คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Write novel :: รักวายๆ(?) ของเด็กผู้ชายในวันเข้าค่าย:3 By PuZzle!
Couple : รามิน & เซนต์
Author : PuZzle!
รักวายๆ(?) ของเด็กผู้ชายในวันเข้าค่าย:3
ความรัก...
คำเพียงแค่ 2 พยางค์ ที่มาจากคำว่า “ความ” และก็ “รัก”
ทำไม...ถึงได้มีคำจำกัดความมากมาย...
ความรักก็เหมือนกันคนเรา ที่มีหลายแบบ หลายนิสัย แตกต่างกันไปตามธรรมชาติ
แล้วทำไมความรักที่เข้าใจได้ยากทั้งในทางทฤษฎี และปฏิบัติ
กลับมาทำให้หัวใจของผมหวั่นไหว กับคนๆ หนึ่งที่ขึ้นชื่อว่า “เพื่อนสนิท”
ความรู้สึกมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนในวันหนึ่งผมต้องพูดคำนั้นออกมา...
“เพื่อน...กูรักมึงว่ะ”
@โรงเรียนมัธยมปลาย K # เวลา 8.22 น.
วันนี้ผมมาเข้าค่ายเก็บตัวนักกีฬาของโรงเรียนครับ แล้วก็กำลังรอไอ้เจ้าเพื่อนสนิทสุดช้าอืดอาดอยู่ฮะ ในระหว่างนั้นเรามาทำความรู้จักกันหน่อยดีกว่านะครับ ^ ^ สวัสดีครับ ผมชื่อรามินครับ ตอนนี้อยู่ม.5 แล้ว กำลังเป็นช่วงที่ยุ่งยากพอสมควร ทั้งการเรียน ปัญหาชีวิต บลาๆๆ แต่ก็มีกีฬาเนี่ยแหละครับที่พอจะทำให้ผมสบายใจขึ้น ^ ^
“กูมาแล้วโว้ยยย ไอ้มินน~!!” นั้นไงมาแล้วล่ะครับ เพื่อนสนิทของผม มันชื่อว่า เซนต์ ครับ ทั้งที่อายุเราเท่ากัน แต่ทำไมร่างกายเราโตไม่เท่ากันละ = = ผมสูงกว่ามันหลายเซนต์เหมือนกัน แต่ก็ดีแล้วล่ะครับ มันชอบเอ๋อๆ อยู่ด้วย ตัวเล็กๆดูแลง่ายดี ฮ่าฮ่าฮ่า
“ทำไมมาช้านักละมึง = =”
“เมื่อคืนกูเล่นเกมส์ดึกไปหน่อยน่ะ แหะๆ” ร่างบางเกาหัวที่ปกคลุมไปด้วยกลุ่มผมสีดำเหลือบน้ำตาลเล็กน้อยเพราะโดนแสงแดด
“...ตีอะไรล่ะ??”
