเด็กหนุ่มเมื่อครู่นี้
                      "แต่ฉันว่ามันไม่ใช่แค่นั้น มันคงไม่ได้อยู่ในตำราเรียนหรือหนังสือทั่วไปหรอกใช่มั้ยเรื่องพวกนั้นหนะ"เด็กหนุ่มยังซักต่อ
                      "ฉันว่าฉันพอจะนึกออก"
                      "อืม...ประสาทการดม สายตา...อืม..."เด็กหนุ่มพึมพำ
                      "ใช่แล้ว!!"เขาตะโกนเสียงดังส่งผลให้เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อย
                      "นั้นมันความสามารถเฉพาะของนักล่าปีศาจ"เด็กหนุ่มพูดกับตัวเอง
                      "งั้นก็แสดงว่าเธอเป็นนักล่าปีศาจสิ"เด็กหนุ่มหันไปถามเด็กสาว
                      "งั้นฉันก็ต้องระวังเธอให้มากเข้าสิ"
                      "ไม่จำเป็น"เด็กสาวพูดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบดวงหน้าของเด็กหนุ่มตรงๆ
                      "ที่ฉันมา..ฉันมาเพื่อเจรจา"เด็กสาวตีสีหน้าจริงจังพูดอย่างเป็นงานเป็นการ
                      "เจรจา?เรื่องอะไร?"เด็กหนุ่มถาม
                      "เรื่องเจ้าพวกปีศาจเร่รอนพวกนั้น"
                      "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?"เด็กหนุ่มถามต่อ
                      "ฟังก่อนสิ"เด็กสาวหันไปว่าเข้า
                      "เดี๋ยวนี้พวกมันเริ่มจะเยอะขึ้นเรื่อยๆ แล้วพวกเราเหล่านักล่าปีศาจก็เริ่มจะน้อยลงทุกวัน เหล่าพวกผู้เฒ่าผู้แก่ที่มีฝีมือก็แก่ตัวลงทุกวัน ฉันเลยต้องการคนเพิ่มเพื่อสร้างธีมขึ้นมา"
                      "แล้งตกลงว่ามันเกี่ยวอะไรกับฉันหละ?"
                      "นี่นายยังไม่เข้าใจอีกหรอ"
                      "เข้าใจ?เรื่องอะไร?"เด็กสาวทำท่าเหนื่อยหน่ายกับคนตรงหน้า เจ้านี้โง่กว่าที่ดูข้างจริงๆนะเนี่ย
                      "ก็เรื่องที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ไง ที่ฉันอยากได้คนเพิ่มฉันอยากได้นายมาเป็นพวกเข้าใจ๋"
                      "หา!?ฉันเนี่ยนะไปเป็นพวกเธอ"
                      "ใช่ ทำไมไม่ต้องห่วงว่าจะถึงตายฉันมีแนวป้องกันอยู่แล้ว"
                      "มันไม่ใช่เรื่องนั้น ตระกูลเธอกับฉันมันคนละเรื่องกันเลยนะและอีกอย่างตั้งแต่ที่ฉันเจอเธอ เธอก็ถามนู่นถามนี่แล้วก็เข้ามาฟันๆๆไม่ยั้งเหมือนจะฆ่าฉัน แล้วฉันเป็นแวมไพร์นะ ผีดูดเลือดหนะผีดูดเลือด"
                      "อะไรห่ะฉันถามนายไม่เยอะซักหน่อย แล้วฉันก็บอกนายแล้วว่าฉันไม่ฆ่านายหรอกน่าแล้วนายก็คุมพลังนายได้ไม่ใช่เรอะแถมยังเป็นสายเลือดแท้มันไม่เป็นอะไรมากหรอกน่าตระกูลฉันไม่ได้มีกฎเจาะจงว่าห้ามเป็นสายเลือดแท้นี่"จากคำพูดของเด็กสาวทำให้เด็กหนุ่มคิดอยู่พักหนึ่ง
                      "แล้วฉันจะเชื่อใจเธอได้ยังไง"เด็กหนุ่มถามอย่างไม่ไว้ใจ
                      "จะให้ฉันกรีดเลือดสาบานเลยมั้ยหละ"เจ้าตัวหยิบคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋าข้างเสื้อแล้วทำท่าจะกรีดข้อมือตัวเอง!!
                      "เฮ้ยๆ!!อย่าๆๆๆฉันเชื่อแล้วก็ได้"เด็กหนุ่มพูดอย่างลนลาน
                      "งั้นสรุปว่านายตกลงนะ"เด็กสาวพูดพร้อมกับเก็บคัตเตอร์เข้ากระเป๋า
                      "อ่ะๆๆตกลงก็ตกลง"เด็กหนุ่มพูดอย่างจำใจปนเหนื่อยหน่ายในขณะที่เด็กสาวยิ้มอย่างพอใจ
                      "แท้ว่าฉันก็มีเพื่อนเก่งๆอยู่คนนึงนะ"เด็กหนุ่มพูดยังไม่ทันขาดคำเสียงใหญ่ก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่ออกมาจากพุ่มไม้
                      "อ้าวอยู่นี่เองพ่อหนุ่มแวมไพร์"ร่างใหญ่พูด้วยน้ำเสีงสนิทสนมแต่ก็ต้องชะงักเพราะคนที่เขาคุยด้วยอยู่กับคนที่เขาไม่รู้จัก
                      "อย่าบอกนะว่าเจ้าเนี่ย"เด็กสาวถามเด็กหนุ่มอย่างหวังว่าคำตอบจะออกมาดีกว่าที่เธอคืดแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะคนที่เธอถามกลับตอบว่า
                      "ใช่"
_________________________________________________________________________________________________________
โอ้ เหนื่อยจังงิ=w=ขอบคุณทุกๆท่านที่อ่านมาตลอดนะค่ะผิดผลาดตรงไหนช่วยบอกด้วยนะค่ะ
อาจจะมีพิมพ์ผิดไปบ้างต้องขอโทษด้วยนะค่ะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
See ya!