“ก็แค่...ตี...4” เสียงของร่างบางเริ่มเบาลง เบาลง จนแทบไม่ได้ยิน ไอ้หมอนี้มีนิสัยเสียคือชอบเล่นแล้วเพลินหยุดไม่ได้ครับ พอผมไม่อยู่คอยห้ามมันยิ่งยาวเลย - -
“เออๆ เอาเหอะ แล้วนี้เป็นไง มึนหัวไหม ตัวร้อนไหมเนี่ย” ผมยื่นมือไปแตะตามหน้าผาก ลำคอเรียว และตามแขนของร่างบางเพื่อวัดอุณหภูมิ...ตัวก็อุ่นๆล่ะน้า
“อืมม มึนๆ เพราะง่วงนิดหน่อยแหละ แค่นี้กูไม่ตายหรอก ฮ่าฮ่าฮ่า ^O^” เจ้าตัวหัวเราะร่า แต่อีกคนกลับรู้สึกเป็นห่วงมากกว่า
ปี๊ดดดด~
“เอ้าๆ มาเข้าแถวรวมกันตรงนี้ วันนี้เรามาเข้าค่ายเก็บตัวนักกีฬากัน เราจะเข้าค่ายเป็นเวลา 2 วัน 1 คืน เป็นการเข้าค่ายสั้นๆ เพื่อนคัดตัวนักกีฬาออกไปด้วย ใครอยากไปแข่งก็ขยันๆ กันหน่อยนะ” ผมยืนฟังเงียบๆ โดยที่มีเพื่อนสนิทยืนอยู่ด้านหลังแล้วแอบพิงหลังผมเป็นการงีบหลับ ลมหายใจร้อนๆ ของร่างบาง ผ่านเนื้อผ้าบางๆ ของชุดกีฬาเข้ามาปะทะกับแผ่นหลังของผมทำให้รู้สึกจั๊กจี้แปลกๆ แต่...ช่างมันเถอะ
@สนามฟุตบอล
“ยืดกล้ามเนื้อ แล้วไปวิ่งรอบสนาม 10 รอ พอเสร็จแล้วมารวมกันตรงนี้ เราจะแบ่งทีมซ้อมกัน ” ผมกำลังยืดกล้ามเนื้อไปพลาง มองคนหาวไปพลาง ผิวขาวดูผ่องขึ้นเมื่อมาอยู่กลางแดด ริมฝีปากแดงๆ นั่นกำลังอ้าปากหาวอย่างไม่กลัวอาย ตาตี่ๆนั้นหยีเล็กลงเมื่อหาว และมีน้ำตามาคลอที่เบ้าเล็กน้อย...น่ารัก...เห้ย! ไรว่ะ บ้าไปแล้ว เราจะไปมองผู้ชายน่ารักได้ไง - -;; แล้วอีกอย่าง เราก็อยู่กับไอ้เซนต์มาเกือบ 10 ปี เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ประถม เพิ่งจะมารู้สึกไรตอนนี้ฟ่ะ!! แล้วอีกอย่าง...มันเป็นผู้ชาย!!
“มิน...มึงเป็นไรไปวะ??” เซนต์ถามเมื่อเห็นผมกำลังทึ้งผมตัวเองแทนที่จะยืดกล้ามเนื้อ
“ปะ...ป่าว ไม่ได้เป็นอะไร ไปวิ่งกันยัง?? จะได้รีบๆ มาซ้อม”
“อืมๆ ไปกันเถอะ”
# 3ชั่วโมงต่อมา
“ไอ้ดาร์ทส่งมาทางนี้สิวะ” ผมกำลังแบ่งข้างซ้อมอยู่ครับ แล้วผมกับเซนต์เราอยู่คนละข้างกัน ผมอยู่สีน้ำเงิน เซนต์อยู่สีแดง และตอนนี้มันกำลังจะแย่งบอลผม =.= เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้ แรงเยอะเอาเรื่องอยู่นะครับ - -
“ไอ้มิน เอาบอลมา” ร่างบางพูดในระหว่างที่กำลังพยายามแย่งบอลจากผมอยู่
“อยากได้ก็มาแย่งไปเองดิวะ”
“เออ!”
ฟึบ~ ฟึบ~ แอ๊ก!
ในช่วงที่กำลังแย่งบอลกันอยู่นั้น ร่างบางที่พยายามแย่งบอลให้ได้ กลับสะดุดขาของร่างสูง จนล้มทับร่างสูงแบบเต็มเหนี่ยว
ตึกตัก~ ตึกตัก~ ตึกตัก~
เหมือนตอนนี้เวลาของโลกกำลังหมุนช้าลง... เสียงที่ตะโกนโหวกเหวกจากภายนอก ไม่ได้มีผลกระทบกับทั้งคู่เลยแม้แต่น้อย เหมือนเป็นเพียงเสียงลมพัดอ่อนๆ...ตาสบตา ความรู้สึกนี้มันอะไรกันนะ...ร่างกายไม่อาจขยับได้ดั่งใจต้องการ เหมือนถูกตรึงไว้ด้วยอะไรซักอย่าง ใบหน้าของทั้งสองเหมือนถูกแรกโน้มถ่วงของโลกให้ดูดเข้าหากัน...ร่างบางที่อยู่ด้านบนเริ่มก้มหน้าต่ำลง ต่ำลง เสียงหัวใจที่กรีดร้องเป็นจังหวะรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ...
ซ่า~!!!
“ว๊ากกก! / อ๊ากกก!” ในช่วงที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม(?) ก็มีน้ำเย็นจากที่ไหนซักแห่งสาดมาที่ผมกับเซนต์กำลังนอนทับกันอยู่ ต้องรีบลุกหนีออกจากกัน
“เล่นอะไรของมึงวะไอ้ดาร์ท!! เห็นมั้ยเปียกหมดเลยสัด”
“กูก็ไม่อยากทำหรอก แต่แม่งเสียสายตากู! = =;;” เพื่อนเลว! กูอุตสาห์จะได้...ได้...ได้อะไร? เห้ย! นี่เราคิดอะไรอยู่ฟ่ะ! -///-
“เอ่อ...โทษทีนะมิน กูคงสะดุดขาตัวเองล้มน่ะ” ผมหันไปมองร่างบางที่กำลังบอกขอโทษ...ที่ผมสนใจจริงๆ ไม่ใช่คำขอโทษที่พูดออกมาจากปากเล็กๆ นั้น แต่กลับเป็น...รอยนูนที่เกิดขึ้นเป็นจุดเล็กๆ บนแผ่นอก เมื่อเสื้อผ้าบางๆ โดนน้ำจนแนบเนื้อ…
“~(-////- ~)” ผมได้แต่หันหน้าหนีช้าๆ
“อะไรวะไอ้มิน กูขอโทษแล้วนะเว้ย อย่าหันหน้าหนีกูสิ” ร่างบางที่เข้าใจผิดจุดประสงค์ของการหันหน้าหนี ก็รีบเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วจับหน้าของผมให้มองหน้าของเขา...ให้ตายสิ...พึ่งรู้นะเนี่ยว่า เวลาออกกำลังกายมากๆ แล้วแก้มมันจะแดงน่ารักแบบนี้ เหงื่อที่ไหลตามใบหน้ากลับทำให้มันดูเซะซี่...ว้ากกก!! นี่กูคิดอะไรกับเพื่อนซี้ว่ะ!! TOT
“อืม...กูรู้แล้ว กูไม่ได้โกรธมึงซะหน่อย” ผมพูดเบาๆ
ปี๊ดดดด~
“เอ้าๆ วันนี้พอแค่นี้ ไปกินข้าวกินปลา แล้วก็กางเต็นท์กันได้แล้ว”
“โค้ชฮะ แล้วพวกผมจะไปอาบน้ำกันได้ที่ไหนล่ะ? ซ้อมกัน เหนียวตัวจะตายอยู่แล้ว”
“อ้าว พวกแกก็แก้ผ้าอาบกลางสนามเนี่ยแหละ จะเป็นไรไป ผู้ชายด้วยกันทั้งนั้น?” เห้ย! จะบ้าป่าวครับจารย์ ผมมีพ่อมีแม่นะฮะ เมียก็ยังหาไม่ได้จะให้ผมอาบน้ำกลางแจ้ง T.T
“โค้ช...มันไม่กลางแจ้งไปหน่อยหรอ?”
“งั้นไปอาบกันในป่าไหมล่ะ? เก็บสนามไว้ซ้อมต่อพรุ่งนี้ หรือจะยังไง?”
“ห้องอาบน้ำไม่เปิดหรอฮะ?” นั้นสิๆ T.T
“เออ! นั้นสิ ลืมไปเลย -.,- งั้นไปอาบในห้องอาบน้ำแล้วกัน” เฮ้อ~ เกือบไปแล้ว...ถ้าอาบน้ำกลางแจ้งละก็...
@จินตนาการของรามิน
‘อ๊ะ! อย่าแกล้งฉันสิ’ ร่างบางในผ้าขนหนูผืนน้อย ร้องห้ามเพื่อนผู้ชายที่แกล้งดึงผ้าขนหนูออกจากตัว ผิวขาวๆ ที่ต้องกับแสงดวงอาทิตย์ตกยามเย็น ใบหน้าสีแดงระเรือด้วยความโกรธแกมเขินอาย ดาวตาที่มีน้ำตาคลอดูหวานเยิ้มจนน่าหลงใหล
‘รามิน...ชะ...ช่วยฉันที’ ใบหน้าหวานยั่วยวนยามถูกแกล้งกับเสียงแหบหวานๆ ของร่างบางเมื่อยามขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิทอย่างผม...
พรืดดดด~
“เห้ย! ไอ้มิน เลือดกำเดามึงพุ่ง!!” หืม? ผมงงกับคำพูดเพื่อนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แต่ก็เอามือไปจับที่บริเวณใต้จมูก ก็พบกับอะไรเปียกๆ เมื่อเอาออกมาดูก็พบกับ...
“เลือด!!”
“รามิน! แกคิดอะไรเสื่อมๆ อยู่ใช่มั้ย ไปวิ่งรอบสนาม 20 รอบเป็นการลงโทษ!!”
“คร้าบบบบ TOT~”
# 1 ชั่วโมงครึ่งต่อมา~
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก” ผมที่นอนหอบอยู่กลางสนามเพราะวิ่งครบแล้ว
“วิ่งเสร็จแล้วหรอ?” เสียงคุ้นเคยของเพื่อนสนิทดังขึ้นเมื่อผมเปลี่ยนท่ามานั่งแทน
“กินข้าวแล้วหรอ?” ผมถาม
“ยังหรอก รอมึงไปกินด้วยกัน” ร่างบางนำผ้าขนหนูผืนเล็กๆ มาเช็ดเหงื่อตามใบหน้าของผมให้อย่างเบามือ
“มึง...น่ารักดีเนอะ” ผมพูดขึ้นในขณะที่ร่างบางยังคงเช็ดหน้าให้
“ผู้ชายไม่ดีใจหรอกที่ถูกชมว่าน่ารักน่ะ” ร่างบางตอบเบาๆ แต่หน้าขึ้นสีอ่อนๆ ค้านกับคำพูดของตัวเองสิ้นดี ผมเอื้อมมือไปลูบผมของร่างบางแล้วออกแรงโยกเบาๆ ร่างบางที่ทำหน้างงๆ แต่ก็ยังคงส่งยิ้มอบอุ่นมาให้
“ไปกินข้าวกันเถอะ จะได้ไปอาบน้ำกางเต็นท์กัน”
“อื้ม!!”
@ ห้องอาบน้ำ
เมื่อผมกับเซนต์ก้าวเข้ามาในห้องอาบน้ำกลับไม่พบใครเลย สงสัยจะอาบเสร็จกันหมด แล้วหนีไปกางเต็นท์นอนสบายอุรากันแน่เลย T.T
“ดีจังเนอะ ห้องว่างหมดเลย จะได้ไม่ต้องยืนรอหน้าห้อง =w=” ร่างบางพูดเสร็จก็เดินดุ่มๆ เข้าห้องน้ำที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดไป ผมที่ยังคงยืนหน้ามึนอยู่ด้านนอกก็ตัดสินใจเดินไปเข้าห้องน้ำเหมือนกัน แต่...
ฟึบ ฟึบ~
แกร๊ก แกร๊ก~
ซ่า~
“...” ผมได้แต่นิ่งฟังเสียงอาบน้ำของอีกคน ขาของผมก้าวเข้าไปใกล้ห้องที่ร่างบางใช้อยู่อย่างช้าๆ เสียงน้ำไหล ทำให้ผมจินตนาการถึงการอาบน้ำของร่างบางที่ผมอาจมองทะลุประตูเข้าไป... เป็นเพราะในห้องน้ำไม่มีใครอื่นนอกจากพวกเรา 2 คน ทำให้เสียงอาบน้ำของร่างบางสะท้อนก้องไปทั่ว ผมเอามือไปทาบกับประตูเบาๆ...ทำไม...ทำไมมึงไม่เป็นผู้หญิงว่ะ...เซนต์…
“มิน รามิน! มึงยังอยู่ในห้องน้ำรึป่าว ทำไมไม่ยอมอาบน้ำว่ะ จะได้รีบๆไปกางเต็นท์นอนกัน”
“อืม...กูยังอยู่ จะอาบล่ะนะ” ทำไมอยู่ดีๆก็รู้สึกว่าตัวเองดราม่า = =;;
@ สถานที่กางเต็นท์
“เฮ้อ~ เสร็จซักที” ผมกับเซนท์ที่พยายามกางเต็นท์กันมาซักพัก ในที่สุดเราก็กางเสร็จแล้ววว ><b ที่เห็นผมดี๊ด๊าแบบนี้ได้ เพราะ ผมไปนั่งทบทวนชีวิตมาแล้ว ผมรู้ตัวแล้วว่า ตัวเองชอบเซนต์มากขนาดไหน แต่ผมยังไม่บอกมันหรอกนะ รอให้นานกว่านี้อีกหน่อยดีกว่า ^ ^ (จะนานได้อีกเท่าไหร่เชียว หึหึหึ~ : พีท) มองนาฬิกา ตอนนี้ก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว ผมรีบทยอยเอากระเป๋าสัมภาระของผมกับเซนต์เข้าไปในเต็นท์
“ทำไมไม่เช็ดผมให้แห้งก่อนนอนว่ะ” ผมถาม
“กูชอบ มันเย็นหัวดี =w= ” ผมได้แต่ทำหน้าเอือมๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
“มึงนอนทางซ้าย กูทางขวาโอเคป่าว?” ผมพูดเมื่อเข้ามาในเต็นท์ ร่างบางพยักหน้าเบาๆ แล้วหันไปจัดการกับข้าวของของตัวเองต่อ
“อ๊ะ! ไม่นะ!!” อยู่ๆร่างบางก็ร้องขึ้น
“เป็นอะไรไปหรอ?”
“กูลืมเอาถุงนอนมาอ่า TOT”
“ - -;; ”
“ทำไงดีอ่า~ กูไม่อยากนอนหนาวตายนะ T.T”
“มึงไม่หนาวตายหรอก เอาของกูไปสิ กูให้” ผมยื่นถุงนอนที่เตรียมมาให้ร่างบาง
“แล้วมึงละ”
“กูไม่เป็นไร มึงเอาไปเหอะ” ร่างบางรับไปอย่างไม่สบายใจนัก...แต่แล้วร่างบางก็ทำหน้าเหมือนคิดอะไรออก
“กูรู้แล้ว มึงก็มานอนด้วยกันสิ ><”
“จะบ้าหรอ ถุงนอน มึงนอนคนเดียวก็เต็มแล้ว”
“ไม่ใช่แบบนั้นสิ แบบนี้ๆ” ร่างบางดันผมให้ขยับไปอยู่ที่ทางเข้าเต็นท์ ให้เหลือที่วางกลางเต็นท์ ร่างบางรูดซิบของถุงนอนออกแล้วกางมันลงกับพื้น
“เสร็จแล้วววว ><b ทีนี้ก็นอนได้แล้วล่ะ” พูดจบร่างบางก็ล้มตัวลงนอนกับที่นอนที่ตัวเองทำขึ้น
“แล้วจะเอาอะไรห่มล่ะทีนี้ - -” ผมถาม
“ก็...” ร่างบางหันไปค้นกระเป่าอีกครั้ง แล้วนำผ้าผืนยาวออกมา
“ไอ้นี่พอห่มได้นะ เรามานอนกันเถอะ” มันจะรู้มั้ยว่า...คำพูดแบบนั้นมันยั่วกันชัดๆ!
“อะ...อืม” ผมล้มตัวนอนข้างๆ ร่างบาง แต่ก็เว้นระยะห่างไว้พอสมควร (กลัวตัวเองทำมิดีมิร้ายอีกคนล่ะสิ :พีท)
“ทำไมนอนห่างจังว่ะ มานอนใกล้ๆ กันดิ จะได้อุ่นๆ”
“ไม่ล่ะ กูชอบนอนแบบนี้” พูดจบผมก็หลับตาลง
“ตามใจมึงแล้วกัน” พูดจบร่างบางก็เอาผ้ามาห่มให้ผมด้วย
@ กลางดึกของคืนนั้นเอง
“อือ~” ผมขยับตัว และกระพริบตาถี่ๆ เพราะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กำลังกอดตัวของผมอยู่ เหลือบมองไปเห็นร่างบางที่เคยนอนอยู่อีกฟากหนึ่งของเต็นท์ ตอนนี้กลับกลายมานอนกอดผมอยู่ น่ารักจังน้า~ ผมหันหน้าเข้าหาร่างบางที่หันหน้าเข้าหาตัวของผม แล้วเพ่งมองใบหน้าของร่างบางยามหลับใหล ผมเอื้อมมือไปปัดผมม้าที่ตกลงมาบดบังใบหน้าของร่างบางเพื่อที่จะได้มองหน้าได้ชัดๆ แต่พอมือของผมสัมผัสถึงผิวของร่างบาง...
“เซนต์ แกตัวร้อนนี่หว่า” ผมถึงกับตกใจเพราะอุณหภูมิร่างกายของร่างบางสูงพอสมควร
“อือ~ หนาวจังเลย” ร่างบางพึมพำเบาๆ ใบหน้าเริ่มมีเหงื่อให้เห็นประปราย
“ลุกขึ้นมากินยาก่อน เพราะแกไม่ยอมทำผมให้แห้งก่อนนอนน่ะสิ ไข้ขึ้นเลยเห็นมั้ย” ผมเขย่าร่างบางเบาๆ
“มะ...มิน ปวดหัวจังเลย”
“ปวดหัวก็ลุกขึ้นมากินยา” แต่ร่างบางกลับไม่ยอมลุกขึ้นมาง่ายๆ กลับกอดตัวของผมแน่นขึ้น
“ไม่เอา ไม่กินยา จะนอน”
“อย่าดื้อดิวะ” ร่างบางที่ไม่ยอมฟัง ซุกหน้าลงกับอกผมเพื่อหนีการสนทนา ผมที่ไม่รู้จะทำยังไง เลยจับร่างบางขยับออกไกลตัว ตอนแรกเจ้าตัวไม่ยอมปล่อย บ่นหนาวๆๆ อย่างเดียว = = ผมเลยต้องบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำเลยยอมปล่อยออกมา...ขี้อ้อนชะมัด -////- ผมที่เดินออกมาข้างนอกก็ตรงไปที่เต็นท์ของโค้ชทันที เพื่อไปขอยา แล้วจึงเดินกลับมาพร้อมยาและน้ำหนึ่งขวด
“เซนต์ เซนต์ ลุกขึ้นมาก่อน กินยาหน่อยนะ จะได้หายปวดหัวไง” เมื่อผมเข้ามาในเต็นท์ก็เข้าไปเขย่าร่างบางอีกรอบ แต่คราวนี้ร่างบางเริ่มหอบหายใจ และตัวร้อนขึ้นอีก ท่าจะไม่ดีแล้วสิ
“เห้ย~ตื่นขึ้นมาก่อนดิว่ะ” ผมตบหน้าร่างบางเบาๆ เพื่อให้ตื่น
“...” ร่างบางก็ยังคงนิ่งอยู่อย่างนั้น ผมมองริมฝีปากที่แดงก้ำ เพราะพิษไข้สักพัก...เอาว่ะ! ผมตัดสินใจเอายาใส่ปากของร่างบาง และผมก็เปิดฝาขวดน้ำ อมน้ำไว้ในปาก แล้วป้อนน้ำให้ร่างบางทางปากซะเลย อย่าหาว่าผมลวนลามนะ ผมทำเพราะเป็นห่วงต่างหาก =////= ริมฝีปากนุ่มๆ ที่ผมหวังว่าสักวันจะได้จูบที่เต็มใจจากเจ้าของ แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อร่างบางที่ตอนแรกนิ่งสนิท ตอนนี้กลับเอื้อมมือมาเกาะไหล่ของผมไว้ แล้วจูบตอบผมเบาๆ เห้ยๆ ผมป่าวจูบนะ แค่เอาปากแตะๆเอง - -;; (กล้าพูด แตะเฉยๆ แล้วน้ำจะเข้าไปได้ไง!! :พีท)
“อือ~” เสียงครางต่ำของร่างบางเมื่อผมถอนจูบออก (ไหนเมื่อกี้บอกไม่ใช่จูบ - - :พีท //จับผิดไม่เลิก ฮา~) ผมมองใบหน้าที่ยังคงหลับตาอยู่อย่างนั้น เฮ้อ~ สงสัยละเมอล่ะมั้ง T.T เอาเถอะ อย่าถือสาคนป่วยเลย ผมวางร่างบางให้นอนลงอย่างเดิม แล้วผมก็ตามไปนอนข้างๆ ด้วย...จะหนาวไปมั้ยนะ เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมก็ขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วกอดร่างบางเอาไว้แนบอก
“หายเร็วๆนะ” ผมกระซิบใส่หูของร่างบาง ผมนอนกอดอยู่อย่างนั้นอยู่สักพัก ร่างบางก็เริ่มดิ้นขลุกขลัก ผมจึงปล่อยให้ร่างบางเปลี่ยนท่านอน เดี๋ยวค่อยตามไปกอดใหม่ =w= แต่ด้วยความที่เป็นคนที่นอนดิ้นมือของร่างบางก็บังเอิ๊ญบังเอิญ ปัดมาโดนน้องชายผมโดยไม่ได้ตั้งใจ ครั้งเดียว...ไม่เป็นไรๆ ยังได้อยู่ ใจเย็นไว้ลูก คนป่วยนะ ยุบหนอ~ พองหนอ~
ฟึบ~ ฟึบ~
ร่างบางที่ขยับกลับเข้ามานอนใกล้ๆ ผมอีกครั้ง ดันสอดขาเข้ามาที่หว่างขาของผมที่นอนตะแคงอยู่ เพื่อใช้ผมเป็นหมอนข้าง สอดไม่พอ ยังขยับขาไปมา ทำให้ถูขาและอวัยวะใกล้ๆ ไปโดยปริยาย แบบนี้มันยั่วกันนี่หว่า!!
ไม่ได้สิ! มันป่วยอยู่นะเว้ย!
แต่มันยั่วนะ
เรายังไม่ได้สารภาพรักเลย!
แต่มันจูบตอบด้วยนะ
ว้ากกกก!!!
“มิน...เซนต์ ชอ...มินนะ” เหมือนหูฟังอะไรไม่ถนัดไปชั่วขณะ เมื่อกี้พูดว่าชอบเราใช่มั้ย? หรือยังไงว่ะ?? ร่างบางที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรกำลังฝันว่า รามินแย่งของไป แล้วสั่งว่าต้องบอกชอบก่อนถึงจะยอมคืนให้ จึงเผลอละเมอออกมา
“ไม่ไหวแล้วเว้ยย!!!” ผมพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างบาง ป่วยก็ป่วยล่ะวะ! ยั่วแบบนี้ก็ไม่ไหวนะเว้ยย! T.,T ผมเริ่มซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวๆ ของร่างบาง มือก็ลูบไล้ไปตามเอวบาง ไล่ขึ้นไปยังยอดอก
“อือ~ มะ มิน ทำอะไรน่ะ” ร่างบางที่ตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือถามขึ้น
“เซนต์ วันนี้มินขอ...เซนต์เป็นของมินนะ” พูดจบร่างสูงไม่รอช้าที่จะรุกร่างบางให้ร้อนขึ้นอีก
“ยะ...อย่านะมิน อือ~ เซนต์ไม่เอานะ”แม้ปากจะบอกไม่ๆ แต่ร่างกายกลับตอบสนองเป็นอย่างดี ยอดอกที่ชูชันจนนูนเห็นชัดแม้จะอยู่ใต้เนื้อผ้า
“มินรักเซนต์นะ เซนต์...ไม่รักมินบ้างหรอ” ร่างสูงพูดไปพราง เล่นยอดอกของร่างบางไปพราง
“อ๊ะ อือ~ ยะ หยุดนะมิน เซนต์ไม่ชอบแบบนี้นะ” สรรพนามที่เรียกกันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อสถานการณ์เป็นแบบนี้
“หืม? ไม่ชอบแบบนี้หรอ?” ร่างสูงไม่พูดเปล่า แต่บีบคลึงยอดอกเข้าไปอีก เป็นการหยอกร่างบาง
“อ๊ะ อ๊ะ อืมม~ ไม่ ไม่เอา” ร่างบางที่พยายามขัดขืน แต่เพราะพิษไข้ เรี่ยวแรงที่เคยมีกลับเหลือเพียงน้อยนิด ร่างสูงเริ่มลูบไปตามผิวใต้เสื้อยืด ผิวเนียนนุ่มน่าสัมผัสยิ่งกว่าที่คิดอีกนะ
“มินชอบเซนต์จริงๆนะ แม้ตอนนี้อาจจะเป็นแค่ความชอบ แค่อีกไม่นานมันจะกลายเป็นความรักแน่นอน... ถึงมันจะไม่น่าเชื่อ แต่คนที่เคยเป็นเพียงเพื่อนสนิทคนนี้ ขอเลื่อนสถานะกลายเป็นคนรักได้มั้ย”
“ตะ...แต่เราเป็นผู้ชายกันทั้งคู่เลยนะ มันไม่ถูก!”
“ความรักน่ะ มันไม่มีถูกหรือผิดหรอก มีแต่รักหรือไม่รัก เซนต์ลองถามใจตัวเองดีๆ นะว่า...ระหว่างพวกเรามันคืออะไร ถ้าคำตอบของเซนต์คือไม่รัก ทุกอย่างที่เกิดตอนนี้ วินาทีนี้ จะไม่มีการเดินหน้าต่อ แต่เราจะกลับเข้าไปสู่สถานะเดิม คำพูดเดิมๆ การกระทำเดิมๆ ที่จะไม่มีคำหวานให้กัน ไม่มีอ้อมกอดของมินที่ให้เซนต์เหมือนในวันนี้ แต่จะเป็นการกอดคอของกูกับมึงแทน...ตัดสินใจดีๆนะ”
“...แล้ว...ถ้าฉันตอบว่า...รักล่ะ...มินจะทำยังไง” ร่างสูงเบิ่งตากว้างด้วยความตกใจเล็กน้อย แต่กลับมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าด้วย
“มินก็จะ...รักเซนต์ตลอดไป” ร่างบางได้แต่ยิ้มตอบ แล้วโน้มหน้าไปจุ๊บปากของร่างสูงเบาๆ เป็นการเชื้อเชิญ
“แบบนี้...เรียกว่าสมหวังรึยังครับที่รัก” ร่างสูงก้มลงกอดร่างบางแน่น
“...เซนต์รักมินนะ...รักมาตลอดเลย ^////^” หลังจากคำพูดนั้น...ก็ไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นภายในเต็นท์บ้าง รู้แต่เพียงว่าวันต่อมา พระเอกของเราถูกทำโทษให้วิ่งรอบสนาม 100 รอบ เพราะเสียงครางของนายเอกดังรบกวนคนอื่น J
- Finished -
ความคิดเห็น